‘R
Mim
n h and el.
tg adres:
48. Gouda.
IEISEL
o
RONA Cacao
aitamf
mbiedingei^i
o. 12412
Woensdag 25 Februari 1914.
52e Jaargang.
behalve
Zon
en
Uitgevers A. BRINKMAN EN ZOON.
Buitenlandsch Nieuws.
JANTJE WEET hoe lekker
Houten’s
Van
Valentine.
I
H
SLEM
ie Courant
iMceeo.
rtent lên kosten slechts
ruitbeinliiig:
h
I R
I
J
Feestdagen.
Telefoon Interc. 82.
i ia
XTï©U-“ws- ©zi. -^.d."vex'tezx‘tï©"blsLd. voor O-o‘\xcLsu ©zx
Verschijnt dagelijks
Telefoon Interc. 82.
I
Vrede verstoord.
FEUILLETON.
-
--
ud
I
Amsterdam.
GOUDA.
i
tend aan het Bureau
te
mee
i
Onderstand»»)* 1
Irinlonan Zn-
sr* IT£,
ste voedingswaarde
en Medaille».
f 1 25
.1.50
,150
1.00
ireau:
•ende scheikundige
ihe Tandartsen en
en in de
0.35, voor elke regel
laag i
plaats,
handen
peins.
•maakt, en zijn moeder
weet hoe gezond het voor
hem ia.
RONA Cacao ie een
Ideale dagelijKache drank
voor kinderen. Voedend
en toch licht verteerbaar.
(.brakwi
tart k
WO1TELS. I
r VtT. I
OOFDHUO. I
mui.
zoeker begroeten.
(Wordt vervolgd)
lLITEÏT in
is- en ïïeeren
')PS. Wijdstraat 29
SN.
VELD Lnh.
.ING.
PRIJS DZER A,D>VERTENTIÊN:
Van 1—5 gewone regel/.met bew|jsnumqierf 0.55
Elke regel meer 0.10
By drie achtereenvolgende plaatsingen worden deie tegen twee berekend.
Dienstaanbiedingen per plaatsing van 1—5 regels f0.35 bij vooruit
betaling elke regel meer 6 ets. Reclames f 025 per regel.
Groote letters en randen naar plaatsruimte.
Een oogenblik dook in fyaiir gedach
te op om aan Koenraad Hechting te
schrijven, doch onmiddellijk woee zij
die gedachte weer terug met trotaeh-
heid.
„Ik kan niet, nu niet,” mompelde
zij hoofdschuddend. „Heden niet, en
misschien morgen of overmorgen. Zij
heeft toch haar doel bereikt, eene ge
weldige klove tusschen ons fielden ge
bracht, die wij niet kunnen dempen.
Allee is verloren; mijn geliefde, mijn
rust, allee...”*
Langen tijd zat zij* zoo; er heersch-
te in huis diepe stilte, doch het wa«
geen weldadige, vredebrengende stilte,
eerder boezemde ze angst en vrees in.
Eindelijk hoorde Valentine beweging
in huls; tante Constance ging naar
de keuken en begon koffie te malen.
Nu herinnerde Valentine zich, dat
ze sedert don morgen niete^ gegeten
of gedronken had: doch ze* gevoelde
geen lust om met tante koffie te gaan
drinken, en bleef rustig zitten, terwijl
de avondschemering hand over hand
toenam.
In de stille dorpsstraat kwam nu
met luid geratel een rijtuig aanrijden
dat voor het huls stilhield. Eenige
seconden later werd aangescheld, en
Valentine hoorde haar tante d£h be-
fiOLME COURANT.
PRIJS VAN HËVaBONNEMÊnY^
Per kwartaal
Idem franco per post
Met Geïllustreerd Zondagsblad
Idem franco per postw
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bui
Markt 31, bij onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren.
Bklgik.
Het Ministerie.
