W, LDA. - n w Mts. Humoreske van Fbits Woldeck. l^t het Duitsch vertaald. AAT ’ÉH1AL. HTS. Lourens. Nieuws- en Advertentieblad voor Gouda en Omstreken. erkooping recht, CEMBER 1902, de, aan het Huis B. raat, ten overstaan 'EM AN Dinsdag 23 September 1902. 41ste Jaargang. Xo. S901. Buitenlandse^ Overzicht. 'S 1 mgens. WLIET, eubelen Jtet - UDENBERG*^ SIER. Inzending van Advertentiën tot 1 uur der midd. ivelend, trygbur bij ETEItS Jz. bewys van uclitliuid u t on kurk ste<xls voor •n den na»m dor Firma IOPPF *H bovengenoemd Café Restaurant, .4DERZALEN be- i dag gelegenheid carte, terwijl uit- ztyn voor bruilof ten, tegen billyk Ie Vie de Cognac) iemyhons van liters. r Liter, bill WilE (OllUM gemeten werk. L i f 1.30. en BEDDEGOED, I KARPETTEN enz zien? h. kogelliefhebbera 'ia vonden. rvan oen model 30 ct. per nnr ol opgcd Tot ten In op <ta door i 10EN WERK dan 1 n LaaMiwupzijo E 30 de Kleiwegsteeg. f w Tmmm- M (10. voor hetnondar van alk tvarw i Hetrea, Daman ibwojo. V«- wtnkclim ia t, Galaat.rHta, rnz. Me. ktts i fehrirk-nrk. a laMiaiiiiiwiawanm»—«jJ KB OUDE EDAMMEH JEVEE Merk HTCAI De ontvangst Vrijdagmiddag van de drie Boerengeneraals te Antwerpen was ontzaglijk geestdriftig. „Geen vorst heeft ooit in Ant werpen eene intrede gedaan, die in de verste verte kan vergeleken worden bjj die van het roemvolle drietal”, schrijft hot Hand. v. Antw. Het begon reeds aan het station. Daar was het, in weerwil van de beperkte uitgifte van fauiLLETON. TelefMHi SS, De Uitgave dezer Courant geschiedt dagelijks met uitzondering van Zon- en Feestdagen. De prijs per drie maanden is 1.25, franco per post ƒ.1.70. Afzonderlijke Nommers VIJF CENTEN. «Ik verbied je voortaan meer om te gaan, met •dien slotenmaker en zijne moeder,” sprak tante •Josephine. Zoo lang zulke burgerluidjes in hun •eigen kr(ng blijven, kan men ze dulden. •Wanneer ze echter onze opvoedingsmethode •trachten te storen, de methode van dames, die •haar gansche leven aan opvoeding en weten- •schap gewijd hebben, dan moet daar een eind •aan komen, Hilda balde hare kleine handen. Hare wangen gloeiden. t •Ik kan daaruit opmaken, dat ik u ook niet •voornaam genoeg ben, eu met het, zoo even •door u gezegde, tante Josephine, beleedigt u •mijne moeder nog in haar graf. Ook zij was •eene handwerkersdochteren mijn vader, die, als ^koopman, naar uw inzien, een beteren stand be kleedde, teide steeds,(dat een knap handwerkt •man meer waard is, dan velen van zijn stand, »die wbimg weten en niet veel kunnen. Van u ti* geen sprake”, zei tante Josephine, .maar van •den heer Schulze en zijne moeder.” Nu geraakte Hilda eerst in vuur. •Wat u van den heer Schulze zeggen of den- België en het Belgische koningshuis zyn nlotseling in diepen rouw gedompeld door hS onverwachte overlijden van de koningin, «Mie Henriette Anne, aartshertogin van 'Oostenrijk. Wel was de koningin in de laatste jaren sukkelend, en veel droeg daartoe bij het verdriet dat zy had van hare dochters. f/ü had veel geleden”, zegt de „Etoile BelgJ” in de biographic die dit blad haar bederf wijdt, „als Koningin en als moeder en tjj had daardoor in aller oogen de wij ding *die het ongeluk en de smart geven. Zy vereenigde de majestuit van rang en van afkomst met de majesteit van het ongeluk.” Maar te midden van de rampen die haar troffen, bleef zy steeds Koningin. „Men kon steeds opmerken, dat zy een afstammelinge was van Maria Theresia”, zegt Van Praet van haar. Als koningin en moeder was zy niet ge lukkig en toch was zy in waarheid koningin en vrouw. Zy had de gratie en de goedheid die aan de kroon de hoogste waarde geven. Haar liefdadigheid was onuitputteljjk, en uttte zich steeds op koninklijke wijze. Zy wist niet alleen te geven, maar zij kon schreien en glimlachen; zy bad het geleerd in haar lange en droeve leven, dat ondanks de glorie van tiet koningschap en ondanks do schit tering van de majesteit voor baar een Ihng lijden is geweest. Toen zy, als jonge bruid van den hertog van Brabant, haar intocht in Brussel deed, stralend