I
n Meisjes
4d.
Skn
I
Dinsdag 9 Januari 1917.
dit Blad-
Uitgevers A. BRINKMAN ZOON.
Telefoon Interc. 82.
Feuilleton.
U Baretten
Buiten de Stadspoorten.
I NAAIEN
ottuumi en Ondar-
Telefoon Interc. ,82.
ftfte Jaargang.
o
2>Tieix-ws-eax-A»d.“verte±iLt3.eToleud. ^röor G-o\xd.eu ext Oaao.strelc@aa.te
verschijnt dagelijks behalve zon- en feestdagen.
12
coatHM M«r fwvtfKCMfdM
ONS OVERZICHT.
OOZO ID®TV
enrredcÖ .flptelf,
bitterheide on*
•ndeüoe van 4e
Gemengd Oorlogsnieuw*.
A1 s
weder heen.”
TIESEMA,
H GRATIS.
buiten
“Si
HOOFDSTUK XV.
(Wordt wrolfd).
Uw
Near M Duitach van
CLARA VIEBIG.
bewerkt door I. P. WE8SEL1NK
VAN R068UM met autorisatie van do
schrijf sier.
(Nadruk verboden.)
Protee-
Knut-
OPMAN,
i GOUDA.
Sellee.
uoirwburg 7J4
Kon. Ver.
Pomarius”.
De Réunie”. Ver. v.
t, Sprekers mej. C.
eer H. Borei.
ingtoezicht. 2 uur.
mmissie.
[rute, 8 uur. Verg,
bond.
(Ziewedstrijden Ned.
nog
ver
ET WAPEN VAN
294 10
RTENTIËN.
bij vooruitbetaling.
3 ONDERRICHT in
"i dtou-
ireundo.
teek, zag
Wederajjdacbe waardearing.
De Frannche sappeur Paul Dumont was
de eerste, die met vier koloniale soldaten
het eerste binnentrad in het veroverde fort
Douaumont, waar vier officieren en 24 man
schappen door hem werden gevangengeno
men. De Duitsche bevelvoerder, dien htf
krijgsgevangen nam, maakte hem een com
pliment voor zijn heldhaftig gedrag en
bood hem als herinnering sijn gouden hor
loge aan. Hij werd gedecoreerd met het
Legioen van Eer.
+-1
Mat Holland»» 8 u.
ed. Dambond.
te”, 8 uur, Opeub.
omité voor die zen-
ien. Spr. den heer
loopgraven werden teruggeworpen door het
vuur der Russen.
Het Russische communiqué rept niet van
Roemenië, waar de Centralen nog steeds
vorderingen maken. Toscani is gistermorgen
genomen, 3910 gevangenen, 3 stukken ge
schut en ettelijke machinegeweren zijn buit
gemaakt
Reeds beginnen de resultaten weer aan
elkaar evenredig te worden. Maar het lijkt
er veel op of Roemenië door de geal
lieerden is gebruikt om tijd te sparen en
zoo weer op krachten te komen Want
ook het Giornale d'Italia zegt, dat, nu
de voorraden minutie van het Russi
sche leger weder zijn aangevuld en
het transportwezen geheel is gereorgani
seerd, de Russische krijgsraad, waaraan
werd deelgenomen door den Tsaar en groot
vorst Nikolaas besloten heeft het offensief
door Broessilof te doen hervatten op den-
zelfden voet als waarop het voorjaars-offen-
sief van 1916 heeft plaatsgehad.
wij geregeld tijdig
i ontvangen vm»
ten, vermakelijk M
mb in ense agetuM
zeggen, tot dra dat wij de eerst»
bezending levrasiniidtteien, door onze fa
milies gezonden, ontvingen. Onze toentaud
werd toen later, en tOin onze mogep
weer een weinig waren tevredeM .«pteli,
konden wij met minder bitterbewF on*
hard lot en de ruwe behandeling vaa te
zijde der Duitachere veriiAgem
Het werk was hard: bet bouwen va*
bouten barakken, bet aanleggen van wa
gen, kortom het uitroeren van al lor kg
grondwerk, waaraan wij voor het mee
rondeel niet gewend waren. En voor 4e
kleinste fout, do minute tekortkoming in
de discipline, werden, wij onevenredig
zwaar gestraft. Ik b.v. ben dikwijl ge
durende uren, aan den martelpaal goboa-
dk-it geweest, met het gericht naar de zon
gekeerd of onder een stortregen. Ander»!
makkers werden gelegd op de geteerde
dakbedekking der barakken of ze werden
gedwongen rondom het kamp te rennen,
beladen met steent® op den rug en op
de armen.
