Een lentéreis naar den Rijn.
Een ster aan het plafond.
FILMNIEUWS.
mUSee?t:er V00r haar' 06 "goede grooL"
Bontjassen en Bontkragen.
redacteur van het Advocatenblad en
voorzitter der commissie van advies, be
doeld in het Crisis-Organisatiebesluit,
voor welke laatste functie hij thans be
danken zal.
De nieuwebe noemde landsadvocaat
heeft prae-adviezen geschreven voor de
Juristenvereeniging over den wensche-
lijksten vorm van rechterlijke organisa
tie en vopr de Advocatenvereenlging over
de rechtsverhouding tusschen advocaat
en cliëïit.
Vroeger is Jhr. van der Does werkzaam
geweest als redacteur van het dagblad
„De Nederlander", van welke courant hij
vast medewerker gebleven is. Nu hij tot
landsadvocaat is benoemd, zal hij zijn
arbeid aan genoemd blad beëindigen.
Jhr. van der Does heeft een boekje
geschreven over den Inhoud van onze
nationale gedachte, dat bij Leopold ver
schenen is.
Vereeniging ter behartiging van den
Nederlandschen Exporthandel.
Jaarvergadering te Amsterdam.
iiisterimadag wera te Amsterdam de
jaarvergadering gehouden van de Vereeni
ging tot, behartiging van den Nederland,
scnen exporthandel.
in zijn openingsrede wees de voorzitter,
de neer h. n. hos, er op, dat het aigeloo-
pen jaar voor onzen exponwanod. zeer zor-
gelyK is geweest. i>e handeisoeiemmenn-
riei vorm stapeien zich nog
op. Al deze belemmeringen
te zien ais uitvloeisel van oe
welke zich ui de we
reld voltrekt. De statistieken der 'goederen-
£><we^ing geven te dien aanzien zeer ieer-
ryk mareriaal en de verschuivingen die wij
waarnemen in den aard der im- en export-en
zyn evenzoovele bewyzen, dat» Europa in
zyn meer dan lüü-jange positie van eerste
leverancier voor i'inaai-gpederen in sterke
mate verdrongen is en wordt door vroegere
afnemers. Wy behoeven slechts te wyzen
°wfPan e" ^ienS haridelsPeiietratie in onze
Oost Wat in feite door ons l-isthouwd
wend als een natfuurlijtk afzetgebied voor tal
van artikelen zou vry wel geheel teloor zijn
geghan aan het l^d van de Rijzende Zon,
zoo niet de Indische Regeering eenigerma-
te regelend was opgetreden.
De procentueele verschuivingen der in
voeren van de Nieuwe Staten van gereed
fabrikaat naar grondstof zyn frappant en
de bevestiging eener voortschreidende in
dustrialisatie, doch mede een aanwijzing
dat stabilisatie der verhoudingen nog aller
minst verkregen is. Ons land, dat door zijn
hgging en historische ontwikkeling zoo
sterk is ingesteld op een ongehinderde gde.
derenruil tusschen de volkeren onderling,
ondervindt uiteraard m hooge mate de ge
volgen ontwikkeling.
De reflex der onbevredigende situatie
vinden wjj terug in de cyfers omer han
delsbeweging; het totaalcijfer onzer uitvoe
ren daalde PgntetfH gn. wel van 712 mil-
lmen m i?3ftot Afff5 mülioen in 1935.
Onder invloed der"gespannen internationa
le verhoudingen en de vrees, dat het Abes-
synsohe oonflict niet gevocaliseerd zou
ven, viel ip het laatste kwartaal eenige op
leving in zaken te constateeren. Het nieu
we jaar heeft aan deze opleving'Weder een
eind gemaakt; het behoeft wel geen nadere
uiteenzetting, dat die huidige internationale
moeilijkheden een ongunstigen invloed op
den geheelen handel uitoefenen.
Onze regeering (dat is onze overtuiging)
doet wat in haar vermogen is om de situatie
te verbeteren of te verzachten. Wy weten
ook aat net moeilijk is net ïeaereen naai
oen zin te maken. De mogeiyjcheid net zoo-
Kenaajiiue ponuoke risico oy een expoix
onder te bréngen py den staat, ueelt jmtui
wy meenen een sterke stimulans aan uen
lutvoernauuei gegeven. Wy zyn &e jdegee-
ring hiervoor erkenteiyk en mceuen bat
ueze vorm van inauecte stimulering onzer
alzeutsn, demeeat eliectieve is, daar net
particulier uuuauex onaangetist biyxt en
ook met geschraagd benoeit te women door
ae OverneiO. De exportnanüei zou eenter ih
sterke maue gebaat zyn, indien het „trans-
lerrisico aneen verzekerbaar was, uaar nu
tai van zaken niet tot stand kunnen komen,
uaar de exporteur de risico verbonden aan
ecii eventueel vernoogd uitvoerverood met
kan dragen.
ïensioDte bepleitte spr. een g/èds han-
deisvooruentmg uit net buitenland van
staatswege.
-in net jaarverslag van den secretaris, den
neer dr. Max de Vries, ioopenda van 2b
öeptember 19^4 den stichtingsdatum der
vereeniging tot ai December 193ö, wordt
net stienten van een pei-mauent voorlich-
tingsbureau voor exporteurs bepleit.
