HOUT, ZONDAG 29 JOL II? RWIJS. N°. 209. - z jsr nooteist,. WEBKBUD VOOR DE KRIMPENER-. ALBL^SER- EN LOPIKERWAAR1) EN OMSTREKEN. Leven en laten Leven. door hen alle kringen J ct GorinchetH. der Tweede eer agt geworden. w. DOORN. SE. Kamer eene ge- -H. en 's Gr. c. s. oerwaard. Deze Courant wordt geregeld iederen Zaterdag-middag Verzonden. Prijs: vqor Schoonhoven per driemaanden ƒ0,70. Franco per post door het geheele rjjk 0,80. Prijs der Advertentiën Van 1 tot 5 regels ƒ0.50. Iedere regel meer 0,10. Groote letters naar plaatsruimte. Inzen ding franco, en uiterlyk tot Zaterdags-voormiddags ten 10 ure. ie tijdelijke zege- door de schoone smmscn coürint 1 .'m.-,. 51 taml t* ,V4J 1'. l.Rüh.BUi.’ó D H jen hebben ondcr- te makenen dat ii werden, bereikt ve partijde nooit bos het vereischte en vereenigen, en S. W. N. V. ier a. s. in Brussel heb ik gemeend geven, dat ik in LETISCHB en IOLBI8BK ul al vestigen op den Boezenudagel lam. udie in de hoogere 0 Conservatoir setting daarvan om b Transcbe richting in aanvoeren als een bs tijds DOOR REISJES” ng te willen brengen. ;e vereerend zijn van ig uitnoodigingen te m nader te regelen ming of wel aan die worden. Voor les- ach daarvoor eenige erder bericht moeten imogelijk te worden, in Rotterdam zijn KBIJZBR, »rés in de Muziek. ngén vereerend voor- om de leerlingen bij ziek, in vreemde i, om het reeds ge ngen in die talen te honden, zal des gen voldaan worden. W*> i Noataa, SeboonhoVM. l in herstemming n de liberale partij erstemming komt, van vroeger toch hage zal uit deze bijna op de helft ons schrijven het t van het grootste loge men het met t door het conse- ionaire partij moet is dien strijd aan gevallen, want er jne beginselen uit dutionaire partij en te te doen met eene iven en dood. Die een te sluiten en /oorkomen dat aan afstemmen, omdat lotheid. irlij, maar omdat willen verschaffen Gouda te stem- protesteeren 'kenwordt by amer in hot (4250) der tegenwoordige regeering, heeft namelijk be paald, dat burgerlijke begrafenissen voortaan moe ten plaats hebben des zomers *s morgens vóór 6 en des winters voor 7 uren en daarbij den koristen weg van het sterfhuis naar de begraaf plaats moet gevolgd worden. Deze maatregel zou ten doel hebben revolutionaire demonstraties te voorkomen, doch strekt werkelijk alleen om die genen, die van geen kerkelijk ceremonieel ge diend willen zijn of tot geen der erkende kerk genootschappen behooren, smaad aan te doen. Het overlijden van den afgevaardigde Brousse gaf meer bepaald tot deze interpellatie aanlei ding. Deze had bij testament bepaaldbehalve dat een groot gedeelte van zijn vermogen ten bate der armen zou worden aangewend, ook dat zijne begrafenis op zuiver burgerlijke wijze zou plaats hebben. De deputatie uit de Kamer met den vice-president de Gpulan aan het hoofdhad, zoodra haar bl^k dat geen priester tegenwoordig wasgeweigerd den begrafenisstoet op de gebrui kelijke wijze te begeleiden en ook aan het peleton soldaten verboden, daarbij de gebruikelijke mili taire eer te bewijzen. De interpellatie werd door een lid der gematigde Linkerzijde ingeleid en door verschillende anderen ondersteund, opgrond dat de vrijheid van geweten en van godsdienst hierbij op het spel waren. Deze beschuldiging wierp de regeering van zich door het betoog dat het een bijzonderen maatregel gold voor de stad Lyon, waar burgerlijke begrafenissen in den regel politieke schandalen ten doel hadden en middelen waren tot het aanwakkeren van revolutionaire denkbeelden. Het verbod om bij de begrafe nisplechtigheid van een afgevaardigde de door de wet voorgeschreven militaire eer te bewijzen werd door een afgevaardigde verdedigd op grond van de wet die voorschrijft, dat de soldaten het lijk eerst naar de kerk, daarna naar het kerk hof moeten begeleiden, en dus bij eene bur gerlijke begrafenis niet behoorlijk kon uitgevoerd worden; een betoog dat door de meerderheid werd toegejuicht. Nadat de regeering getracht had deze zaak zoo goed ’t ging los te maken van de quaestie van gewetens- en godsdienst vrijheid, werd ten slotte eene ook door haar goedgekeurde motie aangenomen: vDe verga dering, overwegende dat de beginselen van vrij heid van geweten en van