"Ik werk met zonnebril en zwembroek, beter werk kan je niet hebben" Dubbele triomf Gerrit Jongenelen "Veel klanten kochten op de pof" HART VAN HOLLAND I ZEVENHUIZEN-MOERKAPELLE I 17 AUGUSTUS 2011 15 Zevenhuizense Remon Tas (15) runt zeilschool op de Rotte Duivensport Rondreizende expositie fotoclub Alphoto Zevenhuizen - Als de weergoden een Ombudsman hadden, was die gene bestookt met klachten over de zomer van 2011. Remon Tas (15) klaagt niet. De zeilinstructeurgeniet van zijn zomerbaantje op de Rotte- meren. Door Pepijn de Groot Al vijf weken geeft Tas zeilcursus- sen op de Rottemeren, bij Van Vliet Botenverhuur. Via de eigenaar van het botenverhuurbedrijf werd hij gevraagd om een zeilschool te runnen. "Ik huur de boten en deze keet", vertelt Tas op de drijvende thuisbasis van zijn zeilschool, Rot- tesailing. De jonge ondernemer re gelt vrijwel alles zelf. We proberen de cursussen te geven met groepen van vijf." 'We' zegt Tas, omdat hij in zijn instructeurschap wordt bij gestaan door zijn vriend Mats Ver hoog (14). Twee soorten cursisten Zeilen is Tas met de paplepel inge goten: hij begon toen hij zes jaar was. Met zeven jaar ervaring in de optimist - het type zeilboot waar Tas les in geeft - kent hij de kneep jes van het vak. Maar al te graag draagt hij zijn kennis en vaardig heden over op de leerlingen. "Hier komen twee soorten kinderen: kin deren die door hun ouders zijn op gegeven en kinderen die komen om echt te leren zeilen." Hij herinnert zich een groep die uiterst gemoti veerd was. Tas, trots: "Na een week zeilden ze op zo'n hoog niveau, dat houd je niet voor mogelijk. Ze ston den er strak op om te kijken hoe het moest." Gedurende vijf dagen kunnen de cursisten bijspijkeren bij Rotte- sailing. Van negen uur tot half vier staat Tas de kinderen te hulp. Hoewel Tas graag op hoog niveau lesgeeft, vindt hij gezelligheid en kleinschaligheid minstens zo na strevenswaardig. "Met een kleine groep is het gezellig en leert men beter." Om officieel instructeur te zijn moetje zestien zijn. Het privi lege van officiële instructeurs is dat zij officiële zeildiploma's uit mogen reiken. De leerlingen van Tas krijgen Tas (links) en zijn compagnon-Verhoog brengen jonge cursisten de beginselen van het zeilen bij. een oorkonde. Zijn lessen verschil len niet qua kwaliteit van anderen, aldus Tas. "Vaak ken is de ouders van de cursisten, ze vertrouwen hun kinderen aan mij toe. Ik heb boven dien een EHBO-diploma en certifi caten voor reddend zwemmen." Slecht weer zo slecht nog niet "Ik heb het er niet minder druk om gehad", zegt de zeilinstructeur over de beklaagde zomer. "Ik werk met zonnebril en zwembroek, beter werk kan je niet hebben. Hoewel, het is niet vaak goed weer geweest. Als je wil zeilen maakt het niet uit of het regent." Een harde wind beukt tegen de drijvende keet maar dat remt de meeste zeilers niet. "Als het hard waait vinden sommige kinde ren het juist gaaf, dan ga je hard. Als het onweert moetje direct van het water; dat is gevaarlijk met zei len." Hoewel Tas een Zevenhuizenaar is, zeilt hij nu voor het eerst op de Rot temeren. "Het is ingewikkeld water. Zevenhuizen - De duiven van post duivenvereniging de Stormvliegers werden donderdagavond ingekorfd voor een concours vanuit Mantes 'a Jolie, naast Parijs, op een afstand van 392 km. Er werden 395 duiven '"gekorfd die zaterdagmorgen, sa- men met 14750 duiven van Zuid- Holland, om 7.15 uur gelost zijn. De snelste duif van de vereniging was van Gerrit Jongenelen. Zijn duif ar riveerde om 11.51 uur en had 85 km P/u gevlogen. Door de regen, die tij dens de vlucht op was komen zetten, duurde het nog anderhalf uur tot de laatste prijsduif thuis was. Vrijdagavond werd er ingekorfd voor de laatste competitieronde waarin de oude en jonge duiven het tegen elkaar opnamen. Voor dit concours vanuit het Brusselse Strombeek, 125km, werden er 557 duiven in gekorfd. Hier gingen de deuren van de vrachtwagens om 8.45 uur open. Ook op dit concours ging de over winning naar Gerrit Jongenelen. Zijn duif landde om 10.01 uur en was naar huis gevlogen met een snelheid van 100 km p/u. In tien minuten tijd waren de 140 prijsduiven thuis. De wind verandert snel en dat komt door de omgeving. Als je een groot open water hebt, zoals het IJssel- meer, heb je dat niet." Ondanks de grillen van de wind geniet Tas van het zeilen op de Rotte. "Je kunt ver komen, van de snelweg bij Bleiswijk tot Rotterdam." Tas is voornemens volgend jaar weer cursussen te geven en met het officiële instructeurschap dat hij binnenkort hoopt te halen, kan hij zijn cursisten dan verblijden met diploma's. "Dit werk zou ik altijd wel kunnen doen totdat ik een baan heb of ga studeren." Zelf steekt de instructeur er ook iets van op. "Een cursist zei eens: 'Zeilen is de kunst van de boot onder de knie krijgen en niet in paniek te raken als er iets onverwachts gebeurt.' Best fi losofisch voor een negenjarige..." Naast dat instructeur zijn een leuk tijdverdrijf