LOPEN ALS NIEUWE UITDAGING
Secretaris
Herinneringen
■MM
Zeparokrant 2014 I Jubileumkrant 2004 - 2014
13
DIT JAAR DOET OOK LENIE VAN 'T WOUT VOOR DE TIENDE KEER MEE
MEE AAN DE ROPARUN. ALS SECRETARIS VAN TEAM ZEPARO WAS ZE
ER VANAF HET BEGIN BIJ OM NIET ALLEEN EEN SPORTIEVE PRESTATIE
NEER TE ZETTEN, MAAR OOK OM IN EEN VOORBEREIDENDE ROL
ACTIEF TE ZIJN ALS SECRETARIS. DIT JAAR GOOIT DE MOERKAPELSE
HET SPORTIEF GEZIEN OVER EEN ANDERE BOEG. VOOR HET EERST
ZAL ZE NIET ALS FIETSER, MAAR ALS RENNER AAN DE START
VERSCHIJNEN.
Door Erwin van 't Hof
Uit ervaring, opgedaan in de afgelopen negen jaar, weet Lenie dat
een renner het over het algemeen zwaarder heeft dan een fietser.
"Begrijp me niet verkeerd, van fietsen krijg je echt een harde kont,
maar de tocht lopend afleggen wordt over het algemeen als een
stuk moeilijker ervaren." De switch van fietser naar loper ziet Lenie
als een nieuwe uitdaging. "Ik heb de afgelopen jaren veel
hardgelopen en denk dat ik er nu klaar voor ben. Enkele maanden
geleden liep ik de 15 kilometer bruggenloop in Rotterdam en ik heb
geen last van blessures."
Haar aanstelling als secretaris van het team tien jaar geleden had
Lenie te danken aan haar ervaring als secretaris van onder meer
turnvereniging Tarzan. De loopster is nauw betrokken bij de
opstelling van het draaiboek voor de loop. "De sporters wisselen
elkaar steeds af en dat moet strak geregeld zijn. Als lopers en busjes
elkaar mislopen, kan dat leiden tot moeilijke situaties. De
ondersteunende organisatie moet ervoor zorgen dat alle lopers en
fietsers in principe hun hoofd op nul moeten kunnen zetten zodat ze
zich alleen kunnen focussen op de prestatie. Dat is al zwaar
genoeg."
Een strak draaiboek is dit jaar dan ook weer van cruciaal belang:
"We hebben alles weer tot op de puntjes uitgestippeld, maar
natuurlijk zal er soms snel geschakeld moeten worden als zich
onverwachte situaties aandienen." In de afgelopen periode als
fietser was Lenie soms nog wel met de organisatie bezig: "Ik ben
een keer om drie uur 's nachts uit mijn bed gehaald om een
probleem op te lossen." Gedurende de aankomende editie trekt zij
haar handen volledig af van de organisatie: "ledereen in team
Zeparo heeft altijd recht op inspraak, behalve tijdens de Roparun.
Dan is het vooraf gemaakte draaiboek de baas."
Van alle voorgaande edities die team Zeparo meedeed aan de
Roparun is de tweede haar het meest bijgebleven. "Toen ik voor de
eerste editie vertrok, was mijn vader er nog om mij uit te zwaaien.
Kort na het einde van de Roparun overleed hij aan kanker. Dat gaf
de tweede keer dat ik meedeed een-extra emotionele lading." Een
emotie die volgens Lenie ook bij een groot deel van de renners
wordt gevoeld bij het passeren van Daniel den Hoed, het ziekenhuis
voor kankerpatiëntenten in Rotterdam. "Als het mooi weer is, staan
de mensen soms met hun infuus in de hand langs de kant. Voor hen
doen we dit allemaal. Een prachtig, maar ook confronterend moment."
Gevraagd naar een mooie herinnering van haar afgelopen tochten
komt het beeld van de zonsopgang boven het Franse platteland
naar boven: "Toen ik daar fietste, met nog wat halve mistbanken
hangend boven de koolzaadvelden, werd ik me er heel bewust van
hoe nietig een mens eigenlijk is." De komende editie wil Lenie weer
genieten van dergelijke momenten. "Ik geef toe dat ik, zeker omdat
ik voor het eerst ga lopen, vast wel een beetje zenuwachtig aan de
start zal verschijnen maar ik zou deze bijzondere en dankbare
ervaring voor geen goud willen missen."
