Van Houten’s RONA SPELEN ILAZEN, Cacao Salon No. 11830. Enorm verschil fisiaw erk eevoeders. ^-d.-v-ertexj.tie’lola-d. voor G-oia-d.se ezx Oxxxstr ©Zfcozx. Zaterdag 30 Maart 1913. 50e Jaargang. aal. gen Eendracht maakt macht. -BuLïtenlan.<5.. JAXSKKHK FEUILLETON. 2>0 9f»m Ó98 cfiloeós. 1D.A-, in Smaak, Kracht, Geur en Kleur - met alle andere goedkoop* merken. Belangrijk BETER in elk opzicht. beroemde erkg’lazen en Zoh- besllst stellingen. EPMAKER. Eerste Blad. JDE, /.lanskerk, der keningen enz. A BETH, KRANK ^gevers, fionda A U’S I STE- UNHEM. Telefoon Interc. 82. - WARENHUIS, Spmslr. Den Haag. Alle Luie- en lluisb. Artikelen, weggelegd en zulks niet eens in een zeer verre toekomst. Wie met ons gelooft in de kracht van onze be ginselen, wie overtuigd is dat het gros van ons volk niet clericaal is en evenmin socialist, die put uit een tijdelijke 'inzinking kracht om er ver jongd weer bovenop te komen. Verschyiit dagelijks behalve Zon-» en Feestdagen. Telefoon Interc. 82. Uitgevers A. BRINKMAN EN ZOON. koeren. IX. (Wordt vervolgd.) ndsZn., Goud*. k en algemeen tie met groot® een contract zerseelvoer) 3 en ’/a kilo '.ndermeel voederkosten 40 en kilo .vondschool 7 ig Teekeningen na Genoegen” 8 looyaards, nDo Kanarie» J, en */t 'iter haakbord,” 81/» d. Vrijz. Studie- Dit Nummer bestaat uit twee bladen. I1CHT DHR e van Beeldende der, Architect en van Bouwkunde ij geregeld tijdig i ontvangen van en, vermakelijk- a dan in onze Do Engelscho mijnworkernstaking. Zooal» uit oen bericht in ons vorig nummer is gebleken, is het wetsont werp betreffende do vaststelling van eon minimnm-loon voor alle mijnwer kers onder den grond in het Engolsohe Hoogerhuis bij derde lezing aangeno men. Wijzigingen waren er niet in aangebraoht. vmethode. edorfabriek 8IA. Enkhuizen. ar bij HH.: iVijdstraat. I, Voorstal, meerderen zich buiten de politiek houden, anderzijds velen zich werpen in de armen der sociaal democratie, die alles doet tot haar eere zij het gezegd om verdwaalde vogels te lokken in haar kooi. Zoo ver zal het echter niet ko men. Dagelyks haast ziet men voor oogen waar het heen gaat onder cle- ricaal-conservatieve overheersching de openbare school er onder, de so ciale wetgeving zoo ver naar den achtergrond dat men er niets meer van ziet (men denke aan het schan delijk spel met de Bakkerswet, waar over in ons parlementair weekover zicht zoo terecht de staf gebroken wordt) en een tariefsherziening, die Staalman eens een roofzucht op de zakken der kleine luyden noemde. Wij zouden willen vragen Is het nog niet genoeg? Gelukkig zien ook mannen van radicalen huize ’t in. l)r. Bos, het bekende vrijzinnig- democratische Kamerlid, pleitte reeds voor vrijzinnige concentratie en ook vader, die professor te Heidelberg was geweest, had ze nauwelijks gekend bij zijn dood was hare moeder met haar driejarig dochtertje in zeer be krompen omstandigheden achterge bleven. Toen nu do schoone achttien jarige Martha zonder geld op de we reld alleen stond bood haar oom to Madras haar een tehuis aan hij had zelf ook twee dochters. In deze geheel vreemde omgeving, ver van het vaderland treurende om het verlies van hare goede moeder, zou Martha moeten leeren zich thuis te. gevoelen. Het was verwonderlijk hoo Eduard Römer zich aangetrokken gevoelde tot dit meisje. In vele opzichten verkeer- -den zij in denzelfden toestand, beiden hadden zich losgemaakt van huq ver leden, beiden gingen een onzekere toe komst tegemoet./’ 'En toch welk een verschil tus- schen ons,” dacht Eduard, terwijl zijne oogen op Martha’s gelaat rüstten. Do vrede der onschuld lag op haar fijne, bleeko trekken en. woonde zeker ook in haar hart, terwijl Eduard slechts gedurende enkde oogenblikken de booze geesten kon verbannen, die hem rusteloos vervolgden. Omtrent zijn ver leden vernam Martha slechts zooveel als hij goed vond haar te vertellen, T. CREBAS, Telaf. 