rH
agaziin
VROÜW
OPRUIMING
■■GROOTE®
pen,
in prijzen van
10 enz.
PEN,
d, tot maat 100
0.
IING
Kilt door menschenhanden geM
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMSTREKEN
62’ Jaargang
No. 15273
Zaterdag 30:Juni 1923
Dit blad verschijnt dagelijks behalve op Zon-en Feestdagen
EERSTE BLAD.
Zie onze Etalage's.
Vergelijk onze prijzen.
•gang.
irtaal bij de
RORECHT
JRSTR. 244
Telef. 1146
-
ZOMERDAGEN.
BERGAMBACHT, BERKENWOUDE, BODEGRAVEN, BOSKOOP, GOUDERAK, HAASTRECHT, MOORDRECHT, MOERCAI’ELLE, NIEU
WERKERK OUDERKERK., OUDEWATER, REEUWIJK, SCHOONHOVEN, STOLWIJK, WADDINXVEEN, ZEVENHUIZEN, enz.
M
Dit nummer bestaat uit twee bladen.
MARKT 16
QOUDA
1928 40
BRIEVEN UIT DE HOFSTAD.
veot met elkuar te bepraten
FEUILLETON.
„Om Godswil,
(Wordt vervolgd).
chrift
rs
iders
Jarretelles
talaqe.
land vanaf
gstelling geniet,
taal.
j hoorde,
er bezoe-
haur koffie, totdat die gehot! koud was
geworden. Maar zij kon het onderwerp
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
prijzen.
Uit het Engelsch van DAVID LYALL
door J. P. WESSELINK—VAN ROSSUM
(Nadruk verboden.)
ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal ƒ2.25, per week 17 cent, met Zondagsblad
per kwartaal ƒ2.90, per week 22 cent, overal waar de bezorging per looper geschiedt.
Franco per post per kwartaal ƒ8.15, met Zondagsblad 8.80
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: MARKT 81, GOUDA,
bjj onze agenten en loopers, den boekhandel en de postkantoren.
Onze bureaux zyn dagelijks geopend van 96 uur.; Administratie Tel. Int. 82;
Redactie Tel. 545
Deze woorden, die zoo ongelijk wa
ren aan het vaste geloot, dat de tong
van Alison een» had bezield, klonken
libbie bijna in de oorcu, als vernam
zij, dat het einde der wereld aanstaan
de was.
Zij zweeg en roerde werktuigelijk In
24en Juni was eer deze dag aanbrak. Van
6 Mei tot 24 Juni is het nu onafgebroken
slecht en onaangenaam weer geweest. Mo
gen wy dus even uiting geven aan de vreug
de, dat toch eindelijk daarin verandering is
gekomen! De gansche wereld snakt naar zon
en hardnekkig bleef ze uit, niet eens een
enkel weekje maar de minste maanden van
het jaar.
Er is een schatte in te halen aan warmte;
misschien dat de nazomer dat doet.
Laten wy echter dit onderwerp maar lie
ver rusten laten. We hebben af te wachten
en frelukkig diegene, die onder alle om
standigheden zijn vroolüke humeur behoudt
en zich door sombere lucht en vlezen regen
niet uit zijn evenwicht laat brengen. Welis
waar worden hooge eischen gesteld aan de
standvastigheid van karakter om onder al
deze slechte dagen opgewekt te blijven,
maar de Hollandsche natuur heeft in dit op
zicht onsj al tot groote aanpassing verplicht.
Er zijn hier veel onderwerpen, die de
moeite van het vermelden waard zijn, ’t Is
en blijft stilletjes in de kringen van het hof-
stad-leven. Een deel der burgers heeft va-
cantie, is dus naar het buitenland met vele
millioenen marken op zak, een ander deel
loopt zich het vuur uit de sloffen voor de
raadsverkiezingen, waarvan de uitslag op
dit oogenblik, waarop wij onzen brief schrij
ven, nog niet bekend is, maar die reeds in
de dagbladen is verschenen als deze brief in
de krant komt. De strjjd zal ditmaal hevig
zijn, (mulat het een strijd wordt om de
meerderheid van den raad. Tot nu toe was
die overwegend links, maar door de toe
voeging van het overwegend rechUche Loos-
duinen en door de invoering van het vrou
wenkiesrecht kon er wel eens een kentering
komen. Dat het dientengevolge hard tegen
hard gaat is te begrijpen en wij zijn wel
benieuwd wat de uitslag is.
