Niiuwjairmmchiii. NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMSTREKEN 82»Jaargang Zaterdag 15 December 1823 EERSTE BLAD. BERGAMBACHT, BERKENWOUDE, BODEGRAVEN, BOSKOOP, GOUDËRAK, HAASTRECHT, MOORDRECHT, MOERCAPELLE, NIEU go. 15416 tfggiSSSSSSSSSSL DOOR SMART GELOUTERD door HALLIWELL SUTCLIFFE voor Nederland bewerkt door J. P. Wesselink—Van Rossum Nadruk verboden WEGKERK OUDERKERK,, OUDEWATER, REEUWUK, SCHOONHOVEN. STOLWIJK, WADDINXVEEN, ZEVENHUIZEN, era. Dit blad verschijnt dagelijks behalve op Zon- en Feestdagen Dit nummer bestaat uit twee bladen. l.NGEZO.NDKN MEDBDEBLINüKN. I njn FEUILLETON. O de heide het nat was J. DE MOL EN ZOON Turfmarkt 71 - Tel. 411 - Bauda limi* u DiiuUidiii aaar atMi. Jtrto GOlDStlIE COURANT. diepte,--- nog, vaak leed en mi»- eischt. Het met de hand ih den zak tasten is, hoe moeilik het velen ook moge vallen, toch altijd nog een makkelijker bezigheid dan het geven van zijn volle, liefdevolle aandacht, het zich in leven in de omstan- digheden, de zorgen en nooden en moeiten van anderen, niet voor een oogenblik, maar durend en dan als naast zijn mede- mensch blijven gaan om hem te steunen, te raden ,te helpen ook met zijn liefde, zijn vertrouwen, de warmte van zijn hartelijke genegenheid. Wel doen is wel te doen, het goede te doen. En het goede is, dat wat noodig is. Wat dat zal zijn, hangt van de omstandig heden af. En er kunnen omstandigheden zijn, waarin het allemoodigste en het aller eerst noodig is zijn naasten geld of eten of onderdak te geven. Maar ook wanneer dat zoo is, komt het er nog in de eerste plaats op aan, hoe men geeft, of men in en by dit geven tevens het duidelijk ge schenk van zijn liefde en genegenheid voegt, of de hand, die de gave reikt, ook den druk geeft, waaruit het medelijden en de wensch om te helpen en te steunen spreken. Want daaraan immers heeft de arme en wie in zorg en kommer zit, evenzeer en vaak nog het meest behoefte. Ook hier geldt het, dat het ten slotte niet om het lichaam, maar om de ziel gaat en dat men alleen het lichaam wil behouden om de ziel te behou den. Ik geloof, dat het Ruskin was, die eens gezegd heeft, dat het hierom ging bij den arme en ellendige te zorgen, dat de lamp van zijn ziel niet uitgaat, dat daarbinnen altijd iets van het licht blijft gloren, dat den mensch boven het dier zijn beteekenis geeft. Daarom is het weldoen in dieperen en, breederen zin ook niet het opheffen van lichamelyken nood, maar het opheffen van den mensch uit de diepte, waarin materiëele nood, maar meer kenning en het verlies van geloof in eigen kracht en in de menschen hem neerdrukt. Maar dit weldoen eischt hoogere en ster kere inspanning dan het geven van eén aalmoes. Het vraagt niet onze beurs, maar onze persoonlijkheid. Wie in dit leven door het dal der schaduwen des doods gaat, die heeft niet allereerst behoefte aan geld en goed, maar aan de warme genegenheid van een mensch, die naast hem gaat, wil in dit donkere dal het licht van zijn ziel niet uitdooven. Maar ook alleen, wie zoo zijn persoon geeft, kan van het weldoen een gelukbrengenden invloed op zijn persoon lijkheid verwachten. Elke daad, die wij met het hart verrichten, oefent zijn invloed op ons uit, heft ons op en doet ons ruimer uitzien over een lichtere en zonniger we- ,Wtf vestigen er de aandacht op dat in het Niêuwejaaranummer der t.oud- sche Courant, dat op Maandag 31 Dec. aai zal verachijnen, de gelegenheid wordt opengeateid tot het plaataen van NIEUWJAARSWENSCHEN tot den gereduceerden prlja van 50 CENT voor ten hoogste 5 regel»; elke regel daarenboven wordt i 10 cta. berekend. Inzending dezer Nieuwjaarawen- achen gaarne vroegtijdig verzocht. ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal 2.25, per week 17 cent, met Zondagsblad per kwartaal 2.90, per week 22 cent, overal waar de bezorging per looper geschiedt Franco per post per kwartaal ƒ8.15, met Zondagsblad ƒ3.80. Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: MARKT 31. GOUDA, b|j onze agenten en loopers, den boekhandel en de postkantoren. Onze bureaux zijn dagelijks geopend van 9—0 uur. Administratie TeL Int 82; Redactie Tel. 545. vuiiigöeia ol de zoaelykheid bedreigt en verder aan ue hauouaviug van deze dm ectiouue taken gaal de bevoegd heid van tiet geineenttgieetuur met. Wat zij wei deaen was lo. de Haagaehe irtun eens duchtig rmgelooren Zo. net publiés ter witte zijn en Ho. de schro melijke nu ia tig he ld tvau het gemeente- beduur ten aaiuien van bet verkeer met Rijswijk en Delft ui haar gevolgen voo.- het publiek uaiinierkeuja vermin* deren. Eer hadden deze exploitanten subsidie van het gemeentebestuur ver diend dan dezen brutaien aanslag op uuu werk. Wij twijfelen er niet aan of in de maand uitstel die voorloopt# is gegeven zal de burgemeester van zijn eigendun- kelijk optreden zijn genezen. Hij die in zijn electrische auto rijdt, heelt ge makkelijk praten. Het ware beter dat de burgemeester <M»ns zorgde dat de verkeersweg bij de Gi-vangenpoort gereed kwam. Verleden jaar December werd de afbraak aanbe- ateed met de dwingende bepaling dat hol werk in tachtig dagen werd onge- Icverd. Aan dien ©Loh is voldaan, üians ligt hel terrein reeds acht maanded ge reed maar ©r gebeurt niets. Het ware te wenscheu dat er eens een macht was die den burgemeester ook een ultima tum vtin één maand stelde, öm te zor gen dat dit weergalooze schandaal eens ten einde kwam. Een gemeentebestuur dat zoo’n leeiijk ding op zijn conduite staat heeft wordt wel eens wal minder brutaal in zijn optreden tegen anderen. HAGENAAR. muu van edele geboorte een taak, zoo oi menschelijk zwaar als de zijne, vrij willig op zich kon nemen niemand kon begrijpen, dat een man van adei, of hoe eenvoudig van geboorte ook, uit vrije verkiezing afgezonderd van zijn medemenschen kon gaan leven en hun handdruk zou schuwen en aoo waren zij hem gaandeweg gaan beschouwen als „behekst” en wachtten tot hij zich dGodgezwoegd zou hebben, en toen dat niet geoeurde, verhieven zij hem op een ruw gehouwen voetstuk en vereerden hem als een half monster, half god. Daarom stond het kind voor hem en keek hem in het gelaat en beefde van vrees, die slechts even kleiner dan haar kinderlijke nieuwsgierigheid was. Wat ,Griff betrof, een mensdheiijke wurmte kwam nog eens zijn bevroren hart ontdooien- want hij dacht aan zijn gestorven jonge» en al de voorbijgega ne lieflijkheid. „U bent behekst,” zei het mmaje, alsof zij iets beweerde, dat niet voor tegenspraak vatbaar was. Grift sloeg zijn armen om haar heen en hief haar op, en kuste haar, alsof zij zijn kind was en niet dat van een ander En toen besefte het kind hoe feeder hij was, met de snelheid, waar mee kinderen dat weten, en het nestel- da zich tegen zijn ^chouder (Wordt vervolgd). Weldoen. We leven nu wel in een idealen tijd voor menschen die behoefte hebben ze zijn er ook om te geven en wel te doen. Geen dag bijna gaat voorbij, of we lezen een of anderen oproep, die ons den feilen nood van het Wuitsche volk teekent en ons vraagt dien te helpen lenigen. In Rusland lijden nog bevolkingen van uitgestrekte gebieden honger. In «Oostenrijk en Hongarije is de toestand nog altijd ver beneden het nor-- male. En dichterbij, om ons heen, dreigt de toenemende maatschappelijke malaise den aangevangen winter tot een kommer- vollen tijd te stempelen. Er komen- handen te kort om te geven. En de menschen, die aan helpen een behoefte hebben, en die al tijd, al zijn ze er dan, in de minderheid zjjn, kunnen het weric niet meer af. Ande ren, wtf allen, moeten het ook leeren. Het is wellicht een geluk, een zegen voor ons. En het klinkt misschien wat paradoxaal, maar het is niettemin de uitdrukking van een eeuwenoude waarheid, wanneer we zeg gen, dat dit de weldaad is van de ellende, dat ze de beurzen niet zoozeer, maar de harten van de mensthen opensluit. Want daarop komt het aan. Niet op het geven zelf, hoeveel waande dit ook voor de lijden den