Een lentéreis naar den Rijn. Een ster aan het plafond. FILMNIEUWS. mUSee?t:er V00r haar' 06 "goede grooL" Bontjassen en Bontkragen. redacteur van het Advocatenblad en voorzitter der commissie van advies, be doeld in het Crisis-Organisatiebesluit, voor welke laatste functie hij thans be danken zal. De nieuwebe noemde landsadvocaat heeft prae-adviezen geschreven voor de Juristenvereeniging over den wensche- lijksten vorm van rechterlijke organisa tie en vopr de Advocatenvereenlging over de rechtsverhouding tusschen advocaat en cliëïit. Vroeger is Jhr. van der Does werkzaam geweest als redacteur van het dagblad „De Nederlander", van welke courant hij vast medewerker gebleven is. Nu hij tot landsadvocaat is benoemd, zal hij zijn arbeid aan genoemd blad beëindigen. Jhr. van der Does heeft een boekje geschreven over den Inhoud van onze nationale gedachte, dat bij Leopold ver schenen is. Vereeniging ter behartiging van den Nederlandschen Exporthandel. Jaarvergadering te Amsterdam. iiisterimadag wera te Amsterdam de jaarvergadering gehouden van de Vereeni ging tot, behartiging van den Nederland, scnen exporthandel. in zijn openingsrede wees de voorzitter, de neer h. n. hos, er op, dat het aigeloo- pen jaar voor onzen exponwanod. zeer zor- gelyK is geweest. i>e handeisoeiemmenn- riei vorm stapeien zich nog op. Al deze belemmeringen te zien ais uitvloeisel van oe welke zich ui de we reld voltrekt. De statistieken der 'goederen- £><we^ing geven te dien aanzien zeer ieer- ryk mareriaal en de verschuivingen die wij waarnemen in den aard der im- en export-en zyn evenzoovele bewyzen, dat» Europa in zyn meer dan lüü-jange positie van eerste leverancier voor i'inaai-gpederen in sterke mate verdrongen is en wordt door vroegere afnemers. Wy behoeven slechts te wyzen °wfPan e" ^ienS haridelsPeiietratie in onze Oost Wat in feite door ons l-isthouwd wend als een natfuurlijtk afzetgebied voor tal van artikelen zou vry wel geheel teloor zijn geghan aan het l^d van de Rijzende Zon, zoo niet de Indische Regeering eenigerma- te regelend was opgetreden. De procentueele verschuivingen der in voeren van de Nieuwe Staten van gereed fabrikaat naar grondstof zyn frappant en de bevestiging eener voortschreidende in dustrialisatie, doch mede een aanwijzing dat stabilisatie der verhoudingen nog aller minst verkregen is. Ons land, dat door zijn hgging en historische ontwikkeling zoo sterk is ingesteld op een ongehinderde gde. derenruil tusschen de volkeren onderling, ondervindt uiteraard m hooge mate de ge volgen ontwikkeling. De reflex der onbevredigende situatie vinden wjj terug in de cyfers omer han delsbeweging; het totaalcijfer onzer uitvoe ren daalde PgntetfH gn. wel van 712 mil- lmen m i?3ftot Afff5 mülioen in 1935. Onder invloed der"gespannen internationa le verhoudingen en de vrees, dat het Abes- synsohe oonflict niet gevocaliseerd zou ven, viel ip het laatste kwartaal eenige op leving in zaken te constateeren. Het nieu we jaar heeft aan deze opleving'Weder een eind gemaakt; het behoeft wel geen nadere uiteenzetting, dat die huidige internationale moeilijkheden een ongunstigen invloed op den geheelen handel uitoefenen. Onze regeering (dat is onze overtuiging) doet wat in haar vermogen is om de situatie te verbeteren of te verzachten. Wy weten ook aat net moeilijk is net ïeaereen naai oen zin te maken. De mogeiyjcheid net zoo- Kenaajiiue ponuoke risico oy een expoix onder te bréngen py den staat, ueelt jmtui wy meenen een sterke stimulans aan uen lutvoernauuei gegeven. Wy zyn &e jdegee- ring hiervoor erkenteiyk en mceuen bat ueze vorm van inauecte stimulering onzer alzeutsn, demeeat eliectieve is, daar net particulier uuuauex onaangetist biyxt en ook met geschraagd benoeit te women door ae OverneiO. De exportnanüei zou eenter ih sterke maue gebaat zyn, indien het „trans- lerrisico aneen verzekerbaar was, uaar nu tai van zaken niet tot stand kunnen komen, uaar de exporteur de risico verbonden aan ecii eventueel vernoogd uitvoerverood met kan dragen. ïensioDte bepleitte spr. een g/èds han- deisvooruentmg uit net buitenland van staatswege. -in net jaarverslag van den secretaris, den neer dr. Max de Vries, ioopenda van 2b öeptember 19^4 den stichtingsdatum der vereeniging tot ai December 193ö, wordt net stienten van een pei-mauent voorlich- tingsbureau voor exporteurs