arbank I ;ll OBHBir’i ji Elvira. haar ter. TAS DE. De Oorlog. behalve Zon en I 3 hl 1 FEUILLETON. ‘lu iï ELSEN. ECHT. Eerste Blad. li II )-Salon ploeg ^Q. Zaterdag 31 October 1914.t 53e Jaargang. XTievfWS- exx voor O-ouxcLsu ezx Ozncxs'txelceax- Verschijnt dagelijks Telefoon latere. 82. Feestdagen. Uitgevers A. BRINKMAN EN ZOON. Telefoon Interc. 82. Een eeuw geleden. kSTl mma met del ■4 zijn verbindingslijn vrij behalen zijn. ver- 16) J* hij ge- i miin- den dit (Wordt vervolgd) le hoofdrol Dit nummer bestaat uit twee Haden. en ge. f 1.25 1.50 1 50 1.90 hij por- wel daden beschrijft, dergelijks zijn Parijs trach- eens- in den steek, J van Duitschsland te marcheeren. Hij ver- van dien hij tot nu toe ha<|bestreden. Zijl doel was daarbjj de vreesd te maken voor hfrn i lijnen. Vrij bekend is het deelen. len van Aus* natuur. len.Comedie.j lat Komisch.! 1 a 5 cent. ik had hij met waardigheid een uitnoodiging van Nu bemerkte zij, dat hij achtte aan z**n geraakte ecnigszlns in verlegenheid. hij was, den moordenaar GOUDSCHE COURANT. PRIJS VAN ,HET ABONNEMENT? Per kwartaal Idem franco per post. Met Geïllustreerd Zondagsblad Idem franco per post. Abonnementen worden Markt 31, bij onze Agenten i pi Aan het Westelijk Front De worsteling aan den Yser. De Engelsche bladen achten het pleit aan de Yser zoo goed als beslist, na dat de een oogenblik zeer kritieke toestand op Maandag ten gunste van de Bondgenooten keerde. Het optreden van de vloot en de Fransch-Engelsche versterkingen herwonnen in den nacht van Maandag op Dinsdag het verloren terrein en sindsdien zou er een ge- ■den Dinsdag I nd ten huize I IVed. A. M. n des ’s mid- ing 3 [ET BESTÜCB. I geleefd te hebben en wel in den tijd der Grieken en Romeinen. Vage herin neringen wekte dat leven bij hem op, te vaag dan dat zijn idéé omtrent dit vroegere leven vasteren vorm kon aan nemen. En wat deed hij nu, om meer zekerheid te krijgen Hij nam les in het Grieksch en Latijn, om op die ma nier den band tusschen het heden en verleden nauwer toe te halen. Wij heb ben den jongen man in kwestie uit het oog verloren en kunnen dan ook niet vertellen, tot welk resultaat die taal oefeningen leidden. Dit is zeker, dat de buitenwereld er nooit mede in ken nis is gesteld. Het door ons gesignaleerde ver- ichijnsel nu doet zich ook in dezen oorlog voor, doch met dit verschil, dat we hier onze kennis der geschie denis te hulp kunnen roepen en als die niet voldoende is, geschiedboeken kunnen raadplegen om te controletoren of dit of dat feit zich niet in een vroe- geren oorlog in geheel of bijna geheel gelijken vorm voordeed. J)it is b.v. het geval met den veld- »l*g die thans in Frankrijk wordt ge- de grenzen te bevrijden van hun bele geraars en met de garnizoenen zijn leger te versterken. Hij had echter mis gezien en zijne berekening faalde. De bondgenooten aarzelden een oogenblik, toen zij hun terugtochtsliniën bedreigd zagen, maar al heel gauw werd het hun duidelijk, dat „Le petit caporal” zelf met han gende pootjes zou moeten terugkeeren, als zij zich geen vrees lieten aanjagen. Zij hoopten Parijs dat toen nog geen sterke vesting was te kun nen innemen, voordat Napoleon ter hulpe had kunnen snellen. En de ver bondenen rekenden erop dat in dit geval Napoleon’s macht gebroken zou zijn. Zij deden dus niet wat de stoute veroveraar had verwacht en zagen zich door de uitkomst in het gelijk gesteld. Aanvankelijk had Napoleon succes. Zoo slaagde hij er o.a. in, om bij Reims een sterke afdeoling Russen, die hem daar in het geheel niet verwachtte, te vernielen. Ten