R
jer
No 18285.
55e Jaargang.
I
leiwsg 5.
ihines
Zaterdag 6 Januari 1917.
XTiexx-ws- exx voor G-oxx.d.a. ezx Oxxxstxeleexx.
-s
Telefoon latere. 82.
jp dit Blad.
Feuilleton.
itschappij.
i en Baretten
Eerste Blad.
-
Buiten de Stadspoorten.
t
MACHINES
Het hapert
VERSCHIJNT DAGELIJKS - BEHALVE ZON- EN FEESTDAGEN.
Uitgevers A. BRINKMAN ZOON. Telefoon Interc. 82.'
H
roei—
ortelH
(laren.
Brabant
il«n
12
peul*
*ri«w«Mrij(ten Ned.
Lietzow knik-
(Wordt vervolgd).
Gouda.
alom.
Uw
Dit nnamer bestaat alt twee Maden.
r sociale her-
_ide politiek
itgaven thans
Izakeljjke be-
ewet niet. Z(j
>te Staatsaub-
geheel ten onrechte als den stuurman op
den wal beschouwen. Wat intusschen van
het stelsel der Distributiewet naar buiten
blijkt, reeft niet genoeg voldoening om niet
de vraag te stellen, of de door ons aange-
geven richting niet in het belang van het
geheele volk «al moeten worden ingeslpgen.
'KM0M IIZUIW1 El
HELDER 01 TE
BEIRUIKEM El HEBT
"VEMNEBITE."
iel Hollandia 8 u.
ad. Dambotnd.
!gen”, 11% u. Kring
ndbouw.
Naar het Duitach van
CLARA V1EBIG.
Bewerkt dopr I. P. WESSELINK-
VAN BOSSUM met autorisatie van de
schrijfster.
(Nadruk verboden.)
De Réunie”. Ver. v.
Sprekers mej. C.
ser H. Borel.
geeti-
hei.
t alles, wanneer
keer
wryft.
MDIG
IKERS
8.75).
nen. bi
weert.
„Ik
Drukkerij
ZOON,
OPMAN,
GOUDA,
.dellen.
Jl*-
aimachines zijn
brikaat, dat zich
halve eeuw voor
en industrieel 1
handhaafd heeft.
tl onze winkels
De Vaderlander schrijft
De Minister van Landbouw heeft er reeds
by herhaling op gewezen, dat ons land in
de komende maanden de grootste moeilijk
heden betreffende de voeding van het Ne-
derlandsche volk zal heben te overwinnen.
Beperkte voorraden van menig artikel doen
de vree» ontstaan, dat een tekort onvermij
delijk zal zijn. De opbrengst van den aard
appeloogst 1916 bleef beneden die van nor
male jagen. Er is dus alle reden om zoo
zuinig mogelyk met de voorraden om te
springen, een stelsel van economische voor
ziening moet er op gericht zyn een zoo
spaarzaam mogelijk gebruik der aanwezige
voorraden te bevorderen. Het stelsel der
Distributiewet eh de gestelde maximum
prijzen werken daartoe niet mede. Het ver
krijgbaar stellen van regeeringsaardappelen
tegen 6 cent per kilo, leidt er niet toe, dat
ieder too zuinig mogelijk met dit zoo be
langrijke voedingsmiddel omspringt. Waar
om gaan tal van gemeentebesturen er toe
over den prijs van het gas, verbruikt boven
een zeker maximum, te verdubbelen? Toch
wel-.met geen ander doel dan het verbruik
te beperken. Het gasverbruikend publiek
moet in den verhoogden prijs een prikkel
vinden om zuinig te z(jn.
Terwijl men deze maatregelen neemt ter
besparing van kolengebruik, laat men de
aardappelvoorraad door verkrijgbaarstelling
tegen lage prijzen inkrimpen. Om niet te
wortfen misverstaan, stéllen wy uitdrukke
lijk op den voorgrond, dat wü beschikbaar
stelling tegen regeeringspryzen voor hen,
die het noodig hebben, absohiut noodig ach
ten. Zooals het thans echter gaat, kan de
rijkste man in Nederland van de ryksdistri-
butie profiteeren en duizenden, die het niet
noodig hebben, kunnen regeeringsartikelen
inslaan. Men zegt ons, dat de kosten toch
uit de belastingen moeten komen. Daar gaat
het niet om. Het komt er op aan de beschik
bare voorraden zoo lang mogelijk te doen
duren en het stelsel der distributiewet werkt
dit niet in de hand.
