58e
Zaterdag U Februari 1920.
Jaargang.
No. 1423$
agt
abrieken
Eerste Blad.
appij
I
XT5.e-xx-ws en ^cL-rrextextt^ ©"blstd. r G-o^xd-Su e». Oxxxstxelcezx.
ROSS DURHAM.
Feuilleton.
BEHALVE ZON- EN FEESTDAGEN.
1—4 regels ƒ2.05, elke regel meer /O.W.
1015 9Q
Redactie: Telef. Interc. 545.
Administratie: Telef. Interc. tt.
Bureau: MARKTtl, GOUDA.
id.
isten
•toon SM.
<!lr
die
rwmilM
ook ren
34
STER" en W. L
Gewone advertentiën en ingezonden mededeelingen by contract tot xeer gereda-
ceerden prijs. Groote letters en randen worden berekend naar plaatsruimte.
Advertentiën kunnen worden Ingezonden door tusaehenkonuit van «oliede Boekhan
delaren, Advertentiebureau* en onze Agenten.
i ver-
vrees
INGEZONDEN MEDEDEEUNGEN:
Op de voorpagina 50 hoog er.
>nten vooi
j brengt
ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal ƒ2.25, per week 17 cent, met Zondagsblad
por kwartaal 2.90, per week 22 cent, overal waar de bezorging per looper geschiedt.
Franco per post per kwartaal ƒ2.75, met Zondagsblad ƒ3.40.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: Markt 31, GOUDA,
bjj onze agenten, den boekhandel en de postkantoren.
ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behoorende tot den bezorgkring)
15 regels ƒ1.05, eiken regel meer 0.20. Van buiten Gouda en den bezorgkring: 15
regels ƒ1.30, elke regel meer ƒ0.25. Advertentiën van publieke vermakelijkheden
12'/j cent per regel. Advertentiën in het Zaterdagnummer 20 bijslag op den prijs.
in
ge-
even-
ERDAM—
-ZE1ST—
VEN—
AG—
Ëmbdf
was 1
Fl AMSTERDAM
k «OTTERDAM
v BRUSSEL
TEGEN DE
ITEERING.
1004 32
ERDAM
kershavtn 80.
G0UD8CHE COBANTT
VERSCHIJNT DAGELIJKS
geen
niet
plaat
af.
stemmij
Naar het RnpMi
DAVID EYAfeL
Geautkorizeerde Vertaliag
vaa Mevr. J. P. WEESELINK-t. ROSSUM.
(NadruJr veaMhn.)
iiuui en
ze vermengd
Maar <hij zou
kon. Hij
imbeerde zakken
N merk W.L.
oedingswaarde
tuden Medailles
Dit nummer bestaat uit twee bladen
eèn Kindercourant.
in haar.
zog - hij igaiMi t>«h uic. seife xnmdar
<las over zijn anhoudarai
Ik zal met hem pratoi^ Mfoh&al. „Al»
ik hem maar onder mijn oogen had, «on
dat al veel helpen
Bij bega! zioh naar da deur der M*»-
mer en opende dia goruMohtooa. Het waa
•en groote kamer. Jaag van roeping,
van inafifcAive mahontahoutam meubelen voor-
z*n, en mrt een warm, rood kleed op
den vloer, 'i'efen de muren hingen eec
paar goede schilderijen, voornamelijk «ee-
g» zichtte^ nAnr de flludieA van da So.iok.
schc school» wat aan M verre* iets ge
in voor het antwoord, dat zij gege-
op de vraag van de Entente om
II uit te leveren. Prof, van Emb-
maakt hel ni« goed,” ariwoortWe
Mirhael, en zijn gelaat werd onteff®.
.Dm. «lacht ik wel. I» hij hier binten*
Ik star’ wm honger, Michael, breng het
eten anuw binnen, wil je?