Ondanks ai <teoo phyrieke zedolijke
kwellingen zijn do Duitsoher» er niet in
kunnen stagen om ons buigzaam te mar
ken voor hun discipline of om ons te de-
moraltaeeren. Meestal ondergingen wij ons
lot met sclmuderophoten of met een spot
tende® glimlach, kdi dat maakte steeds
hun woedt» gaande.
Zal Amerika aan dan oorlog
deelnamen!
Men seint uit Washington dat bjj de be
sprekingen over de motie -Hichcock in de
Senaat, verklaringen van Senator Hamlewb
de vrees hebben bevestigd, reeds door Lan
sing geuit, dat, als de oorlog voortduurt, de
Vereerigde Staten slechts zullen eindigen
met er deel aan te nemen. Deze vrees zou
het beslissend motiaf zijn geweest van de
nota van den president De Senator gaf ui
ting aan deze vrees in even positieve be
woordingen als die van den secretaris der
Vereenigde Staten in zjjn eerste bericht
De toekomst van België.
Havas meldt uit Bern vernomen te heb
ben dat de burger-partfjen te Frankfort een
petitie richtten tot den R(jkskanselier om
hem de oorlogsdoeleinden, welke Duitseh-
land moet bereiken, uiteen te zetten.
Volgens deze petitie zou, naar Havas weet
mede te déelen, België bij Duitschland ia-
geljjfd moeten worden en een grensgebied
moeten zyn bjj een toekomstigen oorlog te
gen Frankrijk.
Door de krachtige basis voor vloot en
luchtdienst van de Vlaamsche kust zou
Duitschland Engeland in bedwang houden
en elke aanvalspoging vergeefsch makes.
Duitschland had België ook noodig, zoo zou
verder betoogd worden, om zjjn mineralen
en industrieel inrichtingen en voor de ver
meerdering van Duitschland» economische
kracht, want het was voor Duitschland de
natuurlijke in- en uitgang naar het Westen.
De petitie zou ten slotte gewagen van de
noodzakelijkheid om de Vlamingen te be
schermen tegen hun verdrukkers, de Walen.
aftobben, maar nu,
een gevoel
de hoeve toe. Fmmd kende hem
hii ging niet knorrend voor dra
Rgg<®, zootoahij placht te doen,
INGEZONDEN MKDKDEELINGEN 1-4 refste f 1.05. «Ito rog.1 »«r f 0.25.
Op d* «oorpeciiM dubbel tarief.
Gewone edverteatiia en tajestrndee
prijs. Groot* leners en renden naar plas
KLEINE ADVEETENTGtN aanvragën eanbiedinoeaf betreOepde dieMtperMOoei,
koop en verkoop, Iraor en verimur. I—5 refste f 0.25 elbe regal «eer S coat bij wondt-
betaling. Mazünwn grootte 10 regels. Bowijtatunssors 5 «ent.
Drukkerij
ZOON -Goud».
Volgens berichten uit Lyon zou het ant
woord van de Entente Maandag j,l, aan
Washington zijn medegedeeld. De Parijschte
parlementaire commissie van Buitenland-
Bche Zaken, die zich herhaaldelijk tegen hét
doelloos wisselen van nota's heeft verklaard,
rekent er op dat men te Washington tot de
overtuiging zal komen dat de vredesactb
thans op een dood punt is gekomen.
Dat is ongeveer het eenige wat er van de
vredespogingen wordt vernomen.
