in&Zoon
b
ine
fun's Inkt
f
Zaterdag 10 December 1014.
Kerstdagen.
en
Uitgevers A. BRINKMAN EN ZOON.
Telefoon Intero. 82.
*0.000.**.
kkerij
mUlLLElü}
EE
iet Leven,
AAG.
^areooMfa JEfwoiu.
B
ti 31
tn nor-
Eerste Blad.
53e Jaargang.
^Txe-CL-ws- ezx -^.d.vertezxtïeTola,d. voox 0-o-w.d.a, ezx Ozxxstxelcezx.
Verschijnt dagelijks
Er kome Vrede!
KËl^NISGEVIAG.
twerken
>1 au ««M- purU-
en Zilver
Telefoon latere. 82.
Aan het Nederlandsche Volk.
behalve Zon-
o. 12660.
n «ener vrijwillig,
zekering tegen
zeg-
dan
ge-
wommiiue Armen
van
bet
ikman Za., Gouda.
den dag van heden
ivestigd en gehand*
de BESTE
N SCHADELIJK
-HOLLAND.
waarin
slechts
ah
in-
Een beeld der werkelijkheid
in
anders
a
den gevoeld. Tegen de ontvettende
offers, die deze oorlog vraagt is geen
betoog mogelyk. De menscheiykheid
stelt hier zijn eisohen, die geen mach
tige moge weerstaan.
Er kome vrede!
laat
zou
Be-
Pree.), Dr. A. E.
BDEN, Dr. P.H.
ifcsrei, en
«iaat
t hand-
i het
Dit nummer bestaat uit twee
bladen.
m van een brief-
an aanneming der
50
SOI«HE COBRAVI.
ren, als slachtoffers van den krijg,
verminkt, voor het leven dood, als
een smeekbede van die rouwende vrou
wen en mannen, die gebukt gaan
onder het leed, dat deze verschrikke-
lijke oorlog hen oplegt.
Op de regeerders der Staten rust de
zware verantwoordelijkheid herhalen
wij Carnegie’s woord. Die verantwoor
delijkheid zal thans zeker zwaar wor-
um-leeftijd 21 jaar.
um-leeft. 29 jaar.
„U Germany. Britain, France' and th«
„United Staten, were once resolved to end
„the reign of brutal war between so-called cb
„vilised nations, they could today establish
„world peace and maintain it. Grave beyond
„measure is the responsibility resting upon
„their rulers."
ANDREW CARNEGIE.
„Als Duitschland, Engeland, Franke
rijk en de Vereenigde Staten besloten
een eind te maken aan den gruwelij-
ken oorlog tusschen de beschaafde
naties, kon vanjd
de wereld vredepgei
haafd worden. Op de regeerders dier
Staten rust daarvoor de zware ver*
antwoordelijkheid.”
Deze woorden, die wg hierboven
afdrukken schreef Andrew Carnegie
in het door den Alg. Nederl. Bond
„Vrede door Recht” uitgeven werk
„Le Pala» de la Paix, hetwelk ter eere
van de opening van het Vredespaleis
in Oct. 1913 het licht zag. De woon
den van dezen nobelen Amerikaan,
wiens bedoelingen getuigen van wat
hij als mensohenplicht beschouwt, doen
•chrynend aan in dezen tgd, waarin
het oorlogsrumoer hoogtij viert.
Het is een bittere ontgoocheling dat
zoo kort geleden zoovele eminente
bnUCHTIMOZH WBLK1 0ZVAAR, SCHAD1 OF
HINDI» KUNNKN VEROORZAKEN.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS
van GOUDA,
Gezien art. 8 der Hinderwet:
Doen te weten
Dat zij vergunning hebben verleend aan
K, Berlijn, sigarenfabrikant, aldaar en zijne
rechtverkrijgenden tot het oprichten eener
drogerij van sigaren in het perceel gelegen
aan de Sl Anthoniestraat no. I4, kadastraal
bekend sectie C No. 1507.
Gouda, den i3 December 1914.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
R. L. MARTENS.
De Secretaris,
J. VAN HEU8DE.
im-leeftijd 21 jaai.
pm-leeft. 28 jaar.
im-leeftijd 19 jaar,
um-leeft. 25 jaar.
reeds zeer vol
kunnende stoken,
im-leeftijd 29 jaar)
st 20 jaar immer
tnst te treden als
V)
Mw toen zij, op een avond dat hdj
wat vroeger dan gewoon lijk naar zijne
kamer was gegaan, daarlangs komende
I nog
de Réunie 8 uur
dNutsdepartement.
de Réunie 8 uur
tring Kathleen Par-
entoonatelling te
Luuterdsm, Parijs
1 LI .EN van Apo-
iroond. Prijs per
it.
ouda bjj ANTON
'F ft Co., teRot-
IANTEN KOLFF,
ngsaaal voor Mili-
Goudscb Militair
chouwbnrg, 8 uur,
Uvoorstelliog Rott.
hap.