...Ta meneer, het zal In een wip klaar
zi-r Wij hebben dit rijiar ontketend veel
Oostenwind gdrid - u kent hier den Öo^
tenwlnd, ute snijdt je In het gezicht -
en hif ia erg koppig; wal ik
ge-
.aten
latieke uitstapjes
en, die ook later
den Volkenbond
rillige en bitter-
over ons gecol-
-- _j helpen de-
dat hij beter deed dit terrein
gienzen van de plaat», rite door zijn le
ven en werk geeegend went. Hot waa In
do dagen van, groote schenkingen aan uni-
versiie*te«v, die dagen wsari» arme stu
denten moesten atrijden tegen ongelijkhe
den, Angus had Robs Durham nk* geheel
en ai ontlaat, omdat hij van oordeel was,
dat daardoor de maeht, om to ondtaWoheL
dor. waar plioht eindigt en verpi-tohtang
begint, van het jeugdig gemoed Werd weg-
genomen. Zijn hulp waa meer een oor-
tteelkundSg), voortdurend, verstandig on
zorgzaam gadeslaan om er op toe te zton,
dal geen overmaügen druk den jongen, vu
rige» geest wend opgelegfi en om hem aan
te moedigen, en genegenheid en waarde
ring te tonnen, op het oogenbltk, dat dtie
noodig waren. En dat oogenblik koml dik
wijls voor in het leven van een jong, eer
zuchtig man. welk ook het doei fc, waar
naar hij streeft.
Later, toen hij goed en met eer deunl-
venHeit te Ertfrilnirg had afgeJoopeu, w«s
er meer wezenlijke hulp gekomen; en
zijn toekomst, waarvoor de oude dokter
het plan geheel had gecnaikl. en die toe
vallig veel van zijn eigen, begraweik, eer
zuchtige plannen zou verwezenlijken, ge
regeld en vasrge-teld.
Sir Power Wickham, oen oud vrtand van
Robert An-jus, was maar al te bereid om
den jpngen maai, die m«t zulk een aanbe-
veRng bij hem kwam, te helpen. Eenmaal
««iF’tont van Wickham, toen hem de ge-
legenheid gegeven was om zijn kunde Is
toouhn, was de verdere carrière van Dur
ham verzekerd. Zijn fucoo» had de laat
ste jaren van den ouden dokter vsrtwL
BRIEVEN UIT DE HOFSTAD.
CCCCXCII.
Een der aantrekkelijkheden van den
Haag wordt gevormd door de musea. In dit
opzicht zijn wij niet misdeeld en in de laat
ste jaren is er een zeer lofwaardig streven
merkbaar om de musea meer aan hun doel
te doen beantwoorden. Er is oen tijd ge
weest dat men zich inspande om zooveel
mogelijk kunstschatten bijeen te brengen.
Echter werd daarbij niet zooveel zorg be
steed aan de wijze waarop dë schatten wer
den geëtaleerd, zoodat al spoedig de musea
het karakter van pakhuizen kregen, waar
naar niet werd omgekeken. Heel sterk
kwam dit o. a. uit in het gemeente museum
van de residentie, dat zeer vele en zeer be
langrijke stukken bezit, maar waar het ta
lent ontbrak om deze aan het publiek ten
toon te stellen. Gelukkig is dat in het vo
rige jaar geheel veranderd en thans is het
een lust om dit museum te bezoeken. Wij
hebben er verleden week weer eens in rond
gedwaald, ditmaal echter met een bepaald
doel, n.l. het bezichtigen van de schilderij
van Rembrandt die door Preyer tijdelijk
aan dit museum in bruikleen is afgestaan.
Deze bizondere gelegenheid om één der
merkwaardigste stukken van den grooten
meester te bezichtigen wordt heisas niet
zoo aangegrepen als men wel wenschte.
Wie echter deze bedevaart heeft onderno
men, zal zich gelukkig prijzen. Het is in
derdaad een kunststuk van buitengewone
beteekenis. Het stelt één der meest aan
grijpende momenten voor uit de bjjbelsche
verhalen: Judas brengt de 30 zilverlingen
terug waarvoor hy zijn heer heeft verkocht.
