No. 1207 ft. Zaterdag 1 Januari 1016. 54e Jaargang. £T5.e*UL*ws- ©an. <^K.cL"V"e:Etean.ti@"blsLcL ttoot Ot-o\a-cLa. en Oaoo-stxefc *%B9»litig6ro9Ó9rs. Brieven uit de Hofstad. Verschijnt "dagelijks behalve Zon- en Feestdagen. Telefoon Interc. 82. Uitgevers A. Het Hieuwe laar. fitiUiiTOiV. Politieke vooruitzichten. EN ZOON. Telefoon Interc. 82. f GOUW COURANT jp PRIJS VAN HET ABONNEMENT: Per kwartaal *N-f 1.25 Idem franco per post150 Met Geïllustreerd Zondagsblad 1.50 Idem franco per post,1.90 Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: Markt 31, by onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren. ,1916 is gekomen. Nog dondert het kanon over de w^de zeeën, in bijna alle warelddee- len, ever de landstreken, die voor korten Öjd waren bloeiende weiden en akkers, die bezet waren met sle den en dorpen met een .vreedzaane twvol- king, In de onherbergzame streken van de Balkanlauden, dte opnieuw het toeneel eener bloedige worsteling meemaken, in het ZuidlWesten van Azië, in bet land tuBsehen Eupbraat en Tigrio. Wie, die bij den aanvang van bet voorbijgegane jaar een blik slaand op helgsKt, de oorlog in de vijl maanden viln zijn duur een weedom van ellende over de oorlogvoerende lauden en gijn bracht, zou vhebben ten dat thans, een jaar nog wondt wortgezet, rende zeventien lange aan dag met net gruwelijk bloedvergieten vooi oaitogBwerk op steeds wordt aangevat? Wie heeft niethart- grondig de hoop gekoesterd dat 1915 niet ten einde zou zijn gegaan, zon- tien, dat de vrejte was gestoten en de rust In de landen zou zij. weerge keerd Die hoop is ijdel gebleken de Vredeagonuehten, die zoo nu en dan zijn opgedoken, zijn telkenmale zoo end als maar mogelijk was, weer verdwenen. De oorlogvoerenden zijn naar het Sohijnt, thans in een sta dium gekomen waarin zij elk voor ziob meeuen, dat hun eer, bun waar digheid, bun nationale trots ben ver biedt het eerst een poging te doen, die leiden kan tot beëindiging van den gruwalijken krijg- Zij rusten ziob toe tot nieuwen strijd, mi putten daarvoor al hunne hulpbronnen uit. Het mensoheumaleriaal wordt opge roerd in Steeds grooter aenlaJ om naar de ontzaggelijke fronten te wor den vervoerd, die steeds nieuwe man- reu blijven vragen, steed, meer, om- at de slagvelden zulke groote of- eiscben. Is deze uitrusting tot nieuw® j strijd bij de oorlogvoerenden een tee- v oorspol dat fen (Nadruk verboden.) y Zijne vrouw, geen middelen bezit- i tende en zwaar lijdende onder het mkfttrijf van haar echtgenoot, vond een onderkomen bij baar ouder® brbeder, den gepensionneerden ma- jobr Hartman, een weduwnaar met e® zoon, die in de naburige badt plaats Frefenwaide leefde. Mevrouiw Weriing schreef aan baar man in bet tuchthuis. Haar dochtertje bad men onkundig gelaten ran bet lot haars vadem en jjbo teruggetrokk® ale moeder en dochter daar leefden, kwam er wel nianand! op de ge dachte, dat zij de vrouw en het kind war® van dm man, die wegensbet van valsche wissels in den Heinz Weriing antwoordde zijn rouw in een berouwvollen brief. Hij "reef, dat hij bet eenige middel an boetedoening zfu aangrijp®, dat overbleef, dat «ij ter wille van r kind daarin moest toestemmen, door e® vonnis, zou bij na outriag idt bet tuchthuis torti t weer een fatsoenlijke positie ken van dirang tot optrekk® voor het vaderland, van enthousiasme, zoo ais dM in de eerste oorlogsdagen i. getoond? Of ia deze