1 Hollandia 8 uur,
ivond Jongelieden-
Bond afd. Gouda.
mwjj geregeld tjjdig
>gen ontvangen v*n
netten, vermakaljjk-
deae dan ia onne
ten.
.hem snikken hoorde, luisterde rij
«kei naar de stom van haar hart
trad binnen.
Hen oogenbiik later lag zij aan Mjne
rijde geknield en omstreogelde zijn hoofd
PRUS VAN HET ABONNEMENT:
Per kwartaalf 1.25
Idem franco per post,1.50
Met Geïllustreerd Zondagsblad 1.50
Idem franco per post.1.90
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau:
Markt 31, bjj onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren.
au uti ixwt-t van uu uesiyd» zoo uu»
vodedige ontwikkeling vau uc weerkaart
uv.j vau UM At-Uemiidsonu voiK wer»
1.1 iuiual 1J jour geleden, V e r e e n
ging I viza w eer oaa t lie id up-
geriCut.
(«turende huur buMtaau heeft zij niet
upgeuouuen duur ftuurd en uaud aue .w
derianaers op te wokken om zich wem*
waar te muaen, leuemdt-, zoo uoudig, ter
\ciueuigmg van on» ouaUiaukeUjk volaw
uustaau auu m het volk twhiuienue krach-
uu ttnunudeiujk te kutmMi uizetten.
«i vaa wat ter bereiking van dit
liooge doei nooUzafceljjK ld werd gvdareu-
ue uien tijd verwezenlijkt en ue vervum-
ging V ülkuweerbaarbeid acht zich goiu».-
Kig, door bare uriwuge propaganda lui
verueteriug van (ten loesmuu ie helmen
medegewerkt.
Hui xiooidbutduur meent uit dit luit hot
reunt te uuUeenen thans in deze urnsugo
ujoen ven woord tot het Nudurianuscue
voik te richten.
ting aangericht, zooals de eeuwen van
barbarisme niet kunnen aanwgzen. Op
de velden, die door moeizaam werken
en door noeste vlijt in cultuur zijn ge
bracht, stroomt het bloed fanmillioenen
krachtige mannen, die aangewezen zijn
den vreedzamen kamp te fHcjjden om
hun eigen bestaan, voor hun eigen geluk
en voor dat van hen, met wie zij het
leven doorgaan.
Verwoest is wat de tand des tijds
heeft doorstaan en als iets precieus in
eere is gehouden als machtige teeke-
nen van voorher. Verjaagd zgn van
huis en hof, die een rustig bestaan
hadden op het land, in een bedrijf of
in handel, of gevlucht voor het moor
dend lood of de brandfakkel, waar
voor de huizinge geen beschutting
biedt. Op vreemden bodem, als opge
jaagd wild, hebben duizende beangsten
een schuilplaats gezocht én beschut
ting gevonden, die het eigen erf niet
geven kan.
In dezen verlichten tijd wordt ver
nietigd wat monschengeslachten heb
ben opgebouwd. Geluk, arbeid, men-
schelijke deugden, genial® uitingen van
den geest, weg, verwoifet.; Het kanon
kent ze niet. Het eischt offers van
tasbaren vorm. Het brute heerscht.
Straks is het( Kerstmis. Het „Vrede
op Aarde” zal weerklinken ook inde
oorlogvoerende landen om ons heen.
Geen feestlied zal er schallen. Een
klank zal het zyn van anderen toon.
Als een kreet zal het worden gehoord,
als een angstig roepen van die wach
tenden, die nog geen £ouw dragen om
den vader, zoon of geliefde, die in de
gelederen staat en van die bedroefden,
men zou
tm or
Natuurlijk «iillon hiermede groóterc por-
Moonlljkc «i gdA-lijko offers fopaard
gsan, maar wat Imteekoncn die, tegenover
le hoogste belangen, waarom het hh*r
\gaal I
Y Nederlanders, Indien gij prijs stolt op
naam, Indien gij de vrijheid. het
(•«dool onzer vaderen, onverkort nan Uwe
Dank zij do vurhooglng van onze wm-r»
boarneid, kou tttr tiandnaving onzer iieu-
irunioit, by dun aan vang van deu groo*
u»n oorlog, dio thans de goheote wereld
in beroering brengt, ii| enkele dagen oene
weermacht vau moer dan een kwart mib
noen geuvleudo mannen bijwngebradil
worden, dio, als het moet, bereid zijn hun
luveu te offeren voor de verdediging vaa
don vaderlaudschen grond.