Sedert eenige dagen deed, naar we
reeds mededeelden, het gerucht de
ronde, dat de Minister van Financiën
Levie zijn ontslag zou nemon. Volgens
de Vlaamsche Gazet beweren welin*
gelichte personen thans, dat de heer
Levie nog in deze week zou aftreden
om te gaan plaats nemen in den voor-
zitterszetel der Maatschappy van Buurt
spoorwegen. Hy zou in het Departe
ment van Financiën vervangen worden
door den heer Van de Vyvere on het
Departement van Spoorwegen zou bij
dat van Posterijen en Zeewezen ge
voegd worden, zoodat een Minister
wordt uitgespaard.
Overigens zou Minister Segers niet
veel last hebben van het Spoorweg-
bestuur, daar eerlang de Kamer zal
geroepen worden om haar bewilliging
te schenken aan het ontwerp waarbij
een Nationale Maatschappij tot exploi
tatie der Belgische Spoorwegen wordt
opgericht. Dit ontwerp schynt bij de
Regeering vast te staan en reeds in
November aanstaande zou daarover
worden beraadslaagd.
De Taxi-chauffeurs.
Omtrent de staking der taxi-ehanf-
,kier,” zei Valentine
gemoedsaandoening heeft
en ik ben daar alleen de
hoog politiek spel koud. Zijne oorlogs
kreet kan, als er gehoor aan gegeven
wordt, de oorzaak zijn van een strijd
tusschen de beide takken der volks
vertegenwoordiging, en daarvan is het
niet rechtstreeks door de kiezers ge
kozen Huis nooit beter geworden.
Waar het eindelijk moelyk is aan te
nemen, dat zoo bekwaam man en slim
politicus als de heer Regout is, zoo
beslist zijne stem wou laten hooren,
als hij niet zeker was van de mede
werking van zijne Coalitie-genooten
in de Tweede Kamer, kunnen wij niet
anders zeggen tenzy men ons van
het tegendeel overtuige dat de vrede
verstoord is.
Dit alles kan ons, vrijzinnigen slecht»
stemmen tot dubbele waakzaamheid
en ons slechts nauwer aaneengesloten
dan ooit doen scharen om het Kabinet-
Cort van der Linden. Het conflict met
de Kamer ligt nu eenmaal in de lucht,
en het wordt, zoolang dit hooge staats
college blijft samengesteld op de met
elke logica spottende wijze, onvermij
delijk. Welnu, ook dié stryd heeft niets
schrikwekkends voor ons, vrijzinnigen,
als wij daarin van den eersten tot den
laatsten man trouw naast elkaar
staan. (Vaderlander.)
Het scheen, alsof we in politicis
tot een nieuw tijdperk waren overge
gaan alsof een geest van vrede was
komen waren over de velden, die zoo
pas nog zwaar hadden opgedreund
onder het wee van de kneuzende
oorlogsmacht, die in den politieken
strijd tegenover elkander stond.
En de omstandigheden brachten
mee, dat, wie betere tijden in ditop^
zicht voor het Nederlandsche volk
aangebroken dacht te zien, weinig ge
vaar liep het verwijt te hooren, dat
hij zich maar al te gauw aan den
schijn vergaapte.
De groote strijd, door de minderheid
bij het algemeen koloniaal debat aan
gevangen, liep uit op eene algeheele
overwinning voor Pleyte en het Kabi
net, waarvan hij deel uitmaakt, en
weinige dagen geleden moest Dr.
Kuyper de „telegrammenquestie” voor
op bevredigende wijze opgelost verkla
ren, aldus het laatste kanon, waarmede
hij de koloniale vesting beschoot, ver
nagelende.
