ON,
nedingen
No. 13472.
Zaterdag 18 Augustus 1917.
66e Jaargang.
Courant
s 4
I55-- 3
VERSCHIJNT DAGELIJKS
'Telefoon Interc. 82.
Telefoon Interc. 82.
Eerste Blad.
Feuilleton.
Zijn Engelsche Vrouw.
25000
5000
1000
100
iCt.
F GULDEN
tlin kosten slookit
betaling:
JKE EN
ÏID.
XTxe-o.’W’s- exx ^.d.'vextezxtxe'blsL.cL voor Go\id.a en. Oxxxstr eicezx.
BEHALVE ZON- EN FEESTDAGEN.
si I.s
De Lijkverbranding.
Uitgevers A. BRINKMAN ZOON.
rebate f LOS. «Ik» rafel meet f 0.2S.
Dit nummer bestaat uit twee bladen.
V.
in de
64
i aan het Bureau.
ti/el-
Londen?... Hier zijn
l”
te
HOOFDSTUK XV.
ij
Nmt hrt Duitgdh door RUDOLF 9TRATZ.
Geautoi teeerde Uitgave, bewerkt door
Mm. J. P. WES8ELINK-VAN RO88UM.
(Nadruk verboden.)
beste zakt
1 op gijn
man
De massa-graven, waar de lijken met
kalk worden overdekt, gelijk zulks in den
tegenwoordigen oorlog herhaaldelijk ge
schiedt, zyn eigenlijk al niet anders dan
zeer primitieve verb ran dins-o vens!
Bouw- en Woning-
iditoomouissio Armen
te
mij
tuoerten
l al is
Drukkerij
ZOON Gouda.
•I.
K a.», der volgende
5, voor elke regel
I GULDEN,
nbar 1909.
'RAAT 11.
TEN CATE.
G0UD8CHE COURANT.
rij geregeld tijdig
a ontvangen
en, vennskddjkhe-
a te «ma agenda
een rouecacbtig bord <te en
amel op> trigmde cijfers. Be-
zaal krabbelden de> prtlooden
J’<w, wenk in vltegemte
- prijsbeweging bere-
n verschil brteeken-
oiie*tanxlighc<ten een
verbranding beslist geëischte ver
klaring, zou ondertoekenen? „Ondergetee-
kende arts, verklaart, dat de dood
geacht kan worden te zjjn, de natuurlijke
afloop van het ziekteproces, dat onderge-
teekende waarnam als behandelend arts,
dat de doodsoorzaak een natuurlijke en niet-
gewelddadige is geweest, dat noch gedu
rende de ziekte, noch vóór, bij of na over
lijden verschijnselen zijn waargenomen,
die ook maar in het geringste aan vergifti
ging doen denken, dat, afgezien van het al
of niet aanwezig zijn van vergiftigings
verschijnselen, er voor hem niet de gering
ste aanleiding bestond, orti aan een niet
natuurlijke, gewelddadige doodsoorzaak te
denken. Gegeven onder anlbtseed, enz.”
Wordt deze verklaring niet afge^Ven en
wil men de verbranding toch doorzetten,
dan kan zulks alleen geschieden, na vol
ledig, sectie en chemisch onderzoek door al
gemeen bevoegd-geachte deskundigen, ge
lijk de Vereeniging strikt in haar regle
menten eischt en in welk geval misdaad dus
niet verborgen kan blijven.
Zoo gelooven wy dan ook, dat aldus in het
juiste licht gesteld, van het juridisch be
zwaar der anti-crematoren, niet veel meer
overblijft.
Er is intusschen nog meer, waarover wij
zouden spreken, n.l. over de hygiënische en
economische quastie.
Dat de crematie absoluut hygiënisch is
en alle gevaren voor de overlevenden uit
sluit, moet eigenlijk een ieder wel duide
lijk zijn, aangezien op deze wijze im
mers alle ziektekiemen vernietigd worden
en ook den grond on-verontreinigd blijft.
