■m SEIZOEN OPRUIMING Deze Courant komt in vele duizenden gezinnen Gegarandeerde oplage 8000 ex. Opruiming Willem Schuld NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMSTREKEN No. 19572 Zaterdag 17 Juli 1937 76e Jaargang bergambacht, NIEUWERKERK, OUDERKERK, OUDEWATER, REEUWIJK, SCHOONHOVEN, STOLWIJK, WADD1NXVEEN, ZEVENHUIZEN, Dit blad verschijnt dagelijks, behalve Zon- en Feestdagen Het Pensioen. Halfjaarlijksche In alle afdeelingen een weelde van enorme koopjes En een goede tipkoopt nu UW REGENMANTEL L- EERSTE BLAD. BaUmann De strijd in Spanje. GOUDERAK, HAASTRECHT, MOORDRECHT, MOERCAPELLE, ene. Een wreedaardige maskerade. BBRKENWOUDE, BODEGRAVEN, BOSKOOP, 7 LJV0I1XJVJL MWUIjIIAA, llnrtol IvDvll 14, MUI vvxn aj I men op gevorderden V om elkaar te vergeten en verder ieder zou en. Het gadesloeg voor een prachtige schaal met men zal, maar ik heb Lady Violet’s iden- I «■«fait Ant-HaVt Wn moor nno" ilr umrri als leln op de lunchtafel, stelde zij voor, dat te staan. titelt Ontdekt En meer nog: ik word als l jetitie gehouden nbonnet, spreekt momenteel resteld, dat Üke onder overhandigen: Mag ik u even spreken? Degene, die naar den rozentuin leidde. - Violet! riep Madge wanhopig. Zij had Sir Richard wel weten te be wegen tot enkele beloften, maai- ze was er toch niet op voorbereid, om zoo ineens den niet heel origineel waren, van Lady Violet zou misschien beter gezegd kunnen worden excentriek, dan zou den ze niet zoo onmiddellijk liefde voor il, vecht Rus van Europa... TANDER, et stadje mikken. Dit nummer bestaat uit twee bladen. GOUDA lijk willen overgaan. Dit zou niet anders tot stand kunnen komen, dan doordat ze er vandoor gingen; en dit is iets, dat De toestand in Spanje is voor velen zeer onduidelijk en het is ons doel om in het kort de Spaansche burgeroorlog aan een beschouwing te onderwerpen. Wij kunnen van zelfsprekend slechts hoofdpunten aangeven. Indien in Spanje alleen interne tegenstellingen om een oplossing vroegen, dan zou de strijd niet zulk een een verwoeden omvang hebben genomen en dan zou de beslissing al vele maanden eerder zijn gevallen. Die inter ne tegenstellingen zijn er natuurlijk; zij vormen den kern van het gebeuren, maar ook niet meer dan een kern. Het Spaansche gebeuren is Vifft dien groeten omvang geworden omdat Spanje aan de Middellandsche Zee grenst... re latief onafhankelijk was van eiken in vloedssfeer der groote naties... bovendien toewijding van jongere en frisschere krach ten. Maar het is niet enkel voordeel, dat uit deze regeling volgt. En men voejt dit waarschijnlijk zelkten sterker dan bij een afscheid als dit, waar de vertrekkende staat temidden van een kring van jonge menschen, aan wier opvoeding en ontwik keling, aan wier groei tot menschen hij zoo’n belangrijk aandeel heeft gehad en met wier leven hij zoo innig verbonden is geweest. Juist die onder ons, wier werkkring hun volle liefde had en hun vólle persoonlijkheid opeischte, zullen dit afscheid als iet? bij zonder pijnlijks!, ,als het losscheuren van den band met het volle leven ervaren. Maar is voor ieder onzer-*een der gel ijk gedwon gen heengaan niet het losscheuren van den grooten band met het leven der gemeen schap. waartoe We behooren? Het ig de tragedie van het ouder worden, maar hier als het ware samen gedrongen in een enkel oogenblik. Menschen uit de vrije beroepen of menschen van zaken, in het algemeen zij, die geen pensioen krijgen en dus ook niet tot het nemen van pensioen gedwon gen wonfen, kunnen den band langzamer hand losser maken door hun werkzaamhe den geleidelijk te beperken. Ook voor hen blijft er iets pijnlijks in dit afscheid van den werkkring ook al heeft dat afscheid