Toon S'inborklaai voor Anovfz.
PIETENMIDDAG OP BURGEMEESTER KEIJZERSCH00I
op
ihd oVov\
aanbelde*
KERSTACTTIVITEITEN ALLEENGAANDEN
-
Hart van Holland 3 december 2003 pagina 21
Kirsten heeft Itwkemie,
yv\a«r it is vYölyker d<w ik
Ben je alleenstaand of alleengaand en heb je zin om actief te worden nu
de kerst in aantocht is? Doe dan mee met de activiteiten van LUVA, De
Leukste Uitgaansgroep Van Allemaal voor mensen tussen de 20 en 45 jaar.
Deze kerstperiode organiseert deze club tal van leuke, gezellige en spor
tieve activiteiten. Deze activiteiten bestaan uit weekendjes weg, feest
avonden, avondje bioscoop, naar de kermis, het museum in, sporten en
nog veel meer. LUVA houdt op 20 december een groots kerstgala met een
koud buffet en muziek, dat gratis is voor leden. Introducées betalen lage
entreeprijs.
Bij LUVA maak je ongedwongen nieuwe vrienden en kennissen tijdens de
activiteiten, zonder dat er ook maar iets verplicht is. LUVA is géén be-
middelingsbureuau! LUVA is een regionale club met leden in alle ge
meenten in de regio. Voor meer informatie: www.luva.org, mailen via
info@luva.org en bellen via 0181-637000.
Door Frits Bromberg
Geen moment kon Anouk haar aandacht bij de les
houden. Dat de Egyptische zonnegod Ré heette, oké,
dat wist ze nu wel. Maar de namen van zijn zonen en
de zonen van diens zonen... Het interesseerde haar
niet en ze vroeg zichzelf niet eens meer af, waarom ze
die onzin moest leren. Ré of Ra of Rompelepom, wat
maakte het helemaal uit.
Bovendien had ze honger. Ze keek op haar wekker en
zag dat het kwart over zes was. Over een kwartiertje
was de tafel gedekt. Even keek ze op haar horloge, dat
op kwart over drie stond. Natuurlijk stond die op
kwart over drie; het ding was nu eenmaal stuk en was
één keer gerepareerd. Soms liep het horloge, soms
niet en dan was het weer kwart over drie.
Anouk moest even glimlachen. Er moest iets bestaan,
dat altijd om kwart over drie begon. Een verjaardag of
zo. Of Sinterklaas... Maar Sinterklaas begon altijd om
half acht en altijd volgens het zelfde schema. De afwas was
gedaan, pa begon onrustig te worden en wilde dan weten,
of de schuur wel goed op slot was. "Anouk? Heb je de schuur
goed op slot gedaan, toen je van school kwam?" Dat was
een rake, want ze wist het nooit zeker, 't Zal wel... Maar dat
was voor pa niet voldoende. Die stond dan op, zuchtte, trok
z'n slippers aan en liep dan de achtertuin in, na de achter
deur goed achter zich dicht te hebben gedaan.
In het begin had deze aanpak prima gewerkt. Pa weg, naar
de schuur, dan het geroffel op het voorraam en de voordeur
en dan kwam pa weer terug. Wij, bang en schichtig bij moe
der, pa met z'n bezorgde gezicht. "Is er wat gebeurd?"
Ja, er was wat gebeurd. Iemand had aan de voorkant staan
roffelen, doodgriezelig. En pa dan weer, met een neutraal
gezicht: "O, vervelende rotjongens zeker die leuk willen zijn.
Ik zal wel even kijken".
Zo ging het altijd. Pa ging kijken en kwam dan terug met
een wasmand, volgeladen met cadeautjes. "Nee, geen ver
velende rotjongens, 't was Sinterklaas maar, denk ik".
Sinterklaas... Hoeveel jaren was ze niet in dit trucje ge
lopen? De laatste jaren zelfs expres, om méé te spelen.
Maar het andere trucje van haar ouders werkte nog wel.
Niet perfect misschien, maar toch.
De dagen voor Sinterklaas had pa de gewoonte om loeihard
door de schoorsteen Sinterklaas te hulp te brullen. "Anouk
eet haar spruitjes niet helemaal op, Sinterklaas!" Of:
"Anouk heeft haar huiswerk wéér niet gemaakt. Sinter
klaas".
Dan vlogen de spruitjes naar binnen en smeet ze haar
schooltas op tafel: de angst voor Sinterklaas zat er goed in.
Nu pas, als grote brugpieper, wist ze dat Sinterklaas erbij
werd gehaald, als de ouderlijke macht faalde. Maar toch...
Als pa weer in de schoorsteen begon te loeien, dééd ze, wat
van haar werd verwacht. Met een glimlachje misschien, maar
de angst voor straf zat er voorgoed en diep in.
Half acht. Kwart over drie dus.
Zou ze dit jaar eindelijk eens een goed horloge krijgen? Zo'n
exemplaar met een kleine accu die zich bij elke
handbeweging automatisch oplaadt, met de pre
cisie van kwarts en het gemak van een auto
maat. Maar het zou wel te duur zijn, in deze tijd
van gedwongen ontslagen en bevroren lonen.
Pa was in elk geval zenuwachtig genoeg. Ver
plaatsing op z'n best, vond hij. Weer verhuizen.
Maar alles beter dan ontslag...
Nee, geen duur horloge dit jaar. Maar wat dan?