Wij weten w*l, dat heb buitengewoon
moeilijk is een scheidslijn te trekken. De
contröle en de administratie zullen vele
moeilijkheden bieden. Dit moge alles waar
zijn, doch men zal die moeilijkheden moeten
overwinnen, om tot een doelmatige distribu
tie ep rantsoeneering te komen, wil men in
het voorjaar miet voor tekorten staan, die
dan onmogelijk zullen kunnen worden aan-
gevuld.
Dat de uitvoering der Distributiewet al
lerminst de regeeringsartikelen bréngt bij
hqn, die ze in de eerste plaats noodig heb
ben, bewijzen de klachten uit tal van ge
meenten.
GOWlÊWRANT.
ia ia oase ageuua
rjgt ntete. Zonder dat
nx< dit ook! Gott-
peeeiinirtifloh.
Merovek* i» oe* niet» te
kerel geeft geen sikkepit
om de kleine, je kunt praten zooveel je
M >t l8(}od
Maar Karl Lteteow bekommerde zich
beden toch om zijn kind. Hij zag haar
met haar kop koffie, zonder oor op do
steenen treden voor de huisdeur zitten.
Haastig hapte zij «o broodje naar hin-
’)ij het middageten, wa» zij niet go-
Ida had d» schouder» opgehaald,
weet niet waar ae te. Zij komtdlk-
■’sdAMmps niet ttate!"
ingtoezicht 2 uur.
mmissie.
w|j geregeld tijdig
ontvangen vau
ten, vermakelijkbr
guetc moert terugkomen, nibeet in elk ge
val terugkomen, moeder verlangde het.
Nu wtet moeder de geheele zaak. Johann
eo hij hadden het haar eindelijk duidelijk
gemaakt, rechtuit gezegd, hoo weinig
nauwgezet Paschke liet met de huwelijks
trouw nam. De halve Friedfrichrtraase
had het reeds lang geweten, wrtk een
duiventil do trigarenwintei geweest was,
met iedereen afspraakje»! En. alleen Au
guste, dat eigemzinnige schepsel, -zwoer
bij haar JuMusl
Gottfried trok aao zi|n haar. Het was
toch can zich dood te ergeren. Hoe had
Pasohke dan toch opnieuw geld gekre
gen? Een ongehoorde som moest hij ge
leend hebben-, voor zijn bankzaak
natuurlijk alles op de een» te wachten
erfenis. Onder zulke anrtandighedeti ging
al het goede geld van Auguste naar de
maan. E« te «itta\yri>uw! Zij wikte We
ver verhongeren met haar man, dan hem
verlaten, had zij laatst aan tater moe
der gesobreven. Nu Het zij het ge
heel niets meer van zich, fioortta; alleen
Paschke schreef. Die mpakte de post rijk!
Maar laat hem maar schrijven. laat hem
schrijven bij
is hij bankroet
fried was te
-Met <M«r
begtonen^'IJe
om <te mW_.
wife Ik heb
gAlangd!**
LAND. EN ZEEMACHT.
Beroepsofficier worden.
Naar Ue Avp. vwnuwnt, zullen reset-
vtMdfteteren «n vMadrig», dte ta. wr
king wemchen te komen voor beroep»*
Officier, nxieten voldoen aan de navolgen
de ehk4kn
Zij moeten in ImM bezit zijn van een
diploma H.BJi ö-j. o., of van een daar
mede gelijkgesteld getuigsvhritV, niet oudea
zjin dun 28 jaar, bijzonder geschikt zijn
alp troepeomfticier en tech door gedrag
en goedlu manteren ondersdwiden.
Zjj die in aanmerking worden gebracht
zulten daan* wn cursus moeten doorloo
ps.
