Foto Studio
Heropend
II
9!
bergambacht, berkenwoude, bodegraven, boskoop, cculzt./.;;, -
DE KAMPIOEN
Vastenavond-Bal
In „TER GOUW’’
Bleekorsslngel 1
Zondagavond 8 Maart
Wegens overweldigend succes!!
Hopla, de beentjes van de vloer
ex.
wordt Zaterdag
I
an
pl.
I
Deze Courant komt in vele duizenden gezinnen Gegarandeerde oplage 7500
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMS1 REKEN
Dit blad verschijnt dagelijks, behalve Zon- en Feestdagen
OOSTHAVEN 19
X.
]IT,
i
4 E
r45.
OERWOUD-
GEHEIMENISSEN.
GOUDERAK, HAASTRECHT, MOORDRECHT, MOERCAPELLE,
enz.
VERPLAATST
'EN
:ht
sEL
EERSTE BLAD.
Brieven uit de Hofstad.
Verwachtingen.
0O 18846 Bi Zaterdag 2 Waartvl»35 73-' Jaargang
NJEUWERKERK, ouderkerk, oudewater, reeuwtjk, schoonhoven, stolwijk, waddinxveen, zevenhuizen.
n
WORDT
NAAR
I
HOOFDSTUK VIII.
(Wordt vervolgd.)
Rlmlngton liep op hem toe en vroeg
heelmaal niet, althans niet in die krii
welke dit genoegen wel smaken willen in
VAN OOSTHAVEN 23
I
Dit nummer bestaat uit twee bladen.
maar Rlmlngton schudde het hoofd.
Breng hem hier en gauw! Zeg hem,
dat een blanke Bwana hem spreken wil.
Een paar seconden later kwam een
walgelijke neger met een allesbehalve in
ren blijkbaar nog niet wakker, maar hij
wist, dat de zon op het punt was op te
of schouwburgbezoek trekt 90 van de
menschen onmiddellyk huiswaarts en
slechts een heel klein percentage strijkt dan,
scherp
Waar woont Mombwana?
De neger wees naar een hut, welke een
beetje apart stond van de andere en Ri-
mington knikte.
Br^ng me naar hem toe. Loop voor
me uit en denk er aan, dat er een ge
weer vlak achter Je Is.
De man ging met een angstig gezicht „r, -
vooruit. Rlmlngton volgde hem en na een I woord. Hij wachtte
paar minuten stond hij voor de kegei-
ting van het Café-
nog in een café neer. Komt men om een uur
of negen eens in een van onze groote café’s
dan is het er leeg. Leegte nu schijnt funest
te zijn niet alleen voor de exploitatie, maar
ook voor de liefhebberij van net publiek om
er te gaan zitten, ’s Zomers gaan wij op
een mooien avond wel op Scheveningen een
kopje koffie drinken, maar dat doen wij om
van het uitzicht op de zee te genieten en
niet omdat wij de gezelligheid van het café
zoeken. Die gezelligheid schijnt men in onze
stad niet te apprecieeren. Er zullen natuur
lijk wel stamgasten zijn, die een groot deel
van den avond aan een tafeltje zitten „böo-
men” en het heel knus en gezellig vinden,
maar deze^ categorie is ongetwijfeld heel
klein in vergelijking met die in Amster
dam.
Wat de oorzaak van dit verschil in ge
zindheid is valt niet in een paar woorden
te zeggen. Misschien is het juist Scheve
ningen dat ons verwend heeft. De frissehe
atmosfeer, het ruime uitzicht zijn twee fac
toren van beteekenis en die beide vindt’men
in een café in den winter niet terug. Wie
het aangenamere kent waardeert het min
der aangename niet meer en keert zich
daarvan af.
Hoewel het café-leven zich niet heeft ont
wikkeld, is toch het aantal café’s in onze
stad toegenomen zoowel in het centrum als
in de buitenwijken. Vooral het kleinere, in
tiemere café zoekt de menschen te trekken.
Het is dus volkomen begrijpelijk *dat dit
café-wezen niet rendeert. Het heeft volgens
de deskundigen in onze stad nooit mooi en
weelderig gerendeerd. Slechts enkele avon
den in de week is het nog iets gedaan, maar
als regel is het bezoek veel te gering om
de zaak rendabel te maken.