De niet minder groote strijd bij de
algemeene Beschouwingen over de
Staatsbegrooting, werd een triomf voor
Cort van der Landen, die niet alleen
op uitnemende wijze het goed* recht
van het optreden van zijn Kabinet
wist te verdedigen, maar die tevens
met zooveel ernst en eerlijkheid de
anti-these-politiek, waarvan het onder
wijsvraagstuk de belichaming is, onder
handen nam, dat het de Rechterzijde
ónmogelijk werd gemaakt zich afzij
dig te houden van de Staatscom
missie, die den sta-in-den-weg voor
gezonde politieke verhoudingen wil
opruimen, en last not least, gaf het
zelfbewuste willen en kunnen van
Treub zoo groot vertrouwen ook aan
de Rechterzijde, die te kwader ure om
politieke redenen hare liefde aan Tal
ma’s fantasmagorischewetgeving had
verpand, dat hier de man was opge
treden, die ons zou komen redden uit
de impasse, waarin de predikant van
goeden wille ons had gebracht, dat
alles botertje tot den boom leek. Ja,
men begon zich zelfs af te vragen,
of het Kabinet-Cort van der Linden
geen gevaar zou gaan loopen nu en
dan te zondigen, door het niet onge
rechte denkbeeld van „rotsvast” te
zijn. Want ook daarin ligt natuurlijk
mq gevaar voor een ministerie.
Het was haast al te mooi, om zoo
duidelijke bedoelingen, die zij koer
ierde, hadden haar verontwaardiging
gewekt. Door de gebeurtenissen van
den dag in opwinding gebracht, nam
zij nu haar tante zelfs kwalijk, dat
zij plaats genomen had in den leu
ningstoel, waar andfers haar vader
in zat. Dat kon ze niet langer aan
zien, ze kon het in de kamer niet
langer uithouden.
Maar waarheen zou ze gaan? In
den tuin was het te ruw en te koud.
Ook zouden de buren natuurlijk ver
wonderd zijn, als zè reeds zoo wei
nig uren na den dood van haar va
der buiten ging wandelen. En een
eigen kamertje had ze niet; ze moest
’s nachts op de sofa in de woonka
mer slapen, en in haar vaders slaapJ
kamer lag het lijk op bed. Zij stond
dus op om iets te gaan doen; het
glas en de fleech ruimde zij eerst van
de tafel weg. Zij droeg die op het
presenteerblad naar de keuken, zette
de flesch in de kast en spoelde bet
glas om, waarna ze het weer op zijn
plaats zette. Toen ging zij naar de
slaapkamer, waar het lijk van haar
vader nog geheel gekleed op bed lag.
Nog eenmaal liet ze haar blik op die
bleeke, doch nu rustige trekken rus
ten en drukte een kus op de koude
hand baars vaders, nam toen in een
--- stoeltje aan het voeteneinde
bedekte haar gelaat met beide
i en verviel in een somber ge
il)
„Neen, dokter,”
„een heftige
hem gedood,
schuld van.”
„Hoor nu dat eens aan, hoor nu
eens aan, hoe het arme kind zich
zelf beschuldigt.” Tante Constance
droogde haar tranen en vervolgde
„wat kondt gij er nu toch aan doen,
dat die ruwe, booze vrouw zich zoo
aanstekte en
„Ik had aan vader moeten denken
en alles in stilte met haar moeten
af mak en,” viel Valentine in, „ik had
moeten bedenken, dat hij zoo dicht
bij was.”
„Kom, juffrouw Valentine, geef u
nu tosh niet zoo over aan zulke ge
dachten,” vermaande de dokter. „Bij
vele menschen en vooral bij vrouwen
bestaat die neiging zoo om de ver
antwoordelijkheid voor een ongeluk,
Waardoor ze getroffen worden, op zien
te schuiven en verwijten te doen, en
daarbij toont men dan een scherp
zinnigheid, een betere zaak waardig.
Maar, u, juffrouw Valentine, had ik
toch te verstandig gehouden om aan
re Schouwbrug»
isante.
louw- en Woningto*»
?/--■
eken wij geregeld tijdig I
mogen ontvangey* I
3oncerten, verm»W*
■n deze dan °®*j
lelden.
Maar wel, omdat, als er in iets een
compromis noodig is tusschen Links
en Rechts, het wel bij de wetgeving
Talma zal wezen, die niemand be
vredigt, die alleen om politieke redenen
het Staatsblad kon bereiken, en die
in hare „handleiding aan de,tusschen-
personen”, die ook de heer Regout
wel zoo goed was niet gelukkig te
vinden, haar waar karakter heeft ver
toond.
