s voor
rs
I
SMITS,
Adel.
r
UMS
II
y
Hoor I
8
iROM
>d strekt.
JEN.
I
o Hui
j
1
F
f
No. 13270.
w
Telefoon latere. 82.
1!
ren.
Feuilleton.
1
dschappea
igen.
I
Buiten de Stadspoorten.
V-
i
Gouda, -i
'd
A. BRINKMAN EN ZOON.
'J
i> n
Woensdag 27 December 1010.
Uitgever»
55e Jaargang.
Verschijnt dagelijks behalve Zon- qn Feestdagen.
Telefoon latere, 82.
aan
BUITENLANDSCH NIEUWS.
n
PEL. 423.
j
30
srlijk
het
e>
sympa-
Wilson
wel tamelijk gauw.,”
ssen
ver
te,
id,
VAN
Leukengerei
iderdeelen.
Naar het Ihiitach van
CLARA VIEBIG.
Bewerkt door I. P. WE6SBL1NK
VAN ROSSUM met autorisatie van de
schrijfster.
(Nadruk verboden.)
Iw
n er
<e
lie
intik
yeeft
spat
,men
lie-
v»l-
uant
:ht-
IPMAN,
80UDA.
el Ion.
1878.)
t 1.25
1.50
nacht van
torpedo-
T» van
«toom-
V.
wagen,
het
BINNENLAND.
Voor den Vrede.
Sympathie-betuigingen aan President
WUson.
telegrammen Van
iijn aan president
BWakow
wU*z eggen van bulten zag
i, de luiken waren niet
men
'gcslotep,
maar
ft roe'
huis,
moest
In
zat J<
59)
„En dat is mijn dochter!” Zij ging
alg' beschermend voor het bed)staan. „Mie-
ongelukkig kind1! Als
*- gehad, dok-
...o _..ijd niet goed
moet het wel geheel
:e in het begin zoo
te
een. ver
gaven,
dat er
als
[rond
leger.
De volgende
thiebetuiging zi
verzonden;
De Nederlandsche Vereeniging tot Af
schaffing van Alcoholhoudende Dranken
(18000 leden tellende) sluit zich aan bij
ECHT
Oostenrykschen schepen de weg versperd’
door ten minste zes vyandel(jke torpedo
jagers. By den doorbraak kwam het tot
een hevigen artilleriestrjjd, waarbij een der
torpedojager van de geallieerden in brand-
werd geschoten en bleef liggen, terwijl ten
minste drie andere, van dichtbij vele malen*
getroffen en op de vlucht werden gejaagd/
waarbjj zich een torpedojager bevond van
een nog grdoter, onbekend type.
Van de Oostenrjjksche torpedojagers
werd er een tweemaal getroffen in den*
schoorsteen en een tweede eenmaal in den’
toren. Een man gedood, geen gewond.
Het bericht is, als reeds gemeld, uit,
Weenen.
-strak zag hij de vragende
'water neen neen!” Het
hij haar toesnauwde.
Wal was die ruw! Vrouw Badekow
trok zich bijna beleedigd terug: zij zou
er zich wel voor wachten, hem nog eens
wat te vragen! Maar toen de dokter
bleef zwijgen, zijn onderzoek voortzette,
hetwelk eigenlijk slechte daarin bestond,
het was toch een dappere vrouw, de oude.
Verschoon'end zeide hij,,U weet hei
toch al, besté vrouw Badekow, waarom
wou ik u wat wijsmaken Het te geen
ziekte. Het zijn symptomlcn, wfelke in
zulke omstandigheden voorkomen bij iemand
die niet in normaflm gjMWtelijkói too
stend verkeert U dochter heeft het water
niet. Maar zij moet een kind! krijgen. En
wel tameliik rwiw."
ting, waoirbij er grimmig om leven voor
leven zou worden gevocht em hem stuitte.
Een militaire beeüasing zou ook geen
blijvende zekerheid geven. Do Verslagen
partij zou op weerwraak blijven zinnen.
Alleen een vrede, berustend op
bond van volken, kan zekerheid
Minister Bon-ar Law antwoordde,
geen blijvende vrede nwgelijk was,
de vrede werd gesloten op den gi
slag van een zegevierend Dultech I<
Do huize J&dekow was een hute van
rouw. Dat wilweggen van bulten zag
er niets Man, de luiken waren niet
nieejarti droeg rouwkleederen,!
er he»rschte\een akelige stilte, een
)VO zwijgZaamhAd' ini hnt riautn crfairn’.
evenals bij ed
een nieuw 14
het rechter g
Johann Badckot
bureau, zetete armenXop
BERICHT.