is, verdient Tas een zak centje. "Het verdient leuk", zegt Tas met een glimlach, zonder in verdere details te treden. Zevenhuizen - Fotoclub Alphoto ex poseert de komende tijd recent werk van zestien verschillende leden in drie bibliotheken. Tot donderdag 15 september is deze presentatie te zien in de plaatselijke vestiging van bibliotheek de Groene Venen. Het werk varieert van abstract tot portretten en van journalistieke tot reisfotografie. De winnende foto betrof dit jaar een foto van de her denking bij de Ridderhof in Alphen aan den Rijn. Deze foto, gemaakt door Martin Sharrott, wordt echter om privacy redenen niet getoond. Voor meer informatie: www.alphoto.nl of www.bibliotheekdegroenevenen.nl. Door Elly van Gelderen De Moordrechtse Elly van Gelderen gaat voor het Hart van Holland op pad om oude tijden te doen herleven. Elly is als vrijwilliger en interviewer actief bij de Moordrechtse Historische Vereniging. Zij is auteur van de boeken "Herinneringen rondom de Hollandse Ussel" en "Leven en werken rond Ussel en Lek", waarin zij onder andere verhaalt over de slechte arbeidsomstandigheden van de steenplaatsen en touw- banen langs de Ussel, over verdwenen beroepen (rietsnijders en zalmvis sers), verdwenen scheepswerven en andere bedrijven, oorlog, watersnood enzovoort. Jo Hertog en zijn echtgenoot Johanna Hertog-Breedijk, beiden geboren 1923, vertellen Jo Hertog en Johanna Hertog- Breedijk zijn beiden opgegroeid in Moerkapelle. Jo ging naar de christelijke- en Johanna naar de openbare school en zondags be zochten ze de Hervormde kerk. De ouders van Jo hadden een kruide nierswinkeltje aan de Achterweg, wat nu Moerdijkstraat heet. Zijn ouders hadden twaalf kinderen net als de ouders van Johanna, haar moeder kreeg nog een twee ling op haar 43e jaar. Jo Hertog: "Vader en moeder Hertog hadden met de winkel weinig tijd voor de kinderen, dus voedde men elkaar op. Ze hadden wel een twee dienstbodes, een voor de winkel en de ander voor de huishouding. In Moerkapelle waren veel kleine winkeltjes, er waren wel zes kruideniers Pak, Boevee, Verwey, Kalkman, Hertog en ook een oom Gerrit Hertog aan de Kruisweg." Toen Jo vijf jaar was ging de dienstbode de asla legen naast de schuuf waar papieren lagen opgeslagen. Er waaide een vuur- kooltje daarheen en alles ging branden. Het woonhuis annex winkel en schuren brandde tot de grond toe af. Het was een drama, ze waren alles kwijt. Als kind wist Jo niet of ze verzekerd waren. Het gezin woonde tijdelijk in een schuur van aannemer Kos ter en Jo bij zijn oma Zwarteveld aan de Kruisweg. Er werd een nieuw pand gebouwd, een woon huis met twee winkels ernaast. Het staat er nog maar dan als woonhuis. Ze begonnen opnieuw. De vader van Jo bleef kruidenier, zijn zoon Arie werd drogist in het pand ernaast. De drogisterijarti kelen hadden ze voordien ook al verkocht. Op zaterdagmiddag, als Jo geen school had, moest hij de winkelvoorraad aan gaan vullen. Hij reed daarvoor naar Zoeter- meer met een transportfiets met een mand voorop. Jo bracht ook de bestellingen weg, zelfs tot aan de Rotte bij Zevenhuizen door de uitgebreide klantenkring. Veel klanten kochten op de pof. Soms betaalden ze een tientje, wat ze in het krijt stonden en bestel den weer voor twaalf gulden. Zo kwamen ze er nooit uit. Na vader Frans kwam Huib Hertog in de De heer Hertog en het afgebran de oude huis annex winkel. zaak en daarna werd het verkocht aan van Vliet uit Zevenhuizen en weer later aan Rodenburg. Er zijn van de twaalf kinderen Hertog nog acht overgebleven. Jo werd chauffeur bij het ex peditiebedrijf van Gijs van der Broek in Zevenhuizen. In de oor log werkte hij nog acht maanden in Duitsland in een station bij aankomende goederen. Daarna werkte hij in Nederland in de kas sen bij tuinders. Johanna's vader was boerenar beider bij van der Torre die een grote boerderij had aan de Bre- deweg met veel personeel waar hij goed voor zorgde, ook in de oorlog. Personeelschef Arie de Wilde woonde in de boerderij en van der Torre in een heren huis aan de Herenweg. Ze kre gen twee liter melk per dag en tarwe die graanhandelaar Koos Bac maalde en vervolgens bakte de bakker het brood voor hen. Ze woonden in een daggelders huisje aan de Bredeweg. Johanna werkte in de huishouding bij de manufacturier Verhoeven, tevens was ze werkster op een boerderij. Dat was zwaar werk. Thuis had den ze ieder jaar een varken om vet te mesten en het vlees werd ingezouten en in een ton gedaan. Het spek en de hammen werden gerookt. Johanna was op twee na de jongste thuis, nu leven er nog drie van de twaalf. Toen zij met Jo Hertog trouwde kochten zij een houten keet die in Veenen- daal dienst had gedaan als café. Hij werd weer opgebouwd aan de Julianaweg. Het echtpaar kre gen vier kinderen. Nu worden zij verzorgd in de Zevenster, allebei met ongemakken. "Ja zo gaat dat vaak als je oud bent."

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Hart van Holland - Editie Zuidplas | 2011 | | pagina 15