'Minder honger in toenemend aantal ontwikkelingslanden
Fietsen voor senioren: zitten en toch bewegen
Honger Project 2
pagina 12
Hart van Holland 21 augustus 2002
REGIO
7*
i
j
Door Frits Bromberg
Zevenhuizen - Wat drie Amerikanen
in 1977 op poten zetten, kreeg
wereldwijd met vrucht gestalte. Het
moederkantoor staat in de VS, in
zeven andere landen is het Honger
Project op gelijke voet overgeno
men: Nederland, Duitsland, Canada,
Zweden, Engeland, Zwitserland, en
Nieuw Zeeland. In de organisaties
van deze westerse landen wordt
met spanning uitgekeken naar wen
sen en voorstellen van organisaties
in ontwikkelingslanden die zonder
hulp geen kans hebben in hun strijd
tegen honger en ondervoeding:
Oeganda, Ghana, Senegal, Benin,
Burkina Faso, Malawi, Mexico, Peru,
Bolivia, India en Bangladesh. Het
uitgangspunt is even simpel als
moeilijk uitvoerbaar: hoe krijg je
mensen in hongerlanden met een
steuntje in de rug zo ver, dat ze, als
het treintje eenmaal in beweging is
gekomen, dat ze die trein op eigen
krachten aan de praat kunnen hou
den. Elk land heeft zo z'n eigen
moeilijkheden, tradities en achter
gronden die niet even zijn om te bui
gen. Toch lukt het. Millimeter voor
millimeter.
"Maar soms centimeter voor centi
meter", heeft de Amsterdamse
jurist Jan van Heiningen geleerd,
die voor eigen rekening aan de slag
ging voor India en met intelligent
stralende oogjes melding kan
maken van successen. Om te begin
nen is de zuigelingensterfte sinds
1990 met de helft gedaald. Ik moet
zeggen: met hulp van de Indiase
regering en publicisten die ter
plaatse aandacht aan het project
schonken in de taal van het land.
Mogelijk heeft een prijs voor de
beste journalistieke bijdrage een
rol gepeeld, dat weet ik zo niet,
maar het kan. Hoe dan ook: hele
bevolkingsgroepen gingen leren
lezen en schrijven, de grondwet is
in die zin veranderd, dat een derde
van plaatselijke besturen vrouw
moet zijn. Dat is nogal wat, als je
bedenkt dat een meisje of een
vrouw in India volstrekt rechteloos
was. Jongens wilden ze. Mannen.
Daar had je wat aan. Maar vrou
wen... Een babymeisje kon je maar
beter wegmoffelen
Hoewel elk ontwikkelingsland te
maken heeft met specifieke moei
lijkheden die tot honger leiden, zijn
twee voorbeelden van Van Heinin
gen mogelijk exemplarisch. "Ik
denk terug aan een geweldige over
stroming, twee, drie jaar geleden.
Eenenzestig dorpen weg. Maar de
mensen kwamen terug om het
sterk vervuilde land weer te bewer
ken. Een bebouwd vruchtbaar land
met huisjes en een koe hier en daar
waren ze niet geven. Maar met hulp
van de Indiase regering konden ze
wel leren lezen en schrijven. Jawel,
na gedane dagtaak op het land en
met een paar uurtjes 's avonds kom
je er ook. Maar wat op dat moment
misschien het belangrijkste was:
gezamenlijk konden ze voor
schoon en veilig water zorgen. Ze
leerden alles over babyverzorging,
hoe je folders kon lezen die door
de regering werden uitgegeven en
waarin steun werd toegezegd. De
plaatselijke organisaties van het
Honger Project hadden onze doel
stellingen perfect begrepen en ook
aangepakt. Zo konden de mensen
collectief aan het werk en niet
ieder voor zich."
Vijver
Van Heiningen: "Het gaat ons met
name om het stimuleren van zelf
standigheid. Als dat niet in je tradi
tie past, dan moet het erin gepast
worden. Om van de rol man/vrouw
maar te zwijgen, want dat is zeker
in India een verhaal apart."
Een van de mogelijk talloze verha
len is dan ook het verhaal van de
vijver. Van Heiningen: "Een sterk
vervuilde visvijver in dit geval".
Nee, geen miljoenenproject, maar
toch: vis. Dooie vis in modderwa
ter. De vrouwen haalden de rotzooi
uit het water. Op het hoofd, met
alle haaruitval vandien. Toen dat
was geklaard kon er schoon water
in en verse vis. Levende vis. En de
vrouwen, die het werk hadden
Jan van Heiningen: "Succes tegen de honger in India duidelijk zichtbaar gemaakt."
gedaan konden opkrassen, want de
mannen begrepen maar één ding:
"Ha, dat is vis op de plank. Het
Honger Project bemiddelde: "Nee
jongens, de vrouwen hebben het
werk gedaan, terug naar je werk, nu
gaat de vrouw ook wat verdienen.
Begrijp me goed, het ging om een
relatief klein project, waardoor de
situatie uitbleef dat nu opeens de
vrouw met haar inkomen de baas
in huis werd.. Want al is de regerinl
op de goede weg, zo ver zijn ze oot|
nog niet."