NIEUWE ABONNE’s, die zich met in
gang van 1 Jan 1917 voor minstens een
kwartaal op dit blad abonneeren, ontvangen
van tot dien datum verschijnende nummers
GRATIS.
De abonnementsprijs bedraagt
1.25 per 3 maanden
of bij wekelijksche betaling
10 cents per week.
Met het geïllustreerd Zondagsblad (mett
gratis verzekering tegen ongelukken
1.75 per kwartaal
of 14 cents per week.
Abonnementen worden aangenomen
het Bureau, door de agenten en de loopers.
DE ADMINISTRATIE.
ling ter hand kan worden genomen. Zij zal
wanneer dit tijdstip is gekomen, met vreug
de bereid zijn tezamen met de Vereenigde
Staten van Amerika, aan deze verheven
taak mede te werken.
Oostenrijk-Hongarjje heeft in gelijken
geest gehandeld en een nota overhandigd
waarin de hoofdzaak ongeveerop het vol
gende neerkomt:
„De Oostenrjjksch-Hongaarsche regee-
ring stelt er in de eerste plaats prjjs op, te
verzekeren dat ztf harerzijds zich door den-
zelfden geest van vriendschap en tegemoet
koming, die in de edele denkbeelden van den
president tot uiting komt, bjj de beoordee-
ling van dezelve heeft laten leiden. De pre
sident beoogt, een grondslag te leggen voor
het herstel van een duurzamen vrede, waar
bij hjj de keuze van den weg en de middelen
niet wenscht te praejudicieeren.”
Ook Zwitserland heeft een nota aan de
oorlogvoerenden gericht en een blad, dat
te Zürich verschijpt, weet te melden dat ook
Nederland een gelijkluidende nota aan de
oorlogvoerenden zal richten. Zelfs Neder
land!
Misschien zal men vragen waarom onze
regeering, die toch het belang van deze po
ging moet en zal inzien, niet zoo spoedig
mogelijk en spontaan deze daad van Wilson
heeft gesteund namens het Nederlandsehe
volk, dat onder de ellende van den oorlog
lijdt en meevoelt met het leed, door den
krijg geleden.
Maar een regeering, moet men beden
ken, doet nooit iets spontaan, en de onze is
bizonder voorzichtig. Wij komen altijd ach
teraan als we nog komen.
De Zwitsersehe nota, intusschen, zegt
0.8.:
,.Hpt hoogst Verdienstelijke persoonlijke
initiatief van president Wilson zal een
krachtigen weerklank in Zwitserland vin
den. Trouw aan de verplichtingen, voort
vloeiende uit een strikte onzydigdeid, in ge
lijke vriendschap met de staten van de
twee in oorlog zijnde groepen, als een
eiland gelegen te midden der branding van
den verschrikkelijken volkeren strijd en in
zijn ideëele en stoffelijke belangen ten
sterkste bedreigd en geschaad, is Zwitser
land door een innig verlangen naar vrede
bezield, en bereid met zijn zwakke krachten
mede te helpen, om aan het eindeloos leed
van den oorlog, welke het dagelijks in aan
raking brengt met de geïnterneerde zwaar
gewonden en geëvacueerden, een einde te
maken en de grondslagen te leggen voor
een zegenryke samenwerking der volken.
De Zwitsersehe Bondsraad grjjpt mits
dien deze gelegenheid met vreugde aan, om
het streven van den president der Veree-
nigde Staten van Amerika te ondersteunen.
Hy zou zich gelukkig achten, wanneer hij,
op welke bescheiden wijze ook, voor de toe
nadering tusschen de in oorlog zijnde volke
ren en voor het totstandkomen van een
duurzamen vrede, werkzaam zou kunnen
zijn.”
„Juu uui ia
alg- beschermend
ke mijn mün
kind heeft zij do Vitusdans
ter; nu ie zij ook nog alt ij
bij het hoofd, zij i_—1 Lrt
de stem welke in het begin.
vast was geweest, begon nu loch
weifelen
De dokter duwde haar op zij: „Nu,
vrouw Badekow, ga nu eens weg. Wij
zullen eens kijken!” Hij keek de zieke
oplettend aan.
Wat scheelde Mieke wat? „Ach 1
Heeft zij het water?” vroeg de moeder
zacht. Een siddering klonk in haar Aem.