Ook dit laatste, is een punt niet van
belang ontbloot, waar deskundigen van
naam, de z.g. na-epidemies, aan kerkhof-
besmetting toeschrijven, nadat gebleken is,
dat zelfs na langen tyd aan de aard-opper-
vlakte boven graven, nog levenskrachtige
ziekte-jpiemen, als cholera- en tuberkel
bacillen voorkomen.
Dat men trouwens waarlijk niet zoo over
tuigd blykt te zijn, dat kerkhoven geen
gevaar opleveren,is reeds daaruit af te lei
den, dat zoodra men op hygiënische belan
gen meer de aandacht vestigde, de eeuwen
oude gewoonte, dooden in kerken te begra
ven, voorgoed verboden werd, terwijl men
daarnevens allerlei bepalingen en voor
schriften te boek ging stellen, waaraan de
kerkhoven, voor zoover ligging en gebruik
betreft, zouden hebben te voldoen. ®n nu
weet ik wel, dat met zich aan overdrijving
zou schuldig maken, door te beweren, dat
elk, ook goed-aangelegd kerkhof, gevaar
oplevert voor de levenden, maar dat neemt
niet weg, dat niet, gelijk wèl by crematie,
met absolute zekerheid kan worden ge
sproken. Bovendien mag men met recht
vragen: hoeveed kerkhoven zijn goed aan
gelegd? Een vraag, niet zoo vreemd, als
ge.
hout
licht helder en toch gedranpt
kasten met allerlei soorten eo
Café „de Harmo-
Vergadfiring Goud-
reeniging.
Dat de geleerde heeren het er in zulk
een geval bovendien lang niet altijd over
eens zijn, is wel gebleken in de Abben-
broeksche vergiftigingszaak, waar prof.
Pel en prof. Magnus, met hun conclusies,
uit de obductie van slachtofferte lijk ver
kregen, lijnrecht tegenover elkander ston
den!
Misleidend is het dan ook, als een tegen
stander, gelyk ds. Westerman Holstjjn doet,
zonder meer beweert „dat de gevallen van
opgraving bij vergiftiging niet zoo zeld
zaam zyn als de lykverbranders ons willen
doen gelooven”, en waarbij dan als bewijs
moet gelden het „Voorgevallene te Arnhem,
waar de opgraving eerst na twee jaar ge
schiedde en nog «tot het constateeren van
vergiftiging aanleiding gaf.” Terwijl
de waarheid is, dat het bewijsmateriaal niet
kon geleverd worden en niet tot vervol
ging kon worden overgegaan, alzoo een ne
gatief resultaat!
De vraag is nu echter, welke waarborgen
voor de justitie biedt dan de cremótie,
waarbij dus alleen de asch, tot bewijsmate
riaal kan worden bijgebracht. Hier is
het nu de chemicus, wiens hulp zal worden
ingeroepen, want al zijn organische giften
vernietigd geworden, de anorganische ver
giften blijven bij crematie byna evengoed
bewaard, zegt dr. Rademaker, en verder:
„Inzake het gewichtige arsenicum biedt ook
crematie waarborg, daar arsenicum dat den
levende werd ingegeven, hoofdzakelijk in de
beenderen-asch moet terug te vinden zijn,
terwijl dit by den begravene door de ana
tomie geschiedt.” Dr. Ernst Stark in zijn
„Die 'Feuerbestattung vom gerichts-Hrzt-
lichem Standpunkt” meent zelfs, dat wat
arsenicum-vergiftiging aangaat, crematie
boven begraven den voorkeur verdient.