Wat Treub wil, is noch volkomen
bevrediging van Links noch van
Rechts. In zijn „product der omstan
digheden”, eerste nummer van een
gansch werkplan, heeft hij o. i. de
gelukkige oplossing gegeven, die het
oogenblik van een extraparlementair
Kabinet eischt, al bevredigt hij daar
mee niet alle onze eischen. Maar juist
omdat dit zoo is, moet voor hein, die
geen bevrediging op politiek gebied
wil. Treub’s werkplan een doorn in
het oog zijnen het verzet tegen
zyne plannen, onder voorwendsel, dat
men de schennende hand niet mag slaan
aan Talma’s „meesterwerk”, moge
in andere toon gazet zyn, het is in
wezen gelijk met het oorspronkelijk
verzet van de anti-revolutionaire partij,
om zitting te nemen in de staatscom
missie voor het Onderwijs.
Dat de heer Regout door zijn oproep
aan de meerderheid der Eerste Kamer,
onze constitutioneete instellingen ge
heel verwrikt, schijnt hem weinig te
deren. Hij roept toch te wapen tegen
’t ontwerp-Ouderdomarente, zoodra het
de Eerste Kamer bereikt, zelfs
dus, al ware het in de Twee
de Kamer met algemeeno
stemmen aangenomen.
Waarheen de politieke hartstocht
zelfs een zoo bekwaam man voeren
kon Sinds lang zijn ernstige mannen
uit alle partijen, die prijs stellen op
het behoud van eene Eerste Kamer,
die hare taak begrijpt, niet weinig
bezorgd over de toenemende neiging
in onzen Senaat, om aan de Tweede
Kamer hare taak uit de handen te
nemen.
De verwerping der Ongevallenwet
in 1900, van de wet op het Hooger-
Onderwijs in 1904, van de begTooting-
Staal in 1907. van de achterstands-
ontwerpen-Nelissen in 1910, zyn alle
bedenkelijke teekenen, die er op wijzen,
dat sinds lang de Eerste Kamer de
juiste appreciatie van hare beteekenis
in ons staatkundig leven kwijt is. Maar
dit alles laat den heer Regout bij zyn
het hotel „De Kroonprinsmotet
gaah in de Linkstraat en aan mijn
heer Bauerlich motet mededeelen, wat
hier is voorgevallen. Als hij hem in
het hotel getroffen heeft, zal hij nu
wei spoedig hier zijn. Hij meent het
toch zoo goed met ons.”
Valentine zuchtte en liet het hoofd
op de borst zinken.
Adolf is onze eenige hoop en
steun,” vervolgde de oude dame. „Je
vaders pensioentje vervalt natuurlijk
door zijn dood en mevrouw Rechling
zal toch nooit toegeven.”
„Zwijg, tante,” vlei Valentine in,
•,'hoe kunt u op dit oogenblik zoo
spreken? Mijn arme vader heeft nau
welijks den laatsten adem uitgeblazen
of ge spreekt ai
„Ik zwijg reeds,” antwoordde tan-
té Constance gekrenkt. „Ik heb ze
ker veel van mijn broer gehouden,
en alles voor hem gedaan, wat een
goed zuster betaamt, maar dat sluit
toch heelemaal niet uit
Valentine vernam niet, wat niet uit
gesloten werd, want tante Constance
barstte opnieuw in y-anen uit; ineen
gedoken in een leuningstoel bij den
haard, drukte zij haar gelaat in de
kussens, in de stille hoop, dat haar
nicht bij haar zou komen, om excuus
te vragen, voor het onrecht haar
aangedaan
Valentine was daar echter met toe
genegen; de woorden zoowel als de
daad van haar tante, nog meer de
te kunnen blijven, en het is dan ook
niet zoo gebleven. Mochten mannen als
Lobman en Loeff zich bereid hebben
verklaard, dit Kabinet te steunen in
zyn echt nationale en vredelievende
taak, waardoor Van der Voort van Zijp
genoodzaakt werd schoorvoetend op
het pad der edelmoedigheid mee te
strompelen daar is toch nog zoo iets
als eene Eerste Kamer, waarin de over
wonnen Coalitie nog altijd de meerder
heid heeft, aan welke de lauweren,
Tibor Cort van der Linden in de Tweede
Kamer behaald, het slapen beletten
en een van de voornaamste mannen
van die meerderheid heeft niet alleen
den oorlog aan het Kabinet verklaard,
maar zijne Coalitiegenooten in onzen
Senaat opgeroepen om een einde te
maken aan het leven van het tegen
woordig ministerie. Die man is Mr. L.
