Peter en Eveline zijn pleegouders
Hart van Holland: dé krant voor de Zuidpias 23 december 2009
pagina 29
TV
"Soms zit er maar twee uur tussen het telefoontje en het moment dat een kind bij ons bin
nenkomt", vertellen Peter en Eveline. Sinds drie jaar zijn ze pleegouders voor kinderen die
tijdelijk uit de thuissituatie weg moeten. In de geborgenheid van hun gezin, krijgen kinde
ren de kans tot rust te komen terwijl de eigen ouders hun leven weer op de rails zetten.
Door Christine de Vos
'Het zullen geen voorbeeldige kinderen zijn'
waarschuwden Peter en Eveline hun vrien
den en bekenden op de kerstkaart van 2006,
waarop ze hun stap aankondigden. Pleeg
kinderen gedragen zich door hun problema
tische achtergrond vaak anders dan volwas
senen om hen heen verwachten. Redenen
voor uit huis plaatsing kunnen variëren van
bijvoorbeeld verwaarlozing en mishande
ling tot verslaafde of dakloze ouders, leder
kind komt met een rugzakje 'oud zeer' bin
nen. Hoe daar mee om te gaan is vaak een
kwestie van aftasten.
"Van Sanne en Lotte wisten we eigenlijk
niets toen ze binnenkwamen", vertelt Eve
line. "We kregen een half A4tje met infor
matie over de zusjes en dat was dat. Sanne
van twee brulde en was heel boos. Lotte,
drie jaar, was vooral verdrietig en volledig
uitgeput. Ze heeft de eerste week bijna al
leen maar geslapen. We hebben een box
voor haar in de kamer gezet. Eigenlijk was
ze daar al te groot voor, maar ze voelde zich
er veilig. Gaandeweg, met veel rust en regel
maat ging het beter met de meisjes."
"Delano kende totaal geen structuur en
ritme. Hij was gewend bij zijn moeder te
slapen en kwam wel tien keer op een avond
zijn bed uit. Kalm en standvastig legden we
hem iedere keer weer terug. Toen we erach
ter kwamen dat hij thuis gewend was aan
altijd veel herrie om zich heen, zetten we en
cd aan in zijn slaapkamer. Dat hielp."
Peter en Eveline zijn een nuchter en rustig
stel en vinden het eigenlijk niet zo bijzon
der wat ze doen. Gewoon, er zijn voor een
kind dat dat nodig heeft. "We bleken zelf
geen kinderen te kunnen krijgen, en we
zochten een levensinvulling die we samen
konden oppakken", zegt Peter. "Dat werd
pleegzorg."
Ouderschap delen
Tijdens een speciale cursus werden de aan
staande pleegouders voorbereid op hun
taak. Peter: "We werden ervan bewust dat
pleegzorg betekent dat je ouderschap
deelt met de eigen ouders van
het kind. Die zijn bijna altijd in
beeld, en een kind zal ook al
tijd loyaal aan hen blijven,
wat er ook in het gezin is
gebeurd. Het is belang
rijk dat je de ouder
altijd in zijn waarde
laat. Dat betekent
niet dat je negatieve
dingen moet nege
ren, maar in plaats
van: 'dat doet jouw
"Het geeft veel voldoening er te kunnen zijn voor een kind."
ren zelf meebrengen is vaak maar de vraag.
Bij pleegopa en -oma zijn de kinderen altijd
welkom. Eveline: "Mensen die verder van
ons afstaan zijn soms minder begripvol. 'Doe
niet zo streng tegen hem' zeggen als ik Ah
mad terechtwijs. Voor de buitenwacht is hij
een heel lief ventje, maar af en toe gaat hij
echt los en vliegt het speelgoed in het rond.
Soms word ik weieens kriegel van die reac
ties. 'Geloof je me niet ofzo?' denk ik dan.
Juist deze kinderen hebben veel structuur
en duidelijkheid nodig. Dat biedt hen veilig
heid."