geweldige actie een wanhoopsdaad om tot het einde toe te volhard» uit zelibehoudi Waartijk, de omstandigheden wijzen wel op dit laatste. De opofferingen, die de oorlogvoèreud® zich getroos ten zijn van di® aard, dat zij bo- v® bet denkbaar mogelijke zijn ge komen. Wat het verloop van den krijg zai zijn, boe lang deze nog zal duren er is niet naar te gissen toetfe. Waar 1915 is ingegaan met de hoof) de stellige verwachting dat een spoedig einde aan de nmnseben- sllacbting zou kom®, daar blijven op den eersten dag van 1916 alle® de hoop en d® vurlgeu wansoh dat dit jaar althans niet ten einde zal gaan zonder dat de vrede tot stand wgo bracht. De verwachting dlat zulks gsgchie- d® zal, wij durven ze hela® niet te koestaren. De begrootingsdubatteu zijn achter den rug. ,liet voomeinem dar Jm om baar arbeid op welge kend gebied te hervatten, heeft, zoo- als te verwacht® was, bij de Alge- meene Beschouwingen over de Staats begrooting tot schérpe critiak van rechts aanleiding gegegen. Men is aan die zijde lang niet ingenomen met bet vooruitzicht, dat binnen at ziembarea tijd de hervormingen, voor welke de verkiezingsstrijd van 1913 werd gestreden, bij de Kamer in be handeling zuil® Konten De zooge naamde Godsvrede was een prachtig motief om de verwezenlijking van het Algemeen kiesrecht w de Ouderdoms- verzekering uitgesteld te krijgen. De heer Kuypar beeft in de Standaard uit d® treure betoogd, dat het Ka binet dergelijke ontwerp® niet in behandeling mocht brengen, ffu de regeartng beeft aangekondigd, daPzij tot de behandeling der groote wets ontwerpen wenscht over te gaan de tijdelijke mimstecpreaident te ken nen heeft gegeiv®, dat oen verwer ping van e® wetsvoorstel niet het geheele Kabinet tot aftreden zou no pen, juicht de beer Kuyner, dat de reohirëhe vogefkens uit de kooi op de kruk zijn gekom® en bun liede- ke weer lustig en blij kunnen kwee- kunnen innemen, daarom zou bij baar nooit weder tot hblp en sieun kun nen zijn. Derhalve was het zijn wil en wenSoh, dat zij hem voortaan ai. oen vreemde zou beschouw». Aan zijne dochter moest gezegd word®, dak haar vader dood was; nooit wensobte hij weder ®nig recht op vrouw m kind te lat® geld». Majoor Hartman drong er op aan, dat zijne zuster in deze levenslange scheiding zou bewillig®; bij meen de dat zij dit wel verplicht' was, al ware het slecht, om hare dooktor die bijna volwassen zou zijn wan neer rij tok bur man terugkeerde. Met bloedend hart stemde mevrouw Weriing nu toe tor wille van baire Nu wis Heinz Weriing weer vrij man. Maar de kleine som gelde welke hij vier wek» geleden als uitgang»- ka. bad ontvang®, was tot d» laat st® panning verbruikt. De eerste kans out iets te verdien® was ham daarev® aangeboden door een ba ruchk misdadiger, die met hem in het tuchthuis had gezet» HOOFDSTUK II. Weriing keerde op zijne schreden Mrog en bleef weder voor het sier lijke restaurant staan. Ofschoon hij voortdurend aan zelfmoord dacht koesterde hij tooh vreemd ge- PRIJS DER ADVERTENTIÊN: Van 1—6 gewone regels met bewijsnummer. f 0-55 Elke regel meer- 0.W Bi) drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twee berekend. Dienstaanbiedingen per plaatsing van 1—5 regels 10.35 by vooruit betaling, elke regel meer 6 ets. Reclames f0.26 per regel. Groote letters en randen naar plaatsruimte. lea. De zoete vogoltaal beteek eat dat de hoeren van Réchts een lellen strijd zullen