slotte keerde hij echter op zijne schreden terug, doch juist te laat om Parijs te redden. Als het waar is wat een bekend Duisch schrijver betoogt, n.l. dat Na poleon nog tijdig onder de muren van Parijs had kunnen zijn, doch dat hij tengevolge van een liefdesavontuurtje 24 uur verloor, dan zou ook hier „das ewig Weibliche” weer een groote rol hebben gespeeld. Het lijkt ons echter onwaarschijnlijk dat een man hij moge dan zoo een voor liefdesbekoringen ontvankelijk gemoed hebben als Napoleon op zulk een kritiek moment er aan denkt in de armen eener vrouw Amor’s ge- neuchten te smaken. In den bekenden roman „Napoléon et les femmes”, waarin heel wat ga lante avondtuurtjes van den wereld- veroveraar worden behandeld, wordt van deze geschiedenis met geen woord melding gemaakt. dagelijks aangenomen aan ons Bureau: ten, den Boekhandel en de Postkantoren. regelde vooruitgang bij de Bondge nooten ingetrede'n zijn. De Times schrijft o. a.Het krachtig offensief der Duitschers, waarop zoo veel verwachting was gebouwd, heeft tot dusver den vijand geen voordeel gebracht. Wij zijn oude vechters in lage landen en kennen de moeilijk heden van een terrein als rond den •Yser, waar dijken, kanalen en riviertjes de vrije beweging der troepen beletten. Deze dingen schijnen aan de Duit schers onbekend te zijn geweest en hoewel zij dapper vochten en de ge wone massa mensohen opofferden, werd een geringer resultaat voor zoo’n bloedstorting misschien nog nooit ge zien. De Bondgenooten sloegen de aanvallen niet alleen af, maar ver overden zelf in versohillende belang rijke richtingen grond. Het is moeilijk aan te nemen, ver volgt het blad, dat het 22e, 23e en de andere legercorpsen, die de vorige week zulke dolle pogingen deden, om Calais te bereiken, nogmaals dat zullen trachten te doen. Corpsen, samenge steld als deze n.l. uit jonge vrij willigers, oude reservisten en kaders overal vandaan kunnen oen dap peren aanval doen, maar hardnekkig stand houden zal hun fort niet zijn. Zij hebben hun kameraden links en rechts zien vallen en een groot deel van hen werd gevangen. De heole opereerende vleugel van Rijssol tot do zee is vermoedolijk zeer gehavend. Zij hebben overal doorbraak be proefd to Noyon, Rove, Peronne, Atrecht, Armentières, Yporen, Dix- muiden en Nieuwpoort doch be halve het verwoesten van dorpen door hun zware artillerie hebben zij niets bereikt. Hoopen doodon, duizenden gewonden, kudden gevangenen hebben zij verschaft, maar het dringend bevel van den keizerlijken meester, tot olken prijs door te breken naar Calais, is niet uitgevoerd. Wat denkt de maarschalk-gouvor- neur van België omtrent de samen stelling der troepen, die belast waren met de uitvoering van den culminee- renden en beslissendon aanval van don veldtocht in Frankrijk De Duitschers in Frankrijk en B o 1 g i e. PARIJS, 30 Oct. Van Fransche zijde In het middag-communiqué wordt gezegd Op onzen linkervleugel hebben do leverd en bekend staat onder den naam van den Aisne-slag. We kunnen hierover zelfs teruggaan naar het Romeinsche tijdperk, toen Caesar met zijne legioenen in de Aisne- vallei streed. Doch interessanter is een vergelij king met den slag, die een eeuw ge leden daar plaats vond, toen Napoleon en zijne soldaten er tegen de Pruisen vochten. Evenals in dezen oorlog heeft toen de plaats Soissons een belangrijke rol gespeeld. Napoleon was er in geslaagd bij herhaling het Russische leger te verslaan en eindelijk tegen de Aisne aan zóó in het nauw te brengen, dat capitulatie de eenige uitweg scheen. Blücher was