"HET GROEPSGEV
IS MET GEEN I
OELTI
PENT
jden:
E BES<
5 DE
DHRIJ
ROPARUN
VEN"
Jflfe
TEAM CAPTAIN
Lachen
Zeparokrant 2014 I Jubileumkrant 2004 - 2014
19
AAFKE HOOGMA, OOK WEL DE MOEDER VAN DE GROEP' GENOEMD, VERVULT DIT JAAR
VOOR DE TIENDE KEER HAAR ROL ALS TEAMCAPTAIN. VANUIT HET BASISKAMP ONDER
STEUNT ZIJ DE SPORTERS MET EEN LUISTEREND OOR EN HOUDT ZE IN DE GATEN OF
ALLES WEL VOLGENS PLAN VERLOOPT. DE MOERKAPELSE VERTELT OVER HAAR TAKEN
GEDURENDE DE ROPARUN, HET GROEPSGEVOEL EN WAAROM ZE AL ZOLANG ALS TEAM
ZEPARO BESTAAT, DE ROL VAN CAPTAIN VERVULT.
Door Erwin van 't Hof
Onderdeel zijn van de Roparun is voor Aafke al een decennium lang een bijzondere er
varing. "Elke keer dat we mee hebben gedaan was weer even uniek en kent zijn eigen
verhalen." Zo herinnert Aafke zich nog goed dat er een keer een jong meisje mee ging
als 'verzorgende ondersteuning' dat pas tijdens de run besefte voor welk doel er precies
werd gelopen: "Ze had niet lang daarvoor een van haar ouders verloren aan kanker.
Emoties die je dan samen deelt tijdens de run zijn soms moeilijk, maar tegelijkertijd
ook mooi. ledereen die onderdeel uitmaakt van het team staat op zijn of haar
eigen manier stil bij de gevolgen van die vreselijke ziekte." Bij Aafke domineert
de volgende gedachte:. "Het evenement volbrengen is misschien een zware
opgave, maar de deelnemers hebben, in tegenstelling tot de doelgroep van de
actie, nog een toekomst."
Dat er wordt ingespannen voor een beladen doel betekent niet dat Aafke constant
vol emoties haar rol als team captain vervult: "Bij de start van de Roparun in Parijs
sta ik altijd wel even met een brok in mijn keel. Dan komen de herinneringen van vrien
den, familie en kennissen die er niet meer zijn naar boven." Na de start gaat de knop
om bij de Moerkapelse: "Dan focus ik me op mijn taak. Als onverwachte problemen
zich aandienen wil ik die zo snel mogelijk oplossen." Ook de captain gaat er vanuit dat
ze dit jaar weer weinig zal slapen: "Je probeer zo af en toe even je ogen te sluiten om
helder te blijven, maar in principe sta ik constant.paraat. Kapot materiaal, blessures, of
erger, je moet overal voor klaar staan."
Onderweg wordt er naast het huilen en afzien ook ontzettend veel gelachen. "Elk jaar
nemen we een Dixie mee waarin mensen hun behoefte kunnen doen. Toen een deelne
mer van een ander team er een keer gebruik van maakte, zijn we met de aanhanger
waar het toilet op stond rondjes gaan rijden. Dat zijn grappige dingen." Volgens Aafke
ontstaat er gedurende de tocht een groepsgevoel dat met geen pen te beschrijven is:
"Het is een gevoel dat alleen diegenen die mee zijn gegaan echt kennen. Een prachtige
ervaring die wordt gedeeld doordat iedereen even hetzelfde doel nastreeft." Een groeps
gevoel dat na het overschrijden van de finish zo snel als het gekomen is weer verdwijnt:
"Zodra we in Rotterdam aangekomen zijn knuffel je elkaar, je zoent elkaar en voor je
het weet zit je weer thuis op de bank alsof er niets gebeurd is. De dagen na de Roparun
voelen altijd een beetje als een roes."
Tien jaar geleden begon de Moerkapelse bij gebrek aan een andere kandidaat met het
vervullen van haar rol als captain. "Er was toen een contract voor drie jaar met sponsors
vastgelegd, dat zou ik sowieso volmaken." Na die drie jaar wilde Aafke iemand
anders de kans geven om de rol van captain te vervullen. "Toen het moment daar was,
waren er geen andere gegadigden dus besloot ik het zelf te blijven doen." Zo is het de
afgelopen tien jaar elke drie jaar gegaan. "Elke keer weer voelde het als een dankbare
taak die ik niet voor mijzelf vervul, maar voor het team. Het gaat om de prestatie die
de sporters leveren." Hoe lang Aafke nog captain blijft durft ze niet te zeggen: "Elk jaar
kijken we weer als team of we meedoen en wordt de balans opgemaakt. Voorlopig wil
ik me nu volledig gaan focussen op de huidige editie. Dat is wat nu belangrijk is."
VAN
