unicef
Naar Hongarije
om te werken in tehuis voor Verstandelijk ge
handicapten
T:
Plattelands
vrouwen
Unicef wenskaarten en
kado-artikelen verkrijgbaar bij
uw plaatselijke verkoopadres.
MOERKAPELLE:
Joke Verhulst
Joh. Frisoplantsoen 2
01793-2344
Francis Jansen
Beatrixlaan 109
01793-2771
Zevenhuizen
Wilma van Holst
de Patrijs 27
01802-2921
Ina van der Hoek
Korenstraat 19
01802-2260
Naar Hongarije
Op maandag 17 juli vertrokken drie
busjes vanaf Driebergen naar Hon
garije. Niet alle drie naar dezelfde
bestemming. In elk busje zaten ca. 7
a 8 personen.
De weersomstandigheden waren
goed: redelijk koel weer. En dat zou
het in Hongarije blijven, tot de laat
ste dagen van hun verblijf, toen het
daar erg warm werd.
Op de tweede dag, na een overnach
ting in Oostenrijk, gingen de busjes
in Tata, Hongarije, uit elkaar. De
Zevenhuizense jongeren hadden als
bestemming Almanesmély, een
plaatsje 10 km. van Tata vandaan
en 60 km. ten westen van Boeda
pest. De andere busjes moesten
zeker nog 100 km. verder rijden.
Verzorging
Katinka: "Toen we bij het Verpleeg
tehuis/Zwakzinnigeninrichting
aankwamen, zagen we nog niets van
de armoede die we verwacht hadden
aan te treffen. Het huis zag er schit
terend uit. We werden hartelijk ver
welkomd door de predikant van het
tehuis. Hij gaf ons een rondleiding
en vervolgens werd onze eerste
Hongaarse maaltijd geserveerd. Ik
moet zeggen :'hfet smaakte heerlijk'
(het was dan ook een welkomst
maal), maar toen we de thee proef
den waren we er al snel achter datje
daar geen suiker meer aan hoefde
toe te voegen. Wat was die zoet!.
Wij meisjes, kregen met ons drieën
een kamer met twee stapelbedden
toegewezen. De vier jongens sliepen
in twee tenten op het terrein.
De volgende dag begonnen we om
zes uur. Dat betekende om tien voor
zes opstaan en half bewusteloos je
aankleden. Wij gingen in de verzor
ging en de jongens gingen bouwen
aan nieuwe kamers. In de praktijk
betekende dat voor hen meer "ste
nen sjouwen".
In de bouw
Hans: "Inderdaad hebben we de
eerste dagen van ons verblijf gehol
pen met het naar boven brengen van
de bouwmaterialen, vnl. bakstenen,
die gebruikt werden voor het ver
bouwen en uitbreiden van het per-
soneelsverblijf. Dit verliep heel pri
mitief, d.m.v. een touw over een
katrol waar we steeds kleine pakket
jes stenen omhoog en emmertjes
afval naar beneden meenamen.
De rest van de tijd hebben we hand
en spandiensten verricht bij het
onderhoud van het huis. Ieder van
ons zoveel mogelijk op zijn vakge
bied. Zo hielp één van ons met lood-
gieterswerk (een jongeman uit Ha-
zerswoude) en heb ik zelf geassis
teerd bij wat kleine electrische kar
weitjes. Ook hebben we nog meege
holpen aan het opknappen van de
tuin. Hierbij werkten we samen met
3 Hongaarse werknemers die erg
vriendelijk en gezellig waren. We
kregen van hen allerlei etenswaren
aangeboden en konden in gebroken
Duits over van alles praten. Opval
lend hierbij was de werkhouding: al
les gebeurde kalm aan en met veel
pauzes ertussen door. Zo begonnen
we vaak pas met werken om half
zeven, terwijl officieel de werkdag
om zes uur begon.
Omgang bewoners
Wat ik zelf erg leuk vond was de
omgang met de bewoners van het
huis. overdag kwamen er altijd wel
een aantal "meehelpen". Ze vonden
het dan prachtig met de trekker of in
een kruiwagen mee te rijden, 's-
Middags ging een aantal van onze
groep meehelpen met de meisjes,
om de pupillen te helpen met het
avondeten.
