'De burgerij heeft een monument opgericht'. "En zo is het"
"ledereen deed wat; het was geweldig"
HART VAN HOLLAND ZUIDPIAS 5 NOVEMBER 2014
11
Reüniecafé in jubilerend dorpshuis
Eerste beheerdersechtpaar Swanla roemt bereidwilligheid Zevenhuizenaren
Zevenhuizen Over wat er allemaal is gebeurd en ontstaan in Swanla zou je
een boek kunnen schrijven. Met de viering van het veertigjarig bestaan van
het dorpshuis is het tijd om dat alles in herinnering te roepen. Kortom, aan
gesprekstof geen tekort bij het reüniecafé van zaterdag 1 november, waar
oude en nieuwe bekenden hun hoofdstuk van dat Swanla-boek met elkaar
delen.
Pouw Hofman, dorpshuisman van het eerste uur, met zijn
knipselmap over Swanla.
Door Pepijn de Groot
Het verhaal van de oprichting van
het dorpshuis is er een waarvan de
bedenkers van de participatiesa
menleving zullen dromen. Een groep
Zevenhuizenaren, waaronder Pouw
Hofman, kwam met het idee voor
een dorpshuis. "Omdat er niks was.
Wij wilden een plek waar mensen
elkaar konden ontmoeten. Buiten
de kerk, een algemeen honk. De
gemeente werkte in het begin niet
mee, daar wilde men eerst zien of
het ons ernst was."
Toen kwamen de ludieke acties,
waaronder het ophalen van flessen
en het verkopen van loten. Hofman,
bestuurslid van het eerste uur, vertelt
grijnzend: "Ik zeg altijd: ik had beter
een uur kunnen overwerken, want
in verhouding met de tijd die erin
gestoken werd brachten die flessen
geen duppie op. Maar iedereen be
waarde z'n flessen. De mensen za
gen: die flessenophalers, onder wie
ook Johan de Ruiter, doen dit niet
voor niks! Die willen iets bereiken!"
Dat drong ook bij de gemeente door
en het dorpshuis kon terecht in de
oude huishoudschool aan de Bur
gemeester Klinkhamerweg. Hofman
fronst - "ik had liever een nieuw
dorpshuis gezien" - maar het sloeg
aan. "Swanla draaide op vrijwil
ligers. ledereen droeg een steen
tje bij. Ten tijde van de oprichting
kwam de Commissaris van de Ko
ningin, Maarten Vrolijk, langs." Hof
man loopt naar de katheder waar
zijn knipselmap ligt en wijst op een
krantenkop. "Kijk, dit heeft-ie ge
zegd. "De burgerij heeft een monu
ment opgericht." En zo is het."
Sleutelfiguren
Die sleutelfiguren uit de burgerij
worden geëerd tijdens de toespraken
in de foyer van het dorpshuis. Zodra
namen als Wim Visser ('de man van
de sport') en penningmeester Bou
Nobel vallen, klinkt er applaus - zo
ook als wethouder Rik van Wouden
berg een cheque van driehonderd
euro schenkt namens de gemeente.
De successen van 'de volleyba', die
brand van 1992: onder een sappie
en een sateetje in de theaterzaal
halen vrijwilligers van toen en nu
herinneringen op. "Ik kwam net uit
Rijswijk hier wonen toen ik vrijwil
liger werd", vertelt Ineke Kreeft, die
aan tafel zit met Herman en Nel
Voorn en Ben en Mieke Verschoor.
"Het dorp zelf heeft ervoor gezorgd
dat ik nooit heimwee had, maar
Swanla speelt daarin een grote rol.
Het was een en al saamhorigheid!"
Haar tafelgenoten knikken. "Het
maakte voor de gezelligheid niet uit
met wie je werkte. Men stak elkaar
aan met enthousiasme", aldus Ben
Verschoor.
Verbondenheid
De vrijwilligers van toen zijn niet al
lemaal actief meer, maar 'het blijft
ons dorpshuis'. Ook Pouw Hofman,
die al vijftien jaar in Ommoord
woont, voelt nog steeds verbonden
heid met Zevenhuizen en Swanla.
Hij is blij om oude bekenden te zien,
onder wie mevrouw Den Braber. Zij
klopt Hofman op de schouder. "Er
komen zo veel herinneringen bo
ven", zegt ze en houdt haar duim
en wijsvinger een klein stukje uit
elkaar, "en dan is er nog maar zo'n
beetje verteld."
Spelen met Lego is fijn, vond ook de jeugd ruim dertig jaar geleden al.
Zevenhuizen - 'We hebben veel
dorpshuizen in Nederland gezien,
maar nergens werkten zoveel vrij
willigers als bij Swanla.Beheerder
sechtpaar Arie (70) en Luc (67) Eriks
kwam in 1976 vanuit Den Helder
naar Zevenhuizen om het in 1974
door bewoners opgezette dorpshuis
te gaan exploiteren. 'We misten de
zee, de dijk en de frisse lucht, maar
kregen er iets leuks voor terug: we
kwamen tussen heel veel enthousi
aste mensen terecht."
