mtallaliii, - Gouda it Blad. I in MITIHI recht. 08e Jaargang* Zaterdag 13 December 1919. No. 14180 Kalveren. BEHALVE ZON- EN FEESTDAGEN. Bureau: MARKT 31, GOUDA. Eerste Blad. Feuilleton. 5 lil Blank hlisife) P«5oni tin Telefoon 379. IHEERf haastbschT: si u. XTxe-ct-w®- en -A.cL-v-®rx®xxtieTol©ucLpro©r G-oxxd.». eix OxacuBtrelcexi.. VERSCHIJNT DAGELIJKS ncurreerendln en 't besta waliteit - Dochters van Hecuba, door CLARA VIEBIG. Gestorven verwachtingen. r uur. 1—4 regal* ƒ1.45, elke reaal meer /UI. Adau.iatr.nc 1.1.1. 83. iiedactiv i Telef. latere. 545. open en bed en BRIEVEN UIT DE HOEBTAD. post' den HAGENAAR t29 na WK 5718 8U Ger- gelegd In DA. iw P<XIW- Adverteatiën kunnen warden ingezonden doer tuaacheakomst van seliede Boekhan delaren, Advartentleburoaax en onto Ageatea. meerdere, zij vallen de een-na don ander. Soms rukken ’s levens rukwinden ze by massa*' tegelijk weg en zin we ze droef gelaten heenstuiven om ons eerst wanneer groot leed en stelling hun yzigen adem ons st raai d, maakte. dan zoo zonder strot afko- man zotte men gevan- 1NGEZONDKN ME DE DEE LING EN: Op de voorpagina 60 hooger. iscnoold het nu dan haar 'DPIJN, ■EZICHT8PUN, uur geneses door I Nu verachtelijk. lalf 8 -~-| ialf 3 7 uur. •U» «Ui 140 1J0 •n ere ge- dat de in- ode te (Ijn K S I Dit nummer bestaat uit twee Bladen, •n een Kindercourant. (iOUBSCHE COURANT. bo gebeurde zoofete. Nu luid: bet is oin mi*» ch’en houdt ze «iet eens of^ het kan ook zijn, R^oott wn oude had on e kil.' treurig, speel io in de rimpel* PIJNPOEDERS 70 ot p. dooije. MEN KER te verdrijven ran RMPOEDERS. deren, laat hen niet 1, daar hel geitel en or te lijden hebben, oaje I 0.40. VISSER, jheidenveea. jouda bij ANTON t; S. H v. LOON, bij Wed. 5033 30 Gawan* advertentiën en ingezsndsn mededeelingwa b(j contrast tot raar garato- •eerden prtyz. Groots letters en randen werden barahaad naar plaatonilaats Het geen tiende g is om dezen dienst beteeke- Juist dan wanneer het aan is, begint deze dienst pas i: Men had den, die niet by leheeren, zouden geweest, dan it” het stelsel leven van betee- t; S. lewater N, mgroi SMA, dsn Haag. ABONNEMENTSPRIJS: por kwartaal ƒ2.26, per week 17 cent, met Zondagsblad per kwartaal 2.90. per week 22 cent, overal waar do bezorging per looper geschiedt Franco per post per kwartaal 2.75, met Zondagsblad 9.40. Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: Markt 91, GOUDA, bü onze agenten, den boekhandel en de postkantoren. ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (beboerende tot den bezorgkring) 1—6 revels 1.05, eiken regel meer ƒ0.20. Van buiten Gouda en den bezorgkring: 16 regels 1.30, elke regel meer 0.25. Advertentiën van publieke vermakelijkheden 12*/i cent P*r regel. Advertentiën in het Znterdngnummer 20 toeslag op den prijs ken er *l»we -- - wij zullen ons nooit wat veroorloven. Gelooft gn dan, voor zoon jonge vrouw - mi*> oh* en houdt ze niet eens van haar .lat zij te ge, dat hel iedereen af te In de vakbladen t op deze fout <le vestigd. Het komt ook nogal lat cheque en advies niet pre- Dat geeft dadelijk groote uitbetaling. De cheques zijn op bij-kantoren tenzy dat dt vermeld. Het is al weer van het publiek’die ge- natuurlijk komt daarvan hukfcmU X>N - QOÜ»A< ig ii /en. Jt hoog diensten te bewijzen: zeer vele «luizende hun geld laten bt. dit het geval grooten „omzet tschappelyk le.