Op den voorgrond ligt de schuldige, weekla
gend in hevige gemoedsbeweging trachtend
het medelijden op te wekken van de ge
strenge heeren. Prachtig van kleur zijn de
kledingstukken van deze, voortreffelijk is
uitdrukking hunner gevoelens terwijl
?eheel geweldig is zoowel van mièe en
van afwerking. Fel valt het licht
ische groep, scherp weerkaatst
jpengeslagen foliant. Het is
nd van schoonheid. Wanneer
schilder pas 23 jaar was,
logere mate. Er
in de voorstel-
i den schuldige te
rn afschuw van de
gen<
het
stre
klec
de
het gt
scène als
op de gani
hét op een op-"
alles ontroerena
wij weten dat de
verbaast het werk in nog hooi
ligt een schokkende emotie i„
ling, de doodsangst van
genover den ontzagljjkei
rechters.
Met opzet weiden wij even uit omdat het
hier een stuk van meer dan gewone betee
kenis betreft, waarvoor alle belangstelling
dubbel verdiend is. Veel te weinig wordt
nog aan deze meesterwerken aandacht ge
schonken en juist door de nieuwere rich
ting in de schilderkunst wordt deze eer af-
dan aangetrokken. De moderne kunst
maakt zich van de vele groote moeilijkhe
den, die by de oude schilders in de eerste
ats om oplossing vroegen, gemakkelyk
Van een passenden achtergrond, een
rnmig milieu trekt men zich niet veel
aan. Het analyseerend werken bedoelt de
aandacht geheel op één punt te vestigen,
terwjjl Rembrandt in. dit schilderstuk er op
uit was om één moment in het leven van
tal van personen tot uitdrukking te bren
gen, te midden van de betrokkenen zelf.
Wanneer men maar oven een andere zaai
van dit museum binnenstapt, ziet men de
tegenstelling. Daar hangen portretten va»
bekende tydgenooten van on». Ze «egge»
niets; z|j gelijken maar weinig en in de ex
pressie vindt men niets of weinig vsa hun
xiel weer. Het is misschien mooi „Af’ werk
maar het is dood als een pier en laat niet
zien welke impressie de «childergheeft ge
had en heeft getracht weer te geven. De
techniek is alles geworden en niettege»-
staande dat blijft Rembrandt ook I» tech
nisch opzicht van allen de meerdere.
Nu had Rembrandt natuurlijk een groote
voorsprong; hij heeft geen les gehad en hij
kon het gevaar niet loopen van op een
academie terecht te komen, waar leiding
werd gegeven
Van de artisten naar de ambtenaren ia
een heele sprong. D«ze laateten loopen al
eenige dagen te brommen over het nieuwe
bezoldigingsbesluit waarvan zij nog moer
hadden verwacht. De regeering zet zich
echter schrap en voorshands aal xa g«M
wijziging brengen in de bepalingen. Na
tuurlijk kunnen wij niet beoordeel len of de
'Salarissen van die heeren voldoende «jja.
Wel weten wij, dat de heeren over het al
gemeen een te korten arbeidstijd hebben
(speciaal de departementsambtenaren), dat
hun arbeidsintensiteit over het algemeen
niet bijster groot is, en in de derde plaats,
dat zij de groote voorrechten van bestaans
zekerheid, pensioen en dergeljjke, veel te
laag aanslaan. Wanneer de heeren eens
Wisten, welk een groot voordeel zij daarin
reeds hebben, zouden zij misschien iets ge
matigder in hun oordeel zijn, al weten wjj
nu zoo zoetjes aan wel, dat zy opzettelijk
ongematigd zijn.
Van de ambtenaren naar het beestenspel
ie ook een heele sprong. Hagenbeek doet
Den Haag wel de twijfelachtige eer van ee»
bezoek aan. Natuurlijk is het twijfelachtige
in die eer een persoonlijke appreciatie van
d« genoegens, die een honden- «n apenthea
ter ons geeft, mede in verband met de
waardeering, die zy hebben (liever gezegd
het gemis aan waardeering) voor het talent
van dressuur. Is nu werkelyk een dergalijk
vermaak niet uit dan tijd? Wordt het nu
niet tyd, dat de autoriteiten deze kwelling
van dieren tegengaan We hebben hier ver
maken genoeg en dus kan er niets tegen
zijn om dit door velen afgekeurde vermaak
niet langer toe te laten. Het feit, dat dit
circus avond aan avond stampvol zit, be
wijst natuurlijk dat het verzet tegen
een dergelijk vermaak niet heel groot is.