wanhopig, tot de com mandant van Soissons zonder eenige noodzakelijkheid capituleerde en daar mede aan Blücher een uitweg opende. Zwart van den rook der bivakvuren, met lange verwilderde baarden, uitge hongerd, in lompen gehuld, met bloote vo*£en of met uit elkaar vallende schenen, smerig lederwerk, geroeste wapenen, met magere onverzorgde paarden en manschappen, die de on miskenbare teekenen droegen van ont bering en uitputting, trokken de Prui sen Soissons binnen en daarmede was Napoleon’s laatste kans verkeken. Het scheen een oogenblik werkelijk dat hem gelukken zou met zijn klein leger van nauwelijks 70.000 man de verpletterende overmacht der bond genooten uit Frankrijk te jagen, maar toen Blücher over de Aisne ontsnapt was en hij zich over die rivier met andere troepen kon vereen igen, kon Napoleon er niet meer aan denken hem te verpletteren of te verjagen. zVfih dat oogenblik af was NapoleoA’s lot beslist. Hij kon *sjjj>-flDdergang nog vertragen, maar niet meek voorkomen, en het verraad of de lafnbid van den commendant van Soishpn* be sliste feitelijk den veldtocht, redde Blücher, zooals vroeger het verraad of de lafheid van kolonel Pain-et Vin den maarschalk Luxemburg in 1672 gered had, na diens tocht naar Bodegraven en Zwammerdam door het ontijdig verlaten van zijn post aan de Nieuwe- brug. Thiers noemt dan ook die over gave van Soissons een der noodlot- tigste gebeurtenissen uit de Fransche geschiedenis, en hij verklaart, dat Na poleon daardoor zijn keizerskroon ver loor. Toch had zijn veldheerstalent nooit schitterender uitgeblonken. Nooit moordzaak cd brachten die ter sprake. Dc Amerikaan liet duidelijk blijken, dat hem dit gesprek verveelde. Ach, zal die zaak dan nooit tot rust komen? zeide hij. Men schrijft hier in een gelukkig land te leven, aan gezien een enkele misdaad van dien aard zpo lang de gemoederen verontrust. Dat is natuurlijk, antwoordde een heer lachend, bij u in Amerika mogen zulke misdaden onder de dagelijks voor voorkomende ongevallen gerekend wor den. Met des te meer recht mag men de overheid hier verwijten, dat de moorde naar nog niet gevonden is, antwoordde mr. Snoward, met gefronst voorhoofd in het rond ziende. Men spreekt in onze kringen juist zooveel over die zaak, merkte de heer Von Blumenschein op, omdat de han- dolsraad Von Dobel een der onzen wasj In de flnancieele kringen was hij een geacht persoon. *>- Het spijt me, dat ik hem niet nader heb leeren kennen, sprak Snoward om iets aangenaams te zeggen. Hebt ge hem ook gekend, mijnheer de baron Ja, antwoordde Ellerlch, - eenig kapitaal bij hem geplaatst en kwam meermalen op mijn soirées. Snoward luisterde nauwelijks naar antwoord en keerde met een korte opmer king terug tot het vorige onderwerp, dat. spoedig weer door allen werd besproken. Op zijn tocht om aan den lasteraar Von Rümmel te ontkomen, kwam Sehwerdt- Frederik Schwerdtner verliet het trek door den anderen ingang. Hij was werkelijk van plan zijn bed op te zoeken; hot was reeds zeer laat geworden, zag hij op zijn horloge. Nadat hij eenige vertrekken was door- geloopen, kwam hij in het salon, waar de dochter des huizes gasten ontvangen had. Daarnaast was de eerste zaal, die in do voorkamer uitkwam. Daar was hij ge red Doch neen, juist bemerkte hij mijn heer Von Rümmel, die tusschen twee da mes wandelde en van plan scheen hier heen te komen. Hij had Frederik reeds opgemerkt, lachte en wenkte hom nader bij te komen zeker wilde hij hem aan de dameft voorstellen. Schwerdtner keerde zich haastig om en eind terug. Hij twijfelde niet of wel