p hi mmu SE. t Blad. IV AIRS SN MiEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMSTREKEN Mo. f6222 65«Jaargang Dit blad verschijnt dagelijks behalve op Zon- en Feestdagen 31 E GOEOEWMGEII IONEN EERSTE BLAD. <1 FEUILLETON. 6 V ngzaken schriften SAFE-LOKETTEN vanaf f4.— per jaar. Inbraakverzekering. jsmiddel. DOUR GOUD VERBLIND. p de du 5 be- iuk •tige ge- onk- nza. koop School.rtMn tan plattonlud*. Zaterdag 7 Augustus f826 BERGAMBACHT, BERKENWOUDE, BODEGRAVEN, BOSKOOP, GOUDERAK, HAASTRECHT, MOORDRECHT, MOERCAPELLE, NIEUWERKERK, OUDERKERK, OUDE WATER, REEUWUK, SCHOONHOVEN, STOLWIJK, WADDINXVEEN, ZEVENHUIZEN, enz. 1168 M Dit nummer bestaat uit twee bladen. 1962 «0 Den Haag. ±550 ii_uiujla>aiu, iitta Wbstzaan. 60) bij- (Wordt vervolgd). Meermalen krijgt ons levensvaartuig door storm eerst zijn juisten koers. Vil Ulll, huwelijk wa<’ de. het oog moet van belang, als ze een.; s nagaat. Hij lijn correspon- iteiten en van moeten ma- tijd nemen, ties enz. ieder i af, waarop ïrmoeid zijn; lijden >put zijn tengevolge slapeloosheid, hoofd- Een veel bewogen leven. Roman uit het Engelsch van Miss E. RRADDON. in staat is hare voedsel te ver- 1938 48 BRIEVEN UIT DE HOFSTAD. DOOCJXVIII. Hoewel de kranten alle gelegenheid bie den voor reclame en er naast de dagb’eden nog tal van gratis verspreide advertentie blaadjes bestaan, geven toch velen de voor keur aan het systeem der strooibiljetten die. huis aan huis bezorgd worden. Nadat dit systeem al wijde toepassing heeft gevon den, is thans de Posterijen er toe gekomen om zich met de verspreiding te belasten. Of dit veel baten zal opleveren valt te be twijfelen, want wie wel eens opgelet heeft, zal ervaren hebben, dat dergelijke strooi biljetten veelal ’s avonds laat in de bus worden gestopt. De winkelier, meestal een beginneling, pleegt ze n.l. zelf rond te bren gen en hij kiest daarvoor het late avonduur uit. Man, vrouw en kinderen, ieder neemc een paar straten voor zijn rekening. Het duister van den laten avond bedekt het werk zoodat niemand bespeurt, wie de rond- brengers zijn, ’t Ie economisch, want het spaart dure krachten uit en het rondbren- loor nieuwe kracht aan akt eene algöheele Een maand midden in den zomer is het of onze bezigheden overal een beetje lang- aamer gaat en of het wenk, dat ons alle maal iederen dag weer opeiaoht, alleen nog maar zoo’n beetje bjjgehouden wordt om op te passen, dat de boel niet in de war loopt. Het is de tijd der vacanties, wanneer ibjjna ieder van ons wel een dag, een week, een maand of langer zijn daigélijkschen arbeid eens rusten laat en erop uittrekt, óf naar een broer of een zwager in het naaste dorp óf naar Gelderland of Valkenburg, zelfs naar het thans om zijn laage frankenkoers zoo bezochte België óf verder weg nog naar de Zwitsersdhe bergen en Italiaansche meren, en de Noorsche fjorden. Wij rusten eens uit, spannen ons eens voor dagen of weken uit het gareel, waarin we het heele jaar draven en bereiden ons voor op een nieuw jaar van onophoudelijken en onver droten artreid. Want dat laatste is toch ook, is wellicht het groote doel van de vacantie. De 'beste voorbereiding is zeker wel het verzamelen van nieuwe krachten, nieuw licht, nieuwe verwachtingen. En in zooverre is het uit rusten zelf al een voorbereiding. Maar de vacantie geeft toch ook gelegenheid om eens rustig ons werk en onze weikkring te overzien, na te gaan, wat er wellicht hier of daar mocht haperen en zoo noodig nieu we methoden te vinden en nieuwe