iNWERK
D.X3
luidaandoenlntfes
No. 14704
Zaterdag 20 Augustus 1921.
60e Jaargang.
ET GIJ
Co
- GOUDA
enezing
or Jeukt
d-Uitslag
i
i
klcohoi
ize
ng
:erend.
FEUILLETON.
Z^ES
i
I
choone Bus!
maanden door de
HonfluolM
ter verkrijging eener fii
ste, ƒ8.
DE PRIMADONNA.
XTïe^-txrs-exx-#^d.-v"extexxtie'bleLd.-v‘oox Q-oxecLel sxx Oxxxstxelcexx.
en
hl"
Aanslaande bezuiniging.
1
BEHALVE ZON- EN FEESTDAGEN.
1—4 rard. /Ï.04, «Ik. mw /OM.
Redactie: Telef. latere. 545.
Bureau: M A RKTill, GOUD A
Administratie: Telef. latere. 82.
I
zijn, die -V
iWrs Belangrijke'
bi
Jda
e Berkhten.
Wet
jrk.
■i
3788 100
5(
9
niet,
AGENDA.
(Wordt vervolgd.)
c*
Gewon* «dvertentiën
ceerden prijs. Groote let
Advertentiën kunnen worden ingssonden door tasschankonurt m «oliede Boskhaa-
dolaren, Advertentlebureaux en ome Agenten.
Wd
!h I
beloofde Karla en kneep
haar natten zakdoek in elkaar.
„Ik doe immer» niets maar zien wil ik
het alleen maar zien...”
Louise legde met een streng gebaar den
arm om haar heen.
„Men moet kinderen niet aankijken, als
ze slapen, daar worden ze wakker van...
Kom zing ons voor het laatst nog wat
voor...”
Ik ben juist in de stemming!”
Dr. Maurer keek naar de zusters, de kin
deren en Karla en zweeg. Maar Karla keek
hem op dit oogenblik aan en ze had met
hem te doen.
Adèle bracht de bowl, het dienstmeisje
volgde met een berg koekjes, die Louise
had meegebracht.
,Jk ben geradbraakt”, zei Adèle en viel
op de sofa neer.
«u de
flgin-
jid in!
WOr-
St)
Stl
ric
1 r
Zl' ’I
ite
.ETCKEME geeft een 1
I, 1.20.
.V. Mij. SANITAS
rte Tiiendewear 10.
H: Korte Hoogstraat 37.
Zadelstraat 87.
'otterstraat 6.
Dit nummer bestaat uit twee bladen
EERSTE BLAD.
loren. Het financieele
>r vrijwel alle volken
jen vraagstuk en een
de Noordpool. 1
Naulty te Washington
„Preusalsche Zfcr." hst
ptember een vliegtocht
irnemen. Do
Barrow. die
C aan de
vandaan
en van-
Uit het Duitsch van Olga Wohlbruch,
met autorisatie vertaald door
Mevr. J. P. WESSELINK—v. ROSSUM.
(Nadruk verboden.)
-
GOMBE COURANT.
VERSCHIJNT DAGELIJKS
had gekozei
gingen in 1
luchtschip,
deze onder
INGEZONDEN MEDEDEEL1NGEN
Op de voorpagina 50 jiooger.
en ingezonden mededeelingeri bij contract tot zeer gsradu-
stoers en randen worden berekend naar plaatsruimte.
dip zou vei
:Wh thans,
hleigneuM#
if voelM^rlww—
i^ei enkel In Ions
ing roept! Ep,het
Ak elfys fel-
bezuinigingsministbr zdlj krijgen 'j
izM minister De Geer. Tërugge-
tot de gezonde gedaönw, dat de uit-
zich naar de inkomsten mootert-
eh dat deze inkomsten zelfs voor
_2_‘, ‘.J. yn, maqr dqor
;,de -financieele capaciteit van het land éniin
laatste instantie door economische ‘mógelyk-
rische Drukkerij
-N A ZOON - GO®1*
zachtjes naar zijn kamer, hing een scherm
over de lamp, dat Fritz niet wakker zou
worden, die zijn zwaren jongensslaap sliep
en ging bij zijn schrijftafel zitten.
Hy nam de pen op en schreef. Een
twee bladzijden. Dan haalde hy alles weer
door of verscheurde het zachtjes, met ver
beten woede, die geen uitweg zag.