De ervaring leert, dat de regeering by
voorkeur via de organisaties wqnscht inge
licht l» worden betretiende de wenscnen
van den handel. In dit verband dient men
ook de oprichting Aan de Nederiaudsehe
Federatie voor den goederenhandel te zien
(Nefego), waarin de Vereeniging vertegen
woordigd is door een lid in het Dagely kseh
Bestuur en door een lid in het Algemeen
Bestuur.
De Nefego is op (haar beurt vertegen
woordigd in de tpporganisatie: het Cen
traal Instituut ter Bevordering van het
normale Handelsverkeer .tusschen Nederand
Het verslag, dat de goedkeuring der ver
gadering -kreeg, bevat verder een overzicht
van de bemoeiingen inzake enkele der be
langrijkste problemen van het afgeloopen
jaar.
Mr. W. M. J. van Lutterveld aprak ver
volgens over „Braziliaansche Indrukken".
De heer J. Nikerk, secretaris der Neder-
landsch-Poolsche Kamer van Koophandel
hield hierna een inleiding over „De Han
delsbetrekkingen tusschen Nederland en
Polen".
In de byeemikoimst sprak voorts nog Mr.
E. H. von Baumhauer, gedelegeerd be
stuurslid der Nederlandsch-Amerikaan sc he
Kamer van Koophandel over het nieuwe
handelsverdrag met de Vereenigde Staten.
Voorjaar in het ,Jlheingau".
De Belgische Ministers Van Zeeland en
Oerutti voor de Quai uFOrsay in Parijs.
„En morgen breng ik U naar het
paradijs van Carmen Sylva" zeide
onze gastheer én met zijn glas groette
hij de in de schemering liggende bos-
schen. welke Van het Westerwald af-
dalen tot op de hoogten van den Rijn.
Wij zaten nabij Koblenz op een terras
met een heerlijk ver uitzicht op den
Rijn. Het was het einde van een prach -
tigen Lente-dag," welke als een overwin
naar -door het vol bloesems stralende
Rijnsche land wfas getrokken. De Rijn
het is een trioipf-weg van de Lehte, van
de boomgaarden aan het Meer van Kon-
stanz tot voorbij de weelderige tuinen
aan den voet vfrn het Zevengebergte.
Het wisselende spel van licht en kleuren,
het steeds varieerende landschap zij
bekoren onze zinnen. Iedereen, die eens
aan den Rijn heeft vertoefd, heeft deze
bekoring in zijn bloed te bespeuren ge
kregen.
Wij-hadden rqeds volop genoten van
het „Rheingau", dezen hof van Eden met,
zijn jeugdige Utojsems, Te Wiesbaden, de
vriendelijke, b&pf&ïijke, moderne bad
plaats, omgeven yan water en bosschen,
gingen wij aan jfoord van een van de
mooie scfiepen v«n dé „Köln-Diisseldor-
fer". Het is vrijVrel onmogelijk alle we
reldvermaarde l«ÖWlfeiilfiAan beide oevers
van den stroom, "tusschen heuvels, rot
sen en wijnbergen, alle bekende vakan
tie-oorden en wijnstadjes, de ontelbare
burchten en kloosters op te sommen: al
deze onvergankelijke schoonheden, waar
mede de natuur dezen geweldigsten
Dultschen stroom'heeft gezegend Het
„Deutsche Eek" is bereikt. Hier vloeit
het heldere water van Lahn eü Moezel
in den Rijn. Hidr verheffenzich «iet
grootsche monument van Keizer Wil-
helm I en de geweldige vesting Ehren-
breitetein. Hier ligt ook de stad Koblenz,
dit oude cultuur-centrum der Romeinen,
met zijn vele bezienswaardigheden. Hoe
verlokkend is hier nu een tocht in het
onbekende, naar streken en oorden, welke
rAg niet door honderdduizenden zijn
bezocht! Ginds, aan de overzijde ligt een
sprookjesrijk van dalen, kloven, diepe
bosschen en vergeten stadjes. Het is het
„Wieder Land", waarin Carmen Sylva
gelukkige jeugdjaren heeft doorgebracht.
De breede Rijnaak brengt ons naar het
zoogenaamde „Neuwieder Becken", het
welk, beschut door de aan de hooge
bazalt-kruinen van het Westerwald, als
ook door de overzijde liggende hoogten
van de Eifel wordt beschermd en een
bijzonder zacht klimaat heeft. Prach
tige dijken bieden een uitzicht naar alle
kanten, naar de rivier en naar de ber
gen Neuwied werd in 1653 door den
Prins van Wied opgericht. Hier konden
vluchtelingen uifc alle landen een» onder
komen vlndemu'Heti hëëfl zich in den
loop der eevtwwi* ofatrtvflckeld tot een
vriendelijke tuinstad, welke haar stem
pel heeft gedrukt op de „Prinselijke Re
sidentie", e.n indrukwekkend, van par
ken omgeven Slotin barok-stijl. Men
vindt ér voortfe"rtj^ré?fr-Ae Patriciërs
huizen en het 'VÖöïiifSme, eenvoudige
huis van de famiele Röntgen: Al deze
gebouwen herinneren aan het rustige,
ingetogen leven van lang vervlogen
tijden. Wanneer de stad achter ons ligt
wandelen wij hier in een voorgebied van
het Westerwald, welke zijn scherpe lucht
i door de rotsige, met bosschen gevulde
groote en kleine dalen zendt. Onze eer
ste ontdekking in het bovenste dal van
de Wied is Altwied, hetwelk, als <?en
sprookje uit oerouden tijd, met muren
torens en poorten in de eenzaamheid
van het bosch opduikt. In de omgeving
van deze eens geweldige vestigen van
het Stamslot der Wieds, is het kleine dom
ontstaan. De schitterende rivier slingen
zich om dit zoo allerliefste geheel.
