frSiv
V
V»S*'
V?'
Ta***» 2.
&Skïï*i>» I
I
S;v-
BP
A I
"ïJtl" ,(1s:fn'
■TlSijreir
'i* e1?
OWglBUi
j*Sm 1,1
"sjj
vijand, die steeds dicpor en dieper doordringt in 't
land en die door niets te stuiten schijnt. Dour
Fransclie dagbladcorrespondenten van den eersten
rang wordt de l'ruisische armee reeds verre verheven
boven de Fransclie. „Wij zijn twintig jaar bij hen
ten achteren» schreel er een.
Moedeloos schijnt men overigens in Frankrijk nóg
niet te worden. Hoe dieper ze indringen, hoe min
der er zullen tcrilgkeercn, is een vrij algemeen volks
gevoelen, dat echter niets meer bewijst, dan dat do
schrik er nog niet aan 't hart is geslagen. Men is
ook vrij eensgezind in het handelen, hut-wel de woor
denwisselingen van tijd tot tijd vrij liefiig zijn. In
een der voorsleden echter van Parijs, l.a Villette,
zijn echter' gisteren pogingen gedaan om de rust te
verstoren. Tachtig met dolken en revolvers gewa
pende lieden vielen den post pompiers bij de ka
zerne aan. Twee pc-ipie- en dr;- ageu'or v<> j»
litie werden gewond een agent van politie werd
gedood. De onlusten werden met de ijverige hulp
der bevolking onderdrukt. Een vijftigtal pers men
werden gearresteerd het volk wilde hen te Itjf.
Men gelooft dat de onlusten door Pruisen aange
stookt werden.
In de laatste dagen was er overigens niet veel
van gewicht voorgevallen, hier en daar eeuige scher
mutselingen. De groote slag waarover nu reeds
een dag of tien gesproken wordt als ecne gebeurte
nis van elk oogenhlik schijnt nog niet geleverd,
want eene vergelijking van 't lieden ontvangen be
richt met het telegram, dat 't eerst de overwinning
bij Worth bekend mankte, doet vermoeden, dat door
de Pruisen zelf aan de heden behaalde overwinning
minder gewicht wordt gehecht en dat dus ook heden
de beslissende slag nog niet geslagen is. Dit is zeker,
vooralsnog wil men in Frankrijk van geen vrede
wetenen dus is 't vooruitzicht daarop weder ge
heel verdwenen.
Uit de Oostzee zijn geene berichten gekomen die
de tijding van een zeegevecht bevestigen. liet
Fransclie eskader is te Kiel, de geheele kust is ge
blokkeerd. Eene landing moet echter zeer moeilijk
zijn. De blokkade strekt zich uit over de Elbe,
den Eider, de Weser e:i de Jahde.
Men is er te Parijs werkelijk toe overgegaan om
de D'uitschers die aldaar woonden te verdrijven.
Verscheidene honderden, meestal tot de huudwerks-
klasse bchoorende, kwamen te Keulen aan. De ha-
telijkhedet hunner Parijsche broeders waren 'l voor
al die hen tot de afreis noopten. Duiischluiid zal
dit voorbeeld niet volgen, „In het bewustzijn zijner
waardigheid en eer" zegt de Staats-Ameiger
zal liet deze gewelddaad niet wreken aan de rustig
onder hen levende burgers van Frankrijk.
Langzamerhand worden de akelige bij/onderheden
bekend Vau de moorddadige gevechten, die reeds
geleverd zijn; het hart krimpt weg bij 't vernemen
van al die ellende; doch te midden daarvan ver
heft zich de banier vim 't roode kruis bemoedigend,
als de eerste trede wellicht op den weg naar een
ulgemeene vredebond.
FRANKRUK.
Eene ontzettende bijzonderheid wordt thans uit
den slag by Reiclishofen (Woerth) bekend. Terwijl
de slag 't hevigst woedde, zond de maarschalk eene
telegrafische depêche aan generaal de Failly om hem
te gelasten, twee division naar Lambacli te zenden,
ten einde het Pruisische leger in den rug aan te
tasten. Die beweging zou de overwinning zijn ge
weest. De telegraaf schreef „Hansbaeh», dut in eene
tegenovergestelde richting ligt; daarheen snelden
do twee divisiën van de Failly, maar vonden nie
mand op dat terrein.