Naar Havas meldt beschouwen de Fra»-
sche bladen de proclamaties van de vorsten
der Centrale Mogendheden, waarin de ver
antwoordelijkheid voor de voortzetting vaa
den oorlog op de Entente wordt geschoven,
als een poging om dé vrees te verbergen
voor de onmogelijkheid hun veroveringen te
behouden.
Voorts wijzen de bladen op het dubbele
spel van Duitschland, dat met behulp vaa
Scheidemann en de socjaal-democratie het
buitenland den vredespalm^ aanbiedt en bin
nen de grenzen een hevige ontwikkeling vai
den oorlog bevordert.
Het trekt de aandacht dat om Riga de
strijd feller wordt; de Russen zjjn hier de
aanvallers, en volgens het Duitsche commi>
niqué met succes. Zij hebben een gedeelte
terrein gewonnen aan de Aa. Het Russische
communiqué zegt hierover:
Russische afdeelingen veroverden het dorp
bij de N.-W. hoek van het Tiroel-moeraa
na een verbitterd gevecht, vermeesterden
Duitsche loopgraven ten Z. van het W. uit
einde van het Babit-méer, ten N. vaa
Kalmtsum namen gevangenen en maakten
nwririnegeweren, loopgraaftnortieren en een doek, dat
zware batterij buit.
Alle Duitsche tegenaanvallen werden af
geslagen. In den loop van het gevecht ten
Z. van het Babit-meer maakten de Russen
van het begin der krijgsbedrijven tot 5 Jat-
nuari niet minder dan 16 kanonnen buit en
namen ongeveer 800 gevangenen.
Russische vliegers wierpen bommen op
Kovel en Cloba, 30 wersten ten Z.-O. vaa
Kovel, op het station van Ksablotee, ten Rt
van Brody, alsmede op Jassenove, ten Z.-W.
van Brody.
Een compagnie der Centrale troepen be
proefde, na artillerie-voorbereiding, twee
maal een offensief tegen 'de Russische af
deelingen, ten O. van Perepelniki, 20 weri-
sten ten N. van Zborof gelegerd, maar de
aanval werd eiken keer tot staan gebracht
lp den nacht op 7 Januari deden de Duit*
schers een gasaanval op de sector bij No
vosiel, ten Z. van Krevo, waar zij drie gas
wolken lieten ontsnappen. Deze welken wer
den vergezeld door een artillerie- en mijnen
bombardement op de Russische loopgraven.
Een aanval werd verwacht en alle maat
regelen werden van te voren genomen.
Na de laatste wolk vertoonden zich de
Centrale colonnes, die dadelijk in haar
Wott&igloezicht, 8
der Geaondheidb-
blijven, maar omdat ik
een Duitacheo aanval
70) a
Maar bel wae nog nfet laai, die aan
den overkant waren miaschien nog niet
naar bedl
Het kind ging Op de teenen staan, met
beide handen hing het aan de verroeste
klink van de huisdeur -- nu ging zo
op?®. Snel liep het kind da straalt over.
Lone Lietaow was verbaasd do kleine
Hulda te zien, bijna verschrikt, zoo ge-
ruischlooe waa zij binnen gekomen, en
zonder aan Ie kloppe®. t
Als een spook. Gottfried was bij Kie-
kebusdh. Lene zat aHeen kousen, te stop
pen.
„Wat wil je, is dM een manier van
doen. Zoo maar binnen te komen en dat
nog wel zoo laat op den avond?” Zij
had veel lust tot brommen. Maar de oo-
gen van Hulda keken haar stralend aan
Wat had de kleine toch, zij scheen heden
vroolijker dan anders, zij lachte bijna?!
Vertrouweiijk leunde het kind tegen de
knie van Lene.
„Nu, Huidje, wat te er gebeurd? Heb
i wat gekregen1?** Zij zag dat de kleine
yat onder haar boezelaar hield.
Hulda aohudde ontkennend het hoofd.
was om er la te
een opname van
wilde uiakon.
Dat gelukte mij dan nok en toen ik
Ikti bemerkte kwamen zij op een, hon
derd meter atetajid) ate konijnen wippend,
op mij aan.