bepleit. De ervaring leert, dat de regeering by voorkeur via de organisaties wqnscht inge licht l» worden betretiende de wenscnen van den handel. In dit verband dient men ook de oprichting Aan de Nederiaudsehe Federatie voor den goederenhandel te zien (Nefego), waarin de Vereeniging vertegen woordigd is door een lid in het Dagely kseh Bestuur en door een lid in het Algemeen Bestuur. De Nefego is op (haar beurt vertegen woordigd in de tpporganisatie: het Cen traal Instituut ter Bevordering van het normale Handelsverkeer .tusschen Nederand Het verslag, dat de goedkeuring der ver gadering -kreeg, bevat verder een overzicht van de bemoeiingen inzake enkele der be langrijkste problemen van het afgeloopen jaar. Mr. W. M. J. van Lutterveld aprak ver volgens over „Braziliaansche Indrukken". De heer J. Nikerk, secretaris der Neder- landsch-Poolsche Kamer van Koophandel hield hierna een inleiding over „De Han delsbetrekkingen tusschen Nederland en Polen". In de byeemikoimst sprak voorts nog Mr. E. H. von Baumhauer, gedelegeerd be stuurslid der Nederlandsch-Amerikaan sc he Kamer van Koophandel over het nieuwe handelsverdrag met de Vereenigde Staten. Voorjaar in het ,Jlheingau". De Belgische Ministers Van Zeeland en Oerutti voor de Quai uFOrsay in Parijs. „En morgen breng ik U naar het paradijs van Carmen Sylva" zeide onze gastheer én met zijn glas groette hij de in de schemering liggende bos- schen. welke Van het Westerwald af- dalen tot op de hoogten van den Rijn. Wij zaten nabij Koblenz op een terras met een heerlijk ver uitzicht op den Rijn. Het was het einde van een prach - tigen Lente-dag," welke als een overwin naar -door het vol bloesems stralende Rijnsche land wfas getrokken. De Rijn het is een trioipf-weg van de Lehte, van de boomgaarden aan het Meer van Kon- stanz tot voorbij de weelderige tuinen aan den voet vfrn het Zevengebergte. Het wisselende spel van licht en kleuren, het steeds varieerende landschap zij bekoren onze zinnen. Iedereen, die eens aan den Rijn heeft vertoefd, heeft deze bekoring in zijn bloed te bespeuren ge kregen. Wij-hadden rqeds volop genoten van het „Rheingau", dezen hof van Eden met, zijn jeugdige Utojsems, Te Wiesbaden, de vriendelijke, b&pf&ïijke, moderne bad plaats, omgeven yan water en bosschen, gingen wij aan jfoord van een van de mooie scfiepen v«n dé „Köln-Diisseldor- fer". Het is vrijVrel onmogelijk alle we reldvermaarde l«ÖWlfeiilfiAan beide oevers van den stroom, "tusschen heuvels, rot sen en wijnbergen, alle bekende vakan tie-oorden en wijnstadjes, de ontelbare burchten en kloosters op te sommen: al deze onvergankelijke schoonheden, waar mede de natuur dezen geweldigsten Dultschen stroom'heeft gezegend Het „Deutsche Eek" is bereikt. Hier vloeit het heldere water van Lahn eü Moezel in den Rijn. Hidr verheffenzich «iet grootsche monument van Keizer Wil- helm I en de geweldige vesting Ehren- breitetein. Hier ligt ook de stad Koblenz, dit oude cultuur-centrum der Romeinen, met zijn vele bezienswaardigheden. Hoe verlokkend is hier nu een tocht in het onbekende, naar streken en oorden, welke rAg niet door honderdduizenden zijn bezocht! Ginds, aan de overzijde ligt een sprookjesrijk van dalen, kloven, diepe bosschen en vergeten stadjes. Het is het „Wieder Land", waarin Carmen Sylva gelukkige jeugdjaren heeft doorgebracht. De breede Rijnaak brengt ons naar het zoogenaamde „Neuwieder Becken", het welk, beschut door de aan de hooge bazalt-kruinen van het Westerwald, als ook door de overzijde liggende hoogten van de Eifel wordt beschermd en een bijzonder zacht klimaat heeft. Prach tige dijken bieden een uitzicht naar alle kanten, naar de rivier en naar de ber gen Neuwied werd in 1653 door den Prins van Wied opgericht. Hier konden vluchtelingen uifc alle landen een» onder komen vlndemu'Heti hëëfl zich in den loop der eevtwwi* ofatrtvflckeld tot een vriendelijke tuinstad, welke haar stem pel heeft gedrukt op de „Prinselijke Re sidentie", e.n indrukwekkend, van par ken omgeven Slotin barok-stijl. Men vindt ér voortfe"rtj^ré?fr-Ae Patriciërs huizen en het 'VÖöïiifSme, eenvoudige huis van de famiele Röntgen: Al deze gebouwen herinneren aan het rustige, ingetogen leven van lang vervlogen tijden. Wanneer de stad achter ons ligt wandelen wij hier in een voorgebied van het Westerwald, welke zijn scherpe lucht i door de