i t Blad. I Groote Opruiming Magazijnen Zaterdag tot 10 uur geopend. NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMSTREKEN No. I5S77 Zaterdag 28 Juni 1824 WERKERK OUDERKERK, OUDEWATER, REEUWLIK. SCHOONHOVEN, STOLWIJK, WADD1NXVEEN, ZEVENHUIZEN, >$oe< ROMANTIEK. BERGAMBACHT, BERKENWOUDE, BODEGRAVEN, BOSKOOP, GOUDEKAK, HAASTRECHT, MOORDRECHT, MOERCAPELLE, NIEL WERKERK OUDERKERK, OUDEWATER, REEUWLIK, SCHOONHOVEN, STOLWIJK, WADDINXVEEN, ZEVENHUIZEN, enz. iterdag iqep dïngj Dit blad verschijnt dagelijks behalve op Zon- en Feestdagen Mode Etablissement „GOUDA" EERSTE BLAD, VERKWIKKING. Dit nummer bestaat uit twee bladen. J S V. Ot. HAGENAAR. 1841 441 ivoreu Al mag men wel eens versteld by de gedachte, hoe thans duizenden duizenden, te voet, per rijwiel, auto onzen ge- hun dó FEUILLETON. Naar het Duitsch van OLGA WOHLBRUCK. Vertaald door mevr J. P. WESSELINK—Van Rossum. Overneming verboden krachtens art. 15, 2e lid der Auteurswet. J. DE MOL EN ZOON Turfmarkt 7S - Til. 411 - Bouds Hum- ii Damiskleeditig ■aar maat. 3045 GOBINJIi: (MANT. MODBPRAATJK. Struiaveeren en Boa's. Een elegant gebaar van de mode doet een artikel herleven, dat hoe schoon ook, in de laatste jaren in discrediet was geraakt. Het is het artikel struisveeren in het al gemeen en struisveeren boa's in het bijzon der. Hoe groot zijne populariteit ooit moge geweest zijn, in de laatste jaren was de veeren boa nagenoeg van den aardbol weg gevaagd. Wiat was nu het humoristische geval? Dat de burgemeester en de brand wee rcom- missie samen van dat giansche organisme niets schenen te weten. De zaak zat zóó: 1501 INGEZONDEN MIDBDEELINGBN. wanneer van uit een straat-alarm-bel om hulp wordt geroepen, rukt onmiddeHijk de spuit uit. Zoodra die ter plaatse is, neemt de leider op of de brand al of niet iets te beduiden heeft. Is naar zijn oordeel de aanwezigheid van één spuit voldoende dan geeft; hij geen verdere bevelen. Rappor teert hij telefonisch „zwaren brand” dan komt het verdere organisme in bewe- Het geval laat zich nu begrijpen, de gealarmeerde spuit ter plaatse ADVERTENTIEPRIJS! Utt Gouda m omsuskea (beboerende tot den basorgkring)i 1—6 retain ƒ1.60, elke regel /0.25. Van buiten Gouda m dm basorgkringi 16 regels 1A6, elke regel meer 0.30. Advertentiën in het Zaterdagnummer 20 bijslag op dan prijs. Llefdadigheids-advertentiïn de helft van den prijs. INGEZONDEN MEDEDEEL1NGEN: 1—4 regels ƒ2.05, elke regel meer 0.50. Op da voorpagina 50 booger. Gewone advertentiën en ingezonden medadeelingen bö contract tot zeer ^reduceer den prijs. Groots letters en ranaen worden berekend naar plaatsruimte. Advertentiën kunnen worden ingezonden door tusechenkomst van «oliede Boekhan delaren, Ad verten tiebureaux en onze Agenten en moeten daags vóór de piaataiag aan het Bureau zijn ingekomen, teneinde van opname verzekerd te zijn. Voor de armen van geest is de reis door het leven één lange tunnel. ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal ƒ2.26, per week 17 cent, met Zondagsblad per kwartaal 2.90, per week 22 cent, overal waar de bezorging per looper geschiedt Franco per post per kwartaal 8.16, met Zondagsblad 8.80. Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: MARKT 81, GOUDA bü onze agenten en loopers, den boekhandel en da postkantoren. Onze bureaux zijn dagelijks geopend van 9—6 uur. Administratie Tel Int 82; Redactie Tel. 546. weerstandsvermogen en krachten te in den strijd gevergd werd. Vraagt onzen geestelijken zieleherders, die nenskamers en tusschen de stille van het woonvertrek, hetwelk zij traden, zoo vaak getuige zijn van een wor steling van al te zwakke innerlijke krach ten tegen al te sterke machten daarbuiten. Vraagt het ten slotte den regenten onzer huizen van hechtenis, hoevelen er in dien vaak meedoogenioozen kamp het onder spit dolven, zichzelf ontvielen en door eigen toedoen hun levensgeluk voor goed verwoest zagen. Voor zoovelen dezer laat- sten daagt de zomer, maar