Vrijwilliger hospice IJsselThuis Tine Kortekoos
Hart van Holland: dé krant voor de Zuidpias 23 december 2009
pagina 33
Nieuwerkerk aan den IJssel - Het hospice
IJsselThuis opende 25 juni 2005 haar deu
ren. Het hospice is een alternatief als ster
ven in de thuissituatie niet mogelijk is en
men niet kiest voor sterven in bijvoorbeeld
een verpleeghuis. IJsselThuis biedt ruimte
aan vier bewoners en in het hospice wordt
de zorg rondom de bewoner gecontinueerd
door huisarts en wijkverpleging. Daarnaast
ondersteunt een groep van bijna vijftig vrij
willigers de bewoners. Zij zorgen ervoor dat
IJsselThuis een bijna-thuis-huis is door de
bewoners aandacht te geven voor alle licha
melijke, geestelijke en sociale aspecten van
het leven. Eén van die vrijwilligers is Tine
Kortekaas die sinds een jaar in het hospice
werkt. "Het mooie van dit werk is dat je er
echt voor iemand kan zijn," aldus Tine.
Door Natasha Qualm
Vijfjaar geleden woonde Tine Kortekaas een
informatieavond over het hospice bij. "Wat
ik die avond hoorde sprak mij heel erg aan. Ik
voelde er wel wat voor om in het hospice als
vrijwilliger aan het werk te gaan, maar aan
gezien ik nog een drukke baan had ontbrak
mij de tijd." Vorig jaar heeft Tine de stap ge
nomen. "Een vriendin van mij vertelde dat ze
een intake had en vroeg of dat ook iets voor
mij was. Ik heb het inschrijfformulier inge
vuld en een week later draaide ik een dienst
mee."
Huiselijk
Die eerste dienst viel erg mee. "Ik ging er heel
open in. Het viel me op dat het gewone hui
selijke leven daar gewoon doorgaat ondanks
alle beperkingen. Koffie zetten, een boter
ham eten. Dat soort normale dingen. Na af
loop dacht ik: het is eigenlijk net als thuis.
Dat kan ik wel." Het speelde ook mee dat
tijdens die eerste dienst er geen bewoners
waren waarvan de lichamelijke conditie heel
slecht was. "Er was nog niemand lichamelijk
of geestelijk aan het sterven. De bewoners
die er toen waren liepen nog rond en geno
ten van een ontbijtje in de woonkamer."
Instellen
De tweede dienst was moeilijker. "De tweede
keer dat ik een dienst meedraaide kwam ik
met de insteek waarmee ik de eerste dienst
was weggegaan. Maar dan blijkt dat er
in die tussentijd veel is veranderd.
Een bewoonster die de eerste
keer nog rondliep kon toen
niet meer het bed uitkomen
en in de tussentijd was er
iemand overleden. Dat
was schrikken. Maar
na een tijdje is die
schrik ook weer over.
Het lijkt wel alsof je
geest zich daarop in
stelt," aldus Tine. "Ik
heb er wel van ge
leerd dat je iedere keer dat je naar het hos
pice gaatje moet instellen op het feit dat het
niet meer zo zal zijn als op het moment datje
wegging. Het is iedere keer anders."
Nagellak
Na een degelijke training, waarin allerlei as
pecten van de te leveren zorg aan bod kwa
men, kwam de dag dat Tine voor het eerst
zelfstandig aan de slag ging. "Ik had me er
helemaal op voorbereid," vertelt Tine glim
lachend. "Toen ik een oproep kreeg om naar
een bewoonster te gaan was ik er klaar voor
om mooie, diepgaande gesprekken met haar
te houden. Toen ik haar kamer binnenliep
vroeg ze aan me: wil je mijn nagels lakken?
In plaats van dat diepe gesprek hebben we
gesproken over verschillende kleuren nagel
lak. Dat vond ik zo mooi! Maar ook dat is
belangrijk. Dit soort gesprekken maken deel
uit van het normale leven. Even normaal zijn.
Ondanks dat je weet dat er een einde aan
komt, gaat het leven gewoon door alsof je
thuis bent."
Afscheid
Het vrijwilligerswerk in het hospice heeft zijn
vele mooie kanten, maar kan ook bij tijd en
wijle moeilijk zijn. "Sterven is hard werken.
Je moet afscheid nemen van wat je kon en
van je familie. Als vrijwilliger moet je daar
mee om kunnen gaan. Je kunt wel eens aan
jezelf gaan twijfelen. Doe ik het wel goed?
Gelukkig kan je in dit soort situaties altijd
bij je coördinator terecht. Ook kan er wel
eens een leegte ontstaan als iemand die een
aantal weken in het huis heeft gewoond is
overleden. Gelukkig hebben we een mooi
ritueel in het hospice waarbij we de over
ledene naar buiten begeleiden. We blijven
buiten staat totdat de rouwauto stapvoets
de straat is uitgereden. Van binnen neem ik
dan afscheid. Op dat moment kan ik het ook
afsluiten. We hebben voor de bewoner alles
gedaan wat we konden om het verblijf in het
hospice zo fijn mogelijk te laten verlopen.
Dan is het goed."
Menselijkheid
Het hospice is een totaal andere wereld waar
niets moet en alles mag. "Het is een wereld
van echt zijn," vertelt Tine. "Mensen worden
rustig en leggen al hun schillen die ze in hun
leven hebben opgebouwd weer af. Ze keren
terug naar hun oorspronkelijke zelf." Het be
langrijkste in het werk is het er zijn. "Dat een
"Het is een wereld van echt zijn"
bewoner weet dat als hij ligt te slapen dat er
altijd iemand is. Dat ze weten dat ze er niet
alleen voor staan, maar dat we er zijn om ze
te helpen. We bieden ze een veilige thuisb|p
sis waardoor de bewoners tijd hebben voör
het echte contact, van mens tot mens. Het
geeft veel voldoening om de menselijkheid
terug te kunnen geven in soms levensor^
waardige situaties."