rotsige, met bosschen gevulde groote en kleine dalen zendt. Onze eer ste ontdekking in het bovenste dal van de Wied is Altwied, hetwelk, als <?en sprookje uit oerouden tijd, met muren torens en poorten in de eenzaamheid van het bosch opduikt. In de omgeving van deze eens geweldige vestigen van het Stamslot der Wieds, is het kleine dom ontstaan. De schitterende rivier slingen zich om dit zoo allerliefste geheel. Door het weelderige groen van het parklandschap trekken wij hooger 0p naar de idylle van Monrepos, het Lust slot van dit oude geslacht van heer- sohers. Hier werd Elisabeth van Wied" die als „Carmen Sylva" ook op haar Roemeenschen koningstroon haar Rijn_ landsche bosschen in honderden liede ren heeft bezongen, geboren. Hier op aë hoogte van Monrepos (330 m.) hebben wij een eerste, heerlijk uitzicht over het dal van Rijn en over de bergen van de Eifel. In de nabijheid lokken ons de stille dalen van de Bröhe en de Nister de oude abdij Rommersdorf met haar Romaansche zaal en kruisgang. Niet vèr van hier ligt ook Rengsdorf, het eenigë bekende Kuuroord van deze streek. Wij I trekken echter een ander, geheel ver geten dal in, hetwenc door de Saynbach is uitgehold misschien het mooiste dal op onze ontdekkingstocht tusschen Rijn en Lahn. Hier komen wij uit de bosschen van Wied ln het gebied van de Heeren van Sayn-Wittgenstein. Het alleraardigste dorp Sayn wordt reeds in den zomer bezocht door vacantiegasten die het hebben weten te ontdekken. Niet minder dan drie ruïnen van burchten herinneren hier aan de verniellngswoede van de ridders en hun troepen. Een meer vredelievend tijdperk is vertegenwoor digd door het eerst ln 1848 opgerichte Slot van de prinselijke familie Het kost baarste bezit van Sayn is echter zijn heerlijk landschap: De rotsen van het nabijgelegen dal van de Brex en het dal van de Sayn, hetwelk voor het dal van de Schawrza ln Thueringen niet moet onderdoen. Daar waar de schuimende Iser zich met de Saynbach vereenigt, ligt het geheel verlaten dorpje Isenburg met de ruïne van zijn burcht. Het was eens stamhuis van een trotsch geslacht. Hier beginnen de wegen te stijgen, welke ons naar de prachtige bosschen van het Mftrkerwald brengen. Wij zoeken en vin den den hooggelegen weg, welke door de streek van Sayn loopt en trekken thans langs dezen weg met zijn zeldzaam mooi uitzicht naar de Lahn. De weg stijgt en daalt. Wij komep naar Grenzhausen en Höhr, ln een vroolijk, nijverige streek van kruiken- en pottenbakkers. Over de hoogten van Neuhftusel bereiken wij het vermaarde bedeyaajtoord Arenberg (ge naamd „Rotef,)l^"|, hetwelk in elk opzicht een bezoek waard ls. De kunst werken van de „Herz-Jesu-KapeUe", de Kerk, de Olijfberg, het uitzicht van den toren over Rijn en Lahn, de weelde van bloemen ,in dg (pl$u)ljwpnen zij vor men een beeld van zeldzame schoonheid. Onvergetelijk is ook het laatste deel vail onzen tocht over de hoogte naar het „Jëgerhaus" en, 's avonds, net korte be zoek aan Bad Ems, hetwelk daar rust, in een zee van licht, beschermd door de omliggende hoogten I Een listig veroveringsplan. Annie van der Wal had hem op het perron van het station leeren kennen. Zij maakten beiden dezelfde gezelschaps- rela mede, naar een klein wintersport plaatsje in Tirol. Hij was haar opgeval len, door de gelatenheid, waarmede hij onder de verwonderde blikken van de witkielen haar groote handkoffer opnam, en die in. het net zette. „Bert Stam", stelde hij zich voor, en nam ongedwongen naast Annie plaats Tot nu toe werd haar niets gevraagd Toen de trein zich in beweging zette, zei hij terloops: Fijn, dat ik zoo maar zoo'n prettig gezelschap tref, en hij keek Annle uitdagend aan. zij perste haar lippen op elkaar, zuchtte, en zonk, met gesloten oogen, in haar hoekje terug. Bert ontmoette verbluft den hoonenden blik van een magere, in het zwart ge- kleede dame, en haalde een krant te voor schijn, maar zijn oogen gingen steeds naar het blonde meisje, dat zoo'n on waarschijnlijke slaap had. Zoo makkelijk was het niet, om met Annie kennis te maken. Maar, 's mor gens hadden zij toch een gesprek aange knoopt, en in Munchen wisten zij oj alles van elkaar af. Hoe staat het eigenlijk met uw ski- kunst? vroeg hij, toen zij in de wacht kamer een kopje koffie dranken. Niet al te goed, klaagde Annie, ik' heb een droog-cursus meegemaakt maar bij de