Door het weelderige groen van het
parklandschap trekken wij hooger 0p
naar de idylle van Monrepos, het Lust
slot van dit oude geslacht van heer-
sohers. Hier werd Elisabeth van Wied"
die als „Carmen Sylva" ook op haar
Roemeenschen koningstroon haar Rijn_
landsche bosschen in honderden liede
ren heeft bezongen, geboren. Hier op aë
hoogte van Monrepos (330 m.) hebben
wij een eerste, heerlijk uitzicht over het
dal van Rijn en over de bergen van de
Eifel. In de nabijheid lokken ons de
stille dalen van de Bröhe en de Nister
de oude abdij Rommersdorf met haar
Romaansche zaal en kruisgang. Niet vèr
van hier ligt ook Rengsdorf, het eenigë
bekende Kuuroord van deze streek. Wij
I trekken echter een ander, geheel ver
geten dal in, hetwenc door de Saynbach
is uitgehold misschien het mooiste
dal op onze ontdekkingstocht tusschen
Rijn en Lahn. Hier komen wij uit de
bosschen van Wied ln het gebied van de
Heeren van Sayn-Wittgenstein. Het
alleraardigste dorp Sayn wordt reeds in
den zomer bezocht door vacantiegasten
die het hebben weten te ontdekken. Niet
minder dan drie ruïnen van burchten
herinneren hier aan de verniellngswoede
van de ridders en hun troepen. Een meer
vredelievend tijdperk is vertegenwoor
digd door het eerst ln 1848 opgerichte
Slot van de prinselijke familie Het kost
baarste bezit van Sayn is echter zijn
heerlijk landschap: De rotsen van het
nabijgelegen dal van de Brex en het dal
van de Sayn, hetwelk voor het dal van
de Schawrza ln Thueringen niet moet
onderdoen. Daar waar de schuimende
Iser zich met de Saynbach vereenigt, ligt
het geheel verlaten dorpje Isenburg met
de ruïne van zijn burcht. Het was eens
stamhuis van een trotsch geslacht. Hier
beginnen de wegen te stijgen, welke ons
naar de prachtige bosschen van het
Mftrkerwald brengen. Wij zoeken en vin
den den hooggelegen weg, welke door de
streek van Sayn loopt en trekken thans
langs dezen weg met zijn zeldzaam mooi
uitzicht naar de Lahn. De weg stijgt en
daalt. Wij komep naar Grenzhausen en
Höhr, ln een vroolijk, nijverige streek
van kruiken- en pottenbakkers. Over de
hoogten van Neuhftusel bereiken wij het
vermaarde bedeyaajtoord Arenberg (ge
naamd „Rotef,)l^"|, hetwelk in elk
opzicht een bezoek waard ls. De kunst
werken van de „Herz-Jesu-KapeUe", de
Kerk, de Olijfberg, het uitzicht van den
toren over Rijn en Lahn, de weelde van
bloemen ,in dg (pl$u)ljwpnen zij vor
men een beeld van zeldzame schoonheid.
Onvergetelijk is ook het laatste deel vail
onzen tocht over de hoogte naar het
„Jëgerhaus" en, 's avonds, net korte be
zoek aan Bad Ems, hetwelk daar rust,
in een zee van licht, beschermd door de
omliggende hoogten I
Een listig veroveringsplan.
Annie van der Wal had hem op het
perron van het station leeren kennen.
Zij maakten beiden dezelfde gezelschaps-
rela mede, naar een klein wintersport
plaatsje in Tirol. Hij was haar opgeval
len, door de gelatenheid, waarmede hij
onder de verwonderde blikken van de
witkielen haar groote handkoffer opnam,
en die in. het net zette.
„Bert Stam", stelde hij zich voor, en
nam ongedwongen naast Annie plaats
Tot nu toe werd haar niets gevraagd
Toen de trein zich in beweging zette,
zei hij terloops: Fijn, dat ik zoo maar
zoo'n prettig gezelschap tref, en hij keek
Annle uitdagend aan. zij perste haar
lippen op elkaar, zuchtte, en zonk, met
gesloten oogen, in haar hoekje terug.
Bert ontmoette verbluft den hoonenden
blik van een magere, in het zwart ge-
kleede dame, en haalde een krant te voor
schijn, maar zijn oogen gingen steeds
naar het blonde meisje, dat zoo'n on
waarschijnlijke slaap had.
Zoo makkelijk was het niet, om met
Annie kennis te maken. Maar, 's mor
gens hadden zij toch een gesprek aange
knoopt, en in Munchen wisten zij oj
alles van elkaar af.
Hoe staat het eigenlijk met uw ski-
kunst? vroeg hij, toen zij in de wacht
kamer een kopje koffie dranken.
