®uöc tii'ócn Ijcrlcuen...
ERIK HENNINK DICHTBIJ VIJFDE CLUB
KAMPIOENSCHAP
OPENING EXPOSITIE STICHTING VONK
FABIEN in INDIA
SCHAKEN
REGIO
pagina 36
Hart van Holland: dé krant voor de Zuidpias 4 juni 2008
Waddinxveen - Koploper Erik Hen-
nink heeft in de 35e ronde van de
interne schaakcompetitie een be
langrijke stap richting zijn vijfde
clubkampioenschap gezet door
een overwinning op Arjen Zuur
mond. De partij tussen Arjan Hen-
nink en Eduard Philipse eindigde
na een lang schaakgevecht in een
puntendeling. Wim van Os wist
tegen Teun van der Linden een
gunstig eindspel te bereiken waa
rin hij zijn tegenstander met sterk
positiespel wist in te snoeren. Na
een onnauwkeurige zet van van
Os wist van der Linden zijn stelling
te bevrijden waarna de vrede snel
werd getekend.
Barthold Jansen versloeg Jeroen
Eijgelaar en Hans van Woudenberg
boekte een solide overwinning te
gen de altijd strijdlustige Chris de
Kogel. Cees Asscheman offerde in
een Siciliaanse partij tegen de er
varen Wim Mulder een stuk voor
aanvalskansen. Mulder wist zich
uit de aanvalsdruk te ontworste
len en daarmee de remise veilig te
stellen. De klassieker van de avond,
Ton van Nieukerke tegen Nico Dan-
nis, eindigde na een interessant
duel in een puntendeling. Jaap van
der Heiden won zijn partij tegen
de getalenteerde Tjarda Boekholt.
Marco de Bruijn kwam tegen de
altijd aanvallende Henk Stam al
vroeg in de partij een pion voor, hij
vervolgde de partij goed en wist
de zege bekwaam naar zich toe
te trekken. Theo Goor boekte een
mooie overwinning door met sterk
aanvalsspel door de verdediging
van Jan Kraijesteijn te breken. Ran
dy Girdhari wist na een spannende
partij met kansen over en weer van
Pepijn Eymaal te winnen terwijl
Herman Verwaal knap wist te win
nen van Jaap Smit. Frans Draaisma
kwam tegen Henk van Erk belan
grijk materiaal voor waarmee hij
uiteindelijk de partij won. De par
tij tussen Piet de Kraker en Gerard
Torenbeek eindigde na een lang
gevecht in een remise.
Waddinxveen - In gebouw Kreater
aan de Kerkstraat 13 wordt op vrij
dag 6 juni om 20.00 uur de geza
menlijke expositie van werken van
cursisten van Ton van Steenbergen
en Josiah Onemu geopend. Ton
van Steenbergen geeft de cursus
realistisch schilderen en tekenen
voor beginners en gevorderden
waarbij het uitgangspunt de zicht
bare werkelijkheid is en hoe deze
op een realistische manier weerge
geven kan worden.
De cursus beeldhouwen en boet
seren van Josiah Onemu besteedt
uitgebreid aandacht aan het wer
ken met verschillende materialen
zoals boetseren met klei, was, ce
ment en gips en beeldhouwen in
steen en hout. Belangstellenden
zijn welkom bij de opening van
deze expositie, die van 6 juni tot
en met vrijdag 27 juni te bezichti
gen is.
Fabien Schiereck is in India gaan
werken bij NGO (Niet Gouver-men-
tele Organisatie) Earth Aid India,
waar zij Project Manager is van het
gehandicaptenproject. Ze heeft een
project opgezet voor gehandicapte
kinderen in Tamil Nadu, Zuid India.
Ze heeft te ma-ken met enorme
armoede, ziektes die in Nederland
niet voorkomen en een cultuurver
schil. In 2005 was zij in dit gebied in
verband met de Tsunami. In februa
ri 2006 is zij weer naar India gegaan
voor nog onbepaalde tijd. In het
Hart van Holland wordt u op de
hoogte gehouden van haar ervarin
gen. DEZE WEEK DEEL 17.
Openbaar vervoer is redelijk goed
geregeld in India. Je kunt overal
een bus naartoe nemen en het kost
weinig. Op het busstation helpen
mensen je graag de juiste bus
nemen dus ik ben nooit bang om in
mijn eentje te reizen. Met een paar
vrienden was ik naar Ooty in de
bergen gereisd om af te koelen van
de hittegolf aan de oostkust. Een
dagje winkelen in het stadje werd
afgesloten met 36 haarspeldboch
ten in een Indiase bus, de berg af
naar ons hotel. De bus was niet erg
vol dus we konden gelukkig zitten.
