"Natimrli jk zorgen wc vóór eikaars
kinderen als er iets gebeurt"
HART VAN HOLLAND ZUIDPLAS 24 DECEMBER 2014
35
Nesselande - Het was een mooie augustusdag, de zon
scheen, de kinderen speelden buiten. Onder de hoede van
hun 'omie' waren Fleur (4) en Pepijn (2) thuis gebleven in
Nesselande, terwijl hun vaderen moeder in de auto op weg
waren gegaan naar de bruiloft van een familielid in de
Betuwe. Een klap op de A2 veranderde alles. Hun nieuwe
mama schreef er een boek over.
"U
a
Door Judith Rikken
Vader Hans en moeder Denise
kwamen nooit op het huwelijks
feest in de buurt van Tiel aan, en
keerden ook niet meer terug naar
Nesselande. Hun zoontje had het
nieuws de volgende ochtend voor
kennisgeving aangenomen. Snel
was hij weer met zijn neus in de
speelgoedkist gedoken. Zijn zus
was naar buiten gegaan en had
heel eenvoudig tegen de andere
kinderen op straat gezegd: 'Mijn
papa en mama komen nooit meer
thuis'.
Het waren de laatste dagen van
de zomervakantie. De deuren
van basisschool Passé Partout
waar kleuter Fleur - haar naam
en die van haar broertje zijn ge
fingeerd - een halfjaar daarvoor
was begonnen, waren nog geslo
ten. Fleur is er niet meer terug
geweest. Een dag na de crematie
van haar ouders verhuisden zij
en Pepijn naar het gezin van hun
tante in de Betuwe. Ze begon het
schooljaar op een andere school,
een nieuw leven was begonnen.
Borrel
Het verhaal van Fleur en Pepijn
uit Nesselande, die in de zomer
van 2011 wees werden, is te le
zen in een boek dat hun 'nieuwe
mama' Josje Kershaw (37) samen
met Miranda van Heesch (48) -
moeder van een geadopteerde
dochter en aangetrouwde tante
van Kershaw- heeft geschreven.
Méér dan het verhaal van de kin
deren, is het boek het relaas van
de jonge moeder, die met een
eigen spruit van nog geen één
jaar én vijf weken zwanger van
de tweede, opeens de twee kin
deren van haar broer erbij krijgt
en haar droom van een toekomst
in het buitenland aan diggelen
ziet vallen.
"Bij een borrel hadden mijn man
Freek en ik het ooit besproken
met mijn broer en zijn vrouw.
Hans en ik waren echte maatjes,
Denise was een van mijn beste
vriendinnen, dus het was zo lo
gisch. 'Ja hoor, natuurlijk zorgen
we voor eikaars kinderen als er
iets gebeurt'. En zo hebben we
het ook vastgelegd. Er niet van
uitgaand dat het ooit waarheid
zou worden."
Het nieuws van het ongeluk be
reikte Kershaw en de rest van de
verzamelde familie op de huwe
lijksdag van Miranda van Heesch
rond half vier. Het onderbuikge-
voel dat er iets ergs gebeurd was,
was er al vroeger op de middag.
"Je weet dat er iets niet klopt.
Ze waren altijd op tijd." Voor het
kersverse echtpaar en de brui
loftsgasten veranderde wat een
feestelijke dag had moeten wor
den, in een drama. Ruimte voor
rouw heeft Kershaw in die eerste
uren, dagen, weken, maanden
en misschien wel jaren niet ge
had. "We wisten wat ons te doen
stond, maar hebben gewacht
per dag vol en hing eens - drie
jaar oud - op zijn kop boven uit
het raam. Toen heb ik hem een
enkele keer met een touwtje aan
zijn bed vastgemaakt." Kers
haw voelde zich afgewezen. "Je
denkt: ik geef je liefde, ik zorg
voor je en het enige dat ik krijg,
is stank voor dank."
Door de omgeving voelde ze
zich vaak niet gesteund, "leder
een kijkt altijd naar de kinderen,
maar voor een nieuwe ouder is
ger dan de tijden dat we in een
emotioneel wak liggen."
De oplossing voor de problemen
vonden de nieuwe mama's vooral
in het bieden van structuur. Zo
ver mogelijk doorgevoerd. "Op
een feestje hoeven Miranda en ik
elkaar tegen vijf uur maar even
aan te kijken om te weten dat
het tijd is om de tafel te dekken.