< sworden. van dezen dienst is zeer onge- Genutoitsrorite vertaling van MEVR. J P. WEHHELINK-v. ROBBUM. (Nadruk ▼erboden.) itandwwnmiwrie Ar’ dj geregeld W8 ontvangen van vsr- vermak elij khedss agenda W T<* haar somber gezicht. .,Be mannen doen niet anders. Gelooft flX'. dat die bij do Fransche vrouwen of vaar <xh, Altijd trouw blijven? Ze den. ken er niet aan. Maar wij - wij Haar stem sloeg over, zij werd heftig Hs luw erg drukte Onwillekeurig moest Gertrud weer naar haar kijken. En vrouw Sdfcrt zei grof, alsof zij nlouwsgierlgllieid in haar blik Lit*: „Er is aan inij niets te zien/’ Gertrud kreeg een kleur en pre velde iets nis e»*n veronlsuhuldlging. Te gen dnn mbklag verdween de oude vrouw een uur. „Nu moet zij Iraar zoon iim* het et »n bflpen." zei de jonge **>ld»Uenvrouw, die nuuu Gertrud zat.- „U moet luw niet altijd zoo aaakijketi, juffrouw, dat kin zij niet uitstaan Met luw la hfct name lijk ni”t in orde - nog van destijds af. II mr mnn was in den oorlog van 1S70.” ..Wat heeft zij dan toen gwtaant?” vroeg G*rlrud, laii-tengewoon nanredmui. vrouw za-g er ui-, alsof zij niolt meer vroolijk kon zijn.” De andere luialdij de solmudtlS op: ..Dat weat men niet precies. Zij zal toen wel een urunaar genomen hebben; daarom ver- onvtschiu'’ligt zij ook die vrouw in do Ao- kerstrasw». Onlangs was Her oen nuds er Üio haar ineor van nabij k-*nde» - zij is wel eeiw voor het gerecht - geweest, maar bij gebrik am bewijs is zij vrij- gh^irik.m Haar zoon lieaft geen armen meer; bij Clirmtacl zijn ze hom allebrt afg?etehoten.” De cmgelukJtigof Gertrud mo<vt nog aan vrouw Seifert do-iken, toen «Ij allang de koude liinnenidaats verlaten hol. in den train zat en naar huls reed. Dut was nog •rghr dan dat men op zijn muien dag moest boeten, voor ’t geen men in zijn ioitsd inkdiau hoeft En mest het ver drietige gelaat, met de diepe rimpels, zag haar geesieeoos het ronde aJtild ver***. het vahk zoo wondermooi De lichte naglans daarvan blyft ook over ons verder leven uitstralen, zooals het licht van een jonge liefde heel het leven tot in den ouderdom verlichten kan. zoo kunnen ook onze gestorven ver wachtingen nog glanzen in de late dagen van ons verdere leven. K. man veel aan luim denkt - e---- voor zoon jonfe» vrouw gemakkolijlr 1» n>. »- - le*4 vrouw Dombrowski. moeten wu- -r is al voldoende om een i schrikken van deelname. 1 >st-ambtenaren wordt gevestigd. Het dat doppen, tie in de der pos»-»., aandacht f eens voor, cies kloppen. Dat stagnatie in de uit niet uitbetaalbaar uitdrukkelijk word de medewerking van vraagd wordt en t—L niets terecht. In een groote stad giro-verkeer van veel indien het zeer coular lante werking zou b( worden door telefonh neer iemand my een er mee naar een bijpostkt één tel werk zyn om UL stad zou het cheque en vol gewicht kunnen zijn Jant werkte. Deze cou- byv. bevorderd kunnen Ische adviezen. Wan- cheque geeft en ik ga .stkantoor, dan zou het «rou vi telefonisch te vragen of deze uitbetaald kun worden. Op het oogenblik is de toestand zóó, dat de grootere geldtransacties via de banken blyven