's-Middags en op onze vrije dagen
hebben we veel van het land mogen
zien. Zo zijn we naar de stad Boeda
pest geweest, die naar mijn mening
terecht de "parel van Zuidoost-Eu
ropa wordt genoemd. De stad staat
werkelijk helemaal vol met monu
mentale gebouwen en heeft een
aantal zeer mooie bruggen die Buda
met Pest verbinden. Ook zijn we bij
het Balatonmeer geweest: een pr
achtig meer van bijna 77 km. lang,
wat op de meeste plaatsen slechts
enkele meters diep is.
Al met al is dit voor mij een welis
waar zware, doch indrukwekkende
vakantie geweest, die ik voor geen
goud had willen missen," verzucht
Hans.
Verzorging.
Arianne en Katinka gingen de bewo
ners verzorgen. Arianne heeft daar
ervaring in vanuit haar beroep.
Katinka maakte hiermee voor het
eerst kennis. Het ging hen beiden
goed af.
Arianne: "Ik werd op een afdeling
met twee zalen geplaatst. Een zaal
met jongens van ca. 8 tot ca. 20 jaar.
Deze jongens konden best veel zelf.
maar omdat ze niets geleerd werd,
hadden ze ook helemaal geen ma
nieren. Ze schreeuwden en sloegen
er maar wat op los. Af en toe werd de
leiding kwaad en dan vielen er zulke
klappen dat ik er tranen van in m'n
ogen kreeg. De jongens waren blij
met de aandacht die ze kregen. Ik
probeerde ze manieren te leren. Ze
wilden mij nl. de hele tijd optillen en
dat werd op den duur pijnlijk, dus
leerde ik ze een hand te geven. Ver
der probeerde ik wat met ze te
gymen en te dansen. Voor we gingen
dansen maakte ik altijd zo'n elegan
te knieval en dat vonden ze zo leuk
dat (wanneer ik om 17.30 uur kwam
helpen met eten delen) ze allemaal
op me afkwamen en op hun manier
een knieval maakten. Ik voelde me
soms net de koningin.
De man die zo'n beetje de leiding had
vond dat ik vooral niet teveel moest
doen. Zeker niets zwaars tillen,
want dat konden "schönes Mad-
chen" niet erg geëmancipeerd zijn ze
daar niet.
De andere zaal was een zaal met hele
erge diep zwakzinnige jongens. Hoe
oud ze waren weet ik niet precies.
Waarschijnlijk tussen de 16 en 25
jaar. Dit maakte best wel indruk op
me. De jongens waren zo vergroeid,
hadden zulke wonden, dat zou in
Nederland niet zover gekomen zijn.
De leiding bemoeide zich helemaal
niet met die jongens. Ik probeerde
contact met ze te krijgen, door te
zingen en met ze te spelen. Eén
jongen kon het wijsje van "Door de
wereld gaat een woord". Dus "zon
gen" wij dat samen. Ik zou nog hele
verhalen kunnen vertellen over:
hoe "verbaasd" en "verontwaardigd"
ik soms was over de manier waarop
ze die jongen behandelen, maar ik
denk dat niemand daar iets mee
opschiet. De Hongaren leven in ver
gelijking met onze gezondheidszorg
50 jaren terug en ze behandelen de
jongens niet zo uit haat of gemak
zucht, maar^pwopn omdat,ze niet
beter weten en er ook niet voor ge
leerd hebben. Voor mij was het een
hele ervaring Ik vind het ook een
geweldig project van Youth for
Christ, het is goed om ook in je
vakantie wat voor anderen te doen.
Volgend jaar gaat er weer een project
naar Hongarije, duslacht
Arianne
keer heb ik panfluit gespeeld. Dat
vonden ze schitterend. Een intelli
gent jochie (er waren er meerderen
in dit tehuis ondergebracht omdat
beide ouders werken om genoeggeld
te verdienen voor het levensonder
houd) herkende het wijsje van
"Nescafé en liep dat de hele week te
zingen, telkens als hij mij zag."