Vlak vóór de verkiezingen zijn nog even
een paar ton uit de gemeentelijke schatkist
gegrepen, doordat de rijksregeling voor de
salarieering van de leeraren M. O. niet is
aanvaard. Men kent de geschiedenis: de
Staat stelt bij het geven van subsidie voor
het middelbaar onderwijs eischen van aantal
leerlingen per klasse en aantal lesuren voor
de leeraren. Wie daaraan niet wil voldoen,
kan het subsidie weigeren. Welnu, den
Haag weigert en laAt twee ton glippen om
de klassen en het aantal lesuren kleiner te
kunnen laten .Men ziet hier weer wat de
gevolgen ervan zijn als een gemeente te dik
in haar duiten zit. Ware dit niet het geval,
dan had men zoo scheutig niet kunnen zijn.
De afhandeling van deze salarissen had
beat een weekje kunnen wach.en en vee!
urgenter was de kwestie van de Gevangen
poort, maar men heeft deze laten wachten.
Met verkiezingen heeft die niet veel te ma
ken en dus kan die wel wachten al hangt
lederen dag duizenden een ongeluk boven
het hoofd.
Misschien dat men er straks als de ver-
DCLXVII.
De eerste zomersche dag is geweest. Met
-vreugde maken we er meldingvan en we ver
geten zelfs een oogenblik dat het al den
het ons geleerd, zonder den levenbrengenden
regen kunnen we niet; enkel zonneschijn
vermoeit niet alleen, maar vernielt ook.
Maar het is nog meer waar:
„Wij hijgen ras naar ’t eind van dorre
Ijjdens dreven,
En spoedig al te lang valt ons de nacht
der smart."
En daarom ook, al trachten we wel te
bidden: „Uw wil geschiede” ,al leert het le
ven zelf ons de berusting, die we behoeven.
,,’t Bedroefde hart, bij ’t vroom gebed,
vraagt nochtans stille:
„Myn God, geef mij een bloem en
zend me een zonnestraal.”
Naar de zomerdagen en hun glans en
hun weelde en de warmte van hun geluk
blijven we de handen uitstrekken en het
meest wel, wanneer de kou van den win
ter, de kou van het levpn ons huiveren doet.
de wazig-blauwe luchten vaart en haar won
dere licht de wereld onwezenlijk maakt door
haar zilverglans en van de uchtenden weer,
wanneer de dauw parelt op de struiken en
de leeuwerik omhoog wiekt in het mateloos
.ruim der al wijder blauwende luchten. Maar
daarom ook hebben we ze zoo noodig, zoo
dringend noodig de zomersche dagen met
hun weelde en uitstralende levenskracht.
Want het is niet allereerst de natuurlijke
zonneschijn en warmte, die we behoeven.
Waarnaar ons verlangen reikt en wat we
niet ontberen kunnen, dat is de weelde, de
vreugde van den zomer.
Het zijn andere zomerdagen nog die we
begeeren dan de jaarlijksche. We hebben
den zonneschijn van het leven noodig. En
ons hart, ons geluk, onze geestelijke groei
kunnen niet gedijen zonder de warmte van
dien zonneschijn. We moeten als in den zo
mer ook de hoogtepunten van het leven eens
kunnen bestijgen, vanwaar we dat leven aan
onze voeten uitgespreid zien als een zonnige
vallei van bloemen en kleuren. Zooals we
in den langen winter en den herfst leven op
het vooruitzicht van de zomerdagen, die toch
eert» komen zuilén, zoo wenken onr in Je
vele bekommernissen van het leven ook de
hoop en het uitzicht op da dagen van vroug-*
de en vervulling, wanneer de volle heerlijk
heid van het leven ook ons deel is Die
zomerdagen van het leven zijn de bron van
onze levenskracht en op hun herinnering
teren we vele weken en jaren van duistei-
nis.. De dichter De Genestet wist het al*
veot met elkuar te bepraten moesten
hebben. Maar het duurde lang, voor
dat de onheilspellende stilte werd ver
broken.
