Nederlanders dit jaar toeristen
binnen de vaderlandsche grens
„Breqguw vacantie
door in eigen land"
is thans een over
bodige leuze!
WÊÊÊÊÊÊÊÊÊÊÊÊÊmÊÊmÊÊÊÊÊÊÊOÊÊÊmÊmÊm
Kent gij Uw land
Hoe en waarheen
Eén oan onze karakteristieke ophaalbruggen
Zomersche rust 'aan het mater
zout nemen, maar er zijn Hollanders, die buitcn-
landsche steden van haver tot gort kennen, en
zonder aarzelen een nul zouden krijgen bij een
herexamen in vaderlandsche geografie. Eerlijk
gezegd: als ik in het spoorboekje de plaatsnamen
bekijk men doet soms rare dingen blijf ik
aan dozijnen haken waarvan ik nooit heb ge
hoord. Misschien moet men de eerzame professie
van handelsreiziger belijden om er niet met een
verbaasden grijns tegen aan te kijken. Toch zijp
er namen bij-die op de fantasie werken; waar
een historisch luchtje aan zit.
Zeker ze zijn niet allemaal interessant. Vele
van die dorpjes, vlekjes, stadjes, gemeentetjes be
staan uit een burgemeester, een kerk en een paar
huizen daaromheen. Maar er zijn andere, die de
moeite loonen er eenige uren te pleisteren, omdat
er een geur hangt van het verleden, het roem
rijke verleden, waar men feestredenen mee be
gint. In verbazing staat men voor de weidsche
behuizingen, waar onze voorouders woonden
hoe stookten ze 't er ooit warm? en met ver
wondering blikt men op haar de hooge klokke-
torens, die de kleine, vergeten stadjes in hun
schaduw bemantelen. Een gat, waar men zelfs
geen ooms of tantes heeft wonen,sbezit vaak een
stadhuis, dat den Amsterdamschen Raad uit alfe
problemen zou helpen en elders ontdekt men
een basiliek van klassieke allure, die ergens in
Italië had kunnen staan. Men vindt er praal
graven, die verbijsteren van weelde en van kun
stenaarschap.
Zelfs in de groote steden treft men hoeken aan.
HaarlemSpaarne met molen en St. Bavo
Er zijn oud-vaderlandsche spreekwoorden te over. èie
ons in dezen tijd een riem onder het hart kunnen
steken. Na regen komt zonneschijn, heet het en dan is
er ook nog sprake van het nuchtere feit. dat ellffi medaille
twee kanten heeft, volgens optimisten twee goerfle zijden,
volgens zwartkijkers twee slechte kanten en volgens de
lieden van het gulden midden, een goede en een minder
goede zijde. s.
Dat laatste is ook van toepassing op het toerisme in
deze dagen, nu het internationale contact allerwege is
verstoord. Wie tot dusverre in vacantiedagen steeds zijn
heil heeft gezocht in het buitenland, zal het dit jaar dich
ter bij huis moeten zoeken.
Het is een treurige waarheid, dat Nederland er op
wacht om nog door velen van zijn inwoners ontdekt te
worden. Want meen yooral niet, dat wanneer ge in uw
auto met een sneltreinvaartje door steden en dorpen
rijdt, dat 'ge dan alle intieme plekjes opmerkt. Die blij
ven weggelegd voor de «peurders van goeden wille En
gelukkig zijn die nog zeer takijk en neemt hun aantal
nog regelmatig toe.
Het kon achteraf nog wel eens blijken, dat dit seizoen,
waarin de leuze ..Brengt uw vacantie door in eigen land"
overbodig is. omdat *men nueenmaal niet anders kan,
de krachtigste prOmotor zou zijn voor het Nederlandsche
toerisme. Dat is de Ijchtende zijde van de medaille. Atle
factoren zijn gunstig: men kan niet met zijn auto een
„toer" gaan maken, maar is aangewezen op een paar
stevige beenen of de fiets. En dat is nu de echte wijze
om op verkenning te gaan door Nederland, want een
fietser stapt nog eens af onderweg; een voetganger wordt
eens moe en houdt halt, maar een vermoeide automobilist
laat den snelheidswijzer nog wat oploopen boven de 100
kilometer en ziet zoodoende nog minder.