aanbinden tegen ineer- diere ontwerpen van iet Kabinet en uiner we nog betü, dai toen wel in ,d» eerste piaate tegen betont weip-ouderdémswet va» minister Treub. Voor die reohtooWa woordvoerder» is odt ontwerp een soort vattaachtmerrie. Wanneer wen d» üli. Lobman en Rutgers boort, is er eigenlijk niet* ergere te bedenken, \yeinu de bee- ren moeten dan maar tegen bet twee- gtuldenpensioen aan ieder, die bet uoodlig beeft, stranmen. Ze zuilen af- wachten boe biet Nederfpulsche .volk over dfce atean zal oordéeién. Dit voorjaar moeten bebaive de ouderdomswet, d&e in openbare be handeling komt, die voorstellen tot Grondwetsherziening en een aantal balastingontwerpen yan den beer Treub in de afdeeliag d«r Kanjer wondien behandeld. Kr gaat niets vanaf, de Kamer moet daartoe ko men en\op de ünksefce meerderheid rust in eerste plaats de taak te zorgen dak dit zal gesehaeden. Voor '/w immer» ia bet als 't. ware een lev en» vraag de hervormin gen, die in 1913 werden beloofd, in het Staatsblad' te brengen. De liw kerzijoe, zij zal alle klachten héb ben in te «pannen om de tijdige be handeling der wetsontwerpen te ver zekeren. Geschiedt dat, dan gaan wij met e® gerust hart dé verkiezingen, van 1917 tegemoet. Op de vrijzinnigen in dien lande rust een wriibso tadk. Zij hebben in onophoudelijke propaganda den kiezen» duidelijk te maken, welk een kleingeestige bestrijding aan Treub's ouderdomswet ten deel valt. Het lijdt geen twijfel of honderden zullen zich afwendén van hqt recht- Sche kamp, al» huil duidélijk wordt gemaakt boe de rechteChe leidien» het billijke en rechtvaardige Staatspen sioen trachten tegen te werken. Bij eendrachtige en krachtige samenwer king i» en buiten de Kamer zijnd© politieke vooruitzichten voor ons gun stig. Mits en daarop kan niet ge noeg de nadruk worden gelegd), voor voldoende voorlichting onzenzjjd» ge zorgd worde. UIT HET LEVEN VAN EEN VELD PREDIKER BIJ HET LEGER TE VELDE. LXVI. Wederom is het Kerstmis geweest in deze mobilisatie. Vodr den twee- dén keer heb ik dit leeft gevierd met de troepen te velde. Ditmaal hadden we voldbendé vrijmoedigheid erop te zinspelen dat het tooh Oog wel eens noeg I het eigenaardige verlangen om nog een» in het gezelschap te dineeren. Hij wildé zoo gaarne nog een» in een fatsoenlijke omgeving zich „eobt heer' gevoekaa. Toen hij de gevangenis veriiet, had hij om diie re- dén ook een gedeelte van zijn uit- gangeka» besteed om bij een uitdra ger een net zwart coetuum te koo- pen. Wat maakte het uk, dat hij geen duit meer in den zak had Hij zag er uit al» een net heer, dus kon hij gerust zijn dinar bestellen: de moei lijkheid kwaan eerst, al» het oogen blik van betalen was aangebroken. Vóór daen tijd zou het hem wed ge lukken om wég te Sluipen, dadhthij. Wanneer hij van tafel opstond, zijn overjas liet hangen en alleen zijn hoed opzette, zou men aan geen kwaad denken. Op weg naar de Spree zou hij het dan wel koud hébben, maar wat kon hem dat scho len Het water zou spoedig aan alle» een einde maken. Dit besluit genomen hebbende, trad hij het restaurant binnen, nam plaats op een ledigen stoel en bestelde aan den toegesnelden kellner een klein maar fijn diner. Om zichzelven wat op te monteren, liet hij ook fleéoh champagne aanrukken. Toen keek hij eens rond en bemerkte, dat hij hier te midden van zeer «et ge zelschap was. Plotseling blééf zijn oog rusten op niet voor het laatst