Eindelijk was Tibbie genoodzaakt te
spreken.
„Aille, kan r mets aan gedaan wor
den?” vroeg zij wanhopig.’"
„Neen,” antwoordde Ailie met kal
me, onbewogen stem. „Er kan hoege
naamd niets anders gedaan worden,
dan dulden en wachten op het einde.”
Tibbie hief hnur handen omhoog
„Om Godswil, spreek niet zoo; het
is het is afschuwelijkl Kjin je hem
niet ergens heenbrengen, iemand ne
men, die op hem toeziet, hem opslui
ten?”
„Neen, om de eenvoudige reden, dat
geen dezer dingen gedaan kan worden
zonder de toestemming van den betrok
ken persoon. Je kunt er verzekerd van
zijn, dat ik alles beproefd heb en dat
het mij mislukt is. Laten we over wat
anders spreken.”
„Maar er is niets ander»,” zei Tibbie
somber. „O, lieve, lieve Ailie!”
Bij dien jammerenden klank werd
Alison bleek en zij richtte haar oog en
m t een smartelijke uitdrukking op het
gelaat van haar zuster
„Luiste? eens, Tib; het is mij alleen
mogelijk om te leven, als ik niet be
klaagd word. Ik moet dezen strijd strij
den, en men moet het mij alleen en
zonder hulp t« bieden laten doen. God
heeft mij vergeten en het zal misschien
beter zijn, als je me ook vergeet.”
,Helaus de zwakke mensch in dit
weemoedig leven
Hij heeft een weinig vreugd zoo
noodig voor zijn hart”.
Maar het is niet enkel zijn hart, dat ze
noodig heeft. Zonder de zomerdagen van het
leven kunnen we ook geestelijk niet uit
groeien. Smart, zeker, is ook noodig. Het
brengt ons tot inkeer en verootmoediging
en zelfbewustzijn. Maar evenmin als smart
kunnen we het geluk, de vreugde, de weel
de ontberen, willen we geest- en daadkrach
tige menschen worden en tot den levensar
beid in staat. Zonder den leven «zonneschijn
schrompelen we onvermijdelijk inéén. En
het is daarom zoo natuurlijk, dat we ook
naar die zomerdagen de handen uitstrek
ken, wanneer het leven in zijn volle glans en
heerlijkheid en kleurenrijkdom ligt. Ze zijn
maar kort gewoonlijk. Maar wy in Wet
Noorden zijn den langen winter gewoon. En
intenser dan Zuiderlingen genieten we van
iederen zonnedag. Wie maar weinig zomer
dagen in zijn leven kent, zal ook van iede
ren dog meer en dieper genieten dan de ge- -
lukskinderen. De laatste twee jaren hebben
Maanden en maanden was het niet on
geveer anderhalf jaar lang? hebben we
geleden onder de droogte en erover gezucht
ten geklaagd. De velden verschroeid onder de
droge hitte van den vorigen zomer, kregen
geen soulaas in den harden drogen winter.
En de nieuwe jonge lente scheen geen uit
komst te brengen aan de uitgeputte aarde.
Tot eindelijk de regen kwam. Als naar blij
de muziek luisterden we, toen haar leven
wekkend ruischen door de droge luchten
naderde, en om ons heen de eerste druppels
vielen, de stroomen neerplasten. En wy
lachten- maar als blijde kinderen, toen het
plassen bleef aanhouden. „Toe maar, toe
maar”, juichten we, „we hebben nooit ge
noeg”. Maar wat is dat gauw veranderd
Nu hebben we genoeg, sinds lang al genoeg.