40. Woningtoezicht iderstands-Com- )ns Genoegen”, P. Club. Openb. iker: A. Rood- PRIJS VAN HET ABONNEMENT: Per kwartaalf Idem franco per post Met Geïllustreerd Zondagsblad 1 Idem franco per post1 9® Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons BureauLanue Tiïkoewcc. 64, bij onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren Aan den vooravond van ons 50-jarig bestaan als orgaan ter ver dediging van Üe liberale beginselen is er reden even bij dezen mijlpaal stil te staan. Een halve eeuw lang heeft ons blad op de bres gestaan voor wat alle vrijzinnigen heilig was en is. Naar onze beste krachten hebben wij pal gestaan voor het liberalisme, voor de vrijzinnige idee, tegen cle- ricale overheersching en het dogma der sociaal-democraten. Een mooie strijd, al is ook ons geen teleurstel ling bespaard gebleven, zoo min als welk ander ook, die zich waagt in den strijd der meeningen voor de publieke zaak. Teleurstelling, welke echter gemakkelijk te dragen valt, wanneer men vast overtuigd is te strijden voor een goede, eerlijke zaak, waarvoor te strijden een eer is voor een ieder die er toe geroe pen wordt. Veel is reeds bereikt, althans ter plaatse, maar wie het geheele land overziet, zal toegeven, dat voor juichen geen aanleiding bestaat. Eer het tegendeel. De vrijzinnigheid is niet alleen in de minderheid ge bracht door het vereend optrekken van alle niet-vrijzinnigen, maar het worde gul erkend: het liberalisme beleeft geen schoenen tijd. In beide takken der Staten-Generaal in den hoek gedrongen, zoodat de coalitie van Rome en Dordt met ons speelt als de kat met de muis en in de provinciale vertegenwoordigingen, op weinig provinciën na, al even groote misère. Toch laten we geen oogenblik moedeloos het hoofd hangen. Zelfs zijn wij vast overtuigd dat, bij goe den wil allerzijds, voor de vrijzin nigen een schoone toekomst nog is Steken wij eerlijk de hand in eigen boezemI 'Veel eigen schuld is bij de onzen in het spel. De actie voor onze goede zaak werd jaren lang in vele plaatsen verwaarloosd, men liet t er maar op aan komen, zon der oog te hebben voor de reuzen kracht, door het Kuyper-Schaepman- verbond ontwikkeld. Bij de jongeren werd geen belangstelling opgewekt voor het publieke levensteeds meer deren keerden zich af van alles wat „politiek” is en keken uit de hoogte daarop neer 1 Vergeten werd, dat de kieswet-van Houten ons verplicht ieder jaar voor de noodige nieuwe kiezers te zorgen, wil men niet van zelf in het cijfer dalen tegenover den tegenstander, die ieder hoekje en gaatje afdregt in electoraten zin. De vrijzinnige pers werd te weinig gesteund door de partijgenooten, die daardoor soms van de partij ver vreemdden en, als ware dit alles nog niet genoeg, veroorloofden de vrijzinnigen zich de weelde eener verdeeldheid, welke den vijand de wapenen in den schoot wierp en eigen kracht verlamde, een verdeeld heid die soms zoo scherp werd aan geblazen, dat de uitersten bij de stembus liever thuis bleven dan elkaar stemden. Dit alles wij ontkennen ’t geen oogenblik geeft geen