DAM
springt om zeven uur...
luidt de begroeting,
als men op Hawaï aaitkomt
Het misleidende telegram
Oplossing
flWd N33
Rekenkundige
opgave,
h
H>ord«
w
z
En men krijgt onmiddellijk een bloemenkransom den hals
Zoete ananasgeuren hangen over dit paradijsachtige eiland....
Een tropisch paradijs
Bloemkransen en ananassen
jatoai uooqos j/aaS qijs fiq qtjg
JANE BROOKE zat op 't bureau
van haar vader in het kantoor
van de 01d-River-«Stuwdam-
Maatschappij en wipte vroolijk met
haar voet.
Dus, Papaatje, het komt jou
niet goed uit, dat ik niet weet, wien
ik kiezen moet? Jim Brown of Ed
ward Stuart?
Hoofdingenieur Brooke, voor wien
ieder groot respect £ad en die altijd
zijn wil door Ronddrijven, was meest
al tegenover zijn dochter degene, c ie
toegaf. Maar dezen keer zou hij
haar eens .niet haar zin geven Hij
had genoeg van den steeds voort-
durenden strijd .tusschen zijn beide
ingenieurs Brown en Stuart, die
beiden verliefd op zijn dochter
waren.
Ja Jane, ik heb er genoeg van.
En om er nu maar eens een einde
aan te maken heb ik besloten om
één van hen naar het dalstation in
het Noorden te sturen.
Een dreigement vroeg Jane,
ondeugend lachend.
J¥ls je het zoo noemen wilt: ja.
Beslis nu maar, wie van hen weg
moet gaan.
Jane sprong van de tafel en liep
nadenkend heen en weer. Wien van
de twee wilde ze het liefst hier hou
den en wien kon ze het minst mis
sen? Den trouwen, goeden, blonden
Jim of den donkeren, vurigen Ed
ward?
Geef me tot morgen bedenk
tijd. vader, zei ze eindelijk. James
Brooke glimlachte. Dat had hij wel
verwacht
Natuurlijk, Jane, antwoordde
hij vriendelijk. Hij kreeg een vluch-
tigen kus op zijn voorhoofd en het
volgend oogenblik was Jane al uit
de kamer.
Het 5irerd een warme nacht. Jane
kon niet slapen en dat kwam ook
omdat ze steeds piekerde, wie van
de beide mannen naar het Noorden
moest gaan. Tenslotte besloot ze
om Jim Brown te laten gaan.
Den volgenden morgen liet James
Brooke dientengevolge Jim Brown
bij zich komen.
Brown, je moet naar den post
In het Noorden en daar blijven, tot
je bevel tot ontruiming krijgt.
De groote blonde ingenieur knik
te en draaide met zijn hoed in zijn
handen.
Wanneer moet ik gaan?
Vanavond nog. Brown
En toen hij zag hoe het gezicht
van den ander betrok, zei hij:
Het is niet voor lang. Hoog
stens drie weken. Dan zijn we klaar
met de doorbraak.
Hij stond op en drukte den jonge
ren man de hand.
Tot ziens en vergeet niet Jane
goedendag te zeggen.
Toen Jim Brown weg was gagaan
bleef hij nog even voor zich uit zit
ten staren. Het wat jammer. Hij
had liever Jim pis schoonzoon ge^
had dan dien geheimzinnigen Ed
ward, maar vrouwen waren nu een
maal anders.
Twee weken waren voorbijgegaan
sinds het vertrek van Brown. Jane
was in een erg slecht humeur. Ze
miste Jim op elk uur van den dag.
Edward merkte dat ook wel en toen
ze op een avond naast elkaar op de
rotsen stonden en naar het dal
keken, dat zich onafzienbaar ver
naar het Noorden uitstrekte, pakte
Edward plotseling den arm van het
meisje en zei:
Jane, ik moet het nu eindelijk
weten.
Ze wilde niet begrijpen wat hij
bedoelde en zei:
Wat weten?
Je weet wel, wat ik bedoel.
Jane. Wil je met me trouwen?
Jane draaide zich langzaam om
en keek hem aan. Voor het eerst
zag ze een gloed in zijn oogen, die
haar bang maakte.
Edward, je bent een goede
vriend, maar met je tfbuwen kan
ik niet.
De man keek naar den grond,
toen lachte hij ruw en zei:
Je houdt van Jim!
Esloot het niet te ontken-
il eerlijk zijn. Ik mis hem
r keerde zich met een ruk
om en zei:
Ik kan nu wel gaan. Tot ziens!
Jane probeerde niet eens om hem
tegen te houden. Ze stond nog
langen tijd op de rStsen en keek
naar het Noorden, waar een breede,
blonde man zéker aan haar zou
denken.
Brown Hij was nu vast al hoog op
den berg en ze richtte haar blik
naar het Zuiden, vanwaar nu wel
dra de geweldige watermassa's zou
den komen.
Het meisje keek naar het kantoor.
Daar was niemand te zien. Door het
open raaft) hoorde ze ineens een.
belletje gaan. Ze schrok. Er kon nu
toch niet meer geseind worden, de
post in het dal moest toch al lang
ontruimd zijn?