soms moge hebben, maar op het open gaan van onze harten voor wat anders dan onze eigene belangen. Dat is de weldaad, die heerschende ellende ons bewijzen kan, dat een vreemd-warme aandoening over ons meester wordt en iets losweekt in de hard heid van ons hart en dat deee onze inner lijke bewogenheid als een licht wordt, dat een vreemde, nooit geziene, maar verruk kende glans uitschijnt over de wereld en de menschen en dingeii in de wereld. Maar daarvoor is het noodig, dat we niet alleen leeren geven op den oproep om hulp, maar dat we gaarne leeren geven, dat het geven ons ook een behoefte wondt. Het geven niet alleen. Vooral wanneer er veel materiëele ellende heerscht, als op het oogenblik, maar anders immers ook wel, denken we zoo gemakkelijk, dat weldoen alleen in geven bestaat, omdat we zoo licht vergeten, dat met geven alleen zelfs ma teriëele ellende niet te lenigen is en dat er naast die materiëele ellende nog zooveel andere geleden wondt, die vaak nog veel zwaarder te dragen valt. Maar we vinden geven, het geven van geld of van brood of kleeren, eigenlijk ook zooveel gemakke- lijker dan het helpen, dat onze persoon op- Oud worden is veel verliezen, en de immortellenkrans vlecht zich weemoedig I door de heiligste en dierbaarste herinne ringen. BRIEVEN UIT DE HOFSTAD. DCXC hel geval met de autobussen, waarin onze burgemeester de rol van dictator vei vult, is reeds algemeen bekend te achten. Het verdieiu de aandacht om dat de beleekenis ervan dieper ligt dan ju een incidenteel optreden van een Duigemeeelur uie meent een ponuever- oiueiiing na te leven. Het geval is daar om leerzaam omdat het op zich zeil rutus een uiting van verkeerue over- nt los bemoeiing is, die nog te uuiüeiij- Ker spreest nu ze^gescnieut op onne- gujpeiijKe domme wijze. lil enKeie jaren ujmrtHa-xie uitorei- ding der residentie ui de rienting van Rijswijk zeer tuegenomen. De weg van ue grens onzer gemeente naar dit dorp is een buitengewone nreeue boulevard geworden, aieoats één aanzienlijke hin- utipaal is er op uien weg n.l. een wa ter dat siecnts door een kleine brug zijn beiue oevers zag verbinden, hen gemeentebestuur dat voor zijn taak be rekend ware had reeds tien jaar gele den kunnen inzien dat hier oiunibdel- lijk verbetering gebonen was. De Haag sene overheid wachtte echter tot het kwaad reeds veel te veel gevorderd was en in plaats van nu met spoed en tevens met overleg te handelen bij de verandering van de brug heelt men de ze zaak aaugepakt op een wijze zoo be neden alle critiek dat reeds op grond daarvan het bestuur verdiend en bloc aau den dijk gezet te worden. De hin der dien het publiek en de tram van deze brug ondervinden inongelooflijk. Er daagde in deze misère redding op door de komst der autobussen die neel gimiakkelijk het vokkeer konden ver leggen over een verder gelegen betere brug. Dank zij deze bussen was de over last zeer verminderd. En nu komt de burgemeester met zijn „Wel Ephraim,” zei een mager, klein voets gaan.” „Met droge of natte voeten, zij kwam de heide over, vervolgde de ander, die zelf genot schiep in haar verhaal „en eiken nacht werd John, de gierig aard, wakker en hoorde haar naast het oude ledikant met de vier stijlen schreeuwen om het te besterven. „Wat scheelt je meisje T’ vroeg hij dan. ..Ik hg in een ondiep graf en het katoen zit zoo hard tegen mijn vel,” zeide zij. Den eenen nacht na den anderen kwam xij totdat Johp, de gierigaard, half gek werd van angst en hij eindelijk bij Jinar graf ging zitten om er zijn guinjes te tellen, totdat zij hem daao* op een goeden dag koud en dood vonden lig gen, het goudgeld rondom hem ge strooid, tusschen de madelieven. Wel Ephraïm,” eindigde zij plotseling, „je vrouw was een goede vrouw, en je moet niet treuren, want zij heeft haar rust wel verdiend.” Griff had zich wat op den achtergrond gehouden en keek naar de gestalten, die vaag zichtbaar waren tegen de grijs witte sneeuw. Hij kende elke stem, den omtrek