Door Judith Rikken
Als ouders van twee jonge kinde
ren, en werkzaam als beheerders
in dienst van de marine, besloten
Arie en Luc Eriks het verpauperende
Den Helder achter zich te laten en
in de Randstad vergelijkbaar werk
te zoeken. Dat vonden ze in Zeven
huizen. Het was even wennen in de
nieuwe woon- en werkomgeving.
Luc: "Mensen liepen hier in korte
broeken. Wij hadden geen zomer
kleren. In Den Helder waaide het
altijd hard."
Veel tijd om te settelen en accli
matiseren was er niet. Het dorps
huis runnen was aanpoten, vanaf
het eerste moment. "We hebben
onze spullen in ons huis in de Ro
zenstraat gezet en zijn meteen aan
het werk gegaan. In Swanla was
een verbouwing gaande, de sporthal
was in aanbouw en er was nog geen
keuken. In de Bruine Zaal moest nog
vloerbedekking worden gelegd."
"Nog geen twee weken nadat we
waren binnengestapt, kregen we de
vuurdoop. De Rotary wilde bij ons
een feest geven. Er was niets, we
moesten improviseren tot en met.
Gelukkig was er veel bereidwillig
heid. Op de zaterdagochtend voor
het feest werden er om acht uur
een vaatwasser, een koelkast en een
kookplaat naar binnen gebracht.
Op de tafels stonden opeens vijftig
vaasjes met bloemen, ledereen deed
wat; het was geweldig."
In Swanla werd het drukker en druk
ker. "Door mond-op-mondreclame
kreeg men door wat er allemaal mo
gelijk was. De ruimtes werden vaak
drie keer op een dag gebruikt. Waar
's ochtends de peuterspeelzaal was,
kwam er om half vier een gitaarle
raar lesgeven en stond er om zeven
uur 's avonds een koor te zingen. Op
een gegeven moment was zelfs ons
kantoor in gebruik."
Aan vrijwilligers was er nooit een
gebrek. "Op een goed moment had
den we er 125 op een lijst staan.
Moesten er voor de zomervakantie
een paar honderd oranje stapelstoe-
len schoon gespoten worden; geen
probleem. Was er een probleem met
de verwarming; dan lagen de vrij
willigers op zaterdagochtend onder
de vloer van de oude huishoud
school in de blubber aan de buizen
te sleutelen."
John Lanting
Tot de hoogtepunten uit zijn Swan-
la-tijd behoort voor Arie de Lego
wedstrijd die ze organiseerden ter
gelegenheid van het eerste lustrum
van het dorpshuis. "Nu zijn er vaak
van die wedstrijden, maar toen be
stond dat helemaal niet." Luc: "We
hebben er een paar honderd kilo
blokjes uit Denemarken voor laten
komen." En er was het Midzomerbal:
"Een feest dat duurde tot vier uur.
Om half zes 's ochtends waren we
klaar met opruimen en zijn we met
een groep vrijwilligers doorgelopen
naar de Nacht van Zevenhuizen, een
zeilevenement op de Rotte."
Begin jaren tachtig moet het vol
gens Arie geweest zijn dat John
Lanting met zijn Theater van de Lach
naar Swanla kwam. Arie: "Lanting
woonde toen aan de Wollefoppen-
weg en deed in het dorpshuis aan
jazz-ballet voor zijn conditie. Wij
hebben toen kans gezien om hem
over te halen om bij ons een try-
out te houden. Hij kwam met twee
trucks aan decor, geluid en licht. Het
opbouwen en repeteren kostte twee
dagen. Ik meen dat we 500 stoelen
hadden; totaal afgeladen was het.
Voor die tijd was het voor het dorp
een geweldige belevenis."
Arie en Luc Eriks bleven het dorps
huis bestieren tot 1985. Terwijl Luc
nog een jaar bleef om de nieuwe
beheerder in te werken, vertrok Arie
naar een cultureel centrum in Gou
da. In het dorpshuis zijn ze daarna
niet vaak meer geweest. "We zaten
niet bij een vereniging. Uitgaan de
den we buiten het dorp. Bij de reü
nie waren we natuurlijk wel."
Terug naar Den Helder hoeven Arie
en Luc nu niet meer. 'We zijn er na
ons pensioen een weekje met de ca
ravan gaan staan. Maar nee, het is
zó verpauperd. Het is goed geweest
dat we het gedaan hebben zoals we
het gedaan hebben.'
Luc en Arie Eriks met het kwartetspel dat werd uitgegeven ter gelegenheid
van het tienjarig bestaan van Swanla.