langs oen anderen weg ont- PRIJSTDER A D VERTENTIËN: Van 1—5 gewone regels met bewijsnummerf 0.55 Elke regel meer 0.10 Bij drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twee berekend. Dienstaanbiedingen per plaatsing van 15 regels f0.35 by vooruit betaling, elke regel meer 6 ets. Reclames f0.25 per regel. Groote letters en randen naar plaatsruimte. liep een hij zou komen. Intusschen waren de gesprekken in de rookkamer een weinig onderbroken. Hoe vluchtig ook, had men Schwerdtner toch op den drempel gezien. Men keek elkaar verbluft aan. ’Wie was dat jonge mensch, die het hoofd naar binnen stak vroeg mr. Sno ward den hoer des huizes. De baron gaf inlichting. Bij het hoor en van den naam Schwerdt ner herinnerden eenige heoren weer aan Frcderiks getuigenis in de raadselachtige L'histoire se répète. De geschiedenis herhaalt zich... Ook in den Europeeschen oorlog, /lie dui zenden en duizenden jonge mannen in den bloei van hun leven, ontrukt aan den kring waarin zij zich gelukkig voelden, valt weer op, hoevele wapen feiten en heldendaden zich voordoen die herinneren aan vroegere veldsla gen. Het zal een ieder wel eens overko men, dat de eene of andere daad die hij pleegt of ziet plegen, of handeling welke hij waarneemt of ondergaat, een flauwe herinnering wakker roept aan soortgelijke daden of handelingen, reeds lang geleden, waarbij men in dezelfde positie verkeerde. Dit ver schijnsel heeft verschillende menschen tot het geloof aan zielsverhuizing gebracht. Een sterk staaltje is ons hiervan bekend. Een ontwikkeld jongmensch had enkele jaren geleden de voor hem vaststaande overtuiging, dat hij niet voor het eerst op de wereld was. Hij meende honderden jaren terug al reeds had hij meer behendig van den tijd en de omstandigheden partij getrok ken. Met groote overmacht een tegen stander dood te drukken en te ver pletteren is geen kunst, maar een veldheer toont eerst wat bij waard is, wanneer de verhoudingen in zijn na deel zijn en hij door talent moet ver goeden wat hem aan macht ontbreekt. De Duitsche geschiedschrijver Bleibt- zen raakt dan ook in vuur, als hij de van Napoleon van die dagen „Nooit”, zegt hij, „is iets o vertoond en terecht is het opgemerkt, dat de veldtocht van Wa terloo vermoedeljjk heel anders zou verloopen, indien Napoleon zich in 1815, even voortvarend en werk zaam had getoond als in 1814.” Het veelbesproken Reims van deze dagen, is toen getuige geweest van een Fransche overwinning. Toen Na poleon zag, dat de verbondenen steeds meer Parijs naderden en dat zijn geniaal verzet hem ten slotte toch niet zou baten, deed hij een wanhoopsdaad. Eerst had hij vóór alles P—v ten te dekken, maar hu liet hij klaps „la ville lumièrer i_ 2- om rechtstreeks in de richting 3 x_tra wijderde zich dus van den vijand, rbondeuen be- J verbindings- J - we zien het ook weer in den huidigen oorlog dat daar voor elk leger het zwakke punt ligt. Word het van zijn operatiebasis af- gesneden, dan hangt het in de lucht, i Uit eigen land kan het geen toevoer meer krijgen van manschappen, wape nen, ammunitie, paarden, levensmid delen, kleederen en al wat het noodig heeft. Evenmin kan het naar eigen land afvoeren zijn zieken, gewonden en krijgsgevangenen. Het gaat dood, zoo als een plant die af gesneden is van zyn wortels. Daarom moet elk leger zijn uiterste best doen om in zijn rug te zijn gedekt en zijn verbindingslijn vrij te houden. Daarop nu was Napoleon’s tactiek gebouwd. Hij rekende er op, dat de verbondenen hem onmiddellijk zouden volgen en hun opmarsch naar Parijs staken. In