zou kunnen zijn. cuK jn uil opzicht i» ie» ander» ge worden sedert verletten jaar. ik hui- siaehts een paar diagen na Keratnus, een aamvoeruer van eene indtritnleuï- auieaung zich de opmerking veroor loofde in verband niet heg' meer dan sombere van de plaat», daar hij ge légerd wu» „wij klageif maar met, doch doen on» best, her dragelijke ook hier te ontdekken au dan op de wuariue te schatten, welke het ver dient, hot volgend! Kempeest hopen we in eeu aangenamer "aiitonneiment door te brengen} in de eerste jar«n blijven we wol gemobiliseerd. Deze opmerking klonk me bijna ongepaei de ooren. Ken enkele- zinspeelde in die dagen een jaar geleden op langen dluur van dén oorlog, kreeg dan gewoonlijk van verschil lende kanten bestrijding en tegen spraak. Mij was dé gedachte aan nógpflHbJs een Kerstfeest te veld© bui tengewoon weerzinwekkend. En wij waren in groeten getale eenstemmig op dit punt, dat tegen het voorjaar de beslissende slag zou vallen... Vale slagen zijn geleverdverscheiden keereu was dé spanning groot: door braak zou het caret het Weefcer- fromt wijziging brengen van Wijven- die gevolgen, of*., het Oosten We zijn een jaar oudér geworden; kwamen wij ook een jaar... verder? Zoo ja, van hpis of naar den vréde? In elk geval is men nu in een paar punten vooruitgegaan', ver geleken bij een jaar geleden 1 We döen niet meer alsof 0var een maand of wat, Europa zijn oudé voorkomen zal hebben teruggekregen. En wij dénken er niet meer aan, dat dé vol keren binnen een menöohenleven zich zullen kunnen herstellen, waartoe ze thans worden opgezweept. Ook wa gen .wij het, openlijk te beweren, dat on» Vaderland voorloopig dé ge wone toestanden en verhoudingen niet zullen terugkeer en, al zou ook morgen aan den dag de vrede kun nen worden gesloten. We zijn nu dén gekomen in een staat van heldérziendlheid, maar wer dén er niet opgewekter door. Aller lei vertoond© teekenen van vetndluur- zaming, ook wat verband houdt met de kecrStfeeötvieriing der Soldaten. Waar kwamen we verleden jaar sa men In een School hier, in eon ge lagkamer ginds, in een gemeentehuis elders. We haddén zoo'n gevoel van tijdelijkheid en vónden het niet erg ons te moeten behelpen. Nu kwa men we «amen in eene Soort barak ken, uitsluitend gebouwd voor ver blijf der manschappen buiten dienst; men kan er een kom koffie of „poe der" (cacao) koopen voor beschei den prijs, een reep ki*atta, broodje, een koek, Sigaren, schoensmeer, veter» ens., ens., bo vendien een krant lezen en een brief schrijven. Gewoonlijk genieten deze tehuizen een druk beooefc. Hoe vierden we verleden jaar Kert*- rai» Sommige plaatsen kenmerkten zich door gioote feiten bijv. in de kerk door de gemeenteleden aapgieboden; andere lieten de bevor dering van gezelligheid over aan elk, die zdeh daartoe gedrongen ge- voedde, zoo kon ik met ruime hand geschenken uitreiken, me toegezonden uk "alle dealen van hst land. Nu was alles nauwkeuriger geregeld en wel- overiflgdl; alleen de troepen aan die grenzen kregen iets; de kantonne- ments-kornmamdunten ontvingen geld van een comité en konden dit naar goeddunken besteden. een heer, die met vier dames en drie hoeren aan het andere einde der zaal zat te eten. Een der heeren, een jonge man van vijf zes en twin tig jaar, die in diruk gesprek was met zijne buurvrouw, een sohoono dlame met Sohitterende diamanten, be merkte toevallig Werling'S scherpen