HOUT,
ZONDAG 29 JOL
II?
RWIJS.
N°. 209.
-
z
jsr nooteist,.
WEBKBUD VOOR DE KRIMPENER-. ALBL^SER- EN LOPIKERWAAR1) EN OMSTREKEN.
Leven en laten Leven.
door hen
alle kringen
J
ct GorinchetH.
der Tweede
eer
agt geworden.
w.
DOORN.
SE.
Kamer eene ge-
-H. en 's Gr. c. s.
oerwaard.
Deze Courant wordt geregeld iederen Zaterdag-middag
Verzonden. Prijs: vqor Schoonhoven per driemaanden ƒ0,70.
Franco per post door het geheele rjjk 0,80.
Prijs der Advertentiën Van 1 tot 5 regels ƒ0.50. Iedere
regel meer 0,10. Groote letters naar plaatsruimte. Inzen
ding franco, en uiterlyk tot Zaterdags-voormiddags ten 10 ure.
ie tijdelijke zege-
door de schoone
smmscn coürint
1
.'m.-,. 51
taml t* ,V4J 1'. l.Rüh.BUi.’ó D H
jen hebben ondcr-
te makenen dat
ii werden, bereikt
ve partijde nooit
bos het vereischte
en vereenigen, en
S. W. N. V.
ier a. s. in Brussel
heb ik gemeend
geven, dat ik in
LETISCHB en
IOLBI8BK ul
al vestigen op den
Boezenudagel
lam.
udie in de hoogere
0 Conservatoir
setting daarvan om
b Transcbe richting
in aanvoeren als een
bs tijds
DOOR REISJES”
ng te willen brengen.
;e vereerend zijn van
ig uitnoodigingen te
m nader te regelen
ming of wel aan die
worden. Voor les-
ach daarvoor eenige
erder bericht moeten
imogelijk te worden,
in Rotterdam zijn
KBIJZBR,
»rés in de Muziek.
ngén vereerend voor-
om de leerlingen bij
ziek, in vreemde
i, om het reeds ge
ngen in die talen te
honden, zal des
gen voldaan worden.
W*>
i Noataa, SeboonhoVM.
l in herstemming
n de liberale partij
erstemming komt,
van vroeger toch
hage zal uit deze
bijna op de helft
ons schrijven het
t van het grootste
loge men het met
t door het conse-
ionaire partij moet
is dien strijd aan
gevallen, want er
jne beginselen uit
dutionaire partij en
te te doen met eene
iven en dood. Die
een te sluiten en
/oorkomen dat aan
afstemmen, omdat
lotheid.
irlij, maar omdat
willen verschaffen
Gouda te stem-
protesteeren
'kenwordt by
amer in hot
(4250)
der tegenwoordige regeering, heeft namelijk be
paald, dat burgerlijke begrafenissen voortaan moe
ten plaats hebben des zomers *s morgens vóór
6 en des winters voor 7 uren en daarbij den
koristen weg van het sterfhuis naar de begraaf
plaats moet gevolgd worden. Deze maatregel zou
ten doel hebben revolutionaire demonstraties te
voorkomen, doch strekt werkelijk alleen om die
genen, die van geen kerkelijk ceremonieel ge
diend willen zijn of tot geen der erkende kerk
genootschappen behooren, smaad aan te doen.
