A. BRINKMAN ZOON
ALLE 4400
ALLE
DRUKWERKEN
(Ld/venieeneti inde
N.V.Utrechtsche Hypotheekbank
UTRECHT
Adverteerders
niet-adverteerders
i
NIEUWS
No. 17808
<§oeó TDrufiüDarR is
voor
WIJ LEVEREN
DEN ZAKENMAN
VOOR
VOOR
DEN PARTICULIER
VEREENIGINGEN
VOOR
ENZ. ENZ.
DRUKKERIJ
kernBSS
BERGAMBACH’
nieuwerkeri
INWONERS VAN REEUWIJK
èen geBruiKer’
Om haar
een goeè eacRet
B’|. pandbrieven a 98”.
Nadruk verboden.
Dit blad verschij
F
Reserves f 1.652.263.26
4
„zm/i/iM
hebben
MARKT 31
GOUDA
4
k
1
Wij wachten gaarne Uwe opdrachten, die wij
vlug en correct zullen uitvoeren tot de laagst
mogelijke prijzen.
Onze persen moeten draaien
Bel ons op, No. 2745onze vertegen
woordiger komt U gaarne bezoeken.
Drie keer is scheepsrecht.
door
H. RESTONO. 1
t 'i j
G
luister eens.”
op in. bed en
President Hoe
Poging tot vermijding
sche ontwapeningsbet
KUNT U BEREIKEN
door Uwe advertentiën te plaatsen in
HET WEEKBLAD v. REEUWIJK
dat eiken Woensdagmiddag door de
post bjj allen wordt bezorgd.
Het kost U maar weinig.
Advertentiën moeten worden
ingezonden vóór Dinsdagavond aan
de Aanneemkantoren te Reeuwük en
aan het Bureau, te Gouda, Markt 31,
„Heeft hij zijn naam niet gezegd?”
„Neen, hij zou wel terugkomen, zei hij.”
Gharmion stond in haar kamer een tijdje
diep nadenken verzonken. Toeji begon ze
zich met koortsachtige haast op te knappen.
Ze zou haar blauw japonnetje aan doen,
Jim hield zoo van blauw en wat rouge op
leggen, want ze was bleek van emotie. Dat
Jim eindelijk toegaf! Ze kon bijna niet eten
van zenuwachtigheid, schrikte telkens op
als er gebeld werd en nam zich voor, een
zag Leida dat haar oogen nat waren.
„Is het erg met Floor?” vroeg ze haas
tig. „Hier heb je een, krachtig soepje voor
d’r. Kan ik btf d’r?”
Eef knikte en nam de weckflesch met
teederheid over. Ze zuchtte.
„Ze is erg zwak, geloof ik voor mij. Op
hè! Ga maar in ’t alcoof.”
Nicht Leida ging, nu wel heel begaan en
een beetje wee door de lucht van onge
luchte kamers, drankjes en koorts, dit het
heele woninkje vervulde. Toen ze bij het
bed in den duisteren alcoofhoek stond, zag
ze het óók wel. Vaal en hol-geel lag Floor’s
smalle gezicht met het vlokkige grauwe
haar er om heen in het bolle witte kussen.
„Hoe maak je het meid? Ik kwam je wat
soep brengen.” Nicht Leida fluisterde ge
dempt en wat schor. Ze kon niet tegen na
righeid. Maar aari den anderen kant, het
was nu eenmaal de besturing des hemels,
dat we vroeger of later allen sterven moes
ten. Nu leek Floor’s beurt gekomen. Floor
geloofde het zelve ook wel.
,,’t Wil niet meer, Leida", fluisterde zo
met een zweem van een glimlachje, ,,’t
Raakt met me gedaan, ik voel het wel, al
zegt de dokter ook van niet, 'k Heb er de
jaren voor, is 't niet zoo?”
Leida poogde iets troostends te zeggen,
maar er viel haar niets in. Ze "zuchtte alleen
en verstolen dwaalde haar blik naar 't voor
kamertje, waar de kast met de vaasjes
stond. Zou ze nu er rechtstreeks om dur
ven vragen? Floor kon het ding,toch niet
meenemen in haar graf en Eef... Eef had
genoeg aan de overige meubeltjes. Leida
was er toch na aan toe, de allernaaste fa
milie die Floor en Eef nog hadden. Maar
ze wist niet hoe te beginnen. Opeens begon
de zieke koortsachtig te praten.