De dokter hief het hoofd op,' hij had
heldere oogen in een. schrander gezicht;
-aan. Het
Het klonk alsof
FRANKRIJK.
De Senaat heeft de geheime zittingen
beëindigd en nam een motie van ver-
trouwen in de regeering aan met 194
tegen 60 stemmen.
De Kamer heelt een merkwaardig wets
ontwerp aangenomen, dat ten doel heeft
de ontginning van staatswege van de
verlaten gronden. Door het wetsontwerp
kunnen een 30.000 H.A. in cultuur wor
den gebracht. De verminkten zoudlen bij
den oogat kunnen helpen, nadat zij een
opleiding voor dit doel hadden genoten.
De verklaringen van dien minister wer
den zeer toegejutoht. De Minister dëeldo
aan de Kamer mede, dat hij het met den
opperbevelhebber was eens geworden over
bet bebouwen van grond door soldaten in
de zone aan het front.
f in het oudle stam-
sterfgeval. En toch
ren het daglicht zien,
■deeite van het huls,
voor zijn cylinder-
--het uitgetrokken
blad geleund en zijn gezicht lm die han
den verborgen. Zi>i vrouw stond bij hem
en trachtte te troosten, maar-het rechte
woord kon zij toch niet vinden„Wie
weet of het waar is. Dwalen is men
schel ijk, dé beroemdste dokters hebben
zkh wel vergist. Gottfried, om wien» oor
deel je zooveel geeft, zeg het toch ook
„zij weten geen van allen iets 1”
„Die weet het wel!” Johann hief zijn,
hoofd op een keek zijn vrouw met een
vertwijfelenden blik aan.
„God, Johann, trek het je tóch niet
zoo erg aan 1" Zij werd knorrig. „Dat
het toch niet goed roe* Mieke zou afloo-
pen, heb ik altijd wei gedacht. Zuo’n
suf inensdh Wordt manziek Als ze op
do jaren kom*!”
„Die schande!” Johann steunde. Jk
kan. mij nriet meer laten zieh, met den
vinger wijzen ze ons na. Ik «rek hier
vandaan. Neen, hier blijf ik niej/'lh kan
GOilKSCIl E nil I! V\r.
- PRIJS DER ADVERTENTIËN:
Van 1—5 gewone regels met bewijsnummerf 0.55
VEUce regel meer.0.10
By drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tenen twee berekend.
Dienstaanbiedingen per plaatsing van 15 regels f0.35 by vooruit
betaling,, elke regel meer 6 ets. Reclames f 0.25 per regel.
Groote letters en randen naar plaatsruimte.
dat hij het meisje aandachtig opnam, zijn
hand nu eens hier, dlan eens daar leg
de, zich daarna bukto en naar ieta luis
terde, vroeg zij toch weer: „Wat scheelt
haar dan Is zij ziek? Erg ziek?
Ach, het is toch het water niet?”
„Vraag niet zooveel. Ik zal vragen.”
En toen deed hij eenige vragen, heel
kalm, heel zakelijk, vragën zoo natuur
lijk, dat zij zelfs die boerin te onomwon
den waren. Zij werd bleek en rood.
Maar wat maakte hij voor onderscheid'
of daar een arme dienstmaagd lag of
Mieke Badekow? En was het eigenlijk
zoo niet goed? Haar moest dat toch heel
goed zijn. Vrouw Badekow vergat nu
geheel, dat zij hem eerst zoo jong had
gevonden. Het was geen man, het was
slechts een dokter! Zij werd1 kalmer, de
pijnlijke verlegenheid schudde zij vkn
zich af; zij kon er echter niets aan
doen, dat haar stem bij het antwoorden
lieetóe, dat het haar in die keel wilde
blijven steken, maar zij kon alles be
antwoorden; tenminste zoo goed alezij
het wist- Voel wist wj weliswaar niet.
Aoh, had zij toch róaar beter op Mie-
ke gepast. Zij had veel, veel beter moe
ten oppaasen. Leed en zelfverwijt ver
hief zich in de moeder, een aanklacht
tegen ziohzalf, zoo hevig, dat zij iqeende
het ni«t te kunnen dragen. Al de moeite
vol veroverde kracht was niet genoeg.
Met een jammerend „Het is ’t water,
nietwaar. Ach zeg toch, het waterU
zegt het toch ook het water liet
zij ijch zwaAr op den stoel bij het bed
neervallen.
Toen nam de vreemde dokter haar
koude hand en hitfld ze vast in de zijne.