Zelfs de boeren, al lachen ze nog wel heime
lijk in het vuistje, omdat het weer zoo groei
zaam is, beginnen te klagen. De tarwe en
de haver en de vruchten willen niet rijpen
en de aardappelen beginnen van de nattig
heid hun bekomst te krijgen. Maar wij,
andere menschen, klagen feitelijk al weken.
De pret over de regen is o zoo gauw uit.
En iederen morgen, nadat we in den nacht
hebben liggen luisteren naar den piassenden
regen, kijken we, of het zonnetje, dat door
breekt, geen waterzonnetje is. We verlangen
naar de zomerdagen.
De lange wintermaanden door van dat
de eerste herfststormen ons om de ooren
gieren, totdat in de jonge lente de eerste
zoele wind over de bloesem» strijkt, ver
langen we ernaar. Dat verlangen is, al we
ten we het vaak zelven niet,» de lichtende
achtergrond van ons leven. Het krijgt er
zijn waarde door en zijn klèur en licht door
de heugenis van voorbije zomers. Want het
duurt maar zoo kort. Enkele maanden maar,
niet meer dan vier of hoogstens vijf staat
voor ons het leven in het zenith van zijn
kracht en schootnheid en heerlijkheid. En
•die enkele maanden, vaak zijn het er ook
maar drie, waarvan dan nog de vele onver
mijdelijke regendagen afgaan, moeten de
lange duisternis en somberheid en kleur
loosheid van den winter goed maken. Daar
om genieten wij, Noorderlingen, er zoo in
tens van, van het groen en den zonneschijn
en de blauwe luchten, van de avonden,
wanneer de lucht kleurt in wonderlijke
glans en een zoele nachtwind komt aanrui-
schen door de hooge toppen der populieren,
van de nachten, waar de gouden maan door
fiOUBSCHE COURANT.
ik je *ei, Tib. Ik
volkomen geftfald
er
18
er
Hoe ondankbaar de menschen zyn,
merken wij pas als wij niet meer aan wel
dadigheid doen.
kiezingwstorm is bedaard, eindelijk een» oog
voor krijgt...
Voor de zowvoelste maal is het dagelUknch
bestuur met een nieuw plan voor de oplos
sing van dit vraagstuk voor den dag Inko
men. Nog steeds echter houdt men daarbij
vast aan bebouwing van het torreii. Thans
echter zal het niet’ meer een groot gebouw
z(jn, dat men op dit nauwe punt wil laton
verrazen, maar wel een smaller en kleiner
gebouw, ongeveer in den geest van hA plan
van Ed. Cuyper». Er zou dun noodig zijn om
7Mi Meter van den Vijver te demnfa. Er
komt dan een rijweg vaft>sJO Mjfter, een
trottoir langs het water van Wffter en de
doorgang onder de bestaande poort wordt
ook voor voetgangers gestremd.
Het i» haast onbegrijpelijk hoe het dage-
Hjksche bestuur nu weer met dit plan voor
den dag kan komen. De heer Cuypor» staat
geheel alleen met zijn ontwerp en van alle
zijde i» er op aangedrongen om den weg te
laten zooals die nu is. Het zou nu voortref
felijk zijn en indien men zich had gehaast
den vrij gekomen weg dadelijk voor het ver
keer te openen zou men ervaren hebben, dat
de puzzle al was op gelost. Wat men uu met
al die bebouwingsplannen doet is den goeden
verkeersweg weef opofferen aan architecto
nische mooi-doene rij.
Hopen wy dal den Haag daarvoor ge
spaard blijve.
In de onmiddellijke nabijheid van de Ge
vangenpoort i» thans het grootste gedeelte
van het gebouw de Rotterdamsche Bank-
vereeniging geopend. Dit is inderdaad weer
een paleis, dat, al valt het hier iets uit den
toon der omgeving, toch bisouder verdien
stelijk is.