Veel mensen denken: je kunt toch
wel een keertje van het patroon
afwijken? Nee, dat kan dus niet."
op het moment dat de notaris
officieel vroeg: willen jullie de
voogdij op je nemen? Vervolgens
stort je je op de praktische zaken.
Er moesten behangetjes wor
den uitgezocht voor de nieuwe
kinderkamers en zoveel andere
dingen worden geregeld. Met de
beste bedoelingen zijn we naar
huis gegaan. Als iemand me in
die eerste week maar had verteld
dat wij niet zomaar zouden wor
den geaccepteerd."
Wanhoop
Met hun gedrag dreven de kin
deren, en in eerste instantie met
name de jongste, hun nieuwe
ouders tot wanhoop. "Vanaf dag
één heeft Pepijn zich op alle mo
gelijke manieren van ons afgezet.
Hij smeerde de badkamer vol met
poep, spuugde meerdere emmers
Miranda van Heesch en Josje Kershaw: "Een keer van het patroon afwijken
Nee, dat kan niet."
het ook verschrikkelijk moeilijk,
ledereen heeft een mening over
hoe je het aan moet pakken.
De grootste fout die de buiten
wereld maakt, is het kind zielig
noemen. Ze hebben iets heel
verdrietigs meegemaakt, ja,
maar dat geeft hen geen vrijbrief
om het gedrag te vertonen, dat
vooral Pepijn liet zien. Bij zijn zus
kwam dat pas later."
Pas na een aantal, niet altijd
positieve, ervaringen met hulp
verleners, kwam Kershaw in
aanraking met Utrechtse trau-
matologen die haar de erkenning
gaven die ze nodig had. En het
besef dat ze eerst zelf moest ver
anderen om het gedrag van haar
kinderen positief te kunnen be-
invloeden.
Kershaw weet dat ze niet alleen
is en denkt dat veel mensen hun
vergelijkbare verhaal niet durven
te vertellen. "Want dat verhaal is
niet fraai. Je moet zo flink zijn
om toe te geven dat het je zelf
niet lukt, met de billen bloot, en
durven vragen om ondersteu
ning." Met Miranda van Heesch,
die moeder is van een adoptie
kind met hechtingsproblemen,
richtte Kershaw de stichting Mijn
nieuwe mama op. Hun verhaal,
opgetekend door auteur Evelien
Baks, draagt dezelfde titel.
Structuur
De rust is in de huizen van Kers
haw en Van Heesch inmiddels
teruggekeerd. "Al moeten de kin
deren er elke dag keihard voor
knokken om hun emoties steeds
in het juiste laatje in hun hoofd
op te bergen. Ach, ieder huisje
heeft z'n kruisje, en de perioden
dat het goed gaat duren nu lan-
Al gaat het goed nu met de kin
deren, de balans is wankel, zegt
Van Heesch. "In vakanties, als de
structuur wegvalt, moet ik mijn
dochter Noa weer een paar keer
per nacht van de gang plukken."
Pepijn - nu vijfjaar oud - is en
blijft volgens Kershaw een kopie
van zijn vader, een bijzonder ei
gengereid mens. De hechting is
volgens zijn nieuwe mama goed
op gang gekomen. "Dat is mijn
beloning. Wat hij laatst zei, deed
me erg goed: 'Mama en papa
zitten op het mooiste plekje in
mijn hart. Maar jullie mogen er
nu naast zitten'. Ik hoop en denk
dat Fleur op een gegeven mo
ment ook iets van die strekking
zal zeggen."
Over het gemis van biologische
ouders mag altijd worden ge
praat. "Dat kan ook tussen de
aardappels en de groenten door.
Met de verjaardagen van Hans
en Denise rijden we altijd naar
de herdenkingsplek in Rotter
dam en eten we pizza. Pas twee
jaar na het ongeluk zijn we voor
het eerst weer in Nesselande ge
weest. Fleur herkende wel iets
van de routes die ze er heeft ge
lopen, maar wist haar huisnum
mer bijvoorbeeld niet meer."
"Wat er allemaal gebeurd is,
heeft me uiteindelijk verrijkt als
mens. Ik heb geleerd te kijken
naar wat echt belangrijk is. En
dat zijn niet die nieuwe schoe
nen van driehonderd euro. Zo
lang je maar naar elkaar blijft kij
ken, kun je veel aan. En lol staat
nog steeds hoog in het vaandel."
Meer informatie:
www.mijnnieuwemama.nl