W. H. Regout, vroeger Minister van
Waterstaat in het Kabinet-Heemskerk.
En de stormram, waarmede bij het
Kabinet-Cort van der Linden te lijf wil,
is de verzekeringswetgeving, zooals
Treub die wil. Deze minisier staat vol
gens Brabant’s afgevaardigde toch
schuldig aan het snoode feit, dat hij
daarom alleen de portefeuille van
Landbouw, Handel en Nijverheid heeft
aanvaard, om de verzekeringswetten
van minister Talma van do baan te
schuivenaan die wetten, „in de
Tweede Kamer met zooveel zon? on
derzocht en door de Eeerste Ka’mer
aangenomen", mag de schennende
hand niet worden geslagenen ten
slotte kwam de onbewimpelde oorlogs
verklaring, toen de hoop werd uitge
sproken, „dat, indien het thans bij de
Tweede Kamer ingediend wetsontwerp,
waarbij op ondeugdelijke gronden de
ouderdomsverzekoring, met het zoo
nobele beginsel van ouderdomsrente
als vruchten van eigen arbeid, ver
vangen wordt door een luttele en ver
nederende staatsbedeeling en tevens de
zoo hoog noodige invaliditeitsverzeke
ring wordt onthalsd, ooit deze Ka
mer mocht bereiken, de meerderheid
haar medewerking, om dat wetsont
werp in het Staatsblad te bren
gen, met de meeste beslistheid en
zonder eenige aarzeling zal weigeren”.
Wij noemen deze buitengewoon
krasse uitdaging de oorlogsverklaring
aan het gansphe Kabinet, en dat niet
zoozeer omdat het Kabinet Treub, al
zou het uiterst moeilgk zijn een man
van zijn buitengewoone bekwaamheid
te vervangen, zou staan of vallen.
dergelijke zieke neigingen
doen.”
„Ach, dokter!” kermde Valentine,
handenwringend, „als u eene wiet,
als u eens wist...”
„Kom, stil nu maar!” zei de dok
ter opstaande. „Ik zal het bewije van
tl verlijden sch:ijven; en kan ik dan
nog verder iets voor u doen? voeg
de hij er dienstvaardig aan toe, wel
wetend, hoe afgezonderd zij leefden.
„Hartelijk dank, dokter; maar -ik
geloof niet, dat het noodig is,” ant
woordde tfinte Constance, „binnen een
uur kan onze neef hier zijn en die
zal wei voor alles zorgen”.
Valentine wierp de oude dame een
verwijtenden blik toe, doch zwoeg tot
de dokter vertrokken was. Toen zei
ze misnoegd: Heeft u om Adolf gezon
den, tante? Dat hadt uniet moeten
Jdaar kind, wat is dat nu? Wat
moeten wij dan zonder hem begin
nen'’ Wij hebben immers niemand an
dere aan wie wij hulp kunnen vra-
gT,Dan hadt u mij dat eerst toch wel
eene kunnen vragen.”
„Daar was geen tijd meer voor.
je”was mei den dokter aan het pra
ten, en in dien tijd riep juffrouw
Friesen mij; ze vertelde me, dat haar
man naar Berlijn moeet met het rij
tuig en vroeg of wij some iete te
bentellen hadden. Toen greep ik de
gelegenneid aan, en «1 dat hij naar
86-
