Een achterbank, een dak. Nergens voor nodig!
m
Oerend hard met wethouder Frank Helsloot
Zevenhuizen - De gemeenten Nieuwerkerk en Moor
drecht mogen dan wei trots zijn op hun boa-bikers per
fietsZevenhuizen heeft een échte gemotoriseerde biker
in de persoon van wethouder Frank Helsloot. Hart van
Holland mocht mee achterop zijn Honda Deauville voor
een rondje Zuidplasgebied
In een auto rijd je door
een landschapop een motor
maak je er deel van uit.
Hart van Holland: dé krant voor de Zuidpias 30 juli 2008
pagina 3
N OP, LANEN IN..1
Door Christine de Vos
Het miezert een beetje, maar dat mag
een echte motorrijder niet tegenhouden.
Helm op en vooruit met de geit! Langs de
nieuwe brandweerkazerne verlaten we
Zevenhuizen en slaan rechtsaf richting
Nieuwerkerk. Omdat geen van ons uit
het Zuidplasgebied komt, weten we ei
genlijk niet waar we naartoe gaan. We
zien wel. Een B-weggetje op maar. Hob
belend over de bakstenen zien we kas
sen, knotwilgen en slootjes voorbijgaan.
Een tiental koeien kijkt ons herkauwend
na. Een roodbruine shetlandpony vindt
het paard op wielen helemaal niet inte
ressant en blijft stoïcijns aan wat grasjes
trekken.
Een andere motorrijder komt ons tege
moet. Helsloot steekt zijn hand op bij
wijze van groet, die wordt beantwoord.
Overal ter wereld groeten motorrijders
eikaar. In Ierland met een zijwaarts
hoofdknikje, in Frankrijk door een kort
trapje in ae lucht met het rechterbeen.
'Dit vind ik nou mooi", zegt Helsloot
als hij stilhoudt bij een kleine boerderij.
"Oud en sfeervol, en volgens mij ook
nog steeds in gebruik. Gelukkig zijn er
nog veel van deze boerderijen in de om
geving."
Op naar Moordrecht. Bij de West Ring
dijk gaan we niet langs de woonarken,
maar draait Helsloot een woonwijk in,
langs de dr. Kuyperstraat en de Sport-
laan via de Vierde Tochtweg en het
platteland weer op. De knotwilgen wui
ven zachtjes en de regen is even opge
houden. 't Is net vakantie.
Motorrijden is veel fijner dan autorijden
vindt Helsloot. In een auto rijd je aoor
een landschap, op een motor maak je er
deel van uit, constateren we. "Als het re
gent of waait, dan voel je dat. Tempera
tuurverschillen ook. Ook neem je geuren
waar op de motor. In een auto mis je heel
veel van je omgeving. Een auto sleept
ook een boel overbodige dingen mee:
een achterbank, een dak. Nergens voor
nodig!" Desondanks is Helsloot geen
tochtjesmaker, maar gebruikt de motor
vooral voor woon-werkverkeer. "Het is
gewoon een vervoermiddel", zegt hij.
Maar luisterend naar Helsloot's enthousi
aste verhalen geloof ik dat niet.
We vervolgen onze wea de oude Spoor
baan op langs de knotwilgen. Een
houten bruggetje gaat naar rechts, wij
naar links weer de velden door rijden we
de Spoorweglaan af. We rijden in een
rustig tempo. Maar motorrijders scheuren
toch altijd als gekken? "Niet waar!" zegt
Helsloot met een brede grijns. "Ik denk
juist dat motorrijders heel voorzichtige
verkeersdeelnemers zijn. We zijn ons
heel bewust van onze Kwetsbaarheid. Ik
hoor ook vaak van mensen die sinds ze
motorrijden, ook in de auto voorzichtiger
zijn geworden."
Bij Van Vliet en het diepste punt van Ne
derland stoppen we. Met het hoofd in de
nek kijken we om hoog naar het nulpunt
op het monument. "Raar idee eigenlijk,
dat dit stuk land helemaal tot daar boven
aan vol kan lopen", bedenkt Helsloot.
"Vooral buitenlanders vinden dit heel
eng. Iemand vertelde me eens dat bij
de overname van een bedrijf in Zeven
huizen de nieuwe Amerikaanse directeur
wilde weten welke voorzorgsmaatrege
len het bedrijf had getroffen in geval van
overstroming. Hem werd uitgelegd dat
het bedrijf zelf niets had geregeld, maar
dat dit in Nederland collectief gaat. Hier
was de directeur niet helemaal tevreden
mee. Bij een volgend bezoek kreeg hij
een rondleiding en vroeg op een ge
geven moment wat er achter een bepaal
de deur zat. "De zwemvesten", was het
antwoord. En toen was het goed."
We vinden het koffietijd. En net als altijd,
wanneer er iemand onderweg 'koffie'
roept, duikt binnen een paar honderd
meter een Van Der Valkhotel op.
"Ik rijd al motor sinds 1984", vertelt
Helsloot. "Een studievriend heeft me eens
op een afgesloten terrein een proef-ritje
op zijn motor gegeven, en dat vond ik
meteen heel leuk. Ik heb toen voor 600
gulden een Honda CB 125 gekocht
en voor drie gulden een rijbewijs. Zo
ging dat in die tijd. Hiermee mocht ik
drie maanden in de eigen gemeente
rondrijden. Ik heb dat rijbewijs nog een
of twee keer verlengd, een aantal les
sen genomen en examen gedaan. Mijn
ouders had ik nog niets verteld. Na het
rijexamen zou ik ze samen met mijn
Letterlijk een razende reporter.
vriendin die achterop meereed gaan ver
rassen. Er stond een harde westerstorm
en mijn 1 25 cc'tje kon op volle kracht net
honderd kilometer halen. Opeens viel hij
zonder enige aanleiding terug naar 70.
Dat gaat niet goed, dacht ik en zette
hem aan de kant. De Wegenwacht werd
erbij geroepen maar die kon 'm niet ter
plekke repareren. Dus moesten we met
de helm onder de arm met de bus verder.
Pas veel later hoorde ik dat mijn twee
broers ook ooit wilden motorrijden en
dat mijn vader dat toen ten strengste ver
boden had."
Met Helsloot's eerste motor is het niet
meer goed gekomen, maar hij heeft
hem nooit weggedaan. "Twee maanden
geleden heb ik met een kennis het motor
blok eruit gehaald. Hij gaat kijken wat
er nog aan gerepareerd kan worden en
intussen restaureer ik de rest. Zo af en
toe een uurtje want ik heb niet zo heel
veel tijd."
Niet zo heel veel tijd. Via Nesselande
rijden we snel terug naar het gemeente
huis, waar Helsloot's volgende afspraak
wacht. Wanneer we afstappen, vinden
de weergoden dat ze zich lang genoeg
rustig hebben gehouden en het houdt op
met zachtjes regenen.
Dit vind ik nou mooi, oud en sfeervol..
Raar idee eigenlijk, dat dit stuk land helemaal tot bovenaan vol kan lopen.