Den avond voor het vertrek had Adèle
een Annanasbowl gemaakt, waartoe Alt
mann de ananas had gegeven. De kinderen
mochten opbljjven en Karla liep in een oud
japonnetje rond want al de nieuwe lagen
in de open koffers en het donkerbruine
reiscostuum met de mooie, lichte leeren om
slagen zou eerst morgen worden ingewijd.
Schmerzchen sluimerde diep en onbewust
in haar wagen, met de flesch in den arm.
Adèle dacht aan haar nachtrust en had
Karla streng verboden het kind er nog eens
uit te nemen.
„Nee nee
ppsls van hst DAB. MMi
elke plek waar SosMta
iuitslag, ontsteking of jeuk
en gy herkrygi uwe ruit
i verkwikkende slaap geniet
>n paar druppels maar I It I
waard? Laat nog vandi
lent F. 0.75 en f.150 p«
Ige D.D.D. Zeep A f. If-. T
alle apotheken en drogist
B. Meindkrsma, Den Ha
oohure op aanvraag.
ij Anton Coops en Mej.
uinose zi
is? Voor
n; die lustt
gedurig vt
Ün in het
nden; die te m<
;e zwak om te
se een opwekkend
idel, waarvan de
verrassend is.
flesch met gebruiksaa*!
-, 6 fl. 11.—, 12 fl. ƒ21.1
pothekers en goede Dro-
ITAD;
!H
pen Haag nooit ge-
^jgpoii’ wordt
ral worden en dus
Mkven noodzakelyk
B deze inkrimping
ïp.'staat verschillend
lAen staat zelf door
i s. Maar wanneer
fpeid van ipkrim-
4 i men den
KÏÏöls'
mik een voortref-
^r allen die zwak
steloos en zonder
vermoeid zijn of
hoofd, in den
10e zyn om
i slapen, is
en ver-;
uitwerl
Verpoos uw geest, verkwik uw
krachten, schors d'arbeid, maar
hervat haar weer, en leg, ook zelfs
in uw gedachten, uw taak niet neer.
BEETS.
ien .psk.
aUfiKi
die gin
„.„krjen
Bveningsdhe
groote nij-
an aan d|n
gebonden,
a Haag z^lf
té geven Is
abrikaat ép
tentoonstel- 1
I te orgaHÏ- l«jg
jheveningén jwqh
el ijk tentoonstel- de o;
het. kalt aardig
Ipt is.|Volgens de
|bij de ope-
jindustrieën
vertegen-
nte t(jden Rebben zeer
zich de mbeite en de
aet deelnemen
v......aal! verbonden
■*i veel optimisme en
ten slotte begrijpe-
29)
Op den terugweg ging ze met Bicki in
een theesalon en liet haar „uitkiezen”.
„Tante u is goddelykl”
De tijden waren veranderd. En Karla
doorleefde de nieuwe met blij genieten zon
der veel na te denken. Als Bicki Van ver
rukking verstomde btf het zien van een lint
of ceintuur, kocht ze het haar.
„Wees maar erg lief voor Schmerzchen,
Bicki, als ik er niet meer ben.”
En Bicki lachte niet meer over den naam.
maar noemde hem ook.
Meestal ging Altmann met Karla uit
Ook al, opdat ze niet te veel geld „verdeed”.
Maar in den grond was ze niet verkwistend.
Nu haar bescheiden honger naar weelde
gestild was, bleef haar nog maar een klei
ne snoeplust by: roomhoorns en soezen
verdwenen by massa's in haar maag en dik
wijls kocht ze een ons bonbons of chocola,
die ze in het geheim uit den zak opsnoepte.
8 uur, Concert SocW
egen”.
biedqnd voorschreef en naar de noodzake-
lykhèi'd ervan geen navraag duldde, scheen
den A
met vi
van |<k
MenJ
wanneer mè
of gpdere
nomén en H
Iqid, dat
tisch en'!fali
levert en i
hébben. I
De reactal
gevölfren
„Goede be»te
Altmann had zich op dat oogenblik wel
voor zyn zuster willen laten vierendeelen.
Louise Altmann schonk de glazen vol.
