t
Basisschool De Nessevliet bestaat honderd jaar
I
r i
HART VAN HOLLAND I KERSTINTERVIEW I 19 DECEMBER 2012
i\
Oud Verlaat - Voor basisschool De
Nessevliet is 2013 een bijzonderjaar.
De school viert in mei haar honderd
jarig bestaan. Een paar keer in de
geschiedenis hing het voortbestaan
van de school aan een zijden draadje.
"De redding kwam uit Ommoord."
Door Judith Rikken
Het is kerstmiddag, 1948. In het lo
kaal van juffrouw Heuvelink zitten
ruim dertig kinderen van de eerste,
tweede, derde en vierde klas bij
elkaar in de banken. Buiten is het
koud, de kachels achterin het lo
kaal branden. Zitje er vlakbij, dan is
het heet, weet Bram Krijgsman (75)
nog. "Maar ja, ook voorin het lokaal
moest het warm worden."
Een van de klasgenootjes van Jannie
Reijm-Bos (72) ligt met haar hoofd
op haar armen op tafel. Het meisje
naast haar valt opeens uit de bank.
Als ook de juffrouw zich niet lek
ker voelt, wordt snel meester Van
Kooten van de hoogste klassen erbij
gehaald. Een kolendampvergiftiging,
is de conclusie. Nadat de leerlingen
naar buiten zijn gebracht, blijken
de gevolgen mee te vallen. Bij het
kerstfeest 's avonds in de houten
kapel aan de overkant van de straat,
hoeft niemand te worden gemist.
Beschermde wereld
Vierenzestig jaar later, in november
2012, verzamelen zich in de be
stuurskamer van De Nessevliet drie
oud-leerlingen van de school. Met
de huidige directeur Riekelt Korf
blikken ze terug op hun deel van de
honderdjarige geschiedenis van de
school. Die begint met de opening
in 1913 van de Christelijke lagere
school, zoals het schooltje aan het
eind van de Wollefoppenweg dan
nog heet. Vóór die tijd was er een
openbaar schooltje. Het was de
evangelisatievereniging onder lei
ding van dominee Pieper die aan de
basis stond van de christe-
n. lijke school.
Met zo'n honderd leerlingen floreert
De Nessevliet anno 2012 als nooit
tevoren. De school speelt nog altijd
een belangrijke rol in het dorpsleven
van Oud Verlaat. Het honderdjarig
bestaan wordt dan ook een twee
weken durend feest voor het hele
dorp, met onder meer een voorstel
ling door alle leerlingen in Orion en
een film mét en over de bewoners
van Oud Verlaat. In het najaar volgt
dan nog een reünie waar oud-leer
lingen samen terugblikken op hun
tijd in de schoolbanken.
AH Bos, Bram Krijgsman en Jannie Reijm voor eventjes terug in de schoolbanken.
Het was een kleine school, zowel
letterlijk als figuurlijk, met twee lo
kalen voor zo'n zeventig leerlingen.
Een beschermde wereld begrensd
door het overdekte schoolplein aan
het ene eind en twee smalle groene
klapdeurtjes aan het andere eind
van de gang, die leidden naar streng
verboden gebied: de achtertuin van
de meester, die in de woning naast
de school woonde. De bestuurskamer
werd in 1946 aangebouwd, een der
de lokaal volgde in 1952. Naast de
school werd in 1950 kleuterschool
Het Weidebloempje geopend.
"De sfeer was prima, ik ging graag
naar school", weet Ali Bos-Krijgs-
man (81) die in 1937 voor het eerst
- op klompen - in de schoolbanken
kroop. Dat er soms aan oren werd
getrokken, en met houten lineaal-
tjes op vingertjes getikt, deed aan
het enthousiasme niets af.
"Niemand had om die
reden ooit een he
kel aan de juf of
meester."
Sommige kinderen bleven zeven
of zelfs acht jaar op school. Jannie
Reijm (72), die in 1946 in de eerste
klas van juffrouw Heuvelink kwam:
"De meesten gingen na de zesde
klas naar de huishoudschool of am
bachtsschool. Ik bleef nog twee jaar
hier, want mocht van mijn ouders
niet naar Rotterdam. Dat was zó ge
vaarlijk."
Bram Krijgsman kwam op school in
oorlogsjaar 1943. Hij herinnert zich
dat het schoolgebouw door de Duit
sers werd gevorderd, en onderkomen
werd voor de Poolse dwangarbeiders
die schuttersputjes moesten gra
ven. "Wij kregen toen les in de oude
boerderij van Verduijn en in het
voorhuis van Joop Paul. Veel meer
weet ik niet van die oorlogsjaren, al
heb ik nog wel een scherp beeld van
de mensen die in de hongerwinter
op blote voeten uit Rotterdam kwa
men lopen, om eten te halen bij de
tuinders."
Redding
Tot begin jaren
zestig gaat het de
school, als het
om leerlingaan
tal gaat, voor de
wind. "Toen kwam
er een dip",
weet Krijgsman, die twaalfeneen-
halfjaar lang deel uitmaakte van het
schoolbestuur. "Op een gegeven mo
ment waren er nog maar dertig leer
lingen, terwijl we officieel boven
de veertig moesten zitten, leder
jaar kregen we te horen: volgend
jaar moet je stoppen. We heb
ben een paar keer ontheffing
gekregen en zijn nog naar
Capelle geweest, om samen
werking met scholen daar te
bespreken. De redding kwam
uiteindelijk uit Ommoord,
de nieuwbouwwijk van
Rotterdam waar men
sen uit Spijkenisse en
andere kleine plaatsen gin
gen wonen. Die had
den zelf ook op een
landelijk schooltje
gezeten en wil
den hun kinderen
hier graag naar
school doen."
In 1974 waren
er weer bij
na tachtig
leerlingen.