eeredienst steeds door haar geëerbiedigd, niet bij deze zaak betrokken zijn, en zich vereenigende met het gevoelen der regeering, gaat over tot de orde van den dag.” De Univer», een UltramonUansch dagblad, deze zaak besprekende en in bescherming ne mende, kondigt nog meer dergelijke maatregelen aan en zegt dat de handhaving der nnoreele orde,” door deze regeering bij haar programma vooropgesteld, beteekent: het in toepassing bren gen van de bepalingen van den syllabus. Hiermede in verband verkrijgt net bericht, dat de Fransche regeering evenals de Oosten- rijksche een protest zou hebben ingediend tegen de bekende Italiaauschö kloosterwet, wel eenige waarschijnlijkheid. Deze wet, ook door den Senaat met groote meerderheid goedgekeurd, is sedert door den Koning bekrachtigd, terwijl de Paus een uitvoerig protest daartegen in ge reedheid brengt en, naar men wil, voornemens is alle i die tot de totstandkoming dezer wet hebben medegewerkt in d n ban te doen. Een oogenblik was er grond tot de verwachting dat het Ministerie de aanneming dezer wet met lang zou o erleven. De financiëele ontwerpen van Minister Sella, ten doel hebbende da openbare middelen met 30 millioen te vermeerderenwer den door de overgroote meerderheid der Kamer met voldoende gerechtvaardigd geacht, en dreig den een oorzaak te zullen worden tot aftreding van het tegenwoordige Kabinet, Na veel gekib bel, en nadat de regeering verklaard had van de beslissing der Kamer eene Kabinetsquaestit| te maken, werd voorloopig overeengekomen tot de behandeling over te gaan, met uitzondering van een paar ontwerpen, die tot bet najaar-uit gesteld werden. Na het vertrek van de Russische Keizerin is vinden teren. Maar reeds is de aandacht der Vergadering van deze zaak weder afgewend door een nieuw decreet van den prefect-maire te Lyondat tot eene interpellatie in de Kamer aanleiding gaf. Deze ambtenaar, een man geheel voor het hart heftige beroeringendan zouden wij toch een onbestemd gevoel van naderenden strijd niet kunnen' onderdrukken. Licht en vrijheid! is de kreet die allerwege wordt uitgegalmd, ook door hen, die niets liever zouden willen dan boeien smeden van hecht metaal, voor an deren wel te verstaan. In dat gewoel en ge worstel hebben wij behoefte aan mannen van doorzicht en karakter; zijn zij onze tegenstan ders wij zullen ze onbevreesd te gemoet trek ken; willen zij onze gelederen aanvoeren, voorwaarts dan, mits zij het waardig zijn! Meent gij, lezers! dat bovenstaande ontboe zeming mij in de pen is gestortdoor de her inneringen aan den jongsten verkiezingsstrijd, die in uw omgeving zulk een merkwaardigen loop nam, dan antwoord ik: ’t Kon wel zijn. Mocht gij van oordeel zijndat zij ook toe passelijk is op kerkelijke toestanden in ons va derland en elders, dan wil ik zulks niet tegen- jpreken. ’t Wordt echter tijd, dat wij weder afdalen Xot de lagere sfeeren der gewone alledaagschheid. En wanneer ge met mij van oordeel zijt, dat ook dtór het //leven en laten leven” heel dik wijls verkeerd wordt toegepast, dan stel ik u een kleine wijziging in die uitdrukking voor, die haar misschien een weinjg meer bruikbaar zal maken. ’-De echte Welwillendheid bestaat niet daarin, dat wij onzen broeder, heel passief, laten leven wij moeten te zijnen behoeve actief optreden, en hem doen leven. Geschiedde dit allerwege, bij elke gelegenheid, door ieder hoe geheel anders zou 3e menschen wereld er uitzien! Zeker behoefden wij dan niet ons met hand en tand in te spannen, oin^zell te leven, want,dat kwam welzonder dat wij er ons byzondere moeite om gaven. Dat beginsel kan de Grondwet worden van het maatschappelijk verkeer, indien wij, ieder voor zichhet ten spoedigste in toepassing gaan brengen. Wij moeten niet wachten, totdat een ander ons het voorbeeld geeft want dan kou bet wel wat al te lang duren. Wie helpt een handje? Doen leven en daardoor leven dat wórde weldra de leuze van allen I He. BUITENLAND. OVERZICHT. Nadat de commissie uit de Nationale Verga dering van Frankrijk, ten gunste van het verzoek van den Minister geadviseerd had, om de afgevaardigde Rancwegens deelneming aan de Commune, alsnog in staat van beschuldiging te stellenheeft deze zich wijselijk