t Blad.
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMSTREKEN
Kilt door ■«nsclwnhanden gebouwd
62» Jaargang
No. 15263
Dinsdag 19 Juni 1923
OUDERKERK,, .OUDEWATER, REEUWIJK, SCHOONHOVEN, STOLWIJK, WADDINXVEEN, ZEVENHUIZEN,
Dit blad verschijnt dagelijks behalve op Zon- en Feestdagen
ipler en,
oek|ea.
ZOON
1/ met
'et"t
BERGAMBACHT, BERKENWOUDE, BODEGRAVEN, BOSKOOP, GOUDERAK, HAASTRECHT, MOORDRECHT, MOERCAPELLE, NIEU
WERKERK OUDERKERK,. OUDEWATER, REEUWIJK, SCHOONHOVEN, STOLWIJK, WADDINXVEEN, ZEVENHUIZEN, enz.
r
I
Den Haag.
FEUILLETOB.
82
(Wordt vervolgd.)
li
n
e
GOUDA.
aigemeene zwakte;
met hoofdpijn; dui-
i, een uur vóór den
de goede gevolgen
■erdragen. Zij ver-
ïnuwstelsel en ver
zenden in ons land
1774
100
Niets wordt ons ten geschenke gegeven
en 't allerminst wel- cadeaux.
2c/4.
21.—.
ligste
n
la
i.
t
(lOUkSCHE COIRAXT
Uit het Engalach van DAVID LYALL
door J. P. WESSELINK—VAN ROSSUM.
(Nadruk verboden.)
17S2 4»
vulden haar oogen zich mej dwaze tra
nen. Al de snaren van haar ziel tril
den ouder de betoovering van het her
inneren van het geloof en van de hoop.
Zij keek naar het gelaat van haar echt
genoot; het wa» strak al» een ijzeren
.masker, maar haar zwijgend beroep
voelend, beantwoordde hij dat met een
glimlach, waarbij hij haar diep in de
oogen keek en de vingers aanraakte,
die op den houten rand voor den bijbel
logen. Tot hem zei de dienst niets en
hem verveelde zelfs de preek, waarvan
Alison elk woord inzoog met een adem-
looze belangstelling, zooals iemand, die
versmacht van dorst, een verfrisschen-
de teug drinkt. Haar ziel werd er door
opgeheven en vervuld met groote dank
baarheid. Voor haar bestond er geen
zich terugtrekken van Het geloof, neen,
er was een nieuwe noot, een klank
van blijheid, van verzekerdheid, van
warme,«onenschelijke deelneming, kos
telijk als balsem uit Gilead, in de
woorden^yan haar broeder. Alison wist
en de wetenschap beurde haar een
oogeublik opsteen haar hart zwaar
was, dal haar heengaan een zegen voor
haar broer was geweest; dat het zijn
levenssfeer had verruimd, en zijn ge-
heele natuur er bij opbloeide als een
roos. Zij verzekerde zichzelf, dat in het
Groote Plan van een wijzen en’al-lief-
ABONNEMENTSPR1J8: per kwartaal ƒ2.25, per week 17 cent, met Zondagsblad
per kwartaal 2.90, per week 22 cent, overal waar de bezorging per looper geschiedt
Franco per post per kwartaal 8.15, met Zondagsblad 8.80.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: MARKT 31, GOUDA,
bjj onze agenten en loopers, den boekhandel en de postkantoren.
Onze bureaux zjjn dagelijks geopend van 9—6 uur.; Administratie Tel. Int. 82;
Redactie TeL 546
O, God of Betjiel by Whose-band
Thy people still are fed.
Who trough this weary pilgrimage
Hast all our fathers led,
Opleidingsscholen en wat
dies meer zij.
k Heb, in 't belang des kinds naar de
inspraak van ’t geweten,
„Een’ kneppel in een hoop van hoende
ren gesmeten.”
V.
Onder de voordeelen, die een bijzon
dere school, uit een oogpunt van degelijk
heid van onderwas, verkieslijk maken bo
ven een openbare, noemden wij als
punt 6; geen „amb u 1 a u tiame”.
Het is een naamwoord, dat mijn sympa
thie niet heeft, waarom ik het tifsschen
plaats; het is een onwaar woord, een woord
met een Kains toeken op zijn voorhoofd, om-
dat een schoolhoofd zonder vaste klasse
«iets heeft uit te staan met een gloBe-trot-
ter; het ie een bespotte l(jke naam voor
een goede, ernstige zaak, waarop men door
deze qualificatie het stempel der v e r a c h-
tel(jkheid heeft willen drukken.
