PEETEtt
nnep
WEIK
I
TUK
No. 14385
i
TELEF. 537.
aar.
AKKEN ent
Eerste Blad.
ZOON
Feuilleton.
V
ieü.ws- en ^.öL-rrerxeax'ei® tola-cil -voor ö-o-u.a.a en. OxjcxeTx©jwc®xx
De Vrouwe van Darracourt
door
CHARLES GARV1CE
i .eaulhoriseerde vertaling van
I I’ WKSSEUNK- v ROSSI M
(Nadruk verbodan i
Het 200 millioen-crediet.
I 4 regels 2.M. elk» r»gel meer f
ad-
Bureau: MAKKT 11, «flUDA.
Redactie: Telef. Interc. 545.
Administratie. Telef. iBtOfc. 82.
jOUDA
alle
ONZE KOLONIËN.
3791 75
5RDAM,
.REN verkocht.
iua-
ner
en
Marie binnen»
riep
komen
niet
I
AdverUutièa kunnen woidea iugen>oden door tu»**henkom»t van «vlied» Boekhan
<Wei*n. Advertentiebureau» en onze Agenten
3953 '210
I 80, te ontvangen
R D E
izendtal
Dit nummer bestaat uit twee bladen
met inbegrip van de Kindercourant.
vroeg Lucille,
ging naar het raam.
den i
maar
weer
dwaalden zijn oogen naar Lucille - ge
laat.
Wel’ zei de hij bedaard .daar zijn
naar
•gen
de
len
dezen uil-
dal hem
over
Mevrouw
de
lin-
INGKZONUKN MKDKDEKIJN«EN
>P de voorpagina 50 'W- hooger
ik in zijn verhou-
tutiën, koppelarij,
irden bij
v®rLv*.i
voor de
J
gaan,
om
GOÏDSCHE COURANT.
VERSCHIJNT DAGELIJKS BEHALVE ZON- EN FEESTDAGEN.
i veranderd te zyn,
leerzaam om te we-
i doen.
HAGENAAR.
VWH.
I lall’on
voorwerpen
geworden
dbesligsing
jering achtte dit niet
spoed aan
idere uiter-
behandelii
ing. Ook hi
\A.w>raarc
"1 het hoor
ebben, vooi
■r byzondei
ihout
van de kole
i rende die 4
ien Duitschland
blyyen, kan dit
rdeel voor -on» land
onverhoopt in-
voor ons land
reldig zjjn. Dat
de nog steeds
voorbeeld
land
waartegen
fen. De pro
meenteiyke
Terwijl zij sprak, kwam Merle bin-
als
uit-
op
op-
11uurlebij«|ag voor de
5(1 p( 't
i. voor dó eernl-
voor de WATst-
voor de das r-
len slotte 5 p(
wat hij
„Ik
lachtsleven. Alge-
entueel verhinde-
iuwelyk. Beroeps-
sexueele ziekten,
actief van de toe-
huwelijk van de
Commissie
komst had
van den w«
daarom
schuldeii
aan te nemen, dat de Regeering op dit
nog meer licht in het comité-generaal I
kunnen ontsteken en evenmin lykt dit
ndige levensvoor-
mdleven en stads-
ksleven. Landloo-
en alcohol. Rijk-
le levenswijze. In-
Gewone advertentie» ingezonden mededeel ingen by contract tut zeer geredu-
>-e«rdeu pry» Groot* lettere en renden worden berekend near plaatsruimte
U dit
zeide
8 Haagse he kermis-
igen gegeven in de
uitenhof. Over die
altijd veel geschil ontstaan,
jenen. dat deze onder
ider ziin toestemming
Roofhuwelijk
•phuwelyk, huwe-
verlovingsgebrui-
let buitenechtelijk
Invloed van het
•nelijk verlies’." klaag
„Zijn die mooie
van g«vul
op met een uitdrukking van schrik,
r Lucille zeide niets, een vaag voor
gevoel kwam bij haar op.