Doch laten we nu eens andersom rede-
neeren en een oogenblik veronderstellen,
dat voor de rechtspraak begraven te ver
kiezen zy, dan nog zouden waarborgen,
zooals dr. E. Stark die in zijn boven aange
haald werk voorstelt, alle mogelyke nadee-
len ondervangen. Deze waarborgen zouden
dan zijn: Doodschouw door medici; rapport
van den behandelenden geneesheer en een
verklaring, dat aanslag tegen het leven van
den gestorvene bijna zeker uitgesloten is;
by plotselingen dood, zelfmoord, de gering
ste verdenking, volledig sectie en chemisch
onderzoek; op zjjn vroegst na 8 dagen pas
crematie; verbranding tot zuivere asch;
testamentaire beschikking en by onmondi-
gen altijd sectie; welke waarborgen toch
waarlijk geacht mogen worden afdoende
te zyn.
Zou men bijvoorbeeld meenen, dat indien
ingeval van misdaad, het slachtoffer een
beschikking voor crematie had gemaakt,
dan wel zijn familie of belager, het stoffe
lijk overschot wilden doen verbranden, de
behandelende medicus de hierna volgende, en
door de Vereeniging voor facultatieve l(jk-
men weet, dat by een daartoe ingesteld on
derzoek in Denemarken bijvoorbeeld, geble
ken is, dat van 600 kerkhoven, nog geen
60 voldeden! Ontegenzeggelijk is dan ook,
dat de crematie uit oogpunt van hygiëne de
voorkeur verdient, op z’n minst in groote
steden, of dichtbevolkte streken. Dat des
kundigen dit alleszins bevestigen, is wel
gebleken, uit een indertijd door 8000 Dult-
sche geneesheeren, bjj den Rijksdag inge
diend verzoekschrift, om over het gan
ache Rijk crematoria op te richten; ter
wijl het was op aansproring van man
nen als Pasteur, Pettenkofer, Spencer,
Thomson, Virchow, Wills e.a. dat op
gezondheidscongressen te Londen ’91,
Boedapest ’94 en Moskou '97, de volgen
de resolutie werd aangenomen: „De lijk
verbranding is een rationeele en h y g i 8 n 1-
sche handeling, die vooral bij dooden, die
aan besmettelyke ziekten stierven, toege
past moet worden. De regeeringen moeten
uitgenoodigd worden, alle wettelijke hinder
palen voor de lijkverbranding weg te ne
men en de lijkverbranding op de slagvelden
in te voeren”.
X 8
i ra m «o ra 3
S J!
15 8 8 8
4 8 S
Waar het de economisch quaestie geldt,
is er door tegenstanders op gewezen, dat
het voor hen, die niet op zuiver materialis
tisch standpunt staan, duidelijk is, dat hoe
ook het finantiëel met deze quaestie staat,
bezuinigingsmaatregelen hier niet den door
slag mogen geven en zeer zeker kunnen wij
dit gevoelen deelen, al zal men dan in
het tegenovergestelde geval ook moeten er
kennen, dat door de kerkhoven millioenen
bunders grond aan de productie worden
onttrokken (in ons land 300.000 H.A.), ter-
wyl in groote bevolkingscentra de kerkhof-
quaestie steeds moeil(jker wordt: Dat dit
economisch bezwaar tegen kerkhoven zich
„in de praktijk” en vooral in volkrijke stre
ken, dan ook wèl doet gelden, moge blijken
uit het feit, dat verschillende Dultsche ste
den groote sommen gelds besteedden
(Dresden niet minder dan 1.500.000 Mark)
voor den eigen aanbouw van crematoria en
umenhallen.
Sterker schenen de tegenstanders intus
schen te staan door hun z.g. ammoniak-
argument, d.w.z. dat n.l. door de crematie
een belangryke hoeveelheid ammoniak aan
den bodem onttrokken zou worden..
Schönbein kon echter dit bezwaar geheel
wegnemen, door zijn ontdekking dat de
planten hun stikstofvoeding niet uit den
grond, maar uit de lucht ontvangen, zoo-
dat dus integendeel, juist by eenige diepte
der graven, de daarin geproduceerde stik
stof voor de plantenwereld verloren gaat.
II.