Niet al te goed, klaagde Annie, ik'
heb een droog-cursus meegemaakt maar
bij de sprongen, de Christionia en de
Telemark, zit ik altijd op den grond.
Bert Stam lachte plagend. Dat geeft
niets, zei hij troostend, ik -doe het ook
maar zoo zoo, maar met z'n tweeën gaat
't alles veel makkelijker.
Zij wierp hem een verontwaardigden
blik toe, daar haar niet beken d was, dat I
zij hem tot die gezamenlijke a ki-tochten j
aangespoord had. Zij had er een voor-
gevoel van, dat mijnheer 8ti*m onver
mijdelijk eenige teleurstellingen te wach
ten stonden.
Maar haar slechte stemming vervloog
als wolken voor de zon, toen zij het heer
lijke landschap zag, waar het tandrad
treintje hen doorvoerde. De zon goot
haar gouden stralen, over de zachtglooi-
ende vlakten; lichte mist bedekte de
bergtoppen en van de eenzame hellin
gen wuifden de besneeuwde sparren hen
toe. Bert bestudeerde haar gezicht aan
dachtig en nam plotseling haar hand.
Dit was teveel! Onwillig trok zij haar
hand uit de zijne en uit haar mooie
oogen trof hem een blik, die zoo Koel
was, dat zijn temperatuur direct daalde.
Hij zweeg nog, toen hun schreden in de
sneeuw knerpten, en zij het pad omhoog
liepen, naar het eenzame hotel, waar het
gezelschap geherbergd was.
Ik heb een kamer voor u besteld
op de eerste etage, zei hij even later,
overtuigd van zijn overwinning.
Dank u, ik slaap liever in een kamer
gelijkvloers, kaatste zij vriendelijk terug
Hij beet zich op de lippen en ging met
een korte buiging weg. Zij keek hem
triomf eerend na, maar een beetje ver
driet had zij wel.
Midden in den nacht werd Bert wak
ker. Verbaasd keek hij naar de zoldering
en maakte het licht aan. Hij deed het
weer uit, keek nog eens'naai- het pla
fond, en sliep toen hoofdschuddend in.
Toen hij 's morgens zijn raam open
maakte, had hij een plan.
De zon scheen helder door de ruiten,
toen Annle de eetzaal binnenkwam. Op
het blonde haar, had zij een aardig
mutsje, en haar slank lenig figuurtje
kwam heel goed uit in haar ski-costuum.
Plotseling stond Bert naast haar, en ge
leidde haar naar een klein tafeltje.
Alles was namelijk bezet, verklaarde
hij, en ln groot gezelschap ontbijt men
niet zoo prettig
Heeft u goed geslapen, vroeg hij
toen zij de koffie Inschonk.
Uitstekend, ,ik was zoo moe als een
hond, en ben direct ingeslapen.
Dan is het goed, zuchtte hij ver
licht. i
Waarom zucht u zoo? vroeg z/e arg
wanend, is er lefts gebeurd?
Neen, gelukkig niet, lachte hij ge
ruststellend, maar ik meende vannacht
een paar verdachte gestalten gezien te
hebben
Zij keek verschrikt.
In vredesnaam, stootte zij uit, toch
niet voor mijn raam? Vertel het alsje
blieft!
Ik kan me natuurlijk vergissen,
sprak hij geruststellend, maar het was
juist voor uw ra^m.
Opgewonden sprong zij op. Ik blijf
geen seconde meer in die kamer, sprak
zij vastbesloten. Ze moeten mij direct
een andere kamer geven,
Alles is bezet, antwoordde hij.
Dat kan me niets schelen, dan ga
ik maar weg.
Mag ik u een voorstel doen, vroeg
hij smeekend. Dap ruilen wij van kamer.
Ik logeer op de tweede etage, en daar
bent u zeker veilig.
Zij keek hem lang wantrouwend aan,
voordat zij zijn Voorstel aannam Maar
voor een gezamenlijke ski-tocht was zij
nog niet over te'halen. Ze wilde bij het
gezelschap blijven, en met tegenzin, ging
hij ook maar kijken naar dat „ganzen-
gewaggel", zooala hij de gemeenschappe
lijke oefeningen noemde.
's Avonds zaten zij weer aan het kleine
tafeltje, in de groote rookerige zaal van
het hotel en drpnken punch. De volle
maan hield de w^cht over de witte huis
jes van het dorpje en de berghellingen
glinsterden in den lichteji nevel. Zij keek
betooverd door het raam, naar de glas
heldere sterren.
Er is hier een merkwaardige too-
verkracht, meehde Bert, en hij goot be
dachtzaam het gloeiende roode vocht in
de glazen. Nooit zijn de sterren zoo
helder als in een vriesnacht. Geen won
der, dat er zooveel bijgeloovigheid
heerscht.
Wat voor bijgeloof? vroeg ze
nieuwsgierig en ze griezelde plezierig.
Vaak komt er een ster In de kamer.
Heusch waar. precies aan het plafond.
Ze begon hartelijk te lachen.
Wat een onzin! Dan schijnt het
toch door het raam!
Dat zou geen kunst zijn, zei hij
nadenkend. Neen, mien vertelt, dat bij
verliefde menschen 's nachts een ster
aan het plafond schijnt.