„Er is iets da'k je allang had willen vra
gen, Leida. Als... als ik weggenomen word,
zul jij en je man.zullen jullie dan om Eef
blijven denken... Je weet, ze wordt ook
oud. We z\jn altijd samen geweest van kind
af aan en ik heb zoo ’t land aan de ge
dachte dat Eef zoo alleen zal moeten ach
terblijven; ze heeft er nooit tegen gekund.
Wil je het doen voor mij, voor m’n nage
dachtenis...”
De koortsoogen schitterden smeekend.
Leida schroefde zich op tot vrooljjkheid.
snikte, tot haar neus opzwol^ en toen ze
eindelijk ontoonbaar was geworden, stak de
hospita haar hoofd om de deur en zei: ,^en
andere meneer.”
Ditmaal wès het Jim, met zijn armen vol
bloemen. Gharmion viel in zijn armen en
snikte: „Ik ben ontoonbaar, o, het was een
vergissing, hij, kwam om een radio en ik
he!b hem gekocht, o, o, o!”
„Ik begrijp het niet,” zei Jim, hetgeen
niet verwonderlijk is „en je briefje begreep
ik ook niet, maar ik was er erg gelukkig
mee, want ik durfde niet meer naar je toe
komen en heb zóó naar je verlangd!”
Bij hun koperen bruiloft was de radio
afbetaald.
Uit Washintgon wordt
sident Hoover de Ameriki
te Genève opdracht zal ge
wtten tegen het Fransch
vorming van een interr
leger. Men ziet in dit voc
om ontwapening of ingry
te vermijden. Naar men z<
dienen van het voorstel d
verrassing gewekt te Wai
zien men daar een dergely
te.
In een interview noemdt
het Fransche voorstel een
pa een dwangbuis aan te 1
stel vloeide naar zijn
voort uit het verdrag vaj
de andere vredesverdrag^
eerlijkheid, noch op gerec
baseerd, en slechts door
worden gehandhaafd. Dc
willen de Franschen den
haven. Ook senator Borah
vele regeeringen het Fram
len steunen.
Grootecheepsche
betooging. O;
klaringen van 1
De zitting der ontwap
van Zaterdag had het kan
tooging der groote interna
organisaties voor ontwape
Aan het woord kwamen
gers van de internationale
gingen, van de intemation
ganisaties, van de student
soc. arbeiders en den wei
kenbondsliga’s.
Een delegatie van ven
den vrouwen betrad in
colonne de zaal en groepe
voorzitter heen.
De presidente van de u
reldvr ouwen bonden, Mary
uit naam van 45 milllioer
landen, die in 50 interna
organisaties aaneengeslot
stonden.
Uit naam van de inten
lijke organisaties sprak
neraal Müller.
Groot opzien werd geba
klaringen van den vroeg
minister-president, Emile
voorzitter van de socialisl
Internationale, wiens opvi
cipieele punten in overe<
met het Duitsche standpur
Hij zette uiteen, dat ee
ten moest worden, dat
grootsche vermindering dt
oorlogsmateriaal in alle v<
litaire uitgaven verzekert
volledige, algemeene er
Houd met onuitwischl
„Recht door zee" in
„Maar natuurlijk, malle meid. Dat spreekt
toch vanzelf. Ofschoon ik geloof dat juine
nog best lang gezellig samen zult blijven.”
„Nee, nee...”, zuchtte de zieke.
Leida kneep de handen in de garen hand
schoenen samen. Nu was het dan toch wel
de tijd. Floor had haar een dienst gevraagd,
de ééne dienst was de andere waard, had
ze altijd geleerd.
En schor begon ze: „Floor, 1
De patiënt richtte zich half
staarde Leida gespannen aan.
„Nu ik dat gevraagd heb”, zei ze zacht-
jes en geheel bezig met haar eigen ge
dachten, „nu geloof ik wel dat ik rustig
sterven kan...”
Een scheurende hoest drong uit haar keel
Leida zweeg beduusd, probeerde haar op
den rug te kloppen. Eef kwam naar het
alcoof gevlogen uit het keukentje. De zieke
hoestte tot ze blauw-zwart in het gezicht
zag. Toen terug en met zachten dwang
leidde Eef Leida uit het alcoof. De gelegen
heid om te praten over de kast met de
vaasjes, de unieke gelegenheid, was voor
bij.
Nicht Floor stierf dienzelfden nacht te
gen het krieken van den morgen. De werk
ster kwam het Leida en haar man ’s mor
gens vertellen. Ze togen er dadelijk heen.