.Wei wanneer - hoe hebi u hei
ontdekt?” vroeg
.Van morgen
zeN ontdekt
Uwonen van de ope-
iedig een steen des
voor eenvoudigen van harte. Op-
ikte dames vulden de loges en de
.j en wuftheid vierden hoogtij. De ac-
meestal niet van de edelste kwaliteit,
eten goede zaken, doch het gevolg er-
ras dat zij uit den band sprongen. Het
r _elfs zóó spaak dat de troep uitéén viel
er spoedig twee theaters waren die el-
ir heftig beconcurreerden ei
i twee groepen splitstei
de ééne troep of
band apror-’
de troep uit
waren
»n de elite van
en, al naar
de andere
gelyk t. a. v. Simon’s geruchtmakend inter
view, waarover onze Regeering teBerltfn in
lichtingen had doen iaWinnen en in ant
woord waarop Rykskanselier Fehrenbach
een (by de memorie van antwoord af ge
drukt) schryven aan onZe Regeering had
gericht, waarvan toon en inhoud alleszins
bevredigend mochten heetfen.
Bly'ft het crediet aan een economisch ge
slagen land uiteraard eep waag, ook ons
komt het, na het hoor en wederhoor toege
past te hebben, voor, dat het in verband
met de zeer byzondere omstandigheden en
de voordgelen en bedingen onzerzyds, er op
gewaag* moest worden. Indien Duitschland
economisch weet staande te I
crediet zelfs een voordoe',
worden; stort Duitschland
een, dan zal de terugslag
zonder en met dit crediet gew«
Nederland, durf toon end, aan
delibreerende grootmachten een
geeft, zal het uanzien van ons land geen
kwaad doen. Wij betreure» het slechts, dat
waar de Tweede Kamer geen behoefte had
aan geheime inlichtingen, de Senaat hiel
den schyn gewekt heeft (door een besloten
vergadering te lieleggen oh daartoe de Mi
nisters uit te noodigen) alsof hier elenien
ten in het spel waren, welke niet publieke
lijk konden Esproken worden, alsof in het
openbaar niet alles kon gezegd en er iets
„achter” zat. Met zulke geheime besprekin
gen kan ons Parlement niet spaarzaam ge
noeg zyn; het khn som* hoodig zyn, doch
slechts in den uiterste» fcood ,«n wanneer
niet alle teekenen bedriegdh, verffterde men
ditmaal op het Binnenhof, niet i» zulk een
geval.
De publieke zaak in het publiek
nen. Hij was zorgvuldig gekleed,
naar gewoonte; maar er lag een
drukking van misnoegen en ernst
zijn gelaat, die {mcille dadelijk
tnerjtie. Het scheen., dat -hij moeite
had om do wolk, die over zijn gelaat
lag, ie verdrijven, toen hij zich over
haai haitfl boog en een verontschuldi
ging prevelde voor het ongewone vroe
ge uur van zijn bezoek.
„Staat uw huis in brand, Lord Mer
le?" vroeg Marie, toen hij Mevrouw
Dalton en haar een hand gegeven had.
Hij glimlachte op een geduldige wij
ze, zooals men doet hij het aanhooren
van ech kind.
„Neen, miss Verner."
..Wel, als u zeker bent, dat dit niet
zoo is, deedt u heter te gaan zitten
en wat koffie te gebruiken. Ik geloof
niet, dat u al ontbeten hebt.’
Een bediende zette een stoel aan de
tafel. Merle ging zitten en nam een kop
koffie aan van Mevrouw Dalton.
„Ik moet erkenhen dat ik nog
ontbeten heb." zeide hij
„Dat komt van de pret van giste
BRIEVEN UIT DE HOFSTAD.
dxvii.