dat geval wilde hij hun vóór zijn en voordat zij hem bereikt hadden, zou hij gelegenheid hebben gevonden geducht op de verbindingslijnen huis te houden, de Fransche vestingen aan bij elkaar, allen met ernstig gelaat, en dicht gehuld in den damp van hun siga ren. Hier zag hij den kleinen, dikken heer, dien Rümmel hem had aangewezen als mijnheer Von Blumenschein, daar den Amerlkaanschen inillionnair, mr. Snoward en ginds stond waarlijk de heer des huizes zelf, baron Ellerich, omringd door verscheidene heeren, die Frederik in het begin van den avond had leeren kennen èn die hem uitgevraagd hadden over den moord. Plotseling was hij geheel ontnuchterd, zijn verstand helder, de kortstondige zins begoocheling was voorbij I Die ellen dige moordgeschiedenis Die was hem door het praten er over dezen avond weer in het hoofd gaan spoken, een der hem bekende stemmen had hem aan het verschrikkelijke avontuur herinnerd in den droom had hij zoo duidelijk hoord, dat hij zelfs in wakenden toestand had geloofd, dat de raadselachtige moor denaar zich onder deze mannen uit de geldwereld bevond. Neen, zei Schwerdtner, terwijl met een eigenaardigen glimlach de tière liet dichtvallen men moet denken, dat hij zich in de deur had ver gist neen, zoo’n booze verdenking zou zelfs bij mijnheer Von Rümmel niet op komen Die heeren hinnen mogen dan geen geweten hebben, naar hij beweert, doch zij zullen zich toch niet schuldig maken aan moord of doodslag. De mid delen hebben zij niet noodig en voor hen zou er ook te weinig winst mee te ner door een deur, die hij te voren nog niet bemerkt had, in den wintertuin. Hier vond hij zuivere lucht. Frederik bleef een oogenblik slaan om zich le verkwikken door een paar diepe ademhalingen, voordat hij naar een uit gang zocht. Daar hoorde hij in zijn nabijheid oen zijden japon ruischen. Hij koerde het hoofd om en zagbarones Elvira, die mei vlugge schreden voortliep. Nu bemerkte zij hem ook en bleef slaan. Haar gelaat toonde de grootste verbazing. Zij beet zich op de lip, doch onmiddellijk loonde haar gelaat een spottenden glimlach. Ver volgens beantwoordde zij zijn diepe bui ging met een>k^jM)g^oedig hoofdknikje. U hieiyJt^^^èj. Schwerdtner? Wer kelijk, ik Yifrffmtó- HftóAmlijks mijn oogen. Ik dacht als u het ijdele vermaak van gezelschap zou vermijden. Zij zei dit zoo boosaardig, dat Frede rik in haar woorden een verwijt van on- liescheidenheid meende te hooren. Zonder zich beleedigd te toonen, antwoordde hij Ik gaf gevolg aan uw papa. 'j zich herinnerd zijn afhankelijke positie, en Hij deed zijn best om goed te hooren Pn zijn bewustzijn te behouden. Hij luis terdenaar de twee reizigers die met hem in dezelfde coupé zaten. Ja, hij hoorde den eenen zeer duidelijk Daar werd plotseling zijn verstand hel- llerhij besefte, dat dit reizen in den spoorwaggon de herinnering was van iets, dat vroeger was voorgevallen hij wist nu ook hoe het was afgeloopen hij zag het slachtoffer der bloedige misdaad en meende de stem te hooren van “wordenaar. Met geweldige inspanning opende do oogen, hij wist niet, waar hij raaarde stem van 2— --- hlonk hem duidelijk in de ooren. Daar is de moordenaar hiernaast, was de gedachte, die hem bliksemsnel door het hoofd vloog. Hij sprong op en snelde naar de deur. Op dat oogenblik klonken verschillende ^wnmen weer door elkaar, zoodat die ééne •dot te herkennen was. Haastig schoof hij de portière weg en keek in een rookkamer. Daar stonden ®«er dan een dozijn heeren in groepjes

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1914 | | pagina 1