„Kon jullie niet wachten tot de grootan
zich bediend hebben”, snauwde ze tegen de
kinderen, die op een verdachte manier met
hun handen bij de koekschaal kwamen.
Men klonk. Alwin Maurer zei iets van
goede reis, gelukkige thuiskomst en van
veel lauweren.
„En veel geld", vulde Adèle aan.
Dat was toch werkelijk de eenige geldige
reden, om het water over te steken. Zoo
heelemaal stond de zusters de zaak toch
niet aan.
Wat kon er intusschen niet met het kind
gebeuren En dan waren er niet genoeg
schouwburgen in Duitschland.
Als er dan persé comedie gespeeld moest
worden! En in welke functie begeleidde
Ernst eigenlijk zijn vrouw? Hy had ondui
delijk gemompeld: „Ik zal den directeur
van dienst zijn”.
„Dus plaatsvervangend Directeur?” had
Louise gevraagd.
„Niet precies. Meer bij gelegenheid... als
hij my eens noodig heeft.” Het eergevoel
der zusters leed er onder. En ze vroegen
niet meer. Nu klonken ze en dachten er het
hare bij. Ze hadden iets tegen Kayrla. Het
stemde hen bitter, dat Karla een zekeren
glans tegemoet ging, terwijl hun broeder
roemloos in de schaduw bleef.
„Nu houd vrede met „elkaar", tolde
Louise.
„En weost spaarzaam”, vervolgde Adèle.
den Amerikaan WWt-
door de lucht werden
■momen. André stee» in 1897 van
tergen op met een reusachtige lucht
ballon, en Woltmann, die eveneens de N.-
W. punt van Spitsbergen als uitgangspunt
^an, gebruikte bü zijn beide po-
i 1907 en 1909 het bestuurbare
Zooals bekend is, faalden al
■rnemingen.
U VOOR NAMAAK.
.N DAM Co.,
raat 2c/4. Den Haag.
6749 80^
Dikwijls droomde hij, dat hij Altmann’s
plaats innam. Als Karla zyn vrouw was!
Als hy nu met haar de wyde wereld in
mocht reizen...! Hij stond op en legde zijn
handen op haar schouders.
„Jullie beiden hebben het goed!”
ZJjn weeke, gevulde hand was heet en
Karla voelde het branden ervan door haar
japon heen. Ze maakte zich los een
beetje verlegen en goedig.
„Ga ook mee, Alwin...”
iZe dacht er niet bij. Maar hem vloeide
het bloed langzaam en zwaar naar het hart
terug.
„Ja dat zou wat zijn meegaan.,
en al die rammel achterlaten!"
„Wat pra|t je voor onzin, Karla”, kwam
Altmann titeschen beiden. Hy kende zyn
zwager nu. Die was gauw onder een hoedje
te vangen. Het oogenblik beteekende by
hem alles.
Dr. Maurer dacht misschien wel hetzelf
de. En hij doorleefde weer den tijd, toen de
huisbakken gezelligheid hem ingepalmd
had, zijn korte, glansrijke, geestelijke op
bloei den roes, dien hij had meegebracht
van het groene veld.
Alles verzonken onder de grijsheid van
het alledaagsche; niets vroolyks, niets be-
vryends was er meer in zyn leven. Een af
gewerkte vrouw, twee kinderen, die hem
nog weinig vreugde verschaften, een be
krompen huiselijk leven en stapels schrif
ten, die Ry met stroomen van roode inkt
doortrok, het eene jaar na het andere.
Het kwam voor, wat anders nooit gebeurd
was, dat hij, zelfs al» hij den avond thuis
had doorgebracht, eerst naar de slaapkamer
ging, als Adèle vast sliep. Hy zat in de
woonkamer, lezend en rookend.
Maar als Karla gezongen had, ging hij
ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal ƒ2.25 per week 17 cent, met Zondagsblad
per kwartaal 2.90, per week 22 cent, overal wkar de bezorging per looper geschiedt.
Franco per post per kwartaal ƒ8.15, met Zondagsblad ƒ8.80.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen! aan ons Bureau: Markt 81, GOUDA,
py onze agenten, den boekhandel en de postkantoren.
ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behoorends tot den bexorgkring):
1t—5 regels ƒ1.80, elke regel meer ƒ0.25. Van buiten Gouda en den besorgkring:
1—5 regels 1.55, elke regel meer 0.80. Advertentiën in het Zaterdagnummer 20
bijslag op den prijs. Liefdadigheids-advertentiën de helft van den prijs.
overlast aandoen. Met politie-verordeningen
komt men niet heel veel verder, want die
reglementeeren het kwaad, zonder het uit
te roeien en zonder een beter inzicht te ver
schaffen. Het zul echter niet kunnen uitbljj-
ven of de hanen gaan terug naar de boerde- J
rijen, de zangeressen worden geïnterneerd in
de duinen, de auto’s en motoren wordt een
uur van ter ruste gaan voorgeschreven, de
poesen zullen huisdieren worden gemaakt,
de honden aan den ketting gelegd en de
grammofonen kullen alleen met gesloten
vensters mogen kryschen.
Dan keert de rust in de huizen weer, dan
zullen allen niet meer gestoord worden in
hup slaap, dan wordt de stad het dorado
Maar voorioopig iel het wel niet veel ver
anderen. Men hoemt^lat grobte-stadsgewoel.
HAGENAAR.
Dat had ze zeker van haar vader.
In de Culmstrasse duurde haar blijde
stemming zelden lang.
Toch deed ze Adèle graag het een of an
dere pleizier. Meer om zich vrij van dank-
baarheidsverplichting te voelen, dan om
dankbaarheid te toonen. Maar als een
schoolkind verheugde ze zièh er over, dat ze
aan het strenge toezicht van Louise ont
snapte. Met haar had ze nog minder belan
gen gemeen dan met Adèle. Misschien was
het gemis aan alle gevoel voor kunst in deze
twee klein-burgerlyke vrouwennaturen,
waardoor ze hRtr onbewust altijd vreemd
bleven.
Pauline was de eenige.
Maar Adèle had verklaard, dat Pauline
wel heel aardig was, maar toch... een
dienstbode. Al vond „papa” het goed, dat
ze mee aan tafel at... dit kon toch voor de
vrouw van dr. Maurer niet gelden!
Des avonds zong Karla en Altmann bege
leidde haar. Adèle had nog van alles te
doen in de huishouding, maar dr. Maurer
zat in een leunstoel en liet Karla’s stem
over zich heen vloeien. Dikwijls brandde ze
als vuur in hem, dan weer verfrischte ze
hem als een koele bries.
Als ze ophield, vroeg hij: „Wil je niet
verder zingen?”
Ze hoorde het innig verzoek in zyn stem
en glimlachte. Zoo'n goede vent was die Al
win zoo’n domme, goede vent!
Voor zyn pleizier zong ze zelfs Schubert.
Maar dan vond ze telkens:
„Air ik liederen zing, is het mij, of ik
een japon aan heb, die te vaak gewasschen
is”.
Dr. Maurer glimlachte een beetje treurig.
Hy critiseerde niet meer.
„Je zingt liederen ook mooi.
De ministerieele crisis, door de verwer
ping van jhet militie-ontwerp van minister
Pop ontstaan, heeft ook buiten het gébjed
onzer wèerbaarheidspolitiek qèn duidelijk
waarneembare uitwerking gehad. l'}n Ijlde
wyze van oplossing zoowel als het jjcdjn-
mentaar der pers f op deze beslissing jwék-4
ken den indruk, dat niet in de eerste plaats
een verandering van het regeeringsbeleid
ten opzichte van het defepsievraagatuk,
maar veeleer eea lyyzigin^ van haar finan
cieel oeleid het doel verd der kabinetswij
ziging, waartoe een bedii£sin$ omtrens het
defensievraagstuk noopte. Verwonderlijk is
dit zeker allerminst. Want veel meet dAn
het defensievraagstuk houdt pet groote fi
nancieele vraagstuk de algemèerte aandacht
gespannen. l£ïrdit is niet alldep in ons land
het geval, waar de belangstelling voor mi
litaire aangelegenheden nooit Rijster groot
was, tenzy dan in destructievee sin, rriaap
evenzeer in de groöte EuropeUche lalden,
die door hun machtspositie '«n den aard
hunner bemoeiingen toch tot (een intense
belangstelling in rkilitaire pr^Rtymen ge-1
dwongen zyn en apn de verzorging van
hun militairp belangen een buitengewone
aandacht moeten besteden.