Den Haag is door alle tijden heen
verzamelplaats geweest van vreemdeli_
gen. Voornamelijk waren het Franschen en
Engelschen, die fortuin gemaakt hadden
en nu liever buiten hun vaderland zich
nestelden om daar al» eerzame burgers te
leven. Waarom den Haag daarvoor werd
uitgekozen, ligt voor de hand. Het oog viel
gemakkelyk op het kleine gastvrije Ne
derland, waar vrijheden bestonden die el
ders onbekend waren. Den Haag nam ze
gaarne aan en op, omdat hier geen recht-
streeksche bronnen van bestaan aanwezig
waren, maar de voornaamste bron van in
komsten werd gezocht in de aanwezigheid
van ryke lieden. Als centrum was den Haag
altjjd gunstig gelegen; het bood bovendien
genoegens en geneugten van allerlei aard.
De residentie had altijd een verlangen naai
het Fransche element; de samenstrooming
van vele vreemdelingen gaf al spoedig een
ietwat internationaal karakter aan de stad
en ontnam er den kleinen burgerlijken in-
trigue-geest, die in andere kleinere steden
zoo licht de atmosfeer bederft. Een der on-
middellijke gevolgen van de internationale
beweging hier ter stede was biiv. de op
komst van het Fransche theater. Opmer-
kelyk is echter de tegenstand die bii het
Hof heeft bestaan tegen de Fransche in-
reiHivoud, merkte Marie op. „Als men
vermaken najaagi, moei men er voor
boeten. De eetfige van u drieën, die
ongedeerd schijnt te zijn door de par
tij van gisterenavond, is Lucille. Mis
schien is. evenals de jonge dame aan
wie gevraagd werd, waarom zij naar
zooveel bals ging dansen goed voor
haar."
De markies glimlachte bij
i. i.is:i.
Marie
zeide hij. heh ik het
„EenigaziiiM onrustig zijn
de. stond ik vroeger op d-m gewoon
lijk, en ging door de kleine es'fkamer
op weg naar Men tuin toen ik hel pa
rs’d half open zag slaan, en zag toen,
dal verscheidene s ukken zilver weg
waren.
_O. hemel’.
monds.
„Wal een
de mevrouw
vn zeldzame
smeeiTkiinst weg?"
„Ja", zei hij gliiuliu-hend. maar
eenigszins droswig „en het ongeluk
kigste van de zaak ia. dat de dief wie
hi< ook is. gegist schijnt te hehhen.
welke de voorwerpen waren, die ik
he; meest op prijs stelde, want hij heeft
de merkwaardigste stukken, en die hel
moeilijkst te krijgen zijn, weggenomen
Ik heli het gewaagd hit u te komen
om raad
Hij keek naar Lucille die mei neer
geslagen oogen zat.
.Raad’ bij ons?" riep Marie uit
Drie vrouwem! Waarom gaat gil niet
naar de politie. Lord Merle?
Hij was een oogenMik stil en
Duurte-biiHlag Indiwche ambtenaren.
Aan de Maasb. wordt gemeld;
Zooals bekend, ligt het i|n de liedue-
ling der Regeering om «ien dinirtebij
slag der Indische ambtenaren in ver
band met de bf4nngrijke verhoogtng
au <len levensstandaard in Ncd.-lndië,
iiatiinerkelijk te verhoogeu.
Nitar «e vei nomen, bestaal de mo
gelijkheid,' dat de navolgend»* regeling
'ooi de fiidodir iimbtermren lol stond
zal komen.
p(|.
->lc 50 inuandsaOïris;
de tweede f50; 35 p('t
olgende f 100; 20 p( 't.
volgende I 200; 10 pCt
opvolgende f200 «»n t
'oor ‘Ie volgende I 2UO.
Bij een maandsalaris van IMOO
daarboven zou dus I 1»M) dirurtehitsl
per maand worden gegeven.
val; maar het was duidelijk.
Iets hinderde, en dat dit bezoek
zaken handelde; dus stond
Dalton op.
moet om mijnentwil niet weg
mevrouw Dalton. De zaak, waar
ik gekomen ben, kan beter open
lijk behandeld worden, met toestemming
van Miss Darravourt zeide hij dadelijk
..Wat is het?"
iets gebeurd?"
Hij zette zijn kopje neer en keek
naai den grond voor een oogenblik.
alsof het hem tegenstond te beginnen.
