Zeparokrant 2014 I Jubileumkrant 2004 2014 15 twaalf dertien graden Ik heb, tot mijn eigen verbazing, gewoon lekker geslapen. Iets wat mij in het verleden vaak niet lukte. Je gaat dus zaterdagavond om 21.00 uur naar bed en dat is geen normale bedtijd voor mij. Onze tweede etappe kwam eraan. Dwars door Bremen. Wij werden gewekt, maakten ons klaar en gingen naar de wisselplek op de route. Wat er kwam, geen team Zeparo. Bleek dat zij de wisselplaats al voorbij waren gelopen. Dit bleek uit het portofoon verkeer. De fietsers kwamen al terug en de lopers zaten in het busje. Wij reden hen tegemoet en konden zo ook weer verder. Een valse start voor onze tweede etappe. Als het verkeerd begint, volgt er vaak wel meer. Dit was hier ook het geval. In Bremen heb je een milieu zone. Hiervoor kan je een tijdelijke vergunning kopen om er door heen te rijden, maar dat zou weer af gaan van onze opbrengsten. Er was op de route kaart aangegeven dat er op een stukje van twee kilometer geen busje mocht rijden en was er in de vorm van een tekstwaarschuwing aangegeven dat er een stukje milieuzone van acht kilometer is waarvoor er een vergunning moest zijn. Dat stukje van twee kilometer werd opgevangen door een loper op de fiets mee te ne men en 1 fietser dan in het busje meegaat naar het volgende wisselpunt Het stukje van de milieuzone word opgevangen door twee lopers op de fiets mee te nemen en dat er dan twee fietsers in het busje gaan zitten. Hiermee al weer gauw 55,00 verdiend. Ik moest mijn fiets af staan en in het busje mee. Bij de wissel is het toen fout gegaan. In plaats van twee fietsers in de bus, gingen wij gewoon door met een loper en drie fietsers in de veronderstelling dat de milieuzone pas verder was. Terwijl wij weg waren kwam er ineens de melding via de portofoon dat het verkeerd ging. Omdat ik niet zo snel bij de portofoon kon komen om te antwoorden hij zat aan de binnenkant van mijn jas om beschermd te zijn tegen de regen meldde ik mij dat ik terug ging maar de laatste wisselplaats. De chauffeur dacht dat ik hem niet had gehoord en dat ik gewoon doorreed. Toen ik dus weer terug was, was daar niemand meer te vinden. Maar even via de telefoon gebeld en uiteindelijk, vijftien minuten later, weer vanaf dezelfde plaats verder gegaan. Nu wel met een kaartlezer, 1 loper op de weg en twee lopers op de fiets. Gelukkig dat wij dit op deze manier hebben gedaan. Als wij dit niet hadden gedaan, dan had die ene loper alleen het stuk van acht kilometer moeten lopen. Iets teveel van het goede. De nachttemperatuur was best fris. Hierdoor ga je je lichaam toch wat anders houden. Aan het eind van de etappe had ik het gevoel in mijn schouders van stijve spieren. Gelukkig kon de fysiotherapeut, nadat de lopers gemasseerd waren, mij even helpen. Wat adviezen gekregen om dit te voorkomen. Door het verkeerde begin en de vertra ging bij de wissel verloren wij iets van onze gewonnen tijd om eerder te finishen. Op sommige plekken was het zo ontzettend donker dat je de weg niet eens kon zien. De extra lampen op de fiets stralen ook niet verder dan een meter of zeven. Aan de hand van de GPS die wij bij ons hadden kon je zien hoe de weg verliep en wist je of je naar link, rechts of rechtdoor moest lopen. Ook deze etappe verliep verder gewoon goed. De overige etappes gewoon lekker uit gefietst en zoveel mogelijk genoten van wat we onderweg tegenkwamen. De derde etappe lekker gefietst in een shirt met korte mouwen daaronder wel een shirt met lange mouwen hoormaar in ieder geval geen trui en jas aan. Zonnebrilletje op, petje op tegen het verbranden. Gewoon lekker weertje. Na afloop van de vierde etappe had ik het gevoel alsof er twee scheermesjes in mijn schouderbladen zaten. Als je er al naar wees, deed het zeer. De spieren van het schouderblad waren behoorlijk dik en als je erop drukte schoot de pijn er door heen. Onze fysiotherapeut Louna komt uit Zuid Afrika, woont al geruime tijd in Nederland, en heeft een cursus gehad met Trig- gerpoints. Ik vroeg of zij mij weer even wilde helpen. Zij drukt dan op een bepaalde plaats op een spier, dat doet hooguit twee seconden even zeer, en daarna voel je de pijn gewoon wegvloeien. Het is heel bijzonder, maar na die behandeling voel je totaal geen pijn meer. Ik kon gewoon weer met mijn schouderbladen doen wat ik wilde en ik voelde geen centje pijn. Ook niet toen ik na de verplaatsing, en slaapje,'weer aan de laatste etappe mocht gaan beginnen. Ik heb haar weer enorm bedankt en haar gezegd dat zij zeker in mijn verslag vermeld gaat worden. Dan krijg je weer zo'n hele lieve glimlach van haar terug. Goud is zij waard voor ons team. Onze laatste etappe ging van Ede naar