instellin gen te scheppen. En het is daarom dat de vacantie als van zelf uitlokt om ook ons onderwijsstelsel en onderwijmnethoden en ook de inrichting van ons schoolwezen eens wat nader onder de loupe te nemen en ver schillende wensdheljjkheden naar voren te brengen. De scholen hebben nu wel de langste vacanties, doen het niet met enkele dagen, waartoe zoo menigeen zich gedwon gen ziet. Die vakanties worden ook gie- bruikit om de schoolgebouwen eens grondi ger schoon te maken en na te zien. Mis schien kunnen ze ook gebruikt worden om de geheele school- en onderwijsinrichting eens nauwkeurig na te kijken. Er zijn nog heel wat wenscheljjkheden op dat gebied, te veel om ze alle te bespreken. En er 'zjjn wëlllicht heel wat wenschen van dringender aard: dan verandering in het stelsel der schoolartsen ten platten lande. Maar het toezicht van schoolartsen heeft toch onge twijfeld niet enkel voor de schoolgaande jeugd en voor de ouders, maar voor ons geheele maatschappelijk leven een beteeke- nis, die een goede regeling daarvan buiten wij, dat onze economische positie niet even redig is aan de nauwheid van onze grenzen; vergeten wij bovenal, dat de dienaar der rechts krachtiger steun geniet dan bajonet ten en kanonnen kunnen bieden. Wjj zijn een klein land, doch de namen van onze kunstenaars en geleerden zijn over de geheele beschaafde wereld beroemd. Wij zijn een klein land doch onze vloot, de vijf de in grootte, voert onze producten over den heelen aardbodem. Dat is een onschat baar voordeel voor het welvaartspeil van onze bevolking. Schijnbaar getroost de Ne der landsche verbruiker zich, in ’t belang van zijn uitvoer, dure prijzen voor zijn kaas, bo ter, spek, enz., maar dit is een duurte, die haar rente wel opbrengt, daar het aflgesnee- ne welvaartspeil door hetgeen wij in het buitenland verdienen stijgt en andere ware# overvloediger ter beschikking komen. Ge lukkig achten wij het, dat de Nederlandsche uitvoer in de laatste jaren veel sterker is toegenomen dan de invoer, zoodat b.v. van 1921 op 1925 het invoersaldo gedaald is van 870.6 millioen gulden op 647.6 millioen in 1925 en onze handel sbalans dus aanmerke lijk verbeterde. Bijna drievierden van onzen invoer werd in 1925 door uitvoer gedekt iets wat in geen tien jaren was vóórgeko men. Reeds alleen de export-waarde onzer tuinlbouwigewassen en fijne zaden is groot genoeg om daarvoor bijna twee-en-een-half maal zooveel tarwe in te voeren als geteeld zou 'kunnen worden op den door die gewas sen ingenomen grond. Zoo vertoont het toekomstbeeld zich nog eerst in groote lijnen. Als bij de stadsuit breiding; als in de -geweldige nieuwe sluis te IJmuiden waar thans de zandtreinen de komst van oneer en groote schepen voorbe reiden, ligt alles nog overhoop. Maar als^de Nederlandsche burgers wericen, beter nog same nwerfcen, zal het grootsche verschiet, dat zich vertoont, ook verwezenlijkt worden. ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal 2.25, per week 17 cent, met Zondagsblad pey kwartaal 2.90, per week 22 cent, overal waar da bezorging per looper geschiedt. Franco per post per kwartaal 8.15, met Zondagsblad 8.80. gen'geschiedt serieus: in ieders brievenbus wordt er maar één geworpen en niet, zooals betaalde krachten „bij ongeluk” dikwijls doen, twee of dne. Helaas is het effect van dergelijke recla me gewoonlijk niet groot, want in het over- groote deel van de gevallen gaat het pa piertje linea recta naar den prullemand. Iets beter wordt het