De weinige „hang” naar café-bezoek is
soliede Boek-
vóór de plaatsing
zijn.
ward geroep van stemmen, een wild ge
huil van Inboorlingen, zooals ze het nog
nooit eerder gehoord had. Ze was gesla
gen met doodelijke ontzetting
I nemend gezicht naar buiten, knorrend
als een wild zwijn en met ’n lange speer
in de hand.
Toen hij Rlmlngton zag, brulde hij iets
dat het heele dorp deed ontwaken. Uit
alle hutten kwamen haastig inboorllngén
naar buitenloopen, sommigen met lansen
en anderen met primitieve, roestige ge
weren. De meesten bleven doodstil van
verbazing, toen ze den blanke in het oog
kregen, die daar rustig stond te wachten
in het licht van de eerste zonnestralen.
Hun opperhoofd riep hun woedend iets
toe en lichtte de speer op. In hetzelfde
oogenblik had Rlmlngton, beseffend, dat
dit het eenlgste was, wat hij doen kon,
zijn geweer aangelegd en gevuurd. De
neger uitte een woedenden Jammerkreet,
zijn hand liet de speer los en viel slap
langs zijn lijf Een wild gehuil steeg op
en de inboorlingen stormden woedend op
geweekt te koop, is
ziet er minder blank
•eiding eerst gebeukt
i water geweekt wor-
34
De stilte duurde voort, vreemd en drel-
Wnd na het helsche lawaai van ’n oogen- i
blik geleden. Toen klonk de scherpe knal j
van een geweer, nog een en nog een, ver-
Ward BPrnon von ctammnn non wild «ZP- WlSt, dat de ZOU Op DCb pUUL Wttö up IC
I ghan en het maar een paar minuten zou
I duren, of het dorp zou ontwaakt zijn.
i maar nóch by bizondere geljegenheden nóch
by kunst of vermaak ontmoet men een vroe-
den vader. Wy hebben het) al eens verteld
het geval, dat een man, diewel al tien jaar
wethouder was, eens een tentoonstelling
opende en dat toen niemaftd van de aan
wezigen dien edelachtbareii vroeden vader
bleek te kennen.
Voor de klachten van het café-bedryf dat
de belasting zoo zwaar daarop drukt, is de
gemeenteraad niet ontvankelijk geweest.
Over het algemeen zyn bedrijfsbelastingen
leelyke dingen, omdat zij de normale ont
wikkeling van de bedrijven in den war stu
ren. Zij zijn niets dan indirecte belastingen
op hetgeen die bedrijven produceeren; ze
maken het leven duur en verplaatsen de
bestedingswyze van het geld.
De krant heeft al bericht dat de café-
I houders voornemens zyn eenige represaille
maatregelen te gaan nemen, waardoor het
mogelyk wordt aan een deel der belasting
te ontkomen en waardoor men de werkloos
niet alleen het eigen leven ruimer van
horizont, beter en gelukkiger maken, maar
ook aan het leven der mensehheid werke
lijke waarde kunnen toevoegen. En wat zyn
voor hem afzochten.
De sterren begonnen te verbleeken, de
morgenwind deed de dauw in groote I
druppels van de boomen vallen, in het j
misschien ook oorzaak, dat onze gemeente-
raad geen ooren heeft voor de klachten van
nog veel vroeger op stap te de caféhouders over de drukkende lasten I
»t hartje van de stad om in
een café ’s zomers vóór het café op een j
I roezemoezig plein een potje bier of een
glas „warms” te drinken.
zijn levenswerkzaamheid stellen in dienst I °at genoegen kennen wjj in deij Haag
I heelmaal met, althans met in die kringen
der menschneid en door ie wer zaa ei we]je genoegen wel smaken willen in
1 onze hoofdstad. Na afloop van een bioscoop
MOCLXIX.
De zware belastii
en Hotelbedrijf.
Het café-leven gelijk men dat met een
ietwat overdreven woord pleegt te noemen
het café-leven heeft zich in den Haag
nooit ontwikkeld in die zelfde mate als dat
j bijvoorbeeld in Amsterdam net geval is.
Daar in de hoofdstad vindt men het een
bizonder genoegen om ’s avonds om tien
uur of soms i
gaan naar het hartje van de stad, om in
Een koude wind giert nog om de huizen.
De velden liggen leeg en verlaten in den
schemerigen avond. En de dorre takkéii4
zwiepen nog als levenlooze dingen in den
storm. Het is nog volop winter en kouder
zelfs dan in het hartje van den wintertijd.