lafenis en ver kwikking kan hij hun niet meer brengen! I BRIEVEN UIT DE HOFSTAD. DOCXVIII. Het zal zoowat een .jaar geleden zijn, dat de burgemeester zich tot het onder wijzend personeel der lagere scholen richt te met mededeeling omtrent de tuchteloos heid der jeugd en met opgave van de ver nielingen die daardoor werden aange bracht. Of deze cri de coeur van burgemeester effect heeft gehad steld dat effect mogelyk was is natuur lijk niet na te gaan. Toevallig vernamen wij dezer dagen eens een geval dat wel bewyst hoe weinig medewerking echter verleend wordt ter voorkoming van de ge volgen der tuchteloosheid. Doch, gelukkig, dit zij en blijve een naar verhouding zeer klein getal. Voor alle an deren praalt en prijkt de zomerzon thans volop in huis en tuin, op wegen en velden, over dorpen en steden en landen, en roept hen op tot uittocht, tot bewonderen, tot genieten. Geen wonder dan ook dat velen alreeds den reisstaf ter hand namen, of voorbe reidselen gaan treffen, als straks hun ver loftijd aanbreekt, om die korte spanne tyda tot een tijd van verkwikking te maken. Nu worden plannen ontworpen en uitgewerkt, begroetingen opgemaakt, gewijzigd en op nieuw berekend; en al van tevoren gaan de gedachten uit naar al wat we ons voor stellen te zullen genieten. Deze voorbërei- ding is al een genot, een verkwikking op zichzelf, maar door de werkelijkheid wordt zij nog verre overtroffen. En terug geko men, na langer of korter verblijf elders, hetzij bij vrienden of verwanten of vreem den, hetzij veraf ofwel meer nabij door gebracht, gevoelen we ons verrijkt aan vreugde, versterkt naar lichaam en gestel, ons hart gelaafd en onzen geest verkwikt. staan en of trein een dteel hunner vacanftie elders gaan doorbrengen, waar vroeger dit voorrecht aan zooveel minder talrijken gegund was, men kan en mag niet anders dan dat alles van harte toejuichen. Na zwaren arbeid is rust verkwikking; na een jaar van inspannend werk in welken maatschappelijken rang het lot ons ook moge geplaatst hebben, van zorg en laat bevrijd, is er niets zoozeer wat ons weer beter voor onze taak geschikt maakt, dan er kort of lang, eens heelemaal „uit” te zijn. Moge het aan velen, en tel ken jare weer meer dan in het vorige ver gund zijn, zich aldus te verkwikken. Het zal deze allen en de hunnen, het zal werk, en hun omgeving en dus ook maatschappij in haar geheel niet anders dan ten goede komen. 53) Op dezen warmen, zelfs in de sche ren ternauwernood te dragen Julidag, legde Gorodin de zware portefeuille voor den vorst neer en spreidde brie ven en drukwerken uit op de lange met groen wasdoek bedekte tafel, die voor dit doel was aangeschoven voor den ruststoel van den vorst. Een matroos «n een knecht stonden gereed om de wèr ne bemanning en de bedienden beslw- de brieven in ontvangst te nemen. De kapitein, een oudst zeerob die weer dan tweehonderd ladingen uit de Noorsche wateren in Russische havens nad gelost en nu „schippertje speelde” zo°®!s hij het noemde, zat op zulke P^dagen altijd geheel alleen op het rookte zijn pijp en dronk de whisky soda na de ander, de O0g«n strak op de uitgestrekte wateren MARKT 26 TEL. 131 Aan het oude Rusland, aan welks grondvesten Alexander 11 geschud had door de opheffing der lijfeigenschap, had de oorlog met Japan den laaisten stoot gegeven. Rusland kon geen inmenging der Bo jaren meer dulden. Het van de dynastie uitgaande, terro risme kon nog wel galgen oprichlen en lange reekeen vrijdenkers onder gee- selslagen over de sneeuwvelden van Si berië jagen, maar dan niet te weer hou den drang van een nieuwen tijd kon het niet meer tegenhouden. Deze nieu we tijd verlangde niet de afzondering van Rusland maar het samengaan met het westelijk demolratisch Europa. De kleinzoon van den lijfeigene Go- rcdin droomde van de heerschappij van het volk en hij vond het niet meer dan rechtvaardige vergelding, dat de eer sten en voomaamsten van het land aan de oprichting