Volk en wetgevend lichaam houden zich rus
tig. Itaspuil en Girnult hebben aangedrongen op
de invrijheidstelling van Rochefort, ea nu en dan
heft het volk kreten aan ter zyner eer, maar voor
't oogenhlik laat zioh daar niets revolutionairs uit
afleiden. In een bedaard ariikel dringt Jules Ri
chard van de Figaro er op aan oin niet meer „leve
Rochefort!" te roepen, aangezien de persoon in
qtueslie nog generaal, noch wapensmid, noch admi
nistrateur is, maar alleen een aardige, geestige jon
gen, ilie het zeer zou betreuren, wanneer hij wist
dnt het aanroepen van zijn naam de overwinning
der Fransclie wapenen in den weg stond. Zoo
lang die kretin nog klinken zegt Richard
moeten de troepen, die anders aan de grenzen goede
diensten zouden kunnen doen, Ie Parijs big ven.
Niemand leve op 't oogenhlik dan alleen Frankrijk.
Later, dut is sterk voor Figaro later zullen
we misschien liet recht hebben om te roepen: leve
de vrijheid
Een oorrespondent van the Times die het ge
vecht bij Saarbriick he»ft bijgewoond, geeft daarvnn
een verhaal, waaraan wij liet volgende ontleenen.
Van den top des heuvels, vanwaar wij het slag
veld gadesloegen, begonnen wij te zien hoe dc be
volkingen zich redden langs de landwegen in de
richting vau Mctz, Wij kwamen tot het besluit om
hetzelfde te doen, maar daar ik (les morgeus in dc
herberg te Forbach een klein valies, waarin zich
eenigc goede landkaarten en and ie voor mij waarde
hebbende voorwerpen bevonden, had achtergelaten,
daalde ilc in gezelschap vuil mijn bediende ca van
mijn gids den heuvel af tot iu het dorp. Nauwlijks
bevonden wij ons daar ol wy zagen ons bedreigd
door de kogels der Pruisen. Hunne bommen spron
gen boven onze hoofden, en het gefluit hunner ge
weerkogels rond onze ooreu deed ons eenigszins ze
nuwachtig tut 11. Soldateu, boeren, vrouwen eu kindereu,
alles vluchtte, waartoe wij ook overgingeu ik over
trof dien dag in'y zelveu in vlugheid.
Wat ik trouwens gedurende geheel myri leven
niet vergeten zal, waren de tooneeleu van grenzen-
looze wanhoop eu ellende te midden dier overal in
vr-bij- er- - wsgrluaht*11*1" iwvo'^'e Ik hoop Jat
ik iels detgelijks nooit meer zal aanschouwen. Mue
llers zag ik die hare kindereu hadden verloren en
in naam looze wanhoop lieu zochten en bij den naam
riepen; arme oude vrouwen en grijsaards zag ik met
de uiterste moeite zich voorlsleepen, biloden met
eeuige voorwerpen van hun huiselijken haard waaraan
zij de meeste waarde hechten zwijgend zag ik ben
den weg langs strompelen hun zwygrt, was dat
vau den leeftijd, welke zich over geeue smart meer
heeft te verwonderen; ik zag kinderen naast hunne
ouders medeloupen, onbewust wat al die beweging
en die radeloo/e vlucht bcleekeudeu zij droegen in
hunne armen hondeu of katten, metgezellen bij hunne
kinderspelen ik zag mannen die hunne vrouwen
en kinderen ondersteunden eu hen moed inspraken.
En zoo bewoog die menigte zich te midden der
avondschemering voort ouder het uiten van klachten
of vloeken, of aanroepingen van God en de heilige
maagd. De taal is te arm om al het verschrikke
lijke van deze vluchtende menigte te sehetsen. in
dien dc wereld die tooneeleu had kunnen aanschou
wen, liet zou dpn oorlog voortaan onmogelijk hebben
gemaakt. De nationale trots, het zoo prikkelbaar
eergevoel eener natie, prikkelbaarder dan dal van
Don Quijote, de woedende ambitie van koningen en
keizers: dal alles zou verdwijnen bij de herinnering
aan al deze gruwelen en ellende.
De aanwezigheid va» troepen in Parijs vindt
strenge afkeuring. Zoo schrijft de Siècle:
„Parijs heeft zeer goed zichzelf bewaakt gedurende
drie maanden in 1848, en nam zelf zijn pol it ie-dienst
waar. In de ernstige omstandigheden, waarin wg
verkeeren, zou Parijs op nieuw zelf voor de hand
having der orde kunnen waken.