Ze liep het huls uit, rukte de deur
van £et kantoortje open en holde
naar het seintoestel. Daar zag ze
een strookje papier met dé woor
den, die juist geseind waren: „"Bevel
ontvangen. Zal zorgen post ont
ruimd is om negen uur. Brown."
Jane gaf een schreeuw van schrik
en keek naar de klok. Het was drie
minuten vóór zevenen. Als de dam
nu zou springen, waren al die man
nen daar verloren! Ze rende naar
Het was drig minuten vóór zevenen
buiten en. riep heebjiard naar haar
vader, die bij de rotsen stond.
James Brooke zag zijn dochter
aankomen. Hij nam zijn hand van
dén schakelaar af en wachtte op
/baar. Ze pakte hem beet en vertelde
pdemloos wat er was gebeurd. Haar
vader verbleekte van schyik. Geluk
kig. dat hij den dam nog niet had
laten springen! HÏJ ongeluk was
niet te overzien geweest!
Jane huilde «van opwindingen
haar vader bracht haar naar huis
terug. Hij stuurde iemand uit, ora
direct ingenieur Stuart te roepen,
maar de man kwam terug met de
boodschap, dat Stuart er niet was.
Even later werd ëfrtujaie^w'tele-
gram naar den pótfein het dal ge
seind:
Heb beslist. Kom alsjeblieft
heel gauw terug. Je- Jane.
De dag, waarop de groote dam
zou worden opgeblazen, was aange
broken. James Brooke gaf ingenieur
Stuart bevel naar het dalstation te
telegrafèeren, zoodat ze den post op
tijd konden verlaten.
Om zeven uur gebeurt het!
zei hij.
Edwart Stuart liep langzaam naar
het kantoorgebouwtje en ging voor
het seintoestel zitten. Toen hij nog
eens naar buiten keek. zag hij Jane
voorbij komen. Ze liep licht en veer
krachtig en ze zong een liedje. Toen
begon hij te seinen:
Ingenieur Brown, dalpost ont
ruimen, de dam springt omhij
aarzelde een oogenblik en seind^g^
toen verder: 9 uur, Brooke.
Daarna verliet hij snel net kan
toor.
Het was kwart vóór zeven. Hoofd
ingenieur Brooke keek nog eens alle
leidingen na en ging toen naar de
plaats, vanwaar hij de lont elec-
trisctr kon doen ontploffen. Jane
keek uit het raam naar de voorbe
reidingen. Ze voelde zich wonderlijk
onrustig. Telkens dacht ze aan Jim
van de
voorkomend in Duizend
en Een van Zaterdag 2 Nov,
A
XS
dreef 4- o
X»
droef
B
gestaag aa 4- 1
XX
geestig
C
ster a 4- aa
*r
staar 4 ir
D
deze e f)
rr
de zij
E
rr
naast st 4- r
=r
naar
F
rr
buiteling ling 4- n
=x
buiten
G
a
waag g 4- T
*s
waar
H
dek k
ET
de
I
rr
bommen m 4- o
rr
boomen
J
rr
reeks k 4- d
reeds
K
tin t
33
ijl
L
rr
hut 14»
CS
hun
M
rr
herfst
er
herfst
N
rr
taai «a 4 oo
E=
tooi
0
pronk 4- ten
SS
pronkten
P
rr
dicht it 4- o
ioch
Q
XX
nat t 4- u
r=
nau
R
weieens een 4- ijk
welijks
S
XT
oor 4- hde
T
zijde de
xz
zij
U
rr
4Ü 4- n
zijn -
V
rr
veerkracht 4- igen
ES
veerkrachtigen
stip 1 4- a
MC
stap
Y
pop p
E3
op
meet- e
=5
het
AA
rr
prent pe 4- gi
grint
BB
rr
rr
of
CC
heer ea aa
m
haar
DD
rr
bogen b 4- o
ms
oogen
EE
laars i 4 k
ax
klaar
FF
rr
Deen m
X3.
den
GG
top t
ES
op.
X
rr
Droefgeestig staarde zij naar buiten, waar
de boomen reeds In hun herfsttooi pronk
ten, doch nauwelijks hoorde zi) zijn vee^X
krachtigen stap op het grint, of haar oogen
klaarden op.
ALOHA!
t
ALOHA! roepén de mooie donkergelokte
measkes, die bloemkransen aanbieden
als de boot in Honoloeloe aanlegt.
Aloha! zeggen ook de merkwaardige hee-
ren, die aan boord komen om souvenirs, prent
briefkaarten of bloemen te verkoopen, of wel te
verleiden tot autoritjes over het eiland, kort
om, den passagiers geld uit den zak trachten
te kloppen. c
Aloha! zeggen allen, hoewel Hawaï toch
Amerikaanseh grondgebied js, waar men En-
gelsch spreekt. Niemand heeft het Aloha"
van vroegere eeuwen vergeten, waarbij waar
schijnlijk meer reclame-doeleinden dan gevoe
lens van piëteit in 't spel zijn.