Ingenieur Mertens is de ontwerper van het
gebouw. Het is in alle opzichten upto-date
en de allernieuwste technische snufjes sijn
toegepast.
We noemen alleen de groote kluis, die er
in aanwezig j». De bouw daarvan overtreft
haast alles wat in dit opzicht bestaat. De
deur alleen weegt 18 duizend kilo en zo
draait als'eeq veertje. De inrichting is zóó,
dat voortduren? «ik bezoekers van de safe
worden gadegeslagen. Natuurlijk is de
bouw zoo ontzaglijk sterk, dat alle» kan
worden weerstiuin. Dat er voorts liften zijn
en lat *>''e» «A^rnuar even kan, automa
tisch wordt venteht, ligt voor de hand.
Het gebouw i« T»pl zichzelf een sieraad, al
komt het gelijk wij zeiden, nogal in stryd
met deze omgeving. Tot den bouw is in be
tere tijden besloten en wy vreezen wel, dat
als nu nog het besluit moest vallen, het niet
zoo gemakkelyk meer zou zyn om het te ne
men.
De Kneuterdijk wordt het bank-centrum
van den Haag.
Sic transit. Vroeger woonden er de rijk
aards, de bezitters van het kapitaal, nu huist
het kapitaal zelf er. De bezitters vonden
elders een nieuw oord voor hun woning.
HAGENAAR.
jegens zijn schoonzuster. Hij schonk
heel weinig aandacht aan zijn vrouw,
eji toen 'libbie dit middagmaal verge
leek met het souper op den eersten
Zondag, waarop Alison aan het hoofd
der tafel van ()l<| Hal| had gezeten,
voelde zij een lichte huivering. Er was
iets verkeerd gegaan; zij vroeg zich af,
hoe het mogelijk was, dal alles in zulk
een ongelooflijk korten tijd zoo schrik
kelijk veranderd was.
De gastvrijheid van Old Hall was er
vcor zoover het ’t materieele betroi,
met op achteruit gegaan en Alison had
haar huishouden volkomen in de hand.
Door de bedienden werd zij zoowel
aangebeden als beklaagd. Slechts in het
allergrootste had zij blijkbaar gefaald;
zonder eenigen twijfel was de heer
•Crewe sipds zijn huwelijk vere.gerd.
Het tragische ervan overstelpte 'libbie
bijna, zoodat zij nauwelijks kon eten
en de heerlijke, blijde vroolijkheid, die
Archie Mackerrow te Londen met zulk
een vernukking had vervuld en hem in
zeer vreemde stemming had doen ver
trekken, was geheel verdwenen. Toen
de maaltijd was afgeloopen, was zij ge
heel tot zwijgen gebracht; ook Alison
oeed geen poging de stilte te verbre
ken. Toen zij itch in hei kleine salon
hadden teruggetrokken om de koffie te
gebruiken, waren zij alleen. Madge, die
een kiesch persoontje was, wachtte Ric
ketts in de gang op, en nam haar kopje
van het blad, waarmede zij naar haar
eigen kamer in de hoogere deelen van
het huis ging. Zij wist, dat de zuster»
92’ -
„O, uitnemend. Mijn boek zal met
November verschijnen, dus nog tijdig
gonoeg voor den Kerstmisverkoop. De
heer Dennington was heel vriendelijk
en sprak zeer bemoedigend en had niet
de minste vrees.”
„Hij heeft misschien iets gekregen,
waarnaar hij al lang heeft uitgezien,”
rei Alison afgetrokken. „Nu, ik ga naar
beneden.”
Tibbie haastte zich zoo, dat zij bijna
gereed was, toen zij de gong
die alleen werd geluid, afe
kers m huis waren.
Toen zij beneden kwam, zei Ricketts
haar, dat de familie ai in de eetkamer
was.