„l)e vyuiul is in Frankrijk; wat doen dan te
Parijs de itti.ÖOO ma» troepen, die men er houdt;
wal doen er de aelit duizend sergents de ville,
bijna allen oud-solduten? Is hun plaats niet tegeu-
over de|i vijand
„Men laat onze jolige mobiele gardes uit Parijs
vertrekken, om hen naar CbiUons te zenden. Waar
om laat uien le Parijs geoefende troepen en sergents
de ville, w ier tegenwoordigheid noodzakelijk, onver
mijdelijk misschien is tegenover den vijand f
Eene dame, mevr. Atidtó Léo, heeft over hetzelfde
onderwerp een schrijven gericht aan den Siècle.
iiSui mjj toe zegt zij u eene vraag te doen,
of liever openbaarheid te geven nan eene vraag,
die op dit oogenblik te Parijs een groot aantal
vrouwen en moeders tot elkaar richten, onder den
indruk eener smartelijke verwondering. Waarom
roept men mariniers te Parijs? waarom houdt men
er vreemde troepen, terwijl men de mobiele gardes
verwijdert van hunne haardstellen, die zij niet zoo
veel hart en energie zouden hebben verdedigd?
„Daarin ligt iets vreemds, dat wij niet kunnen
begrijpen, lloel liet gevoel, den menscli het meest
ingeschapen, dat wat zijn moed bet meest scherpt,
is dc liefde voor zijn gezin en voor zijn huiselijken
haard; en men verwijdert onze broeders ea onze
zonen vau huu natuurlijk terrein van handelen, om
lieu hier tc vervangen door troepen, reeds gediscip
lineerd en krijgsvuardig, die aan de grenzen zoo
nuttig zouden zijn I Hier konden onze mobiele gar
des in hunne gezinnen blijvende uitgaveu zouden
minder zijn er zijn genoeg oude officieren en sol
daten te Parijs, die hen op het Champ de Mars
konden instrueeren; en evenwel verkiest men hen
in te lijven bij het leger, zonder voldoende instruc
tie, gedrukt onder de smart van liet afscheid, ter
wijl hier, bij hunne gezinnen, bun geestkracht zou
zgn verdubbeld. Over dit alles verwondert men
zieli zeer onder de mindere volksklasse. Terecht of
ten onrechte meent men in deze zonderlinge han
delwijze eene treffende overeenkomst te zien met
de fouten eu onhandigheden, anti de grenzen begaan,
en met huivering vraagt het volk zich af, aan welke
handen ons lol is toevertrouwd."
Naar aanleiding der brieven van de prinsen
van Orleans beeft de lïherté het volgend artikel
onder't opschrift„geen verbnnningswetten meer!"
liet is geen oproerige kreet, dien wij thans wil
len doen hooren.
Neen, geen enkel twijfelachtig gevoel leidt onzö
gedachten.
Wat ons beheersebt, betuigen wij in alle oprecht
heidhet is de liefde voor de rechtvaardigheid,
't is de liefde voor de eer, 't is de liefde voor 't land.
De vijund, een verschrikkelijke vyand bedreigt ons.
De zonen van Frankrijk, van het schoone en dap
pere Frankrijk, laten zich allen als vrijwilligers in
schrijven eu suellen het gevaar tegemoet. Itdcr wil
deelnemen nan tie verdediging ran den vaderland-
schcn grond, bezoedeld door den voet vnn den Pruis.
Ieder wil roemrijk deel hebben aan de lauweren
op den dag der victorie; ja, van de victorie!
Eene gedachte bezielt ons allen: Het behoud des
lands.
Nergens vindt men meor een geregelden gang
van zaken. De handel slaat stil; de werkplaatsen
I-'11:" tl - ~?el ke i. „tlaten; dc
bankbiljetten zijn een wetlig betaalmiddel gewor
den vooreerst geen protest, geen vervaldag van
wisselbrieven; de lichting van liet volk in massa
is bevolen.
De zoon is aan de moeder ontnomende man
verlaat de echtelijke woning om de grenzen le dekken.
Alles is van zijne plaats in deze groote mucbine,
welke men de „maatschappij" noemt.
Alles ligt verbrijzeld, alles is veranderd I alles
behalve de verbanning.
Ach, wij ontzetten op de gedachte, dat landgenoo-
ten, dat burgers, die door eene wreede wet van
Frankrijk verwyderd zijn, vergeefs aanzoek doen,
vergeefs stneeken om voor de zegepraal der gemeen
schappelijke zaak hun bloed, met dat hunner broe
ders, in één stroom te mogen vermengen.