Ik kroop uit de loopgraaf alsof de dui
vel mij op de hielen zat en rende wqg
zoo hard ik kon. De lucht was vol van
het gefluit der kogels en in mijn ver-
beeldlng gevoelde ik ieder oogenblik een
Duitache bajonet in imjn rug sUxyU®.
Ik kwam al rennend ten slotte in een
Fransoh tinieregimeot terecht en toen
ging mijn haar weer vlak liggen. Maar
vbor ik op mijn sterbed lig, zal ik nooit
zoo dicht bij den dood zijn geweest als
op dien dag.
...Op zekeren avond, tfjdens een bom
bardement nam een Beigtoch soldaat, dien
ik vroeger als keltoer to New York had
gekend, mij mede ia een wijnkelder, gaf
mij wat stroo om op te slapen. Lu het
zelfde huis waren neg eenige Belgische
soldaten ingek wartierd.
Even na middernacht viel een projec
tiel uit een 42 cM. kanon op het huis
en ontplofte. In de kamer waar ik sliep
werden negen man gedoodl en op de ver
dieping daarboven nog vijftien man
Ook aan de Somma ontsnapte ik in
Juli 1916 op merkwaardige wipje aan dien
dood. Ik kan u daaromtrent niet veel
meer vertellen, dan dat iemand die op
windende gebeui^enaaeeuf wil meemaken,
nergens beter heen kan gaan dan daar.
Ik draaide de kruk van mijn „movie”-
macliine actiter de i.ngeteche loopgraven
en maakte wat opnamen, toen er ergens
in de buurt een granaat omtpWte, dte
mijn toestel aan stukken sloeg, terwijl ik
zelf later mot een hekte schedelbreuk
wakker werd.
Maar ik leef nog en At ben er nu aan
gewend. Ik ben van dat ailes gaan hou
den daarom ga ik er weder heen.”
Zich steeds vaster tegen de vrouw drin
gend, keek zij baar met immer stralender
blik aan.
Er was iets dringends in deze oogen,
iets zoekend», iets peilends tot op dien
bodem. Lene schrok er bijna voor
zij gevoelde onwillekeurig zoo moes
ten de oogen van kinderen eigenlijk niet
kijken. Maar wan Hulda nog een kind?
Do tijd ging voort, kinderen werden groot.
En dat deze zoo klein was, veranderde
er nit*s aan het gezicht was meer dan
verstandig. „Hoe oud ben je eigen
lijk,vroeg Lene.
„Dertien geworden.”
„Wat, reeds derden?!'* Nu schrok Lia
ne toch, haar Johanna was nog niet
vol twaalf en wat was dat een meisje!
Met een heel andere borstkas, en op zijn
minst een hoofd grooter. God, wat was
Hulda erbarmelijk, zoo achterlijk in haar
groei, du handjes bijna nietig. „Kind, mi
moet je echter maken dat je groeit,” zei-
de Lene en0 stapelde het gladde kopje.
„J(e bent zoo klein! Hoe komt dat toch?”
Haar moederimrt voelde medelijden, barm
hartig medelijdien; wat zou er van haar
worden die zoo zonder liefde opgroeide,
die nu eigenlijk reeds niets WMfdan eene,
wier tehuis de straat waai?!
„Kind, kind, wat zal er nog van je
worden?” De goedlhartige vrouw zucht
te. „Altijd zwerf je rood!”
„Wat moet ik anders?” Het oud-wijze
gezichtje kreeg een sombere uitdrukking,
het staarde voor zich uit, maar daarna
lachte het weer ais tevoren. Liekoozeud
streek de kinderhand langs Laos’s katoe
nen boezelaar; „Vadfcr is vandaag goed
op mij geweest!"
Zij straalde, Hulda trok haar linker
hand, welke zij tot dusverre verborgen
had gehouden onder baar boezelaartje
vandaan. Zij legde een fleschje op den
En hij kwom graag.
Het hart ging hem open, ate hij de
stad achter zich liet en akkers zag. Tot
Tempelhof reed hij met den nieuwen, pas-
geopenden paardentramvan daar ging
hij te voet Het kootte hem wel is waar
veel tijd, maar de rijke weduwe liet hem
meestal in haar rijtuig naar Berlijn te
rug brengen. En was het geen behoefte
voor hem de frissebe lucht in te ademen?