Aanwijzing tot reaerve-officier.
Aangozien vermoudulijk tot aanwijzing
van milklo- en fandMormpMoiitigcn voor
du opleiding tot reeerve-otficter zal moo
ted worden overgegaan, heeft het ieger-
lAirtutir Iwpaald, dat verzoeken om ont
heffing van dte opleiding alleen zullen
worden ingewiltigd, wanneer <te overtui
ging bestaat, dat de betrekken peMooen
werkelijk ooguxhlkt zijd.
l>aar enkd wellicht een minder goed
gedrag en gebrek aan ijver ate middel
zulten aanwenden om van <Me opleiding
en van de op hen valkmdki zwaardere las
ten te worden ontslagen, zal geen voor
stel tot ontheffing van dte opleiding mo
gen wordten ingeeonden, alvorens door al
lo geoorloofde iniddteett getracht is debc.
trektemen la bet reohta spoor tc brengen.
Nu stak de vader bet hoofd uit het
venster der gehagkauwr, toen hij buiten
het trippelen en janken dw dateionden
hoonte. „Waar Inn je vanmiddag ge
weest? vroeg hij.
Het werd niet ttereng gezegd, maar zij
schrok zenuwaohtig op, zoodot do kop,
welken zij in beide handen hield, haar
bijna was ontglipt. Haar zwarte oogen
staarden verschrikt e^ gleden daarna
schuw terug; zij zocht een schuilplaat».
„Je lx*oeft niet bang te zijn," zeid»
h|j, zijn seboonauteer aan de overzijde
had hem opmerk-zaaur gemaakt, „kon
een» hier!”
Wel stond zij op, doch deed terehta
een p&ar aarxetende pasje». „Kom hier!”
Hij wees onder bet venster. De honden
waren er dadelijk, daarna volgde zjj.
„Wat hei) je toch altijd, kltene peul
schil?” Hij trek haar aan haar oortje
nog dichter bij. „Waarom beu je vau-
mtóthg niet thuia gekomeuF’
Opnurkzaam keek zij haar vador aan,
zij bespiedde nauwkeurig zijn gntichl
peen, hij wa» niet boost Eo toch ntet
drenken! Met een zucht hfcid sij haar
kopje zonder oor in de hoogte: „Oortje
afgebroken v«moigeo!”
„Zoo. Dus daarom waa zij niet thuis
gekomen?! „Nu!” Hij lachte bitter. Maar
het was zoo, Ida had vandaag nog ai
een bui! En hjj had toch haar «ia» ge
daan., 1MN1 zich tecwUte van haar staarö
onderhanden neuten door GottfrM*»
vrouw - de klein» had bed verteandig
ook W uH voeten gemokt het?
68)
Zij wist in het geheel niet, wat zij moeet
zeggen hij moest toch voBr iete zij»
gekomen. Geid?! Die gedachte viel baar
in iedereen verlangde tegenwoordig
Maar alsof hij haar vrees had1 gera
den, zeide hij thans: „Ik wil ntete van
Gottfried. Mijn vrouw wilde alleen maar
weten wat er met Pasohke gaande is,
dat bij de sigaren nifet stuurt. Gij weet
htt toch zeker weijedui steken toch al
tijd die hoofden bij elkaar in de familie.”
„Wij met PasefakeF’ Leue sloeg de
haiiden in elkaar, nu was haar tong
op een» los. „Dank je wel, met hem
wilten we nieten te maken hebben, die
is hmnere failliet. Gottfried is julet naar
moeder, gisteravond heeft Paechke weer
geschreven of wij hem om Godbwil zou-
df» wiaien helpen, terwille van Augus
te! Bankroet zuiveringeeed hij had
nu immers een bank instel ling. Sigaren
verkocht hij state lang niet meer. Allee
■f: doPtijte verloopen. „Wist je dat niet?”