geleidelijk plaats Want dit is, hoe vrij willig het ook schijnt, nooit een vrijwillig afscheid. Het zijn niet wij, die ons afschei den, maar het is het leven, dat ons af scheidt, dat ons uitschakelt uit de rij van werkende factoren, die dat leven in stand en op gang houden. Dat is het pijnlijke. We worden aan! kant gezet en doen niet meer mee aan de volheid van het leven. We leven nog maar we zijn geen deel meer vnn de groote levensmachine. Wij vervullen geen ro] meer, hoe klein ook, op het groote levenstooneel. Dat wil zeggen, dat ons le venswerk volbracht is, goed of slecht, maar volbracht. Van nu af zijn we overbodig. We mogen nog blijven,, maar noodig zijn we niet meer. We zijn geen werkers meer aan den bouw van het leven en staan feitelijk buiten de geweldige, de suggestieve, de meesleepiende levenswerkzaamheid, die de krachten doet spannen en het leven eerst werkelijk tot leven maakt. Maar, zöo wie geen pensioengerechtigden zijn, kunnen we dat afscheid niet alleen voorbereiden en in étappes doen plaats heb ben, we kunnen ook den tijd en het oogen blik van het afscheid bepalen, en hebben min of meer het gevoel, dat we ons zelf En toen zij zich ter ruste legde, dacht zij nog: - Arm, lief, dwaas kind! Ik had haar beter moeten kennen! Ik had nooit moe ten luisteren naar dien drang van haaf naar „avonturen”; ik had nooit alleen met haar een fietstocht moeten maken. Toen troostte zij zich weer met het ge val, dat Violet haar beloofd had, hoe zij Trevanion alles zou meedeelen, eer er nog zes weken verloopen waren. Hard nekkig had zij geweigerd, dit schriftelij k te doen, maar ze had er op gestaan, dat Madge een persoonlijk onderhoud tus- schen hen beiden zou bewerken. Dit had zij dan ook eindelijk op zich genomen. Ze zou Violet weer op de pastorie te logeeren vragen, en, of daar, of op de hoeve, waar ze Mrs. Trevanion natuurlijk zouden opzoeken, zou de offlcieele voor stelling plaats hebben. Terwijl Madge dus steeds haar ge dachten Het gaan over Violet’s toekomst, verzon die een plannetje, om een onder houd onder vier oogen tot stand te bren gen tüsschen Sir Richard en haar vrien din. Ze was gekomen met een briefje voor Sir Richard bij zich, dat ze dan door een betreft: u is bijzonder gesteld op Lady Violet en ik op dien armen Trevanion. Wat kunnen wij nu voor hen doen?... i Wo moeten trachten, ze er doorheen to helpen, maar hoe? I Ja, juist: Hoe? herhaalde zij met een troosteloos schouderophalen. I Als ze alle twee gewone persoonlij k- heden waren, dan zouden ze eenvoudig vanion, zoodra hij hooren zou. wie Violet as, alle aanspraak op haar zou opgeven. de tuinen zouden maken. Daarna ging Violet even een doekje omslaan in de kamer, waarin de mantels van de dames zoo lang bewaard werden, en schreef nog bij het briefje: „In den rozentuin, bij het- eerste prieeltje”, waar na zij het toevertrouwde aan een van de bedienden, die Sir Richard wel zou vin den onder de aanwezigen in het Park. Het was er nog zelden zoo mooi en zoo uitnoodlgend geweest, als op dien zomermiddag. Ze zaten daar op een bank vlak bij het pad, dat naar het Park leid de, en ze luisterde aandachtig, of ze voet stappen hoorde naderbij komen. Terwijl ze met Madge praatte, dacht zij, hoe mooi haar vriendin toch was met haar kalm gezichtje, haar zielvolle grijze oogen en haar denkersvoorhoofd, omlijst door het zware, golvende haar. Zij droeg een wit japonnetje en Violet stond er op, dat zij een paar van de rose rozen voor haar zou plukken, die ze dan tüsschen haar ceintuur moest steken. - Nu ga ik er voor mijzelve ook nog een paar halen, zei Violet. Ik zal eens rondkijken of ik er nog enkele ontdek van mijn lievelingstint. En