Dankbaar wordt dit door ons erkend,
dankbaar...... maar niet voldaan, want
daarmede Ih het doel van „Volksweer
baarheid'nog niet bereikt; haar ideaai
is belichaamd in artikel löü van de
derlandscbe Grondwet
„Alle Nederlanders daartoe in t
„zijn verplichl mede te werken tot
„having der onafhankelijkheid van
„Rijk eh tol verdediging van zijn grond*
„gebied.’*
is hot, met dezen ons door de Grond»
wet opgelegde^ plicht voor oogen, niet
oen bes^tmiiKind feit, dal in Nederland nog
beslaat „de loting dio met haar zoo
sterk prikkelende hoop op vrijioting vaa
den militairen dienst zulk een ultejst
onguiwligtm invloed heeft op het wwr^
plichtsbesef en door baar groote onrechu
vaardigheid zulk een ontstemming wekt I
Is het niet diep bedroevend, dat er
dientengevolge thans nog duizende en dui»
toon, „heeft zij
gerd
„0 Ik heb niet tot haar durven spre
ken. Ik gevoelde trouwens ook te
hoezeer ik haar beminde; maar ik
het toch nooit hebben durven doen.
denk slechte, zij staat zooveel te hoog
yoor mij.”
mannen, van wie er zijn met groote
reputatie in vele landen, zich hebben
beijverd, in het bovengenoemde werk
neer te schrgven datgene wat zij als een
gebiedende noodzakelijkheid en daarbij
als een heiligen plicht beschouwende
middelen aangevèn die er toe zouden
kunnen leiden dat geen internationale
geschillen meer zouden mogen worden
beslecht met de wapenen, dook dat de
geest zou zgn de overwinnaar van
het geweld. Velen van dezen tgd heb
ben zich op spottende wijze uitgelaten
over datgene wat deze menschen de
den medelijdend hebben anderen het
werk van hen gadegeslagen en de
schouders er over opgehaald; utopisten
zijn zij genoemd, de strevqrs naar dat
gene, wat als een, eisch van mensche-
lykheid moet gelden.
De dagen van thans doen het voor
komen alsof de spotters gelijk hadden,
alsof het medelgden was verdiend, alsof
het juist was wat beweerd werd dat
het maar tijdverspillen was dat bezig
zijn met het koesteren van het vredes-
ideaal. Wat om ons heen gebeurt, dicht
bij onze grenzen, dat afgrijselijke, doet
ons huiveren. Weldra zal het vgf maan
den geleden zijn dat de oorlogsfakkel
over Europa werd gezwaaid en dat een
groot deel daarvan in lichterlaaie werd
gezet, dat het oorlogsvuur werd ont
stoken buiten Europa in de andere
werelddeelen, dat op de wereldzeeën
de macht van den sterksten als recht
werd uitgeoefend.
Over ons werelddeel en daarbuiten is
een verschrikking gekomen, zoo ont
zettend, dat het mé^schelijk brein niet
kan omvatten dat in de twintigste
eeuw, de tgd van moderne beschaving, _die hunne verwanten zagen terugkee-
het nog mogelgk is, dat menschen,
die de gaven des geestes bezitten, in
staat zgn zulk een nameloos wee over
hunne medemenschen uit te storten.
Hel vernuft van den geest heeft zich
in dienst gesteld van het ruw geweld
en is daaraan ondergeschikt geworden,
inplaats dat de geest de heerscher zou
zgn over het geweld. In dezen ver
lichten tgd wordt een menschenslaoh-
PRIJS DER ADVERTENTIÊN:
Van 1—5 gewone regels met bewysnuinnferf 0.55
Elke regel meer0.10
Uy drie achtereenvolgende plaatsingen worden deie tegen twee berekend.
Dienstaanbiedingen per plaatsing van f—5 regels f0.35 by vooruit
betaling, elke regel meer 6 ets. Reclames f0 25 per regel.
Groote letters en randen naar plaatsruimte.
ter verneinen, als hij op «en Sijnuf
kiiustrciaun ook Fraukrijk bezocht, moap-
dat wat lieden uen genadeslag voor hem
waru geweest, zou dan verzacht worden
door d<- gewoonte reeds buiten haar te
leven, zoowel als door het overwicht van
hut onvermijdelijke, en zij zelve zou niet
langer de vree» kennen zijn leven den
een of anderen dag verwoeat te zien door
de nukken en grillen van eene in onbe
perkte weelde dfogegruoicie vrouw, die voor
haar zoon nooitde liefderijke ernstige le
vensgezellin zou kunnen wezen, die hem
na elk zijner tochten op zou wachten
aan den huiselijken haard, en hero daar
zou doen vergeten dat alle lauweren ook
doornen bevatten.