uit de voeten gemaakt, ten einde eene preventieve gevangen schap te voorkomen. Met groote meerderheid heeft de vergadering zich daarop met dat ad vies der commissie veteenigd, nadat de regeering naar men wil eerst in vertrouwen aan den heer Thiersdaarnabij de openbare beraadslaging, aan de vergadering de verzekering had gegeven, dat het verzoek m geenen deele ten doel had Thiers of diens regeering te treffen, dat alle politiek daaraan geheel vreemd was en alleen het beginsel van gelijk recht tegenover allen haar geleid had. Een voorstel om alsnog het advies in te winnen van som uige leden van den krijgs raad, die indertijd tot de vrijspraak van Rinc had medegewerkt, werd verworpen. Niettegenstaande de verklaring der regeering, dat de politiek aan deze zaak geheel vreemd is schijnt zij zich niet geroepen te gevoelen om te beletten dat zelfs de officieuse organen voort gaan aan deze vervolging wel degelijk eene po litieke beteekenis te geven en daarin aanleiding vinden van Thiers op de laagste wijze te belas- waardige transactie te constateerendie zich niet tracht te verontschuldigen met de bewuste spreek wijze. Zij is vaak het motto van het jammer lijkst door-de-vingers-zien t zij doet zoo menig maal den man van eer en van beginselen gloeien van verontwaardiging. //Men moet leven en laten leven.” Natuur lijk, toen gij den bouw van uw huis hebt aan- besteedrekendet gij er op, goed werk te krijgen. Op ’t oog ziet het er aan ook zoo kwaad |jjet uitde gebreken ontdekken zich eerst lateren gij wordt gedwongen tot de erkenning, dat men u grof heeft benadeeld. Toch hadt gij aile voor zorgen genomen: een speciaal deskundige als opzichter aangesteld, en zoo voort. Doch 't gebeurt somtijds, dat aannemer en opzichter goede vrienden zijn of wordenhet publiek weet dit, doet er dagelijks ondervinding van op en berust er in. //’t Is zoo, maar wanneer men van alles het uiterste wil hebbendan kan niemand rondkomen,.... men moet leven en laten leven.” Gij hebt, op welk gebied dan ookden hand schoen opgevat voor een goed, voor een edel beginsel. Diep zijt gij ervan doordrongen, dat alle laagheid en alle bek rompen heid met kracht moet worden bestredendat alleen langs dien weg de menschheid een betere toekomst te ge moet gaat. Maar bij lederen voetstap komt uw principe in botsing met de knoestige uitwassen, die het maatschappelijk leven ontsieren; geen nood I fier wappert de banier in uw handen eindelijk zult gij den bres bestormenMis schien maar grooter nog is de kans dat de stemme des volks, die maar zoo zelden de stemme Gods is, u uitkrijt voor een doordrijver, een plannenmaker, een onpractische idealist de Hemel weet niet wat al meeren dat het beste wat gij nog krijgt, een beschermende, een wel willende terechtwijzing is van uw vrienden, onge veer van dezen inhoud: //Hoor eens, amice! alles mooi en goed, inaar men moet de dingen niet overdrijven: leven en laten leven, weetje?” Wezenlijk, wilt gij de wereld een grootsch, een verheffend idéé ingieten, stamp het dan goed fijnmeng het met de noodige hoeveelheid sui ker of honig, plak er een aardig etiketje op witlicht wordt het dan ongemerkt geslikt. Nergens is het stelsel van leven en laten leven verderfelijker, dan wanneer het de pu blieke zaak geldt. De waarheid wordt geboren uit den schok der meenlngen; doch dan moe ten deze helder gepreciseerd en voor geen twee uitleggingen vatbaar zijn. Als gij, hetgeen in botsing komen moet, met conciliatie-middelen in een onnatuurlijke sluimering stort, dan kan immers het geboorte-proces der waarheid niet plaats hebben? Juist die menschen, die bereid zijn elke over tuiging tot op zeker punt over te nemen, en die, wanneer zij bemerken dat het onmogelijk is vuur en water te dragen, er een soort doo- vekoolen van gaan makenrekken noodeloos den strijd, houden de oplossing tegen, werken op den gang der ontwikkeling als een te kwader ure aangebracht ramtoestel. Zij doen ons den ken aan een bemiddelaar, die, om twee strij denden op de meest onpartijdige wijze te onder steunen, beider wapens onbruikbaar tracht te maken. Die midden-mannendie zich beroemen op hun vredelievende gezindheid, en anderen hun strijdlust als een misdaad