Maar de dagen rekken tich al tot ver in den J
avond. De schemeringen worden langer* En
wanneer de late zon door de grauwe wolken
breekt en «lies rondom zet in den wonderen
toovergloed van het brekende licht, dan is
het of ondanks wind en koude al een adem
van de komende lente ons aanwaait. En in
ons hart worden verlangens wakker, die
slechts op de eerste warme dagen schijnen
te wachten om als bloeiende verwachtingen
uit tè loopen. Dat is de lente, die zich in
ons aankondigt nog lang voor ze in de na
tuur ontwaakt is.
Het beginnende, het nieuwe leven, dat een
njeuwe heerlijkheid belooft, is altijd de tyd
der verwachtingen. Dat maakt de jeugd zoo
mooi, wanneer ons leven zijn bloeitijd heeft
en overal de knoppen botten, waaruit straks
de bloesems zullen spruiten, die van het
leven een toovertuin’ van kleur en geur ma
ken en eenmaal de Vruchten, die de vrucht
van ons leven zijn. We leven nog alleen in
verwachtingen. We kennen net leven nog
niet, maar zien het wonderlijk gekleurd door
den bril dezer verwachtingen. Het zal alles
anders worden. Het leven is geen toovertuin
van geur en kleur, njaar veelal een schrille
werkelijkheid van zorgen en leed en einde-
looze inspanning. Maar wat doet dat ertoe,
zoolang we gelooven in de werkelijkheid
onzer verwachtingen. De mensch leeft niet
in de wereld, waarin hy geboren wordt,
maar in de wereld, die geboren wordt in
hem. Dat geldt ook hier. De verwachtingen,
die zich in ons vermenigvuldigen, geven het
leven en de werkelijkheid een kleur, die wy
immers voor de werkelijke kleur aanzien
en die dat leven veelal tot een wonder van
heerlijkheid maken. Dat wonder hebbep -we
noodig. Het geeft ons de kracht om te ktre-
ven en te werken. En.het is daaromJook,
dat de jeugd zoo energiek is, omdat ie zoo
rijk is aan verwachtingen en zoo vist aan
de vervulling dier verwachtingen gelooft.
Maar ook de latere leeftijd kent nog die ver
wachtingen, zy het niet zoo bloeiend en
veelbelovend en zy het zonder die onver-
winljjke zekerheid van de vervulling. Is het
niet tot onzen dood toe, dat de verwachtin-
Goede raad is slechte voeding voor een
hongerige familie.
FEUILLETON.
ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behóorende tot den bezorgkring) i
15 regels ƒ1.30, elke regel meer ƒ0.25. Van buiten Gouda en den bezorgkring:
15 regels 1-55, elke regel meer 0.30. Adveftentiën in het Zaterdagnummer 25
bijslag op den prijs. Liefdadigheids-advertentiën de helft van den prijs.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN: 1—4 regels ƒ2.26 elke regel meer ƒ0.50. Op
de voorpagina 50 hooger.
Gewone adverteutiën en ingezonden mededeelingen by contract tot zeei gelreduceerden
prijs. Groote letters en randen worden berekend naar plaatsruimte.
Advertentiën kunnen worden ingezonden door tusschenkomst van
handelaren, Advertentiebureaux en onze agenten en moeten daags
aan l\et, Bureau zyn ingekomen, teneinde van opname verzekerd te
idealen anders dan hoog gestemde verwach
tingen, die het geloof in de waarde van het
leven uitspreken en dat geloof ook in het
leven willen.verwerkelijken?
Straks wanneer de lente bloeit, zullen we,
of we oud zyn of jong, zoolang maar de
levensenergie niet in ons uitgedoofd is, ook
in ons nieuwe verwachtingen zien opbloeien.
De huivering dier verachtingen trilt al
om ons en in ons, nu we de lente voor
voelen. Laten we ons gereed houden ze met
vreugde te ontvangen als de nieuwe hoop,
die ons leven en ons werk zal bezielen.
K.