B «»Wat gaat mij dat aao!” Onverschil-
r Mg baalde Kart da schouders op,
I Wend stond hij op: nu wtet Ida
Wü citeeren bijv, uit „Het Volk” van 29
Dec. J.I.:
„Dit Kampen bericht men ons, dat
van den door de regeering kort geleden
gezonden voorraad van 6000 K.G. bruine
boonen niets meer te krijgen is, „terwijl er
in sommige gezinnen wel 40 50 pond aan
wezig is.°
In Winschoten te sedert 19 Decem
ber geen regeeringsgort meer te krjjgeh. De
oorzaak: de regeering zqnd een onvoldoend
kwantum, terwijl „door het publiek meer is
gekocht ,dan voor dadelijk' gebruik noodza-
keljjk was0.
In J o u r e werden den 23sten December
voor het eerst bruine boonen en groene
erwten beschikbaar gesteld. Avohds van
denzelfden dag reeds moesten dè arbeiders
vrouwen, die één of twee pond wilden koo-
pen, worden teleurgesteld. Er was niet
meer. Juist zij, die niet kunnen halen, om
reden hun weekloon eerst moet binnen zijn
zijn er daardoor het slechtst aan toe. De
)ui met geld profiteeren. De armsten krygen
niets.”
f Uit Kollum schrijft men: „Er is geen
vet meer. Als het verkrijgbaar wordt ge-
jteld ,dan vliegt het weg onder de burgerij,
eij 10 ponden tegelijk.”
In Schiedam zyn sedert 17 December
geen bruine boonen en groene erwten meer
te verkrijgen. „Door den onbeperkten ver
koop in den kleinhandel slaan de financieel
sterkeren groote voorraden in, zoodtt hier
in een week tijd ongeveer 8000 K.G. bruine
boonen en 7000 K.G. erwten zijn verdwenen.
Door den Bestuurdersbond is thans bij de
Levensmiddelen-commissie aangedrongen
op invoering van de Dordtsche distrlbutie-
regeling.”
„Het Volk” teekent' b|j deze berichten
terecht aan, dat de ter beschikking gestelde
voorraden den meer welgeptelden ten goede
komen. Nu kan de schuld voor deze toe
standen niet op de regeering worden ge
worpen; veelal zyn het de geemeentebestu-
ren, die niet voor een behoorlijke gemeente
lijke diatributieregeling’ zorg hebben gedra
gen. Letterlijk komen de regeeringsartike
len niet in de magen, waarvoor zy in de
eerste plats zijn bestemd, ende voor
raden moeten opnieuw worden aangespro
ken! Herziening van het stelsel van de Dis
tributiewet zal niet kunnen uithieven en
hoe eer dit gebeurt, hoe beter.
Ook om de financieele zijde van het
vraagstuk. De 80 millioen, welke thans zijn
aangevraagd, zullen bij lange na niet vol
doende z(jn. Duurt de oorlog nog een jaar
voort, dan zal het stelsel der Distributiewet
wel minstens 200 millioen gulden aan de
schatkist kosten. Voeg daarbij de kosten der
mobilisatie en van de andere crisis-uitga-
ven, dan behoeft men geen profeet te zijn
om te vóórspellen, dat minstens een kwart
eeuw alle beschikbare gelden zullen moeten
worden besteed tot afdoening der Staats
schulden, aangegaan in den abnormalen tijd.
Naarmate de uitgaven toenemen, zal steeds
„Goeden morgen!” Hij wilde zijn schoon
zuster te hand geven.
Maar vastberaden.- legde Lene haar rech
terhand op den. rug.: „Ik ben boo» on
jel” Nu had zij gelegenheid eens flink
haar meentag te zeggen-, wie weet of zij
hen zoo weflr te pakken zou krijgen. Er
leefde nog iets van den geeet van den
ouden Badekow in Zij werd het
fig. „Hotte (Migeboord1, zoo weinig als je
je om Huldai bekommert!” Zij zag hem
uitdagend aan; bij moest nu maar eens
uitvaren!
Maar hij zrtte slecht» zoo terloops
„Nu wat te er dhn?”
Dat ergerde haar nog meer- dan een
grofheid, zij werd rood. „Ju bezondigt
je aan je dochter kinderen zijn ren
geschenk de» hemete, maar je bent het
niet waard. Ik heb diep medelijden) met
het kind!”