De Algemeene Vereeniging voor Vreemdelingenverkeer,
in den wandel bekend als A.V. V. V., heeft een aardig
boekje uitgegeten, getiteld „Kris kras döor het Land"
waarin tal vanHpchten door het land worden voorgesteld,
naar bekende en onbekende oorden; oorden wellicht, waar
van ge nog nimmer hebt gehoord. In dit boekje is een
korte meditatie opgenomen van Eduard Veterman, die wij
ons veroorloven hier over te nemen:
„En 's middags?
„Toen zijn we gaan eten in een zijstraatje van de Rue
Louis-le-Grand.je kent Parijs toch?"
„Och kerel.als mijn naam! Slapend ken ik
er den weg".
Nu moet' men zulke "dingen mét een korreltje
waar het verleden gaaf, als onder een stolpje, is bewaard: een
brok landelijkheid tusschen flats van beton; een stukje oubollige
gezapigheid tusschen verkeersagenten en andere hindernissen. De
moderne mensch jaagt er langs en ziet het met. Hij leeft tus
schen telefodrt en cafetaria, tusschen bridgetafel en radio. Als hij
bij toeval een dier dozijnen y^stromcle, vergeten stadjes door
moet, onthoudt hij alleen het café, waar hij de beste biefstuk
kreeg. Wie leest er nog gevelsteenèn, als vlak daarnaast, op tien
maal grooter borden, adviezen worden verstrekt, tegen hoest,
hetzij van jezelf, hetzij van je auto.Ik heb een meneer gekend,
die verzot was op Amersfoort, omdat de ainandelbroodjes aan het
station daar zoo lekker waren.
Men tracht onzen kinderen geschiedenis te leeren door ze wis
kundige reeksen in te^ pompen, die jaartallen heeten. Men deed
beter ze rond te sjorren door ons land. Ze zouden uit de steenen
het verleden leeren en het heden begrijpen. Ze zouden een kleurig,
bont, levendig besef krijgen van de zeer aparte, zeer bijzondere
cultuur, die ons volksbezit is. En ze zouden, als ze een reeks foto's
voorgelegd kregen, uit alle hoeken des lands samengelezen, die
zópder aarzelen weten thuis te brengen", aldus Eduard Veterman.
Er zijn duizenden plekjes in Nederland, waar het genoeglijk is
te verblijven, er zijn duizenden manieren om er te komen, banale
en origineele. Een goede raad: neem alleen mee wat ge strikt
noodig hebt. Tracht te vergeten voor één of twee weken, dat gij
als echte Hollander deftig moet zijn. Wanneer ge vijftig weken
van het jaar in de plooi van uw plichten ligt, is het al een
vacantiegenot op zichzelf om het de resteerende twee weken niet
te moeten. Laat den Zigeuner, die toch ook in u^ hart huist,
eens gelegenheid krijgen zijn vrijbuiterijen bot te vieren.
Wanneer gij er genoegen mede kunt nemen, dat
de versch gestreken vouw in uw pantalon het
reeds in de eerste dagen begeeft, laat dan de
noodige apparaten voor het herstel daarvan thuis.
Tors zoo weinig mogelijk mede. want het komt de
ademhaling en het opgewekte humeur ten goede.
Wanneer ge gaat loopen, trek dan geen knel
lende schoenen, mocfieus en hooggehakt aan,
maar een paar5 gemakkelijk zittende, desnoods
ordinaire trappers; hetzelfde geldt voor de
overige kleedij. Probeer eemr uit te vorschen in
uw vacantie of de dagen van Columbus werke
lijk al zoover achter ons liggen; wëllicht steekt
erTn u nog een verdienstelijk ontdekkingsréfzi-
ger. Begraaf, vóór ge op pad gaat, in den tuin üw
huiselijke veeten en vergeet ze op te delven,
wanneer ge huistoe zijt gekeerd?
En tenslotte vraagt ge waarheen? Een lastige
vraag, want er is moeilijk antwoord op te geven.
Gewijde stilte in een oad-Nederlandsehe kerk
Weiden, wilgen en slooten, mooi Is het lage deel van ons land