Het moet ontstaan zyn in de kringen dier
menschee, die tegen de zaak zelf zijn uit
j alou zie, uit afkeer van gezag, uit
vrees voor controle, in de kringen van
hen, die uit partijbelang alles afbreken, ni-
velleeren naar beneden, ijveraars voor een
vormigheid, die vrjje, krachti ge ont
wikkeling worgt, zeloten voor de republi-
keinsch-democratische n-
heidsschool, die der goê*-gem€|&nte
zand in de oogen willen strooien met hun
schoonklinkende leuze, dat zij strijden voor
de bevordering van „een krachtige ontwik
keling van het Openbaar Neutraal
onderwijs’’.
Afschaffing van het „ambulantisme” en
eenheidsschooi behooren by elkander: het
eerste was noodzakelijk om van de tweede
de republikeinsche eenheids-
sehool te maken.
Art. 27 lit. 1 van de Wet.van 1920 luidt:
„Aan het hoofd van elke school is een on
derwijseer geplaatstVroeger kon men
zulk een onderwijzer een schoolhoofd
noemen. Hij had de leiding, was, om het zoo
te noemen, de bedrijfsleider, die voor een
onderwijsinrichting even onmisbaar is als
voor een industrieel© onderneming om con-
curreerend en winstgevend te zijn.
Een leider, waar geplaatst dan ook, moet
z(jn, wat zijn naam uitdrukt: iemand, die
leidt. Door ijver en toewijding zal hij een
voorbeeld zijn voor hen, die met hem mede
wetten; zijn ervaring doet hem hier een
woord van aanmoediging, van lof uiten,
waar ’t verdiend is door nauwgezette
plichtsbetrachting en goede resultaten, daar
een vingerwijzing geven aan jongeren, voor
wie een „zaait” van opvoeding en onderwijs
nog vele hun onbekende vakgeheimen be
zit, elders een terechtwijzing plaatsen, waar
niet met vollen ijver, plichtsbetrachting en
het vereischte overleg gewerkt wordt.
hebbenden God niet» verloren kan gaan
Opgeven beteekent niet altijd verlies
lijden; noen, liet kan zelf» zijn dat daar
door de kiem gelegd worm voor den
boom, die zijn wortels in'do eeuwig
heid heeft en die bloeien zal te midden
van de onsterblijken.
In deze blijde stemming snakte haar
hart naar eenzaamheid en stilte. Z>lj
verwijderde zich spoedig van de kerk
deuren, ofschoon velen baar zochten, en
zonder een woord tegen iemand te
zeggen, liep zij snel den weg langs in
de richting Van het 'kléine bosch, waar
zij op zijn minst twob crisissen in naar
kven had doorgemaakt. Onder het wan
delen raadpleegde zij met zichzelf, en
de stilte was goed voor haar en do
ademtocht van de lucht uit haar ge
boortestreek, liefelijk door de friacn-
boid van de zee, scheen als een zege
ning op haar te rusten. Zij wist toen,
dat do overhaaste rei» niet zondenjdoc
waf. geweest, dat ze een plaats twi r
het Plan der dingen, dat het voonkaa
een noodzakehja deel was van hqnD
gelijksch werk. Zij kwam du» m ee
©enigszins onderworpen en nadenkende
stemming, bij het witte hek, de plaats
der herinnering. Zij aarzelde alleen
een oogenblik, voordat zij de koele,
groene diepten van het bosch verder
inging. Zij was verlangend een oogen
blik te staan op de plaats van samen
komst, met haar eigen hart te spreken
en dan zou zij terug gaan en haar lot
verder dragen.
hst underwyM, een lacUu van groote waarde
is, Scholen, die veel wisseling van personeel
hebben zioogenauinde doorgangshuizen
lijden hieronder, wat sonw b.v. by examens
noodlotige gevolgen kan hebben. Hoe min
der wisseling, van korteren ef lange ren
duur, onder het personeel, hoe beter het
onderwijs er by varen zal. Maar, onder
wijzen is een inspannend werk, als hy, die
voor een klasse slaat, niet tevreden is met
de kinderen zoet te houden; het vereiacht
een gezonde constitutie,/terke zenuwep en
een goed hunjeur.