Den ganscheo: dag in slecht geluchte zie
kenkamers dikwijls nog de halve nach
ten. Eindelijk, dndelifc raakte hij toch
de armehii’s lucht uit zijn k leer en kwijt
Diep ademhalend liep Friedricht IHrse-
korn, de lucht indrinkend. Zijn oogt®
gleden over friach-groene akkens, daar
kwam bet jonge zaad reedb ie vooraohijn,
het stond mooi. De wilgeustruiken bij de
plasstm verloren reedb hun goodeu rupa-
jes en de wilde kers langs den weg
tooide zich reeds met kleine, witte, sterk-
geurende bkxwcms. Van Tempelhof at wm
nog allee land. Hier merkte men
niets van de bouw speculatie. Ver,
van hier lag het groote Berlijn I
De stedeling liep, alsof hij dranken
wae. Hij had steeds veel van het land
gehouden, hij had het lielgehad met een
ongelukkige liefde, wsnl hij had altijd ia
de stad moeten blijven. In zijn jeugd
had hij van de Aljwh gedroomd, van het
Schwarzwald en van de zee dat aUea
had hij nog niet gezien. Hij was dtor-
naar verlangende reeds de dertig gepas
seerd. Nu genoot hij deze wandelingen
naar Brits als een openbaring. Het vlak
ke land met de gelijk vormige vierkante
akkers, met de door wilgen omzoomde
plassen, welk® rich Mm en daar ver.
toonden, met de enkele berken, welke hun
wuivend rijs diep lieten ne&rbangt®, met
de afttoekende windmolens aandèn ho
rizon leek hem soboou. Zacht gegona waa
Waar jonge lavana vialan
De lijken lagen er nog zooals zfj gevallen
waren. Het eerste, dat ik zag - van oen
Roemeen lag nog in de knielende hou
ding achter de borstwering van de loop
graf, zegt een corr. van het Hbld., dia reed
langs Gioergioe 'naar Boekarest. De arme
kerel moet geweten hebben, dat zijn laatste
seconde gekomen was. Want de rechterhand
nu wasbleek en stijf maakte intuïtief
het af werend gebaar om naderend gevaar
van zich te houden: de binnenkant naar
buiten ,de vingers gespreid voor het ge
zicht. Aan het voorhoofd zat geronnen
bloed. Lang kan de doodstrijd niet geduurd
hebben.
Anderen er lagen er honderden
hadden verwrongen gezichten, beide handen
krampachtig op de borst gedrukt, in de be
nauwenis van den stikkingsdood. Er waren
er, met het gezicht naar de aarde toogo-
keerd, die in een poel lagen. En men kan
zich voorstellen, zonder voel fantasie, hoe
déze gewonden, door dorst gekweld, sich
sleepten naar het vuile modderwater.
Men maakt op dooden geen fouilletaais-
tisch-peychoiogischo studie. Reconstrueert
niet uit de trekken der wasgele gesichten,
uit de oogen, de handen, uit de gescheurde
en bebloede kleeren de verschrikkingen van
den slag. Men vraagt zich alleen weer af,
voor de zooveelste maal, waarom dan zulke
flinke, jonge kerels, ver van de wereld
en haar'gekuip leefden op hun lapje grond,
het slachtoffer moesten worden van politici,
die hun macht misbruikten.
Het was doodstil op hot lykenveld, dien
triestigen, mistigen dag. Zelfs de honden,
die er bij tientallen rondzwierven, gaven
geen geluid, blaften de auto, de menschon
niet aan. Ztf, die door de vluchtelingen ach
ter gelaten, hongerig dagen lang gedoold
hadden Jankend en kermend, die angstig
Weggekropen Waren in een donker hoekje,
toen het dreunen van de kanonnen en het
fluiten van de kogels de boerenwoningen
omdaverden, zjj slopen nu, de ooren angstig
aan den kop staart tusachen da beenen;
den buik bijna op den grond, stom en stil
over de akkers en deden sich te goed aan
lijken van mensch en paard. Ze hadden hap
pen gevreten uit paardenbillen en de paar-
denborsten, soodat de darmen en de ribbon
bloot lagen.