Het overlijden van den afgevaardigde Brousse
gaf meer bepaald tot deze interpellatie aanlei
ding. Deze had bij testament bepaaldbehalve
dat een groot gedeelte van zijn vermogen ten
bate der armen zou worden aangewend, ook dat
zijne begrafenis op zuiver burgerlijke wijze zou
plaats hebben. De deputatie uit de Kamer met
den vice-president de Gpulan aan het hoofdhad,
zoodra haar bl^k dat geen priester tegenwoordig
wasgeweigerd den begrafenisstoet op de gebrui
kelijke wijze te begeleiden en ook aan het peleton
soldaten verboden, daarbij de gebruikelijke mili
taire eer te bewijzen. De interpellatie werd door
een lid der gematigde Linkerzijde ingeleid en
door verschillende anderen ondersteund, opgrond
dat de vrijheid van geweten en van godsdienst
hierbij op het spel waren. Deze beschuldiging
wierp de regeering van zich door het betoog dat
het een bijzonderen maatregel gold voor de stad
Lyon, waar burgerlijke begrafenissen in den regel
politieke schandalen ten doel hadden en middelen
waren tot het aanwakkeren van revolutionaire
denkbeelden. Het verbod om bij de begrafe
nisplechtigheid van een afgevaardigde de door
de wet voorgeschreven militaire eer te bewijzen
werd door een afgevaardigde verdedigd op grond
van de wet die voorschrijft, dat de soldaten het
lijk eerst naar de kerk, daarna naar het kerk
hof moeten begeleiden, en dus bij eene bur
gerlijke begrafenis niet behoorlijk kon uitgevoerd
worden; een betoog dat door de meerderheid
werd toegejuicht. Nadat de regeering getracht
had deze zaak zoo goed ’t ging los te maken
van de quaestie van gewetens- en godsdienst
vrijheid, werd ten slotte eene ook door haar
goedgekeurde motie aangenomen: vDe verga
dering, overwegende dat de beginselen van vrij
heid van geweten en van eeredienst steeds door
haar geëerbiedigd, niet bij deze zaak betrokken
zijn, en zich vereenigende met het gevoelen der
regeering, gaat over tot de orde van den dag.”
De Univer», een UltramonUansch dagblad,
deze zaak besprekende en in bescherming ne
mende, kondigt nog meer dergelijke maatregelen
aan en zegt dat de handhaving der nnoreele
orde,” door deze regeering bij haar programma
vooropgesteld, beteekent: het in toepassing bren
gen van de bepalingen van den syllabus.
Hiermede in verband verkrijgt net bericht,
dat de Fransche regeering evenals de Oosten-
rijksche een protest zou hebben ingediend tegen
de bekende Italiaauschö kloosterwet, wel
eenige waarschijnlijkheid. Deze wet, ook door
den Senaat met groote meerderheid goedgekeurd,
is sedert door den Koning bekrachtigd, terwijl
de Paus een uitvoerig protest daartegen in ge
reedheid brengt en, naar men wil, voornemens
is alle i die tot de totstandkoming dezer wet
hebben medegewerkt in d n ban te doen. Een
oogenblik was er grond tot de verwachting dat
het Ministerie de aanneming dezer wet met lang
zou o erleven. De financiëele ontwerpen van
Minister Sella, ten doel hebbende da openbare
middelen met 30 millioen te vermeerderenwer
den door de overgroote meerderheid der Kamer
met voldoende gerechtvaardigd geacht, en dreig
den een oorzaak te zullen worden tot aftreding
van het tegenwoordige Kabinet, Na veel gekib
bel, en nadat de regeering verklaard had van
de beslissing der Kamer eene Kabinetsquaestit|
te maken, werd voorloopig overeengekomen tot
de behandeling over te gaan, met uitzondering
van een paar ontwerpen, die tot bet najaar-uit
gesteld werden.
Na het vertrek van de Russische Keizerin is
vinden
teren.
Maar reeds is de aandacht der Vergadering
van deze zaak weder afgewend door een nieuw
decreet van den prefect-maire te Lyondat tot
eene interpellatie in de Kamer aanleiding gaf.
Deze ambtenaar, een man geheel voor het hart
heftige beroeringendan zouden wij toch een
onbestemd gevoel van naderenden strijd niet
kunnen' onderdrukken. Licht en vrijheid! is
de kreet die allerwege wordt uitgegalmd, ook
door hen, die niets liever zouden willen dan
boeien smeden van hecht metaal, voor an
deren wel te verstaan. In dat gewoel en ge
worstel hebben wij behoefte aan mannen van
doorzicht en karakter; zijn zij onze tegenstan
ders wij zullen ze onbevreesd te gemoet trek
ken; willen zij onze gelederen aanvoeren,
voorwaarts dan, mits zij het waardig zijn!