Absenties wegens ziekté of om andere
redenen komen aan elke school voor, aan de
eene meer dan aan de andere (wat men hier
op het stadhuis ook wel weet), omdat niet
alle onderwijskrachten een onverstoorbare
gezondheid genieten on de eene, hoezeer het
verantwoordelijkheidsgevoel van den onder
wijzer,, tot een zoo hoog mogelijk peil op
gevoerd wordt”, veel gauwer in den put zit
dan de andere: Mynheer X. meldt xich ziek,
als hy meent te voelen, dat hy Iwofdpjjn
krygen zal; mynheer Y. gaat, al voelt hy
zich niet erg lekker, naar school in het ver
trouwen, dat zijn werk h«n wel zal op
knappen. Vóór de ont„hoofd"lng der school
was dé bedrijfsleider de aangespten man
om in de onbezette klasse in te vallen; h܄
kon dit doen, omdat h(j zelf geen vaste af-
deeling had, hy moest dit doen, dewijl het
in het waarachtig belang van zjjn inrich
ting was, waarvan hy de verantwoordelijk
heid droeg. Hij, zeg ik, was hier de aange
wezen man: hy kende de kinderen, de leer
lingen kenden hem, er was reeds contact
tusschen beiden; hij was op de hoogte, van'
de reetle gevolgde methode en van de leer
stof, hy had slechts den draad op te vatten,
wa^r de afwezige dien had laten vallen en...
ailes ging zjjn rustigen, gewonen gang, er
kwapi geen stoornis, er ging geen tijd ver
loren. Bovendien kreeg hy een ongezochte
gelegenheid om zich te vergewissen op wel
ke hoogte de klasse stond en óf ze wel op
peil was. En dan durft iemand uit Amster
dam, die hier ingeluid werd als ,Jid van den
onderwijsraad en een der adviseurs van den
Minister in onderwijszaken" beweren, dat
het ambulant isme” is „een vraag meer
van technischen dan van opvoedkundigen
aard”.
Hij moet wel een zeer gering denkbeeld
gehad hebben van het peil, waarop zjjn
auditorium (en daartoe behoorden de ver
tegenwoordigers van 3 onderwtjtfvereenigin-
gen, mannen van het vak dus, die, geheel
onder den invloed van eigen- of p a r t jj-
beiang, alles ais zoeten koek slikten), stond,
om het met zoo’n „Klaasje van Amsterdam”
af te schepen.
Zóó (gel(jk ik hierboven geschetst heb)
was de toestand van de openbare neu
trale school vóór 192!), zóó zal hy worden
aan de bijzondere neutrale school,
die hier binnenkort verrijzen zal.
WERK
PPEN,
MCHT- I
NTEN,
ei in het geheel niet op aan. Zij zijn
van minder gewicht dan het zand op
de kust. Ze hebben niets met het le
ven te maken. 0, Janet, dat is vol
vreemde krachten, die ons op de knie
ën brengen. Jij en ik, toen wij hier in
de pastorie samen waren en eiken dag
deden, wat wij wilden, wisten er niets
van. Wij hebben nooit geleefd. Wij
waren slechts kinderen, die huishou
dentje speelden.”
Het vreemde vuur in de oogen van
haar oude meesteres, de hartstocht in
i-aa* stem vervulde den geest van Janet
met een vreemd ontzag en deed naar
zwijgen. Zij voelde, dat zij niet meer
dan een kind was, dat beknord werd
om zijn eigenzinnigheid.
„O, maar ik wilde, ik wilde, juffrouw
Ailie, dat wij op de oude manier had
den kunnen voortgaan. Het was een
goede manier en u wordt heel erg ge
mist.”
„Er was elders werk voor mij te
doen, Janet, en voor jou is er hier
werk. Luister
Zij boog zich naar voren met stra
lende oogen, en Janet bewonderde zeer
het blank van den hals, daar waar die
zich uit het sneeuwwit van haar boe
zem verhieft. Wat zij fluisterde, deed
een plotselingen blos over Janet'» ge
laat komen.
„Een kindje, een klein kindje komt
er in de pastorie van Rochallan, en
niemand dan z ij om er voor te zor
gen!” zei zij medelijdend. „Ja, ik zal
blijven; ik zal door dik en dun blij-
Waarom zou ik blijven?” vroeg Ja-
not onwrikbaar. „Zij en ik passen niet
bij elkaar. Zij weet geen steek van
huishouden en geeft er nog minder om.