Wanneer de kinderen weer naar huis gaan,
of naar een ander pleeggezin, krijgen ze en
fotoboekje mee dat de tijd beschrijft dat ze
in het gezin van Peter en Eveline doorbrach
ten. Zo kunnen de ouders het eerste tandje
en de eerste stapjes die ze gemist hebben
terugzien. Peter en Eveline kijken de boekjes
nog af en toe in en genieten van de herin
neringen.
Hoewel pleegouders zich altijd bewust zijn
dat een kind op een gegeven moment weer
zal vertrekken, is het afscheid niet altijd
makkelijk. "Als ze teruggaan naar hun eigen
ouders en we weten dat het goed zal gaan,
hebben er vrede mee", zegt Peter. "Daar
horen ze tenslotte thuis." Eveline: "Maar ze
hebben ook bij ons gehoord, er is hoe dan
ook een band ontstaan. Het blijft een dub
bel gevoel." Ook voor de kinderen valt het
afscheid niet mee. Het idee dat er een ander
kind in haar bedje zou komen nu ze weer
naar huis zou gaan, stond Lotte helemaal
niet aan. Ze wilde best terug naar mamma,
maar tante Eveline moest mee. "Langzaam
aan worden de kinderen voorbereid op te
rugkeer naar huis", vertelt Eveline. "Eerst
een dagje, dan een weekend logeren. Zo=
ziet Jeugdzorg ook of de ouders het echt
wel aankunnen. Tegelijk kunnen zij ook
weer wennen."
Pleegzorg vinden Peter en Eveline een mooie
levensinvulling, waaraan ze in eerste instan
tie niet eens gedacht hadden. Peter: "Ik heb
het gevoel dat dit op ons pad is geplaatst
toen bleek dat we kinderloos zouden blij
ven." Eveline vult aan: "Het geeft heel veel
voldoening er te kunnen zijn voor een kind
in een crisissituatie. In drie jaar tijd hebben
we vijf keer een kind kunnen helpen. Moge
lijk komt er ook eens een kind dat zal blijven
tot volwassenheid"
Uit privacyoverwegingen zijn de namen van
de kinderen gefingeerd. Omdat het kan
voorkomen dat ouders niet (mogen)weten
waar hun kind verblijft, zijn ook de pleegou
ders in dit artikel relatief anoniem gemaakt.
pappa fout' kun je bijvoorbeeld beter zeg
gen 'dat doen wij hier anders'. We laten een
kind meedraaien in ons gezin en volgens
onze levensstijl, zonder ons af te zetten te
gen de gebruiken waaraan hun ouders hech
ten. Als een kind de leeftijd ervoor heeft,
gaat het mee naar de kerk. Bidden dringen
we niet op, maar dat doet een klein kind op
een gegeven moment vanzelf na. En hoewel
het bij ons gebruikelijk is dat meisjes geen
broeken dragen, gaan we ze niet meteen de
eerste dag in een rok steken. Een kind moet
ook zichzelf kunnen zijn. Het jongetje dat
nu bij ons woont mag vanwege zijn geloof
geen varkensvlees eten. Daar zijn we niet di
rect op tegen, dus dat krijgt hij ook niet."
Peter en Eveline realiseren zich dat de eigen
ouders van de kinderen veel moeten missen.
"De eerste lach maar ook de eerste woord
jes, de eerste stapjes voor het eerst op het
potje, die zijn voor ons, niet voor hen. Tij
dens het bezoek, dat meestal op neutraal
terrein plaatsvindt, vraagt de ene ouder
honderduit over de ontwikkeling van zijn
kind, terwijl de ander weinig belangstelling
kan opbrengen voor wat we vertellen. Dat is
soms moeilijk."
Structuur en duidelijkheid
In de veilige omgeving van hun gezin ont
wikkelen kinderen zich snel. Ahmad van
ruim twee jaar, sprak bij aankomst nog nau
welijks, maar is in zeven maanden een gezel
lige kletskous geworden en weet nu ook wat
de betekenis is van 'even wachten'.
Vrienden, familie en mensen uit de kerk,
reageerden zonder uitzondering positief
en helpen hen wel eens uit de brand met
speelgoed of kleertjes, want wat de kinde-