Meent gij, lezers! dat bovenstaande ontboe
zeming mij in de pen is gestortdoor de her
inneringen aan den jongsten verkiezingsstrijd,
die in uw omgeving zulk een merkwaardigen
loop nam, dan antwoord ik: ’t Kon wel zijn.
Mocht gij van oordeel zijndat zij ook toe
passelijk is op kerkelijke toestanden in ons va
derland en elders, dan wil ik zulks niet tegen-
jpreken.
’t Wordt echter tijd, dat wij weder afdalen
Xot de lagere sfeeren der gewone alledaagschheid.
En wanneer ge met mij van oordeel zijt, dat
ook dtór het //leven en laten leven” heel dik
wijls verkeerd wordt toegepast, dan stel ik u
een kleine wijziging in die uitdrukking voor,
die haar misschien een weinjg meer bruikbaar
zal maken.
’-De echte Welwillendheid bestaat niet daarin,
dat wij onzen broeder, heel passief, laten
leven wij moeten te zijnen behoeve actief
optreden, en hem doen leven. Geschiedde dit
allerwege, bij elke gelegenheid, door ieder
hoe geheel anders zou 3e menschen wereld er
uitzien! Zeker behoefden wij dan niet ons met
hand en tand in te spannen, oin^zell te leven,
want,dat kwam welzonder dat wij er ons
byzondere moeite om gaven.
Dat beginsel kan de Grondwet worden van
het maatschappelijk verkeer, indien wij, ieder
voor zichhet ten spoedigste in toepassing gaan
brengen. Wij moeten niet wachten, totdat een
ander ons het voorbeeld geeft want dan kou
bet wel wat al te lang duren.
Wie helpt een handje?
Doen leven en daardoor leven dat
wórde weldra de leuze van allen I He.
BUITENLAND.
OVERZICHT.
Nadat de commissie uit de Nationale Verga
dering van Frankrijk, ten gunste van het
verzoek van den Minister geadviseerd had, om
de afgevaardigde Rancwegens deelneming aan
de Commune, alsnog in staat van beschuldiging
te stellenheeft deze zich wijselijk uit de voeten
gemaakt, ten einde eene preventieve gevangen
schap te voorkomen. Met groote meerderheid
heeft de vergadering zich daarop met dat ad
vies der commissie veteenigd, nadat de regeering
naar men wil eerst in vertrouwen aan den heer
Thiersdaarnabij de openbare beraadslaging,
aan de vergadering de verzekering had gegeven,
dat het verzoek m geenen deele ten doel had
Thiers of diens regeering te treffen, dat alle
politiek daaraan geheel vreemd was en alleen het
beginsel van gelijk recht tegenover allen haar
geleid had. Een voorstel om alsnog het advies
in te winnen van som uige leden van den krijgs
raad, die indertijd tot de vrijspraak van Rinc
had medegewerkt, werd verworpen.
Niettegenstaande de verklaring der regeering,
dat de politiek aan deze zaak geheel vreemd is
schijnt zij zich niet geroepen te gevoelen om te
beletten dat zelfs de officieuse organen voort
gaan aan deze vervolging wel degelijk eene po
litieke beteekenis te geven en daarin aanleiding
vinden van Thiers op de laagste wijze te belas-
waardige transactie te constateerendie zich niet
tracht te verontschuldigen met de bewuste spreek
wijze. Zij is vaak het motto van het jammer
lijkst door-de-vingers-zien t zij doet zoo menig
maal den man van eer en van beginselen gloeien
van verontwaardiging.
//Men moet leven en laten leven.” Natuur
lijk, toen gij den bouw van uw huis hebt aan-
besteedrekendet gij er op, goed werk te krijgen.