Alle dagen zijn voor haar hetzelfde, en
als het aan haar lag, dan zouden de
flanellen gekookt worden, daar ben ik
zeker van.”
„Waarom zou je dan gaan? Zou je
rustig in een vreemd bed slapen, Janet
Aiken, als je moest denken dat de bes
te flanellen van den dominee op een
goeden dag gekookt zouden worden?”
„U lacht mij uit en dat is niet mooi.
U bent ook veranderd, juffrouw Ailie.
Het komt door de En^elsche menschen
en Engelsche gewoonten. Waarom gaan
de Schotten zich met hen vermengen?
Elk land moet op zichzelf blijven, dan
m»u er nooit zoo’n verwarring komen”.
„De verwarring zetelt in jezelf, Ja
net,” zei Alfoon met groote en bijna
droeve vriendelijkheid. „De dingen,
waarmede je je hooid vermoeit, komen
H ij draaft de verantwoordelijkheid en
beseft, wat hem tot inspanning zijner krach
ten aanspoort, dat er een goede reuke van
zyn school moet uitgaan. Dat er school
hoofden geweest zullen zyn, die aan deze
fotografie niet beantwoordden, wil ik dade
lijk toegeven: er ia overal kaf onder het
koren, in eiken tak van dienst en industrie
vindt men lange-messen-dragers, die toch
geen bedreven koks zjjn.
Is dit een reden, een grondige reden om
het geheele instituut op te ruimen, het kind
met het badwater w4? te gooien 1 Dan kun
nen we, op grond van dit argument, met
hetzelfde recht, meteen wel alle s c h o-
i e n opdoeken, dan zijn we, volgens de leer
van Multatuli, tevens van zooveel „noodza-
kelyke kwaden” verlost.
Wat heeft nu de Wet van ’20 van zoo’n
leidend schoolhoofd toch in het be-,
lang van het onderwijl? gemaakt?
Waarvoor hebben de Bond-ers toch zeker
ter bevordering van „een krachtige ontwik
keling van het openbaar neutraal
onderwijs zoo sterk geijverd
Al. 4 Art 27 der Wet vian ’20 zegt: „Aan
den onderwijzer, bedoeld in het eerste lid
(d.i. het hoofd der school) i s tevens ,het
onderwijis eener klasse opgedragen. Van
deze verplichting kan onze miniater,
den Onderwijsraad gehoord, in b ty z o n <1 e-
re gevallen vrijstelling verleenen."
Dit „kan” en het „bijzondere gevallen”
maken dezen maatregel vrijwel tot een ab-
aohiten.
Het leidend hoofd is een admini
stratief hoofd geworden, het w e r k e-
l ij k hoofd, een schjjnr, naam-hoofd.
Weg is de „bedrijfsleider”, weg de controle,
aan de eenheidaschool kan men doen of
niet doen, wat men goedvindt in eigen
oogen. Leve de vrijheid, weg met gezag;
jonge broekjes van nog geen 20 jaar, die
van opvoeding zooveel weten, als ze uit een
theoretisch handboekje begrepen of niet
begrepen hebben kunnen opnemen, wor
den voor een klasse proefkonijntjes gezet
om hun eigen „verantwoordelijkheidsgevoel
tot zoo h^og mogelijk peil op te voeren”,
argumenteert, pardon, beweert de heer De
Vries.. Verantwoordelijkheidsgevoel is een
prachtig iets, onmisbaar zoowel in den ar
beider als in den onderwijzer om het werk,
dat hun is opgedragen, zoo goed, zoo dege
lijk mogelijk te verrichten. Dit gevoel komt
eerst tot zjjn recht, wanneer zij de praktijk
van het werk kennen, wanneer zij weten,
hoe zij werken moeten en dit moeten de
jongeren leeren door leiding, door vinger
wijzingen, door vriéndelijke terechtwijzin
gen.
Hier heeft een ervaren, verstandig lei
dend hoofd het heft in handen om van zijn
school een kweekplaat» van gezonde opvoe
ding en van voortreffelijk onderwijs te ma
ken. En dat groote voordeel mist de r e p u-
blikeinsche eenheidsscho o 1.
Hoe kan een schoolhoofd, dat den gehee-
len dag voor de klasse staat, leiding geven,
gezag oefenen, controle toepassen?