Van oudsher heeft een beestenspel iets aan
trekkelijks gehad voor de menschheid. Mis
schien zit er meer leelijks in dat genot om
naar die totaal gedegenereerde dieren te
kyken, dan oppervlakkig wel wordt inge
zien.
Men overwege inderdaad een» ernstig of
het niet gewenscht is, dit „spel”, dat zeer
wreed en weinig eervol spel is, af te schaf
fen. HAGENAAR.
zeer doordachte, op veel weten gebaseerde
rede, welke de groote ptlitiek-economische
strijdpunten tusschen socialisten en demo
craten in een zeer juist licht stelde en die
wy gaarne onder de bogen zagen komen
van velen, die de „Handelingen” niet plegen
uit te pluizen. Wat z(jn tegenstrever be
treft, de heer Mendels heeft zjjn advocaten
talent, ten volle uitgebuit: zyn pleitrede
voor een nieuwe, socis listischo samenleving,
wasals zoodanig knap, geestig soms, harts-
tochtelyk beschuldigend het „Kapitalisme”,
waarin ieder socialist de bron van ellende
moet zien. In zijn breed betoog over de
qualiteiten van individualisme en socialisme
had dr. Van Embden tpegegeven, dat het
begrip socialisme in nwreelen zin hooger
staat dan het individualisme, dat veelal op
egoïsme neerkomt. Mr. Mendels zou f
goed advocaat zyn, indféft hij dit punt
had vastgehouden, de socialist stond dus
moreel op hooger standpunt dan zijn te
genstander! De uitlegging is meer handig
dan juist. Immers, in een w e r k e 1 ij k-so-
cialistische samenleving stel, die ware
bestaanbaar - moet de zucht om vooruit
te komen, om iets bijzonders te prestoeren,
verdwijnen. Even zeker, is, dat zulk een
maatschappij alleen door „arbeidsdwang en
straffe handhaving dairv#n de menschen
zou kunnen nopen te pWdnceerenook daar
zou dus egoïsme (de vrees voor straf en
onthouding van maatschappelijke goederen)
de motor bltfven om de groote machinerie,
die men productie héét» aan den gang te
houden. Maar de groote grief van alle
niet-socialisten tegen de roekelooze propa-
der socialisten is juist, dat zulk en
samenleving niet mogeljjk is en
voorstanders- er va» in gebreke bly-
«“n de bestaanbaarheid dharvan aanneme
lijk te maken. En zoodralnen, vulgair uit-
te»An het kapitalis-
en alle nooden en misstanden op reke-
g daarvan gesteld heeft en het aan het
ieve toekomt, wordt alles even vaag,
fantastisch, even onaannemelijk en
brengen
ven had
Wühelm
den, die ten aanzien van den keizer reeds
een minder gelukkige rede op zijn debet
had het is merkwaardig, hoe vele hoog-
leeraren in neutrale en oorlogvoerende lan
den behoorden tot de ergste slachtoffers
der oorlogspsychose achtte het nu noo-
dig te doen uitkomen, dat hy, hoewel de
weigering van onze Regeering goedkeuren
de, met de argumentatie van het antwoord
niet in allen deele kon instemmen, omdat
hy in den keizer niet, zooals de Regeering,
een overwonnene in een internationaal con
flict kon zien. De vrjjzinnig-democratische
afgevaardigde meende zelfs by mr. Van der
Feltz er op te moeten aandringen, geen
motie van goedkeuring met de weigering
van uitlevering in te dienen, daar dit z. 1.
de zaak geen goed zou doen.