Het is vooral van juridisch standpunt, dat
men de pro-crematoren heeft aangevallen,
er op wijzend, dat de crematie, opgravingen
ter schouwing van het lyk in gevallen van,
misdaad, zelfmoord, vaststelling van iden
titeit e.d., onmogelijk maakt. Nu schijnt op
het eerste gezicht hier een niet-onbelang-
ryke bedenking te zyn aangevoerd, doch
laat ons om de werkelyke beteekenis van
dit theoretisch-argument te beoordeelen de
feiten nagaan. En dan zien we al dade-
lyk, dat in de practyk zulke opgravingen
slechts hoogstzelden voorkomen; in Prui
sen byvoorbeeld 1 op 600.000 dooden, in
Engeland waar doodschouw is voorgeschre-
ven 1 op 1.000.000. Te Weenen hadden in
25 jaar, op 670.000 ter aardebestellingen,,
slechts 2 opgravingen plaats (die bovendien
voor de rechtbank tot een negatief resul
taat leidden). Wat Nederland betreft, had
den byv. te Rotterdam in 20 jaar tyds, 16
opgravingen plaats, waarvan slechts 3 tot
positief resultaat leidden (arsenicum-ver
giftiging!). Te Groningen had sinds 1871
(op 40.000 dooden) geen enkele opgraving
plaats. Te Den Haag, op Oud- en Nieuw
Eik en Duinen, werd (op 52.000 dooden)
nimmer een opgraving gedaan. Nu vragen
we of de voorstanders zich niet terecht
op zulke cyfers beroepen? Bovendien, wat
zyn nu wel de „resultaten” van die enkele,
uoodzakelyk-geoordeelde opgravingen, want
daar te meer komt het nog op aan En ook
daarby blykt dan weer, dat het zoogenaamd
gewichtig, juridisch bezwaar, van waarlyk
geen al te groote beteekenis is, wanneer
byv. de Milaansche gerechtsarts Tanchini
moest erkennen, dat hy bij 1000 processen
in zjjn 26-jarige practyk, slechts 10 op
gravingen by woonde, waarvarf51 1' enkele
maar resultaat opleverde.
Vergeten we immers niet, dat de gerech-
telyke opgraving gewoonlyk geschiedt by
het vermoeden van opzettelijke vergiftiging,
terwyl juist in zulk een geval, indien de
exhumatie niet zéér spoedig volgt, de vast
stelling daarvan uiterst moeiiyk, ja zelfs
maar in zeer zeldzame gevallen mogeiyk is.
„Zoowel door de chemische omzetting
dier vergiften toch,” zegt dr. Wynaendts
Francken, „als door de uit de verrotting
van het lyk zélf zich ontwikkelende lyken-
giften, is de onbetwijfelbare aantooning van
vergift als oorzaak van den dood, nagenoeg
onmogelyk; en slechts by hooge uitzonde
ring zal een postmortaal onderzoek, eenigen
tyd na de begraving, tot een positief resul
taat kunnen leiden.”
gezegd, Hrtlle, dat
■ngeiand terug wil-
luleren te midden vaa jo fa-
?n!” zei hij „Maar om
jal Ik wil toch zien of ik
eerlijk Duitecber door hrt leven
Een sterke, korte kreet uit een paar
honderd kelen, weergahnde door de zaal
der katoenbeurs te Liverpool. Het was
de roep, die zich eiken middag een paar
minuten na drie uur herhaalde, al» van
uit New-York, waar het nu pas tien uur
in den morgen was, de beginkoerwen v an
de katoen daar binnen kwamen. Een be
ambte in uniform stond op een verhoogd
platform in den hoek van de ruimte en
der weinige mensdien die daar ook des
naphta woonden, naar zijn geHtfde City
terug schuifelde, de City, waarin hij zijn
rijkdommen verkregen en verloren had.
Nu sloeg hij als een Oohaduw den hoek
om en verdween.
De jonge Diuitecher ging hatfal» in oen
droom naar zijn hotel terug. Daar had
hij bijna een uur voor noodig. Hij klop
te zacht aan de dtour der kamer. Edith
deed düe open. Zij stond in haar lang
wit nachtgewaad voor hem. Hij legde de
handen op haar schouders
„Edith... ga je overal met mij moe?"