van elke gestalte hij begreep die geheimzinnige mengeling van tee- dt rheid en bijgeloof, ruwe hardhootdig- hr id wat de kenmerken waren van de menschen in Ling Crag en voor «eni ge oogenblikken leefde hij weer in de oUde gemeenschap. „Wie is dat daar zei hot magere, kleine vrouwtje, terwijl zij met baar hoofd naar de stille gestalte van Grif! knikte. „Het lijkt den wilden 'jongen roode koe stierf op den dag, dat zij werd begraven,” zei het magere, klei ns vrouwtje. „Nu, zij heeft nooit rustig gelegen, do vrouw van John, den gierigaard, en ik geloof, alleen omdat zij geen lijk kleed aan had als een fatsoenlijk lijk dragen moet.” Zij spookte immers vroeg de ma gere vrouw ,,Jh, zij spookte. Nacht na nacht kwam zij uit haar bed op het kerkhof van Marshcotes en zij ging J- u-i4- over naar Peggarty Rise of of droog Wat dat betreft, dat doet er nooit iew toe,” viel de magere vrouw in. „Ze zeggen, dat geesten altijd droog- vrouwtje, die een sjaal om had, even wit als de sneeuw zelf, „het is zoo n mooi lijk, als ik nog nooit gezien heb. Zij ziet er uit als een schilderij en het Iwnenis veel fijner dan bij ons men schen bij begrafenissen het geval is.” „Ja, de arme ziel,” viel een ander in „Allen moeten wij eens verhuizen en het is goed, als men weet in fijn linnen weggebracht te worden. Ik her inner mij nog, dat de gierigaard John o’Peggarty Rise zijn vrouw begroef; hij zou eerder een gebed dan een stuiver loslaten, en de vrek bad ontzettend veel zegt men. Maar voor gebeden koop je geen linnen lijkwaden, en zijn vrouw werd begraven in katoen.” ..Ja, ik herinner het mij. Het is met ongeëvenaarde oekase dat deze bussen hun werk hebben stop te zetten. Men vnagt zich af of men hier met grenze- loGze onbenulligheid of met de meest laakbare bureaucratische brutaliteit heeft te doen. De oorzaak van dezehan deiwijze ligt al weer in een exces van overheidsbemoeiing/ We hebben hier ter stede een afdeeling der verkeerspo litie die goed werk heeft gedaan maar die bezig is in een ernstige fout te ver vellen, n.l. dat zij niet het verkeer ge lijk dat zich ontwikkelt, tracht te leiden ivmai wel hel verkeer wenscht te dwin gen zich aan te passen bij de wen- sclien, die de bureaucratie al lang koee- tert Deze politie die geen kans meer zag om orde te houden in den chaos bij de befaamde brug, heeft nu kort en krachtig het verkeer willen lamslaan zoodat het wel past in haar kader. len slotte is ue dictatorsdaau van don dl rgemeesten daarom zoo hluderLjk aanmatigend ornaat het bussei^ystoom einaeiijK ae tram eens mores leerde, nctgeen dringend noodig is. De burge meester speelt ui de kaart' van de tram- maatadnappij, een onvergefelijke mis- sia^ van den burgervader. Het is Mr. Patljn in de vijf jaar van zijn burge meesterschap van den Haag met gelukt zich populair te maken. Alierwege noort uien altijd over zijn eigenwijsheid kla gen en zijn beslissing inzake de auto- uussen zal zijn prestige een deuk-major geven. Het is zeer te hopen dat in den gemeenteraad eens flink zal worden op- geüeden en dat desnoods de bepaling van de poiitie-verordening waarop de burgemeester zich beroept onmiddellijk wordt geschrapt. Wanneer echter door de dictonalo macht daarvan een ge brul* wordt gemaakt als de burgemees ter heeft gedaan, is het toch te hopen, dat eindelijk de kiezers eens den raad mores gaan leeren. Het geval is daarom van belang om dat hel eens doet zien wat er ten slotte kan gebeuren wanneer de overheid zich a|s voegden van de burgerij gaat op werpen. Dit is te meer dwaas omdat al lang het met meer de geestelijke elite is waaruit de overheidspersonen wor den gerecruteerd. s Eemgen tijd is er een vereenlging gesticht die voor alles de vrijheid zou gaai; verdedigen. Het feit der stichting was kenschetsend ui ons land dat be- reemd heet te zajn om zijn vrijheidsbe ginsel word èeii vereemging noodig ge acht ter verdediging van de vrijheid. Nu die vereenigmg er echter is had zij zich in het geval