M1UGN.
ERVEN
IN HET MOTSTEN.
kooping
»A,_
No. 11197.
48ste Jaargang.
m, m.
Nieuws- en Advertentieblad voor Gouda en Omstreken,
en Erf
Donderdag 10 Maart. 1910.
Buitenlandsch Overzicht.
ostreken
FEUILLETON.
childerda Kerkglazen
JAXSKKRK
JDE,
H
I
Jaoskerk, der
keningen enz.
JYPERS,
•faMc/aibriek.
ÏUAN,
KRAMM,
Igerers - Goud».
t
Notaris KOEMAN
XXVII.
SCHERM
)A.
eer te berichten
eregeld elke Week
jten), Over-
110.
:htigen de laatste
der veiling van
aren en op dien
ICHT DIB
RABETH,
DA,
1 gerestaureerd
aan de Groene*
Centiaren.
voor t 2.—.
>1 gerestaureerd
aan de Groene-
Dentiaren.
voor f 1.75.
il gerestaureerd
aan de Groene-
Dentiaren.
voor f 2.50.
jl gerestaureerd
aan de Groene-
Centiaren.
voor f 2.25.
(Uit het Amerikaansch.)
m No. 2897.
goeden SALON-
1910, des voor-
iieteit .VREDE
i overstaan van
en
'.eldende Kunsten ens.t
n Directeur der
tde te Utreiht,
60 CEXT.
GOIDSCHE Uil HI\T
Telefoon No. 82-
ADVERTENT1EN worden geplaatst van
15 regels a 50 Centen; iedere regel meer
10 Centen. Groote letters worden berekend
naar plaatsruimte.
Inzending van Advertentiën tot 1 uur des naidd.
Telefoon No. SS.
De Uitgave dezer Courant geschiedt dagelijks
met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
i
De prijs per drie maanden is 1.25, franco per
post 1.70.
Afzonderlijke Nommers VIJF CENTEN.
2, groot 70 Cen-
De commissie in zake echtscheiding heeft
gisteren den advocaat Barnard gehoord, die
tientallen jaren echtscheidingsprocessen heeft
behandeld. Barnard is voor behoud van de
scheiding tusschen tafel en bed in gevallen,
dat iemand reden voor echtscheiding heeft,
maar uit godsdienstigen hoofde of anderszins
daar bezwaar tegen heeft.
Van echtscheiding is Barnard anders geen
voorstander. Hy wil haar niet te gemakke-
lyk maken, schoon hy wel voor eenige wij
ziging van de wet is. Ongeneeslyke krank
zinnigheid zou een reden tot echtscheiding
behooren te zjjn; dronkenschap niet, maar
dat kon tot de wreedheid worden gerekend,
die de wet by den man boven en behalve
overspel eischt om de vrouw recht op echt
scheiding te geven.
Dat de vrouw alleen reeds om ’t overspel
van haar man echtscheiding zou kunnen
krijgen, daar is Barnard tegen. Ook niet bij
voortdurende echtbreuk vroeg Lord Gorell,
oud-rechter in bet echtscheidingshof en voor
zitter van de commissie. Ook dan niet, ant
woordde Barnard. Zelfs niet, wanneer de
echtbreuk geschiedt met een vrouw die in
de echtelijke woning buist; met de dienst
bode b. v. Neendat zou in den zin der
wet wreedheid kunnen zijn, aangezien de
gezondheid der echtgenoote er onder kan
lijden! Is ’t dan maar niet beter dergeljjke
echtbreuk op zich zelf tot reden van echt
scheiding te maken vroeg Lord Gorell.
afgevaardigde voor Seine-et-Marne, in een
brief aan een Parysche courant medegedeeld
dat hy het voorbeeld van Lasies en Gauthier
de Cl&gny gaat volgen. Ook hy heeft er
genoeg van. De wetgevende arbeid, zoo
schr/ijft Labori, gebeurt in Frankryk zonder
regel, zonder orde, zonder controle; de erent-
festen van het Palais-Bonrbon zjjn daardoor
overgeleverd aan de genade der ministers
en deze komen ten, val niet op beginsel-
kwesties, maar tengevolge van politieke
kuipery. Ook klaagt Labori er over, dat men
onder den dekmantel van verdraagzaamheid
op het gebied van den godsdienst, in het
geniep de katholieke relegie tracht te ver
woesten.