„Blijf je ook met mij in Engeland, als
wij arme lieden zijn?”
„Ja.’"
„AD wij hier voor ons levensonder
houd moeien werken?”
,,Ja... maar...”
„Wat dan?”
„Je hebt tooh altijd
je nooit weer naar Ei
de!”
„Om to l
inilio... neen!
werken... jal
niet als
sla!”
vroeg do
North-
„Voor nrij?... U?”
„Ik ben nu ook nadenkend geworden!”
zei Karl Mathes ,Ik kijk de dingen
sedert een paar dagen met andere oogen
Mn! Tot nu toe heb ik het grtd van an
deren naar nrij toeg et rokken! Daar heb
ik pret in gehad! Maar nu ontnemen, ze
mij mijn eigen cash. Daar heb ik in ’t
gelieel geen pdeizier in! Ik ben niet van
plan nog eens van voren af aan te be
ginnen. Ik ben te oud! Maar gij zijt een
Wat kan ik voor udoen,
„Bezorg mij werk!”
„Ook buiten 7
veei Duitricherel
„Waar u wilt!”
„Misschien, in Liverpool?”
„Voor mijn part bij de Kaffers!”
„Wat ik nu nog bezit...” zei de oude
Mathee peinzend, terwijl Itfj opstond en
voor beiden betaalde, „dat staat bij' Lu
cas Manners, gindö in Birkenhead. Het
te een Company Limited. Old Lucas is
de leider. Hij is een vriend der Duit-
schers, omdat hij zijn beste zaken met
Duitechers doet. Hij zal op zijn kantoor
plaats hebben voor een man van uw
Op deze wjjze maakte ook hier de vorde
rende wetenschap, van het argument der
anti-crematoren, ton slotte een wapen tégen
hen.
En hiermee meenen we dan thans nog-
eens aan een aangename plicht te hebben
voldaan, door met voor zichzelf sprekende
argumenten, tegen onzuivere of scheeve
voorstellingen van anti-crematorlache zijde
op te komen; want niet alleen, dat de tegen
standers ons niet wenschen te volgen, dat ia
hun goed recht, maar z(j zouden ook ons
willen belemmeren, in rechtmatige, Indivi
dueels vrijheid, te beschikken over ons eigen
lichaam, wanneer eenmaal de Geest gewe
ken zal zyn uit «toft waartoe wjj zullen
wederkeert».
A1ONNKMENT»FRUS pet kwartaal f 1.2S, per waak 10 eeni, met Zondaftblad per
kwartaal f 1.1& P" •m* 14 ®*«ral waar da beaorting per looper geschiedt. Franco
per port per kwartaal I 1-50. met Zondagsblad f 1-L.
- Abonncmeatan worden dagelijks aangenomen aaa otu bureaa: MaBKT 31, GOUDA, bsj
mm agenten, den boekhandel en de postkantoren.
ADVERTENTIEPRIJS I Uit Gooda en omstreken (behoorende tot den beaorgkring)
1—5 regels f 0.5S, elke regd meer f 0.10. B«| drie echtereen volgende plaatungen worden
dew tegen twen berekend. Va» Imjtm Qquda ca dep.beaorgkringl-> regels 0-80, elke
regel aieer f 0.15.
u naai
gaat morgen
de London and
INGEZONDEN MEDEDKKL1NQEN t
Op de voorpagina dubbel tenet
u iafnondM auJaMaTM Ml «Mraa M
pnp. GraoW lM>«ra raodoa Mi plMUmiW..
KLUNC ADVUTKNTlfiN mfn n -r -,-1,
loop n warkoop, bow aa oorbaar. 1—S rapaM 0JS alba «Mal aaaar S aaaa M| aaaraia-
bauliar Muiaua «aoua 10 npMa. 0r«#.a—an S raar
op
ete
oude:
gaan om
„Om a
eerste
Western!’