gaan en dat het groote publiek voor zyn kleinere geldverzendingen gebruik blyft maken van den postwisseldienst. Noch op de één, noch op den ander heeft de post cheque en girodienst eenig terrein weten te veroveren. Dit is te droeviger omdat een reorganisatie in de eerste plaats de min- vond nu, zou jo dankenl” De mei'ningeu waren verdoold. Eenigen kondea hei wol begrijpen, dat men voor de vrouw een varon.tsohiil.liging vond, do anderen hadden het hot be*de gevonden do ontrouwe vrouw den mUnmafr na t» zen den Ze twistten er bijna met elkaar over. Zou <He er men? Den armen gen, düe heette nu een moordenaar - haar, de schuldige, liet men loopen. ..Zij? zij reerLs genoi'g givtraft,” zei do oude vrouw hngzdam. Zij knikte bij zioh?x*lf. Een treurige herinnering was bij haar opgvkomeii: zij was ook mus jong geweest on alleen gebleven. Zij «tn-ek met «le lunrl oft’or voorhoofd en oogen als om iets to verjagen. Gortnid luisterde stil naar het door el kaar gepraat der vrouwendie babbelden en twistten, er werd ook gelachenAlles wat «Wh door het slijk van do straat wen- werd hier brepd uitgesponnen. op die van den telt, dht Andere varhalen vxdgden v. rlofgnng<sr, idet alleen in de Aökerstras- eu din klonk liet je dood to loolr-n,! De oude vrouw Sriftwt lachte ntet meo. Zij verteHo ook niets Met de lippen op elkaar gedemd. zat zij met een versteen de uitdrukking op het magUTo gelaat Ie naaien. Haar grove vingers bewogen zich vlug. Gertrud .^wmde zich in: die kon zij n'et l»ijhouden, ondanks haar handig heid Haar vingertopptMi deden hur pijn van het mwo zaïkkenlhimn. de harde draad nnoorl liatar in Iwl vleeceh. Wat was dat voor een vrouw? Zij zag er ub. alsof naald kon omgaan. Maar het geen tij 1 om kieskeurig te zijn, iemand, die gdd in overvloed wae hot nu nlx zoo gemakkelijk al tijd genoeg te krijgen. Brool, ideeech, boter, vet, moei, suiker - alias' alben Op kaarten. Als do oorlog nog lang duurde zou men nr.g voor elk eioqe water, voor eiken mondvol lucht een kaart noodl’g hebben 1 En dan nog dat vwsclirlckel jk 1 urge stain wachten, eer men zijn portie luül In Berlijn, waar zooveel mensahen zijn, was het al hee’. erg, <liar stonden zij infringe rijen voor de boter- on vjeesohwinkols, wie honderden vrouwen achter elkaar als men daarbij niet een praat e kou ma ken, zou het ontzettend «Ijai g.»woe4. Zoo was het nog door (o komen. Hiér Duiten duurde het ook erg lang. Air vrouw Dombrowski er niet gewvost was, die haar kaart meen an., »xi Gertrud Husplhfthn van lumger zijn omgekomen: zij had geen tijd om uran lang to s4nin en te wwiht.Mi tot zij aan do keurt kwam. Vrouw Domltrowski vonl het wel leuk dqar te Haan. Het liep nair het voor jaar, de Vidiii werd zachter, b't wan heel pretdg, «te de zoele wind »o> lings je gezicht streek on n>‘t je lo.»