Een vluchtige glimlach gleed over zijn
gelaathet was bijna grappig, zooals de
oude vrouw zioh aan het water vaah
klampte. Maar hij werd weer ernstig
Gemengd Oorlogsnieuws.
ROEMENIë.
Uit het onderzoek van het Duiteche mi
litaire bestuur van Roemenië is, volgene
een Berlijnscii rapport, gebleken, dat de
i.ngetechtn een «gen commissie ouder
voorzitterschap van kolonel 1 horoeon, den
i.ngelschen militairen attache te Boeka
rest, hadden ge\ oriud, met hel bepaalde
doel ito«ueen*K>h en onzijdig bezit van
petrolenmondcrnemingcn te vermelen. De
ze vern*eimgscomnvis8ie ging met geweld
aan het work tegen het uitdrukkelijke ver
langen en bevel van de Hoemeensclró re-
geering. Zij ging met de grootste zorg
aan het werk om de Duitsch^Ts het ge
bruik van do petroleuinbronnen te bene
men. Zij traditie de pompwerken en ma
chinehallen met den grond gelijk tema
ken. Het ergst is er verwoest op de
ondernemingen te Gura Ocuitai die aan
een Aederiandisclie Maatschappij behoort,
en Morénl, die in hoofdzaak Amerikaaiir
ache en Kederlandscli bezit ie. Dat niet
de geheel© petroteutn-indusirie is vernield,
cn reusachtige bezittingen van neutralen
te loor zijn gegaan, is uitsluitend te dan
keu aan hei sued opdringen van de Duii-
sche troepen, waardoor de Engelsche
brandstichters midden in hun vandaalsehe
wefk werden gestoord, ben groot deel
vah den voorraad alsmede van de wer-
ken konden de Duitschere redden, zoo-
dat het doel om de Duitechor* van het
nut van de overwinning in Roeuieniö te
berooven niet is gelukt, vooral nu een
deel van het verwoeste bedrijf in betrek
kelijk korten tijd hersteld kan worden. In-
tusschen is de wedvaart van een dooi
de Entente in den oorlog gedreven land
op de zwaarste wijze geschaad en on
zijdig particulier bezit noodeloos en boos-
wülig vemwAd). v
Het bestuur van de Int. Ruin. Petrol.
Mij. te Gura Ocuitaii meent, dat omtrent
deze schade een, voorafgaande overeen
komst betreffende de vergxjoding daarvan
gesloten zal zijn, ahhans zeer zeker een
recht op schadjevergopdang Ixwtaat.
gen. Dokter Hirsekorn moet een knappe,
zwijgrzame vrouw voor ons zoeken
ach, de dokters hebben altijd zulke lie
den aan de hand waar men Miede
kan brengen. Wij zeggen dan dat zij Qp
reis is. En dun,, als alles voorbij is,
komt zij terug, alsof jx niete was ge
beurd!” Dat klonk vertroostend.
Johann hief het hoofd op, er lageeni-
ge verlichting in zijn diepe zuchten, maar
dadelijk werd zijn gezicht weer bezorgd.
Hij vermoed dien blik zijner vrouw, als
of hij zich voor zlohzcu moest sÖhamen.
„En het kindi?” zei hij zacht, „wat doen
wij daarmede?”
„God ja, dat ougelukswurmf Ja. daar
mede Het #ard Greto nu toch oolc
benauwd. Dat was een malle geschiede-
nis! Zij zweeg oen oogenhlik radeloos.
„Men kan het wurm toch niet eenvou
dig wegsmijten,” zei Johann Badtakow
somber. „Daarin zou ;1K nooit toestem
men.” Hij hief da gebaldfe vuisten piot een
vloek in die hoogte en liet ze daarna
zwaar op de tafel neerkomen. „Er blijft
niets ovetr, <we moeten den lummel nog
wat geven, en hem bepraten, dat hij Mie
ke Badekow zoo gauw mogelijk naar het
althar geieidt!” Hij sprong op; zijn be
traande oogen waren met bloed dOorloo-
pen, hij zag er uit, alsof hij nu wei
iemand, die niet deed wat hij wilde, met
vuisten zou kunnen neerslaan-
Verschrikt greep Greto zljft arm: „Ach
wat, Johann dat moet je niet doen. Dat
zou de reinste onzin zijn! Dan zou je je
eerst recht blameéren en de heele fami-
He. En wfe weet, wie bet is, een
knecht, een daglooner! dat mw ie
niet, dat laat Ik niet toe!”
(Wordt vétvolgd).