Kart Mathee knikte tevreden.
„AU right! Als ge middags aan
komt, zijt ge telegrafisch door mij voor-
gesteid! Ga er dan dadelijk heen! Schrijf
het op: Lucae Manners Co. 1-4. Birken
head! Zoo... geef mij de hand, mr.
Merker!”’
Hij drukte de rechter van den ander
krachtig. Die wilde beginnen hero te
danken. Maar brommend weerde hij het
met een beweging van het hoofd af.
„Niete daarvan! Spreek er niet over,
air! Nu moet Ik gaan slapen, sir! Goe
den nacht!
HehmU Merker stond stil en keek nog
altijd, sprakeloos van verbazing, den ou
den man na, die met zware schreden door
het duister van een zijstraat, ate een
soort, of er plaate voor maken, alp ik
u aanbeveel»!wilt ge?”
„Of Ik wil?... Lieve hemel... u vraagt
„Maar het Is een zeer bescheiden inko
men, sir!”
„Als ik de mijnen voodoo, ig waar
genoeg te eten, kan geven, nijnheer Ma
thes!-”
„...en ver... laat ik het u openhartig
zeggen... ver zult u het in aw leve.i als
kooj(mani niet brengen, mr Merker!...
Daarvoor is u de man niet! erandert
ook te laat van betrekking!”
,,'Dait weet Ik, mijnheer Mathes! Ik
heb mijn lot niet uitgeeocht! Maar 5k
laat er mij niet door onder krijgen,!”
Zij waren buiten gekomen en stonden
dien hoek van een straat. In een laat-
opweiftig van argwaan vroeg de
„Wanneer zuR u naar Liverpool
u voor te stellen?”
acht uur
trein van
n.t”
BBIEVEN UIT DB HOFWAD.
CCCLXXX1V.
Het Haagwcho geroeentebeatuur te niet
gelukkig met rijm (vteis-njaatregukwi, et»
vooral de motdlijko regvllug- van <te gas
distributie schijnt zwaar te rijn voor <fe
oai>aaitclten der oduteabtbare bserwn.Man
iKK-ft gezocht naar een «telnet dat vooral
do groote gebruikers onaangeroerd Hot.
Men ontkent dat natuurlijk, maar db> auo-
cessie vel Ijk getrofhn regelingen konten er
op neer dat categorie er hrt ba^w
aan toe te.
Do apoorwcgmaatechappytni hebben dn
handiglmid gihad om- d» tari»wvn te ver-
hoogen waardoor lM verkeer weer riap-
per aoti worden». 1 en pulk gyatoeu», niet
waar? Minder werk en heteeUdo gsid,
zoo n ertete te tol v«k» dingrn nut.
Op dlezettte wijze hwrft het liaogocim
geroewntti^-uur gvtracU hrt gt» te re
galen. Do prijs wtrd» flink opgevoord, hot
gebruik daalde, maar zaj, dk- niet op eou
dubbcdtjü behoefden te sten, hadden vol
op gan Natourlijk moest <tet spaak foo-
pen. En» hrt H«p spaak; M3 gas
werd er per dag tooer veri>rulkt dan het
Rijkskohndii'jriburit^Htreau voor JuH had
toegewtaan. Natourlijk was dat Ia JuU
zolfe al te zkn, nMar het gemeentebt*iuur
liet bet nwtig gaan Wl eerst 6 Augustus
werd bet opgeHuhrtkt door een schrijven
van hot kokn-bureau dat in Augustus
het teveel mo«Mt worden ingdmaid Gp
den 10«n Augustus kwam, toen hrt prach
tigste bestuitdat zloli denken laat: d<»
namlddiagH van 4—9 uur werd hrt gas
afgwriotei». Moe dwaas dese bepaling te,
ziet fedenvn in, Ishatve lw>t dage-
lijksch bestuur. Wanneer th» moatn^d
nu nog effect sorteerde, zou men er vre
de moo hdbten, maar ook dat te xri<X Ih<
geval. De butemoederw waren één oogen-
bMk in do war, omdat het etensuur ver
steld moest worden. Industrieën, ni
haar diensttijden wijzigen. Met dat
natuurlijk in «n paar dagtn tijd allee
aangepast en wordt er geen steek min
der verbruikt.