Zij keek hem weer wantrouwend aan,
en dronk haastig, terwijl hij alerlei ver
halen vertelde over spoken en sterren,
zoodat haar een koude rilling over den
rug gleed.
Jammer, dat u niet met mij wil0
gaan skiën, zei hij bij het afscheid
nemen. Nu heb ik met een ander een
afspraak moeten maken.
Natuurlijk, antwoordde ze koel, en
ging naar haar nieuwe kamer.
Eenige minuten later lag ze te bed,
maar zoo-snel kon zij niet inslapen.
Laat hem toch uitstapjes maken met
wie hij wilde. Haar kon dat niets scho
len. Verdrietig gooide ze zich in bed om,
en opende de oogen. Met een gil vloog
ze overeind.
Aan het donkerel plafond, midden in
de kamer, stond e£n ster, en staarde
haar aan.
Met eeh ruk sprong zij uit bed. Sidde
rend van angst sloeg zij iets om, en liep
naar de deur. De ster stond er nog altijd,
onbewegelijk, en was nog grooter gewor
den.
Bert wist z'n kans waar te nemen. Hij
stond geduldig bij de trap, en wachtte.
Toert Annie, met verwarde haren, en
wijdgeopende oogen uit de kamer rende,
liep hij haar tegemoet.
Maar, juffrouw Annie, riep hij ver
baasd, wat is er gebeurd?
Zij dacht er niet over na, waarom hij
op de gang was, en zocht ademloos naar
woorden. De ster, bracht zij eindelijk
uit,"- aan het plafond stond een ster?
Andere gasten kwamen hun kamer
uit, en bekeken het merkwaardige paar
met crltlsche oogen, en plotseling drong
het tot Annie door hoe ze gekleed was.
Beschaamd rukte zich los, maar op den
drempel van haar kamer bleef ze hulpe
loos staan.
Het is verschrikkelijk, morgen reis
ik af, zei ze, met haar handen het ge
zicht bedekkend.
Maar dat brengen we wel weer in
orde, troostte Bert haar en verwijderde
zacht haar handen van het gezicht.
Plotseling had hij haar omarmd, en
kuste haar op den mond.
Wij hebben ons vanavond namelijk
net verloofd, verklaarde hij aan de om
standers, ên plotseling heeft roJJn ver
loofde een ster aan haar plafond zien
staan. Bedenkt u eens, een ster!
Een dikke heer met een bol gezicht,
liep,naar het raam, en opende het luik.
Terstond was de ster verdwenen.
U kunt rustig door slapen hoor,
lachte hij, in het luik was een ster uit
gesneden, waar de maan door schijnt.
Dat is de heele toovenariJ.
Werkelijk, riep Bert en hield zijn
verloofde bij de hand. Daar zou Ik nooit
OP gekomen zijn.
Dat was juist, wat hij den vorigen
avond ontdekt had, en zijn hart klopte
een beetje. Zou Annle gevolgtrekkingen
gaan maken? Maar, |toen hij, bij het
goeden nacht zeggen ,twee warme zachte
lippen op de zijne voelde, toen wist hij
dat de ster zijn dienst^gedaan had.
StansJ+a«r«l -m* Olivier Hardy in
uit bitteren nood bevrijdt. Bij voorbeeld nairshuwelijk, gelukte
een zestigjarige, een der oudste Tiller Zoo stonden ze dan op het kerkhof;
girls, die om het jaarna» veel bewon- opgesteld in de rij en gelid, lp voorbeel
deraars had, maar op het oogenblik dig gelijken pas, zooals ze het van mrs
haar brood als schoonmaakster verdie- Tiller hadden geleerd, gingen ze achter
nen moet Vele voormalige danseressen de baar. De bankiersvrouw naast de
zijn werkeloos geworden, toen ze haar handwerkersvrouw, de naaister naast de
beroep niet meer konden uitoefenen, filmster, de tikjuffrouw naast de prin-
Voor haar is al een collega benijdens- ses. Zij allen hadden het leven op de-
waardig, die, zooals de knappe Nell Gar- zelfde wijze aangevangen: met een paar
„Zwarte Rozen"
de nieuwe Ufa-film in den Schouwburg.
LILIAN HARVEY
Zooals wy reeds hebben gemeld, heeft de
een film met Lilian Harvey en
Fritsch vervaardigd, die onder den
titel „Zwarte Rozen" is uitgebracht. Met
deze film is de Ufa weer voor het eerst na
vele mislukkingen met een uitstekend filrn^
product voor den dag gekomen.
Toen men Lilian Harvey vroe? wat ze
dacht van haar filmperiode in Hollywood
gaf ze te kennen, dat eigenlijk iedereen, die
wat met film te maken heeft, eenigen tijd
nnar Hollywood behoorde te gaan, omdat
men daar vooral in technisch opzicht
toch nog weer veel verder is dan in Europa.