Op ’t oog ziet het er aan ook zoo kwaad |jjet
uitde gebreken ontdekken zich eerst lateren
gij wordt gedwongen tot de erkenning, dat men
u grof heeft benadeeld. Toch hadt gij aile voor
zorgen genomen: een speciaal deskundige als
opzichter aangesteld, en zoo voort. Doch 't
gebeurt somtijds, dat aannemer en opzichter
goede vrienden zijn of wordenhet publiek
weet dit, doet er dagelijks ondervinding van op
en berust er in. //’t Is zoo, maar wanneer
men van alles het uiterste wil hebbendan kan
niemand rondkomen,.... men moet leven en
laten leven.”
Gij hebt, op welk gebied dan ookden hand
schoen opgevat voor een goed, voor een edel
beginsel. Diep zijt gij ervan doordrongen, dat
alle laagheid en alle bek rompen heid met kracht
moet worden bestredendat alleen langs dien
weg de menschheid een betere toekomst te ge
moet gaat. Maar bij lederen voetstap komt uw
principe in botsing met de knoestige uitwassen,
die het maatschappelijk leven ontsieren; geen
nood I fier wappert de banier in uw handen
eindelijk zult gij den bres bestormenMis
schien maar grooter nog is de kans dat de
stemme des volks, die maar zoo zelden de stemme
Gods is, u uitkrijt voor een doordrijver, een
plannenmaker, een onpractische idealist de
Hemel weet niet wat al meeren dat het beste
wat gij nog krijgt, een beschermende, een wel
willende terechtwijzing is van uw vrienden, onge
veer van dezen inhoud: //Hoor eens, amice!
alles mooi en goed, inaar men moet de dingen
niet overdrijven: leven en laten leven, weetje?”
Wezenlijk, wilt gij de wereld een grootsch,
een verheffend idéé ingieten, stamp het dan goed
fijnmeng het met de noodige hoeveelheid sui
ker of honig, plak er een aardig etiketje op
witlicht wordt het dan ongemerkt geslikt.
Nergens is het stelsel van leven en laten
leven verderfelijker, dan wanneer het de pu
blieke zaak geldt. De waarheid wordt geboren
uit den schok der meenlngen; doch dan moe
ten deze helder gepreciseerd en voor geen twee
uitleggingen vatbaar zijn. Als gij, hetgeen in
botsing komen moet, met conciliatie-middelen
in een onnatuurlijke sluimering stort, dan kan
immers het geboorte-proces der waarheid niet
plaats hebben?
Juist die menschen, die bereid zijn elke over
tuiging tot op zeker punt over te nemen, en
die, wanneer zij bemerken dat het onmogelijk
is vuur en water te dragen, er een soort doo-
vekoolen van gaan makenrekken noodeloos den
strijd, houden de oplossing tegen, werken op
den gang der ontwikkeling als een te kwader
ure aangebracht ramtoestel. Zij doen ons den
ken aan een bemiddelaar, die, om twee strij
denden op de meest onpartijdige wijze te onder
steunen, beider wapens onbruikbaar tracht te
maken.
Die midden-mannendie zich beroemen op
hun vredelievende gezindheid, en anderen hun
strijdlust als een misdaad aanrekenen, gij kunt
ze overal aantreffen. In kerk en schoolin
alle kringen waar discussie wordt gevoerd, van
af ’s lands vergaderzaal tot de kleinste gezellige
bijeenkomst, overal ziet gij ze hun hopelooze
pogingen aanwenden om te betoogeu, dat vrede
de meest gewensclite toestand is dat men
door dien h tout prix te bewaren, genegen
toont te zijn, om te //leven” en te vlaten leven.”
Laat ons eerlijk zijn, en den moed hebben,
den toestand flink onder de oogen te zien. Op
ieder terrein heerscht spanning; en, zoo de ge
schiedenis van eiken dag ons niet sprak van
Er zijn in onze taal uitdrukkingendie men
gewoon is te hooi en te gras te bezigen die
daardoor een zeer rekbare beteekenis hebben ge
kregen en wier strekking alleen is uit te maken
met het oog op het verband waarin zij voorkomen
«/Men moet leven en laten leven.”