weg was zij, zoodat ze al geheel uit van de bedienden aan hem wilde laten I het gezicht verdwenen was, toen even I later Sir Richard het hek doorkwam, dat u dit briefje overhandigt, zal u bij mij brengen, Violet. En terwijl zij Madge’s bewondering gadesloeg voor een prachtige schaal met bloemen en vruchten van Sèvres-porce- I van aangezicht tot aangezicht met hem leln op de lunchtafel, stelde zij voor, dat te staan. ze daarna eens een wandelingetje door aan den kant zetten. Wie met pensioen gaan, worden aan kant gezet. Of ze nog sterk en levenskrachtig zijn, vol werklust eni toewijding, het doet er alles niets toe! Ze worden uitgeschakeld op het oogenblik, dat de wet aanwijst. Dat maakt dit heen gaan uit de bedrijvige, actieve wereld nog pynlyker, dunkt me, dan hpt voor ons allen reeds is. Dat is het groote nadeel. Men wordt aan kant gezet, niet omdat men niet meer mee kan, maar omdajt men niet meer mee mag en er plaats gemaakt moet worden. Vanuit de volheid' van het leven wordt men als het ware overgeplaatst in het besjes huis. Er is niets aan te doen. De tragedie van het oud worden kan niemand van ons ont- loopen. Maar er zjjn oogenblikken en ge legenheden, waarop met het bittere van die tragedie zoo uiterst pijnlijk voelt. Mr. K. ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal ƒ2.25, per week 17 cent, overal waar de bezorging per looper geschiedt. Franco per post per kwartaal ƒ3.15. Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: MARKT 31, GOUDA, by onze agenten en loopers, den boekhandel en de postkantoren. Onze bureaux zjjn dagelijks geopend van 9—6 uur. Administratie en Redactie Telef. Interne. 2745. Postrekening 48400. gebouwd, die de Middellandsche Zee be- heerschten en de Duce had bovendien de beschikking over een luchtmacht, die een ernstige dreiging beteekende voor elk land, dat Itahë’s aspiraties zou Wil len tegengaan. Engeland, dat zijn ge- I heele vloot nagenoeg in de Middelland- j sche Zee had gecentraliseerd, moest op het laatste moment terugtrekken, mede door het feit, dat Frankrijk Londen niet voUedig wenschte te steunen. Engeland bouwt koortsachtig aan zijn nieuw bewapeningsschema in de hoop, de macht in de Middellandsch Zee weer terug te krijgen, maar het laat zich aan zien, dat zulks niet meer mogelijk zal zijn door... Spanje! In Spanje vecht EujBa! land tegenover de rest v vechten Frankrijk met Engeland tegen Duitschland en Italië, want geleidelijk zijn Rome en Berlijn tot de overtuiging gekomen dat zij naast elkaar dienen te staan, willen zij, elk voor zich hun droo- men verwezenlijkt zien. In Spanje wordt gestreden om de Middellandsche Zee, wordt gestreden, om de grondstoffen, wordt gevochten voor de opvattingen, die elk land voor zichzelf koestert... wordt Versailles in de waagschaal gesteld. Daar zal worden beslist of het Bolsjewisme vetder zal oprukken, al is gebleken, dat de Russische ideologie geen kans meer heeft. De wijziging in de binnenlandsche Fransche situatie is voldoende bewijs, dat de factor Bolsjewisme in het Spaan sche avontuur nagenoeg niet meer be staat. Maar de andere factoren blijven in volle intensiteit bestaan. In Spanje vecht Europa en zoodra de groote mogendheden een deel van hun tegenstellingen hebben weten te over gast ontvangen in het huis van haar vader. Was u bijzonfier verrast? Ik was meer dan verrast, Miss Ros siter! Lady Violet heeft een wreede daad begaan. Za heeft Mugh Trevanion in de gedachte, dat zij een dood-eenvoudig meisje was, liefde voor haar laten opvat ten. Als hij nu de waarheid verneemt, ik geloof werkelijk, dat dit de ondergang voor hem zal beduiden, geestelijk en lichamelijk! Maai- zij verklaart, dat