W's/ H?rt TCe de C-roof/7? Holland AU+ 1/0/1 16 HART VAN HOLLAND NIEUWERKERKAAN DEN IJSSEL 27 DECEMBER 2012 °fs column is hén jV *Terkf studenten eMe/é ^hde, hij apilT Sfiek r)a\ IsraëleTdTp,20^ i fen l stijnse Slechts vijf dagen was ik van huis om Israël en de Palestijnse gebieden met eigen ogen te zien. Toen ik op kamers woonde was ik ook vijf dagen van huis. Als ik in het weekend thuiskwam, vroegen mijn ou ders hoe mijn week was geweest en wat ik zoal had gedaan. Meer dan twee zinnen heb ik er nooit voor nodig gehad. Dat is anders nu ik weer thuis ben na mijn eerste reis naar het Midden-Oosten. Met een Palestijnse soldaat voor het graf van Yasser Arafat in Ramallah. Voor mij was dit de eerste reis buiten Europa. De reis werd geor ganiseerd door Palestine Link, een organisatie die het bewustzijn over de Palestijnse zaak wil vergroten. Voor journalisten - ik reisde met medestudenten van de School voor Journalistiek - is dit conflict een onuitputtelijke bron voor verhalen. Hoewel het conflict simpel is - er bestaat onenigheid over een stuk land, eufemistisch gezegd - is het verhaal ingewikkeld. Dan doel ik op internationaal recht, talloze verdragen en akkoorden, wereldgeschiedenis, religieuze ge schriften, et cetera. Olietankers vol drukinkt zijn ge bruikt om dit conflict te beschrij ven. Ook mensen die er niks over schrijven hebben er doorgaans een uitgesproken mening over. Op een mening kan je vooral op internet hard worden afgerekend. Vind je het optrekken van een muur ter be scherming van Israël verdedigbaar, dan krijg je al snel te horen dat je een zionist bent. Enige sympathie voor Arafat? Antisemiet! Het gaat dan om ongenuanceer de reacties, maar het schetst een beeld van hoe gevoelig deze kwestie ligt. Nergens ter we reld liggen twee tegensprekelijke waarheden zo dicht naast elkaar. In dit conflict is elk woord beladen en schrijven is bij mij zelden zo voor zichtig gegaan. Maar goed, de reis. Die beloofde heftig te worden. Doemscenario s waren ons geschetst van Israëlische douanecontroles. Met een beetje pech zit je uren in een verhoorka mer. Vooral mensen met Arabische namen drie in mijn groep kun nen hun borst natmaken. De Groot mocht doorlopen, El Ayadi werd vastgehouden. Eenmaal voorbij de grenscontrole ging het bij mij fout: door een verkeerde hamburger op Schiphol hing ik boven de pot op Ben Gurion Airport in Tel Aviv. Met het zuur in de mond en knallende koppijn stapte ik het hotel op de Westelijke Jordaanoever binnen. De belofte van de heftige reis is al inge lost en het is pas zondag Maandag 16 juli: de muur als museum Niet geheel in goeden doen stap ik het hotel uit. Probeer u een hitte- golf in het Midden-Oosten voor te stellen als u wil weten hoe heet het is; bloedverziekend heet. We verblijven in Bethlehem, aan de Palestijnse kant van de stad. Hoe ik dat weet? Door de acht meter hoge muur die de volkeren in dit land scheidt. Die muur, in diplomatieke termen ook Westoeverbarrière ge naamd, zorgt voor schaduw maar nog meer voor verbijstering. Er over heen klimmen kan niet. Hoewel, het kan wel maar je word vanuit wacht torens bekeken door Israëlische soldaten. Die lopen met wapens waarvan je hoopt dat ze niet tegen je gebruikt worden. De muur heeft doorgangen die voor een Palestijn niet makkelijk te passeren zijn; ze moeten er een vergunning voor heb ben en die zijn niet simpel te verkrij gen. Vaak wordt er alleen voor werk een uitzondering gemaakt, maar die vergunning is nooit langer dan een dag geldig. Dit deel van de Westoeverbarrière (elders is Israëlisch grondgebied van Palestijns grondgebied gescheiden door middel van hekwerk) loopt niet recht als de muren van onze huizen. Soms loopt de muur van betonnen platen in een lus, met voor de Pa lestijn als gevolg dat zijn voorma lige buurman bezoeken een kwestie is van tientallen kilometers reizen. Alsof je van Moerkapelle naar Ze venhuizen moet reizen via Gouda en Rotterdam. Volgens de Palestijnse lezing is dat de bedoeling van Israël: gemeenschappen uit elkaar drijven. De Israëli s zeggen dat de muur is bedoeld om het land en haar inwo ners te beschermen tegen Palestijn se terroristen. Zoals gezegd: twee tegensprekelijke waarheden liggen hier pal naast elkaar. Asgrijs beton is geen prettig uitzicht. De muur