"Mensen doordringen van armoede in
hun eigen gemeente is heel moeilijk"
Waddinxveen - Ze heeft het goedwoont mooi en toch
maakt Suzanne Hetyey zich zorgen of ze we! genoeg
geld heeft om eten te kopen. Niet voor haarzelf, maar
voor de 7 60 Waddinxveense gezinnen die iedere twee
weken een voedseltas ontvangen via Care for Family.
Wandelend rond de Reeuwijkse Plassen komt ze tot rust
en vindt ze tijd voor de nodige schietgebedjes.
De uitdrukking geld hebben we
niet, maar spullen.gaat zeker
op voor Care for Family.
Aan de wandel met Suzanne Hetyey
Hart van Holland: dé krant voor de Zuidpias 20 augustus 2008
pagina 3
Door Christine de Vos
Het is stralend weer en het kwik komt
ruim boven de twintig graden. Op het
strandje aan de plas liggen mensen te
bakken. In het water drijven lichtbedden
en aan de kant spetteren kinderen. Geen
wolkje aan de lucht en geen roodwier te
bekennen.
Aan het stand is iedereen directeur', zei
Loesje eens. En inderdaad niets aan de
zonnebadende badgasten verraadt hun
welvaart, of gebrek daaraan. Je zou
bijna denken dat het hen allemaal goed
gaat. En juist dat is Hetyey's probleem:
Miljoenen euro's gaan er naar goede
doelen over de hele wereld, maar mensen
doordringen van armoede in hun eigen
gemeente is heel moeilijk. Mensen denk
en al gauw dat armoede in Nederland
niet bestaat. Of dat het iemands eigen
schuld is omdat mensen niet met geld om
zouden kunnen gaan, of niet zouden wil-
ien werken."
leder gezin dat een tas ontvangt heeft
een eigen verhaal, weet Hetyey. "Je
Kunt niet zomaar zeggen 'eigen schuld.'
Sommige mensen komen na ziekte in de
WIA, de voormalige WAO, terecht en
gaan er in inkomen in een klap enorm
op achteruit. Vaak kunnen ze de eindjes
echt niet meer aan elkaar knopen. Veel
ontvangers van de tas zijn gescheiden
vrouwen die geen eigen inkomen heb
ben, maar wel kleine kinderen om voor
te zorgen. Anderen zitten om verschil
lende redenen in de schuldsanering, en
hebben net veertig euro in de week om
van rond te komen."
Mensen vragen volgens Hetyey niet
zomaar om een tas en moeten eerst een
heleboel schaamte overwinnen. "En eten
wat de pot schaft, want in de tas zitten
niet altijd dingen die men zelf zou ko
pen. Het klopt ook niet dat je in Neder
land makkelijk aan een uitkering komt.
De regels zijn streng en het behandelen
van een aanvraag duurt ook nog eens
een paar weken. In die tussentijd moeten
mensen wel eten."
Veruit de meeste mensen die een beroep
doen of Care for Family zijn er na een
jaar of anderhalf weer bovenop en heb
ben de voedseltas niet meer nodig.
We nemen een doorsteekje door het
struikgewas naar het fiets- en wandel
pad. Begroeiing links, een slootje met
daarachter net als op het leesplankje:
weide, does hok, duif en scha-pen. De
snelweg zien we wel, maar horen we
niet. "Fijn hè?" lacht Hetyey, "Zo kun
je je wanneer je de andere kar
helemaal in de natuur wanen."
Hetyey's drijfveer is het geloof. "Ik ben
niet christelijk opgevoed, maar pas op
latere leeftijd tot het geloof gekomen
Wel ging ik als kind vaak naar verschil
lende kerken, om te kijken en te luisteren.
Ik schrok soms van de starheid en de
vreugdeloosheid in bepaalde gemeent
en, waar God vooral een straffende God
was. Toen dacht ik al: 'Dat kan toch niet?
God is toch liefde? Kijk naar al het moo
ie om je heen in de wereld.' Christen zijn
is voor mij goed zijn voor anderen, hen
helpen en respecteren zonder te oorde
len over hun levensstijl of hun opvattin
gen. Ik hou niet van als mensen elkaar in
naam van het geloof de maat meten."
Al pratend slenteren we verder. Er zijn
veel fietsers en wandelaars op de been.
ledereen groet elkaar. Een echtpaar uit
Wassenaar wil wel een foto van ons ma
ken. Ze komen graag naar de Reeuwijkse
Plassen zeggen ze. "Rond Wassenaar
kennen we alles wel zo'n beetje."
Vroeger reisde Hetyey veel. In het bij
zonder aan Australië heeft ze goede
herinneringen. "Je kunt er prachtig wan
delen. We zijn eens een berg opgeklom
men, en na iedere paar meter werd het
uitzicht mooier. Eigenlijk was het fysiek
te zwaar voor mij, maar ik liep maar
door om nog meer moois te zien. Toch
ben ik ook nog steeds onder de indruk
van de Hollandse polder. De weidsheid
en leegheid zijn ideaal om even je hoofd
leeg te maken en even een schietgebedje
te doen."
De uitdrukking 'geld hebben we niet,
maar spullen..!' gaat zeker op voor Care
for Family. Aan giften in de vorm van
oude kleding of boodschappen geen ge
brek. Care for Family is overal blij mee,
maar heeft eigenlijk het liefst geld. "We
vragen het winkelend publiek bij de su
permarkt ook wel eens om boodschap
pen voor ons te doen", vertelt Hetyey,
"Maar dan komt de een met een duur
merk macaroni en een ander met een
zak van dertig cent. Het is allebei goed,
en ik ben dankbaar voor alles wat we
krijgen, maar als we zelf een bepaald
Een rondje langs de zonovergoten
Reeuwijkse Plassen.
bedrag ter beschikking hebben, kunnen
we gewoon voor iedereen gelijke tassen
samenstellen."
"Ik ben niet zo goed in vragen om din
gen", bekent Hetyey. "Terwijl ik weet
dat het niet voor mijzelf is, maar voor
anderen. Daarom ben ik ook zo blij met
de wokkelactie, die heeft ons niet alleen
geld opgeleverd, we staan ook in een
klap op de kaart in Waddinxveen.
Het asfaltpad buigt af naar rechts. Op
een bankje net voor de bocht zit een
visser. Veel meer dan de vissen voeren
zit er niet in. Hij is in slaap gedommeld
en de hengel hangt doelloos in de plas.
"Hier zou ik wel willen wonen", wijst
Hetyey op een sfeervol bakstenen huisje
met luiken aan de ramen en een wind-
haan op het dak. Ze heeft geluk, er staat
een 'te koop' bord in de tuin. We beslui
ten echter ons te beperken tot een beetje
dromen en ons niet af te vragen wat het
stulpje kost. We maken rechtsomkeert
en wandelen met de zon in de rug terug
naar de directeuren op het strand.
Aan het strand is iedereen directeur.
"Hier zou ik wel willen wonen.'