1 P°nd bruine boonen,
et, 2 ons „gehakt of
len, pl.m, 3 L. vocht,
uien in het vet, voeg
r met de boonen van
in stukjes gesneden
.‘s 14 uur koken, tot
syn, maak boonen en
»at de soep nog een
het tot balletjes ge
let peper en zout is
1 Hij haastte zich voort en vond toen een
smal pad, dat hij volgde, en toen hij op
niet meer dan twintig meter afstand was
wierpen de eerste zonnestralen plotse
ling een breed licht op het kleine dorp;
een hond spspng te voorschijn en begon
woedend te blaffen en op hetzelfde
oogenblik kwam een krachtig gebouwde
Inboorling naar buiten. Hij zag Rlming-
ton niet dadelijk, maar toen hij den
blanke in het oog kreeg, was hij mis
schien de meest verbaasde neger In heel
Afrika. Hij stak zijn beide armen ver
schrikt omhoog en zou haastig zijn hut
weer blnnengeloopen zijn, als niet Rï-
mlngton snel zijn geweer opgeheven had
en In het inlandsch een kort bevel ge-
geven had.
Sta stil!
De man bleef stokstijf staan, terwijl’
arm geklemd zijn oogen angstig heen en weer rolden.
pimincton Hen on hem toe en vroeg
PRESTO VOOR DE WAS I
f MOEDER IN HAAR SAS
i xwuiMisbuiA wv, schuifelde met zijn voeten, ging eerst op
bleef. Hij liet een korte waarschuwing zijn eene been staan en toen op het an-
1 hooren, laadde zijn geweer opnieuw en dere, blijkbaar bang te antwoorden. Toen
vroeg bevelend, met den loop varj het kwam er plotseling een verheugde blik
geweer op het opperhoofd gericht: on ziln zwart gezicht, zijn oogen zwier-
Waar Is het kind, dat uit het dorp
gestolen is?
Bij deze woorden ging een onderdrukt
gemompel op, maar niemand gaf ant-
een oogenblik en
maakte even een veelzeggend teeken met
zijn wapen. Dit. deed het dikke opper
hoofd haastig antwoorden:
Hier is het niet, Bwana!
Ik vroeg waar het was. Geef ant
woord!
We hebben het kind naar Rahutu
gebracht, zooals het bevél luidde.
Zoo. Het woord viel als een pistool
schot in de doodsche stilte en Rlming-
ton’s oogen begonnen onheilspellend te
flikkeren.
En wie gaf het bevel* het kind uit
Mardu te stelen?
Weer kwam er geen antwoord, maar
de inboorlingen bewogen zich onrustig;
het opperhoofd keek om zich heen, alsof
hij verwacht had, dat iemand anders het
verlangde antwoord zou geven. Maar nie
mand scheen erg begeerlg die taak yan
hem over te nemen en na een korte stilte
nam Rlmlngton weer het woord.
Was het de blanke toovenaar, die
het bevel gaf het kind te stelen en naar
Rahutu over te brengen? Geef antwoord!
Een uitdrukking van angstige vrees
kwam op het dikke gezicht. De breede I
lippen begonnen te trillen. De neger
gen om ons bloeien? Het is de stuwkracht
win ons leven. Immers zoodra we geen ver
wachtingen meer hebben, niet gelooven en
vertrouwen iets te bereiken dat ons begeer
lijk blijkt, heeft het leven geen doel meer
voor ons en is het licht uitgebluscht, waar-
I naar als naar een vuurtoren we ons stre
ven richten. Het is ten slotte ook de inhoud
van ons leven. Niet wat we hebben, maar
wat we verlangen geeft aan dat leven zyn
kleur en bepaalt onze levenswerkzaamheid.
Daarom is het goed de verwachtingen te
«kweeken. Ze zullen anders zyn, wanneer we
het leven hebben leeren kennen en onze
eigen zwakheid yiiet meer zoo weelderig,
zoo buitensporig, niet meer zoo buiten alle
verband met de werkelijkheid als in de
jaren, wanneer de eerste bloesems' aan on
zen levensboom ontbloeien. Maar ze zullen
toch altijd nog moeten uitreiken boven de
alledaagsche werkelijkheid, willen ze onze
inspanning krachtig, ons geloof zuiver, onze
stemming ideëel houden. Alleen wie uit kan
zien over de werkelijkheid heen naar nieuwe
mogelijkheden er\ verwachtingen kan bou
wen, die naar een hooger levensplan heen-
reiken, zal in zich de kracht hebben voor
een arbeid,’die zyn leven ook werkelijk op
een hooger levensplan heft, zal van zyn
leven iets beters ,iets hoogers kunnen ma
ken. Alleen wie idealen kan koesteren, kan
E3 T”*)
ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal ƒ2.25, per week'17 cent, overal waar de
bezorging per looper geschiedt. Franco per post per kwartaal ƒ3.15.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: MARKT 31, GOUDA,
bjj onza agenten en loopers, den boekhandel en de postkantoren.