Uit ervaring weet ik dat het niet
verstandig is om voorin te zitten
omdat je dan precies kan zien wie
je bijna omver rijdt en welke boch
ten we bijna uitvliegen. Achterin is
ook niet verstandig vanwege het
gebrek aan schokbrekers. Vanuit
Thirukalukundram waar het cen
trum is waar ik werk, kunnen we
twee bussen nemen. De een gaat
direct over een redelijk goed aan
gelegde weg, en de ander gaat
over zandpaadjes langs alle kleine
dorpjes. Vanwege het gehobbel en
het uitzicht noemen we dit de
Junglebus. We hebben er menig
vrijwilliger mee verward. Die dach
ten serieus tijgers te gaan zien
onderweg. Dat lag dan ook mis
schien wel aan onze aanmoedigin
gen om goed uit het raam te kijken
voor wilde dieren. Ooty is echt in de
Jungle en ik heb er dan ook veel
wild gezien. Herten, apen, wilde
zwijnen waren dagelijks langs de
weg en voor ons hotel te zien en ik
heb zelfs een paar keer wilde oli
fanten gezien die kwamen drinken
of de weg over gingen steken! Een
ochtend hoorde ik dat een hert op
de weg was gevonden dat aange
vallen was door een tijger. Kiplings
Jungle Book speelt niet ver van
deze Jungle dus het sprak erg tot
ieders verbeelding. Ik heb zelfs
foto's gezien van Baloe de Bruine
beer, maar we zijn elkaar niet in
levende lijve tegengekomen. Net
als de Junglebus naar
Mamallapuram, was de bus van
Ooty een waar avontuur. Linda, die
voor me zat, werd niet alleen ner
veus van de kapriolen die de bus
chauffeur uithaalde, maar vooral
van de bejaarde dame voor haar
die zich 180 graden in haar stoel
had omgedraaid en gefascineerd
naar Linda zat te staren. Haar tan
deloze mond, rimpels en grijze
muts maakte het een lachwekkend
tafereel. "Zou ze zich realiseren dat
wij haar ook kunnen zien?", grap ik
fluisterend naar Linda die niet weet
waar ze kijken moet. Sarah houdt
zich vast aan de tralies in het raam
en heeft haar ogen gesloten. Ze
ziet een beetje bleek na vier haar
spelden en glimlacht flauwtjes als
ik vraag hoe het gaat. Linda heeft
inmiddels haar christoforus pennin
gen tevoorschijn gehaald en home
opathische reistabletjes. De bejaar
de vrouw volgt het met interesse.
De zon is ondergegaan, het is koud
op de berg en alle rolluiken worden
voor de ramen neergelaten. Alleen
voorin zijn nog twee ramen open,
zodat de buschauffeur daar nog
wat door kan zien. Ik geloof niet
dat hij er veel gebruik van maakt,
maar na vijftien haarspeldbochten
heeft een van de dochters van de
bejaarde vrouw daar plaatsgeno
men en haar hoofd uit het raam
gestoken. We volgen met afschuw
en medelijden haar spastische
krampen waarmee ze haar maaltijd
het raam uit spuugt. Ik laat mijn
fles water doorgeven en de vrouw
pakt het dankbaar aan. Linda biedt
een van haar pilletjes aan wat ook
zonder vragen wordt doorgegeven
en aangepakt. Niet kort daarna zit
ook kleindochter naast het raam en
moeten ze goed coördineren wie
wanneer z'n hoofd uit het raam
kan steken. Grootmoeder is nog
steeds vooral van Linda onder de
indruk en ieder geluid of beweging
dat ze maakt. De bus heeft een uur
gedaan over de afdaling en na 36
haarspeldbochten stappen we
opgelucht de donkere Jungle in.
Apies kijken in de Junglebus krijgt
zo een nieuwe betekenis.
Meer weten over het project
van Fabien? Kijk op www.ear-
thaidholland.nl en haar dag
boek op www.fablog.earth-aid-
holland.nl. Donaties zijn wel
kom: rekening 128065834 ten
name van Stichting Earth Aid
Holland te Amstelhoek.
De Moordrechtse Elly van Gelderen
gaat voor Hart van Holland op pad om
oude tijden te doen herleven. Elly is als
vrijwilliger en interviewer actief bij de
Moordrechtse Historische Vereniging. Zij
is auteur van de boeken "Herinneringen
rondom de Hollandse IJssel" en "Leven
en werken rond IJssel en Lekwaarin
zij onder andere verhaalt over de slechte
arbeidsomstandigheden van de steen
plaatsen en touwbanen langs de IJssel,
over verdwenen beroepen (rietsnijders en
zalmvissers), verdwenen scheepswerven
en andere bedrijven, oorlog, watersnood
enzovoort.