sprongen, de Christionia en de Telemark, zit ik altijd op den grond. Bert Stam lachte plagend. Dat geeft niets, zei hij troostend, ik -doe het ook maar zoo zoo, maar met z'n tweeën gaat 't alles veel makkelijker. Zij wierp hem een verontwaardigden blik toe, daar haar niet beken d was, dat I zij hem tot die gezamenlijke a ki-tochten j aangespoord had. Zij had er een voor- gevoel van, dat mijnheer 8ti*m onver mijdelijk eenige teleurstellingen te wach ten stonden. Maar haar slechte stemming vervloog als wolken voor de zon, toen zij het heer lijke landschap zag, waar het tandrad treintje hen doorvoerde. De zon goot haar gouden stralen, over de zachtglooi- ende vlakten; lichte mist bedekte de bergtoppen en van de eenzame hellin gen wuifden de besneeuwde sparren hen toe. Bert bestudeerde haar gezicht aan dachtig en nam plotseling haar hand. Dit was teveel! Onwillig trok zij haar hand uit de zijne en uit haar mooie oogen trof hem een blik, die zoo Koel was, dat zijn temperatuur direct daalde. Hij zweeg nog, toen hun schreden in de sneeuw knerpten, en zij het pad omhoog liepen, naar het eenzame hotel, waar het gezelschap geherbergd was. Ik heb een kamer voor u besteld op de eerste etage, zei hij even later, overtuigd van zijn overwinning. Dank u, ik slaap liever in een kamer gelijkvloers, kaatste zij vriendelijk terug Hij beet zich op de lippen en ging met een korte buiging weg. Zij keek hem triomf eerend na, maar een beetje ver driet had zij wel. Midden in den nacht werd Bert wak ker. Verbaasd keek hij naar de zoldering en maakte het licht aan. Hij deed het weer uit, keek nog eens'naai- het pla fond, en sliep toen hoofdschuddend in. Toen hij 's morgens zijn raam open maakte, had hij een plan. De zon scheen helder door de ruiten, toen Annle de eetzaal binnenkwam. Op het blonde haar, had zij een aardig mutsje, en haar slank lenig figuurtje kwam heel goed uit in haar ski-costuum. Plotseling stond Bert naast haar, en ge leidde haar naar een klein tafeltje. Alles was namelijk bezet, verklaarde hij, en ln groot gezelschap ontbijt men niet zoo prettig Heeft u goed geslapen, vroeg hij toen zij de koffie Inschonk. Uitstekend, ,ik was zoo moe als een hond, en ben direct ingeslapen. Dan is het goed, zuchtte hij ver licht. i Waarom zucht u zoo? vroeg z/e arg wanend, is er lefts gebeurd? Neen, gelukkig niet, lachte hij ge ruststellend, maar ik meende vannacht een paar verdachte gestalten gezien te hebben Zij keek verschrikt. In vredesnaam, stootte zij uit, toch niet voor mijn raam? Vertel het alsje blieft! Ik kan me natuurlijk vergissen, sprak hij geruststellend, maar het was juist voor uw ra^m. Opgewonden sprong zij op. Ik blijf geen seconde meer in die kamer, sprak zij vastbesloten. Ze moeten mij direct een andere kamer geven, Alles is bezet, antwoordde hij. Dat kan me niets schelen, dan ga ik maar weg. Mag ik u een voorstel doen, vroeg hij smeekend. Dap ruilen wij van kamer. Ik logeer op de tweede etage, en daar bent u zeker veilig. Zij keek hem lang wantrouwend aan, voordat zij zijn Voorstel aannam Maar voor een gezamenlijke ski-tocht was zij nog niet over te'halen. Ze wilde bij het gezelschap blijven, en met tegenzin, ging hij ook maar kijken naar dat „ganzen- gewaggel", zooala hij de gemeenschappe lijke oefeningen noemde. 's Avonds zaten zij weer aan het kleine tafeltje, in de groote rookerige zaal van het hotel en drpnken punch. De volle maan hield de w^cht over de witte huis jes van het dorpje en de berghellingen glinsterden in den lichteji nevel. Zij keek betooverd door het raam, naar de glas heldere sterren. Er is hier een merkwaardige too- verkracht, meehde Bert, en hij goot be dachtzaam het gloeiende roode vocht in de glazen. Nooit zijn de sterren zoo helder als in een vriesnacht. Geen won der, dat er zooveel bijgeloovigheid heerscht. Wat voor bijgeloof? vroeg ze nieuwsgierig en ze griezelde plezierig. Vaak komt er een ster In de kamer. Heusch waar. precies aan het plafond. Ze begon hartelijk te lachen. Wat een onzin! Dan schijnt het toch door het raam! Dat zou geen kunst zijn, zei hij nadenkend. Neen, mien vertelt, dat bij verliefde menschen 's nachts een ster aan het plafond schijnt. Zij keek hem weer wantrouwend aan, en dronk haastig, terwijl hij alerlei ver halen vertelde over spoken en sterren, zoodat haar een koude rilling over den rug