Een jaar later was de jonge kunste
naar mei zijn studie» gereed eu zou hij
zich voor bet eerst in yoiksvlijt laten
hooren. J
Hij ging die proef neming gelieelonbe-
zende jonge mannen rondloopen, die in
deze dreigende tijden doen alsof het ge-
inwnschappelijk vaderland niet ook hun
vaderland is (Me, al wilden zij op het
laatste oegenblik, als dé vijand reeds aan
de grens staat toch nog mede oplrekken,
dit nlot zouden kunnen, het zou te laat
zijn, omdat zij geheel ongeoefend zijn
en loop<*n wij niet zeer groot gevaar, dat
mocht ons land in den oorlog mvdege-
sloept worden, vele van deze laaleten
het stll-xitten te machtig worden zal en
toch naar de wapvu» zullen grijpen als
franctlreurs, mot de helllooze en gruwe
lijke gevolgen, die wij in Belglft zagen
Deze toestand mag niet langer besten
digd blijven.
X au het Nederlandsche volk zelf moet
<Je drang uitgaan om hierin verandering
te brengen. Mocht wellicht voorheen nog
bij velen twijfel heblxm bestaan aan de
noodzakelijkheid om de weerbaarheid van
ons volk tot den hoogaten trap op te
voeren, de wereldschokkende gebeurtenis
sen om ons hoen zullen thans een leder
wel do «ogen hebben geopend en bobben,
doen inzien, dat elk onnoodig uitstel oen
misdaad zou zijn tegen ons zelf bedre
ven.
De Vereen Iging Volkaweer*
baarheid doet daarop een beroep op
het Nederlandsche volk om van stonde
aan alle onverschilligheid ten aanzien on
zer nationale verdediging te laten varen;
het spreke zich duidelijk uit dat het al
lerminst Woelt aaMtallond op te treden,
maar er voor wil Wrgen onder alle om-
HtamMgheden baas te blijven In eigen hui»,
dat hot daarom eteoht, dat do vordwliglng
niet langer alleen worde toevertrouwd
aan eop door loting daartoe aangewe
zen gedeelte, maar aan «alten, die daartoe
lichatiNdijk en geestelijk geschikt zijn. Als
het vaderland In gevaar Is, moeten al I e n
die daartoe In staat zijn, als g e o e f o n-
d e mannen zich zelf kunnen en
willen geven om de heiligste goederen
van on» volk te verdedigen.
Alleen daarin schnllt de hoogste «ede-
lijke kracht en de werkelijk eenife kan»
op behoud van ons onafliankelijk volks
bestaan.
Hut Nederlandscli» volk erkennu
gebiedende elach van het oogenhllk
voering von A I g e m o o n o Dienst-
pile h t voor hen, die daar nog bulten
vallen - lH‘halve (te wegena gezondheids
redenen geheel ongeschikter! i Oefen
pi i o h t.
Infrstuo moest, en terwijl zij rusteloos be-
Mg was nog het een en ander te schik
ken, dat hare zorgen niet behoefde, Inul
zij voortdurend, dat allN toch goed mocht
gaan met haar jongen. Wal had zij er,
vooral in dat oogenblik, niet voor gege
ven als hij zich slechte tevreden had we-
ten te stellen niet rustige, allcdaag-
sche loopbaan, die vnkul stipte plichtsbe
trachtingen zou hebben geUischt en niet
afhankelijk ware geweest van hot hand
geklap of het gefluit der menigte.
De jonge man merkte hare gejaagd
heid op, en smeekte haar toch gerust te
zijn; ook al mocht men nh*t aanstonds
erkennen dat hij talent bezat,
het toch vroeg of laat zeker doen
was daarom nog niete verloren.
Zij omhelsde hem en /.cide met beven
de stem
„Let niet op mij kind; moeders zijn
geschapen, geloof ik, om tusschen hoop
en vrees voort te levenmaar hare lief
de haijgt van geen toejuiching of neder
laag af.”