zij hem trou wen zal. t Kijk nu eens hier, Miss Rossiter. U J en ik varen in hetzelfde schuitje, wat dit iUUUDÖLUC11 *v*v**—betreft: u is bijzonder gesteld op Lady dedeelingen zorgvuldig weg in zijn bin- nenzak en vw>eg den bode: Waar is de rozentuin? Als u mij volgen wilt, dan zal ik er u heenbrengen, luidde het antwoord. Zoo stond de jonge man een oogenblik later tegenover het meisje, dat hij het eerst met haar vader op Plymouth Sta- - ---- tion had gezien en toen in de keuken, van weerskanten hun best moeten doen op de hoeve van Pentreath. t om elkaar te vergeten en verder ieder Miss Rossiter! Wat een verrassing! hun eigen weg te gaan. Maar als ze bei- Lady Violet heeft mij gezegd, dat de mo- gelijkheid bestond, dat ik u zou zien, 1 maar toch leek mij dit haast te mooi, om waar te kunnen zijn! Neen, dit is -v,*. ----- - geen vleierij, ik meen het oprecht! Ik elkaar hebben opgevat en tot een huwe- heb niet mijn belofte jegens u verbro- *'1”* ken, Miss Ro^iter; ik heb niemand een woord verteld van onze eigenaardige 1 ontmoeting op de hoeve, die ik niet noe- Hugh Trevanion nooit zou doen! men zal, maar ik heb Lady Violet’s iden- I (Wordt vervolgd). Dezer dagen was ik tegenwoordig bij de huldiging van iemand, die wegens het be reiken van den pensioengerechtigden' leef tijd zjjn werkkring met pensioen ging ver laten. Het was een leeraar aan een van onze inrichtingen van middelbaar onderwijs. En zjjn leerlingen, oud-leerlingen en colle ga’s wilden hem 'bij dit vertrek huldigen en hun waardeering en dankbaarheid uit spreken voor het vele goede, dat hy in een Jarenlange werkzaamheid ten behoeve van onze opgroeiende jeugd met zooveel toe wijding had gedaan. Zy wilden zjjn, afscheid tot een feest maken. En in de met bloemen en groen versierde zaal was ook een sfeer van feestelijkheid. De toespraken van leer lingen, oud-leerlingen en autoriteiten adem den een geest van vriendschap en erkente lijkheid en wederzjjdsch vertrouwen1. En de aangeboden cadeaux waren Van deze vriend schap en dankbaarheid de stoffelijk? uit- drukknig. Maar ik moest mjj toch afvragen of dit alles in staat was den vertrekkende dit afscheid van een werkritig, waaraan hij met zooveel liefde zjjn levenskracht gege ven had, tot een feest te maken. Zeker, de vale bewijzen en1 tiitingn van genegenheid zullen hem goed gedaan hebben, zooals ze ons allen in dergelyke omstandigheden goe« gedaan zouden hebben. Wjj zijn meestal nogal karig met onze betuigingen van genegenheid en dankbaarheid. Wjj ge ven maar zelden een anderen den lof, die hun toekomt, zoolang ze in hun werk zjjn en wachten daarmee gewoonljjk tot ze heen gaan, heengaan uit het leven of heengaan uit hun werkkring. En toch heeft ieder van I ons wel eens behoefte aan woorden van waardeering, waaruit blijkt, dat zijn in spanning niet vergeefs ie. Maar toch geloof ik niet ver van de waarheid te zjin, wan- Uf '4r ik aanneem, dat by dezen vertrekken-• den leeraar het gevoel van weemoed en wellicht van droefheid zal hebben overwo gen Het i8 goed, dat men op gevorderden leeftjjd na zjjn plicht tegenover de gemeen- ■’chap gedaan te hebben, rust mag en kan nemen zonder zorgen voor de toekomst. Het ls wellicht ook goed, dat men op een be paalden leeftjjd die rust moet nemen. Et 'i^et plaats gemaakt worden voor jonge- ven. En het wenk zelf eischt vaak ook de Wie geestelijk of lichamelijk lui is. zal net nooit ver brengen in de wereld via Gibraltar den ingang van die zee beheerscht... en ligt aan den zeeweg van Frankrijk naar Noord-Afrika. De hegemonie in de Middellandsche Zee lag bij Engeland. Engeland wenschte deze hegemonie slechts ter wille van den weg naar het Verre