van schoonheid en jeugd, scheen het leven een lange droom van geluk voor haar te zullen worden. Maar niet lang dnurde die.droom. De dood van haar eenigen zoon, den jongen hertog van Brabant, liet haar ontroostbaar. Toen kwam de droeve geschiedenis van haar dochter Stefanie, die gehuwd was met aarts hertog Rudolf van Oostenrijk. En nu in den jongsten tyd weder de gebeurtenissen die haar oudste dochter het verstand benamen. Dit alles schokte haar gezondheid en sleepte haar na lang lijden ten grave. rijtuigen omringd door een sterk politie- eskorte. Op de Keyzerlei was de politie echter verplicht ter bedwinging van de on stuimig opdringende menigte om den sabel te trekken. Een wilde nl. de paarden van de rijtuigen afspannen. De generaals stapten het ecist af ten huize van den heer Van Dooselaere. Ze zyn daar toegesproken door dezen zelf en ook door Pol de Mont. Botha en De Wet antwoordde, op nieuw herhalend dat ze voor hulp naar Europa kwamen, niet om zich te laten toejuichen, zooals De Wet erby voegde. „Wy hebben aan de wereld getoond dat wü een yolk zyn van beschaving en huma niteit, zei Botha o. m. Wy zyn klein in aantal maar groot van harte. Een volk dat ver trouwt in God, zal nooit verdwijnen. Maar voor het oogenblik is hulp noodzakelyk. Daarom heeft ons volk ons naar u gezonden.” De Wet besloot zyn rede met de woorden: „God heeft geen volk geschapen dat geen recht op vrijheid heeft. Hot onze zal nooit dulden dat men bet zweept. Hy heelt aan allo Jtleine volken een heilzamen raad ge geven; Hy heeft hen gezegd: „Worstelt tot het einde vóór ge uw onafhankelijkheid X” D te vyf uur een ontvangst plaats had uize van mevrouw Ostorrieth, was er place de Meir een menigte byeen die door „Petit Bleu” op 200,000 geschut wordra“t)aartu8schen door bewogen zich de collectanten die geld ophaalden. ’s Avonds was er een groot muziekfeest in de Harmonie, waar alle drie de generaal» gesproken hebben. De Wet bad echter weer, met een humoristische redevoering het groote succes van don avond. V De Belgische bladen melden: Tfjdens de vergadering van het Brussel- sehe college van schepenen zyn Vrijdag de heeren Reinhart, Delpire en D’Artois, leden van het Boerencomité, ontvangen, om met de overheid te onderhandelen over de ont vangst der generaals, die Zaterdag moest plaats hebben. Na eene korte bespreking werd geoordeeld dat die betooging op het oogenblik niet ge past zou z(jn en de leden van het Boeren comité hebben onmiddolljjk besloten, do ge neraals te verzoeken hun bezoek in Brussel te verdagen tot na de begrafenis der Koningin. Dientengevolge is de reis der Boerenge neraals naar Brussel voor onbepaalden tijd uitgeiteld. De generaals vertrokken naar 's Graveu- hage. •stand behooren, als waar wij ons, Goddank, onder kunnen rangschikken,” antwoordde tante Jose phine, trotsch. •*t Is waarlijk ook een groot ongeluk, niet tot »de koffie of theekranjes van burgemeesters- of •apothekersvrouw genoodigd te worden?” ant woordde Hilda, slagvaardig. »Ik batwytcl het ,teer of jut. Schulze, die kwaadspreekbijeenkomsten •wel bevallen zouden.” Tante Elizabeth zag hare nicht strak, doch niet onvriendelijk aan. Haar, die de groote wereld had leeren kennen, waren die dameskranjes, in geringere plaatsen, altijd kleinsteedsch voorgeko men Josephine echter, in hare heiligste gevoelens gekrenkt, verhief zich, en staarde de brutale Hilda aan met een blik, waarvoor vroeger zelfs hare eerste klas leerlingen gesidderd hadden, terwijl zij haar toevoegde «Hilda, je begeeft'je onmiddellijk naar je kamer, »die je heden, Jhder'geen voorwendsel meer, ver laten moogL*' Hilda, bleef rWistig staar, schudde haar lokkig hootdje en zeiUe, intermate kalm „Tante, u „moet niet vengeten, dat ik al achttien jaar ben. „Ik laat mij niet meer opsluiten?4 „Ongehoorzaam kind I als ik nu mijne handen „van je attrek, wat moet er dan van je „worden ?44 „Ik heb eene betrekking, als ik wil,” zei Hilda „hierop „als boekhoudster en correspondente, bij „de frimaKarei Schulze Zoon.” „Ga heen