mtallaliii,
- Gouda
it Blad.
I in MITIHI
recht.
08e Jaargang*
Zaterdag 13 December 1919.
No. 14180
Kalveren.
BEHALVE ZON- EN FEESTDAGEN.
Bureau: MARKT 31, GOUDA.
Eerste Blad.
Feuilleton.
5
lil Blank hlisife)
P«5oni
tin
Telefoon 379.
IHEERf
haastbschT:
si
u.
XTxe-ct-w®- en -A.cL-v-®rx®xxtieTol©ucLpro©r G-oxxd.». eix OxacuBtrelcexi..
VERSCHIJNT DAGELIJKS
ncurreerendln
en 't besta
waliteit -
Dochters van Hecuba,
door
CLARA VIEBIG.
Gestorven verwachtingen.
r
uur.
1—4 regal* ƒ1.45, elke reaal meer /UI.
Adau.iatr.nc 1.1.1. 83.
iiedactiv i Telef. latere. 545.
open
en
bed
en
BRIEVEN UIT DE HOEBTAD.
post'
den
HAGENAAR
t29
na
WK
5718 8U
Ger-
gelegd
In
DA.
iw P<XIW-
Adverteatiën kunnen warden ingezonden doer tuaacheakomst van seliede Boekhan
delaren, Advartentleburoaax en onto Ageatea.
meerdere, zij vallen de een-na don ander.
Soms rukken ’s levens rukwinden ze by
massa*' tegelijk weg en zin we ze droef
gelaten heenstuiven om ons
eerst wanneer groot leed en
stelling hun yzigen adem
ons
st raai d,
maakte.
dan zoo zonder strot afko-
man zotte men gevan-
1NGEZONDKN ME DE DEE LING EN:
Op de voorpagina 60 hooger.
iscnoold
het nu
dan
haar
'DPIJN,
■EZICHT8PUN,
uur geneses door
I Nu
verachtelijk.
lalf 8 -~-|
ialf 3 7 uur.
•U»
«Ui
140
1J0
•n
ere
ge-
dat
de
in-
ode
te
(Ijn
K
S I
Dit nummer bestaat uit twee Bladen,
•n een Kindercourant.
(iOUBSCHE COURANT.
bo gebeurde zoofete. Nu
luid: bet is oin
mi*» ch’en houdt ze «iet eens
of^ het kan ook zijn,
R^oott
wn oude
had on e
kil.' treurig, speel io in de rimpel*
PIJNPOEDERS
70 ot p. dooije.
MEN
KER te verdrijven
ran
RMPOEDERS.
deren, laat hen niet
1, daar hel geitel en
or te lijden hebben,
oaje I 0.40.
VISSER,
jheidenveea.
jouda bij ANTON
t; S. H v. LOON,
bij Wed.
5033 30
Gawan* advertentiën en ingezsndsn mededeelingwa b(j contrast tot raar garato-
•eerden prtyz. Groots letters en randen werden barahaad naar plaatonilaats
Het
geen tiende
g is om dezen dienst beteeke-
Juist dan wanneer het aan
is, begint deze dienst pas
i: Men had
den, die niet by
leheeren, zouden
geweest, dan
it” het stelsel
leven van betee-
t; S.
lewater
N,
mgroi
SMA, dsn Haag.
ABONNEMENTSPRIJS: por kwartaal ƒ2.26, per week 17 cent, met Zondagsblad
per kwartaal 2.90. per week 22 cent, overal waar do bezorging per looper geschiedt
Franco per post per kwartaal 2.75, met Zondagsblad 9.40.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: Markt 91, GOUDA,
bü onze agenten, den boekhandel en de postkantoren.
ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (beboerende tot den bezorgkring)
1—6 revels 1.05, eiken regel meer ƒ0.20. Van buiten Gouda en den bezorgkring: 16
regels 1.30, elke regel meer 0.25. Advertentiën van publieke vermakelijkheden
12*/i cent P*r regel. Advertentiën in het Znterdngnummer 20 toeslag op den prijs
ken er
*l»we --
- wij zullen ons nooit wat veroorloven.