Wy hebben ons opnieuw verbaasd, hoe
een bekwaam man als dr. Van Embden,
zich, door zijn antipathie geleid, zoo ver-
galloppeeren kan. Natuurlijk betwisten wjj
hem, zoo min als wien ook, het recht om
den houthakker van Amerongen als de
grootste misdadiger der wereld te beschou
wen; ook ons is deze figuur allerminst sym
pathiek, al zyn wy huiverig thans reeds te
concludeeren, dat het ontketenen van den
oorlog z Ij n schuld is. Doch hoe dit zy, men
had toch van een hoogleeraar in de staats
huishoudkunde mogen verwachten, dat hy
de nog door den oorlog verdwaasde elemen
ten in de Entente-landen geen materiaal
zou leveren om onze Regeering in een teere
zaak als deze te attaqueeren, terwyl het
ons nog meer bevreemdt, dat dr. Van Emb
den niet inzag, dat zijn opvatting over
Wilhelm, (ook als deze opvatting juist is)
allerminst uitsluit, dat hy is een overwon
nen», dia aayl heeft gezocht op ons grond
gebied.
De Kamer heeft o.i. een goed werk j
daan, door zich niet van de wys te lat
brengen door de diplomatieke uitstapj
van den heer Van Embden, die ook lat
by zyn denkbeeld om
uit te noodigen om kwaadwi
praatjes, in het buitenland i
porteend, uit de wereld te
monstreerde, dat L” J
niet te betreden.
Met algemeene stemmen heeft de Senaat
de weigering door onze Regeering goedge
keurd, zonder dat over de daartoe strek
kende motie-van der Feltz een woord, zelfs
geen stemming gevallen is. Dat mannen,
die, populair gezegd, het bloed van Wil
helm II wel zouden kunnen drinken, met
deze motie instemden, zal ook op de fana
tici te Pary's, Londen en Brussel niet nala
ten indruk te maken en zal zelfs by hen
de vraag op de lippen brengen, of deze
uitleverings-aanvrage niet een vergissing
is geweest.
En last not least mogen we even stil
staan by het duel Van Embden-Mendels
over het Socialisme. Hier was prof, van
Embden op z y n gebied en hier was dan
ook veel, wat onverdeelde instemming ver
dient. Niet alles wat dr. van Embden aan
voerde, was gloednieuw, wel was het een
de vlugheid waarnifxle de w«rd open
gedaan na het «ignaal, d|it de knecihl op
zij n komst had gewactH.
..Miohaei, o jou schavuit, heelt ii«iia»ii
je verteld, dat Ik vanavond zou komen?’'
„Ja meneer Itoflw, juffrouw Agntw wa-
hier vanmorgen »n kon hel iriei «rilhou-
den-. Ik zou hrt op fciar ge,.k>hl hebben
kunnen lezen.zetde de oude man ver-
heugU. terwijl' hij hem naar binnen fcok
..En hoe gaat het met alten? vroeg
Durham, nadat zij elkaar de haal hadden
gegeven. „Hoe maakt Hj het? met zijn
duim naar de eetkamerdeur wijzende. ..Den
lae'tslf-n lijd stonden zijn brieven mij niet
aan
J1
zeliigs en oewikaaAks gal, dat vaak onv
breekt in huizen, die meer aanspraak op
de'Ughf-iR maken.
De oude ma» zat ta «mi leun'ln®Hto<9
nxk den rug naar de deur, een schut van
Bpaansth leer wan door den. zorgzame»
M-chael om hem heen gezet, om elk mo.
gclij i lochqe tegen te houden.
Durham kon nu-te A-n voordat hij ach
ter het snherm kwam. Toen tag de dok-
►r. dia war hardlioorond waa, ham en
sprong op.
►Mijn jongen, ten je daar? Welkom weer
thuis, welkom mijn jongen!”
