JLW
een pleegkind.
1
'JES,
ATER.
ises,
4
Dinsdag 25 November.
>9 4385.
1800.
OWE
Nieuws-
en
iank,
FEUILLETON.
H
Advertentieblad voor Gouda en Omstreken.
I1
■TXrilleMLZZX.
JNE
>6,000,
1
f
v reap.
enz.
ricatie
ter van
richt, dat
a 5 pCt.
ng inwis-
De intending van advertentiën kan geschieden tot een uur des namiddags van den dag der pjtgave.
tational
ion de
oenige dagen bij
De uitgave dezer Courant geschiedt dagelijks
met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
De prjjs per drie maanden ie 1.25, franco
per post 1.70.
Afzonderlijke Nommers VIJF CENTEN.
'■saarüeen
in
lerüa.
ieeariuen
in
erland.
I
i
i/ente Venlo,
ho ten.
am.
Ml.
GOÜDSCHE COURANT.
{Naar het Duitech.)
XI.
IOLDOOT
«a.
'arden.
dburg.
lediep.
gen.
■dam.
m.
AD VERTENTIEN worden geplaatst
van 1—5 regels a 50 Centeniedere regej
meer 10 Centen. GROOTE LETTERS
worden berekend naar plaatsruimte.
Bovendien worden alle Ad vertentien gratis
opgenomen in het ADVERTENTIEBLAD
*t welk des Maandags verschijnt.
1»)
De openbare verkoop van die gronden was daar*
door onvermijdelijk geworden, en toen Freylich
weerkeerde, werd de overste van Barneveld de meest*
biedende en legden Freylich’s crediteuren en geld
schieters beslag op de koopsom.
Jean Baptist nam den wandelstaf weer op. Hij
bezat niets, en niemand wilde hem borgen. Hij wist
niet wat hij in de wijde wereld zou aanvangen; hij
wist alleen maar, dat het hem in zijne geboorteplaats
niet beviel. Bij zijnen /zGoth” zijn peet, nam hij de
oude viool, waarop zijn vader hem de eerste gronden
van het vioolspel had geleerd, van den wand; hij
zeide zijn peet vaarwel en verliet het stadje, waar
niemand hem tot blijven noodde.
Toen hij, verscheidene jaren later, terugkeerde, be
rooid en verarmd want zijn viool en de kunst
stukjes die hij had aangeleerd, hadden hem op zijn
zwerftochten wel aan don kost geholpen, maar hem
nergens tot een gezeten burger kunnen maken
De reeds lang gevreesde slag is gevallen.
Onze Koning Willem III is niet meer. Schoon
reeds sedert maanden elk onzer wist dat zijne
dagen geteld waren, kwam toch de tijding van
zjjn heengaan onverwacht. Als een loopend
vuur verspreidde zich de treurige mare, die
aller hart met weemoed vervulde. Met Wil
lem III toch daalt de laatste mannelijke telg
van een beroemd vorstenhuis ten grave, waar
aan ons land de grootste verplichtingen heeft
en waaraan het sedert eeuwen in lief en leed
verbonden was. Gelukkig rest ons nog zijn
jeugdig kind, aan hetwelk thans naar de be
palingen der Grondwet de kroon ten deel valt
en waarop de hoop der natie gevestigd is.
Moge zij onder de verstandige leiding harer
moeder, die gedurende hare minderjarigheid geschiedenis,
als Regentes in baar naam de tengels der en grooten
had zjjn vader in de grondwetswijziging van 1848
toegestemd en de nieuwe toestand was nog zeer
precair. Hij strekt Willem III tnt onvergan
kelijke eer, dat hij onmiddellijk den ernst der
tijden begreep, zich geheel voegde naar de
denkbeelden van de meerderheid des volks en
het hoofd der liberale oppositie Thorbecke als
zijn minister aanvaardde. In verouderde denk
beelden opgevoed, te midden eener conser
vatieve omgeving, die zjjn vader lang had
teruggehouden van een toegeven aan de wen-
schen van het vooruitstrevend gedeelte des
volks, kon het niet anders of zjjn persoonlijke
gevoelens waren in strijd met hetgeen het
landsbelang op dat oogenblik van hem eischte.
Toch aarzelde hij niet zijn plicht te doen en
daaraan hebben wij een meer dan veertigjarig
tijdperk van vreedzame staatkundige ontwik
keling te danken. Zoo is hij geweest zijn
geheele leven door. Getrouw aan de overle
veringen van zijn geslacht, heeft hij in de eerste
plaats aan de belangen van het algemeen. Tot
zelfs gedurende de pijnlijke ziekte, die zijne
krachten sloopte, was hij onvermoeid werkzaam,
vervulde hij zijn plichten als koning, zoolang
het mogelijk was. Geen enkel maal gedurende
zijn veelbewogen regeering heeft hij het ver
heven standpunt verlaten, dat de constitutie
hem aan wees boven de politieke partjjen. Van
daar dat al zijne onderdanen thans, van welke
richting ook, zjjn heengaan betreuren en hem
hulde zullen brengen aan zijn graf. Daarbij
bezat hij eene oprechtheid en goedhartigheid,
door den nood gedwongen, die aller harten won. Als mensch had hij
- I van de feestelijke viering van het
eerste wederzien, had Bartel gezegd„Kjjk, oude
kameraad, het is een bestiering des Hemels, dat wij
nu zoo dicht in elkanders buurt zjjn, en de mensch
moet de vingerwijzingen Gods altjjd dankbaar vol
gen. Ik hoop, als het Zijnen wil is, hier te bljjven;
en hier zal men eens mijn lijk begraven, met het
gelaat naar den Rijn gekeerd, dien ik zoo lief heb
gekregen. Ik heb in mijn geboorteland niets meer
te zoeken. Jij, Jeanni, zult nooit schatten vergaren,
nog minder dan ikjij bent als de veldratten eu zult
arm bljjven als zij. Want al heeft dat Zigeunerwijf
aan de Spaanscho grenzen je voorspelt je weet
’tnog, Jeanni dat je nog eens hooggeplaatst zoudt
worden, zoo geloof ik toch niet dat je het veel hooger
brengen zult dan de sperwer, die daar boven op den
slottoren zit, waar hij verhongeren moet als hij hier
beneden niets vindt. Wanneer het je dns ooit mocht
tegenloopen, Jeanni, kom dan tot je vriend Ignatius
Bartel, die met je deelen zalTmolang hii zelf wat
heeft!”