Gelooft gn dan, voor zoon jonge vrouw -
mi*> oh* en houdt ze niet eens van haar
.lat zij te
ge, dat hel
iedereen af te
In de vakbladen
t op deze fout <le
vestigd. Het komt ook nogal
lat cheque en advies niet pre-
Dat geeft dadelijk groote
uitbetaling. De cheques zijn
op bij-kantoren tenzy dat
dt vermeld. Het is al weer
van het publiek’die ge-
natuurlijk komt daarvan
hukfcmU
X>N - QOܻA<
ig ii
/en. Jt
hoog
diensten te bewijzen:
zeer vele «luizende
hun geld laten bt.
dit het geval
grooten „omzet
tschappelyk le.<
sworden.
van dezen dienst is zeer onge-
Genutoitsrorite vertaling van
MEVR. J P. WEHHELINK-v. ROBBUM.
(Nadruk ▼erboden.)
itandwwnmiwrie Ar’
dj geregeld W8
ontvangen van vsr-
vermak elij khedss
agenda W T<*
haar somber gezicht.
.,Be mannen doen niet anders. Gelooft
flX'. dat die bij do Fransche vrouwen of
vaar <xh, Altijd trouw blijven? Ze den.
ken er niet aan. Maar wij - wij Haar
stem sloeg over, zij werd heftig
Hs luw erg drukte Onwillekeurig moest
Gertrud weer naar haar kijken. En vrouw
Sdfcrt zei grof, alsof zij nlouwsgierlgllieid
in haar blik Lit*: „Er is aan inij niets te
zien/’ Gertrud kreeg een kleur en pre
velde iets nis e»*n veronlsuhuldlging. Te
gen dnn mbklag verdween de oude vrouw
een uur. „Nu moet zij Iraar zoon iim* het
et »n bflpen." zei de jonge **>ld»Uenvrouw,
die nuuu Gertrud zat.- „U moet luw niet
altijd zoo aaakijketi, juffrouw, dat kin
zij niet uitstaan Met luw la hfct name
lijk ni”t in orde - nog van destijds af.
II mr mnn was in den oorlog van 1S70.”
..Wat heeft zij dan toen gwtaant?” vroeg
G*rlrud, laii-tengewoon nanredmui. vrouw
za-g er ui-, alsof zij niolt meer vroolijk
kon zijn.”
De andere luialdij de solmudtlS op: ..Dat
weat men niet precies. Zij zal toen wel
een urunaar genomen hebben; daarom ver-
onvtschiu'’ligt zij ook die vrouw in do Ao-
kerstrasw». Onlangs was Her oen nuds er
Üio haar ineor van nabij k-*nde» - zij is
wel eeiw voor het gerecht - geweest,
maar bij gebrik am bewijs is zij vrij-
gh^irik.m Haar zoon lieaft geen armen
meer; bij Clirmtacl zijn ze hom allebrt
afg?etehoten.”
De cmgelukJtigof Gertrud mo<vt nog aan
vrouw Seifert do-iken, toen «Ij allang de
koude liinnenidaats verlaten hol. in den
train zat en naar huls reed. Dut was nog
•rghr dan dat men op zijn muien dag
moest boeten, voor ’t geen men in zijn
ioitsd inkdiau hoeft En mest het ver
drietige gelaat, met de diepe rimpels, zag
haar geesieeoos het ronde aJtild ver***.
het vahk zoo wondermooi
De lichte naglans daarvan blyft
ook over ons verder leven uitstralen,
zooals het licht van een jonge liefde heel
het leven tot in den ouderdom verlichten
kan. zoo kunnen ook onze gestorven ver
wachtingen nog glanzen in de late dagen
van ons verdere leven. K.
man
veel aan luim denkt - e----
voor zoon jonfe» vrouw gemakkolijlr 1»
n>. »- - le*4
vrouw Dombrowski.
moeten wu- -r
is al voldoende om een i
schrikken van deelname. 1
>st-ambtenaren wordt
gevestigd. Het
dat
doppen,
tie in de
der pos»-».,
aandacht f
eens voor,
cies kloppen. Dat
stagnatie in de uit
niet uitbetaalbaar
uitdrukkelijk word
de medewerking van
vraagd wordt en t—L
niets terecht.