De sherif en zyn helpers mahkten proces
verbaal op, de gewone premie werd uitge
loofd en daarna werd het rustig zoo rus
tig als het gewoonlijk na een gewichtig
voorval in een kleine plaats kan zjjn,
„Ik ben vandaag niet erg wel en hebbe
sloten een extra-wandeling te maken,* merkte
Len op zekeren morgen op, toen hy, na zyn
komst op het kantoor, een min pleizierig
werk onder handen zou nemen. „Ik blijf
wellicht den geheelen dag weg, Ned, en laat
53)
„Geen horloge, he? Hier is er een,*
ging hy voort, terwijl hy zich tot den ban-
delsreiziger wendde. „Ge hebt my dus in
den afgeloopen nacht bedrogen. Ik heb u
immers in den trein in Missouri ontmoet,
Diet waar F*
Ned stond naast Len, haar hand op diens
schouder latende rusten. Een der roovers
kwam haar voorbij en streelde haar onder
de kin; maar met een hevigen slag wierp
Len hem tegen den grond.
„Wat, voor den duivel, is dat daar!* riep
de aanvoerder en wendde zich tot Len. „Nog
zulk een slag en het zal u berouwen als
ge dat ten minste dan nog kunt.*
„Het kan me weinig schelen, dat ge my
mijn geld afneemt,* antwoordde Len gelaten
„maar noch gjj noch een andere struikroover
zult u vrijheden veroorloven tegenover deze
dame, wier beschermer ik ben.
,’t Ia goed, keer In den wagen terug. Ik
Noen, was weer ’t bescheid. Het zou echt
scheiding vergemakkelijken en dat zou voor
de kinderen niet gewenscbt zijn, Dus moeten
die kinderen de echtbreuk vau hun vader
in het ouderlijk huis blyven bywonen! merkte
Lord Gorell op. Barnard erkende, dat dat
wel erg was, maar de wet heeft daar al een
middel tegen, zeide hy zonder aan te geven
wat dat is. Scheiding van tafel en bed?
Zondag is er te Saint-Valérien, by Sens,
in Frankryk een aardig feest gevierd ter
eere van dokter Jean Boullé, die een eeuw
oud geworden was. Er was een feestmaal
aangericht, waar 150 personen deel aan
namen. De minister van openbaar ouderwijs
had een vertegenwoordiger gezonden, de
onderprefect presideerde de tafel en de Se
nator en het Kamerlid uit de streek waren
onder de gasten, De honderd-jarige, een
levendig, klein, mager mannetje met witte
haren, verscheen aan den feestelyken disch,
steunend op den arm van een oude, trouwe
dienstmaagd, die zeven-en twintig jaar by
hem in dienst geweest was. De jongste zoon
van den honderdjarige, een man van 65 jaar,
medicus als zyn vader, vergezelde hem. Dr.
Boullé heeft by deze gelegenheid van zyn
leven verteld. Myn vader en myn grootvader,
zeide hy o.m., waren ook dokters hier in
de streek, zoodat sedert 1750 al de zieken
hier in de streek door myn familie behan
deld zjjn. In myn ouderlijk huis leefden wy
als boeren en we aten vaker aardappelen
dan rundvleesch. Myn vader was evengoed
boer als dokter en hy bebouwde zyn land
als hy geen zieken te bezoeken had. Van
de onlusten van 1830, van de omwenteling
in ’48 wist Boullé alles te vertellen. In dat
jaar werd hy tot burgemeester van St. Valé-
rien gekozen. En ’701 Ik beb ’70 gezien,
zeide de oude manPruisische soldaten hier
in ons dorp. Dat waren treurige dagen
Toen er twee jaar geleden in het huis
van den krassen oude brand uitbrak, nam
by zelf deel aan het redden van papieren
van waarde en dingen, die hem lief waren.
De dorpelingen zagen hun ouden dokter langs
een ladder tot op het dak van het bran
dende huis klimmen.
Reeds eenigen tyd geleden hebben de
Fransóhe Kamerafgevaardigden Lasies en
Gauthier de Clagny hun voornemen kenbaar
gemaakt zich by de komende verkiezingen
niet meer herkiesbaar te stellen. Ze zeiden
meer dan genoeg van hun Kamerlidmaat
schap te hebben. Thans heeft mr. Labori,
algemeen bekend als verdediger van Dreyfus,
De bekende financier Jacob H. Schiff, beeft
aan een feestmaal in de Republican Club te
New-York, een opzienbarende rede gehouden
over het gele gevaar. Hy moet o. a. gezegd
hebben: „Ik hoop dat myn voorspelling niet
bewaarheid zal worden, daar ik een vriend
van Japan ben. Maar tot myn leedwezen
moet ik verklaren, dat naar myn meemng,
eeu groote oorlog dreigt uit te breken. Ik
zelf heb Japan by den jongsten oorlog finan
cieel gesteund, maar Japan’s overwinning
brengt groot gevaar mee. Ik was zeer ge
troffen, toen ik dezer dagen las, dat Japan
met Rusland tot een vergelyk is gekomen.