Zevenhuizen/Driebergen- In juli en augustus vertrokken er diverse teams jongeren naar Hongarije om in
zwakzinnigen-inrichtingen en verpleegtehuizen, vrijwilligerswerk te doen. "Youth for Christ" uit Driebergen, or
ganiseerde deze reizen, in samenwerking met de christelijke stichting Philadelphia in Nederland.
In één van de teams bevonden zich maar liefst drie Zevenhuizensejongeren. nl. de 21-jarige Hans Verduijn, student
lerarenopleiding electrotechniek. de 19-jarige Arianne van Vuurde, ziekenverzorgster en de 17-jarige Katinka v.d.
Berg, HAVO-5 scholiere. Arianne en Katinka zijn vriendinnen. Hans is een verre neef van Katinka, die ze voordien
niet kende, maar "toevalligerwijs" deel uitmaakte van hetzelfde team. Hij was chauffeur van hun busje.
Juist omdat het drie jongeren uit Zevenhuizen betrof die zelf hun reis bekostigden om 'in dienst van de ander'
belangeloos hun vakantie aan dit mooie werTcbeSteedden. volgt hier een verslag van hun belevenissenDat
ze wat meemaakten is zeker. Alles vermelden zou te ver voeren. Daarom een impressie van Hans, Arianne en
Katinka.
Katinka kreeg een afdeling met diep
zwakzinnige "grote" jongens toege
wezen. Direct na het opstaan werd
ze die eerste morgen om zes uur
door de hoofdverpleegkundige naar
haar afdeling gebracht.
"Het was die eerste dag, juist "was
dag". De zaal stond vol met bedden
en het rook er alsof je een koeienstal
binnenkwam. Overal waren er vlie
gen, dat was nog het ergste. Een
zuster zat in de badkamer en deed
de jongens in het bad (allemaal in
hetzelfde water!) Eén van de pupil
len droogde daarna ad en een zuster
op zaal verschoonde de luiers, want
de meesten zijn niet zindelijk. Ik
moest ze uit hun pyama helpen en
als ze gewassen waren, in hun kle
ren helpen. Erg fris roken ze niet na
een dergelijke wasbeurt, mede van
wege het feit dat het leidingwater
(badwater) daar naar rotte eieren
rook. Dit was ook niet drinkbaar.
Twee keer in de week werden "mijn
jongens" gewassen en geschoren. Zo
vaak had ik zin om een grote borstel
te pakken en hun gezichten schoon
te schrobben. Met deze jongens kon
je weinig ondernemen. Ze waren
bijna allemaal dubbel gehandicapt
en velen leefden in hun eigen we
reldje. Het belangrijkste voor hen
was dat beetje extra aandacht van
ons, wat de Hongaarse zusters ab
soluut niet deden. Ze hadden er wel
tijd voor, genoeg zelfs, maar ze zijn
daar niet gewend te knuffelen en te
vertroetelen. "Ze zijn toch niet wijs"
denken ze.
Na het voeren ging onze Hollandse
groep ontbijten. De jongens moes
ten aanzienlijk harder werken dan
wij. Om, negen uur was het "verzor
gen" achter de rug en mochten we de
pupillen naar buiten rijden in de rol
stoelen. We kwamen er enkele te
kort. Wie geen rolstoel had bleef die
dag op bed. Om de beurt!,
onder een afdakje zaten de rolstoel
gebruikers dan wat passief te sta
ren. Meestal waren er ook nog ande
re kinderen buiten, met hen gingen
we schommelen of zo. Ik tilde wei
eens een jongen uit z'n rolstoel en
nam hem op m'n schoot om te sch
ommelen op de schommelbank. Dat
vond hij prachtig. Om 10.00 uur
moesten we de was opvouwen en om
11.00 uur kregen mijn jongens weer
een schone luier,, (geen pampers
maar luiers die gewassen werden)
Het zijn zulke lieve kinderen, ook al
kunnen ze niets zeggen of doen, je
merkt gewoon dat ze het fijn vinden
als je hen over hun bol aaide, of lief
voor hen was. Er zat ook een autis
tisch jongetje bij mij op zaal. Hij
sloeg zich de hele dag, totdat ik hem
op schoot nam en "advokaatje ging
op reis" doen. Toen werd hij rustig
en begon te lachen.