De voorspelling van de Zigeunervrouw was letter
lijk uitgekomen en ook de uitlegging die Bartel er
aan had gegeven. Jean Baptist Ffeylich was ieder
jaar Bartels gast voor eenige dagen geweest, en thans,
terwijl de eerste trachtte Doortje tot kalmte te bren
gen door de belofte, dat den volgenden morgen met
het aanbreken van den dag de tocht zou worden
voortgezet, terwijl alle drie in Bartels bescheiden
woning zich verkwikten aan het weinige, dat de gast
regeering voeren zal, voorspoedig zich ontwik
kelen tot eene vorstin, die haar voorzaten tot
eer en bet vaderland ten zegen strekt! Het
hart van elk rechtgeaard vaderlander vleit zich
op dit droevig oogenblik met de stille hoop,
dat uit baar in later dagen een nieuwe tak
van den alouden stam der Oranje-Nassau’s moge
ontspruiten, waarom ons volk zich zal kunnen
big ven scharen als het zinnebeeld zjjner eenheid.
Dan zou in alle gevallen de kroon bljjven aan
geboren Nederlandsche vorsten, waaraan wjj
bjjzonder gehecht zijn en de oude liefde voor
de Oranjes ongetwijfeld overgaan op de af
stammelingen der beminde prinses, die thans
MBSSR-B
den troon bestijgt. Want men vergete niet,
dat dit vroeger reeds op dezelfde wijze is ge
schied. Onze betreurde vorst stamde niet in
rechte ljjn van den grondlegger onzer vrijheid,
prins Willem I van Oranje, wiens geslacht in
1702 met den stadhouder Willem IH uitstierf,
maar wel in de vrouweljjke Ijjn uit een dochter
van Fredrik Hendrik, die met een graaf van
Nassau gehuwd was. Toch ging de oude liefde
des volks over op de nieuwe lijn, die ons een
reeks van stadhouders en koningen heeft ge
schonken. Moge ook thans het jeugdige kind
van staat de stammoeder worden van een nieu
wen tak, die de traditiën van het Oranje-huis
voortzet en den ouden naam blijft voeren evenals
voorheen
De regeering van Willem III is een der
gedenkwaardigste tijdvakken geweest van onze
een tjjdpejk van ongekenden bloei
grooten vooruitgang, van vreedzame ont
wikkeling en goede verstandhouding tusschen
vorst en volk, die wij in de eerste plaats te
danken hebben gehad aan de persoonlijke eigen
schappen van den overleden koning. Gelegen
heid om groote talenten als krijgsman of
staatsman ten toon te spreiden heeft hij niet
gehad, maar hij heeft steeds getoond een juiste
opvatting te hebben van zijn taak als consti
tutioneel vorsthij heeft zich ’geheel toegewijd
aan de belangen van zjjn volk en gaf steeds
het voorbeeld van strenge plichtsbetrachting.
Toen hij op 17 Maart 1849 den troon besteeg,
was ons land in moeiljjke omstandigheden.
Schoorvoetend en
zeide zijne Goth, die onderwjjl een oud moedertje I Bij gelegenheid
was geworden, tot hem:
„Jean Baptist, ongeveer een jaar geleden is er
iemand hier geweest, die je zocht. Hij heeft zijnen
naam met krijt binnen op de keukendeur geschreven
ik kan echter geen geschreven schrift lezen, je moet
dus maar zien of je uit da letters kunt wijs worden 1”
Toen Jean Baptist den naam van zijnen vriend
Bartel in groote, reeds half uitgewischte letters op
de deur las, liepen hem de tranen langs de bruine
ingevallen wangen, want vet was hij bij zjjn zigeu
nerleven niet geworden. Kasteel X*** stond onder
den naam dat lag op slechts zes uren afstands van
het stadje. Jean Baptist trok or heen en vond er
zijn vriend als 'wijnsteker in dienst van de bezitters
van het kasteel, en ook nu nog was hij keldermeester
van het grafelijk X*Mscher huis. Het geheele be
heer over de uitgestrekte wijnbergen was aan zijne
hoede toevertrouwd en hij genoot bjj zijnen heer en
meester een even onbeperkt vertrouwen als zijne
gehechtheid aan zijne «pleegkinderen”, de honderden
groote kuipen, die, wijdbuikig en tot den rand ge
vuld, in de donkere keldergewelven van het slot
overeind stonden, groot was.
Het was een treffend wederzien tusschen de beide
vrienden geweest, dat met een hartigen dronk in de
kelders gevierd was geworden; en van toeuaf had
Jean Baptist tot gewoonte aangenomen zijn vriend
jaarlijks te komen bezoeken en eenige dagen bij
hem door te brengen.