In een groote stad
giro-verkeer van veel
indien het zeer coular
lante werking zou b(
worden door telefonh
neer iemand my een
er mee naar een bijpostkt
één tel werk zyn om UL
stad zou het cheque en
vol gewicht kunnen zijn
Jant werkte. Deze cou-
byv. bevorderd kunnen
Ische adviezen. Wan-
cheque geeft en ik ga
.stkantoor, dan zou het
«rou vi telefonisch te vragen
of deze uitbetaald kun worden.
Op het oogenblik is de toestand zóó, dat
de grootere geldtransacties via de banken
blyven gaan en dat het groote publiek voor
zyn kleinere geldverzendingen gebruik blyft
maken van den postwisseldienst. Noch op
de één, noch op den ander heeft de post
cheque en girodienst eenig terrein weten
te veroveren. Dit is te droeviger omdat een
reorganisatie in de eerste plaats de min-
vond nu, zou jo dankenl”
De mei'ningeu waren verdoold. Eenigen
kondea hei wol begrijpen, dat men voor
de vrouw een varon.tsohiil.liging vond, do
anderen hadden het hot be*de gevonden do
ontrouwe vrouw den mUnmafr na t» zen
den Ze twistten er bijna met elkaar over.
Zou <He er
men? Den armen
gen, düe heette nu een moordenaar -
haar, de schuldige, liet men loopen.
..Zij? zij reerLs genoi'g givtraft,” zei
do oude vrouw hngzdam. Zij knikte bij
zioh?x*lf. Een treurige herinnering was bij
haar opgvkomeii: zij was ook mus jong
geweest on alleen gebleven. Zij «tn-ek met
«le lunrl oft’or voorhoofd en oogen als om
iets to verjagen.
Gortnid luisterde stil naar het door el
kaar gepraat der vrouwendie babbelden
en twistten, er werd ook gelachenAlles
wat «Wh door het slijk van do straat wen-
werd hier brepd uitgesponnen.
op die van den
telt, dht
Andere varhalen vxdgden
v. rlofgnng<sr, idet alleen in de Aökerstras-
eu din klonk liet
je dood to loolr-n,!
De oude vrouw Sriftwt lachte ntet meo.
Zij verteHo ook niets Met de lippen op
elkaar gedemd. zat zij met een versteen
de uitdrukking op het magUTo gelaat Ie
naaien. Haar grove vingers bewogen zich
vlug. Gertrud .^wmde zich in: die kon
zij n'et l»ijhouden, ondanks haar handig
heid Haar vingertopptMi deden hur pijn
van het mwo zaïkkenlhimn. de harde draad
nnoorl liatar in Iwl vleeceh. Wat was dat
voor een vrouw? Zij zag er ub. alsof
naald kon omgaan. Maar het
geen tij 1 om kieskeurig te zijn,
iemand, die gdd in overvloed
wae hot nu nlx zoo gemakkelijk al
tijd genoeg te krijgen. Brool, ideeech,
boter, vet, moei, suiker - alias' alben Op
kaarten.
Als do oorlog nog lang duurde zou men
nr.g voor elk eioqe water, voor eiken
mondvol lucht een kaart noodl’g hebben 1
En dan nog dat vwsclirlckel jk 1 urge stain
wachten, eer men zijn portie luül In
Berlijn, waar zooveel mensahen zijn, was
het al hee’. erg, <liar stonden zij infringe
rijen voor de boter- on vjeesohwinkols,
wie honderden vrouwen achter elkaar
als men daarbij niet een praat e kou ma
ken, zou het ontzettend «Ijai g.»woe4. Zoo
was het nog door (o komen.
Hiér Duiten duurde het ook erg lang.
Air vrouw Dombrowski er niet gewvost
was, die haar kaart meen an., »xi Gertrud
Husplhfthn van lumger zijn omgekomen:
zij had geen tijd om uran lang to s4nin
en te wwiht.Mi tot zij aan do keurt kwam.