„liet zijn prinseu," zegt ge.
Zij antwoorden Ut „wg zgn Franschen."
Zij verzekeren u dat hun lgden, even 'als het
uwe, onduldbaar is, un zij het land, dut hen zag
geboren worden, dat hen zag opgroeien, door den
vreemdeling geschonden is, het land waar zij van
kindsbeen af op deu weg der eer zijn geleid.
Zij willen strijden, even als gij; zij willeu of aan
uwe zyde overwiuueu, of in bet verdedigen van de
Fransclie banier, even als gij, op het slagveld
sterven.
Ziedaar wat zy u vragen, wat zij nederig vragen
aan dim Keizer.
Twee ën twintig jaren hebben zg gewacht, om
dat woord neer te schrijven!
Maar het gevaar des vaderlands heeft alle andere
gevoelens bij hen tot zwijgen gebracht. Het beeft
hun trots gebroken.
Hoor hen thans smceken, lees hunne verloederende,
hartroerende brieven; lees ze, eu zeg dun of zij
geschreven zijn door samenzweerders.
Meu sta ons toe, ouze zwakke stem te voegen
bij die van deu grooteu redenaar iierryer eu, als
hg, uit le roepen:
„In alle eerlijkheid en goede trouw, met de
warme overtuiging van het geweten"-—en wij voe
gen er bij: „in naam der vrgheid» „geen ver-
bunuingswelteii meer f"
De heer E. About, die nis verslaggever van
le Soir naar het oorlogstootiecl is vertrokken, is
sedert verscheidene dagen vermist. Wg zgn ten
zijnen aanzien zegt genoemd blad in de grootste
ongerustheid. Mevrouw About is 's avonds van den
Uilen dezer met hare kinderen uit Nantjy te Parjjs
teruggekeerd, eu beeft ook geen enkele lijding van
haren echtgenoot ontvangen. De heer Jesiezerski,
verslaggever van de Opinion Nationale, is op het
oorlogstooneel gedood. De heer Chabrillat, van
den Figaro, ontving drie bajonetsteken eu zou ge
dood zgn, indien de hertog van Cobutg niet tijdig
tussclien beiden ware gekomen.
Het Journal de Brucella verzekert dat de
Keizerlijke Pruis liet hoofdkwartier vuu het Fran
sclie leger niet verlaten heeft. Wat (le Loiidensche
depêche betreft, volgens welke de jeugdige Prins
nu ir Engeland zou zijn vertrokken, het blad noemt
huur een grof verzinsel, dal zelfs de verdienste niet
heelt v.-.n waarschijnlijk te zijn.
Naar men verzekert, zegt Figaro, is de graaf
vau Oliambord sedert twee dagen te Zurich, en
voornemens zich onder de Eransche vanen te scha
ren, zoo zij onverhoopt een nieuwe nederlaag
mochten lijden. Het denkbeeld van als Pretendent
terug te keeren is verre van hem zelfs zou hij allen
schijn van vooriiigenomeiidheid met eene partij zorg
vuldig op deu achtergrond gesteld hebben en vast
besloten zijn wederom naar Erohsdorlf terug te kee
ren, zoodra de oorlog roemrijk voor Frankrgk ge
ëindigd zou zijn.
Zoo luidt ten minste een brief, door den graaf
aan een zijner aanhangers geschreven.
DUITSCHLAND.
De RijnprovinoiCn leveren tegenwoordig een indruk
wekkend tounccl, l)c orde en snelheid, waarmede
(uitzettende troepen-massa's hunne pluats innemen,
m*1*
is*"
it#w
„IlV,f f
v*
J,;, Ju®"' jgtfltl w Ai
II»,:1
«I
Ia wwj'
uitlui"1
„miÜhN
r t.i m
to"" «na
ie mm Jö j -
ikta
lulmiaaante1,11
lal wiMJl pt ak|m'
klWlnik Ii'tp'tlttm»
Ij mnd wpt, blhl-
itUn t« hititit ml'
lain oitiptah«pkt tt
«tit'iiftliWin«5t Lei'
Nlkltn tl tuittt: e ne into
ipiattlijl sta aft z i.f ae
«rik winw,i)i tr sa
H foto it ym
1
••W h «uit», j 1
al «Wit,
va iiri »tim,iji
k b pi M pttó' n
Wist lust ai nmhfiji
'satVd l
-Vit
