uf/k unl c/at mensen lekken ontspannen
kunnen kezen op t/e ka/ik
HART VAN HOLLAND KERST 22 DECEMBER 2010
33
Dwaas
Tweede boek van Zevenhuizense hand
Zevenhuizen - Als kind schreef zij talloze ver
halen, nu, op 39-jarige leeftijd, komt de Zeven
huizense Geertrude Verweij met haar tweede
boek uit: Incognito. "Mijn doel is dat mensen
zeggen: zo, dat was even lekker lezen."
Door Marianne Vermaat
en relax-roman waarbij lezers even
in de huid van iemand anders kun
nen kruipen en wegdromen. Dat is
wat Verweij het liefst ziet. "Er zit ook een die
pere laag in mijn verhalen; in dit geval pro
beert mijn hoofdpersoon iemand te zijn die zij
niet is en op die manier wil ze haar problemen
oplossen. Als je hierover nadenkt, merkje dat
meer mensen dat doen. Misschien zet dit tot
nadenken."
Verweij's tweede boek heeft wel wat voeten
in de aarde gehad. "Ik had last van het twee
de boeksyndroom. Ik had de reacties in mijn
hoofd naar aanleiding van het eerste boek.
Het was niet te doen; je kunt het niet iedereen
naar zijn of haar zin maken. Al is dat wel iets
wat ik graag doe."
Online
De boeken van de Zevenhuizense liggen niet
in de schappen van boekwinkels, maar kunnen
online of bij een boekhandel worden besteld.
f"Dat komt om-
dat mijn boeken
door een kleine
a a'- MS
GEERTRUDE VERWEIJ
uitgeverij worden uitgegeven", verklaart Ver
weij. "In 1999 maakte ik mijn eerste boek af
en stuurde het naar een grote uitgeverij op.
Daarvandaan kreeg ik een korte afwijzing.
Hierna stuurde ik het verhaal naar een kleine
uitgeverij. Ook toen kreeg ik een afwijzing,
maar wel met een begeleidende brief vol aan
wijzingen en wat ik moest veranderen wilde
het wel uitgegeven worden. Uiteindelijk heb ik
niets meer met het eerste verhaal dat af kwam
gedaan, maar de aanwijzingen bewaard. Een
paar jaar geleden stuurde ik een nieuw ver
haal op en ze waren meteen enthousiast."
Een grote afnemer van Verweij's boeken is
overigens de bibliotheek.
Het nadeel van een kleine uitgeverij en dus
niet met een boek bij de boekhandel te
liggen, is dat de naamsbekendheid
beperkt blijft. "Er zijn op heel veel
plekken goede schrijvers maar
juist om deze reden zijn zij niet
Trots op haar tweede uitgegeven boek.
dan zul je commercieel moeten schrijven. Ik
heb een tijdje geleden geprobeerd een chieklit
te schrijven, gewoon om te kijken of ik het
kan. Dat is namelijk een genre dat verkoopt.
Maar dergelijke verhalen botsen met mijn ei
gen ik. Logisch, ik had op mijn dertigste al drie
kinderen, waarvan twee tieners, rondlopen."
Het zijn overigens haar eigen kinderen die zijn
gebombardeerd tot 'proeflezers'. "De een leest
puur op het verhaal en de ander corrigeert
daarnaast ook stijlfoutjes. Ik vind het lastig
het anderen te laten lezen, want dan moetje
weer bepalen welke kritiek je je wel aantrekt
en welke niet. Dan kom je weer op het lastige
punt uit dat ik het iedereen naar de zin wil
maken."
Wie echter rond de kerst met Incognito op de
bank kruipt, zal het vast naar haar zin hebben.
"Ik wil dat mensen lekker ontspannen kunnen
lezen op de bank. Dat is met Incognito denk ik
wel gelukt."
V V
bekend. Wanneerje terecht wilt
komen bij de grote uitgevers
-t- -'VS
Door Geertrude Verweij
Ze stonden samen in de lange rij voor de
kassa. Het was de dag voor kerst en het
leek wel of iedereen nu pas inkopen deed
voor de feestdagen. Bij de automatische
deuren stond een kerstkoortje te zingen.
"Gezellig." De man wreef vergenoegd in
zijn handen. "Zo vind ik boodschappen
doen wel leuk."
"Je bent een sentimentele dwaas." De
vrouw schudde haar hoofd. "Het is alle
maal nonsens." De man keek haar teleur
gesteld aan. "Jij klinkt als een moderne
Scrooge." Ze haalde haar schouders op.
"Dat zal dan wel. Ik snap al dat gedoe rond
kerst gewoon niet. Waarom zou je tijdens
zo'n feest ineens aardig voor elkaar zijn als
je dat de rest van het jaar niet doet?"
"Beter een paar dagen per jaar vrede op
aarde dan helemaal niet."
Een klein jongetje met een mini winkelwa
gentje kwam joelend de bocht om rennen
en miste op een haar na een stapel blikken.
Ze trok cynisch haar wenkbrauwen op. "Het
is maar watje vrede op aarde noemt."
"Vroeger hield je van kerst." Ze zuchtte.
"Ja, vroeger wel."
"Weetje nog? Dat feest bij Max? Jij droeg
een rode jurk, ik weet het nog precies. Die
dag werd ik verliefd op je."
Hij kon aan haar gezicht zien dat ze het
nog wist.
"En weetje nog een paar jaar later? Onze
eerste kerst als gezin? Weet je nog hoe
onze Maaike met grote ogen van verbazing
naar de lichtjes in de boom lag te staren?
En je kunt niet vergeten zijn hoe gezellig
het de jaren daarna was. De hele familie
kwam bij ons kerst vieren, omdat niemand
zo goed kalkoen kan braden als jij."
Haar gezicht verzachtte even, maar ze
antwoordde: "Dat was vroeger. Die tijd is
voorbij. Deze kerst komt er niemand eten.
Ze hebben allemaal iets anders te doen.
En dus eten wij gewoon boerenkool met
worst."
Wrevelig keek ze naar de inhoud van het
winkelmandje. Hij legde troostend zijn hand
op haar schouder. "Je hebt mij toch?"
Ze wilde een chagrijnig antwoord geven,
maar het koortje zette net een treurig
kerstliedje in, over iemand die een een
zame kerst ging vieren zonder degene van
wie hij of zij hield.
Zwijgend keek ze hem aan. Hij werd oud.
Zijn haar was dun, zijn huid vlekkerig en
gerimpeld. Zijn mooie blauwe ogen waren
lichter geworden en ze wist dat hij niet
goed meer zag. En wat waren ze geschrok
ken deze zomer, toen hij ineens in elkaar
zakte en met spoed naar het ziekenhuis
gebracht was. En ineens drong het tot haar
door dat hij gelijk had. Ze had hem nog.
Was dat niet het belangrijkste? Ze trok het
winkelmandje uit zijn handen en liep de rij
uit. "Wat ga je doen?" "Kijken of ze nog
een kalkoen hebben. Die ga ik braden. We
gaan de kerstboom versieren met zoveel
mogelijk lampjes. En ik trek mijn rode jurk
aan."
Hij glimlachte. "Je bent een sentimentele
dwaas."