misschien, zooals som mige grootere zaken het doen, die uit het adresboek of de telefoongids de adressen overnemen op enveloppen, die geen enkele rcclamemededeeling bevatten en dus recht streeks den heer des huizes worden over handigd. Het is de methode om te -aitgaan, dat de dienstbode het reclamebiijetje ver schalkt en het zelfs niet tot in de woonka mer doet doordringen. Deze dagen zagen wij toevallig eens zoo’n reclamekaart, die aan de eene zjjde belang rijke mededeolingen bevatte en aan de an dere zijde de gewone zinsneden, dat aan de dcui niet wordt gekocht en dat ongevraagd drukwerk niet wordt teruggegeven. Maar ditmaal was aan deze traditioneels mede delingen, die bestemd zijn voor de deur of het raam geplakt te worden, nog een derde toegevoegd, n.1. deze: „voorzien van een stofzuiger.” Deze toevoeging is wel zeer merkwaar dig. Er blijkt uit, hoeveel overlast de huis moeders al ondervonden hebben van de vele reizigers en agenten in dit moderne instrument. Inderdaad ging en gaat er haast geen dag voorbij, of er „hangt” een commissionnair in dit artikel aan de bel. Het is wel een bewijs ervoor, hoe men dit als een euvel beschouwt, nu de winkelier op de gedachte kwam om zjjn klanten een afweermiddel daartegen aan de hand te doen. We zagen voor tal van deurraampjes het biljetje in functie. Wij hebben er al eens eerder over ge schreven dat het een onrustbarend toene mend euvel is in een groote stad, dat ieder een maar vrij aan alle huisschellen mag trekken en iemand op roepen om aan de deur te komen. Er zijn vele andere euvelen te noemen waartegen allang maatregelen zijn genomen en die heel wat minder hin derlijk zijn dan deze. Het ware heusch te wenschen, dat hier een middel werd gevon den, dat doeltreffend was. Wanneer het gemeentebestuur een bepaling maakte, waarbij het verboden werd, ongevraagd aan te bellen voor aanbiedingen, indien het huis was voorzien van een speciaal ervoor vervaardigd bordje, dat door de gemeente ociiige beschuitjes in een zilVeren bakje en een schotel vroegrijpe prui men maakten het wel wat sobere ont haal uitmalar de onderwijzer was a niet op Penriami gekomen om) te eten of te drinken, en slurpte met de groot ste voldoening zijn thee uit het rood met goud beschilderde parcelein. De baron had Sylvia voor het theeblad doen plaats nemen, met beleefd ver zoek of zij zoo goed zou willen' zijn tl.ee te schenken-. ,,Ik doe ’t zelf als ik miet mijn broer alleen ben,” aeido hifl,, „maar ’t is, ook die zijn» die de schoolarts in he liiouden. En bovendien is pet dat hij ieder jaar de kindeien, volledig gekeurd zijn, nog ééns zal veel werk hebben van 'zijn dentie met de ouders en autorit ieder onderzoek een rapportje ken. Het reizen zal hem vfeel Bovendien gaan er door vacjputie jaar een kleine honderd dagen hjj geen scholen zal kunnell bezoeken. En I waar het wenk van den aehoelarts rustig ge- daan moet worden, wii het--succes hebben, brengt men door den arte oVer te belasten, de waarde van het geheele Instituut in ge- vaar. Wanneer men weikel^k een nieuwe, doeltreffende regeling wil invoeren, zal hit zaak zijn, daarmede rekening te houder. Door al te groote schrielheid zou men een regeling sdheppen, d,ie ten slotte toch niet i de uitwerking heeft, die mén ervan hoopt en dus ten slotte de kosten ook nutteloos maakt. ►or het gebruik el, terwijl Mole- 60UD8CHE COURANT. gewone waarde geeft en de wenscdi daar naar wed tot een der meest beteekenisvolle wensdhen op schoolgebied heeft