aanrekenen, gij kunt ze overal aantreffen. In kerk en schoolin alle kringen waar discussie wordt gevoerd, van af ’s lands vergaderzaal tot de kleinste gezellige bijeenkomst, overal ziet gij ze hun hopelooze pogingen aanwenden om te betoogeu, dat vrede de meest gewensclite toestand is dat men door dien h tout prix te bewaren, genegen toont te zijn, om te //leven” en te vlaten leven.” Laat ons eerlijk zijn, en den moed hebben, den toestand flink onder de oogen te zien. Op ieder terrein heerscht spanning; en, zoo de ge schiedenis van eiken dag ons niet sprak van Er zijn in onze taal uitdrukkingendie men gewoon is te hooi en te gras te bezigen die daardoor een zeer rekbare beteekenis hebben ge kregen en wier strekking alleen is uit te maken met het oog op het verband waarin zij voorkomen «/Men moet leven en laten leven.” Op zich zelf zien die woorden er tamelijk on schuldig uit. Zij ademen zekeren geest van wel willendheid, een eigenschap, die hier beneden nog te schaars wordt aangetroffen, zoodat wij ons zedelijk verplicht achten elke van hare uitin gen met ingenomenheid op te vangen en als fets kostbaars te bewaren voor kreuking. ’t Is na tionaal eigendom gewordenhet voorgeslacht heeft het aan de nakomelingschap vermaakt, 't Is beproefd goud - geef u maar geen moeite om onderzoek te doen naar ’t gehalte. Toch hebben wij den treurigen moed om de gemelde spreekwijzen te. toetsen aan de eischen van ’t gezond verstand en van de zedelijkheid. En dan kon ’t wel eens blyken dat het met deze, even als met zoo veel andere geijkte ge zegden net gaat als met zekeren knolwaar van "Voltaire gewaagt, dien de pseudo-dichter aan zijn hart drukt, in den waan dat het een Hes- periden-appel is. F Ik moet toch levenwa» de verontschul diging van een landlooper tegenover een politie commissaris. //Daar zie ik de noodzakelijkheid niet van in,” antwoordde genoemde ambtenaar. Zondet ons bezig te houden met de juistheid dier repliekkunnen we eerstgenoemde)i spreker gerust gelijk geven. Iedereen zegt hetIk moet leven; ik ben nu eenmaal in de wereldik moet zien er zoo goed mogelijk door te komen. En niet alleen dat, maar ik wil gaarne van mijn kortstondigen doorgang door dit benedenrond een schitterendbreed en diep spoor achterlatenzoo het kan met rijksdaalders geplaveid. Is nu dat doel niet anders te bereikendan door ook ande ren nu en dan een klein zetje vooruit of naar omhoog te geven, dan moet dat maar. Leven dat is het kapitale punt, laten leven is bijvaak. Aldusredeneeren velen, de meesten zelfs. Hun egoïsme springt dadelijk in het oog, en zij doen met de minste moeite om het te verbergen. Het algemeen belang zoo oordeelen zij bestaat uit de som van alle bijzondere belangen. Wie dus zijn eigen belang goed behartigt, doet wat hij kan tot bevordering van het algemeen wqlzijn. Tot op zekere hoogte is dit beginsel niet alleen aannemelijk, maar zelfs aanbevelenswaardig. Al leen men wachte zich voor overdrijving. Want als dat laten leven zoo altijd de tweede viool speelt, als het er zoo met de haren wordt bijgesleept, hoe vaak loopt het dan gevaar vergeten te worden. En dan wordt de man, die er zoo op gesteld is te leven, een uitzuiger, een onderdrukker, een walgelijk voor werp. Hij blijft zijn plaats innemen te midden van het dichte woud, dat men de menschen - wereld noemtdochin stede van een krachtige boomstamdie, door zelf met wortels en blade ren de voedingsstoffen uit grond en lucht te trekken, het bosch helpt vormen, is bij een soort van woekerplant, die veel meer neemt dan hem rechtens toekomt. 'tGaat niet aan, steeds de lui het vel over de ooren te halen. Men moet het schaap zóó scherendat de huid er ten minste opblijft want, anders doende, zou men gevaar loopen de opbrengst voor een volgend jaar te bederven. Dat zou strijden met ons belang; wij mogen wel de vruchten plukkenmaar 't is raadzaam den boom te laten staan. Hoe welwillend, niet waar? Ja wel, //leven en laten leven,” dat is de leus der maatschappij. Arme menschenwereldwaarin zoo angstval lig wordt afgepastwat den broeder toekomt. Er is geen knoeierij te bedenken, geen on-

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Schoonhovensche Courant | 1873 | | pagina 1