Door Elly van Gelderen
Meneer
Evert Strijdhorst
uit Nieuwerkerk,
geboren 1917,
vertelt:
"Mijnjeugd bracht
ik in Reeuwijk en
Bleiswijk door.
In 1940 trouwde
ik met Willemien
Clazing; door wo
ningnood gingen
we inwonen maar
dat beviel niet. We
huurden voor vijf
gulden per week
een woonboot die
op het Zuideinde
in Zevenhuizen in
het kanaal lag en
later verplaatst
is naar de Hen-
nipsloot. Nadien
konden we voor
minder één van
de zes zogenaam
de 'oude mannen-
huisjes' huren in
de Dorpsstraat.
Oorlog
Steeds was ik weg als er een raz
zia was, dus ben ik nooit opge
pakt, mijn zwager wel. Ze pro
beerden hem te hersenspoelen
om bij de S.S.-opleiding te gaan.
Gelukkig kwam hij weer even
thuis zodat wij hem op andere
gedachten wisten te brengen, hij
verborg zijn geweer bij mij en is
elders ondergedoken.
Mijn schoonvader was boer aan
de Knibbelweg, ik hielp mee het
graan te dorsen met de knippel,
de Duitsers eisten een deel van
de opbrengst voor hun soldaten.
Eens werden we beschoten mid
den in het land, de kogels vlo
gen om je oren. Ook moesten de
boeren koolzaad en andere teelt
afgeven waar men onder andere
koolzaad- en lijnzaadolie van
maakte, ook voor brandstof voor
V1-raketten. In de hongerwinter
was er overal te kort aan.
De boeren moesten eens een
schip vol aardappelen leveren
aan de Duitsers maar 's nachts
is hij door de hongerende be
volking bijna leeg geroofd. Men
stal als de raven in die tijd om te
overleven, zo ook de bedelende
Rotterdammers die langs kwa
men met kleine kinderen na de
bombardementen. Sommige
boeren kookten erwten of brui
ne bonensoep voor deze hon-
gerigen. Vaak ruilden ze spullen
voor eten.
Als er auto's op de rijksweg wer
den beschoten vanuit de lucht
door de Engelsen gingen we al
tijd kijken of er wat te halen viel
maar moesten soms wegduiken
in zo'n éénmans schuilputje. Ik
heb eens een zak melkpoeder
bemachtigd maar ook heb ik
gezien hoe een meisje stierf dat
was geraakt, zij was meegelift
om op eten uit te gaan.
Kou
Evert Strijdhorst.
Er was geen brandstof, kou is bij
na net zo erg als honger, dus stal
ik een spoorbiels die ik door een
naderende trein op mijn hoofd
kreeg en bij mij een hersenschud
ding veroorzaakte.
We kregen schoorsteenbrand
van die bielsen omdat er teer in
zit. Snel was alles weer op.
Door storm waren eens balken
losgeraakt van een houtzagerij,
men vond ze terug in stukken ge
zaagd door de bevolking. Er was
geen boom meer te bekennen,
sommigen zaagden hun halve
meubelvoorraad, deuren en
stukken vloerhout kapot voor de
kachel in die strenge winter met
20 graden vorst; anders vroor je
dood van de kou.
Ook wij zaten in de kou toen
ons dochtertje van nog maar 14
dagen oud koorts kreeg en ging
hoesten. Mijn vrouw verwarmde
haar tegen haar lichaam, groot
was ons verdriet toen het stierf
in haar armen.
We hadden al een zoon en kre
gen daarna nog een dochter.
Mijn vrouw overleed toen we
in de Rozenstraat woonden. Ik
werkte bij Klaas Bos uit Zevenhui
zen als vrachtwagenchauffeur
Na jaren kocht weduwe Wille-
mijntje Reym twee kippen bij mij,
we raakten bevriend.
22 Jaar, tot haar dood woonden
wij samen in haar huis aan de Pa
rallelweg te Nieuwerkerk, vlak
bij café Baas. In die tijd was dit
'hokkenzonder boterbonnetje'
(trouwboekje).
Mijn huis hield ik aan, waar ik
ook duiven hield.
Nu woon ik in Nieuwerkerks
zorgcentrum Meander waar een
hulp mij vroeg over haar moeder,
die vaak met mij mee liftte. Om
dat haar man was verongelukt
moest zij de kippen in Rotterdam
verkopen. Zo kan ik nog eens
over vroeger praten."