Den Haag inidtlagmaakte tmwchtn 5 w
7. 'I’liaiw wt hert den Haag ou» één uur
Variatie te weer aardig en wie wart of
noteerde op
kelv, Mkaar
n-eden in de
in de- opsohilijfboekjeifi
haast de marge,
kend. Do paar punten verschil
ih'ii onder zekere
vermogen.
Mac Cornick, do Scboteche katoen im
porteur, atond droomerig en pbleg»nati««l:
tussclim do andtere benirsbezoekere, die
nu na die eerste opwinding ploteding zwe
gen en elkaar kort en uitdagend met de
handen in de broekzakken opnamen
hier hause daar baisse loerend,
wio dien eersten stoot zou geven. Hij
keek nog eens zijn loop-uwk- verplichtin
gen door en knikte. De zaak stond goed.
Ginds hief een lange, magere gentle
man den arm op en riep met vaste stem,
die door haar eigenaardig neuegeluld da
delijk den Amerikaan verried.
„I say!... 37^!”
Het had do uitwerking van oen Moot
met de trompet. Een woest dooreenroeuon
van stcwtnwi volgde er on, opgewonden
gezichten, zwaaiende banden... een se
conde laaide de strijd fel op dankte
weer tot de diepe stilte, ®e nieuwen
storm voorafgaat. Mac Cornick had voor-
tooplg genoeg; hij Hop de gaanderij
langs, langs welker wanden rijen levena-
grooto olitwerfportrrtteni der burgem -es
ters van Liverjxx>l neerken, en steeg
met oen der vrte lifts, die onafgebroken
In het binnenste van den wblkonkraober
op en neerglijden naar boven iu de ar-
bHratiekamer.
De ramen op het noorden van hot lan-
smallo vertrek waren van boven u»et
iten ISMehotten beiiunnerd; zoodat het
op de vele
kwaliteiten
viel, die ate rtandaardmonsters voor do
grtieelo wereld gokten. Erai paar heeren
stonde met enwtige guzichkn en blauwa
zakjes in de hand voor een der geopen
de laden o» vergeleken. De Schot knikte
de handt^svrieoden vluchtig toe en vroeg
aan een knecht: „te mr. Fleck hier
niet F’
„Ia hier geweest, «r! Ik geloot, dat
hij boven in d» koffiekamer te, air!”
„Dank Jo.”
De katoiumnn ging weer in een der
lifts en doorliep de laatste, door geaeele
rijen kantoren ihgenomen verdieping tol
vlak onder hrt dak van hrt geoouw
Daar hmfiih-n de beursiuannen hun ciut>
restaurant hoog boven de ver omlaag we
melendo stad. Men genoot door de groote
ruiten een hitmen Mik over de J.wi
aohrtge huizenze» vau Liverpool.
Jonge melsjee in witte boonelagra en
witte imitejes liepen rood en bedienden
De ruiten, van het restaurant trilden zacht
In den ruwen herfststorm, die van de ler-
Mlw zee woei. Hrt was rood» midden
NovenAer. Lang» hrt lage uitepansel joe-
g*n do gescheurde, grl>e wolken- Hier
boven, waar men ate in een lantaarn
zat, zou men kunnen denken hert dicht
bij ze te rijn.
Aan de tafrt had een groepje katoen
spinners, die uit Manclw-uter waren ge
komen. plaats genomen. Onder lio-
den uit lanwishlre bevond rich ook Au
gustus Flock Jr.
Hij deed precies, wat hij eiken dag
deed Hij schimpte op DulUwdilandL
(Wordt vervolgd.)
3“
8