Onze bureaux zijn dagelijks geopend van 9—6 uur. Administratie en Redactie Telef.
Interc. 2745. Postrekening 48400.
-- --- -■
Oosten begon een roode gloed te gloren,
toen hij eindelijk recht voor zich uit dat
gene ontdekte, dat hij zoo lang gezocht
had: een groepje met riet bedekte hut
ten, die zich scherp afteekende tegen
den horizon. Hij bleef een oogenblik
staan. Geen wolkje rook was er te zien,
geen geluid hoorde hij. De bewoners wa- vormige hut. De man wees den ingang
ardappelen, k K.G.
•okvisch, 1 ons
:erd, zout.
Jien in de margarine
ian toe pl.m. V& l.
e aardappelen en in
aardappelen de ryst
massa pl.m. Uun
loor elkaar. Meng de
een schepje mosterd
‘1 voor, dat de pan-
De sterren stonden nog aan den hemel
en de aarde was vochtig en kil, toen Alec
Rlmlngton een open plek in het woua
“«reikte, waar het gras minder lang was
en de boomen uit elkaar groeiden. HIJ
ha<l bijna den geheelen nacht doorge-
marcheerd, met een korte rust voor de
wagers. Negen uur waren voorbijgegaan,
sinds hij Fatuma’s bericht ontvangen
nad en de tocht door het donkere woud
Was buitengewoon zwaar geweest. De j
bannen, die hij in de schaduw van de
'Xwmen had achtergelaten, waren totaal
Jieput en ook hij zelf was doodop van
ttmoeidheid, maar zijn krachtige wil I
W hem voort«en hij marcheerde stevig I
8e^eer onder zijn 1
WM1 zijn oogen het mistige landschap
tokvisch is 3^ ons
ikspek, 2 ons uien,
epels bloem, 1 lepel
akken spek kan men
peksaus geven. Snyd
jntjes en bak dit ge-
uien lichtbruin in het
je bloem toe en laat
rden, onder af en-toe
ennat er bij, laat de
öken tot ze gebonden
azijn, zout en peper,
can men 80 gr. mar-
spek en uien; 1
«Pek, 2 ons uien j
week de boonen e»
weekwater. Haal d.
!n,roer het in dob-
bruin en knappend
in het spekvet licht-
doorheen. Kook lege
er de bponensoep Voor
ee; dit bespaart veel
GOIÜSGHE101KAVI.
van de belasting op deze bedrijven. Waar-
schynlyk zyn die vroede vaderen zelf hee-
lemaal geen cafébezoekers van eenige be-
j teekenis. Zy kennen dus het genoegèn daar
van niet en voelen niet veel voor hen, die
dit genoegen wel kennen en wenschen te
genieten.
Trouwens lie? s merkwaardig hoe wei
nig men die gemeenteraadsleden in de stad
eens ontmoet. Alleen op gratis-kaartjes in
den schouwburg zitten is hun genoegen,
Rlmlngton toe, die echter volkomen kalm
Dieei. hij net een kullc wamotnuwuiB
hooren laadde zijn geweer opnieuw en dere, blijkbaar bang te antwoorden. Toen
t- I 1-—am n cav, vorhniicrdo
op zijn zwart gezicht, zijn oogen zwier
ven langs zijn onderhoorigen en bleven
op één man rusten-.
Was het de blanke toovenaar, die
het bevel gat, het blanke kind te stelen,
Mombwana?
De aangesprokene begon te sidderen
en toen, ziende dat hij geen keus had,
antwoordde hij met toonlooze stem:
Het was de blanke toovenaar.
Bij die woorden steeg een angstig ge
mompel op uit de groep negers en zelfs
de hootdman, die zich op die manier uit
de moeilijkheid, door zelf te antwoorden,
gered had, maakte gebaren van doode-
lijke ontzetting.
Rlmlngton begreep, dat hij waarschijn
lijk van hen niet veel meer te hooren zou
krijgen, maar hij deed nog één vraag:
En wat zal er met den kleinen Bwa
na gebeuren?
Bij die vraag scheen de vrees van de
dorpelingen sterker te worden dan hun
ontzag voor Rimington’s geweer. Het
dikke opperhoofd keek wanhopig om
zich heen en twee of drie van zijn volge
lingen glipten weg naar hun hutten.
Geef antwoord, Mombwana! Wat zal
er met den kleinen Bwana gebeurend
herhaalde Rlmlngton.