van deze heerschappij zouden meehelpen dat zij de millioe- nen, welke zij sedert eeuwen het volk hadden afgeperst, voor dat zelfde volk beschikbaar zouden stellen om het recht te koopen, het aan te voeren in den aanstaanden strijd tegen henzelf. Vorst Warjagin mocht niet ontbreken in dezen wonderlijken optocht van zelf- verminkers en het was vérziende wijs heid van Gorodin. al zijn invloed te ge bruiken het zorgeloos Russisch beheer van het vermogen van den vorst in han den te spelen van die natie, wier be wonderende en ijverige leerling hij was voor zich gericht en met den rug naar hel land, dat hem niets meer had te geven dan éenige voeten grond voor zijn graf als het zoover zou zijn.” De vorst hield van dezen zwijgzamen knorrigen oude, die zich zelden ver waardigd had, iets uit zijn zeemansle ven te vertellen, die nooit lachte, nooit raasde en toch met ijzeren hand een nooit falende en zelfs voor een schip zeldzame tucht handhaafde, waarvoor zelfs de vorst meer dan eens had moe ten buigen. Het was trouwens nu reeds bijna ge durende tien jaar'de eerste maal, dat de vorst geen enkele uitnoodiging op zijn jacht had gedaan. „Ik word oud, Gorodin., ik heb be hoefte aan rust. Ik zou evenals ds» ka pitein het land den rug willen toekee- ren.” Gorodin glimlachte. „Men heeft zulke tijden, uwe hoog heid.” Hij wist nog beter dan geheel Peters burg, dat de vorst in het huis van me vrouw Markoff een blauwtje had geloo- pen. Dit huwelijksplan van den vorst was hem steeds onsympathiek geweest. Warjagin was in zijg oogen door zijn maatschappelijke positie en zijn ontzag lijken rijkdom geen particulier persoon maar een autoriteit. Gorodin, die tas tend zijn eigen eerzuchtigen weg ging, trachtte sedert jaren de sympathieën van den vorst te richten naar het ver standig streven der Engelsche diploma te transactie met de Bank vun Enge land, die de vorst hem vol vertrouwen overliet, bezorgde Gorodin een provi sie van een mittioen roebel, een zoet winstje, waarvoor iüj vrijmoedig uit kwam. En toch ving hij nog steeds de kleinste „Engelsche pleister” op, even als eeu verzadigde houd naar de lek kernij uit de hand van zijn meester hapt Gorodin nam nu plaats in een be- kieeden rieten stoel, tegenover den vorst en sneed met een lang vouwbeen de brieven open. „De particuliere brieven niet,” zei de vorst en stak zijn hand uit naar een pakje couverten van kleiner formaat. „Zooals u wilt Hoogheid.'* Dat was de nieuwste gril van Warja- gin, Gorodin had te veel ernstige za ken aan het hoofd om zich met klein zielige nieuwsgierigheid druk te maken, maar volgens hem mocht een groot man geen persoonlijke geheimen hebben voor zijn secretaris. hl de laatste jaren overviel Gorodin nu en dan de twijfel of de vorst wel de bekwaamheden bezat om een „groot rran” te zijn. Wat baatten hem zijn niet te tellen millioen Er wis hem een macht in de hand gegeven, die hij niet gebruikte. De vorst was een droo- mer De vorst had in Engeland opge- \oed moeten worden. Engelsche hypo chondrie was niet zoo onvruchtbaar als Russische droomerij. (Wordt vervolgd). IW beurtenissen geweest, die ervaring konden geven. Dat men het denkbeeld noch te Am sterdam, noch te Rotterdam navolgt, hoe wel men daar met Aygun-oogen het ver loop in den Haag volgt, ia nog geen be wijs tegen het Haagse he stelsel, omdut er nu eenmaal van de zijde eener zelfstan dige brandweer bezwaren zyn in te bren gen tegen een proefneming. Men heeft wel eens beweerd dat buiten den Haag stemming wordt gemaakt tegen het Haag- sche -stelsel omdat men dat niet wil maar dut l(jkt ons nogal onwaarschijnlijk omdat ten slotte de resultaten zichbaar genoeg zijn. Een zuiver beeld van de daling der kos ten is niet te krijgen omdat steeds de ge zamenlijke kosten van politie en brand weer worden in geding gebracht en men bezig is op de politie ook te bezuinigen zoodat ten slotte niets dan een verminde ring der beide diensten valt te constatee- ren. Toch