Vrouw Domltrowski vonl het wel leuk
dqar te Haan. Het liep nair het voor
jaar, de Vidiii werd zachter, b't wan heel
pretdg, «te de zoele wind »o> lings je
gezicht streek on n>‘t je lo.»^» haren In
je nek «p*e’«le. De mooie Mfrika voelde
het uls een liefkoozing. Tuseohen al die
htaekn mi/Achten tivik lui.Lr ifeloat dubbel
Voor myn ramen staat een groote aca-
ciaboom. Zyn machtige armen breiden zich
over het kleine tuintje en met de dichte
vacht van zyn vol-bebladerde takken be
schermt hy de beneden groeiende heesters
en de enkele bloemen tegen den feilen zon
neschijn, die over de vlakte brandt en te
gen den wild-neergutsenden regen, die by
plotse zomerbuieri alles dreigt neer te
slaan. Nu staat hy sinds twee, drie dagen
naakt en kaal en myn tuintje ligt
voor de winterbuien en de felle kou.
Dat is vlug’ gegaan dit jaar. Geen week
geleden nog zaten de kleine blaadjes dicht
tegen elkaar aan de takken en takjes
scheen de boom nog te pryken in zyn vollen
zomerdos. En nu ligt de grond als be
zaaid met deze blaadjes, die een groen dek
gespreid hebben over het open tuintje, en
over den weg buiten het hek. Als een
regen vielen ze neer, geheele takjes met
gave blaadjes dwarrelden omlaag. En zoo
nu en dan laat er nog een enkel takje
los en vleit zich neer op het groene
rond den voet van den boom.
Dat hebben niet de herfstwinden
daan. Die ontbladeren langzaam,
vandaag en morgen en weken lang
gele en bruino bladen wegdwalen. Maar een
enkele felle nachtvorst heeft alle leven
stukgevroren. En in één, twee dagen is al
wat er van de.zomerpracht nog was over
gebleven, vergaan. Het is de yzige adem
van den winter, waartegen geen zomer-
moois bestand is, die ook hier haar werk
heeft gedaan. Dat werk doet ze overal, tel
kens weer. En waar ze voorby gegaan is,
ligt het doode mooi van gevallen zomer
weelde en van gestorven lenteverwachtin-
gen.
Van levensverwachtingen ook! Want in
het leven gaat het wel als met myn aca-
cia-boom. Wc kunnen heel wat stormen en
herfstbuien en kou trotseeern. Er dwarrelt
wel eens een blaadje af van den boom on
zer verwachtingen, en er vergeelen en ver
schrompelen er wel, die toch nog lang zit
ten blyven. Maar de dikke bladerenvracht
houdt den levenden boom die hier en daar
doorbreekt, maakt den aanblik mooier nog
en ryker. Tot dat een plotselinge vorst in
ééne enkele nacht alle leven verstyven doet
en als doode, willooze blaadjes al onze ver-
de aindftdw Zij zag or ander» uit
Mirgorethe Dietrich, die zich mot
mondje in do rij voegde, en er zop beve.
rig on dnromerig bij «ond, dat zij la .iet
geneel nk< bemerkte, dat bet hair be«irt
was Maar measiU .rwaïn de moedor v«n
Mnrgnrctlio z<Hf, stil en golr.dtt en
verlegen. Als men naar haar doentee
/roeg, selirok zij daarvan.
Marganeiho Dleteioh waoht e nog fcltij I
op huw verloofde. In eon kaet him
oruidrtjapon, ia oen wit laaen gawLUeld,
gereed om aan i' trekken- De naaister,
wier verlooide ook te velde wa*», had er
on Ier hel naabn hiar eigen liefde, on vee-
langkm in gelegd Plooien en plooitjes,
zoomen en zoompjes waren er ala het wa
re l.igeademd, een geur, een droom. El-
kei avod, voordat Margarethe naar beè>
ging, maakte zij hoi overtrek in de k&H
ever. I zoodat ze hot brultedoad kon
zien, wit, zijde, oen gelukbelovendo heer
lijkheid. Dau stind zij verdiept in het
aanschouwen, haar oogoo hadden een «a-
lig droouterige uitdrukking, een ovmooiel
lachje apwRie om haar mmd, zij kon <W
niet van aoheiden. .Mot hloote voetmaten!
zij latig. iang, zij bemerkte niet, dat hot
koud h do kamer was. 9p|*a staken hiar
migi-ri' sohouderw uit haar hemd. Zij was
blmw van do koti en bomortte Km niet.