gemaakt. In de meeste, zoo niet in. alle steden (heeft men een schoolarts, die in veie geval len al zijn tjjd aan de scholen wijdt en ,g»en ipraktjjk daarbuiten heeft. Zjjn werk Vinldt al meer waardeering. Door zijn onderzoek worden ouders tijdig gewaarschuwd en wordt menig kwaad, vergroeiing, bloed armoede, slecht gezicht, gehoor, gebit enz. aangepakt, terwijl men er anders niet op lette, ‘soms zelte 't niet eens kende. Ook voor vele dorpsscholen heeft men te genwoordig schoolartsen, die bjj hun gewtone praktijk gewoonljjk tegen een kleine ver goeding ook de scholen moeten bezoeken. In vele gevallen maken zij èn om het -gebrek aan tijd èn om de slechte bezoldiging daar van niet veel werk. Als zij toch in de buurt van een school moeten zijn, loopen ze er even binnen, inspecteeren de kinderen vluchtig, vragen den meesters, of zij ook iets bizonders bij de kinderen hebben opge- merkt, maar van een streng onderzoek komt gewoonlyk niet veel terecht. Een commissie, ingestéld door „Volks onderwijs”, heeft indertijd een onderzoek ingesteld en een rapport uitgebracht over de beste inrichting van het instituut school artsen ten platten lande. Een regeling en •voorziening van het rijk hebben we voor- loopig niet te wachten. Het rjjk moet zui nig zijn en deze zaak zou veel geld kosten. De commissie raad daarom samenwerking ;vaa.<emeanten aan onder toezicht van het provinciaal bestuur. De schoolarts zal dus als werkkring eenige, vaak uitgestrekte, gemeenten moeten bezoeken van uit een centrum, waar hij gevestigd zal Zijn. Hij moet schoolarts’ en anders niet zijn. Alleen zou men hem zoo noodig ook de zong voor tuberculosebestrijding en de zuigelingen zorg kunnen opdragen. Volgens het rap port zou men hem met de zorg over 5000 6000 kinderen kunnen belasten. *’De gedachte is ongetwijfeld uitstekend. Enkele gemeenten gezamenlijk zullen de uitgave voor salaris, auto en als hulp een verpleegster “wel kunnen dragen. En op die manier -krijgen ze een schoolart», die ernst van zijn werk kan maken en de zegeningen van het instituut der schoolartsen ook aan het platteland verzekeren. Alleen lijkt, wil men den arts niet te zwaar belasten en daardoor zij» werk doeltreffend maken, het aantal kinderen, waarvoor men hem zijn zorg wil laten uitstrekken, wel wat groot, t Is waar, al die BOOO 6000 kinderen zul len niet ieder jaar na-uwkeujrg onderzocht behoeven te worden. Zoo’n onderzoek kost minstens een half uur per kind. Maar er zullen heel wat verdachte gevallen onder Nederland in opbouw. De economische toestand van ons land doet thans denken aan die stadsgedeelten, waar huizenblokken zijn weggeruimd voor het maken van een breeden verkeersweg. Kolossale gebouwen zullen er langs komen waarvan men nog nauwéljjks de bestem ming weet. Het geweldige, internationale verkeer,, dat van den weg gébruik moet maken, ziet men nog alleen m de toekomst. Nederland begint, evenals, dit in de 17e eeuw het geval was, weder li^eruajionaal te zien- Berlage bouwt in Londèn waar vroeger de vreemdelingen werden wegge keken, Vissering werd te hulp geroepen bij het invoeren van den gouden standaard in Zuid-Afrika, Prof. Bruins ontwerpt mede den grondslag voor Duitschlands wederop bouw; Zimmerman en van Gijn redden Oostenrijk van financieel en ondergang; KrÖller heeft het onder-voorzitterschap dat feit el ijk de leiding zal zijn aanvaard van de internationale economische conferen tie. Onze vliegers baanden een nieuwen ver keersweg om de wereld. Onze waterbouw