zouden wij andere gemeenten voorshands adviseeren met nog maar even af te wachten wat het Haagsche stelsel opttevert. Er zitten gebreken in: het „men- schej-materiaal" indien dit woord een# geoorloofd is dat zich beschikbaar stelt voor politiedienst is dikwijls allerminst ge schikt voor brandweerdienst en de erva ring zou wel eens dit kunnen leeren dat den Haag ten slotte heel moeilijk het noo- dige aanbod van goede krachten die èn vöor politie èn voor brandweer geschikt zijn, kan krijgen. x Maar juist daarom zal het nog eenige jaren duren eer het resultaat precies is aan te duiden. Men wachtte dus nog even af getrouw aan de vaderlandsche leuze der bedachtzaamheid: wie zich aan een ander spiegelt, enz. Er ligt al sinds een langen tijd ergens een open terrein gemeente-eigendom dat vol puin en ateenen ligt. In de onmid dellijke nabijheid van dit gevaarlijke ter rein staat een gemeenteschool. In één jaar tijd Zijn in dit schoolgebouw tweehonderd ruiten ingeworpen! Zegge en leze tweehon derd stuks in één jaar. Dit is het oiunid- delflyk gevolg van de aanwezigheid van het besteende terrein. Herhaaldelijk, vallooze malen is van verschillende zijde aangedron gen op verwijdering van die steenen en dat puin. Dat is echter niet geschied om dat Gemeentereiniging zegt niets te ma ken te hebben met dergelijke buiten de openbare straat gelegen terreinen, omdat Gemeentewerken zegt dat het igeval hun niet aangaat, niettegenstaande deze tak van dienst het is die voor het herstellen der ruiten te zorgen heeft*en omdat de afdeeling Stadsontwikkeling zegt dat ook haar dit geval niet regardeert. Alzoo bljjft het terrein liggen, gaan er dagelijks rui ten kapot maar van verbetering geen sprake. Diat zijn van dit typische gevallen waar over een" gewoon burger stom verbaasd staat maar die toch in a^ibtelijke kringen als uiterst normaal woraltn beschouwd. Een tweede geval dat we kunnen mee- deelen heeft een humoristischen kant Het betreft weer eens de brandweer. Reeds eer der vertelden wij iets van de animositeit tusschen den burgemeester en de pers over een brandweerproef. De journalisten had den het recht gekregen om eens onver wacht» alarm te maken om te zien hoe de nieuwe brandweer functioneerde, 't Was miserabel in zijn effect en hoewel de hoofd commissaris een tweede proef toezegde, er kwam niet van want de burgemeester zou zelf wel eens een proef nemen en dan mocht niet de pers maar de raadscommis sie komen kijken. Zoo gebeurde het dan dat op een goeien avond omstreeks half elf de burgemeester te midden van zijn raadscommissie bij een alarm-schel stond. Hij sloeg het ruitje in, drukte op den knop. Inderdaad zeer spoe dig verscheen de spuit en accuraat wer kend verscheen er onmiddeHijk water. Maar... verder gebeurde er «iets. De hoofd commissaris verseheen niet, de motorbri gade voor terrein-afzetting verscheen met, de ladderwagen verscheen niet en het gan ache organisme van den alarmdienst ha perde. B>ng. Toen kwam, opgeroepen do^r den burgemeester, heeft de leider niets anders kunnen con- stiateeren dan dat er eigenlijk heelemaal niets aan de hand was en zonder nader be vel heeft hij niet begrepen en niet kunnen begrijpen dat de komedievoorstelling in groot gala gegeven moest worden. Hij rap porteerde niets en dus kwam er ook niets meer. De burgemeester en de raadscom missie keken heel raar, maar waren waar schijnlijk te beduusd dan dat zij verder over het geval nadachten. De proef was voor hen een mislukking, hoewel zij in werkelijkheid dat niet was. Het grappige van het geval is dat de journalisten die indertijd alarm hebben ge slagen wei aan deze mogelijkheid hebben gedacht. Op sommige belangrijke punten, bij groote gebouwen bijvoorbeeld zijn alarmschedlen. Wanneer daaraan alarm wordt geslagen, rukt met het oog op het gevaar voor de omgeving onmiddeHijk het z^g. groot-materieel uit. iMn wordt niet gewacht op het tweede sein. De journalis ten hebben aan