"Ik werk met zonnebril en zwembroek,
beter werk kan je niet hebben"
Dubbele triomf
Gerrit Jongenelen
"Veel klanten kochten op
de pof"
HART VAN HOLLAND I ZEVENHUIZEN-MOERKAPELLE I 17 AUGUSTUS 2011
15
Zevenhuizense Remon Tas (15) runt zeilschool op de Rotte
Duivensport
Rondreizende expositie
fotoclub Alphoto
Zevenhuizen - Als de weergoden
een Ombudsman hadden, was die
gene bestookt met klachten over
de zomer van 2011. Remon Tas (15)
klaagt niet. De zeilinstructeurgeniet
van zijn zomerbaantje op de Rotte-
meren.
Door Pepijn de Groot
Al vijf weken geeft Tas zeilcursus-
sen op de Rottemeren, bij Van Vliet
Botenverhuur. Via de eigenaar van
het botenverhuurbedrijf werd hij
gevraagd om een zeilschool te
runnen. "Ik huur de boten en deze
keet", vertelt Tas op de drijvende
thuisbasis van zijn zeilschool, Rot-
tesailing. De jonge ondernemer re
gelt vrijwel alles zelf. We proberen
de cursussen te geven met groepen
van vijf." 'We' zegt Tas, omdat hij
in zijn instructeurschap wordt bij
gestaan door zijn vriend Mats Ver
hoog (14).
Twee soorten cursisten
Zeilen is Tas met de paplepel inge
goten: hij begon toen hij zes jaar
was. Met zeven jaar ervaring in de
optimist - het type zeilboot waar
Tas les in geeft - kent hij de kneep
jes van het vak. Maar al te graag
draagt hij zijn kennis en vaardig
heden over op de leerlingen. "Hier
komen twee soorten kinderen: kin
deren die door hun ouders zijn op
gegeven en kinderen die komen om
echt te leren zeilen." Hij herinnert
zich een groep die uiterst gemoti
veerd was. Tas, trots: "Na een week
zeilden ze op zo'n hoog niveau, dat
houd je niet voor mogelijk. Ze ston
den er strak op om te kijken hoe het
moest."
Gedurende vijf dagen kunnen de
cursisten bijspijkeren bij Rotte-
sailing. Van negen uur tot half
vier staat Tas de kinderen te hulp.
Hoewel Tas graag op hoog niveau
lesgeeft, vindt hij gezelligheid en
kleinschaligheid minstens zo na
strevenswaardig. "Met een kleine
groep is het gezellig en leert men
beter." Om officieel instructeur te
zijn moetje zestien zijn. Het privi
lege van officiële instructeurs is dat
zij officiële zeildiploma's uit mogen
reiken. De leerlingen van Tas krijgen
Tas (links) en zijn compagnon-Verhoog brengen jonge cursisten
de beginselen van het zeilen bij.
een oorkonde. Zijn lessen verschil
len niet qua kwaliteit van anderen,
aldus Tas. "Vaak ken is de ouders
van de cursisten, ze vertrouwen hun
kinderen aan mij toe. Ik heb boven
dien een EHBO-diploma en certifi
caten voor reddend zwemmen."
Slecht weer zo slecht nog niet
"Ik heb het er niet minder druk om
gehad", zegt de zeilinstructeur over
de beklaagde zomer. "Ik werk met
zonnebril en zwembroek, beter werk
kan je niet hebben. Hoewel, het is
niet vaak goed weer geweest. Als
je wil zeilen maakt het niet uit of
het regent." Een harde wind beukt
tegen de drijvende keet maar dat
remt de meeste zeilers niet. "Als het
hard waait vinden sommige kinde
ren het juist gaaf, dan ga je hard.
Als het onweert moetje direct van
het water; dat is gevaarlijk met zei
len."
Hoewel Tas een Zevenhuizenaar is,
zeilt hij nu voor het eerst op de Rot
temeren. "Het is ingewikkeld water.