^» haren In je nek «p*e’«le. De mooie Mfrika voelde het uls een liefkoozing. Tuseohen al die htaekn mi/Achten tivik lui.Lr ifeloat dubbel Voor myn ramen staat een groote aca- ciaboom. Zyn machtige armen breiden zich over het kleine tuintje en met de dichte vacht van zyn vol-bebladerde takken be schermt hy de beneden groeiende heesters en de enkele bloemen tegen den feilen zon neschijn, die over de vlakte brandt en te gen den wild-neergutsenden regen, die by plotse zomerbuieri alles dreigt neer te slaan. Nu staat hy sinds twee, drie dagen naakt en kaal en myn tuintje ligt voor de winterbuien en de felle kou. Dat is vlug’ gegaan dit jaar. Geen week geleden nog zaten de kleine blaadjes dicht tegen elkaar aan de takken en takjes scheen de boom nog te pryken in zyn vollen zomerdos. En nu ligt de grond als be zaaid met deze blaadjes, die een groen dek gespreid hebben over het open tuintje, en over den weg buiten het hek. Als een regen vielen ze neer, geheele takjes met gave blaadjes dwarrelden omlaag. En zoo nu en dan laat er nog een enkel takje los en vleit zich neer op het groene rond den voet van den boom. Dat hebben niet de herfstwinden daan. Die ontbladeren langzaam, vandaag en morgen en weken lang gele en bruino bladen wegdwalen. Maar een enkele felle nachtvorst heeft alle leven stukgevroren. En in één, twee dagen is al wat er van de.zomerpracht nog was over gebleven, vergaan. Het is de yzige adem van den winter, waartegen geen zomer- moois bestand is, die ook hier haar werk heeft gedaan. Dat werk doet ze overal, tel kens weer. En waar ze voorby gegaan is, ligt het doode mooi van gevallen zomer weelde en van gestorven lenteverwachtin- gen. Van levensverwachtingen ook! Want in het leven gaat het wel als met myn aca- cia-boom. Wc kunnen heel wat stormen en herfstbuien en kou trotseeern. Er dwarrelt wel eens een blaadje af van den boom on zer verwachtingen, en er vergeelen en ver schrompelen er wel, die toch nog lang zit ten blyven. Maar de dikke bladerenvracht houdt den levenden boom die hier en daar doorbreekt, maakt den aanblik mooier nog en ryker. Tot dat een plotselinge vorst in ééne enkele nacht alle leven verstyven doet en als doode, willooze blaadjes al onze ver- de aindftdw Zij zag or ander» uit Mirgorethe Dietrich, die zich mot mondje in do rij voegde, en er zop beve. rig on dnromerig bij «ond, dat zij la .iet geneel nk< bemerkte, dat bet hair be«irt was Maar measiU .rwaïn de moedor v«n Mnrgnrctlio z<Hf, stil en golr.dtt en verlegen. Als men naar haar doentee /roeg, selirok zij daarvan. Marganeiho Dleteioh waoht e nog fcltij I op huw verloofde. In eon kaet him oruidrtjapon, ia oen wit laaen gawLUeld, gereed om aan i' trekken- De naaister, wier verlooide ook te velde wa*», had er on Ier hel naabn hiar eigen liefde, on vee- langkm in gelegd Plooien en plooitjes, zoomen en zoompjes waren er ala het wa re l.igeademd, een geur, een droom. El- kei avod, voordat Margarethe naar beè> ging, maakte zij hoi overtrek in de k&H ever. I zoodat ze hot brultedoad kon zien, wit, zijde, oen gelukbelovendo heer lijkheid. Dau stind zij verdiept in het aanschouwen, haar oogoo hadden een «a- lig droouterige uitdrukking, een ovmooiel lachje apwRie om haar mmd, zij kon <W niet van aoheiden. .Mot hloote voetmaten! zij latig. iang, zij bemerkte niet, dat hot koud h do kamer was. 9p|*a staken hiar migi-ri' sohouderw uit haar hemd. Zij was blmw van do koti en bomortte Km niet. Daar, daar hing huw gamnhe zaligheld! Slechte aatwelend tfat haar hand rinlelijk don tip valten. Tot slot van den dn®, en om or *s uactite van te droomen, r»un zij «te gedachte aan het bruidsgewaad mede. Vmd.iag wiM hisr mxdnr uMgxgtan. noeglk gezicht van Er wan mot h-< stroozakkon naniea niet veel te verdienen. Eu liet vm ook een work, dat led«wnen doen kon, die vlug mot e«’n grove - - «.