functioneert dan ook als galerie. Straatkunstenaars verzetten zich op deze manier tegen de muur. "Op een vreedzame manier", aldus Toine van Teeffelen, de Nederlan der die ons rondleidt langs de muur. Toine woont in de Palestijnse ge bieden en hij doet aan 'geweldloos verzet tegen de bezetting van de Palestijnse gebieden'. Met muziek, maar ook met het aankleden van de muur. Overal hangen posters met er varingen van Bethleheminwoners en -bezoekers. Indrukwekkend, maar vooral verwarrend dat volkeren op zo'n bizarre manier van elkaar wor den gescheiden - in hetzelfde land. Dinsdag 17 juli: Hebron Toch verbaast het zien van de muur me niet. Ik heb erover gele zen, ik maakte er een voorstelling van en daar verschilt de werkelijk heid weinig van. Vermoedelijk kom ik vandaag wel voor verrassing en verbazing te staan. We gaan naar Hebron, een stad met bovenal Pa lestijnse inwoners waar een groep (orthodoxe) Joodse kolonisten zich heeft gevestigd. "Het conflict in het klein", volgens Ghada, de Palestijnse die Palestine Link oprichtte. In He- bron bevindt zich de Grot van de Pa triarchen. Op deze heilige plek lig gen de aartsvaders Abraham, Izaak en Jakob volgens de overlevering begraven. Het idee bestaat dat het conflict tussen Israël en de Palestij- nen puur religieus is; moslims versus joden. Ik ben geneigd te zeggen dat dat vooral komt door de aanslagen, die vaak door extremisten van beide religies worden gepleegd. Het con flict is in mijn ogen meer een strijd tussen volkeren. Dat religie daarin echter een rol speelt, staat buiten kijf. Vandaar ook het belang van de stad Hebron, een religieuze broed- plek voor conflict. Per taxi rijden we het Arabische deel van Hebron - in het Arabisch Al Khalil genaamd - binnen en op een drukke plek stappen we uit. Het centrum van een Arabische stad verschilt weinig van mijn voor stelling. Veel toeterende auto's en marktkooplui. Kortom, een drukke bedoening. Niet ver bij ons vandaan lijkt de straat dood te lopen: de weg houdt op bij een bouwkeet. Daar achter ligt echter het Hebron dat wij gaan bezoeken. De bouwkeet blijkt een checkpoint. Het wordt bemand door twee twintigers. Puberjongens. Dolletjes maken is er niet bij; de jonge,,., kijken nors en dragen een mitrailleur. Ze zijn in dienst van het Israëlische leger en ze staan hier om de Joodse kolonisten in de stad te beschermen. Aan de andere kant van het check point galmt nog de Arabische stad. Maar hier staan we op Shehuda Street, vroeger een winkelstraat van het bruisende centrum van de Arabische stad. Van bruisen is geen sprake meer. Deze uitgestorven om geving lijkt een wild west tafereel: laat een strobaal meevoeren op de wind en je hebt het decor van een Lucky Lukestrip. Op de aquamarijn- blauwe deuren en luifels van de verlaten winkels is graffiti gespoten. Veel davidsterren, volgens de gids een teken om jewish property mee aan te duiden. Vreemd dat men in Nederland davidsterren als kwetsend ziet neem de graffiti-ophef in Nieu- werkerk van anderhalfjaar geleden terwijl degenen die erdoor gekwetst zouden moeten worden het teken in Israël gebruiken om hun gebied af te bakenen. Arabische winkeliers zijn hier niet meer. Verjaagd door Israël, zeggen de Arabieren. Vrijwillig ver trokken, zeggen de Israëli s. Hebron is grimmig. Alle ramen van huizen zijn voorzien van tralies om stenengooiers geen kans te bieden. Vlakbij de Grot van de Patriarchen is de weg opgesplitst: op de rechter helft mogen de Arabieren niet lopen. Dat is alleen voor Israëli s. Rechts zijn de joodse souvenirshops, op de linkerweghelft belagen Palestijnse jongetjes je met hun koopwaar. Als toerist voel ik me ongemakkelijk in deze surrealistische stad. Loop je dan met je spiegelreflexcamera en zonnebrand in je rugtas, terwijl de spanning tussen de inwoners net zo op je drukt als de zomerse hitte van het Midden-Oosten. Na een blik te hebben geworpen op de heilige plek lopen we terug rich ting de bouwkeet annex checkpoint. Onderweg raakt Ghada aan de praat met een Palestijnse vrouw. Ghada is een Nederlandse Palestijn en ze kent veel mensen hier op de Westelijke Jordaanoever, waar ze is opgegroeid en nog regelmatig komt.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Hart van Holland - Editie Zuidplas | 2012 | | pagina 16