met je Schulzes. Ik zou wel een» „willen weten, hoe je die betrekking zoudt kun- \,nen vervullen.” zoo opgei verwek f” JTar- Bebel heeft op het congre» te München een groote rede gehouden, waarin bjj achtereenvolgens over militaire en mari tieme «aken, de buitenlnnd»che politiek en de binnenlandsche aangelegenheden sprak. Hy drong er op aan, mat alle macht aan den aanstaanden verkiezingsstrijd deel te nemen. Er moest veel geld bijeengebracht worden. In alle districten moesten de sociaal democraten met eigen candidaten komen. Blyft bet douanetarief op bet program staan, dan kan het centrum onder geen omstandig heden ondersteund worden, meende Bebel. Komt het er op aan, dan zou men zelfs geen steun mogen verleenen aan de volkspartij. Bebel achtte het zeer mogelyk dat vóór de op 1903 bepaalde algemeene verkiezingen de Rjjksdag ontbonden zou worden. Indién bet daartoe kwam, zouden de socialisten by de verkiezingen alle troeven in hun hand hebben, want de massa van het volk, en zelfs de gezeten burgerij komt nu reeds in opstand tegen de verhooging van levensmid delen, die te voorzien zon zyn als do regee- ring in baar toeleg slaagde. Alle Duitsche staten hebben tekorten, wegens de geldver spilling voor militaire doeleinden. Met de aan Frankrjjk in 1870 ontnomen milliardon, teide Bebel, heeft men forten gebouwd die thans als nutteloos beschouwd worden, 170 millioen aan kanonnen besteed, en cavalerie regimenten opgericht die thans erkend wor den, van ondergeschikte beteekenis te z(jn. Bebel maakte in dit verband een toespeling op de voorliefde van den Keizer voor de cavalerie, een voorliefde, die door andere deskundigen niet gedeeld wordt, nu de oor log in Znid-Afriku een heel andoren kyk op sommige militaire vraagstukken mogelyk beeft gemaakt, dan men vroeger had. V Hay, de Amerikaansche Staatssecretaris beeft aan al de te Washington geaccredi teerde vreemde ‘gezanten van die Mogend heden, welke bet tractaat van Berlijn van 1878 onderteekenden, een gelijkluidende nota doen toekomen. In hot traktaat staat o. a. deze bepaling, dat geen inwoner van Rumenië op grond van zyn godsdien^ in zjjn rechten mag wor den beknopt. De Vereenigde Staten, zegt nu Hay’s no ta, waren by dat tractaat geen party, maar waar zy er niet in geslaagd zyn Rumenië er toe te brengen de toestanden te verbete* ren, die zoovele Rumeenscbe Joden noopten naar de Vereenigde Staten te emigreeren. voelen zy zich verplicht een beroep op de Mogendheden te doen, om op handhaving van het tractaat van Berljjn aan te dringen „Zeer goed! Ik heb aan de fabriek practisch „gearbeid; en mij hier théoretisch bekwaamd, „terwijl u dacht, dat ik mij met geleerde studiën „bezig* hield, waarvoor mij nu eenmaal zin en „talent ontbreekt. Het wordt overigena ook tijd, •dat ik u niet langer tot last verstrek.” •Dat doet ge niet,” sprak tante Josephine. •Maar welk een geestdoodende arbeid; en wat •dringt je too (overhoopt) je zoo te vernederen •tot loonarbeid, daar je toch tot de eerste jonge .dames der stad behoortja meer nog, daar ge „weldra aanzoek te wachten hebt van „Josephinewaarschuwde de meoschkundige Elizabeth, wie het helle flikkeren van Hilda’» oogen niet ontgaan was. Hilda wilde juist een antwoord geven, zooaU alje jonge meisjes zouden doen, als men haar over eene onaangenamen huwehjkscandidaat spreekt, toen dese persoon, op dit oogenblik, zeil ter plaatse verscheen. De lieer, Dr. G. Knebler. was de tegenwoor dige bezitter en directeur onderwijzer v an de kostschool, die juf. Josephine ge»tich( en tot bloei gebracht had. Zijn voorkomen was niet onaange naam, doch eenigzins, half schoo’meester, half reserveofficier, waarmee zyn innerlijk wel overeen stemde, daar hij vaak meesterachtig, waar een flink, kernachtig woord beter geplaatst ware, en hij streng in zijn' oordeel was waar eene vrion delijke vermaning meer goeds uitgewerkt zou hebben. „Zoo zoo I juffrouw Hilda, zoo opgewonden t ,Jk hoop dat ik geen stoornis (Wórdt vervolgd) perronkaarten, propvol. Er was voorzorg ge