De omgang met de Hongaarse zus
ters was erg moeilijk, want ze ken
den alleen Hongaars, dus was het
gebarentaal. De meeste zusters
waren heel aardig. We werkten tot
ca. 12.30 uur. Soms waren we eer
der klaar. Om 13.00 uur was de
maaltijd afgelopen en om 17.30 uur
kwamen we weer meehelpen met
het avondeten. Bijna alle pupillen
moesten gevoerd worden. De zus
ters ramden het eten erin. De pillen
werden bovenop de hap. meestal
gemalen, voedsel gelegd. Zelfs ik
moest pillen geven. Als ik ze niet snel
genoeg voerde vielen ze met hun
neus in het eten. dus was snelheid
geboden. Als er iets niet mocht kre
gen ze een klap van de zusters. Dat
vond ik verkeerd, dus probeerde ik
met stemverheffing te verbieden.
Dat bleek niet te helpen. Een klein
tikje wel.
Muziek vinden verstandelijk gehan
dicapten prachtig. Zij ook. Een paar
Wat de beide meisjes ontroerde was
de methode om de kinderen rustig te
houden nadat ze om een uur of
zeven 's-avonds naar hun slaapza
len werden gebracht. De onrustigen
werden met hun handen strak vast
gebonden. Daarvoor werden panties
gebruikt. De andere morgen ston
den er dan dikke striemen op de
polsen. De meisjes moesten hen dan
uit hun gevangenschap bevrijden
en bij het zien van de striemen scho
ten hen de tranen in de ogen.
Zielig vonden ze bovendien de ver-
groeingen van de kinderen, omdat
fysiotherapie iets is wat niet wordt
toegepast.
Met het inwonend personeel konden
ze goed opschieten. Vaak zat de
Nederlandse groep tot 's-avonds
laat met hen in gebarentaal of met
een woordenboek op schoot te pra
ten. Het personeel verdient daar niet
veel en moet er een tweede baan bij
nemen om in b.v. gezinsonderhoud
te voorzien. Zo is het met de meeste
banen in Hongarije. Als vader en
moeder niet samen werken hebben
ze niet voldoende geld om hun gezin
te onderhouden. Daarom werd er
met bewondering naar die westerse
jongelui gekeken. Dat werd door
hen begrepen en sommigen verlie
ten Hongarije dan ook met enkele
kledingstukken minder in hun kof
fer...
Conclusie:
De jongelui vinden Hongarije een
aardig, goedkoop en gastvrij land,
waar ze ook op een trouwpartij zijn
onthaald, in de kerk hebben gezon
gen en mee op excursie zijn geno
men, echter zouden ze het niet zo
één twee drie als vakantieland kie
zen. Katinka:" Hongarije is niet zo
rijk aan natuurschoon. Waarschijn
lijk komen er veel toeristen omdat
het zo'n goedkoop land is. De bewo
ners profiteren er nauwelijks van.
Zij zijn doorgaans arm en moeten
hard werken.
Wat ons verblijf daar betreft: Het
was geweldig! We deden levenserva
ring op. Het was buitengewoon leer
zaam. Daarom zou ik iedereen die
wat voor een ander betekenen wil.
een "dienstbare" vakantie aanra
den. Wat is er nu aan om je hele
vakantie doelloos op het strand te
liggen?"!
De afdeling Moerkapelle van de
Ned. Bond van Plattelandsvrou
wen houdt op 11 oktober haar
maandelijkse bijeenkomst in
dorpshuis "Op Moer" aanvang
20.00 uur. medewerking wordt
verleend door R. v.d. Veen. chi
ropractor. Onderwerp van de
bespreking "Alternatieve ge*
neeswijzen".