De oorzaak vanuit verschijnsel Is niet
moeilijk na te
vraagstuk wordt vq
in den volsten zinj
moeilyk op te lossen vraagstuk. Nu de oor-
logspsyschosè begint te wijken en de
menschheid tot een redelijker bezinning te
rugkeert, raakt men weer langzamerhand
tot het inzicht, dat elke, ook de financieele
mogelijkheid haar grenzen heeft, en dat het,
wil men niet tot een debacle komen, nood
zakelyk is naar deze mogelijkheid zijn eigen
leven en huishouding, maar ook die van den
staat, in te richten.
De staatsuitgaven zijn gedurende den
oorlog en in d'e daarop volgende jaren voor
al in de oorlogvoerende landen, maar ook
in de andere, meer dan buitensporig ge
weest. Het was, of er aan de financieele
kracht van den staat en gemeenschap geen
eind kon komen. Men scheen de milliarden
nog minder te tellen dan vroeger de hon
derdduizenden. En dit was niet enkel het
gevolg van oorlogsuitgaven of uitgaven, die
indirect door den oorlog noodzakelyk waren
geworden. Het rekenen met milliarden
maakte, dat men op elk gebied van staats-
werkzaamheid de kleintjes nauwelijks meer
telde, en niet alleen elke uitgave al spoe
dig als noodzakelyk aanvaardde, maar ook
voor elke als noodzakelyk aanvaarde be-
Psr
Een, physic
heeft,volgens ds 1
Man bpgevat in 81
nasr de Noordpool te ondei
tocht ’•'■aal uitgaan yaa Kaap 1
ten Oosten van de Bennestraat
Noordkust van Alaska ligt. Hier i
wil de heer Naulty naar de Pool
daar naar Bpitsbeygen en veryolgenc naar
de Noordpunt van Noorwegen gaan.
De weg van Kaap Barrow naar da
Noordpool is ongeveer 2000 KM lang.
Onderweg wil Naulty waarnemingen doen
'betreffende de zee- en luchtatroominjran
en den toestand van hst ijs aldaar. De
vliegmachine, dis voor dit doel werd ge
bouwd, kan behalve Naulty nog drie pas-
sugiera bevatten; het kan 100 Engelsche
rnylen per uur afleggen en zooveel brand-
stif meenemen, dat de vlucht zonder op
onthoud 50 uren kan duren. Gedurende de
IViolreis zullen verschillende landirwen
gemaakt worden. Indien dit ónmogelijk
biykt te zijn, moet de machine zonder tus-
schenlanding tot Spitsbergen vliegen.
Men heeft reeds herhaalde malen Noord-
poolreizen per vliegmachine op touw ge
zet, maar nog geen is verwezenlijkt
Of het bericht over Naiüty’s vliegtocht
volkomen betrouwbaar ia. moet man af
wachten, voegt het blad aan dit bericht
toe. Indien hpt waar is. moest Nsulty al
thans met zijn vliegmachine in Kaap Bar
row aün, om zich te prepareeren voor deze
hoogst riskante onderneming otn proef
tochten te houden.
Tot nu toe zijn de Noordpooltochten van
den Zweed André en
man de eenigen die
ondernomen. André
Spitbei
deren heeft beziggehouden en dat maar nim
mer is opgelost, is ook nu we<>r te berde ge
bracht. Het is hei vraagstuk van den over
last, dien het rustige deel van de burgerij
/ondervindt van het Jneer luidruchtige en)
lawaaiige. Onder dit laatste deel rangschik-
Iken we in de eerste plaats de houders van
auto's en motor-rtywlelen. Dit soort men-
i schen schijnt vooral »ot hst nachtbrakende
deel van het publiek Re behooren. Midden in
)den nacht snorren deiauto’s en motoren nog
lang» de swaten en snerpend klinkt het ge-
I toeter en Useblaas van de signalen door de
ressoneerqnHe huizqn-geulen. Ondanks alle
verordeniiitfen knallen de potten en vaak
dreunt hethln de huizen van het gehijg der
hiotoren.' iMer die rustig in zijn huis wopnt,
hqngt ieti,boven het hoofd, dat straks zyn
buürmdi uch eqpt?motor aanschaft en/ op
naèjit env óhty ‘dé1 gaksche buurtschap jt®r-
op gestamp en geraas.
tiental Rewoners vah efcn zelfde
’"“Srin ^nauwelijks Vijftig huizen
zich'iMt den gemfenteraid ge
le van den geweldigen overlast
vaar een drietal rywMft- en motorre-
Bjksw die straat geveWigd, ohdervln-
l4i)et juleen Hat, de trottoirs en de ry-
Mortoen wtói deel steeds vertape rd
ïr ^tsepPinotoren en apto’s^die on
ibim stram worden getoparèerd, <u>
kell^onifl alii race-baat), als proeF
motore^ tenten rennep.