nomen om op het perron waar de trein zou stilhouden, alleen de comité-leden en de pers toe te laten. „Maac-j^welleest men in bovengenoemd blad. Pas was de'trein in ’t zicht of de menigte, zonder rekening te houden met regle menten of consignes, stormde over, en toen de trein stil hield stond het comité, dat de generaals moest ontvangen, wel 50 meters van het compartiment verwijderd, waar zy inzaten. En wat te verwachten was gebeurde. Het volk verdrong zich voor de portiers en een kreet van Leve de Boeren zoo machtig, zoo geestdriftig als men ooit geboord had, weer galmde onder het hooge koepeldak, zelfs eer de holden gelegenheid gehad hebben, om drn voet buiten het rytuig te zetten. „Leve de Boeren Hoeraherklinkt het „Leve De Wet, leve De la Rey, leve Botba Al de reizigers van den trein steken do koppen buitenniemand stapt af. Zy juichen mee, zwaaien hoeden en zakdoeken en een gedrang om een ribbenkas te pletteren ont staat, terwijl, als op een gegeven teeken, eensklaps bet Boerenlied weerklinkt „Kent gy dat volk vol heldenmoed Spoorwegbedienden, douaniers, officieren, heeren en dames, werklieden en kinderen, alles zingt mee. En wie niet mee zong, pinkte een traan weg, want nooit kreeg men iets zoo oprecht treffend zoo hartroerend zoo echt gemeend te hooren en te zien. Eindelyk gelukte het aan het Comité tot voor den waggon te geraken waar de gene raals en hun gevolg vasten voet hebben ge kregen. En wanneer M. vanKerckhoven-Donnez er in slaagt hen te naderen om hen in eene korte toespraak welkom te heeten, ïwygt iedereen eerbiedig om te luisteren. - En of schoon niemand er iets van verstaat, blyft het toch stil, als wilde men den helden ge legenheid geven te verstaan hoe welkom zy hier in Antwerpen zyn. Na de toespraak worden hun over de hoof den der massa groote bloemtuilen toegestoken en, te midden van hoera-geroep en een vree- selyk gedrang richt men zich nu tot den uitgang. Langs den zytrap werden zy naar beneden geleid, door de lange donkere gangen van de statie om op straat te komen, waar duizenden menschen zich verdringen” Het duurde echter een geruimen tyd voor de generaals er in slaagden hun rijtuigen te bereiken. De sterke politie en soldatenmacht vermocht eerst niets tegen de menigte. Toen de stoet eindelijk gevormd was, werden de inbevelend, Pllener, Heine- nt per tumbler. ts ISTE No. 1, ande Liter. •ken wilt, is Uwe zaak. •Daar hij de hoogere burgerschool bezocht •heeft en ook een jaar op de Politechnische •school geweest is, zal hij toch zoo’n eenvoudig •slotenmaker niet zijn Dan had hij ook geen •rijwielfabriek opgericht, die hij nu, met goed ge- •volg, drijft En als u iets ten nadeele van zijne moeder zegt, doet u daarmee onrecht, groot •ontëcht I” Dat is eene formeele les, die ons onze nicht •daar geeft”, meende tante Elizabeth. •Vergeef mij tante”, antwoordde Hilda, naden* •kend, dat wilde ik niet; ik moet ook zoo •dankbaar zijn, dat u mij, na mijn vaders dood, •tot u genomen hebt, en u zooveel moeite en •zorg om mij, dom kind, gegeven hebtmaar hoe •dankbaar ik ook ben, vooral uwe goedheid, •moet ik u toch zeggen, dat vele menschen, lie fden mot welke li nooit in aanraking komt, door •Juf. Schulze, met raad en daad zijn bijgestaan •zelfs toen tij het nog zoo goed niet had als nu •maar, met groote moeite en sorg, de ztfak, van •haren overleden man, moest aanhouden. •Vele behoettigen, uit de stad zouden dit kun- •nen getuigen. •Ja, het is een brave vrouw” beaamde tante Elizabeth, die door haren, jarenlangen, omgang, met voorname Engelsche families, gewoon was do waarheid te huldigen, al stemde die niet altijd mot hare bedoeling overeen. •AIzoo. wat heb u dan tegen die menschen F” vroeg Hilda, bij de hand, als eene echte Eva's dochter. >Dat ze, in ieder geval, niet tot dien deftigen Telefoen N». A* A DV mi TENTIEN worden geplaatst van 15 regels <1 50 Centen; iedere regel meer 10 Centen. Groote letters worden berekend naar plaatsruimte.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1902 | | pagina 1