kundigen onderscheiden zich in China; onze industrie leVert een der grootste ijsbrekers en den grootsten baggermolen ter wereld; bouwt schepen voor Engeland. Onze vis- soherjj exporteerde in 1925 voor het eers? naar Polen en de Balkan-Staten we noe men slechts enkele voorbeelden. Aan volkenconferenties en internationale regelingen neemt Nederland in toenemende mate deel. Niet altijd in het volle bewust zijn van onze beteekenis in het verkeer der volken, zelf te veel doordrongen van het besef, dat wjj slechte een kleine natie vor men Te dikwijls vergeten wij de vijftig mil lioen onderdanen, waarover Koningin Wil helmina buiten Europa gebiedt; vergeten O. Boekhouden. Broedersch.’ van )untants. muleis zijd omergesaniKten, toe zelis morured, en ais oe vorst zweeg, w.ie uunue t dan te wagen zich ’n woord te laten ontvallen Die stilte: was zelts zeer in o^etreenstemming met ue zuuieravonustilte, en inet ae kalme rust, die in dac ruime verlrew heersen, te. Syjvia’s scherpe oogen wendden zich naiar alie kanten in de schemering Die zaal was immers even groet ais de kerk tei Hetdingham. Die hooge zol dering, die gebloemde kroonlijst maak- ten oip haar een onuitsprekelijk groot- sohen indruk. Zij dacht aan de ont vangkamer in ’t sclioolgebouw, me naar lage zoldering, rustende op lom pe gewitte balken, waarin een paar verroeste ijzeren haken, die zelfs de krachtigste handen in staat waren er uit te trekken, die plaats aanwezen, ■waarop de minder beschaafde vroege re bewoners van het huis hun spek te drogen hadden gehangen in den rook van den huiselijke® haard'. Welki een verschil tusschen deze twee kamers Het tapijt hier as ais het gras op het perk voor dé pastorie, zacht en diep, en waarop de zwaarste voetstap geen geluid maakte. De groote zaal, waarin geen schilderijen, spiegels of snuisterijen van welken aard ook, zag ei ip de schemering bijkans spookach tig uit. Een Egyptische tempel kon niet ind’rukwekkender rijn. ue uociner van een hertog, en de auiel zou Hem met licnt den misstap vergeven van een onteerend huwelijk. Maar Sir Aubrey had! den teerling geworpen en begon vermetel te wor men. „hen mensch weet zelf 't best wat goed voor hem is”, dacht hij „moet ik mij' dan mijn thee laten in schenken door het zure gezicht van een oude vrijster, aheea ter wide van d'e wapens op haar vaders schild? Op mijn leeftijd moet een man nog zoo veel van ’t leven genieten als hij kan.’ Zij gingen naar den tuin, daar dit een gedeelte van het programlna was, iets dat om zoo te zeggen gedaan ^pioest worden. Hier geleidde Sir Au brey zijn gapten in de koele avond lucht door de stijve lanen van den Italiaanschen tuin, naar dat breede terras vanwaar zij, naar omlaag zien de, de Kerk van Perriami in het groe ne dal zagen liggen en de graven der Perriams, die grauw afstaken tegen het omringende gebladerte, zulk een rustig, half verborgen kerkje m kerk hof. Hier moest de dood in waarheid een rustige slaap ziin geen rumoer van een drukke handeisstad stoorde „hier den slapende, geen gedruisch van stoomwerktuigen om de half vergane stoffelijke overblijfselen uiteen te doen stuiven. dunkt mij, veel natuurlijker, en veel aangenamer, om’ een dame taak te zien vervullen.” Sylvia glimlachte. Zij vond een kans kinderlijk genoegen in de han- leering van die fraaie theekopjes, dien oudterwetschen trekpot, en den won derlijken ouden theebel, die hoog op vier poten stond. Nog nooit had zij zulk kostbaar porcelein aangeraakt. En daarenboven hadden