We wachten nu nog op de Entente-mo-
gendheden, die de nota van Duitschland en
die van Amerika beantwoorden moeten.
Wel moet de Russische minister van
Bujtenlandsche Zaken, Po^rowski, aan ver
tegenwoordigers van de pers verklaard
hebben, dat de geallieerden1 Wilson's nota
volledig zullen beantwoorden, maar wei
geren diens voorstel te aan
vaarden.
In Londen zyn alle ministers van de
overzeésche gewesten tot een conferentie te
Londen uitgenoodigd. In deze samenkom
sten zullen de oorlogaorganisatie en de
vraagstukken na den oorlog worden bespro
ken. Misschien zullep de eerste ministers
ook geraadpleegd worden over de vredes
voorwaarden.
De minister van Koloniën heeft de genoo-
digden een nader telegram gezonden, lui
dende: ;,De regeering beoogt geen gewone
ryksconferentie, maar «en bizonder oor-
logsconferentie. Daarom noódigt zy uw>eer
sten minister uit, een reeks vergaderingen
van het oorlogskabipet bjj te wonen, ten
einde dringende aangelegenheden, die ver
band houden met het voortsetten van den
oorlog, de voorwaarden waarop wü, in
overlpg met onze bondgenooten er eventueel
in zouden kunnen toestemmen een einde
aan den oorlog te maken, en de vraagstuk
ken die zich dan onmiddellijk zullen voor
doen, te bespreken.
Uit hoofde van de buitengewone urgentie
en het belang van de punten van behande
ling, hoopt de regeering dat het uw eersten
minister mogelijk zal ztya, niet later dan
einde Febr. ter conferentie aanwezig te
zijn.”
Waarschijnlijk zal een voorloopig ant
woord van de gealltfeerde*versehijnen.
Wat den strijd betreft, deze is, hoewel
niet bijzonder levendig, toch heftiger ge
weest, dan op vorige Kerstdagen. In het
westen zijn het voornamelijk vliegeracties
geweest, die van zich deden spreken. In
Roenfenië bleek de tegenstand van Russen
en Roemenen krachtig; de verdediging
van Filipesti duurt reeds dagen en is nog
niet gebroken. (Filipesti ligt aan den
spoorweg Buzeu-Broila).
Evenzoo komen de centralen niet vooruit
aan beide zyden van den spoorweg Buzeu-
Ramnicul.
By Ramnioul, (in het N. van Walachjje)
hebben de Dpitschers 5500 Russen gevan
gen genomen ,wat schijnt te wijzen op een
doortastender offensief.
In de Dobroedsja is de zaak van de Roe
menen hoipeloos. Tulcea en Isacea z(jn in
handen van den vyand zoodat daar weinig
meer te verdedigen blijft
Omtrent de actie ter zee méldt een tele
gram uit Weenen, dat in den
23 December vier Oostenrijkse]
jagers bij een inval in het k
Otranto twee gewapende bewakint
Schepen tot zinken gébracht In den artil-
leriestrijd op den terugtocht werd den
mij
Zulk
kunnen 1
het Is!"
„Gisterenavond dadelijk, zoo toen ik
weer bij haar was en de dokter weg
was, heb ik <Jen gansehen avond) met
haar gepraat je kun* je toch voor
stellen hoe en Lena ook. Moeder
zegt niets. Maar wij hebben haar ge
vraagd eïi gevraagd1 wat wij konden, tot
dat Gottfried zeide, dat we nu moesten
ophouden. En zij scheen het niet eens te
weten, dat ze in gezegende omstandighe
den te zij geeft er tenmfaMe niets om.
Toen Lene zoo huilde, zeide zei: „Waar
om huil je toch?” Wat moet mm van
zoo iemand denken!” De geboren Schell-
nack sloeg die handen in elkaar.
Johann liet het hoofd dieper zakken;
nu lag zijn voorhoofd' op het blad van
de schrijftafel. Hij zeide geen woord, hij
haalde slechte snel adem.
Zijn vrouw zag, hoe aijn bneedeschou
ders steeds heftiger op en neer gingen.
„Om Gods wil. je huilt toch niet hul
len om dkt mezweh.” Grote was buiten
zldhzeif; zij had haar man nog nooit zien
weenen, en zij hadden toch ook reeds
treurige dingen bedeeld, het eerste kind
bij het tanden krijgen verloren. Dat brok
hij ridh dus zoo aan?!