Tijdens de rouwdagen en de begrafenis
durfde Leida niet goed over de erfenis te
praten, maar haar oogen hingen telkens
brandende aan het pronkstuk van een ma-
honiekast met de Delftsche blauwe vaasjes.
Toen de begrafenis voorbij was, bleek dat
nicht Floor haar testament had gemaakt.
Eef was universeel erfgename.
Universeel erfgename! Toen nicht Leida
de woorden uitsprak, smaakten ze bittei' op
haar tong. Maar ze herinnerde zich haar
belofte aan de zieke. Neen, ze zou Eef niet
in den steek laten, ze zou zich haar lot aan
trekken.
Want de lobbes van een man zei het
nuchter en zonder rechtstreeksch kwade be
doeling: „Als Eef vandaag of morgen eens
dood ging, dan kwam de kast met de vaas
jes dan toch aan hèn!”
(Nadruk verboden.)
ABONNEMENTSPR]
per kwartaal 2.90, pei
Franco per popt per k
Abonnementen worde,
bjj onze agenten en loo
Onze bureaux zijn da
Interc. 2745. Postrekeni
Wilt U vermageren?
Op welk gedeelte van het lichaam U ook wenacht, zonder gymnastiek, zonder dieet,
zonder geneesmiddelen in te nemen, zonder baden. Uitsluitend uitwendig gebruik. Het
resultaat is na den zesden dag zichtbaar. Schrijft aan Mevr. COLENBRANDER, Over
toom 445b, A’dam, die U gaan.» GRATIS zonder eenige verplichting, onder strikte
geheimhouding, alle noodige aanwijzingen en prima referenties zal zenden.
Door het groot getal aanvragen en bestelligen, waren wij niet in staat alle brieven
te beantwoorden. Wij verzekeren echter, dat wij op alle corréspondentie binnen zeer
kort antwoord zullen zenden. 20
I beetje koel en terughoudend te zijn, want
gemakkelyk wilde ze het hem toch niet
maken!
Maar de avond ging voorbij en hij kwam
niet. Charmion schreide dien nacht haar
kussen nat.
Den volgenden dag echter zei de hospita:
„Die jongeman is weer geweest.”
„Heeft hij weer geen naam gezegd?"
vroeg Gharmion, wier hart een salto mor-
tale gemaakt had.
„Neen, hij komt terug.”
Charmion neuriede, terwij Izij zich kleed
de en nam zich voor niet al te koel te zijn...
Maar hij kwam niet. En dagen verging*».
Eentonig was het leven in elk geval niet,
■want nu rende ze van kantoor naar huis
en de trappen op en ze durfde niet uitgaap,
uit vrees, dat Jim voor niets zou komen.
Ze hoopte op een brief, een bericht. De
spanning was tenslotte niet meer te dragen.
Dit heele jaar hadden koppigheid en trots
haar staande gehouden, maar nu overviel
haar een vertwijfelde angst, dat ze hem
voor goed verloren luid, dat hij misschien
meende dat ze „niet thuis” gegeven had en
zich niet Wilde verzoenen. 'Tenslotte kon ze
het niet uithouden en ze schreef: „Lieve
Jim, het spijt me zoo, dat je tweemalen
voor niets geweest bent, ik was er werke-
lyk niet. Kom morgen, wil je? En laten we
al die dwaasheid vergeten! Je Charmion.”
Ze postte den brief en sliep dien nacht
rustig en hoopvol.
Ze wachtte, den volgenden avond, in de
blauwe japon, met een kleur van opwin
ding en zingend theewater. Toen kondigde
de juffrouw aan:
„Daar is die meneer.”
Binnen trad een keurige jongeman, die
boog en zeide: „Ik ben vertegenwoordiger
van Litton en Co., ik kwam eens met L’^
spreken over gemakkelijke betalingscondi-
ties van een radio...”
Zeker bevroedde het jongmensch niet hoe
dicht hij by een gewelddadig einde stona!
Hij praaflte en praatte en om hem kwijt
te zijn kocht Gharmion een radio-toestel op
afbetaling.
Toen kon ze tenminste naar hartelust
huilen. Ze trok de blauwe japon uit en het
oudste vod aan, dat ze kon vinden, ze wreef
in haar betraande oogen als een kind en
FEUILLET
Naar het Engelsch van
bewerkt dc
J. VAN DER S
12 Ni
Maar zenuwaohtig weige
dit laatste.