Hij was lam? en goed gebauwd, maar
I> rh-im hemerkte een verandering bij hem,
een gro«4e verandering slnd» hij ham In
de» zomer had gaaien. Zijn trotlten wa
re» alijd scherp grtoek'sml geweest, maar
nu vond Ihirhnm dt hi het oo?toapend.
ec- hij had een aigameen voorkomen van
zwakheid, >tat D»irhain dtep trol.
do andere zijde van het marktp.ein, was
bekend ale hot Townhead. Daar stand het
hoogt-witte hui», wnar Durham nu heen
ging, het eenigi werkelijke tehuis .lat hij
geiend luul. dtagenschjjolijk had hetgeen
enkvie pretentie, toch was- dit hui» met
zijn lag» deur en de verbeten koperen
plant daarop, de heilige plaat» voor me-
niig dankbaar hart. Het was niet noodig
zi«h aan te koniigen. voor hen, die als
van zedt-prokeibl daar heengingen, al» zij
Sn nood verkeerden
Hoewel mn de voorzijde onaanzteniijk,
had hot aan do ajöhfcerzijde een grooten,
verrufekelijken tuin, die langzaam naar de
duinen heMe en een onbelemmerd tutaich
had op de zee. D» oud» «okter. ée zi
u't het wrikuaim- leven hal teruggetrok
ken, uug»fluxnen waar het weldadlghekls-
werk betaof, woonde hier axleen.
Hij waa nooit getrouwd gmve«M, en zijn
eigen ge=«hhvlena.s zou een »>oek kunnen
vullen. Maar dit heett geen betrekking op
hftl leven van Rose Durham. Het moet
evenwel getzogd warden, dat toen dokter
lAngiW) den jongen, voor wien niemand
warme genegenheid voelde, gedeeltelijk tot
Zich nam, dit bij zijn roman behoefde.
Hij had de moeder van Koes» Uur ham Hef
gehad em, obtohoo» zij bewezen had dfe
liefde onwaardig te zijn, had geen ander
haar plaat» In zijn hart ïngenomen. Maar
wfet Hos» Durham niet. Hij meende
dat d« buitengewone vriendelijkheid,
hem «foor dokter Angus betoond werd, een-
voudlg de uitoefening was van de oprech
te en goedhartige weftladigheW. die zijn
ncam geacht had gemaakt ver bulten de
21)
Het beviel hem in. haar, dat zij ge-
wenscht had de zaai.< alléén af te kande
len; hij Weld van krach! in.
vrouw, en bij Ague» wte
de noodige liefelijkheid
haar geholpen hdoben als hij
voelde «en innige blij heid', door den vrede
en den liartstocht die zijn btonenste
vulden, wtwit hij was unit groote
gekomen. Agnes zou nooit wScen hoe dicht
hij bij den rand van de ffiove was ge
weest, die hen voor altijd had kunnen
scheiden. Hij wist nu, en die wripnschap
was een vreugjie van gee» g-woive soort,
voor hem, dat zijn hart haar geheel jo®.
behoorde. Als zij naast hum zou gaan a^
rijn vrouw, dan zou zijn teven worden af.
gerond tot zijn volmaakte volheid. Hij
teijMde er niet aan of Agne? zou ge
lukkig wezen, en had evenmin eenig wan-
tewwen tn liaar gevoelens. Hij moest nog
onderzoeken, hoe groot de verdorrende
'nacht washt was van de jaren, dte de
sprinkhaan had opgegeten.
Sri bwvf®gpdee?.e van Port Haven, a«B
De algemeene beschouwingen van onzen
Senaat over de Staatsbegrooting zijn dit
maal tot een groot en voor dit college on
gewoon politiek-economiach steekspel uit
gegroeid.
Onze overtuiging, dat de Eerste Kamer
weinig of geen zin heeft en het feit, dat w(j
geen traan zouden wegpinken, wanneer dit
staatslichaam zou komen te overleden, kan
geen reden zyn de beteekenis van een de
bat, in dat college gevoerd, te onderschat-
ten. En zoo getuigen wy gaarne, dat wy
deze gedachtenwisseling allerminst overbo
dig kunnen achten.
Dat de rustige atmosfeer van onze Eer
ste Kamer, waar de leden elkaar met heel
wat meer onderscheiding plegen te behan
delen dan aan de overzyde van het Binnen
hof, ditmaal ietwat verstoord is door de
hartstochtelyke, vaak zelfs dramatische
voordracht van den socialtetischen afge
vaardigde mr. Mendels, kunnen wy niet be
treuren: eenig leven kan in deze brouwerij,
waar men op gedempten toon plechtig zijn
beschouwingen pleegt voor te lezen, waar
lijk geen kwaad.