schitterend beeld van ons politek leven. Maar daartegenover staat, dat dit alles meer en meer onder de onzen be seft wordt en dat daardoor reeds teekeuen van beterschap zijn waar te nemen. In vete plaatsen versche nen kies- en propagandavereenjgin- mr. Treub, een der felsten dier partij, kwam reeds een eind over de brug. Dat zijn verblijdende teekenen, die veel goeds vóórspellen. Zoo moge het voortgaan! Met een klinkend program, dat ieder werkelijk vrijzinnig man be vredigt, met een vooruitstrevend pro gram dat aan de eiseben des tijds voldoet moeten wij in zee. In 1913 - en steeds in de toekomst, zonder onderling krakeel, eensgezind op het gemeenschappelijk doe! af. Gaat het zóó, dan is de toekomst ons. GOIDSCIIE COURANT. PRIJS DER A DV ER TEN TI EN Van 1—5 gewone regels met bewijsnummer f 0.55 Elke regel meer O Jö Bij drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twee berekend. Dienstaanbiedingen per plaatsing van 1—5 regels fü 35 bij vooruit betaling, elke regel meer'6 ets. Reclames 1 0.25 per regel. Groote letters en randen naar plaatsruimte. en toch gevoelde zij ook zekere deel neming in het lot van den armen jonkman, die zijn vader en zijn besten vriend op zulk een treurige wijze had verloren. Zij begreep nu ook zijn steeds ernstige, droeve stemming. Men naderde al meer en meer het doel van de reis. Reeds kwam het fort St. George de citadel van Madras, in ’t zicht, doch de branding langs de kust was zoo stejk, dat do mail boot niet kon aanleggen. Om aan land te komen moesten do passagiers overstappen in do lichte vaartuigen, welke de Hindoo’s zoo behendig we ten te besturen. Eer hij van Martha, scheidde vroeg Eduard nog: Mag ik zoo vrij zijn u over eenige dagen te komen opzoeken, om te ver nemen, hoe het u hier- gaat Haar antwoordt luidde Ik weet niet of mijn oom bezoe ken van vreemden vyil ontvangen. Dan moet ik mijn geluk maar ééns beproeven en zien of ik ontvan gen word, verklaarde Eduard met een vleugje van zijn vroegere overmoedige vroolijkheid. Ik wil niet hopen dat wij op dit oogenblik voor altoos schei den. Ook over Eduard kon de jonge me vrouw Von Reinsberg iets mededeelen. Hij had kort geleden uit Madras aan zijn gevolmachtigde te Hamburg ge schreven, dat hij in de eerste maanden zeker niet zou terugkeeren misschien bleef hij wel voor góed in het warme Oosten, waar zijne gezondheid aan merkelijk verbeterd was. Op zijn last was de villa, welke mevrouw Brinken bewoonde, aangekocht en haar ten geschenke gegeven daarbij had de jonge heer Römer een zeer vriendelijke brief gevoegd. Dit alles verhaalde de jonge mevrouw aan Hildegard, die met gespannen aandacht luisterde. Gravin Orlowsky nam zich voor nogmaals aan haar broeder te schrij ven. Zij kon niet verdragen, dat zij zoo geheel van hem gescheiden was; zij hield zich overtuigd, dat hij haar zou antwoorden, zoodra haar brief hem in handen zou komen. Doch wjj verlaten nu graaf Orlows- ky ca lijn vrouw, om naar den on- - gdaUMgln Eduard Rómer tanig te gen, die de vrijzinnige vlag lustig lieten wapperenook onder de jon geren kwam meer actie, aan kiezers- kweek wordt ook onzerzijds meer en meer gedaan en in sommige plaatsen bereiken wij zelfs al als ’t ware algemeen kiesrecht onder de onzen; vrijzinnige persorganen wer den opgericht en staan er hier en daar lang niet slecht voor en ten slotte zoo ooit, dan geldt hier „last not leastkwam er meer toenadering tot stajid, waar men vroeger elkaar den rug toekeerde. Vergeten wij ’t toch niet, dat de vrijzinnigen, welk adjectief zij ook meenen in hun naain te moeten in vlechten, kinderen zijn uit één gezin, vruchten van één boom. Wij wen- schen niet te verdoezelen, dat er onder ons harder- en langzamer- loopenden zijn, zooals in tedere partij en in ieder vereenigingsleven. Nimmer staken wij dit onder stoeten of banken en nimmer ook zulten wij dit doen. Nooit mogen wij ons schul dig maken aan wat juist onze ern stige grief tegen het clericaal verbond is: wegdoezelipgvan verschillen, heenstappen over beginselen, ter wille van de macht der zetels in Parlement en Ministerie. Heel een andere vraag is echter, of men niet bij ons te veel keek naar wat scheidt en te weinig naar wat ons samen bindt., En gelukkig is het deze vraag, die steeds meerdere vrijzin nigen zich in deze ernstige tijden stellen en volmondig bevestigend beantwoorden. Wat gebeurd is, is gebeurd. Na pleiten heeft geen doel, is zelfs verkeerd. Thans worde onzerijds de blik voorwaarts gericht. Naar onze toe komst. Naar een toekomst die niet donker behoeft te zijn, wanneer wij dit zelf niet willen. Wij hebben ons lot nog in onze handen, maar veel tijd hebben wij niet meer te ver speten gaan wij zoo door als in de laatste jaren, dan het kan niet uitblijven zulten eenerzijds steeds op het dek zat, schijnbaar verdiept in hare lectuur, had hij meermalen opge merkt hoe onder de lange wimpers haar donkere oogen treurig over de zee staarden, hoe zij soms een diepen zucht loosde en stoelsgewijze hare tranen afwischte. Welk verdriet kon het zijn, dat dit jonge meisje zoo zwaar drukte, en haar zoo alleen en onbeschermd do wijde wereld injoeg Deze vraag had de heer Römer verscheidene malen aan zichzelven voorgelegd zone be langstelling voor de onbekende nam meer en meer toe, ja, die vraag alleen onttrok hem soms aan kwellende over peinzingen. aan welke hij anders niet kon ontkomen. Eindelijk kon hij het niet langer verdragenhij greep de eerste ge legenheid de beste aan om de jonge dame een kleinen dienst te bewijzen en op die manier de kennismaking te be vorderen. Mejuffrouw Martha Brookdorf zoo heette zij was zeer beschroomd en teruggetrokken bij het eerste gesprek dat Eduard Römer met haar aan knoopte. Stuk voor stuk vernam hij, dat zij ook naar Madras reisde, en wel naar haar oom, den rijken koopman Mr. Wight, den broeder van hare dier bare, onlangs overleden moeder. Haar De mailboot „Wellington” naderde de kust van Coromandel on dus ook het doel van hare reis, de havenstad Madras. De lange zeereis was niet altijd door goed weer en wind begunstigd gewor den men had ook storm gehad en soms ondragelijke hitte. Eduard zoo noemen wij immers Karei Brinken had zich weinig of niet met reisge zelschap bemoeid en slechts oppervlak kige gesprekken met de ovenge passa giers gevoerd. Daarbij had hij zorg vuldig vermeden over zijn verleden en zijne plannen voor de toekomst te spreken. Men wist niet eens, dat hij uit Hamburg afkomstig was, en even min, met welk doel hij naar Madras ging en of hij daar lang zon vertoeven. Hij was zoo terughoudend bijna men- schenschuw, dat men hem algemeen als een, zonderling beschouwde en hem uit den weg gingnu, het was hem juist naar den zm. Alleen éen passagier was er, waarin Eduard Romer belang steldedat was een beeldschoon meisje in diepen rouw. Ook zij hield zich van het overige ge zelschap tamelijk afgezonderd. Alsey

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1912 | | pagina 1