„Het spijt mij haast, dat ik mij op
gedrongen heb." zeide hij eindelijk,
langzaam en ernstig, „maar het scheen
zoo natuurlijk in dit geval tot u te
komen
„O, wat is liet?’
Hij stond op en
de handen op den rug.
„Er Is bij mij ingebroken" zeide hij
rustig. „De zilverkast in de kleine eet
kamer is opengebroken, en een aantal
voorwerpen zijn gestolen!"
Marie idtte een nitroep van verba
zing en mevrouw Dalton hief de han
200 millioen; 60 millioen voor den aankoop
van levensmiddelen van Nederlandschen of
Ned.-Indischen oorsprong, waarvan reeds in
April, toen het in het Ruhr-gebied zoo ern
stig nypte, 25 millioen was toegestaan en
het „revolving credit” van 140 millioen voor
den aankoop van grondstoffen voor de Duit-
sche nijverheid, welke zoodanig verwerkt
moeten worden, dat uit den export van de
industrieele voortbrengselen het crediet zal
worden afbetaald, edoch met dien verstande,
dat men voor het op deze wijze af betaalde
bedrag een nieuw crediet zal krygen tot het
aankoopen van nieuwe grondstoffen.
Eigenlijk zjjtf het dus twee credieten van
geheel verschillend karakter. Het 140-miIIi-
oencrediet moet uiterlyk in 10 jaar afgelost
zyn, de 60 millioen wordt in 4 jaar afbe
taald door inhouding van 25 c/t by de beta
ling van de kolen, welke Duitschland ons
gedurende die 4 jaren zal leveren.
De stemming jegens deze credietveilee-
ning was aanvankeiyk ongunstig beïnvloed
door de bekende, men mag zeggen beruchte
uitlatingen, te Spa door den heer Simons,
den Duitschen minister van buitenlandsche
zaken gedaan, terwijl ook de uiting van zijn
Franschen collega Millerand over de Duit-
sche kvlenlevering eenige ongerustheid had
gewekt. Het scheen een oogenblik, of
Eerste Kamer onder deze omstandighcdi
niet geneigd zou zyn haar goedkeuring aan
deze overeenkomst te hechten, waai de con-
tra-praestaties van Duitschland zoo op losse
schroeven bleken te staan. De Regeering
heeft hierin echter geen reden gevonden
om niet langer de goedkeuring van het ver
drag te bevorderen en de Eerste Kamer
had blykbaar na het comité-generaal reeds
haar bezwaren laten varen.
Men mag zich afvragen, of dit geheim
zinnig doen hier noodig was. Natuurlyk
vermogen wjj niet achter de gesloten deu
ren te zien, doch wy vragen on» toch af,
gezieif de ophelderingen in de Memorie van
Antwoord en by het mondeling debat door
de Regeering gegeven, of het comité reden
van bestaan kon hebben. Zeker, het is voor
Ministers en Kamerleden gemakkelyker om
over dit soort quaesties vrjjuit te kunnen
spreken, zonder zich te bekreunen om den
indruk, dien het gesprokene „naar buiten”,
vooral over ’s lands grenzen heen zal ma
ken; anderzyds mag het Parlement de za
ken, die zonder 's lands belang te schaden
in het openbaar kunnen en dus moeten
besproken worden, niet achter dichte deu
ren bekokstoven.