Daar, daar hing huw gamnhe zaligheld!
Slechte aatwelend tfat haar hand rinlelijk
don tip valten. Tot slot van den dn®, en
om or *s uactite van te droomen, r»un zij
«te gedachte aan het bruidsgewaad mede.
Vmd.iag wiM hisr mxdnr uMgxgtan.
noeglk gezicht van
Er wan mot h-< stroozakkon naniea niet
veel te verdienen. Eu liet vm ook een
work, dat led«wnen doen kon, die vlug mot
e«’n grove - - «.-»
VM
zelf» voor
had,
keen. Maar dan
bittere teleur-
|ver ons leven
blazen, bégint de algeheel^ ontbladering.
Die komt voor den een zóó, Voor den ander
weer anders, maar voer vfjjwel iedereen
komt te. „Voor verreweg de Meeste levens,/
zoo zegt de zoo juist aangehaalde schrijf
ster, „breekt er een tyd s». waarop rij
erkennen moeten, dat hun b<staan niet ge- I
worden is, wat zy verwachtten, dat de
zon onderging en dat het levn in de scha
duw, hoe dragelijk misschien ook weinig
heeft van het gulden versetyet, de blauwe
lucht hunner jeugdige verwachting."
Dat is nu eenmaal zoo. H«t is «ie onaf
wendbare noodzakelijkheid vin het leven.
We hebbenons geluk gehad van «Ie ver
wachtingen en meer dan ons geluk. Want
ze hebben ons de kracht gegeven tot han
delen, tot streven. En ze tipljben ons le- I
ven dien glans gegeven, die ook nu nog
kan nalichten, nadat hun eigen heerlijk
heid is uitgedoofd-
Dat is het. Onze verwachtingen kunnen
ook., nadat ze gestorven «ijn, ons leven
nog mooier maken, wanneer we maar een
maal zijn uitgekomen boven de bitterheid
der teleurstelling. Het verlangen en het
afravan rlnt rvn<z ''••“'•KtejGjjeeft OOS in-
v^«te!«rrfr over
CCCCLXXX1V.
Het kan nu wel worden vastgesteld, «lat
de postcheque en girodienst een mislukking
is. Trouwens dat blijkt ook wel uit het wets
voorstel waarby een geheel nieuwe organi
satie is ontworpen. Het aantal rekening
houders heeft geen tiende deel bereikt van
hetgeen noodif
nis te geve
tal zeer ho
derdaad c.,
hoopt, dat
de banken
komen. Ware
zou door den i
voor het maatt
kenis zijn gei
De opzet v
wachtingen van ons afvallen, dat we naakt
en weerloos staan in het wreede leven en
geen enkele bescherming meer hebben voor
wie op ons rekenden en vertrouwden. Dat
gebeurt niet altyd, niet iedereen. Er zyn
gelukkigen, wier leven kalm vervliet als een
rustig beekje onder het beschermend dak
van eeuwenoude boomen. Maar dat zijn
uitzonderingen. Er zyn er ook, en meerde
ren ongetwijfeld, wier levensdroom lang
zaam aan verbleekt en wier verwachtingen
sterven als de zomerpracht in een zoele
herfst, langzaam aan blaadje voor blaadje.