gleed. Jammer, dat u niet met mij wil0 gaan skiën, zei hij bij het afscheid nemen. Nu heb ik met een ander een afspraak moeten maken. Natuurlijk, antwoordde ze koel, en ging naar haar nieuwe kamer. Eenige minuten later lag ze te bed, maar zoo-snel kon zij niet inslapen. Laat hem toch uitstapjes maken met wie hij wilde. Haar kon dat niets scho len. Verdrietig gooide ze zich in bed om, en opende de oogen. Met een gil vloog ze overeind. Aan het donkerel plafond, midden in de kamer, stond e£n ster, en staarde haar aan. Met eeh ruk sprong zij uit bed. Sidde rend van angst sloeg zij iets om, en liep naar de deur. De ster stond er nog altijd, onbewegelijk, en was nog grooter gewor den. Bert wist z'n kans waar te nemen. Hij stond geduldig bij de trap, en wachtte. Toert Annie, met verwarde haren, en wijdgeopende oogen uit de kamer rende, liep hij haar tegemoet. Maar, juffrouw Annie, riep hij ver baasd, wat is er gebeurd? Zij dacht er niet over na, waarom hij op de gang was, en zocht ademloos naar woorden. De ster, bracht zij eindelijk uit,"- aan het plafond stond een ster? Andere gasten kwamen hun kamer uit, en bekeken het merkwaardige paar met crltlsche oogen, en plotseling drong het tot Annie door hoe ze gekleed was. Beschaamd rukte zich los, maar op den drempel van haar kamer bleef ze hulpe loos staan. Het is verschrikkelijk, morgen reis ik af, zei ze, met haar handen het ge zicht bedekkend. Maar dat brengen we wel weer in orde, troostte Bert haar en verwijderde zacht haar handen van het gezicht. Plotseling had hij haar omarmd, en kuste haar op den mond. Wij hebben ons vanavond namelijk net verloofd, verklaarde hij aan de om standers, ên plotseling heeft roJJn ver loofde een ster aan haar plafond zien staan. Bedenkt u eens, een ster! Een dikke heer met een bol gezicht, liep,naar het raam, en opende het luik. Terstond was de ster verdwenen. U kunt rustig door slapen hoor, lachte hij, in het luik was een ster uit gesneden, waar de maan door schijnt. Dat is de heele toovenariJ. Werkelijk, riep Bert en hield zijn verloofde bij de hand. Daar zou Ik nooit OP gekomen zijn. Dat was juist, wat hij den vorigen avond ontdekt had, en zijn hart klopte een beetje. Zou Annle gevolgtrekkingen gaan maken? Maar, |toen hij, bij het goeden nacht zeggen ,twee warme zachte lippen op de zijne voelde, toen wist hij dat de ster zijn dienst^gedaan had. StansJ+a«r«l -m* Olivier Hardy in uit bitteren nood bevrijdt. Bij voorbeeld nairshuwelijk, gelukte een zestigjarige, een der oudste Tiller Zoo stonden ze dan op het kerkhof; girls, die om het jaarna» veel bewon- opgesteld in de rij en gelid, lp voorbeel deraars had, maar op het oogenblik dig gelijken pas, zooals ze het van mrs haar brood als schoonmaakster verdie- Tiller hadden geleerd, gingen ze achter nen moet Vele voormalige danseressen de baar. De bankiersvrouw naast de zijn werkeloos geworden, toen ze haar handwerkersvrouw, de naaister naast de beroep niet meer konden uitoefenen, filmster, de tikjuffrouw naast de prin- Voor haar is al een collega benijdens- ses. Zij allen hadden het leven op de- waardig, die, zooals de knappe Nell Gar- zelfde wijze aangevangen: met een paar „Zwarte Rozen" de nieuwe Ufa-film in den Schouwburg. LILIAN HARVEY Zooals wy reeds hebben gemeld, heeft de een film met Lilian Harvey en Fritsch vervaardigd, die onder den titel „Zwarte Rozen" is uitgebracht. Met deze film is de Ufa weer voor het eerst na vele mislukkingen met een uitstekend filrn^ product voor den dag gekomen. Toen men Lilian Harvey vroe? wat ze dacht van haar filmperiode in Hollywood gaf ze te kennen, dat eigenlijk iedereen, die wat met film te maken heeft, eenigen tijd nnar Hollywood behoorde te gaan, omdat men daar vooral in technisch opzicht toch nog weer veel verder is dan in Europa. Wat het succes van haar films betreft, ze kon niet zeggen of er verschil was tusschen de films welke ze in Duitschland ei» die, welke ce in Hollywood maakte. Haar Ame rikaansche waren voor Amerika m enjr ge- vtfl wèi goed geweest Hoe het zy, Lilian is weer in Neu Ba belsberg terug en haar eerste film „Zwarte Rozen" heeft te Berlijn en ook reeds hier te lande, haar première beleefd. Of het nu een gevolg is van Lilian's Amerikaansche perio de, is natuurlijk de vraag, maar een feit is, dat de film een andereiHnst&g/heeft dan de meeste van haar -loft^Wjfcen