Op zich zelf zien die woorden er tamelijk on
schuldig uit. Zij ademen zekeren geest van wel
willendheid, een eigenschap, die hier beneden
nog te schaars wordt aangetroffen, zoodat wij
ons zedelijk verplicht achten elke van hare uitin
gen met ingenomenheid op te vangen en als fets
kostbaars te bewaren voor kreuking. ’t Is na
tionaal eigendom gewordenhet voorgeslacht heeft
het aan de nakomelingschap vermaakt, 't Is
beproefd goud - geef u maar geen moeite om
onderzoek te doen naar ’t gehalte.
Toch hebben wij den treurigen moed om de
gemelde spreekwijzen te. toetsen aan de eischen
van ’t gezond verstand en van de zedelijkheid.
En dan kon ’t wel eens blyken dat het met
deze, even als met zoo veel andere geijkte ge
zegden net gaat als met zekeren knolwaar
van "Voltaire gewaagt, dien de pseudo-dichter aan
zijn hart drukt, in den waan dat het een Hes-
periden-appel is.
F Ik moet toch levenwa» de verontschul
diging van een landlooper tegenover een politie
commissaris. //Daar zie ik de noodzakelijkheid
niet van in,” antwoordde genoemde ambtenaar.
Zondet ons bezig te houden met de juistheid
dier repliekkunnen we eerstgenoemde)i spreker
gerust gelijk geven. Iedereen zegt hetIk moet
leven; ik ben nu eenmaal in de wereldik moet
zien er zoo goed mogelijk door te komen. En
niet alleen dat, maar ik wil gaarne van mijn
kortstondigen doorgang door dit benedenrond een
schitterendbreed en diep spoor achterlatenzoo
het kan met rijksdaalders geplaveid. Is nu dat
doel niet anders te bereikendan door ook ande
ren nu en dan een klein zetje vooruit of naar
omhoog te geven, dan moet dat maar. Leven
dat is het kapitale punt, laten leven is
bijvaak.
Aldusredeneeren velen, de meesten zelfs. Hun
egoïsme springt dadelijk in het oog, en zij doen
met de minste moeite om het te verbergen. Het
algemeen belang zoo oordeelen zij bestaat
uit de som van alle bijzondere belangen. Wie
dus zijn eigen belang goed behartigt, doet wat
hij kan tot bevordering van het algemeen wqlzijn.
Tot op zekere hoogte is dit beginsel niet alleen
aannemelijk, maar zelfs aanbevelenswaardig. Al
leen men wachte zich voor overdrijving.
Want als dat laten leven zoo altijd de
tweede viool speelt, als het er zoo met de haren
wordt bijgesleept, hoe vaak loopt het dan
gevaar vergeten te worden. En dan wordt de
man, die er zoo op gesteld is te leven, een
uitzuiger, een onderdrukker, een walgelijk voor
werp. Hij blijft zijn plaats innemen te midden
van het dichte woud, dat men de menschen -
wereld noemtdochin stede van een krachtige
boomstamdie, door zelf met wortels en blade
ren de voedingsstoffen uit grond en lucht te
trekken, het bosch helpt vormen, is bij een
soort van woekerplant, die veel meer neemt dan
hem rechtens toekomt.
'tGaat niet aan, steeds de lui het vel over
de ooren te halen. Men moet het schaap zóó
scherendat de huid er ten minste opblijft
want, anders doende, zou men gevaar loopen
de opbrengst voor een volgend jaar te bederven.
Dat zou strijden met ons belang; wij mogen
wel de vruchten plukkenmaar 't is raadzaam
den boom te laten staan.
Hoe welwillend, niet waar? Ja wel, //leven
en laten leven,” dat is de leus der maatschappij.
Arme menschenwereldwaarin zoo angstval
lig wordt afgepastwat den broeder toekomt.
Er is geen knoeierij te bedenken, geen on-