Een uur later Waarde haar angst
echter geheel en al; In een hoekje der
zaal verscholen, want zij had niet voor
aan willen zitten, waa zij geteige
de geestdrift waarmede men h« meester
lijke «pel van den violist M^rootte.
w (Wordt vervolgd)
kommerd te genioef. Sedert het oogenblik
waarop hij dé mogelijkheid had ingazten
Oiog Mjnmoal naar Marcello’s hand te din
gen had al liet overige hem bereikbaar
toege schenen.
C.eerlruida Holdius was vrij wat,zenuw
achtiger dan hij. Reeds vroeg dien ivond,
had zij zich in dezelfde zwart zijden ja
pon gekleed, welke haar echtgenoot haar
bij Onne’s eerste optreden voor hei pu
bliek had geschonken, on die zij sedert
sTechts gedragen had bij do zeldzame
feestelijke gelegenheden welke to haar le
ven waren voorgekomen.
Haar hart klopte zoo luide of
tijde geknield
Met hare armen.
„Onno, mijn jongen,” smeekte zij door
hare tranen heen. „Zeg mij wat er fs
dal je martelt. Ik heb het al lang^gertem
dat je verdriet hadt, maar ik wilde «r
je niet naar vragen. Ik weet wel, de
kinderen zeggen alle» aan hunne moedtr
al» zij nog klein zijn, maar liter gaat
die vertrouwelijkheid verloren; ik ben
daar niet boos om, neen, maar ik wilde
je niet dwingen tot spreken. Nu ie het
echter te veel, ik kan je niet langer zoo
ongelukkig zien.”
De jongeling poogde te glimlachen.
„Maak u niet ongerust, moeder. Het
«•1 later wel beter gaan; later als alle
Mop in mij gestorven ia.”
„Je treurt over je kunst, niet waar?”
Hij zag haar verbaasd aan en schud
tat tooM.
„Neen; ik durf u nauwelijks te
gen wat mij zooveel leed doét. Honderd
maal op eon
ven, dat w
iets in het hoofd te durven halen.'
„Maar wat hebt gij
droornd
„Een htrpcloozen droom, moeder ik
heb iemand liefgekregen die verre boven
mij staat...
„Onno I Wie i» dat meteje
„Marcello Renaud.”
„Groote Goden de oude vrouw
liedekle zich het gelaat met de handen.
Marcello Renaud, dat bevallige wezen, in
de sierlijk Parijsche toiletten I Zij was
immers even weinig voor hem geschikt
als dat een bontkleurige vlinder in hei
sombere studeervertrek van den geleerde
tehuis behoorde. Onno en zij geleken zoo
weinig op elkander, dat het geen oogen
blik in haar opgekomen was zich over
hun samenzijn te verontrusten; en nu
was het onherstelbare geschied; want zij
zeide bij zichzelve dat haar zoon om
zijne liefde zou blijven voorttreuren, ge
lijk hij dat eertijds om z’n kunst had ge
daan.
„Fn zij vroeg jje moeder op dotten
u hare liefde gewei-
.Waarom klonk het fier. „Heeft
haar vader zelf niet in mijn bijzijn ge-
zegd dat do kunst een rijk is,
men niet op afkomst ziet, maar
naar de grootte van het talent oordoelt?
Binnen een jaar hebt gij uwe muziekstu
die» voltooid; laat al uw streven er op
gericht zijn zoozeer vooruit te gaan
die twaalf maanden dat gijniet
dan roem kunt verwerven-, waar gij
slechts vertoont, de virtuoos, zal gerust
de Oogen mogen ophotten tot de dochter
van (löorges Renaud, den kunstschilder.”
In nare oneindige liefde had de on
ontwikkelde vrouw het eonige woord ge
vonden dat hem kon redden. Zij had
hem een nieuw doel en daarmede ook
nieuwe levenskrachten geschonken. Reed»
den volgenden dag hervatte hij zijne
taak met tot daartdo ougekenden ijver
en onder het voo^tspelró gleed er telkens
een glimlach van fóéluk op zijne lippen
al» aanschouwde hij Marcell#’» gelaat aan
het eind zijner liaan.
Wat Geertruida Holdiu» aangaat, ter
wijl zij hem van hoop «prak, dacht zij
onophoudelijk, (wie zou haar dat kleine
verraad niet vergeven 1toe jong haar
zoon nog wa», en hoe licht men op dien
leeftijd vergeet, al» men niet geprikkeld
wordt door de pijn van het onbereik
bare. Daarbij was het immers zeer waar
schijnlijk dat Marcelte, die niets van zijne
liefde afwist zeker druk gevierd moest
worden in den kring van haar vader,
den een of anderen dag verloofd zou ge
raken te Parijs. Onno zou dat eerst la-
dag herhaal ik tot mijzel-
krankzinnig was, mij zoo
toch