blik. Wel, kijk eens, Hollenberg sprak bij, die man daarginds Staart je aan alsof hij een spook meent te zden. Ken je hem De aangesproken heer wendde het hoofd om en vestigde zijn blik aan dachtig op Weriing. Daarna zei- de hij - Ik weet niet wie hij i», maar zijn gelaat komt mij zeer bekend voor. Wat kijkt hij me aan Misschien iemand, aan wien je nog iets schuldig bent van vroeger, Koert, zei de dame met de diaman ten. Hollenberg lachte. Dat geloof ik niet. Allen, die wat te vorderen hadden, meldden zich spoedig aan toen rij hoordén daf ik met jou getrouwd was. Het geheele gezelschap lachte. Al len wisten wel, dat Koert Hollen berg een echte betaler was vóór hij trouwde roet Melanie Warnstedt, dé weduwe van George Warnstedt, die op zeS-en-twdntig jarigen leeftijd in een krankzinnigengesticht Stierf. Ook wist het gezelschap zeer wel, dlat rijn CCXCIX. Ten tweed© mafe staan, wij voor de wisseling der jaren en moeten wij niet diep leedwezen constateeren dlat (tóe vervloekte oorlog, waarvan ^geen heil is te wachten, over Europa woedt. Een dichte schaduw werpt dé gedachte aan de naamlooze ellen de die geleden wordt door mdllidenen mlllioenen, op de vreugde waar mede wij, Hollanders, hot mogen ge- denkeu, dat de vreeSeliJke krijg bui: ton onjzé grenzen bleef. Wij gaan het nieuwe jaar in, met minder hoop op een Spoedig einde dan wellicht iri den aanvang van 1915 het geval was'. 1wij allen vurig dat zal komen, wa» voor de reai- if. Bijzonder opval- eniasén haddén niet as een eentonig, éémvor- De breede ontwikkeling van alle leven,, die in de laatste de cennia zoo snel wa» gegaan, lag Stil mi 4é algemeen» toestand iederen voortgang remt en iedere ontplooiing van energie tegenhoudt. De klgemeen» toestand was goedl: in verschillende takken van industrie word goed geld verdiend; de werk loosheid' was in den loop van het jaar gemiddeld niet veel hooger dan In normale jaren. Natuurlijk Wordt in veel de gevolgen van den oorlog gevoeld, déch zóódanig dat dit ge vaarlijke afmetingen gang aannemen, was het gelukkig nergens het geval. Het openbare leven, waaronder wij ook dat van dé kunst en omtspanr ning willen rekenen, ging zijn ge wonen gang. Het breidde zich niet uit, hét venpinderdé ook niet. Het dentie lende verleden niet geheel vlekkeloos was. Melanie Warnstedt had vroeger ge schitterd in een café-chantant, van haar Speldengeld had zij een kleiin vermogen vastgesteld in dure edel gesteenten, die haar rijke echtgenoot vóór haar betaald had, vóór hijdtoor zijn onmatig drinken krankzinnig ge wonden was. Toen dus de jonge we duwe roet den knappen Koert Hol lenberg trouwde, had hij alle gedd- zorgen afgeschud en kon nu vóort- aan een aangenaam leven leiden. Misschien wordt hij wel ge boeid door uwe schoonheidme vrouw sprak de jonkman, d&e naast baar zat. Of door je diamanten, zei haar echtgenoot. Het is misschien een ju- weeleiulaef, die uitkijkt naar een rij ken buit. O, Koert, praat toch zoo niet, riep Malenie. Ik droom altijd van inbreker», die het op mijne diaman ten gemunt hebben nu zal ik vannacht zeker geen oog kunnen (Jicht dloen. Toen Heinz Weriing bemerkte, dat gyégfc»*„TM. bet, g®elsAap op ■Wv g«v««tgö was, «oeghijdteoogen neér/en schonk zich een glas cham pagne in. Zoodra hij At geledigd' had, wenkte hij dén kdUner, Bet zich papier en potlood geven. (Wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1916 | | pagina 1