Wat het succes van haar films betreft, ze
kon niet zeggen of er verschil was tusschen
de films welke ze in Duitschland ei» die,
welke ce in Hollywood maakte. Haar Ame
rikaansche waren voor Amerika m enjr ge-
vtfl wèi goed geweest
Hoe het zy, Lilian is weer in Neu Ba
belsberg terug en haar eerste film „Zwarte
Rozen" heeft te Berlijn en ook reeds hier te
lande, haar première beleefd. Of het nu een
gevolg is van Lilian's Amerikaansche perio
de, is natuurlijk de vraag, maar een feit is,
dat de film een andereiHnst&g/heeft dan de
meeste van haar -loft^Wjfcen waarin zè
met Willy Fritsch samenspeelde, want hkt
«preekt eigenlijk vanzelf, Willy is weer
De achtergrond van de film wordt ge
vormd door den ak Jong-Finéfcbe
beweging, welke FltetóS1 trb^ht te bevrij
den van de Russische tyrannie.' Telkens dui-,
ken in de film momenten op die iets laten
zien van het zwaarmoedige karakter van
den Pin, vooral ook in de muziek, zooals we
die van Sibelius hooren.
I Tegen dezen achtergrond speelt zich een
liefdesgeschiedenis af tusschen een beroem-
de danseres Marina Teodora (Lilian Har
vey) en een jong beeldhouwer Collin (Willy
Fritsch), die deel uitmaakt van de opstan
dige beweging tegen het Russische gezag.
Op zyn vlucht voor Tsaristische soldaten
komt Collin terecht in het huis van de dan
seres, die hem verbergt en verliefd op
hem wordt. Het geluk wordt echter zeet
spoedig verstoord door den Russischen gou
verneur, die Marina aanbidt en haar als
bewys daarvan iederen dag een bouquet
zwarte rozen aanbiedt de rozen waaraan
de film haar titel ontleent.
De danseres groote scènes zyn gewjjd
aan Lilian's dans-prestaties wordt nu
door beide kampen gewantrouwd door de
revolutionmairen en door den gouverneur.
Wanneer Collin by een mislukten over
val gevangen wordt genomen, stemt Marina
toCjjin een huwelijk met den gouverneur om
de?) jqngen man te redden. Haar offer heeft
succes: de beeldhouwer, krygt gelegenheid
naar het buitejj^d te.Nluohten, maar bij
weigert nog iet* met MëWa uit te staan
te hebben, omdat hij aan haar oprechtheid
blijft twyfelen.
Op de boot, als hij «per uit de verte af
scheid neemt van, hfflrijjw,, ervaart hij wie
den aanslag
raden, en twee mensciien, die in eikaars
leven kwamen, zien hier hun idylle eindi-
gèh'.ü
Lilian Hartley speelt de rol van de Rus-
4000 Tillergirls erven.
De moeder der achtduizend
dansbeenen begraven.
Op het kleine kerkhof van Brookwood
In Surrey heelt een groote processie van
vrouwen een doode ten grave gebracht.
Zestien ups de Jongste, maar er waren,
ook heel wat grijsharlgen onder, die
eens waren, wat de Jongsten nu zijn:
danseressen van den Tiller-troep, leden
van de in heel de wereld befaamde Til
lergirls. Nu geleidden ze de .jnoeder der
8000 dansbeenen" naar haar laatste rust
plaats, mrs John Tiller, die veertig Jaar
de door wijlen haar man opgerichte Til
lergirls bemoederd heeft,
j Ve^J? ^aar lang exerceerden meet
dan 4000 Tillergirls op de planken der
revuetheaters, stepten en marcheerden,
slanke beenen ln alle hemel-
ncijtlngen en glimlachten trots als bij-
vaisstormen haar beloonden. 'De eene
aanseressengeneratle volgde op de an
dere bij duizenden meldden zich de
meisjes uit alle deelen der aarde om in
en beroemden troep te worden opge
nomen En steeds heeft mrs Tiller zich
"ar®r aangetrokken, was helpster en
moeder" noemden de meisjes haar, de
«roepere en die van nu, die door een
«legram bijeengeroepen waren, om de
"«oeder der 8(XX) dansbeenen" de laatste
«-bewijzen. Ook na haar dood heeft
aaj uller nog voor haar gezorgd: haar
vermogen, ruim 50.000 pd st. heeft
aan haar Tiller Girls vermaakt. Vier-
SU«end meisjes, die in veertig Jaar on-
voRpi?hn T1Uers re6le haar dansen ult-
wden, zijn erfgenamen van dit eer-
«Mwekkend vermogen. „Zij hebben het
««la voor ons bij elkaar gedanst", schriÉT
ln haar testament, „aan haar zal het
ugkomen" Maar ik verwacht, dat de-
wnen, die rijk en gelukkig geworden zijn
n een goede partij hebben gedaan, van
aandeel afstand zullen doen ten
axotiau u iuuui uucu vcil
«e van de anderen, wien het lot niet
7° goed gezind is geweest. Ik weet dit
"iriales uit liefde voor mij het geld
w„ aardlg en zusterlijk zullen verdee-
n Reeds toen mrs Tiller voelde, dat
«et maar ten einde liep, liet ze tele-
jrammen wegsturen ze had het adres
L leder meisje, dat ooit bij de Tiller-
zor8vuldig genoteerd opdat
knnrt Ver van Londen woonden, komen
«den. En ze stond er op, dat met de
wgrafenis zoo lang mogelijk gewacht
u worden, opdat geen der genoodigden
n? 2011 komen-
"rteduizendvijf honderd voormalige
Tillergirls leven nog, de oudste van hen
is drie-en-zestig Jaar. En meer dan acht
honderd voldeden aan het telegrafisch
versoek der „goede grootmoeder" en
tróffen elkaar weenend op het kerkhof
van Brookwood. Uit Parijs, uit New-York
uit Weenen, uit Kopenhagen, uit Boeda
pest en Brussel waren ze gekomen. De
eenen waren millionaire geworden, die
in kostbare pelzen gehuld, in luxe auto's
voorreden; anderen zijn beroemde dan
seressen en filmactrices geworden. Weer
anderen representeerden zich als brave
burgervrouwen, die de schijnwereld van
het tooneel al lang vergeten hadden En
heel wat droegen een meer dan eenvou
dig japonnetje en hadden een dunnen
mantel aan, die vroeger kleerentooi en
bloemen bij stapels hadden. Men zag
gezichten, die van leed en ontgoocheling
verhaalden en menig oog weerhield met
moeite een smartelijken traan bij het
zien van den glans, welke afstraalde van
gelukkiger collega's van weleer.