Zij had een oogenblik geweifeld, of
“i de japon zou aandoen, waarin zij
had gedineerd met Archie Mackerrow;
het was nu een zonderling geval met
die japon; hij had ze bewonderd en
daarom was er voor haar iets aparts
®an. Dat deed haar besluiten haar oude
zwórte zijden aan te doen, die Alison
kende en die de eenige feestelijke was,
toen zij nog bij haar broer, den dokter
woonde.
De heer Cr^we, die onder aan de
tafel zat, wendde zijn hoofd om, om
haar toe te knikken, maar maakte geen
aanstalten om op te staan.
„Neen, het is heelemaal niet noodig
op te staan,” zei Tibbie haastig om
haar verslagenheid te bemantelen.
„Hoe maak je het, Edmund? Het lijkt
al langen tijd geleden, sinds wij elkaar
hebben gezien.”
„Ik weet niet, hoe lang het geleden
is,” antwoordde hij norsch. „Hoe heb
je Anna en den jongen achtergelaten?
Waar is haar plaats, Alison? O, daar.
Nu, misschien kunnen wij nu voortgaan
Nog een whiskey Ricketts.”
Tibbie voelde meer dan zij zag, dat
een krampachtige trekking zich op Ali
son’s gelaat vertoonde.
Het viel Tibbie nut moeilijk vast te
stellen, dat haar zwager gedurende de
laatste maanden zwaar gedronken had.
Het bleek onmiskenbaar uit de pur
perachtige kleur op het gelaat en de
opgeblazen volheid er van, de met
bloed doorloopen oogen en de onvaste
hand, waarin het glas trilde. Zij was
zoo verbaasd en bedroefd, dat zij hel
eerste oogenblik haar ontsteltenis niet
kon verbergen en zij was Madge dank
baar, toen deze in de bres sprong
De manieren van den heer Crewe
werden wat aangenamer gedurende het
middagmaal en hij werd iets minzamer
niet laten rusten.
„Natuurlijk deden er al lang geleden
geruchten over hem de ronde, in öirt-
ley,” zei zij na een poosje; „maar wij
hoepten, dal je hem volkomen zoudt
veranderen Wij meenden, dat het ook
oen goeden kant uitging, Alison; hij
was totaal veranderd, nadat jelui van
ji huwelijksreis terug kwamen. Het
lijkt, alsof iet» hem weer terug heeft
gezet.”
Alison antwoordde niet, maar stond
cp om haar kopje op een tafeltje te
zetten Zij wist maar al te goed, wat
haar man had teruggezet; maar over
dal voorval, over dien onvergeteiijken
dat. in de bosschenfvan Roehallan, wil
de zij zelfs niet spaken met de zuster
harer ziel.
„Het is waar, wi
heb gefaald en w<
met Edmund Crewe en hoe minder
ovtr wordt gezegd, hoe beter,” zei lij
„Laten wij nu over jou spreken,
zult hier natuurlijk niet blijven; he(
bier geen plaats voor iemand, die
niet noodzakelijk moet zijn.
ADVERTENTIEPRIJS: UU Gouda «o omitreken (behoorende tot den besorgkringji
1—5 regels 1.80, elke regel moer ƒ0.25. Van buiten Gouda en den bezorgknagi
1—5 regels 1.55, olke regel meer 0.30. Advertentie» in bet Zaterdagnuuuner 20
bijslag op den prijs. Liefdadigheids-advertantiën de helft van den prijs.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN: 1—4 regels ƒ2.05, alka regal maar /OAO. Op
da voorpagina 50 booger.
Gewone advertentiën en ingezonden medodoelingen b|j contract tot zeer gereduceer-
den prjj». Groote letter» en randen worden berekend naar plaatsruimte.
Advertentiën kunnen worden ingezonden door tuaschenkomst van suliede boekhan
delaren, Ad verten tiebureaux en onze Agenten en moeten daags vóór do plaatsing
aan het Bureau zyn ingekomen, teneinde van opname verzekerd te sijn.