Wat Millerand’s mededeeling betrof, de
Minister verklaarde nog niet den juisten
tekst van de woorden van zyn Franschen
ambtgenoot te bezitten, doch wat hy hier
aan toevoegde, gaf voldoende te verstaan,
«lat de waarschuwing van den heer Mille
rand niet kon slaan op de kolenlevering
volgens dit contract aan Nederland, daar
de bekende Commission des Reparations
voor Herstel) deze overeen-
goedgekeurd als in het belang
wederopbouw van Duitschland en
ook in het belang van de Entente,
ischeres van Duitschland. Het is niet
•men, dat de Regeering op dit punt
r licht in het comité-generaal heeft
t mo-
zi’ide hij dadelijk
vroeg Lucille..Ir er
vasie. Tusschen het Hof en de stedelüke
regeering heeft het in de residentie nooit
best willen boteren, zoolang het eerste me
dezeggenschap hield. Wie de stoutigheid
beging met geen vergunning aan te vra
gen bjj het Hof of zich niet te verzekeren
van Hoogst deszelfs medewerking en goed
keuring liep gevaar in moeilijkheden te
geraWen. Reeds in de 17e eeuw vaardigde
het Hof een resolutie uit ten einde te ge-
■lasten „te doen cesseeren het spelen van
eenige Franchoises hier in den Hage ende
voortaen gelycke spelen niet meer toe te
(aten sonder kennis van den Hove”. Na
tuurlijk hield een dergeliik verbod niet
lang stand. De magistraat gaf al spoedig
weer vergunning om te spelen mits de
heeren van de regeering voor niet zouden
worden toegelaten. Het vrijkaarties-stelsel
bestond dus al vroeg.
Tijdens de befaamde
sen werden voorstelling'
Kaatsbaan aan het Buit
Kaatsbaan is altijd
Het Hof scheen te meenen.
zjjn beheer viel en zon<«,.
werd daar niet gespeeld.
Over de Fransche troepen ontstond al-
fcüd weer oneenigheid. Eén der eersten, die
het voornemen had „een Frans opera in 't
tnusick op te rigten”, ondervond dat. Nu
fcaf het Hof wel consent, maar de stedelii-
ke regeering bleef weer eens halstarrig
weigeren. Van Effen vertelt in de „Specta
tor” niet veel goeds van die Fransche
troepen.
Bovendien werd het bij’"
ra’s en comedies al spoe^
aanstoots voor eenvoudig'
gepronkte dames vulden
weelde en wuftheid vierd«
teurs,
maakt
van wi
liep zei
en t
kaar heftig 1
den Haag in
gelang zy aan
<lo voorkeur gaven.
Ondanks al die wederwaardigheden hand-
haafde het Fransche tooneel zich en kreeg
het steeds meer de gunst van het publiek.
We zien «laarbij het oude liedje: het Hol-
landsche tooneel gaf niets dan prullige ver
talingen, terwyl het Fransche in alle op
zichten trachtte by te zyn. Een Nederland-
sche opera bestond nog niet en dus was
men voor muziek op de Fransche aangewe
zen. Daar kwaïn dan nog by dat de diplo
matie die in den Haag zetelde, het Fran
sche tooneel graag steunde. Wat Hol-
landsch was zakte af naar Amsterdam en
vandaar uit bezocht men geregeld den
Haag. Deze toestand bestaat feitelyk he
den ten dage nog en slechts in de laatste
jaren is daarin een weinig verandering ge
komen.
Er heeft in den Haag ook nog eens een
Joodsch tooneel bestaan, waartegen het
Hof alweer bezwaar scheen te hebben en
het „voorsieninge” wilde tref-
rocureur-generaal gaf aan de ge-
B overheid kennis, „dat een Jood-
62)
..Mijn vader liet nooit na krachtig
h»j mij aan te dringen, dat het onze
plicht is onze schulden dadelijk te beta
len. zoodra wij die gemaakt hebben”,
zeide mevrouw Dalton.
"Hij voegde er niet bij. of 1
kon of niet, veronderstel ik?”
Marie.
De oude dame opende de lippen om
te antwoorden, toen een Itediende hin-
nentrad.
„Lord Merle, Miss!" zeide hij zoo
koel, ftjfiof het de gewoonte was, dat
heeren uiorgenbezoeken brachten aan
de ontbijttafel
-Lord Merle!” riep Marie uit. „Goe
den hemel, dan staat zijn huis zeker
bi brand!”
Lucille stond op met een vagen blik
van verveling, toen zonk zit weer in
haai stoel.
„Laat hem binnenkomen, alsjeblieft",
zeide zij.