Oracle Holt liep in den stoet, een stra
lende schoonheid. Vijf jaar geleden heeft
ze een gewezen prins getrouwd, die haar
meenam naar zijn schatten op Haiti, j
Netty Birch was er, de vrouw van een j
Amerlkaanschen bankier. Eens vond mrs
Tiller haar koud en hongerend In een
stationswachtkamer en nam haar meè
en gaf een leven, dat vertwijfelen wilde, J
een nieuwen keer. Nicollne Bovery was
er, die Jaren geleden zich ln het hart i
van een Hollywooder filmproducent
heeft gedanst. Ze kon niet eens schrij
ven, mrs Tiller heeft haar zelf deze
kunst bijgebracht en opgewekt haar j
zegen gegeven toen ze den troep verliet
om Mevrouw de directeur-generaalsche te
worden Elve Ollvecrona, een Deensche,
is een gevierde revuester geworden. Mar
git Csaja, een meisje van de poesta, be- 1
zit op het oogenblik een der elegantste
modesalons van Parijs, Grace Perry, de
succesvolle Amerikaansche stepdanseres, j
had tegen het verbod van haar manager
in, dadelijk haar tournée onderbroken, j
om haar de begrafenis van haar oude
patrone te komen. Eveline Balfour, die
met een grootgrondbezitter op een ZnRJ-
zee-elland woont en nooit meer in de
groote wereld wil terugkeeren, zond tele
grafisch een prachtigen krans en ver
klaarde van haar erfdeel af te zien ten
bate van haar arme collega's. Deze ver
klaring hebben trouwens meer dan dui
zend voormalige Tiller girls al gedaan,
die door de bank zulke goede partijen
hebben gedaan, dat ze graag afzien van
mrs Tillers nalatenschap.
Doch er was ook menige die de erfenis
en zy, die zoo vaak opper
vlakkige figuren had uit te beelden, welke
byna cliché voor haar waren geworden,
maakt iets heel fijns van deze rol. Daar
naast treft haar zuivere danstechniek.
Stan Laurel en Oliver Hardy
in „Schots en Scheef"
in het Thalia-Theater.
De geschiedenis van de film maakt mel
ding van tallooze komiiche teams, maar er
is waarschijnlijk nog nooit zoo'n succesvolle
combinatie geweest als die van Laurel en
Hardy.
Laurel en Hardy gaan ver boven het ge
wone soort van wat de Amerikanen noemen
„Blapstick-comey" uit; z(j hebben het nooit
gezocht in onlogische achternagingen en
smytpartyen... zy bereikten het meest met
hun gezichten en hun gebaren. Laurel de
magere, heeft het air van een mislukt phi-
losoof. Hy was altijd de ondergeschikte, de
Hjdende, die het „yuile werk" moest op
knappen. Hardy, de dikke, was de man van
de daad, die ongeduldige, die inwendig tot
razerny wotfdt gebracht door het sloome
van zyn partner.
Het toeval bracht deze beide komieken,
die zoo uitstekend bij elkaar passen, tot
Twintig jaar geleden maakte de
variété-impressario Fred Karno
een tournee door Amerika. Tot zyn gezel
schap behoorde o.a. Charlie Chaplin. By de
mindere goden was zekere Stanley Jeffer
son, tegenwoordig Stan Laurel. Hy viel niet
op, maar deed zyn werk met toewijding.
Amerika loktes hem aan en hoewel zijn pad
in de eerste jaren niet op rozen ging, wist
hy het te bolwerken en niet naar den kant
der mislukkingen af te zakken. In 1917
kwam een groote dikke man, Hardy ge
naamd, uit Georgia naar Californië. Hy wil
de „villain"-rollen spelen, schurken en mis-
dadigerstypen uitbeelden. Maar eigenlijk
zag hy er veel te grappig uit om in groote
films op te treden en Hal Roach, zyn tegen
woordige manager, liet hem burleske rollen
spelen in twee-acters, waarin veel met taar
ten en kalkputten werd gewerkt. Totdat op
zekeren dag Laurel in de Roachstudio ver
scheen. Roach zag hen naast elkaarstaan,
vond de tegenstelling de moeite waard en
liet een scenario schrijven, waarin Laurel
en Hardy samen optraden. Hun eerste twee-
acter „Ongeduldig getrouwd", was feitelijk
geen zuivere Laurel-Hardy klucht, want
beide komieken vervulden er slechts bijrol
len in. Maar zy deden het zoodanig, dat
onmiddellijk besloten werd om hen in het
centrum te plaatsen. Sedert dien deden de
heeren Laèrel en Hardy niet anders dan
samen kluchten maken. Tientallen filmpjes
kwamen uit de Roachstudio's en bijna zon
der uitzondering waren zij een succes.