Zij legde haar arm om zijn schouders,
haar blozend gezicht kreeg een naden
kende uitdrukking; wat kon er gedaan
worden om Johann daar overheen te» hel
pen? Ate niemand, niemand het bemerk
te, dan wae het toch niet zoo vreeslijk
eng! „Weet., gij wat, Joitenn,” zeido aij
o ver redend, „we zullen, een» met den
dokter spréken, vanmiddag komt hij weer.
Dan nemen wij hem eens onderhanden
Voor geld kou men allee gedéan krij
gen. Móéder moet maar wat laten sprin-
>PRIJS VAN HET ABONNEMENT:
Per kwartaal
Idem franco per post
Met Geïllustreerd Zondagsblad
Idem franco per post
Abonnementen worden dageliks aangenomen aan ons Bureau:
Markt 31, by onze Agenten, qen Boekhandel en de Postkantoren.
ONS OVERZICHT.
Weer, nu in dezen oorlog voor de derde
maal, hebben de Kerstklokken geluid; nog
was hun klank niet den zang van den
vrede. Maar krachtiger dan ooit heeft in
het hart van het volk geleefd de hoop
op het einde van dezen bloedigen oorlog.
Milioenen wachten met smachtend verlan
gen den dag, waarop eindelek de roep klin
ken zal over de oorlogsvelden:
„De wapens neer. Sluit den mond van het
kanon en keer terug naar uw vrouwen en
kinderen!”
Wel staat deze Kerstmis in het teeken van
den vrede. Gisteren, op den tweeden feest
dag heeft de Staatssecretaris van het mi
nisterie van Buitenlahdsche- Zaken te Ber
lijn aan den gezant der Vereenigde Staten
van Amerika, in antwoord op het schrijven
*van 21 December de volgende nota over
handigd:
De Keizerlijke regeering heeft het edele
voorstel van den President der Vereenigde
Staten van Amerika, om de grondbeginse
len voor het herstel van een duurzamen
vrede tot stand te brengen, in vriend-
schappelijken geest opgenomen en hetgeen
in de mededeeling van den President tot
uiting komt, overwogen.
De President toont het doel dat hem na
aan het hart ligt en laat de keuze omtrent
den weg vry.
Het komt de Keizerlijke regeering voor
dat een directe uitwisseling van gedach
ten de meest geschikte weg is om het ge-
wenschte resultaat te bereiken.
Zy heeft daarom de eer in den zin van
haar verklaring van 12 December, welke tot
vredesonderhandelingen de hand bood, de
onmiddellyke samenkomst van
afgevaardigden der oorlog
voerende Staten op een neu
trale plaats voor te stellen.
Ook de Keizerlijke regeering is van
meening, dat het groote werk der voorko
ming van toekomstige oorlogen eerst na het
einde van de tegenwoordige volkenworste-
ENGELAND.
De Engeteche afgevaardigde L. Smith
sprak in het Lagerhuis over dien vrede.
Hij hoopte, dat de nota niet zoo ge
steld zou zijn, dat do zaait geen voort
gang kon hebben. Het te van. wt hoog
ste belang, zeihij, dat die Duittiohe voor
stellen bekend worden. Als de oorlog nog
een jaar duurt, zou het Duitscbe volk
hongersnood en dood tegemoet gaan. Geen
volk zou dat vooruitzicht verdragen, als
het niet gelooft, dat voor een edel doel
oorlog voert. De Dui|9cherw getooven,
daar was Smith van overtuigd), nu voor
bun bestaan te vechten. Mocht hun uit
de voorsteilen van hun regeering blijken,
dat zij moeten lijden en sterven voor een
agressieve politiek, dan zou de entente
een groote overwinning hebben behaald1
Smith is een jaar lang aan het front
geweest en weet dus ieta af van de ge
voelens der Engelsche soldaten. Hij wou,
zei hij, dat de vrede niet zoozeer van de
kranten afhing als van de menechen die
in dén oorlog zelf zijn. Hij was er van
overtuigd, dat het leger te velde nage
noeg als één man zou stemmen voor een
voorstel om een ernstige poging te doen
om de partijen tot elkaar te brengen,
mite Engeland' zijn verplichtingen kon ver
vullen.
Hij hoopto niet door den eerste-minls-
ter van lafhartigheid1 beeohuldigd te wor
den, als hij zeidë, dat het voornitaicht
van een nog langen oorlog van uitput-
gSBB—-U1JU. ,i
niet meer buitenshuis
een schandaal. Ik zou hef mensch
doodslaan! Ate ik maar wist wie