Oosten; Londen liet Frankrijk in haar eigen invloedssfeeren vrij en Frankrijk voelde zich dan ook niet in het minst bedreigd door de machtspositie van Groot-Brittannië in deze contrijen. Nu is Italië erbij gekomen. Onder lei ding van Mussolini is de positie van Ita lië fundamenteel gewijzigd. Het is een natie geworden, die zich wil doen gelden, een land, dat aspiraties koestert ten op zichte van het internationale leven. Al moge Italië nog weinig beteekenen in vergelijking met de economische, sociale en cultureeel situatie in de landen, die ItaUë tal van decennia vooruit zijn, het neemt niet weg, dat de Duce zijn land leidt naar een andere toekomst. Een toe komst, waarin het Itallaansche volk meer in de melk te brokkelen zal heb ben. De Duce streeft naar een positie in de Middellandsche Zee, die veel zal ge lijken op de hegemonie aldaar! Dat wil len èn Engeland èn Frankrijk niet. En geland en Frankrijk zien hier hun inte- ressen bedreigd, staan naast elkaar en tegenover Italië. Toen in de Abessynscne kwestie Engeland tegenover Italië stel- ling wilde nemen en daarbij vele landen j met zich kreeg in zake de sancties dit had in werkelijkheid zeer weinig met Abessynlë te maken, doch diende als I dekmantel tegen een te snel oprukkend Rome bleek de Duce over een bewape- WIJDSTRAAT 19 - GOUDA. I I ning te beschikken, waartegen Engeland niet opkon! Italië had snelle duikbooten HOOFDSTUK XIIL Sir Richard Pentreath, had, heel eigen aardig, Juist van een man te paard een brief gekregen, dien hij verwachtte op Moat Hall, waar hij logeerde, toen een van de bedienden van de Towers hem vrij geheimzinnig het briefje van Violet overhandigde, dat hem naar den rozen- j i tuin riep. Kan ze van mijn plan gehoord heb ben? overlegde hij. Ónmogelijk! Ze kan niet het flauwste vermoeden hebben van wat alleen aan mij en aan Wilkinson (dit was zijn bediende) bekend is; en hem nog maar gedeeltelijk! Intusschen stak Sir Richard beide me- FEUILLETON. Naar het isngelsch. verzelterdat !k het m,U niet hPfrii maar dat het de voUe waar" a 1S Ik heb hem meer Hef, dan mijn geluk. Het kan mij niet .schelen, "v lang ik wachten moet, het kan mij K,nlet schelen, wat ik nog moet door- maKen. Je moet weten, dat ik al heel wat Bweaen heb. O. Madge, ik zou alles wH- a Fven’ zelfs miin vader en mijn moeder, voor Hugh Trevanion! ro,» boorde echter nog heel wat over redingskracht toe. om Madge te overtui gen en om haar over te halen, om te neipen bij wat zij noemde „die ellendige vergissing” van haar vriendin Als ik had geweten, dat het zóó loopen, dan had ik Je toen dadelijk mee genomen. Maar het is mijn schuld, dat Jij en die Jonge man de kennismaking op zoo innige wijze voortzetten, en dus ook verplicht, je door deze moeilijkheid heen te helpen. Terwijl Madge hierin toestemde, wat eounscHE (ihuim. ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behoorende tot den bezorgkring) 15 regels ƒ1.30, elke regel meer ƒ0.25. Van buiten Gouda en den bezorgkring: 15 regels 1.55, elke regel meer 0.30. Advertentiën in het Zaterdagnummer 20 byslag op den prijs. Liefdadigheids-advertentiën de helft van den prijs. INGEZONDEN MEDEQEELINGENf 1^4 regels ƒ2.25, elke regel meer ƒ0.50. Op de voorpagina 50 hooger Gewone advertentiën en ingezonden mededeelingen bij contract tot zeer gereduceerden prijs. Groote letters en randen worden berekend naar plaatsruimte. Advertentiën kunnen worden ingezonden door tusschenkomst van soliede Boek handelaren, Advertentiebureaux en onze agenten en moeten daags vóór de plaatsing aan het Bureau zijn ingekomen, teneinde van opname verzekerd te zijn.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1937 | | pagina 1