Maar het leven heeft voor de meesten on
zer harde ervaringen. En al is het dan
niet één enkele nachtvorst de nachten van
kou en leed, nu één en morgen één en ov^r
enkele dagen weer één, dooden toch veelal
onze verwachtingen in een korten tyd. Dat
is, als de schrijfster Walis het uitdrukt, „als
maar eerst een recht, groot, onherstelbaar
leed den mensch heeft getroffen, dan
sterft hij ook, dat wil zeggen, al wat in
hem was, zyn hoop, liefde en vertrouwen,
alle sterven, en hy begraaft zichzelf.” Wie
ouder geworden is, weet het wel. „Er zyn
ervaringen in het leven, waarna een cri
sis aanbreekt, waarna de mensch niet
meer voort kan gaan op de oude wijze,
niet meer het wezen zijn, «lat hij was.” Ze
zyn van allerlei aard deze ervaringen, jon
gen en ouden bezorgen ze ons. Ze doen
alle pjjn, een pyn, die ons de tranen in de
oogan eji soms alle liefde uit hei hart
perst. Ze leeren ons ook, maar het is een
harde les. Van jong worden we er oud
door. En na die les is het leven anders
voor ons, niet meer als een groenende en
bloeiende zomerweelde, maar als een naak
te boom, die zyn dorre takken hulpeloos
uitsteekt in de winterkou.
Dat is de onvermjjdelyke gang van het
leven: bloei, zomerpracht, verbloeien
vergaan. Het io ook deze onvermijde
heid, die ons geestelijk leven richt. Als we
jong zyn, bloeien al onze verwachtingen in
den wonderlijksten overdaa«i uit. We zien
het leven als een komende heerlijkheid, als
een verschiet van lokkende zomerweelde.
Zoodra we midden in de weelde staan, be
merken we wel, dat het zoo schoon niet
is, als we dachten, maar de heerlijkheid om
ons bedwelmt ons toch met haar geuren
en zoele winden. Vol verlangen strekken
we de handen naar het wondere verschiet,
dat de zomeravonden ons nog voortooveren.
De boom onzer verwachtingen staat in
volste pracht zwaar beladen. Maar hier en
daar, onbeperkt, laat een vroeg vergeeld
blaadje al los en dwarrelt weg. Het wor
den er langzaam aan meerdere en nog
39)
..Varmoordon?” Een rilling ging i
tn>ft door de l«sden.
..Maak er niet zooveel drukte van, zei
vrouw, die tot nu toe gpojwegen
oen vrecHnd lachje, half spottend,
•In van
lukkig geweest. Dat behoefde feitelük geen
verwondering te wekken, wanneer men na
gaat hoe de leider er van is benoemd. Vele
jaren verperkamenteerd in de muffe atmos
feer van het Hoofdbestuur der Posterijen,
werd hij aan het hoofd van dezen nieuwen
veelbeloovenden dienst gezet, omdat men
hem hooren wilde. Zoo ooit dan was het
zaak geweest aan het hoofd van dezen nieu
wen, veelbeloovenden dienst een jongen man
to plaatsen, die in een onzer groote bank-in-
stellingen het giro- en cheque-verkeer ken
de. H(j ha«l een levenstaak gehad in het op
voeren van dezen dienst. Alle ambtenaren
had men verre van dezen dienst moeten
houden. Nu droeg de dienst al dade
lijk het karakter van een b^wagentje aan
gehecht aan den slakkentrein van «le Pos
te ryen.
De organisatie van den dienst is opge
zet als een groot papieren uurwerk, waar
in één rad voorkomt, dat den naam van
„publiek" draagt. Dit rad had ook te
draaien op een wyze, die werd voorgeschre
ven. En zie daar de groote fout. Men kan
de ambtenaren voorschrijven hoe ze moeten
„draaien", men kan de registers een be
paalden Joop" geven, maar het is ónmo
gelijk het publiek te dwingen om naar ze
kere pijpen te dansen. Alle pogingen voor
dit laatste doel aangewend, zyivsteeds mis
lukt. Op de gestadige medewerking yan
het publiek valt niet te rekenen. Het zal
bij de uitvoering van «Ie invaliditeitswet,
welke «lezer dagen in werking trad, ook wel
weer blijken, dat de factor „publiek” niet
meehelpt.
Bij den postcheque en girodienst verlangt
men te veel van het publiek; het moet veel
‘teveel
en adveitenlS»
E COURANT en
1CHE COURANT
echt aangenomen
gunstige reputatie moet wegwerken alvo
rens se kan doordringen.