.Het zal mij verwoniïeren v
wil”, merkte Marie ter loops op.
hoop maar, dat hij komt voorstellen
Het verdrag, op 11 Mei j.l. in de resi
dentie gesloten tusschen ons land en
Duitschland nopens de verleening van cre
diet en den uitvoer van steenkolen met de
bybehoorende overeenkomst tusschen den
Staat en de Ned. Maatschappij tot Ontgin
ning van Steenkolenvelden te 's-Gravenha-
ge, ia nu ook door de Eerste Kamer goedge
keurd, zonder stemming zelfs.
Was het resultaat dus hetzelfde als in
de Tweede Kamer, ook de wijze van behan
deling in beide Kamers had veel gemeen.
In de Tweede Kamer een poging tot een
kort uitstel af gestemd, wyl het zomerrecès
natierde en de heeren een ongestoorde zo-
mervacantie willen genieten; weinige uren
slechts om het Regeeringsantwoord te be-
studeeren en een afhandeling op den laat-
sten middag van het samenzyn der Kamers
(2 Juli), in een reeds goeddeels leeggeloo-
pen vergadering, waarin men ten hoogste
20 minuten spreken mocht over het 200-mil-
lioencrediet en waarin zelfs het voorstel om
niet te repliceeren met een hoeraatje aan
vaard werd.
De Eerste Kamer doet uiterlyk solider.
En de heer Verheyen, lid van <le centrale
sectie, vond ’t dan ook wenschelyk in den
breede te betoogen, dat de ongewone spoed,
dien ook de Senaat met dit wetsvoorstel
maakte, niet in stryd was met de goede re
putatie van de Eerste Kamer, om de haar
toegezonden voorstellen „grondig en zake-
lyk” te onderzoeken. Die verdedigingsrede
deed eenigszins zonderling aan, daar de me
morie van antwoord der Regeering nauwe-
iyks van de Landsdrukkery verschenen was,
toen de heeren de openbare behandeling
aanvingen en de grootste helft van de leden
liet comité-generaal, waarin de Regeering
daags te voren, midden in de schriftelijke
behandeling, inlichtingen had verstrekt, niet
had bijgewoond. Het was een publiek ge
heim, dat de Kamer aanvankeiyk voorne
mens was de zaak in alle kalmte te behan
delen. Het zou dan September
zyn, alvorens de Kamer haar eind
•zou nemen en de Regeer '::.a
raadzaam. Zy drong daarom op
en de Senaat viel toen in het an«
ste, door een holder-de-bolder behandeling
alsof het om een kleinigheid ging. Ook hier
hetzelfde motief als aan de overzyde van
bet Binnenhof; de heer Bergsma noemde
het zonder omwegen: een week later zou
men het quorum niet meer bijeen kunnen
krijgen. De heeren hadden blykbaar niet
op zoo laat in het seizoen vergaderen gere
kend, de reisplannen konden niet meer ver
anderd worden! Wy gelooven niet, dat een
solider behandeling een ander resultaat zou
hebben opgeleverd; alleen de indruk zou
niet gewekt zyn, dat een zaak van het al
lerhoogste economisch belang onvoldoende
werd bezien.
Duitschland krygt dus zyn crediet van
redoneji voor.”
„Redenen! welke redenen?" vroeg
Marie. „Natuurlijk moet u naar de po
litiv gaan. Dal ia toeh de gesehikMe en
eenvoudigste manier, ie het niet?
„Lord Merle zeide dat hij redenen
hau. Deden wij niet beter te hooien
welke die z jn. voordat wij raad ge
ven?" zeide mevrouw Dalton gestreng.
Lucille hief voor het eer>4^» negen
op. ..Welke redenen?” vroeg Im«
«laard.
Merle beet zich op de lip en scheen
verlegen <*n aarzelde
Ik ik wil het u niet gaarne zeg
gen. zeide hij. „Het is zo«» onwaar
Hchijnlijk zoo ongvlooflili; en
toch
„O. ga toch voort!" viel Marie hem
in de rede. .Ziet u niet dat wij hran
den van nieuwsgierigheid? Wij hoeren
niet lederen dag van een inhraak!”