Het is het doel van Rusland en Japan, Chi
na’s onafhankelijkheid aan te tasten.
krenpelboscb, waardoor het byna onmogelyk
was bet pad te onderscheiden. Toen Len
een kruispunt bereikte, waar de weg aan
den eenen kant door hooge rotsen begrensd
werd, hoorde hy op korten afstand van zich
den hoefslag van paarden op den harden
bodem. Onwillekeurig bleef hy staan en luis
terde. De paarden kwamen dichter by. Ais
by ingeving klauterde hy tegen de rotsen op
en verborg zich daarachter. Nauwelijks had
hy dit gedaan, of twee ruiters naderden in
zijn richting.
„Luister eens,* zei een hunner, „ik zal
hier blijven, terwijl gij de manschappen te
gemoet rijdt. Zeg hun, dat wij morgen naar
Missouri moeten terugkeeren. Kom dan zoo
spoedig mogelijk terug, want we hebben nog
een zaakje op te knappen.*
Een der beide mannen reed nu heen, ter
wijl de ander in Leo’s onmiddellijke nabijheid
achterbleef. „Ik geloof, dat mijn ervaring
als cowboy t ij thans goede diensten zal kun
nen bewijzen,* dacht Gansett, en terstond
begonnen zijn vingers een Jus in het touw
te maken. Hij was in het minst niet zenuw
achtig of bang. Zijn eenige aandoening was
die van kalm overleg. „Als het mij nu maar
gelukt de lus stevig genoeg om zijn armen
te slingeren, zullen zijn wapens hem van
weinig nut zijn,* sprak hy by zich zei ven.
(Wordt vervolgd.)
wou, dut ge evenveel geld hadt als ge moed
in het Ijjf hebt. Bill, zyn wy klaar met de
visitatie? Het doet my leed, dat wy den
koetsier van den bok moesten werpen. Ga
eens kyken, of hy erg is toegetakeld.*
Er verliep eenige tyd vóór de omnibus
weer wegreed. De koetsier had een hevigen
slag opgeloopen. De handelsreiziger haalde
een flesch te voorschijn, liet hem drinken en
wist hem zoover op te knappen, dat de reis
kon voortgezet worden.
„Parker,* wendde zich een der passagiers
tot den handelsreiziger, „kunt ge my niet
zeggen, hoe laat het is?*
„Wacht maar,* bromde deze, „ik zal myn
horloge wel terugkrygen. Ik ken eec der
roovershet is een pandhouder uit St. Louis.*
Reuter seint uit Stockholm, d.d. 8 Maart:
De Koning heeft heden over Schonen en
Karlsruhe de reis naar Cap Martin aanvaard.
Een groote menigte bracht den Koning
aan het centraalstation, waar hy zich voor
het eerst na zyn ziekte weder aan het volk
vertoonde, een ovatie.
Reuter seint uit Bogota (Colnmbie), d.d.
8 Maart
Tengevolge van een twist tusschen den
directeur van de aan een Amerikaansche
maatschappij toebehoorende tram en een
politiebeambte ontstond gisteravond een op
roer, waarby het gepeupel trachtte de wa
gens te vernielen en den directeur in hechte
nis wercf genomen.
Het gepeupel bombardeerde daarop het
Amerikaansche gezantschapsgebouw met stee
nen. Het gebouw en de staf der legatie
moesten door de politie beschermd worden.
Hedenochtend was de rust hersteld.
René Millet, oud-resident-generaal te Tunis,
heeft te Lyon een lezing gehouden over
Marokko en Frankryk’s toekomst aldaar.
Hy zette uiteen, hoe de republiek, na de
verovering van Algiers en Je bezetting van
Tunis, de oogen wel moest richten naar het
ryk van den Sultan, daar zy onmogelyk op
haar grenzen een gevaarlijk broeinest van
anarchie kon dolden en laten voortbestaan.
Frankryk zoekt in Marokko geen verovering
of annexatie, zelfs geen protectoraat, zooals
in Tunis, maar streeft slechts naar een recht
van toezicht om de orde te handhaven,
waardoor het een van nature zoo ryk Iqnd
kan openstellon voor de werkkracht der
Franscbe kooplieden en kolonisten.