-» VM zelf» voor had, keen. Maar dan bittere teleur- |ver ons leven blazen, bégint de algeheel^ ontbladering. Die komt voor den een zóó, Voor den ander weer anders, maar voer vfjjwel iedereen komt te. „Voor verreweg de Meeste levens,/ zoo zegt de zoo juist aangehaalde schrijf ster, „breekt er een tyd s». waarop rij erkennen moeten, dat hun b<staan niet ge- I worden is, wat zy verwachtten, dat de zon onderging en dat het levn in de scha duw, hoe dragelijk misschien ook weinig heeft van het gulden versetyet, de blauwe lucht hunner jeugdige verwachting." Dat is nu eenmaal zoo. H«t is «ie onaf wendbare noodzakelijkheid vin het leven. We hebbenons geluk gehad van «Ie ver wachtingen en meer dan ons geluk. Want ze hebben ons de kracht gegeven tot han delen, tot streven. En ze tipljben ons le- I ven dien glans gegeven, die ook nu nog kan nalichten, nadat hun eigen heerlijk heid is uitgedoofd- Dat is het. Onze verwachtingen kunnen ook., nadat ze gestorven «ijn, ons leven nog mooier maken, wanneer we maar een maal zijn uitgekomen boven de bitterheid der teleurstelling. Het verlangen en het afravan rlnt rvn<z ''••“'•KtejGjjeeft OOS in- v^«te!«rrfr over CCCCLXXX1V. Het kan nu wel worden vastgesteld, «lat de postcheque en girodienst een mislukking is. Trouwens dat blijkt ook wel uit het wets voorstel waarby een geheel nieuwe organi satie is ontworpen. Het aantal rekening houders heeft geen tiende deel bereikt van hetgeen noodif nis te geve tal zeer ho derdaad c., hoopt, dat de banken komen. Ware zou door den i voor het maatt kenis zijn gei De opzet v wachtingen van ons afvallen, dat we naakt en weerloos staan in het wreede leven en geen enkele bescherming meer hebben voor wie op ons rekenden en vertrouwden. Dat gebeurt niet altyd, niet iedereen. Er zyn gelukkigen, wier leven kalm vervliet als een rustig beekje onder het beschermend dak van eeuwenoude boomen. Maar dat zijn uitzonderingen. Er zyn er ook, en meerde ren ongetwijfeld, wier levensdroom lang zaam aan verbleekt en wier verwachtingen sterven als de zomerpracht in een zoele herfst, langzaam aan blaadje voor blaadje. Maar het leven heeft voor de meesten on zer harde ervaringen. En al is het dan niet één enkele nachtvorst de nachten van kou en leed, nu één en morgen één en ov^r enkele dagen weer één, dooden toch veelal onze verwachtingen in een korten tyd. Dat is, als de schrijfster Walis het uitdrukt, „als maar eerst een recht, groot, onherstelbaar leed den mensch heeft getroffen, dan sterft hij ook, dat wil zeggen, al wat in hem was, zyn hoop, liefde en vertrouwen, alle sterven, en hy begraaft zichzelf.” Wie ouder geworden is, weet het wel. „Er zyn ervaringen in het leven, waarna een cri sis aanbreekt, waarna de mensch niet meer voort kan gaan op de oude wijze, niet meer het wezen zijn, «lat hij was.” Ze zyn van allerlei aard deze ervaringen, jon gen en ouden bezorgen ze ons. Ze doen alle pjjn, een pyn, die ons de tranen in de oogan eji soms alle liefde uit hei hart perst. Ze leeren ons ook, maar het is een