van dictator-Patijn wei een* kunnen mengen. Helaas wij noor den haag geluid nog niet en juist uier w ordt de meest elementaire vnjiieid be dreigd. De exploitanten van de bussen hebben niets rtxlaan dat de orde, de Lomax, wat zijn lengte aangaat en i bcenen ais boom on, en den trots waar mee hij zijn hoofd achterover gooit. Maar Griff Lomax zal nooit deelnemen aan een goed christelijk karwei, ah ‘alles waar is, wat ik hoor.” „En toch is hij er dezen keer mee bezig,” riep Griff, met zijn broeden, haft vergeten lach „ais spitten een christelijk karwei is, dan kan ik het even goed doen ah Gebriël Hirst zelf”. „Zoo, bent u dus voor een poosje te- ruggekomen, mijnheer Lomax, zei de kleine op een toon, waaruit bleek, dat zij mwschien onbewust weer den eer bied voor hem voelde van vroegere da gen de dggen, toen Griff Lomax niet minder dan heer van de heerlijk heid Marshcotes was. „Voor een poos, Nanny,” zei hij een voudig. „Het doet iemand goed, de oude stemmen weer te hooren „Zoo, is het dat antwoordde Nan ny bits,,Np ze rijn hier wel de moeite wtard om naar te luisteren, voor zoo ver ik weet maar men moest zijn vreemde gewoonten kunnen laten varen en weer onder ons komen wonen.” Een ‘meisje van ongeveer tien jaar liet de rokken van haar moeder los en kwam vlak voor Griff staan en trachtte bij het licht van den glans der sneeuw en der sterren zijn gelaat te zien. Want Griff had dezé laatste jaren een plaats gekregen onder de krankzinnigen en de kabouters, die op winteravonden de haardsteden in de hutten onveilig ma ken Niemand kon begrijpen, hoe een 15) - Toen kwam er van Ling Crag troepje vrouw^± liizder—di' haar rökken hüt^en. Eougm uxuvKvu i „ja, ia uerinner nvt mij. nei is niet kannen thee, anderen brachten kleine SI Maarten tien jaar geleden, want de 1—5 rsgeli 1.55, elks rsgsl meer ƒ0.80. Ad vertentien ia het Zaterdagnummer 20 bijslag op den prijs. Liefdadigheide-advertenticn de helft van den prijs. INGEZONDEN MEDEDEELDEN1—4 regels ƒ2.05, elke regel meer ƒ0.50. Op de voorpagina 50 honger. Gewone advertantiën en ingebonden mededeelingen b(j contract tot zeer gereduceer- den prijs. Groote lettere en randen worden berekend naar plaatsruimte. Advertentiën kunnen worden ingezonden door tueschenkonut van aoliede Boekhan delaren, Advertentiebureaux en onee Agenten en moeten daags vóór de plaatsing aan het Bureau iyn ingekothan, teneinde van opname verzekerd te zjjn. reld. Maar wie zoo ook in de diepste don kerte het licht brandende zal weten te hou den, dat in de ziel van zjjn naaste dreigt uit te dooven, die zal in eigen ziel het licht zien aangroeien tot de vlam waaraan eigen en anderer leven zich warmen en dió over de wereld en de menschheld den gloed legt, waarin zij hem als verheerlijkt verschenen. Steunende zal hjj eigen krachten voelen aangroeien. En het is dit gwvolg, dat de aarzelende, wie zich afvraagt, of hjj wel in staat is te helpen of ook wie bang Is, dat hij aan zich zelf meer dan genoeg zal heb ben, moed kan geven. God geeft kracht niet alleen naar kruis. Wie anderen helpt, wordt zelf sterker. En verwonderd zal hjj in zich de macht voelen groeien, die hem zelf en anderen het geluk verzekeren kan, J een 'ori\met kinderen, die aan hijgen. Eenigen droegen kruikjes rum en de kinderen hielden mtndeu vast met havermeelbroodjes, kaas ©n koekjes want tijd was alles en deze goede lieden gebruikten hun thee op den open weg, tusschen twee Uiige werktijden in. Het was een eigenaardige vacantie- dag voor de buren uit Ling Crag en de vrouwen hadden heel wat te bepraten. Efhraïm, de echtgenoot van de gestor ven vrouw, was dezen keer de held en terwijl de arbeiders te zeer geplaagd door honger om tijd voor praten te vinden aanvielen op de pasteitjes en havermeelkoeken, waren hun vrouwen vol lof over het uiterlijk van het lijk en vol belangstelling of de weg naar Traw- don tijdig gereed zou zijn. lil

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1923 | | pagina 1