I Jleze menschen
heeft ons sy
te gaan nemen
ires overdreven,
dpof de gansche
aratie-inrichtm-
Jtsen
opeAba|j4 str|
straat ikelfjwoni
weg glpniwt o
Het ernsfflge mkltaag vhnH
over de onnist in Hun stirw|r
toe gebra<#|t éenta een kijkje i
en waarlijk^niets |s in hun adi
Het heeft er den schyn van’lal,
straat een deel js van de reparatie-inrichtm-
gen.
Het is niet het eenige euvel dat onder het
algemeen begrip „overlast” valt. Een der
Haagsche factoren voert al geruimen tijd
een actie tegen de hanen, een onduldbaar
soort muzikanten in de steden. Deze overi
gens zeer geachte dieren passen zich niet
aan by het groote-stadsleven en hun plat-
telands-gewoonte om bij het krieken van
den dag te ontwaken en aanstonds op luid
ruchtige wijze uiting te geven aan hun le
vensvreugde valt allerminst by de stedelin
gen in den smaak. Evenmin begrijpen de
katten en katers dat hun liefde-lïed weinig
sympathie ondervindt. Zy hebben een hevi-
gen concurrent gekregen in de grammafoon,
wier grondtoon nog maar altijd veel aan
het katte-gezang doet denken.
Na-in-de-famie van de katten zijn de
leerlingen in zangkunst, die minstens even
lieflijke geluiden uitstooten en alleen hierin
van de katten verschillen dat zij veel hard
nekkiger volhouden en aan geen bepaald
seizoen van het jaar zijn gebonden. Van
piano’s en orgels zullen we maar niet spre
ken. Die zyn er in zooveel duizendtallen, dat
geen straat daartegen beveiligd kan worden.
Voeg ten slotte nog de hondenplaag b|j al
deze plagen dan is het stel compleet.
Inderdaad het leven in een dicht opéénge-
pakte stad heeft zijn schaduwzijden, vooral
wanneer niet alle burgers er zich reken
schap van geven, dat zy zoo licht een ander
bedenkelijk dicht gen#!
inkrimping der staatspj
zal i zijn. Welke 'M’tgaj
treffen moet, zal in el»
beoordeeld worden en ii
ièdére partij weer anil
eenmaal de noodzakdll
ping is vastgesteld, kal
weg daarnaar zoéken.
- -J
BRIEVEN UÏTl!
ai Een nytvérheidsstadj'ifl
‘utEïil weeit «lï1»1 het r.'
5r^d IDat slui^ftuurlijk «a
1 j i JpÜvere ri^nschen jn uft
1 RH11 werkplaatsen «nM
mipie dingen o maken.]
fRlBschr_:;
lamheid die sp
re8p- 3
.'Het ligt voor i
M 'F h
h'Höm daarvai
JdWverMniginM Nedc
gedichtejgakomei
iittg vaitjde tOg?ch<
interen. Deze mordt 1
Ktyoudjb in1 Het gei
SuMgageWóuw W» (nra
tóe wat daar.bijéén
maledeelingep 'van d<
:|lpgen zyn ert m derf
waarvan er eën'zev:
wóordigd zijn. De si»
velen weerhouden on^--
kosten te getroosten dieiaan het deelner
aan een expositie nu eenmaal! verbom
zijn. Dit getuigt niet van
vah energie maar het is t
lijk.
Het hoofddoel dezer expositie is, gelijk te
begrypen valt, de propaganda voor het Ne-
derlandsch fabrikaat. Men wil het publiek
eens laten zien wat er in eigen land, nog
méér speciaal in eigen stad wordt vervaar
digd. De gewone industrieën die wel in
iedere stad voorkomen zyn natuurlijk ook
aanwezig: eeiyge drukkerijen bijvoorbeeld,
eenige handnyverheids-inrichtingen, blik- en
koperwerk, lampen-fabrikage enz.