Hy kan het niet, zelfs bij een verantwoor
delijkheidsgevoel boven Amsterdamach peil.
Hy za' Gods water maar over Gods akker
moeten laten loopen en zyn scheepje laten
drijven op do ongewisse golven van het ver
antwoordelijkheidsgevoel van zijn perso
neel.
„Het („ambulantisme”) is een vraag
meer van technischen dan van op-
voedkund i ge n aard" zegt de heer de
Vries. Als zoodanig ishet nooit bedoeld,
dat is het ook nooit geweest dan by die
weinigen, bij wie de warmtegraad van het
door u in eiken onderwijzer veronderstel
de verantwoordelijkheidsgevoel eenige gra
den onder nul gedaald was. Zoudt u in uw
idealisme werkelijk kunnen aamnemen, dat
dit verschijnsel uitsluitend bij hoofden
en niet bij onderwyzers voorkomt? De yve-
raars voor de republikeinsche een-
heidsschool, die zyn het, die het ambt van
schoolhoofd, van bedrijfsleider verlaagd
hebben tot een functie, nog niet eens van
technischen, doch van bloot admini
stratie v e n aard, zooals van zelf
spreekt ter bevordering van een „krachtige
ontwikkeling van het openbaar neutraal(?)
onderwijs.”
Afschaffing van den bedrijfsleider in de
school njoest de voltooiing zyn van de re
publikeinsche eenheidsschooi: by het een-
heidAprogram, de eenheidaleerlingen be
hoorde de oeiüieidwnderwyzer.
Deze eenheidsschooi een model van
republicanisme, van democra
ts e en van eenvormigheid zal
en hier waag ik mij aan een profetie, die
reeds begint werkelijkheid te worden uit
sluitend voor de kinderen van diegenen, die
luisterën naar het zoet gefluit van den so-
cialistischen vogelaar en elke ouder, die van
deze muziek niets moet hebben, die wenscht
en wil, dat by de opvoeding van zyn kind
„zooveel mogeiyk rekening worde gehouden
met het milieu, waaruit de kinderen
voortkomen" zal deze inrichting den rug
toekeeron en een school kiezen, waar op
voeding en omgeving aansluiten
by de huiselijke.
De afschaffing van het bedryfsleiders-
schap (ik heb nu eenmaal het land aan
het onwaardige woord „ambulantisme")
heeft voor de openbare eenheidsschooi een
tweede ramp veroorzaakt (een ongeluk komt
zelden alleen) welker vermyding ik als een
zevende voordeel van een bijzondere
boven een openbare school genoemd heb:
7o. geen re»e rve-onde rwfl zere.
Ieder deskundige dat is iemand, lezer,
die verstand heeft van onderwijs, er heele-
maal i n zit, niet maar de eerste de beste,
die eon aardig leuterpraatje ,/over zidh
heeft" is het met my eens, dat continuï
teit d.i. een geregelde, regelmatige gang in
ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda «n omztreken (behoorende tot den bezorgkrmg) i
1—5 regel» ƒ1.80, elke regel meer ƒ0.25. Van buiten Gouda en den bezorgkrmg:
1—5 regel» 1.56, elke regel meer ƒ0.80. Advertentiën in het Zaierdagnummer 20
byslag op den prijs. Liefdadigheids-advertentiën de helft van den prijs*
INGEZONDEN MKDEDEELINGEN: 1—4 regels ƒ2.05, elke regel meer ƒ0.50. Op
de voorpagina 50 hooger.
Gewone advertentiën en ingezonden mededeelingen by contract tot zeer gereduceer-
dep prija. Groote letter» en randen worden berekend naar plaatsruimte.
Advertentien kunnen worden ingezonden door tusichenkomst van Bollede boekhan
delaren, Advertentiebureau* en onze Agenten en moeten daag» vóór de plaaUing
aan het Bureau ijjn ingekomen, teneinde van opname verzekerd te zjjn.
ven.”
Er waren tranen in haar oogen, toen
zij (letras naar haar jolderkaaierije
opging en zich neerlegde op haar Spar-
taansche bed, niet om te slapen, maar
om te peinzen tot ver na middernacht
lover het ingewikkelde levensmysterie-
Het droevigst van alle gedachten
was, dat zij voelde, welk een onmete-
Jjjke klove de klove der ervaring
tiaar nu scheidde van de meesteres
haars harten.