al die dingen een eigenaardige bekoorlijkheid, die de uitgestalde fraaie voorwerpen ach ter de winkelruiten van Monkhampton miisten j zij bezaten de dubbele aan trekkelijkheid van ouderdom' en zeld zaamheid. Zij bleven eten .poosje Vij elkander zitten aan dit eenvoudige maal, terwijl de duisternis langzamerhand! begon te vallen, en die huisknecht, die altijd traag was in ’t brengen van lampen en kaarsen, liet hen genoegeiijk in de schemering bij elkander. Sir Aubrey m&aikte volstrekt geen haast om de betoovering te verbreken, die hem aan zijn plaats gekluisterd hield. Hij zat naast Sylvia en keek naar haar blan ke handjes, die zich zoo luchtig en bevallig bij ’t theeschenken bewogen. Wharom zou hij haar, als hij verkoos, niet altijd bij zich hebben om' thee voor hem te pcheriken? Er was nie mand die hem de wet kon stellen; hij was volkomen meester over hetgeen hij dö6h of laten wilde. Het noodlot alleen kon hem< beletten, zijn eigen wil door te drijven. Met die gedachte vervuld, werd sir Aubrey zeer afgetrokken en stil, en geen der aanwezigen waagde het dit stilzwijgen te verbreken. Zij waren pet kwartaal 2.90, Franco per post per Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Buieau: MARKT 31, GOUDA, bjj onze agenten en loopers, den boekhandel en de postkantoren. Onze bureaux zjjn dagelijks geopend van 9—6 uur. Administratie Telef. Interc. 82; Redactie Telef. 88. Postrekening 48400. ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behoorende tot den bezorgkring) 1regels 1.80, elk^ regel meer 0.25. Van buiten Gouda en den bezorgkring: 15 regels 1.55, elke regel meer 0.80. Advertentiën in-het Zaterdagnummer 20 bijslag op den prijs. Liefdadigheids-advertentiën de helft van den prjjs. INGEZONDEN MEDEDEELINGEN: 1—4 regels f 2.05, elke regel meer 0.50. Op de voorpagina 50 hooger. Gewone advertentiën en ingezonden mededeel ingen bjj contract tot «eer gereduceer- den prjjs. Groote letters bn randen worden berekend naar plaatsruimte. Advertentiën kunnen worden ingezonden door tusschenkomst van soliede Boekhan delaren, Advertentiebureaux en onze agenten en moeten daags vóór de plaatsing aan het Bureau zjjn ingekomen, teneinde van opname verzekerd te zijn. zei sir Auuirey pioiseung uil uiein. laingeni droom ontwakende, t zaï niet woei licht meer zijn voor uo urnen, maar dan moet gij nog maar eens terugnomen om ze ueter te zie®. Ja voegde hij er haperend Dij, „gij moet toenomonde week eens bij ons komen eten., Str Aubrey ncxxrde hoe zijn broeder rn die diuisteimis een verschrikt gebaat maakte het was een zeer flauwe be. Weging een onwillekeurig gebaar, eveaials sommige menschen maken wan neer hun plotseling een fel licht in de oogen schijntmaar Sir Aubrey begreep het. Hij wist dat <t geheel iets anders was den onderwijzer en zijn dochter, ails een gunst, op de thee te vragen, zooals ’t den landheer be taamde, en hen aan het middagmaal te noodigen alsof zij zijns gelijken wa ren.” „Wat zou de adel er wel van zeg gen?” dacht Mordred in stomme vrees Hij zelf zag weinig menschen, en in de kalme eenaaamheidi van zijn moes- tuin kon ’t hem' weinig deren wat de adel van hem dacht. Maar hij was niet van de gedachte af te brengen, dat zijn broeder verplicht was zich naar het oordeel van den adel te schikken, en dat, als hij mocht trouwen, hij een ‘"t moest doen dat aan de ver dingen van den adel beantwoord- 5ir Aubrey was verloofd geweest

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1926 | | pagina 1