"Ms het crövw is iedereen
één in het dorp"
"Over doodgm wordt Kiet gespróken
Ömdti we er nog hmg Kiet huk toe zijn"
Zevenhuizen zeventil: Letty, Rift, Htmit, geertje, (Jó, Airic en UcKtjerie
1
HART VAN HOLLAND ZUIDPLAS 24 DECEMBER 2014
23
Zevenhuizen - De Golden Girls van Zevenhuizen zijn een
dorpse bezienswaardigheid, maar wellicht meer nog een
inspiratiebron. Zeven alleenstaande dames die het café ver
kiezen boven de geraniums. Allemaal zo rond de tachtig jaar
en elke week met elkaar op stap. "Omdat iedereen opgewekt
is hebben we steun aan elkaar. Dat positivisme helpt als het
tegenzit."
Door Pepijn de Groot
Links, aan het raam, schuift Anja
Mastenbroek van café Hof van
Holland tafels bij elkaar. "Dit is
hun vaste plek." Letty Abbekerk,
Rita Dekker, Hennie Voorbrood,
daar staan de dames - 'Gol
den Girls' zoals Mastenbroek ze
noemt - symbool voor. Bijna alle
maal zijn ze weduwe en enkelen
van hen zijn al dik in de tachtig,
Grijnzend: "De vorige keer ben ik
bij Rita op de bank in slaap geval
len!"
Eetclubje
Als eetclubje begon het, vijftien
jaar geleden. "Op een donder
dagavond zag ik Adrie de winkel
sluiten terwijl ik met mijn man op
weg was naar de Italiaan", vertelt
Voorbrood. "Adrie moest nog ko-
Geertje Wiggers, Jo Scheffers,
Adrie Benning en Leentjerie
Vente komen iets drinken op
zondagmiddag. Als de dames
zijn aangeschoven, vergeet je de
regenachtige decemberdag. Ge
lach stijgt op, zo ook de glazen.
Er wordt getoost. "Dat we hier
over tien jaar nog maar mogen
zitten", wenst Abbekerk.
Optimisme en opgewektheid,
maar achter de geraniums zitten:
ho maar. "Daar zijn we de types
niet voor", stelt Voorbrood.
Haar tafelgenoten knikken in
stemmend. "Als je zo oud bent en
je kunt nog leuke dingen doen,
moet je dat ook doen, samen",
zegt Scheffers. Sporten, reizen,
een kaartje leggen. "Ik kaart niet
mee hoor", fluistert Abbekerk.
ken en ik zei: 'Nu nog? Ga lekker
met ons mee, eten bij de Italiaan.'
Zo is er een eetclubje ontstaan en
elke donderdag gaan we met een
groepje uit eten, vaak op dorp. Na
vijftien jaar ben je een bekend
gezicht in de horeca. We krijgen
tegenwoordig een zoen als we
binnenkomen, haha."
Het is niet zo dat de dames on
bekenden van elkaar waren voor
het eetclubje ontstond. De mees
ten wonen vijftig tot zestig jaar
in Zevenhuizen, soms met on
derbreking, en waren actief in
verenigingsleven en in de mid
denstand. Scheffers woonde een
tijdlang in Zoetermeer, tot haar
man overleed. "Met Zoetermeer
had ik niks, met Zevenhuizen wel.
Als het erom gaat, is iedereen één
in het dorp."
Voorbeeldvrouwen
De Golden Girls trekken veel be
kijks in het dorp. Wiggers, die in
het pand van Hof van Holland ooit
een café pachtte, vertelt: "Als ik
in de supermarkt bij de kassa sta,
wordt me vaak gevraagd: 'En, waar
gaan de dames vanavond eten?'
Het spreekt tot de verbeelding.
Ook horen we vaak van jonkies:
als wij later oud zijn, willen we
net zo in het leven staan." Voor
brood haakt in: "Met Koningsdag
zaten we hier een oranjebittertje
te drinken op het terras toen een
man een foto van ons kwam ma
ken. Hij vond het een leuk gezicht,
zei hij, die dames op een rij."
"We staan wel erg vaak met ge
vulde glazen op de foto", merkt
Dekker op en van de tafel stijgt
gelach op. Wie de grappenma
ker van het stel is? Dekker wijst
Voorbrood aan en Voorbrood
Dekker. Benning: "Lief en leed
delen we, maar we maken vooral
lol. We zeggen wel eens: als het
over ziek zijn gaat, mag het vijf
minuten duren - daarna moet
het weer over positieve dingen
gaan." Dekker knikt. "Omdat ie
dereen zo opgewekt is hebben
we steun aan elkaar. Dat positi
visme helpt je er bovenop als het
tegenzit."
Niks klagen!
Gezien de malaise in de wereld en
wat de Golden Girls meegemaakt
hebben, zouden ze ook kunnen
klagen. "Wat schiet je daar mee
op?", vraagt Dekker retorisch. "Als
ik het journaal kijk, raken die pro
blemen me, maar die mensen zijn
er niet mee geholpen als ik huil.
Dan probeer ik er liever hier iets
moois van te maken."
Nee, klagen is niks voor de Gol
den Girls. "Met het ouder worden
komen helaas ook de lichamelijke
klachten", zegt Vente. "Ik kijk met
heimwee terug naar de tijd dat ik
nog langs de Rotte kon wande
len." Benning: "Klopt, ik kan me er
ook aan ergeren als ik in de super
markt langzamer loop dan ieder
een. Dat ik niet meer kan fietsen
vind ik ook verschrikkelijk."
Ondanks de verminderende mobi
liteit gaan de dames gewoon op
reis. In mei naar Oldenzaal, bij
voorbeeld. "Dan gaan we gewoon
naast een jonge man zitten in de
trein," zegt Benning, "zodat 'ie
onze koffers kan sjouwen als we
uitstappen."
Positief denken is de sleutel,
menen de dames. "Over dood
gaan wordt niet gesproken", zegt
Scheffers. "Omdat we er nog lang
niet aan toe zijn!", vult Wiggers
aan. Dat positieve denken zou
den meer mensen moeten doen,
meent Abbekerk. "Neem dat nu
maar van me aan, je kunt echt
wel wat leren van deze oude
vrouwen."