Ik moet alleen teruj
niag niemand ontvangei
komen opzoeken, lief kind
zeker
Terwijl ze langzaam het
vertelde het meisje van h
zucht.
Ik wil een zangeres v
Jy Ik heb vier jaar geatu<
dat ik veel heb geleerd in
wal bang, dat ik geen
moeder vond dat ik er e
’eet, dat ik kan taingen er
te probeeren om naam te
ik overvloed van geld heb
u bij nie komen wonen!*
Getf me nu een kus U
gaan, als u het verl
ni«t löatig vallen, maar
’Wrt'« geven en u moet me
te komen, »anl als u
woeda van (11„ dame
“«ten trotMeren
en u ei
bï«ngen.
Pandbrieven f 61.000,000,-
DE BANK stelt beschikbaar
in stukken van f 1000.—, f 500.— en f 100.—
met verplichte uitloting van ’/25 Per iaar-
De Directie
Mr. A. J. S. VAN LIER. Mr. P. R. HOORWEG
elkaar de hand gereikt - Zij zien de
resultaten van de Dagblad-advertenties en de
één na den ander weet dit middel met voordeel
te hanteeren - Slagboomen zijn weggevallen en
het publiek komt nader dan ooit tot den fabrikant
en den winkelier - - Voordeelig voor U als
zakenman en nuttig voor de koopers is het
De kast met de vaasjes.
Omzichtig loopend, klauterde nicht Leida
de hooge trap op naar de tweede verdieping
waar de nichten Floor en Eef woonden.
Floor lag te bed. Nicht Leida bracht haar
een kalfssoepje in een weckflesch. Ze had
er een half pond beste kalfspoulet en koste
lijke vermicelli voor genomen.
Nicht Leida hield niet van de nichten
Floor en Eef. Maar het waren de kinderen
van haar moeders zuster. En ze hoopte, da-
ze, wanneer Flóor stierf, nu de kast met de
vaasjes zou erven, die nog stamde uit haar
moeders ouderlijk huis.
Floor kwakkelde vaak, maar ze was ge
durig weer opgestaan van het ziekbed -
„Krakende wagens duren het langst”, zei
dan nicht Leida met de boos saamgeperste
lippen tegen haar man, die een lobbes was
en dien ze, gedurende een en twintig huwe
lijksjaren had weten te doordringen van de
wenscheljjkheid om ééns de kast met de
vaasjes te bezitten, die nu bij de nichten
“stond.
Hè, hè, zizoo, ze was er. Ze klopte stevig
tegen de gesloten portaaldeur.' Drie keer,
dan wist Eef dat zy het was. Eef maakte
anders niet zoo licht open, met het oog op
al het rare volk dat tegenwoordig langs
den weg scharrelde,
„O, dag Leiua...” Nicht Eef sperde de
portaaldeur wyd open en in het ganglient
nenkwam,
weest.”
„Een meneer?” Charmion’s hart begon
wild te kloppen.
,Ja, een knappe jongeman, erg aardig.”
hii 'ziiv, nnnm niteb o-atootI?”
Gharmion ging met lustelooze stappen de
trappen op naar haar pension. Weer een
dag ten&ind en een. eenzame avond op
komst. Jane was uit met haar verloofde,
Mary’ woonde by haar ouders, een gezellig
gezin, zij echter leefde alleen op kamers en
bad de keuze tusschen een boek of naar een
bioscoop gaan... alleen.
Charmion zuchtte.
Eens was het anders geweest. Eens was
ze met vlugge voeten de trap opgeloopen
en had dan by na alty'd op haar kamer de
een of andere boodschap gevonden, een
briefje, bloemen. Dan had ze zich vroolijk
opgeknapt en was gaan eten met 8 Jim.
Eens... een jaar was het nu geleden en na
die ruzie hadden ze elkander nooit meer
gezien. Geen wonder! Ze was verhuisd, om
ver weg te zyn van hém. Jim woonde en
werkte in het andere einde van de stad,
hier in de buurt had hij niets te zoeken.
Ze wist nog, dat ze gezegd had: „Ik zal
je nooit vergeven.” En dat alles om etn
bagatelle!
Nu was het leven leeg en eentonig ge
worden en toch, telkens als ze gelegenheid
bad om kennis te maken met andere jon
gelui, telkens als haar vriendin Lilian
drong: „Ga mee, Beb heeft eën vriend, net
iets voor jou,” zocht ze een uitvlucht.
„Juffrouw," zei de hospita, toen ze biu-
„er is een meneer voor U ge-