Zevenhuizen - De duiven van post
duivenvereniging de Stormvliegers
werden donderdagavond ingekorfd
voor een concours vanuit Mantes
'a Jolie, naast Parijs, op een afstand
van 392 km. Er werden 395 duiven
'"gekorfd die zaterdagmorgen, sa-
men met 14750 duiven van Zuid-
Holland, om 7.15 uur gelost zijn. De
snelste duif van de vereniging was
van Gerrit Jongenelen. Zijn duif ar
riveerde om 11.51 uur en had 85 km
P/u gevlogen. Door de regen, die tij
dens de vlucht op was komen zetten,
duurde het nog anderhalf uur tot de
laatste prijsduif thuis was.
Vrijdagavond werd er ingekorfd voor
de laatste competitieronde waarin
de oude en jonge duiven het tegen
elkaar opnamen. Voor dit concours
vanuit het Brusselse Strombeek,
125km, werden er 557 duiven in
gekorfd. Hier gingen de deuren van
de vrachtwagens om 8.45 uur open.
Ook op dit concours ging de over
winning naar Gerrit Jongenelen. Zijn
duif landde om 10.01 uur en was
naar huis gevlogen met een snelheid
van 100 km p/u. In tien minuten tijd
waren de 140 prijsduiven thuis.
De wind verandert snel en dat komt
door de omgeving. Als je een groot
open water hebt, zoals het IJssel-
meer, heb je dat niet." Ondanks de
grillen van de wind geniet Tas van
het zeilen op de Rotte. "Je kunt ver
komen, van de snelweg bij Bleiswijk
tot Rotterdam."
Tas is voornemens volgend jaar
weer cursussen te geven en met
het officiële instructeurschap dat
hij binnenkort hoopt te halen, kan
hij zijn cursisten dan verblijden met
diploma's. "Dit werk zou ik altijd
wel kunnen doen totdat ik een baan
heb of ga studeren." Zelf steekt de
instructeur er ook iets van op. "Een
cursist zei eens: 'Zeilen is de kunst
van de boot onder de knie krijgen
en niet in paniek te raken als er
iets onverwachts gebeurt.' Best fi
losofisch voor een negenjarige..."
Naast dat instructeur zijn een leuk
tijdverdrijf is, verdient Tas een zak
centje. "Het verdient leuk", zegt Tas
met een glimlach, zonder in verdere
details te treden.
Zevenhuizen - Fotoclub Alphoto ex
poseert de komende tijd recent werk
van zestien verschillende leden in
drie bibliotheken. Tot donderdag
15 september is deze presentatie te
zien in de plaatselijke vestiging van
bibliotheek de Groene Venen.
Het werk varieert van abstract tot
portretten en van journalistieke tot
reisfotografie. De winnende foto
betrof dit jaar een foto van de her
denking bij de Ridderhof in Alphen
aan den Rijn. Deze foto, gemaakt
door Martin Sharrott, wordt echter
om privacy redenen niet getoond.
Voor meer informatie:
www.alphoto.nl of
www.bibliotheekdegroenevenen.nl.
Door Elly van Gelderen
De Moordrechtse Elly van Gelderen gaat voor het Hart van Holland op pad
om oude tijden te doen herleven. Elly is als vrijwilliger en interviewer actief
bij de Moordrechtse Historische Vereniging.
Zij is auteur van de boeken "Herinneringen rondom de Hollandse Ussel"
en "Leven en werken rond Ussel en Lek", waarin zij onder andere verhaalt
over de slechte arbeidsomstandigheden van de steenplaatsen en touw-
banen langs de Ussel, over verdwenen beroepen (rietsnijders en zalmvis
sers), verdwenen scheepswerven en andere bedrijven, oorlog, watersnood
enzovoort.
Jo Hertog en zijn echtgenoot Johanna Hertog-Breedijk,
beiden geboren 1923, vertellen
Jo Hertog en Johanna Hertog-
Breedijk zijn beiden opgegroeid
in Moerkapelle. Jo ging naar de
christelijke- en Johanna naar de
openbare school en zondags be
zochten ze de Hervormde kerk. De
ouders van Jo hadden een kruide
nierswinkeltje aan de Achterweg,
wat nu Moerdijkstraat heet. Zijn
ouders hadden twaalf kinderen
net als de ouders van Johanna,
haar moeder kreeg nog een twee
ling op haar 43e jaar.