Zij twijfelde er niet aan, terwijl zij
naar haar gezicht keek en de niet te
beschrijven uitdrukking van haar mooie
Rrijze oogen, gadesloeg, dat zij was
neergedaald in de diepten, waar nie
mand haar kon helpen dan God. Janet
Aiken bad vurig, dat de God huriner
vaderen rondom al do kinderen van
haar liefde mocht zijn en dat heiden
geleid mochten worden langs de paden
des vredes. Aldus biddende viel zij in
slaap.
Den volgenden morgen zat Alison met
innige voldoening in haar hart naast
haar echtgenoot en de vrouw van haar
broer in de bank van de pastorie.
Een kleine trilling ging door de kerk
toen men haar terugzag, want vergeten
was zij niet en zou zij nooit worden.
Zij voelde met hoeveel vriendelijkheid
allen haar opnamen, en het vriend
schappelijkheid welkom in hun oogen,
en de huiselijke en opbeurende atmos
feer van de plaats. Maar toen de eer
ste noot van den lofzang werd aange
heven
Tocu uemuaal het ieiduraaiuip uan ac
opeubaie .mjIioo! aigcsciuut was, mue»t er
wat op verzonnen worden mu het luetüoor
ontstane euvel te ondervangen, not „au>-
hulantiame" van het hoofd werd iuguruiid
legen het zwerverschap van den on-
dei wyzerhet systeem van den reserve-
onderwyzer i» onder de oliderwyzei's een
commls-voyageur in opvoeding en ouder-
wü», hot allerongelukkigste baantje by het
ondei'wy». In Gouda heèft man dit sysmem
(zóó was de toestand tot voor kort) opgc;
A-oeixl tot het hoogste peif. Onderwyzexs, die
reeds op pensioen waren gesteld, mamarn
en vrouwen, die reeds buiten hot onder-
wys stonden, kregen het patent van Gom
mis-voy agente in opvoeding en onderwijs.
Het i» zelf» gebeurd hier in Gouda, lezer,
tjilpten me de spreeuwen toe dat eene
dezer leerkrachten in functie trad aan een
openbare schooi alhier en voor een klasse
geplaatst werd, die nog al lastig te kantoe
ren moet geweest zyn. Zij wist er tan min
«te geen raud mee (wat wonder!) en.
meldde zich daurom den volgenden <iag
ziek. En nu durft zoo temend als dri Hoog-
stra en wie vraagt hem om zijn ge-
schrijf? W ‘,en »p°t te dniv®® m€t
strijd, dien de Bond-ers voïfcen» punt H van
i hun progrknuna voeren voor de bevordering
van „eene krachtige ontwikkeling van hot
openbaar >jputraal(?) onderwys” (vuor het
„urbeidskind”). Je moet maar durven!
Zoo’n resorve-ieei’krucht valt als een blik
semflits in eene hem onbekende klivse, zoo*
dat elk contact, elke vertrouweiyke winsol-
werking tusschen hen» »n zijn proefkonün
tje» ontbreekt. Hy staat voor zijn kbw»
„als een kat in een vreemd/pakhuis". E’ke
continuïteit is hier in het onderwijs verbro
ken, voortgang in het onderwijs i» er niet
en ik vermoed, dat menigeen van d<«e
„zwervers” met een tot een verhoogd peil
opgevoerxl verantwoordelijkheidsgevoel al
biy is, als hy zyn klasse zoet en bezighou
den kan.
Zoo is t ha n de toestand aan da open
bare neutrale school; zóó zal hy n i mm e r
worden aan eene byzondere neutrale
inrichting, bögevolg ook niet aan de bij
zondere neutrale school, die eerlang
hier geopend zal wonden, want aan de laatst
genoemde inrichtingen van onderwijs heeft
men in het belang der leerlingen het voor
elke school zoo onml share „a«nbuhn
ti«me” mogen behouden, tengevolge waar
van men het zonder het ongelukkige ,*zwer-
ve rschap" kan* stellen.
Wat dunkt u, lezer, Is een b y z o n d e r o
neutrale school in Gouda nuttig en
noodi g
Nuttig voor alle kinderen, zonder owhr-
scheid, noodig, broodnoodig voor die lae^Jn*
gen, wier ouders hengen pr h on «tel
len. al Is het ook met eenige geldettlke on-
offering, dat de opvoeding en omge
ving op school aansluit© aan de o p v o e-