Duizenden kraaien ook al stil geworden
bü dit lijkenveld vlogen rond, een stuk
!gen”, 11% u. Kring
indbouw. t
tie, 8 uur.
<fe. J. C
schoot dhr verblufte, het waa vierhoekig
en plat, ecu groenachtige vtoetotof waa
er „AbeijjXh.”
„Wat moet dat?’1' Lene Lietzow sper
de dé oogen open. Zij wist niet, wat zij
daarvan moest denken. Zij werd angstig
en. geraakte in de war, zij werd koud
en dadelijk daarop gloeiend heeft.
„Toe...,” drong het kind, „neemt toch!
Zij smakte: „het smaakt soetl” leis teer-
dankliaars kwam in haar stem; „Ik geef
het ul”
„Hoe kom je daar aan?” Lene ontstel
de: boe kwam bet kind aan die fteach
drank?
Hulda glimlachte sluw; „Wij hebben er
zoo vele.’* En daarna, knikte zij gewich
tig: „Wij drinken er van.”
Lene Lietzow groep de kleine, mage
re haaiden, heftig opgewonden sahuctoe
zij het schrale lichaampje. Zij was ont
zet. „Wij drinken vader moeder.
- En jij? Om Godswil kind, jij
drinkt er toch niet van?”
Toen werden de< sluw stralende oo
gen van het kind dbf-zwart, niet te ont
raadselen. Het legde den vinger op de
tippen: „Ik zeg niet»!”
In een Duilsch gevangen
kamp.
Maurice Gautier, een journalist, schrijft
1» het Bulletin mensuel de I’A^soalation
dee nouvellistes parish®»;
Na een laven in de open lucht van
eenige wetan, werden wij in één kamp
bij elkaar gebracht, Franscben, Belgen,
Russen en i.ngetechen, onder tenten, dte
oud xersleten wan® t® die wind en
regen vrij binnenlieten. Ons teven daar
was hard. Het stoo, waarop we noesten
slapen, was verteerd en bijna geheel ver
gaan tot stof; Wij leden van de koh en
van bet ongedierte. Wij stierven letterlijk
van honger, want niet alleen was het
voedsel slecht, maar het wm verre van
voldoende. Ik heb tal van onze vrienden,
Russen en Engeteohen, mét de handen
zien wroeten in de vuilnisbakken, die
de keuken stonden, om te trachten
iets to vinden van de restjes, die de
Duitsche soldaten daar hadden geworpen.
Heftige gevechten zelfs hebben plaats ge
had om het bezit van een stukje been.
Het was treurig maar niettemin waar.
Deze ateehuwelijke toestand duurde on
geveer twee en een halve maand, dat wil
in de luoht, in de pteuM» gskwaak 4an
kikvoreeben, een langbearige ooievaar
wandelde op en Deer.
i-en voorgevoel van geluk overviel nu
den sneller voordoopeodie. Het waa hem,
of hij alle eiteude van het leven nu ach
ter zich liet. Hij had zich danig moeten
aftobben, maar nu, nu...?
Men een gevoel van welbehagen trad
bij op t;-?. L_l.*
reeds, MJ M niet knorrend v<
ingang liggen, zooale hij placht teweu,
zoodra er et® vretvndelinc naderde. Hij
kwispelde met zijn ateart, m stak siju
vochtig»® snuit in den jaMnfc van dm
dokter, was er <m® stukje suiker k»?
HiraekorD haalde diep adem; heerlijk
vond hij den geur van roest, van vee,
van hooi, van melk. En al» de roaen op
de twee ronde bedden, waar tu«Hcib<®,
op een hoog voetMuk, eeu groote ciaarn
bal stond... rechte en link» voor de ven
sters van het lage httte, biociden, hoe
koctelijk ara dan de geur hier zijn! Het
was hier goede grond voor rooeo.
De ri>e weduwe moeet den dokter
reeds hebben zien komen. Zij kwam hem
uit de kamer tegemoet.