Jo Hertog: "Vader en moeder
Hertog hadden met de winkel
weinig tijd voor de kinderen, dus
voedde men elkaar op. Ze hadden
wel een twee dienstbodes, een
voor de winkel en de ander voor
de huishouding. In Moerkapelle
waren veel kleine winkeltjes, er
waren wel zes kruideniers Pak,
Boevee, Verwey, Kalkman, Hertog
en ook een oom Gerrit Hertog
aan de Kruisweg."
Toen Jo vijf jaar was ging de
dienstbode de asla legen naast
de schuuf waar papieren lagen
opgeslagen. Er waaide een vuur-
kooltje daarheen en alles ging
branden. Het woonhuis annex
winkel en schuren brandde tot
de grond toe af. Het was een
drama, ze waren alles kwijt. Als
kind wist Jo niet of ze verzekerd
waren. Het gezin woonde tijdelijk
in een schuur van aannemer Kos
ter en Jo bij zijn oma Zwarteveld
aan de Kruisweg. Er werd een
nieuw pand gebouwd, een woon
huis met twee winkels ernaast.
Het staat er nog maar dan als
woonhuis. Ze begonnen opnieuw.
De vader van Jo bleef kruidenier,
zijn zoon Arie werd drogist in het
pand ernaast. De drogisterijarti
kelen hadden ze voordien ook al
verkocht. Op zaterdagmiddag, als
Jo geen school had, moest hij de
winkelvoorraad aan gaan vullen.
Hij reed daarvoor naar Zoeter-
meer met een transportfiets met
een mand voorop. Jo bracht ook
de bestellingen weg, zelfs tot aan
de Rotte bij Zevenhuizen door de
uitgebreide klantenkring. Veel
klanten kochten op de pof. Soms
betaalden ze een tientje, wat ze
in het krijt stonden en bestel
den weer voor twaalf gulden. Zo
kwamen ze er nooit uit. Na vader
Frans kwam Huib Hertog in de
De heer Hertog en het afgebran
de oude huis annex winkel.
zaak en daarna werd het verkocht
aan van Vliet uit Zevenhuizen en
weer later aan Rodenburg. Er zijn
van de twaalf kinderen Hertog
nog acht overgebleven.
Jo werd chauffeur bij het ex
peditiebedrijf van Gijs van der
Broek in Zevenhuizen. In de oor
log werkte hij nog acht maanden
in Duitsland in een station bij
aankomende goederen. Daarna
werkte hij in Nederland in de kas
sen bij tuinders.
Johanna's vader was boerenar
beider bij van der Torre die een
grote boerderij had aan de Bre-
deweg met veel personeel waar
hij goed voor zorgde, ook in de
oorlog. Personeelschef Arie de
Wilde woonde in de boerderij
en van der Torre in een heren
huis aan de Herenweg. Ze kre
gen twee liter melk per dag en
tarwe die graanhandelaar Koos
Bac maalde en vervolgens bakte
de bakker het brood voor hen.
Ze woonden in een daggelders
huisje aan de Bredeweg. Johanna
werkte in de huishouding bij de
manufacturier Verhoeven, tevens
was ze werkster op een boerderij.
Dat was zwaar werk. Thuis had
den ze ieder jaar een varken om
vet te mesten en het vlees werd
ingezouten en in een ton gedaan.
Het spek en de hammen werden
gerookt. Johanna was op twee na
de jongste thuis, nu leven er nog
drie van de twaalf. Toen zij met
Jo Hertog trouwde kochten zij
een houten keet die in Veenen-
daal dienst had gedaan als café.
Hij werd weer opgebouwd aan
de Julianaweg. Het echtpaar kre
gen vier kinderen. Nu worden zij
verzorgd in de Zevenster, allebei
met ongemakken. "Ja zo gaat dat
vaak als je oud bent."