waarin zè met Willy Fritsch samenspeelde, want hkt «preekt eigenlijk vanzelf, Willy is weer De achtergrond van de film wordt ge vormd door den ak Jong-Finéfcbe beweging, welke FltetóS1 trb^ht te bevrij den van de Russische tyrannie.' Telkens dui-, ken in de film momenten op die iets laten zien van het zwaarmoedige karakter van den Pin, vooral ook in de muziek, zooals we die van Sibelius hooren. I Tegen dezen achtergrond speelt zich een liefdesgeschiedenis af tusschen een beroem- de danseres Marina Teodora (Lilian Har vey) en een jong beeldhouwer Collin (Willy Fritsch), die deel uitmaakt van de opstan dige beweging tegen het Russische gezag. Op zyn vlucht voor Tsaristische soldaten komt Collin terecht in het huis van de dan seres, die hem verbergt en verliefd op hem wordt. Het geluk wordt echter zeet spoedig verstoord door den Russischen gou verneur, die Marina aanbidt en haar als bewys daarvan iederen dag een bouquet zwarte rozen aanbiedt de rozen waaraan de film haar titel ontleent. De danseres groote scènes zyn gewjjd aan Lilian's dans-prestaties wordt nu door beide kampen gewantrouwd door de revolutionmairen en door den gouverneur. Wanneer Collin by een mislukten over val gevangen wordt genomen, stemt Marina toCjjin een huwelijk met den gouverneur om de?) jqngen man te redden. Haar offer heeft succes: de beeldhouwer, krygt gelegenheid naar het buitejj^d te.Nluohten, maar bij weigert nog iet* met MëWa uit te staan te hebben, omdat hij aan haar oprechtheid blijft twyfelen. Op de boot, als hij «per uit de verte af scheid neemt van, hfflrijjw,, ervaart hij wie den aanslag raden, en twee mensciien, die in eikaars leven kwamen, zien hier hun idylle eindi- gèh'.ü Lilian Hartley speelt de rol van de Rus- 4000 Tillergirls erven. De moeder der achtduizend dansbeenen begraven. Op het kleine kerkhof van Brookwood In Surrey heelt een groote processie van vrouwen een doode ten grave gebracht. Zestien ups de Jongste, maar er waren, ook heel wat grijsharlgen onder, die eens waren, wat de Jongsten nu zijn: danseressen van den Tiller-troep, leden van de in heel de wereld befaamde Til lergirls. Nu geleidden ze de .jnoeder der 8000 dansbeenen" naar haar laatste rust plaats, mrs John Tiller, die veertig Jaar de door wijlen haar man opgerichte Til lergirls bemoederd heeft, j Ve^J? ^aar lang exerceerden meet dan 4000 Tillergirls op de planken der revuetheaters, stepten en marcheerden, slanke beenen ln alle hemel- ncijtlngen en glimlachten trots als bij- vaisstormen haar beloonden. 'De eene aanseressengeneratle volgde op de an dere bij duizenden meldden zich de meisjes uit alle deelen der aarde om in en beroemden troep te worden opge nomen En steeds heeft mrs Tiller zich "ar®r aangetrokken, was helpster en moeder" noemden de meisjes haar, de «roepere en die van nu, die door een «legram bijeengeroepen waren, om de "«oeder der 8(XX) dansbeenen" de laatste «-bewijzen. Ook na haar dood heeft aaj uller nog voor haar gezorgd: haar vermogen, ruim 50.000 pd st. heeft aan haar Tiller Girls vermaakt. Vier- SU«end meisjes, die in veertig Jaar on- voRpi?hn T1Uers re6le haar dansen ult- wden, zijn erfgenamen van dit eer- «Mwekkend vermogen. „Zij hebben het ««la voor ons bij elkaar gedanst", schriÉT ln haar testament, „aan haar zal het ugkomen" Maar ik verwacht, dat de- wnen, die rijk en gelukkig geworden zijn n een goede partij hebben gedaan, van aandeel afstand zullen doen ten axotiau u iuuui uucu vcil «e van de anderen, wien het lot niet 7° goed gezind is geweest. Ik weet dit "iriales uit liefde voor mij het geld w„ aardlg en zusterlijk zullen verdee- n Reeds toen mrs Tiller voelde, dat «et maar ten einde liep, liet ze tele- jrammen wegsturen ze had het adres L leder meisje, dat ooit bij de Tiller- zor8vuldig genoteerd opdat knnrt Ver van Londen woonden, komen «den. En ze stond er op, dat met de wgrafenis zoo lang mogelijk gewacht u worden, opdat geen der genoodigden n? 2011 komen- "rteduizendvijf honderd voormalige Tillergirls leven nog, de oudste van hen is drie-en-zestig Jaar. En meer dan acht honderd voldeden aan het telegrafisch versoek der „goede grootmoeder" en tróffen elkaar weenend op het kerkhof van Brookwood. Uit Parijs, uit New-York uit Weenen, uit Kopenhagen, uit Boeda pest en Brussel waren ze gekomen. De eenen waren millionaire geworden, die in kostbare