Dadriijk Uet aij hem een gtaa venehc
mrik brengen, zacht gekookte eieren «o
brood met ham.
Andw wwd bmoA utijd te
k«»r fdwMlx, dte n prntea m ultu<
•j» Ul Lkran». dratM. kom.*.
blMwo rnwteta, tet OMm» kl«d,
-h*"*™ *hool «o
do teioukpote». Mur In Bril» hter
Moriura’, hm teH«¥r m brwd
Ginds in Britz ging dokter Friedricb
Hhwekorn in en uit. Hij kwam dikwijs.
Eigenlijk vaker dan noodte* was, want
mot de patient ging het dén eenen dag
juist als den anderen, de zaak zelf duur
de langer dan de familie in de eerste
outeteitenta had gedacht. Maar de dokter
zei tot zichzelf, dat he/ er bij welgestel
de lieden in het geheel ntet op aan kon.
komen, als hij een bw rit, aaasr maakte,
integendeel, de Briber gmnrlb fritter had
ronduit gezegd, dat tot haar een troost
wm, ai» hij dikwijls, beri «kwijl» kwam.
GOIDSCHE COURANT
AIONNKMENTSPUMp. kwuiul I JS? ra >~k 10 rau. mte Zo<Mri>tel ra
kwartaal f 1.75, per week 14 cent, overal waau- de beaorging P** looper totehtok- Franco
b per pon per kwartaal f 1-50, met Zoadagablad f 2.—
Aboaaemctuan worden dafelijk» aangenomen aa* ooa Msazt 31, Goud*. Ui
onze agenten, den boekhandel en de poftkantonm.
ADVERTENTIEPRIJS i Uit Gouda en omstreken (beboerende tot den beaorgkring)
I —5 regels f 0A5, elke regel meer f O|10. Bij drie achtereenvolgende plaatsingen worde*
dese tegen twee berekend, vim buiten Gouda en den beaorgkring 1— 5 regels f 0J0, elto
regel meer f 0.15.
cinemMotograaf.
aau hot Lr oat.
In de Daily r.xprcats vertelt een Ame
rikaan hoe hij als dtuemw-pbotograaf in
i'raukrijk) werkte om opnamen van de
gevechten aan het Westelijk front te ma
ken.
„Ik was al acht keer gevangen geno
men bij mijne pogingen om naar het iront
te komen en tewstiowe !>cvondl ik mij in
Amienu met het dlrmgeud bevel, ten spoe
digste de stad te verlaten.
Dien avond vertrok er een artillerls-
trehi naar het front. Ik ktotn op een der
vlakke wagons, waar ik onder het z<ui-
over een stuk veldgeschut ge
spreid lag, kroop en maj voor den nacht
gereed maakte. .Spoedig viel ik in slaap.
Ikjen ik den volgenden ochtend wea
ker werd, was ik reeds te Bergt®. Er
gens in de buurt lieerschte een geweldig
lawaai; de kanonnen kraakten en
derden, zoodot de lucht ervan dn
r.n toen ik* uit mijn schuilhoek kt.
ik juist een regiment Highlanders voor
bijgaan in de richting vanwaar het ge
schut klonk-
Die gelegenheid moest ik
Ik kwam uit mijn schuilplaats, ruilde niet
een Higlander eenige sigart® voor et®
stuk chocolade en volgde toen het regi
ment. Na twee uren marcheert® kregen
wij bevel om in de eerste loopgravenrij
te gaan.
Jongen, wat was dat een dag! Terwijl
de Highlanders op de Duitschers vuur
den, werkte ik met vlijt aan mijn came
ra, want voor d» eerste maal bekommer
de niemand rich om n»j. Iedereen waste
druk becig om op mij te kunnen letten..-
Die loopgraaf werd1 spoedig onhoudbaar
voor eenag sterfelijk mensch en ten slotte
kwam het beVei, om terug te trékken. De
mannen, die uit de loopgraaf weg konden
komen verdwenen zoo spoedig zij kon
den. Ik bleef achter, niet omdat ik ge
wond was of omdat ik er erg op gesteld