De Scheveningsche visschery met de an-
nexbedrijven is goed vertegenwoordigd. Pro
paganda voor het uitbreidèl^yan de Vis-
schershaven is hoofddoel. Bizonder nieuwe
dingen zagen we in het algemeen niet, maar
het geheel is wel hierom aardig omdat in
klein bestek eens van allerlei bijeengebracht
is. Wie dezer dagen op Scheveningen mocht
vertoeven, zal goed doen een uurtje aan
het bezichtigen te besteden. Veel wijsheid
zal hij er wel niet opdoen, maar het is toch
wel interessant. Het bewijst wel het beste
dat den Haag geen fabrieksstad, geen ny-
verheids-centrum is, want het is meest
klein-industrie die hier vertegenwoordig
sters heeft. Een specifiek karakter heeft
deze expositie dus niet, volledig is ze niet,
maar ze is toch aardig en verdienstelijk.
Een vraagstuk dat al dikwijls de gemoe-
ri^nsc!
■rkplaat
hery is fiitelijkgiël
is* ..„IL.TmSjJ
ievoni»gé
i hand, da
ustrisëAl 1
zanTeens een
4'fedsrlad
____..ien Mween
t&gsche Ntf&rhei
hoefte onbeschroomd millioenen voteerde?
De oorlog, die tal van groote uitgaven ge
biedend voorschreef
i menschen totaal verleerd *te hebben
lie mogelijkheid en met de gesteldheid
ie politieke beurs rekening te houden.)
Men1) vroeg niet meer, of het kon, maart
in de#-pak om kwistig uit té geven?
Iftj de wenscheHjkh,eid om in eénll
hoefte te yoqrzien had aange-n
>lgde' aldus- een jfinancie^l be->
sr ook maar een beetje prac-'
lyk aangelegd menschjn
iken hartgrond’
r -
hierop doet zi
Jjj dese grtind-
gen en dez^ Verkwistende
den sterkstép belastingdrul
den, overal gelden. Het’is i
land, dat men om bezuinigij
lijkt er wel naar, ofv men <»k
dra zyn' bMuinigingsministfer
als wjü onzèiL minister De Gee
keerld tot dé gezonde gedachte,
gaven zich naar de inkqrfn
regdlen <4. J-- -t
den 'staat niet onbegrensd zyn, maar dRor
^—icieele capaciteit van het land én, in
laatste instantie door economische‘mógelijk
heden worden beheerscht, <gaat men de
absolute noodzakelijkheid van de inkrim
ping der staatsuitgaven irizien. Ongetwij
feld kan men niet hls in het particuliere le
ven, zoo ook in het openbare van de vaste
basis van nauwkeurig bepaalde inkomsten
uitgaan. De staat heeft voor de verrichting
harer werkzaamheden ten behoeve der ge
meenschap geld noodig en kan de behoefte
daaraan niet naar believen inperken. In
onzen tyd breiden de staatswerkzaamheden,
die wy als noodzakelyk erkennen, zich
voortdurend uit. En dit maakt een uitzet
ting van de financieele kracht van den
staat,! van zyn inkomsten noodzakelijk.
Door verhooging van de belastingopbrengst,
door het uitschryven van nieuwe belastin
gen en een verzwaring van de bestaande is
dit mogeiyk. Maar deze mogelijkheid heeft
haar natuurlijke grenzen. De staatsburgers
moeten niet alleen genoeg overhouden om
te leven, maar ook zooveel meer, dat ver
hoogde inspanning voor hen loonende is.
Maar bovendien heeft onze maatschappij,
zoolang ze in den huidigen vorm bestaat, ka
pitaal en, dus besparing noodig. De staat
heeft dus te zorgen, dat hy deze niet enkel
niet ónmogelijk maakt, maar ook de bur
gers die besparing aanlokkelijk maakt door
het voordeel en het genoegen, dat ze er
zelf van hebben.
De belastingdruk moet dus beneden ze
kere grenzen blijven. En men raakt thans
hier en elders overtuigd, dat die grenzen
unuii
LB.