pelzen gehuld, in luxe auto's voorreden; anderen zijn beroemde dan seressen en filmactrices geworden. Weer anderen representeerden zich als brave burgervrouwen, die de schijnwereld van het tooneel al lang vergeten hadden En heel wat droegen een meer dan eenvou dig japonnetje en hadden een dunnen mantel aan, die vroeger kleerentooi en bloemen bij stapels hadden. Men zag gezichten, die van leed en ontgoocheling verhaalden en menig oog weerhield met moeite een smartelijken traan bij het zien van den glans, welke afstraalde van gelukkiger collega's van weleer. Oracle Holt liep in den stoet, een stra lende schoonheid. Vijf jaar geleden heeft ze een gewezen prins getrouwd, die haar meenam naar zijn schatten op Haiti, j Netty Birch was er, de vrouw van een j Amerlkaanschen bankier. Eens vond mrs Tiller haar koud en hongerend In een stationswachtkamer en nam haar meè en gaf een leven, dat vertwijfelen wilde, J een nieuwen keer. Nicollne Bovery was er, die Jaren geleden zich ln het hart i van een Hollywooder filmproducent heeft gedanst. Ze kon niet eens schrij ven, mrs Tiller heeft haar zelf deze kunst bijgebracht en opgewekt haar j zegen gegeven toen ze den troep verliet om Mevrouw de directeur-generaalsche te worden Elve Ollvecrona, een Deensche, is een gevierde revuester geworden. Mar git Csaja, een meisje van de poesta, be- 1 zit op het oogenblik een der elegantste modesalons van Parijs, Grace Perry, de succesvolle Amerikaansche stepdanseres, j had tegen het verbod van haar manager in, dadelijk haar tournée onderbroken, j om haar de begrafenis van haar oude patrone te komen. Eveline Balfour, die met een grootgrondbezitter op een ZnRJ- zee-elland woont en nooit meer in de groote wereld wil terugkeeren, zond tele grafisch een prachtigen krans en ver klaarde van haar erfdeel af te zien ten bate van haar arme collega's. Deze ver klaring hebben trouwens meer dan dui zend voormalige Tiller girls al gedaan, die door de bank zulke goede partijen hebben gedaan, dat ze graag afzien van mrs Tillers nalatenschap. Doch er was ook menige die de erfenis en zy, die zoo vaak opper vlakkige figuren had uit te beelden, welke byna cliché voor haar waren geworden, maakt iets heel fijns van deze rol. Daar naast treft haar zuivere danstechniek. Stan Laurel en Oliver Hardy in „Schots en Scheef" in het Thalia-Theater. De geschiedenis van de film maakt mel ding van tallooze komiiche teams, maar er is waarschijnlijk nog nooit zoo'n succesvolle combinatie geweest als die van Laurel en Hardy. Laurel en Hardy gaan ver boven het ge wone soort van wat de Amerikanen noemen „Blapstick-comey" uit; z(j hebben het nooit gezocht in onlogische achternagingen en smytpartyen... zy bereikten het meest met hun gezichten en hun gebaren. Laurel de magere, heeft het air van een mislukt phi- losoof. Hy was altijd de ondergeschikte, de Hjdende, die het „yuile werk" moest op knappen. Hardy, de dikke, was de man van de daad, die ongeduldige, die inwendig tot razerny wotfdt gebracht door het sloome van zyn partner. Het toeval bracht deze beide komieken, die zoo uitstekend bij elkaar passen, tot Twintig jaar geleden maakte de variété-impressario Fred Karno een tournee door Amerika. Tot zyn gezel schap behoorde o.a. Charlie Chaplin. By de mindere goden was zekere Stanley Jeffer son, tegenwoordig Stan Laurel. Hy viel niet op, maar deed zyn werk met toewijding. Amerika loktes hem aan en hoewel zijn pad in de eerste jaren niet op rozen ging, wist hy het te bolwerken en niet naar den kant der mislukkingen af te zakken. In 1917 kwam een groote dikke man, Hardy ge naamd, uit Georgia naar Californië. Hy wil de „villain"-rollen spelen, schurken en mis- dadigerstypen uitbeelden. Maar eigenlijk zag hy er veel te grappig uit om in groote films op te treden en Hal Roach, zyn tegen woordige manager, liet hem burleske rollen spelen in twee-acters, waarin veel met taar ten en kalkputten werd gewerkt. Totdat op zekeren dag Laurel in de Roachstudio ver scheen. Roach zag hen naast elkaarstaan, vond de tegenstelling de moeite waard en liet een scenario schrijven, waarin Laurel en Hardy samen optraden. Hun eerste twee- acter „Ongeduldig getrouwd", was feitelijk geen zuivere Laurel-Hardy klucht, want beide komieken vervulden er slechts bijrol len in. Maar zy deden het zoodanig, dat onmiddellijk besloten werd om