Over twee jaar treedt de tegenwoordige
directeur at en tenzy men vouiardt m de
fout en den onder-uirecteur, ook reeds be
jaard en ook gekweekt m tiet Hooxdbeatuur
der Posteryen tot directeur benoemt, be
staat dan «ie gelegenneid een goede keuze
te doen voor het leiderschap. Nu het wets
ontwerp tot reorganisatie blykens het af
deel ingn verslag in de tweede Kamer zeer
slecht is ontvangen, is het wei lusxlig, dat
de aandacht eens gevestigd wordt op het
vicium ongims, waaraan de slechte gang
van «aken te WQton is.
Het is te hopen, dat de Tweede Kamer
het wetsvoorstel verwerpt. Alleen dan be
staat de kans, dat een spoedigere herzie
ning volgt van de leiding van dezen dienst
xioe die moet aanvangen, is na het boven
staande met onduideiyk. Wy hebben ons op
de hoogte gestold van desen dienst en het
heelt ons ge trol ten, dat overal «lezende
opmerking vóór-op ging, n.1. deze, dat de
opzet en de leiding niet deugen. Hier
moest een bedryl opgezet women, dat un-
middellyk scherp moet concurreeren met
particuliere opstellingen en dat in de eer
ste plaats door vlugneid, gemak en goed
koopte. Aan geen van deze drie eiscliun is
voldaan en dus blyxt het particuliere be-
dryf onaangetast.
De postkantoren zyn geen gewenschte
kantoren voor de praktische toepassing
van dezen dienst, al was het alleen ree<|s
hierin, dat deze te klem zyn en te mocht
bezet met maar ai te vaak onger-,J
personeel. Op die kantoren wordt
met de invaliditeitswet heeiemaal een treu
rige boei. Al die oude stumperde aan het
loket nurakt den dienst mwierabai langzaam.
Vvordt net niet tyd, dat de postsautoren
weer eens in de eerste plaats bestemd wor
den voor het post- en teiegraai verkeer en
dat allerlei daar niet by benoorende trans
acties, die den postdienst duur en steent
maken, er van verwyderd worden?
De oudjes, die voor de z.g. rente komen,
moeten driemaal hun handteekemng zetten.
Hoe lang dat duurt? En dun ai dat ge
vraag! Ik woonde het by, dat een gansene
wacntkamer vol publiek moest wacnten op
een diepzinnig gesprek tusschen drie post
ambtenaren en een stamelend oud manne
tje, die kwam vragen hoe hy een oude kmd-
sche vrouw, die niet kan schryven en ook
geen kruisje kon zetten moest laten teeke-
nen. Op die belangryke kwestie hadden
allen te wachten. Middeierwyl is de dienst
zóó slecht, dat telegrammen aan de bykan-
toren aangeboden, met meer per draad wor
den overgeseinil maar per motorfiets wor
den weggebracht l Zoo wordt de post- en
teelgraai gedesorganiseerd door alles wat
maar op «lie kantoren wordt geladen zonder
dat er personeel voor is. Indien de Staat
zelf eens betaalde aan het staatsbedryf der
Posteryen, wat hy voor zyn sociale doel
einden daarvan vraagt, zou het publiek, dat
nu ook nog moet wachten, niet bovendien
verplicht zyn door de hoogere tarieven de
kosten te «lekken.
- - o-
nu zoo te bhjvm? Alleen zonder
I VOO» h«'t hort?"
i „Nu, nu!" De jongere vrouw, di<' t©vo-
1 ten had gesprofxen, «letd, alsof zij
or.tBtekl wa». „WUt go dat Aui nog vor-
jB.oG'xx-buHigm! Nu ja, gij!" Het
V «lonk verachtelijk. Ik zeg u, afe mijn
man van het front terug^cwam en zoo iete
men ie veei «w. --
streven, dat ze ons brachteiuheeft ons in- te veel papier invullen, veel te veel onthou-
nerltfk loven vérrüfmd eh vtWrtelrTMr over den «a’-toto wwrf btoMlkan CU het krHgt
uiterlök leven den zonneschijn uitae- va” 'lien dle""‘ niet wat h.et v<!rl““Kt Al'
die het v„k zo., wondennooi Sd^\X£!d
’t moeten wachten op het befaamde advies,
-1-
En
i.
f