„Is zij dan. ziekF’
„Neen, maar zij gaat toch te grondel
Als ik er aan- denk, boe ik voor mijn
ktaterem ben!" Tranen kwamen Lena In
te oogen. „En hoe jij voor het kleine
ding bent!*
„Geen teensch doet haar wat,” zei hij
verdrietig. „Ida houdt nu eenmaal niet
van Hevigheden, meur klappen krijgt zij
nooit. En ik ik zie haar in ’t geheel
ndeil"
„Dat te het juist!" De vochtigeoogen
van Lene begonnen te fonkelen; zij stiet
haar zwager die wikte ópstaan, metten
wijsvinger tegen de borst, zoodat hij weer
plotseling op den stoel neerviel. „Moe
der heeft ons dikwijls gestagen, zelfs toen
ik reeds met Godfried verloofd was, heb
ik nog een oorveeg van haar gekregen,
maar zulk een klap te louter liefde. Ik
geloof dat Hukte, zich heet gfaag zou
laten staan, ach zij te zoo bij de pin
ken, zij voelt mteachien meer dan an
dere kinderen, dat zij een» Sliefmoeter
heeft. Ea bij dat ongeluk niet een» een
goeden vader!”
„Heeft zij zich beklaagd?” vroeg hij
somber.
„Waar denk je aan? Ze zegt nooit
tets!” Lone haastte zich het te zeggen,
optet hij toch maar niet woedend zou
worden op het kind)!
Maar hij zag er niet woedtend uit; er
schemerde iets door zijn loome onver
schilligheid, toto, dat op nadenken geleek.
„Ilc houd toch van haar,” mompelde hij.
„Nu, dan moet je je ook een beetje
aan haar gefegen laten liggen! Ik kan
bet in het geheel nk< vergeten, hoe sij
hier in den nacht onder het venster zat
te weenen. Ik had mij kunnen doodhui-
len. Mijn kinderen lagen warm in bed1,
en dat ongelukkige wurmpje liep nog
buiten rond)!"
„ZU had toch ta hui» kunnen komen”,
bromde hij.
„Ja, wel, als men niet durft.” Lene
was buiten zichzelf, ,4e bent toch ook
bang voor je vrouw! En Hulda, ik
ben toch altijd vriendfelijk voor haar,
en Gottfried ook, maar zij vertrouwt nie
mand meer. Ik weet niet waaraan, het
ligt, maar je vrouw moet een. aard heb
ben een aard
te„Dten heeft zij,” Kar!
Lene meende eensklaps een groote droe
fenis op zijn gelaat te lezen. Maar zij
moest zich toch vergist hebben, wanthi^
zeide sieotas: „Nu we zullen zien!”.z«Z
Toen Gottfried thuis kwam en béne
hem van haar gesprek uwt K»<H verlei
de, wilde hij van niet» hooï>ti. Heden
maart zij hem roet Hulda, «tet Karl, met
dat menacb, die ld», mrt de geheele ge-
schtatente van bet lüpblijvm. Wat had
men al niet te aftflën met ProchM Au-
INGKZONDBN MKDKDBKLINGKN i T-4 ragtis' f IA& «tba iwgtl (Mm f 04$.
Op te «oorpsfiM dubbel utet
Gewoee edverteirttea ea iegwaadan atei»ilisg» M ernUNti tof «eer gfretereeftea
prij». Groofe lettere ee reotea eear pleetfruiaae.
KLB1NB ADVKBTBNTTftN.- eeavragea ee ■Mhietetgeaf betraflepte dieaafpawoeeat,
hoop ee verkoop, huur oa veteaur. l-i regeto f 025 elhe Mgrt moer S eeai bij vaante-
tatottag. Maxitoiua grootte 10 regale. BeviteaaaMeero S cent.
UIT HET LEVEN VAN EEN
VELDPBED1KER BIJ HET LEOEB
TE VELDE.
CXV.
