Een achterbank, een dak. Nergens voor nodig! m Oerend hard met wethouder Frank Helsloot Zevenhuizen - De gemeenten Nieuwerkerk en Moor drecht mogen dan wei trots zijn op hun boa-bikers per fietsZevenhuizen heeft een échte gemotoriseerde biker in de persoon van wethouder Frank Helsloot. Hart van Holland mocht mee achterop zijn Honda Deauville voor een rondje Zuidplasgebied In een auto rijd je door een landschapop een motor maak je er deel van uit. Hart van Holland: dé krant voor de Zuidpias 30 juli 2008 pagina 3 N OP, LANEN IN..1 Door Christine de Vos Het miezert een beetje, maar dat mag een echte motorrijder niet tegenhouden. Helm op en vooruit met de geit! Langs de nieuwe brandweerkazerne verlaten we Zevenhuizen en slaan rechtsaf richting Nieuwerkerk. Omdat geen van ons uit het Zuidplasgebied komt, weten we ei genlijk niet waar we naartoe gaan. We zien wel. Een B-weggetje op maar. Hob belend over de bakstenen zien we kas sen, knotwilgen en slootjes voorbijgaan. Een tiental koeien kijkt ons herkauwend na. Een roodbruine shetlandpony vindt het paard op wielen helemaal niet inte ressant en blijft stoïcijns aan wat grasjes trekken. Een andere motorrijder komt ons tege moet. Helsloot steekt zijn hand op bij wijze van groet, die wordt beantwoord. Overal ter wereld groeten motorrijders eikaar. In Ierland met een zijwaarts hoofdknikje, in Frankrijk door een kort trapje in ae lucht met het rechterbeen. 'Dit vind ik nou mooi", zegt Helsloot als hij stilhoudt bij een kleine boerderij. "Oud en sfeervol, en volgens mij ook nog steeds in gebruik. Gelukkig zijn er nog veel van deze boerderijen in de om geving." Op naar Moordrecht. Bij de West Ring dijk gaan we niet langs de woonarken, maar draait Helsloot een woonwijk in, langs de dr. Kuyperstraat en de Sport- laan via de Vierde Tochtweg en het platteland weer op. De knotwilgen wui ven zachtjes en de regen is even opge houden. 't Is net vakantie. Motorrijden is veel fijner dan autorijden vindt Helsloot. In een auto rijd je aoor een landschap, op een motor maak je er deel van uit, constateren we. "Als het re gent of waait, dan voel je dat. Tempera tuurverschillen ook. Ook neem je geuren waar op de motor. In een auto mis je heel veel van je omgeving. Een auto sleept ook een boel overbodige dingen mee: een achterbank, een dak. Nergens voor nodig!" Desondanks is Helsloot geen tochtjesmaker, maar gebruikt de motor vooral voor woon-werkverkeer. "Het is gewoon een vervoermiddel", zegt hij. Maar luisterend naar Helsloot's enthousi aste verhalen geloof ik dat niet. We vervolgen onze wea de oude Spoor baan op langs de knotwilgen. Een houten bruggetje gaat naar rechts, wij naar links weer de velden door rijden we de Spoorweglaan af. We rijden in een rustig tempo. Maar motorrijders scheuren toch altijd als gekken? "Niet waar!" zegt Helsloot met een brede grijns. "Ik denk juist dat motorrijders heel voorzichtige verkeersdeelnemers zijn. We zijn ons heel bewust van onze Kwetsbaarheid. Ik hoor ook vaak van mensen die sinds ze motorrijden, ook in de auto voorzichtiger zijn geworden." Bij Van Vliet en het diepste punt van Ne derland stoppen we. Met het hoofd in de nek kijken we om hoog naar het nulpunt op het monument. "Raar idee eigenlijk, dat dit stuk land helemaal tot daar boven aan vol kan lopen", bedenkt Helsloot. "Vooral buitenlanders vinden dit heel eng. Iemand vertelde me eens dat bij de overname van een bedrijf in Zeven huizen de nieuwe Amerikaanse directeur wilde weten welke voorzorgsmaatrege len het bedrijf had getroffen in geval van overstroming. Hem werd uitgelegd dat het bedrijf zelf niets had geregeld, maar dat dit in Nederland collectief gaat. Hier was de directeur niet helemaal tevreden mee. Bij een volgend bezoek kreeg hij een rondleiding en vroeg op een ge geven moment wat er achter een bepaal de deur zat. "De zwemvesten", was het antwoord. En toen was het goed." We vinden het koffietijd. En net als altijd, wanneer er iemand onderweg 'koffie' roept, duikt binnen een paar honderd meter een Van Der Valkhotel op. "Ik rijd al motor sinds 1984", vertelt Helsloot. "Een studievriend heeft me eens op een afgesloten terrein een proef-ritje op zijn motor gegeven, en dat vond ik meteen heel leuk. Ik heb toen voor 600 gulden een Honda CB 125 gekocht en voor drie gulden een rijbewijs. Zo ging dat in die tijd. Hiermee mocht ik drie maanden in de eigen gemeente rondrijden. Ik heb dat rijbewijs nog een of twee keer verlengd, een aantal les sen genomen en examen gedaan. Mijn ouders had ik nog niets verteld. Na het rijexamen zou ik ze samen met mijn Letterlijk een razende reporter. vriendin die achterop meereed gaan ver rassen. Er stond een harde westerstorm en mijn 1 25 cc'tje kon op volle kracht net honderd kilometer halen. Opeens viel hij zonder enige aanleiding terug naar 70. Dat gaat niet goed, dacht ik en zette hem aan de kant. De Wegenwacht werd erbij geroepen maar die kon 'm niet ter plekke repareren. Dus moesten we met de helm onder de arm met de bus verder. Pas veel later hoorde ik dat mijn twee broers ook ooit wilden motorrijden en dat mijn vader dat toen ten strengste ver boden had." Met Helsloot's eerste motor is het niet meer goed gekomen, maar hij heeft hem nooit weggedaan. "Twee maanden geleden heb ik met een kennis het motor blok eruit gehaald. Hij gaat kijken wat er nog aan gerepareerd kan worden en intussen restaureer ik de rest. Zo af en toe een uurtje want ik heb niet zo heel veel tijd." Niet zo heel veel tijd. Via Nesselande rijden we snel terug naar het gemeente huis, waar Helsloot's volgende afspraak wacht. Wanneer we afstappen, vinden de weergoden dat ze zich lang genoeg rustig hebben gehouden en het houdt op met zachtjes regenen. Dit vind ik nou mooi, oud en sfeervol.. Raar idee eigenlijk, dat dit stuk land helemaal tot bovenaan vol kan lopen.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Hart van Holland | 2008 | | pagina 3