De r.-katholieke afgevaardigde, mr. van
Lanschot, die het debat inzette met de Lin
kerzijde in de andere Kamer aan te vallen
over haar houding tegenover de militaire
ministers, zal zich niet inbeelden, dat het
belang van dit debat in zijn rede zijn oor
zaak vindt. Wat htf aanvoereb om xyn be
schuldiging een glimp van aannemelijkheid
te fceven, was even gekunsteld als onjuist
en de premier was dan ook zoo wys om
dit geheel voorby te gaan. Hy erkende, dat
het Kabinet met de ^militaire collega’s niet
fortuinlijk was geweest en hoopte nu op
een betere periode. Wat mr. Ruys hierover
zei, klonk niet geruststellend, doch wy
willen liever afwachten, of uit de benoe
ming van den nieuwen militairen bewinds
man en diens program zal blijken, dat het
Kabinet beter dan tot nu toe inziet, dat op
dit gebied iets anders dan het vegnolmde
systeem van het oude militarisme eisch is
van den nieuwen tijd. Dan hopen we met
een tetyernemen, op welke gronden de Pre
mier, die een marine-minister koos (mr.
Bjjleveld), welke met zyn portefeuille
dreigde wanneer men hem de in aanbouw
zjjnde kruisers zou opdringen, thans
vóór de nieuwe maritieme beheerder er is
ons meende te moeten mededeelen, dat de
kruisers wel zouden worden afgebouwd;
„op commercieele gronden”, zei de Premier
en hieruit kan vooralsnog weinig anders
geconcludeerd worden, dan dat ze worden
afgebouwd, omdat er zich een gegadigde
tegen een goeden prijs heeft aangemeld
Een ander punt, dat hier vermelding ver
dient, is de Keizerkwestie.. Baron van der
Feltz begon met de Regeering hulde te
ganda
ideëele
dat de
ven
lijk
gedrukt, uitgeraasd ia
me en alle nooden en
ning daarvan gesteld
positieve toekomt, wordt all
even far
ongelooflijk.
En daarom heeten wy de propaganda van
•de socialisten roekeloos.
Men bedoelt 't, wy twijfelen er niet aan,
opperbest, men gelooft er zelf in en ver
trouwt daarby, dat alle» wel zal marchee-
ren, gelyk men zich dat als ideaal voor
stelt. Niettegenstaande, en ziedaar waarom
wy deze propaganda onder economisch zoo
weinig onderlegden zoo roekeloos vinden,
de practyk leert, dat de „situatie", waarop
men zit te wachten, het heft in handen
brengt van wie nog verder gaat dan deze
z.g. gematigden, om, na een korter of lan
ger tijd van schrikbewind, de macht op
nieuw in handen te laten vallen van de
reactie, die nooit beter kans heeft dan na
een tyd van revolutionnaire proefnemingen
en alle ongelukkige gevolgen, welke daar
aan inhaerent zyn.
Wie deze fundamenteele waarheden
deze woelige tyden, die zoo uitnemend
schikt zyn om de menschen uit hun
wicht te brengen goed gedocumenteerd aan
het volk voorhoudt, verricht een even on
dankbaar als nuttig werk.
detel mf een vreugde, dte hij niet onéer
woorden zou hebben kunnen brengen, en
de vele bezoeken. «Iken» al» hij maa*
eei. .paar uren ukl xijn vete en (Iringenle
afspraken kon uitbraken, waren voor den
oiuten Angua de gelukkigste dagen.
Sedert zijn jongensjaren wa» Durham g»
woon gewtxwi het huta te ikaderen meteen
eigenaardig z.a»h| geftuff, waarop de knecht
var den ouden dokter dien avond wacht
te. met een oor dat wa., algeriohi door
pijnlijke scherp.». Durham meukte, door