Bent u geïnteresseerd in het Honger Project bel of mail dan
Hans Iken 0180 631032 Mathilde Poels 070 3682893
poels@wirehub.nl Meer informatie op www.thp.org
De ouderen (senioren) van vandaag-de-dag vol-
stoelenme?eer bee'd Van opa's in ,eun"
len hlZl J S'9aar in de mond en oma's met
hebben al r Nee' de '1u't',9e senioren
vaak tHH Z,, h6t arbe,dsPr°ces verlaten hebben,
proberen er'ei n'"eUWe din9en uit te
Deze week deel 7 van de serie:
Achter de geraniums?mooi niet!
Door Frits Bromberg
Waddinxveen - "Fietsen? Dat is
gezond. Je bent in de buitenlucht,
je bent in beweging en je kunt er
toch bij zitten." Zo omschrijft de
70-jarige Dick Immerzeel deze acti
viteit voor senioren, opgezet door
de Stichting Waddinxveens Wel
zijnswerk en waarvoor hij zich, als
vrijwilliger, inmiddels tien jaar
inzet. Tot genoegen van tientallen
ouderen, met een vaste kern van
"zeker wel honderdvijftig mensen."
Immerzeel: "Er vallen af, er komen
bij. We hebben onlangs een maand
gehad met 199 deelnemers. Maar,
zeg ik erbij, we fietsen alleen bij
mooi weer, op een dinsdag in de
maand. Niet als het erg regent of
flink stormt, dan niet. En als we een
bui zien hangen gaan we ook, maar
dan heeft iedereen natuurlijk wel
regenkleding bij zich. En dan nog.
Als iemand nat regent, dan regenen
we allemaal nat. Ik heb om die
reden nog nooit een chagrijnig
gezicht gezien. Misschien wel in
tegendeel."
Dick Immerzeel yerrichtte als vrij
williger al kantoorwerk bij de SWW,
na een poosje als reservist de toen
malige 'belbus' te hebben
bestuurd. Immerzeel: "Toen die
activiteit ophield, bleef ik dat kan
toorwerk doen en dat doe ik nog
steeds, dagelijks. Jan Korving,
destijds teamleider, nu directeur
van de SWW zei op een dag tegen
me: "Dick, je fietst toch zo graag?
Zou je niet eens een groep willen
leiden of zo? Fietstochten voor
ouderen plannen. Is dat wat?"
Het leek Dick wel wat en zijn vrouw
o.ok. Samen verzinnen en rijden ze
maandelijks een nieuwe route
binnen een straal van 20 kilometer
van Waddinxveen, want vanuit het
Anne Frankcentrum aan het Jan
van Bijnenpad 3 mag totaal niet
meer dan veertig kilometer worden
gereden. Daarbij is Dick te vinden
bij het eind- en vertrekpunt en hal
verwege voor een koffie/lunchpau
ze. Jan Oomes steekt hem daarbij
een helpende hand toe.
Het kost de deelnemers 2 euro vijf
tig per tocht, een routebeschrijving
en drie keer koffie inbegrepen, bij
vertrek, halverwege en bij terug
komst. Zelf brood meenemen.
De deelnemers komen uit de hele
regio. Immerzeel: "Maar het gros
toch wel uit Waddinxveen, al
komen ze ook uit Gouda, Moerka-
pelle en Bodegraven. Ook wat dat
betreft zijn we blij met Hart van
Holland, dat maandelijks trouw een
persberichtje plaatst, met de
mededeling dat het weer zo ver is.
Dat helpt natuurlijk enorm."
Bij een fietstocht voor senioren
past niet het beeld van een groep
zwetende fietsers die naar een
finish suizen. Immerzeel: "Ik zie ze
altijd afzonderlijk binnenkomen,
meestal twee bij twee. Of vier bij
elkaar. Echtparen, maar ook alleen
staanden die een fietspartner von
den. Geen groep, maar ook geen
zonderling die bij niemand wil
horen. Het gaat de meesten immers
om de gezelligheid en de gezonde
kant van het fietsen."
Aanvankelijk werd gefietst van mei
tot september, zes keer totaal. Dat
is geworden van april tot en met
oktober. Op de desbetreffende
dinsdag wordt vertrokken om tien
uur, de terugkeer is rond half vier.
Immerzeel: "Dat hangt natuurlijk
ook van de wind af. En het is geen
wedstrijd, maar een tocht over
goede wegen door mooi gebied.
Steeds een andere route, al kun je
niet altijd voorkomen dat je een
stukje over de zelfde weg rijdt als
tijdens een eerdere tocht. En, nog
maals, het moet goed fietsweer
zijn. Ik herinner me die oktober van
1997 nog. Erg slecht weer en toch
nog 39 deelnemers."
Immerzeel is op het steunpunt hal
verwege altijd bereikbaar per
mobieltje. "Voor als er wat mocht
gebeuren. Er is nog nooit wat
gebeurd, maar je weet maar nooit.
De deelnemers hebben m'n 06-
nummer en er zijn altijd deelne
mers met een mobiel telefoontje.
Voor de zekerheid. We hebben ook
deelnemers van ver in de tachtig."
Foto: Dick Immerzeel, met voor de
zekerheid een kilometerteller aan
het stuur.