harde les. Van jong worden we er oud door. En na die les is het leven anders voor ons, niet meer als een groenende en bloeiende zomerweelde, maar als een naak te boom, die zyn dorre takken hulpeloos uitsteekt in de winterkou. Dat is de onvermjjdelyke gang van het leven: bloei, zomerpracht, verbloeien vergaan. Het io ook deze onvermijde heid, die ons geestelijk leven richt. Als we jong zyn, bloeien al onze verwachtingen in den wonderlijksten overdaa«i uit. We zien het leven als een komende heerlijkheid, als een verschiet van lokkende zomerweelde. Zoodra we midden in de weelde staan, be merken we wel, dat het zoo schoon niet is, als we dachten, maar de heerlijkheid om ons bedwelmt ons toch met haar geuren en zoele winden. Vol verlangen strekken we de handen naar het wondere verschiet, dat de zomeravonden ons nog voortooveren. De boom onzer verwachtingen staat in volste pracht zwaar beladen. Maar hier en daar, onbeperkt, laat een vroeg vergeeld blaadje al los en dwarrelt weg. Het wor den er langzaam aan meerdere en nog 39) ..Varmoordon?” Een rilling ging i tn>ft door de l«sden. ..Maak er niet zooveel drukte van, zei vrouw, die tot nu toe gpojwegen oen vrecHnd lachje, half spottend, •In van lukkig geweest. Dat behoefde feitelük geen verwondering te wekken, wanneer men na gaat hoe de leider er van is benoemd. Vele jaren verperkamenteerd in de muffe atmos feer van het Hoofdbestuur der Posterijen, werd hij aan het hoofd van dezen nieuwen veelbeloovenden dienst gezet, omdat men hem hooren wilde. Zoo ooit dan was het zaak geweest aan het hoofd van dezen nieu wen, veelbeloovenden dienst een jongen man to plaatsen, die in een onzer groote bank-in- stellingen het giro- en cheque-verkeer ken de. H(j ha«l een levenstaak gehad in het op voeren van dezen dienst. Alle ambtenaren had men verre van dezen dienst moeten houden. Nu droeg de dienst al dade lijk het karakter van een b^wagentje aan gehecht aan den slakkentrein van «le Pos te ryen. De organisatie van den dienst is opge zet als een groot papieren uurwerk, waar in één rad voorkomt, dat den naam van „publiek" draagt. Dit rad had ook te draaien op een wyze, die werd voorgeschre ven. En zie daar de groote fout. Men kan de ambtenaren voorschrijven hoe ze moeten „draaien", men kan de registers een be paalden Joop" geven, maar het is ónmo gelijk het publiek te dwingen om naar ze kere pijpen te dansen. Alle pogingen voor dit laatste doel aangewend, zyivsteeds mis lukt. Op de gestadige medewerking yan het publiek valt niet te rekenen. Het zal bij de uitvoering van «Ie invaliditeitswet, welke «lezer dagen in werking trad, ook wel weer blijken, dat de factor „publiek” niet meehelpt. Bij den postcheque en girodienst verlangt men te veel van het publiek; het moet veel ‘teveel en adveitenlS» E COURANT en 1CHE COURANT echt aangenomen gunstige reputatie moet wegwerken alvo rens se kan doordringen. Over twee jaar treedt de tegenwoordige directeur at en tenzy men vouiardt m de fout en den onder-uirecteur, ook reeds be jaard en ook gekweekt m tiet Hooxdbeatuur der Posteryen tot directeur benoemt, be staat dan «ie gelegenneid een goede keuze te doen voor het leiderschap. Nu het wets ontwerp tot reorganisatie blykens het