Onder de verache herinnering aan de
paa-veratreken plechtige dagen ga ik eene
vergelUking houden met de beide vorige
jaren. Dan zal ook hieruit bljjken, dat eene
mobiliaatie en dreigend gevaar niet meer
behoeven te duren dan 30 maanden om ge
heel van karakte? te wijzigen.
Ik wil niet over ’t hoofd zien, dat het
verschil moet gemaakt hebben, de Oude
jaarsdag thans op een Zondag en de beide
Kerstdagen nu onmiddellijk voorafgegaan
door een rustdag. Ook geef ik voetstoots
toe, dat de mogelijkheid van met verlof te
gaan en de veelomvattende regeling, welke
dezen keer is vastgesteld, haar invloed heb
ben doen gevoelen.
Toch! wat is de belangstelling bekoeld
voor „onze mannen” of „jongens" aan de
grens 1 Nog altijd houden zij daar de wacht,
staan zjj er in eenzaamheid, druilt de mist
of klettert de regen hen om de ooren, is lie
grond, waarlangs zij op en neer hun een
tonige wandeling doen, modderig, beslijkt.
Maar deze dingen zjjn nu wel geheel'be
kend en dus afgezaagd geworden, elk Weet
te, elk kan m weten tan mtarte, en du» doet
elk, alsof ze zoo niet bestaan! Nu is het
veel nieuwer en dus veel belangrijken dat
Duitsche en Belgische kinderen naar ons
land kunnen komen om op te sterken; zoo
iets had men twee jaar gelede» nog niet!
En wij doen, dank zij onze aangeboren de
gelijkheid, nooit twee dingen tegelijk, want
wat we doen, willen we goed doen. Het
is derhalve de meest natuurlijke zaak der
wFreld, datdit j»ar onder geen blij
ken van belangstelling van den kant der
heilig-bewaakte burgerij begon voor de zo
nen des Land» aan de grens en Kerstmis,
slechts voor eenigeu hunner dan nog! eene
vriendelijke herinnering bracht van de thuis
geblevenen, die liefelijke gewaarwordingen
wakker riepen. Men raakt aan alles gewend,
ook aan gemis van de allereenvoudigste
hartelijkheid. En zoo betrapte ik me-zelf
waarlijk op verwondering, toen ik den laat-
sten Kerstdag in een hospitaal op een tafel
uitgestald zag eenige flesschen en potten
versnaperingen, eenige nieuw-uitziendo spe
ten, en een paar flesschen hoofdwaschwater.
Ik dacht niet meer aan de menschen, die
soldaten zouden kunnen en willen verras
sen; in mij kwam geen ander vermoeden op
dan dat aan of twee der verpleegden iemand
tehuis iemand had gedacht. Op mijn vraag
ABONNEMENT8PUIB i par kwuteal f 12$, p«r «wk 10 «M. «to Zoute«>blMl p«
kwattaal f 1.75, per week 14 eeM. overal wear te beeorgiaf per looper geedtirdi. Freece
per poet por kwarts*! f 1J0, toef Zoedegabted I 2.-.
Abonnetnemee worden tegattjka aaogrrwnea aee om berean Mokt 31, Gouoa. Ni
^ADVERTEOTlïUrlUJsï u! dn
I 5 regete 1 0.55, elke ragrt otoer 0.10. BH drie achtereenvolgende plaetaingan worden
deee lagen twee berstend. Van bariton Gonte en den bcaorgkriag: 1-5 regelt f OM elte
regel steer f 0.15.
wie zoo rijk wanwan zoo groote liefde elders
te genieten, krelfc ik ten antwoord, dat een
pak was gekomen voor de verpleegden van
het hospitaal. Op den laataten. van drie
rustdagen, n» ««n onafgebroken verblijf
-onder onze soldaten aan de grens kwam het
niet meer in me op, dat men hunner nog sou
zou gedenken.. Het veel gesmade en veel-
verknoeiende Roods Krui» w,m, vertelde mo
een oppasser, hierin ten slotte dan toch
alten anderen de baas geweest: dit deed tets
voor eigen volk
Welk een verschil met twee jaar geleden!