„Vergeef mij”, zeide hij. „Ik aar
zelde omdat de zaak zoo piiinlijk voer
mij is, en Ik vrees, dat die «wen pijn
lijk zal zijn voor miss Darracourt.
„Voor mij?” zeide Lucille.
„Ja. ik vrees het. Maar ik doe
beter rechtstreeks voort te gaan. Zoo
dra ik hef ontdekt had. wilde ik da
delijk schellen, en de bedienden bijeen
roepen en hun dan diefstal bekend ma
ken. maar het kwam bij mirt op dat
ik ndmehien zelf een apoor zou vinden
De diefstal moet gisterenavond laat of
hedenmorgen vroeg gobenrd zijn ik
hedoe! omstreeks twee of drie mir
(Wordt vervolgd.)
ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal 2.25, per week 17 cent, met Zondagsblad
oer kwartaal 2.40, par week 22 cent, overal waar de bezorging per looper <eechiedt
Franco per poat per kwartaal 2.7S. met Zondagsblad /3.40
Abonnementen worden dageiyk» aangenomen aan on» Bureau; Markt II, GOUDA
by onze agenten, den boekhandel an de postkantoren.
ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behoorende tot den beeorgknng)
1—5 regel» /1.S0, elke regel meer ƒ0.25 Van buiten Gouda en den bezorgkring
15 regels 1.55, elke regel meer 6.30. Advertentiéu van publieke vermakaiykheden
15 cent per regel. AdvertentiSn In het Zaterdagnummar 20 byslag op den pry»
om den dag op een fatsoenlijke
nier door te brengen."
Mevroujw Dalton vouwde haar
vet op.
„Zullen wij de kamer verlaten), miss
Darracourt?” vroeg zij.
„Neen, neen." antwoordde Lucille,
„als ’lu blieft niet. Ik denk, dut Ma
rio het bij het goede eind heeft,
dan hebben wij uw raad noodig.
i. ii_
toegezonden.
.jongen» en mei»-
n.
an dat onderw
jjde toe te lich
t oog, dat het ook
at alleen aan het
>or zoo licht een
•d, en vergat, dat
rtplanten leven is.
rdienste van den
sche comedie op verleden Satunlkg «n Son-
dag op de luysemarkt gespeeld is, geeven-
de aua den Hove in consideratie of daar te
gen geen voorsieninge behoorde gedaan te
worden."
Uit deze korte aanstipping van enkele
punten uit de historie van het Haaguche
tooneel, blykt merkwaardig hoe de interna
tionale beweging die hier ter stede altyd
heeft bestaan een sterken invloed heeft ge
had op den gang van zaken. De bemoeiing
van de overheid met het tuoneel is altyd
negatief geweest, men verbood, legde moei-
lykhedan in den weg, stelde bepalingen o.
a. dat van de opbrengst een deel moest
worden afgestaan aan de „diaconie”, nu en
dan werden by plakkaat alle tuoneelvoor-
stellingen verboden „als schandaleus en
schadelyk voor de gemeente”, in één woord
het censor-spelen heeft den magistraat ten
opzichte van het tooneel steeds in het bloed
gezeten.
Wy halen dit nu eens op, nu eindelyk de
houding der overheid gewijzigd is. Hét sul»
sidle aan de Nederlandsche Opera, de ge-
meentelyke steun aan orkesten, de instel
ling van de gelegenheid om voor het tooneel
geld uit de rdks-schatkist te bekomen, zyn
daarvan het bewy».
Drie eeuwen lang heeft de overheid niet
geweten, wat haar houding moest zyn te
genover „de kunst”. A1 le r bespot tel U kst
trad zy vaak op, willekeur was aan de orde
van den dag maar het tooneej heeft zich
onder alle tjjden en alle lyden gehnnd-
Of nu een betere dageraad gloort?
Den Haag had reetls honderd jaar zjjn
eigen schouwburg-gebouw, maar zou er ooit
met iets zoo gesold zyn als met den Haag-
schen schouwburg?
Nu de tyden schynen
biyft de historie toch le
ten wat men niet moet
en