af deel ingn verslag in de tweede Kamer zeer slecht is ontvangen, is het wei lusxlig, dat de aandacht eens gevestigd wordt op het vicium ongims, waaraan de slechte gang van «aken te WQton is. Het is te hopen, dat de Tweede Kamer het wetsvoorstel verwerpt. Alleen dan be staat de kans, dat een spoedigere herzie ning volgt van de leiding van dezen dienst xioe die moet aanvangen, is na het boven staande met onduideiyk. Wy hebben ons op de hoogte gestold van desen dienst en het heelt ons ge trol ten, dat overal «lezende opmerking vóór-op ging, n.1. deze, dat de opzet en de leiding niet deugen. Hier moest een bedryl opgezet women, dat un- middellyk scherp moet concurreeren met particuliere opstellingen en dat in de eer ste plaats door vlugneid, gemak en goed koopte. Aan geen van deze drie eiscliun is voldaan en dus blyxt het particuliere be- dryf onaangetast. De postkantoren zyn geen gewenschte kantoren voor de praktische toepassing van dezen dienst, al was het alleen ree<|s hierin, dat deze te klem zyn en te mocht bezet met maar ai te vaak onger-,J personeel. Op die kantoren wordt met de invaliditeitswet heeiemaal een treu rige boei. Al die oude stumperde aan het loket nurakt den dienst mwierabai langzaam. Vvordt net niet tyd, dat de postsautoren weer eens in de eerste plaats bestemd wor den voor het post- en teiegraai verkeer en dat allerlei daar niet by benoorende trans acties, die den postdienst duur en steent maken, er van verwyderd worden? De oudjes, die voor de z.g. rente komen, moeten driemaal hun handteekemng zetten. Hoe lang dat duurt? En dun ai dat ge vraag! Ik woonde het by, dat een gansene wacntkamer vol publiek moest wacnten op een diepzinnig gesprek tusschen drie post ambtenaren en een stamelend oud manne tje, die kwam vragen hoe hy een oude kmd- sche vrouw, die niet kan schryven en ook geen kruisje kon zetten moest laten teeke- nen. Op die belangryke kwestie hadden allen te wachten. Middeierwyl is de dienst zóó slecht, dat telegrammen aan de bykan- toren aangeboden, met meer per draad wor den overgeseinil maar per motorfiets wor den weggebracht l Zoo wordt de post- en teelgraai gedesorganiseerd door alles wat maar op «lie kantoren wordt geladen zonder dat er personeel voor is. Indien de Staat zelf eens betaalde aan het staatsbedryf der Posteryen, wat hy voor zyn sociale doel einden daarvan vraagt, zou het publiek, dat nu ook nog moet wachten, niet bovendien verplicht zyn door de hoogere tarieven de kosten te «lekken. - - o- nu zoo te bhjvm? Alleen zonder I VOO» h«'t hort?" i „Nu, nu!" De jongere vrouw, di<' t©vo- 1 ten had gesprofxen, «letd, alsof zij or.tBtekl wa». „WUt go dat Aui nog vor- jB.oG'xx-buHigm! Nu ja, gij!" Het V «lonk verachtelijk. Ik zeg u, afe mijn man van het front terug^cwam en zoo iete men ie veei «w. -- streven, dat ze ons brachteiuheeft ons in- te veel papier invullen, veel te veel onthou- nerltfk loven vérrüfmd eh vtWrtelrTMr over den «a’-toto wwrf btoMlkan CU het krHgt uiterlök leven den zonneschijn uitae- va” 'lien dle""‘ niet wat h.et v<!rl““Kt Al' die het v„k zo., wondennooi Sd^\X£!d ’t moeten wachten op het befaamde advies, -1- En i. f

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1919 | | pagina 1