zoo’n schel gealarmeerd; d« burgemeester alarmeerde in het kleine formaat en dus gebeurde er niets meer na dat de eerste spuit gearriveerd was. Aan gezien de burgemeester en de raadscom missie niet zóó op de hoogte waren als de eerste de beste brandweerman, liep de hoog-opgezette proef met een sisser af. Wie lacht daar? Hoe het er thans met het systeem der politiebrandweer bijstaat is niet te zeggen. De ervaring zal dat moeten leeren en naar we zeer hopen*zal het een succes zijn, al zou het alleen reeds om deze twee rede nen zijn, dat een ervaring dat het niet slaagt slechts verkregen zou kunnen wor den door een schadelijke mislukking èn omdat terugkeer naar het oude gesplitste stelsel niet mogelijk meer is. Tot nu toe zijn geen belangrijke fouten gebleken maar er zijn ook nog geen belangrijke ge- Nu niet alleen in naam, maar ook met terdaad de zomer gekomen is, rept zich het menschdom om van zyn ryke schatten naar vermogen en hartelust te proffi/teeren. Geen wonder waarlijk; immers, al merken velen dat niet altijd even zeer, toch is er sedert de vorige zomer ons zyn geneugten schonk en onze krachten deed vermeerderen, vart deze laatste gevergd, veel gevergd. Het bedrijvige leven van alle dag vraagt vaak? zóó de gansche aandacht der menschen op, dat deze veelal voor andere zaken, hoe be langrijk ook maar weinig oog hebben. Tot die belangrijke zaken behoort ook de ge wondheid; in de eerste plaats zeif. En ge zoudt er onze goede en zorgzame aescu-1 lapen een boekje van open kunnen hoo-ren doen, hoevelen, en daaronder waarlijk ook de zeer verstandiger onder onze mede- menschen, puur uit fle veel aandacht voor andere zaken, hun eigen gezondheid ver- waarloozen. Laat, ja dikwerf te laat komt by dezulken de waarschuwing, dat zij te weinig aandacht geschonken hebben aan wat toch 'het kostbaarste bezit van alle goederen mag heeten, hun wetzy’n, geeste lijk en lichamelijk. Of daar geen verontschuldiging, voor het minst een verklaring van te geven valt? Meer dan een voorzeker. Want het» maatschappelijk leven eischt thans meeit dan ooit, alle krachten van ons op. Vraagt het den mannen van handel en van nyver-^ heid, van bedryf en nering, van weten schap en kunst, wat er noodig is om he den ten dage in den moeizamen strijd om een, o nog niet eens ry'k, om een slechtó1 nederig bestaan, te veroveren en wat meer zegt, veroverd te houden. Vraagt het den geneesheer-directeuren onzer over gansch het land verspreide sanatoria en gestichten hoevelen by hen herstel, lafenis naar lichaam en geest komen zoeken, van wier veel het bin- muren binnen- teif Maar een met overgroote moeite op touw gezette verbintenis van den vorst met een der rijkste en aanzien- lijkste erfgenamen van Engeland lefed op het laatste oogenblik schipbreuk op een der vele wispelturige luimen van den vorst. „Neen, liever niet. Bovendien hoeft zij een gouden hoektand. Stel je een langen, Engelschen tand verguld voor ijzingwekkend En inplaats zich naar het diner van het Russisch gezantschap te begeven, waar de ceremoniemeester reeds zijn tnaamkaart naast die der l^ngelsche ladfy had gelegd, vertrok de vorst naar Pa- r'js en van daar naar Konstantinopel om zich van het zien van al de „bloo- te” Engelsche gezichten schadeloos te stellen en te genieten van de bekoring van de gesluierde Oostersche schoon heden met haar donkere oogen. Ook de verloving met een Napolitaan»- sche prinses leidde om eenzelfde onbe duidende reden niet tot het door den Mecretaris en de prinses gewenschte re? sultaat. Maar wat zou nu voor den vorst een verbintenis wezen met 'n Russin, mocht zij ook van nog zoo goeden huize of nog zoo rijk zijn, wat bij juffrouw Mar koff niet eons zoo zeer het geval was? Een man die volgens zijn naam en zijn millioenen geroepen was een politieke rol te vervullen, paste het niet een hu welijk aan te gaan, alleen uit verliefd heid.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1924 | | pagina 1