De uitvoering was toen niet heel gelukkig,
maar toen gebeurde ieU en men moot toch
wel meer den wil voor de daad nemen. Be
halve wat plaats hld in het groot, gebeurde
ook nog al iets in beperkte kring. Verleden
jaar kreeg „men hier en daar beschikking
over een kommetje geld, waarvan de hoofd-
uitgaf voor een Kerstviering kon bestreden
worden. Maar nu? „Och”, zei me, wat be
schaamd, een kapitein ,„die dingen komen
zoo plotseling! al weet ik nu nog nikte, het
zal wel gebeuren. Komt u dan met myn
mannen feestvieren? ik ben dan aan de
grens; niemand kan met verlof gaan.” Het
was een week vóór Kerstmi*. Ik beloofde,
we bepaalden maar vast een uur. Toen ik
Kent I kwam, had men niets ontvangen.
De mannen' zouden maar een kopje warm»
inelk drinkenvoor hun eigen centen wel
te verstaan! enals er genoeg molk te
koppen sou atynl
minder beschikbaar komen Voor
vormingen. Een vooruitziend
eischt, dat men de Staal
meer dan ooit tot het w
perkt. Dat doet de Distrib
is in haar werking een ver!
sidie aan duizenden, die dese subsidie aller-
minst behoeven en daaronder zyn er talloo-
zen, op wien verhaal door belastingheffing
•niet mogelijk zal blijken. Of zou men den
ken, dat plattelandsarbeiders, die hun inko-
men van 300 jaar» wór den oorlog,
tot f 700 k 800 tijdens den oorlog heb-
ben zien stijgen, in de volgende heffingen
sullen bijdragen
Op twee gronden dus achten w|j het
noodzakelijk een anderen weg in te slaan,
lo. om de aanwezige voorraden langer te
doen strekken; 2o. om de financieele gevol
gen van het thans gevolgde stelsel.
Na het Kerstreces «al de Kamer wel
époedig het diatributievraagstuk gaan be
spreken. Het zou ons niet verwonderen, als
dan van meer dan één zijde de aandacht op
de gebreken van het thans gevolgde stelsel
wordt gevestigd.
Een vraag, welke bij den aankoop van
verschillende producten dopd de regeering
tevena opdoet ,en welke ook bij de bespre
king van de productie in de Kamer is opge
worpen ,is, of de dóór de regeering betaal
de prijzen, tot verbouw va» voor de voeding
benoodigde gewassen uitlokken. Een boer
verbouwt nu eenmaal om winst te behalen.
Is zijn winstmarge niet hoog genoeg, dan
gaat hy tot verbouw van andere producten
over, alle schoone betoogd over altruïsme
ten spijt. Voor zijn tarwe kreeg hü dit jaar
veel minderen prys uitbetaald dan de tarwe
?>p de wereldmarkt gold. Vpar de buiten-
laadsche tarwe had de regeering veel hon
geren prijs te betalen dan zy voor de in-
landsche tarwe besteedde. Zoo iets kan
waarlyk niet tot verbouw van een product
uitlokken. De minister kan op grond van
de Distributiewet den verbouw van een be
paald product verbieden, hü kan «iet den
verbouw van een geweyscht voortbrengsel
gelasten. Er is ipaar één middel om zooda-
nigen verbouw te bevorderen: de minister
annexeere geen voortbrengselen, voor de
voeding benoodigd .tegen prüzen, te ver af
wijkend van die der wereldmarkt. Slechts
dan zal de cultuur zooveel mogelijk in de
gewenschte richting worden 'geleid. Men
moge dan van enkele zyden gejammer hoo-
ren aanheffen over de oorlogswinsten, die
de verbouwers behalen, de ervaring zal lee-
ren, dat men dezen weg zal moeten in
slaan ,om resultaten voor de volksvoeding
te bereiken. De commissien, die de regeering
thans heeft ingesteld om bij de prijsbepaling
van verschilende producten van advies te
dienen ,zal o.i. zeker in deze richting moe
ten gaan.
„Het hapert,” schreven wy boven dit arti
kel. Wjj zün er van overtuigd, dat degenen,
die met de regeling van het voedingsvraag-
stuk zijn belast, den buitenstaander niet