Anouk had geen idee. Om half zeven
liep ze n^ar beneden en was ze
precies op tijd voor het eten.
Boerenkool met worst. Ge
makkelijk, -lekker en vlug
klaar. Zou pa z'n trucje met
het geroffel nog uithalen?
Hij deed het.
Om vijf voor half acht
stelde hij de gebruike
lijke vraag en liep hij de
achtertuin in, zonder
het antwoord af te
wachten. Moeder had
zich al in het midden
van de kamer opge
steld, Anouk liep naar
haar toe, tot het ge
bruikelijke geroffel weer
klonk. Pa kwam terug,
vroeg of er wat was gebeurd
en spoedde zich al naar de voor
deur. En jawel: de volle wasmand - mis
schien iets minder vol dan gewoonlijk.
Om de beurt visten ze cadeautjes op:
eerst de chocoladen letters, de belang
rijkste op de bodem van de mand. Voor
Anouk bleef een lang, smal pakje over.
Tóch het horloge? Ze wist het zeker.
Het meisje pakte het doosje in ge
bloemd sinterklaaspapier rustig uit en
vond een tweede doosje. Het horloge na
tuurlijk.
Nee, in dit doosje zat geen horloge, maar een mobieltje en
wat voor een. Anouk voelde zich al blij worden, maar niet
helemaal blij. Ze had al een mobieltje. Een gewoon. Op dit
mobieltje zat een beeldschermpje en ze wist wat dit bete
kende: overal tv.
Pa zei niets. Moeder keek verbaasd. "Maar kind toch, wat
een pracht mobieltje..."
Dat vond Anouk toch eigenlijk ook, al had ze op een horlo
ge gehoopt. "Nou?" vroeg pa.
"Schitterend pa, maar hoe werkt het? Weet jij dat?"
Anouk wist het best, maar wilde de eer aan pa laten. Hij was
immers Sinterklaas.
Pa zette z'n bril op, snuffelde de gebruiksaanwijzing door en
begon op knopjes te drukken. "Hij doet het. Kijk maar".
Anouk zag het. Alleen zag ze geen tv-signaal, maar een lijst
van te bestellen artikelen. Wat
had ze daar nou aan...
"Ik denk, dat we het
samen moeten doen
Anouk", onderbrak hij
de gedachten van het
meisje. "Kijk. Als je met
dit pijltje de artikelen af
gaat, dan kom je ook bij
horloges en als je daar
op klikt, kun je uit een
menu een keuze
maken... kijk zo... Zie je
wel? Onder horloges:
dames. Even klikken.
Weer een keuzemenu. Wat
had je gedacht? Kwarts?
Automaat? Beide? Je hoeft al
leen maar aan te klikken. Doe
maar".
Hij legde het mobieltje in de han
den van Anouk, die wat schutterig
- ik moet niet zo trillen! - de ge
wenste uitvoering aanklikte. Drie
modellen. Het één nog waterdich
ter dan het andere, maar ook duur
der. Allemaal even mooi. Het
middelste model was waterresistent
en niet zó duur. Aanklikken? Ze vroeg
het en pa knikte van ja.
Anouk klikte het gewenste model aan.
"Uw artikel wordt zo spoedig mogelijk
verzonden, de prijs wordt binnen tien
dagen van uw rekening afgeschreven".
Anouk bloosde. Dus tóch...!
Lang om daarover na te denken had ze
niet. Terwijl ze nog met open mond
naar het mobieltje keek, te verrast om
iets te zeggen, werd opnieuw op het
voorraam en de voordeur geroffeld. Wat?!
Met pa voorop stoof het drietal naar de voor
deur. Hoorde Anouk iemand hard wegrennen? Ze wist het
niet. Maar ze wist wel, dat ze even later wéér een langwer
pig pakje in haar handen hield.
Maar ze had toch al dat mobieltje? En nu...
Terug in de huiskamer hielp haar moeder Anouk een spik
splinternieuw horloge omdoen: kwarts, automaat. En niet
om kwart over drie.
"Maar..."
"Moet je Sinterklaas vragen, ik weet van niks", zei pa. "Ik
sluit alleen maar schuurdeuren".
Die avond maakte Anouk haar huiswerk af en ging ze blij en
opgelucht slapen. Om half twaalf.
Precies.
Moorkapollo Op de- oponbaro
ba(k(ohool do ^>\/rsornooc,bor
Koljzonohool vond maandag.
1 dooombor oon (pollobioiividdaa_
voor do ondorbovw plaabi.
P'o loorl'inxon van do sroopon
1 Tof on mob b moobbon
vorklood op (obool komon.
Po Vorradwa( «roof boon
or plobiol'mz fwoo zwarbo
p'iobon mnonkyvamon.
Po riobon hlolpon do klndoron
mob popomobon bakkon,
p'toboniwbïon makon on
do kindoron krooon \o(
in hob gpo'\on van pakjo( In do
(obooreboon on 'm hob lopon
ovor do dakon.
(Foto's: Keijzerschool)
Matthijs en Eelco hebben een zusje. Kirsten. En Kirsten heeft leu
kemie. Dat betekent pijn en verdriet. Voor Kirsten, maar ook voor
Matthijs en Eelco. In de wereld van kinderen hoort geen kanker.
Help ons daarom mee in onze strijd en maak uw bijdrage over op
Giro 26000.
IEDERLANDSE
www.kankerbestrijding.nl kankerbestrijding
KA