Hun roem steeg snel, zy werden graag
geziene gasten op ieder voorprogramma en
toen de talkies kwamen bleef hun reputatie
onveranderd. Op het oogenblik behooren zy
ott de beste komieken, die filmland kent.
DE NIEUWE SPAANSCHE PRESIDENT.
zijn werkeloos geworden, toen ze haar
beroep niet meer konden uitoefenen.
Voor haar ls al een collega benijdens
waardig, die, zooals de knappe Neil Gar
den gedaan heeft, een Engelschen
brandweerman trouwde. Zeg niet, dat
Tiller girls geen goede huisvrouwen zijn.
Velen harer hebben politieagenten, boek-
houdertje, verzekeringsagenten of ver-
koopers getrouwd en zijn misschien niet
minder gelukkig geworden dan de meis
jes, wien de „groote coup", het mllllo-
zelfde wijze aangevangen: met een paar
dansschoenen en een stralend, hoopvol
lachje. En wat ze werden danken ze aan
de vrouw, die ze nu ten grave droegen.
Drieduizend Tiller girls, ln alle wind
streken verstrooid, hebben geweend om
de „moeder der achtduizend dansbee
nen".
EEN DRIETAL AARDIGE VOORJAARSMANTELS.
No. 10 is van donkerblauwe wollen stof met opgestikte zakken. No, IJ
is van zwarte glanzende stof, de mouwen zijn gegarneerd met breed» plis-
sees als epauletten. No. 12 is een ensemble in twee kleuren. J)e japon is
vrn donkerbruine wollen staf af van zijde, de mantel van beige wollen stof.
Mr. Ossorio y Gallardo, bekend advocaat,
zal President Zamorra opvolgen als Presi
dent van de Spaansche Republiek.
Men heeft zelfs in deze vroege voor
jaarsmaand nog wel eens een sneeuw-
buitje te wachten en aangezien de
bont jasjes en bontkragen met het
kille, koude weer nog zeer welkom
zijn, hébben zij van de vocht nog wel
eens te lijden.
Jammer genoeg kan men allerlei
teleurstelling hebben met bont, doch
veelal is men zelf de schuldige in dit
opzicht. Het haar wordt hard, breekt
af, valt uit en langzaam maar zeker
kofht mep tot de ontdekking, dat het
kostbare stuk, dat jaren mee kan
gaan, bedorven is. „Wel", hooren wij
sommige dames reeds tegenwerpen,
„wat heeft men aan bont indien het
niet tegen een sneeuw- of regenbui
tje kan?"
,Weest gerust, dames, zulks is
geenszins het geval, bont kan inden-
daad voclit verdragen, doch men moet
het daarna zorgvuldig behandelen.
ïft de eerste plaats moet men nat
bont nimmer drukken of pletten.
Iedere druk, b.v. vairMfftSJ&h of pak
je, dat men onder een arm draaft,
indien de bontjas nat is, plet hét
natte bontvel. Indien men daarna nog
over dé geplette ft wordt
wordt het euvel nog erger. Nat bont
moet voorzichtig geschud en daarna
van den binnenkant af geklopt wor-,
den, vervplgens op een hanger in een
koel vertrek of op een beschut balcon
hangen om te drogende haren rich
ten zich van zelf weer op. Bij lang
harig bont, b.v. bij vos, marter, otter,
opossum e.a. is het aan te bevelen, ze
met een borstel in de richting der
haren te borstelen, terwijl bij kort-
harige vellen tegen de streek in ge
borsteld wordt, waardoor het glan
zend en mooi wordt. Borstelen ge
schiedt alléén als het bont goed
droog is.
Nat bont mag nimmer bij jden haard
drogen, daar door de plotselinge tem
peratuurswisseling de haren, zooals
wij reeds zeiden, afbreken.
„Steeds flink schudden", is het pa
rool, dat voor alle bontsoorten geldt
en is het bont zeer nat en plakken de
haren bij bosjes samen, dan kan men
het weer opfrisschen door een stoom
bad en daarna in de buitenlucht dro
gen.
Het huidje van oudere bontklee-
dingstukk'en gaat meermalen stuk;
het leer wordt te droog en brèekt af.
Het is daarom aan te bevelen, indien
men om de paar jaren de voering
van een jasje losmaakt en de huid
met vaseline of olijfolie inwrijft.
Zoo'n werkje kah, evenals alle bont
reparaties het best vakkundig ge-
schieden. Het is het behoud van het
bont, waarvoor men zich weliswaar
een uitgave moet getroosten, doch
goede bontsdortên zijn dit waard.
Bonten en bontmantels moeten
steeds over een hanger worden weg
gehangen, zoodat zij niet uit het mo
del gaan.
Hoofdzaak voor bont is frissche
lucht, daarom moet het ook 's zbmers
veel gelucht worden en voor het weg
bergen pakt men het in een motten-
zak.