Leerdam, met als hoogtepunten de Grebbeberg en het mooie stukje van de Betuwe. Onze lopers zaten al uit te rekenen wie de gelukkige zou zijn. De eer viel te beurt aan onze beste loper Pieter bijnaam SpieterHij loopt met gemak een snelheid van zestien km per uur. Als onze "langzaamste" renner net is ingehaald door een andere groep, dan is het zijn sport om er keihard langs te lopen. Als laatste fietser zie je dan verbaasde gezichten van dat team. Ik leg dan maar uit dat wij helaas maar een loper van dit kaliber heb ben en dat het zonde zou zijn om deze thuis te laten. De Grebbeberg was voor hem. geen enkel probleem. Onze voorste fietser had moeite om hem net voor te blijven. We hadden afgesproken om ieder op zijn eigen tempo de berg te nemen. Binnen een tijdsverschil van twintig seconden waren de drie fietsers allemaal boven. Daar werd ook gelijk van loper gewisseld. Jammer genoeg was het geen zonnige dag en fietsten wij het laatste stuk naar Leerdam in een miezerige regen. Ons tweede team had de pech om in een wat hardere miezer, en uiteindelijk regen, te mogen lopen. Ik had niet meer de moed om deze laatste etappe mee te gaan fietsen. Ons basiskamp werd afgebroken, de vrachtwagencombinatie reed rechtstreeks naar Moerkapelle om daar alvast leeg gemaakt te worden. De bedden werden er weer uitgehaald, de keuken werd weer gedemonteerd en alle bagagetassen werden bij de laadklep verzameld. Onze groep werd naar de Slinge gebracht. Daar waren wij al om 1 115 uur en zagen net het eerste team daar lopen. Voorafgegaan door een motoragent werden zij begeleidt naar de Coolsingel. Ons team werd daar pas om 14.00 uur verwacht. Wat te doen. Het was geen lekker weer, het gras was drijfnat en om nu bijna drie uur in een busje te wachten. Laten we naar de McDonalds gaan. ledereen vond dit we een goed plan. Niet iedereen had natuurlijk geld bij zich en we besloten maar om een bon voor tien personen te maken. Gelukkig was het niet druk en hadden wij snel onze vette hap. Het was lekker warm daar binnen en je zag iedereen een beetje inzakken. Uiteindelijk kwam ons team om 14.25 uur op de Slinge. Gezamenlijk legden wij de laatste 8 kilometer weer af. Het regende al een tijdje behoorlijk. Bij de Daniel den Hoed Kliniek was het weer een groot feest. Er stonden geen bedden of patiënten met infuus buiten, maar je zag er wel verschillende lotgenoten staan die zich helemaal ka pot klapten voor iedere deelnemer. Om 15.07 uur finishten wij op de Wilhelminapier in Rotterdam. Bijna 48 uur later en anderhalf uur eerder dan verwacht. Vanaf de Wilhelminapier naar de Coolsingel gelopen en daar stonden weer verschil lende bekenden. Loes, Joke, Carin en zowaar ook weer Jeroen. Hij was speciaal uit Groningen gekomen om mij in te komen halen. Wat gaf dat weer een ontzettend warm gevoel. Hij moest daarna weer snel naar Amsterdam, maar alles paste geluk kig precies in elkaar. Jammer dat het zo regende. Hie.rdoor waren er stukken minder toeschouwers op de Coolsingel, maar de toeschouwers die er waren verdienen net zo'n waardering als de deelnemers. Zij staan daar ook maar in de kou en regen soms uren te wachten tot hun familieleden langs komen. Nadat wij door de enige echte Finish op de Coolsingel waren gelopen konden wij nog even met onze familieden praten. Daarna de fiets ophalen, naar de busjes en op weg naar Moerkapelle. Deze busjes reden door Zevenhui zen om de leenfietsen af te geven. Gelukkig kon ik ook uit stappen om mijn fiets thuis neer te zetten. Gelijk even droge kleren aantrekken, voor even douchen was er te weinig tijd, en ook naar Moerkapelle. Daar werden de bagagetassen, de zakken met wasgoed uitgedeeld aan diverse leden en het jaarlijkse afsluitpraatje werd gehouden. Uiteindelijk was ik om 1 8.30 uur weer thuis. Precies 64 uur nadat ik uit mijn bed was gekomen. Een hele ervaring rijker geworden en ook echt weer een gehele teamprestatie neergezet. Vandaag weer alles opgeruimd, de overgebleven aange broken etenswaren verdeeld de gesponsorde etenswaren die niet aan bederving onderhevig zijn weer terug gegeven aan de sponsoren en nu wachten op de evaluatie. Hier wordt ook aangegeven of wij volgend jaar weer gaan meedoen om dan onze tiende deelname vol te maken. Wat ij betreft wel en ik hoop dan ook volgend jaar weer een beroep op jullie te mogen doen om mijn donateur te worden. Hier kom ik dan natuurlijk begin volgend jaar wel op terug. Mijrr zevende Roparun zit er in ieder geval op en volgend jaar op 7 juni 2014 hoop ik toch wel met ons team weer aan de start te staan. Of dit in Parijs of Ham burg is?

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Hart van Holland - Editie Zuidplas | 2014 | | pagina 63