hen in het centrum te plaatsen. Sedert dien deden de heeren Laèrel en Hardy niet anders dan samen kluchten maken. Tientallen filmpjes kwamen uit de Roachstudio's en bijna zon der uitzondering waren zij een succes. Hun roem steeg snel, zy werden graag geziene gasten op ieder voorprogramma en toen de talkies kwamen bleef hun reputatie onveranderd. Op het oogenblik behooren zy ott de beste komieken, die filmland kent. DE NIEUWE SPAANSCHE PRESIDENT. zijn werkeloos geworden, toen ze haar beroep niet meer konden uitoefenen. Voor haar ls al een collega benijdens waardig, die, zooals de knappe Neil Gar den gedaan heeft, een Engelschen brandweerman trouwde. Zeg niet, dat Tiller girls geen goede huisvrouwen zijn. Velen harer hebben politieagenten, boek- houdertje, verzekeringsagenten of ver- koopers getrouwd en zijn misschien niet minder gelukkig geworden dan de meis jes, wien de „groote coup", het mllllo- zelfde wijze aangevangen: met een paar dansschoenen en een stralend, hoopvol lachje. En wat ze werden danken ze aan de vrouw, die ze nu ten grave droegen. Drieduizend Tiller girls, ln alle wind streken verstrooid, hebben geweend om de „moeder der achtduizend dansbee nen". EEN DRIETAL AARDIGE VOORJAARSMANTELS. No. 10 is van donkerblauwe wollen stof met opgestikte zakken. No, IJ is van zwarte glanzende stof, de mouwen zijn gegarneerd met breed» plis- sees als epauletten. No. 12 is een ensemble in twee kleuren. J)e japon is vrn donkerbruine wollen staf af van zijde, de mantel van beige wollen stof. Mr. Ossorio y Gallardo, bekend advocaat, zal President Zamorra opvolgen als Presi dent van de Spaansche Republiek. Men heeft zelfs in deze vroege voor jaarsmaand nog wel eens een sneeuw- buitje te wachten en aangezien de bont jasjes en bontkragen met het kille, koude weer nog zeer welkom zijn, hébben zij van de vocht nog wel eens te lijden. Jammer genoeg kan men allerlei teleurstelling hebben met bont, doch veelal is men zelf de schuldige in dit opzicht. Het haar wordt hard, breekt af, valt uit en langzaam maar zeker kofht mep tot de ontdekking, dat het kostbare stuk, dat jaren mee kan gaan, bedorven is. „Wel", hooren wij sommige dames reeds tegenwerpen, „wat heeft men aan bont indien het niet tegen een sneeuw- of regenbui tje kan?" ,Weest gerust, dames, zulks is geenszins het geval, bont kan inden- daad voclit verdragen, doch men moet het daarna zorgvuldig behandelen. ïft de eerste plaats moet men nat bont nimmer drukken of pletten. Iedere druk, b.v. vairMfftSJ&h of pak je, dat men onder een arm draaft, indien de bontjas nat is, plet hét natte bontvel. Indien men daarna nog over dé geplette ft wordt wordt het euvel nog erger. Nat bont moet voorzichtig geschud en daarna van den binnenkant af geklopt wor-, den, vervplgens op een hanger in een koel vertrek of op een beschut balcon hangen om te drogende haren rich ten zich van zelf weer op. Bij lang harig bont, b.v. bij vos, marter, otter, opossum e.a. is het aan te bevelen, ze met een borstel in de richting der haren te borstelen, terwijl bij kort- harige vellen tegen de streek in ge borsteld wordt, waardoor het glan zend en mooi wordt. Borstelen ge schiedt alléén als het bont goed droog is. Nat bont mag nimmer bij jden haard drogen, daar door de plotselinge tem peratuurswisseling de haren, zooals wij reeds zeiden, afbreken. „Steeds flink schudden", is het pa rool, dat voor alle bontsoorten geldt en is het bont zeer nat en plakken de haren bij bosjes samen, dan kan men het weer opfrisschen door een stoom bad en daarna in de buitenlucht dro gen. Het huidje van oudere bontklee- dingstukk'en gaat meermalen stuk; het leer wordt te droog en brèekt af. Het is daarom aan te bevelen, indien men om de paar jaren de voering van een jasje losmaakt en de huid met vaseline of olijfolie inwrijft. Zoo'n werkje kah, evenals alle bont reparaties het best vakkundig ge- schieden. Het is het behoud van het bont, waarvoor men zich weliswaar een uitgave moet getroosten, doch goede bontsdortên zijn dit waard. Bonten en bontmantels moeten steeds over een hanger worden weg gehangen, zoodat zij niet uit het mo del gaan. Hoofdzaak voor bont is frissche lucht, daarom moet het ook 's zbmers veel gelucht worden en voor het weg bergen pakt men het in een motten- zak.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1936 | | pagina 4