Alnha! Dat befeekent .Liefde", ,,Ik houd
van je", ,,Mijn geheoje hart gaat naar je uit!"
al naar men het wil opvatten. Hawai is^het
«enige 4iland op de wereld waar nTSn met
liefde wordt begroet. ae
Voor ons, Europeanen, Is Hawai een eiland,
waarnaar alleen maar onze droomen vermogen
uit te gaan, een paradijs, dat voor de meeste
menschen gesloten blijft. Voor de Amerikanen
is het de achtergrond van vele exotische films,
die het stempel „avontuur en liefde op een
Zuidzee-eiland" dragen en verder... doel van
de huwelijksreis van vele bekende of beroemde
tijdgenooten. Eiken dag kan men in de Ameri-
kaansche bladen lezen, dat de een of andere
filmster of vooraanstaande persoonlijkheid zich
naar Hawai heeft begeven.
Wat is de geheimzinnige aantrekkingskracht
vanJIawai? Dat het slechts de voordeelen van
de fropen heeft en niet de onaangename kan
ten ervan. Het tropische klimaat is op den
duur moeilijk, te verdragen, men komt in de
tropen, door het gevoel van groote afmatting
tengevolge van^de buitensporige hitte, zelden
tot werkelijk genieten van het vele schoon,
dat de natuur er biedt. Hoe kan men een wan
deling in een botanischen tuin, die de zeld
zaamste bloemen oplevert, waérdeeren, als
men-de drukkende, vochtige hitte, welke er
hang't, geen seconde kan vergeten? Of wan
neer er voortdurend muskieten om u heen zwer
men .en het reeds enkelen is gelukt u te ste
ken^ Hoé kan men v - rfrissching in het water
zoeken, als er krokodillen of haaien rond
zwemmen?
Op de Hawai-eilanden kent men geen lastige
muskieten, geen roofzuchtige krokodillen of
haaien, men kent er geen tropenkoorts, geen
malaria. Het is er nooit kouder dan 12 gra
den en nooit warmer dan 56. graden C. Men
heeft er geen jaargetijden, geen mist, geen
wind, maar altijd een zon, die een aangena
me warmte verspreidt, nooit afmattende hit
te. En bijna geen regen. Regen kan men op
deze eilanden en voof*al in Waikiki, de bad
plaats van Honoloeloe, niet gebruiken. Hoe
zou regen te rijmen zijn met Hawai's roem,
een roem, die met vijftien dollar per dag voor
volledig pension minstens! móet worden
betaald?
Wie op Hawai aankomt, krijgt een krans om
gehangen, een krans van geurende bloemen.
Aan de ruaer-jeslijneii, u elke veelvuldig op Hawaï warden gehouden, neemt ook altijd een groot aan
tal jonas meisjet deel Zij en haar paarden, zijn eveneent met bloemenkransen omhangen.
(Foto's I.P.C.)
ap UBEJBBji 5SU ÏOtl J3 SI UBp' Ug
pjBBJOUaS SUBIJ} ftZ JEP JBWpUBA 'U3SSB<f 0%
so) )9td jasiajstnds traa ipn* *bm nanamMjnq
mp f}'g pjndeaS tpjou* eezpjootf op uj top
Moeilijke opgaaf
De beroemde Engelsclte schilder Thoma»
Gainsborough schilderde eens den tooneelspe-
ler Garrich. Htl portret wilde maar niet vlot
ten.-
Drommelsche kerel I riep de schilder ein
delijk woedend uit. Je kunt elk gezicht imi-
teeren, zelf heb je er echter geen!
Rembrandts advies
Rembrandt antwoordde zijn leerlingen eens,
toen zij hem vroegen hoe zij moesten schil
deren:
Neem een^ penseel in je hand en begin
nts ar!
Als men de kust van Hawaï en de haven van
Honoloeloe nadert, ziet men al van verre deze
21 meter hooge ananas, die acht meter in door
snede is. Het is het waterreservoir van een
ananas-conservenfabriek. (Holland)
En als men er geen vriend of vriendin of be
kende heeft, die dat doet. dan zorgt wel een
van de meisjes ervoor, die deze kransen ver
koopen. Als het schip de haven verlaat, dan
werpt men den krans," de Lei, in zee. Drijft
hij naar de kust, dan zal men er nog eens
terugkeeren, aldus zegt het volksgeloof...
Hawai is ook het eiland van de ananassen.
Kilometers ver strekken de ananasplantages
er zich uit. De ananasgeur overtreft zelfs da
benzinelucht op de veelgebruikte prachtige
autowegen.
Het is echter niet alles ananasgeur en zon
neschijn op Hawai. het is niet alles even
sprookjesachtig en poëtisch op dit paradijsac"
tige eiland. Hawai is een zeer belangrijk stra
tegisch punt voor de Amerikaansche vloot in
den Pacific. Daarom liggen tó de onmiddellijke
nabijheid van de wuivende palmen en de geu
rende ananas-velden ook sterke forten en an
dere uitvindingen van onze beschaving. En,
mochten ook daar eens de stemmen van ka
nonnen en vliegmachines, gaan spreken, dan
zal het ook met di,t-paradijs gedaan zijn...