Na een kort overzicht gegeven’ te hebben
van het Franscbe werk in Tunis, besloot de
redenaar
„Den dag, waarop de eerste locomotief van
uit Algiers te Casablanca zal aankomen, is
Nieuw-Frankryk gesticht en scharen zich vyf
verschülende rassen,'met drie godsdiensten
en drie regeeriugsvormen, rondom de Fran-
sche vlag, het zinnebeeld van recht en vrij
heid”.
het kantoor aan jou over.*
Hy liep naar buiten en bekommerde zich
niet om de richting die hij insloeg. Toen
het begon te schemeren en hy den terugweg
wilde nemen, kwam hy tot de onaangename
ontdekking, dat hy van den weg was afge
dwaald. „Dat’s een mooie geschiedenis*
dacht hy by zich zelven, „ik ga wandelen
en verdwaal.* Hy zette zich neder om uit
te rusten en viel van vermoeidheid in slaap.
Toen hy ontwaakte, ging de zon reeds onder.
„Dat begint ernstig te worden,* mompelde
hy, terw’yl hy weder op stap ging. „Als ik
niet te rechter tyd thuis kom, zal grootva
der de heele buurt in opschudding brengen.
Ha, daar is een straatweg. Thans weet ik,
waar ik ben; dit is de weg naar Oak Hill.
Nu, dan ben ik een aardig eind van buis af.“
Hy liep verder.
„He, wat is dat?“ riep Len opeens, bleef
staan en raapte een touw van ongeveer vyf
voet lengte op. „De een of ander zal dit
van zyn hooiwagen verloren hebben,* voegde
by er by, toen hy bemerkte, dat er hooi aan
de takken boven hem hing. „Ik zal het
meenemeo, want ik kan deze gelegenheid
om grootvader te bewijzen dat ik ook oog
heb voor bet practische in het leven, niet
laten voorbijgaan.*
Hjj stapte vlugger voort, toen de dnister-
nis inviel. Intusschen liep de weg door dicht
Het „Perfide Albion”, dat zich als den
grooten menschenvriend voordoet, is de derde
in het verbond. Dit vergelyk tusschen Rus
land, Japan en Engeland, zal de ernstigste
bedreiging van den wereldvrede in de komende
jaren zyn, indien wy niet op de juiste wyze
optreden. Zeer spoedig zullen wy, Amerika
nen, ons in de zaken van het verre Oosten
verwikkeld vinden.
Steeds duidelijker wordt het, hoe onzeker
en verward de politieke toestand in Italië
is. De beerschende malaise in het parlemen
taire leven uit zich op allerlei wyzen, hoofd-
zakeljjk wel in het doffe, ma^r hardnekkige
verzet in de afdeelingen tegen alle regee-
ringsontwerpen. Met groote moeite weet de
regeering tot nog toe een meerderheid te
krygen, maar meestentijds is dit een meer
derheid van een stem.
De volgelingen van Giolitti beginnen zich
te verzetten tegen de bevelen van hun lei
der, om Sonnino trouw te blyven, en weige
ren diens voorstellen, welke al hun plannen
in duigen werpen, goed te keuren.
De premier regeert feitelyk zonder meer
derheid.
In de Italiaansche Kamer zyn vier hoofd
groepen te onderscheiden110 afgevaardig
den van de uiterste linkerzijde (radicalen,
republikeinen en socialisten)40 leden der
democratische linkerzijde,28 tot 30 cleri-
calen en 320 liberalen van alle scbakeerin-
gen. De uiterste linkerzijde en democratische
linkerzijde zyn zoo verstandig, om, indien bet
moet, de handen ineen te slaan en een bloc
te vormen van 150 stemmen. De liberale
groep daarentegen is het wel onderling eens
over de vraagstukken der algemeene politiek,
maar is wanhopig verdeeld over den persoon
van den leider. Zeventig liberalen willen
niets weten van Giolittivan de tweebon-
derdvyftig anderen zyn een honderdtal Gio-
littisten geweest, maar zjjn thans by voor
komende gelegenheden voorstanders van
Sonnino, terwyl weer anderen door alles
heeu Giolitti aan het roer van den staat
willen zien, zelfs tegen diens uitdrukkelyken
wensch.
Indien thans de premier aftreedt, en zjjn
voorganger weigert de teugels weder in han
den te nemen, dan beteekent dat den groot-
sten warboel, daar het democratische bloc
weer niet sterk genoeg is om de leiding
over te nemen. Dat is de reden, waarom
iederen dag, weder het denkbeeld overwogen
wordt en ingang vindt, de Kamer te ont
binden en door een beroep op het volk den
chaos te ordenen. Heeft het land zich uit
gesproken, dan weet men ten minste, welke
richting men op moet.
