Krimpen al Leh -nieoui LeUHerland.
IP
DROSTE 'S
\&mpe
OPRUIMING
C. VAN ZWOL N.V.
Crlsls-ll|ileii...Crlsls-pri|zen
m
te Gouda
J. A. HINKE
Grootste
KlohRenmagazljD
ÏtWlÖ
s s
s
VERWEY Co.
H. STERK
tANUAftj
AUTOMODIEL-OCCASIOIVS
PIRMA C. F. VAN
MILL
De „2 VEREENIGDE"
Auto Spuit- en Lakinrichting
Verbandkisten
Prima Kaasstremsel
Heden ontvangen eenZ-j
prachtcollectie moderne—
Markt 70
Van Rondom
wsi
De Leugen.
S.& W.IN.v. NOOTEN
Laagste tarief over de rivier de Lek.
ALTIJD
WELKOM
VERPLEEGSTER CACAO
1®
Rundvee* en Paardenverzekering Mij.
Wie fotografeert geniet meer van hel leven!
Fotohandel H.J. Daems
GEZELLIGHEID IN HUIS
ANTHRACIET
JP. W. v. d. VLIST
HAARDEN, KACHELS en FORNUIZEN
Nieuwe Markt 19 - Rotterdam
Roflerdamschedijk 247 Schiedam
bil ANTON COOPS
1 2
s
Droq. „DF GOUDSCHE GAPER"
ARNHEM
feuilleton
Mengelwerk.
JL, '.'U.
VERHOOGDE
RBECHTEN
u'i»jïr4ï<
EERSTE BLAD.
NIEUWSBLAD VOOR ZUID-HOLLAND gw UTRECHT. Selmnntmvensche Courant
VRIJDAG 26 JANUARI 193T
ÏOP'N ONTVANGST
VIU -MOG GEEN
RADIOTOESTEL TEN DEEll
„HILVERSUM U
D» nlauwg varrasianda
dar Nadarlandtcha SaintoailèT-
lanfobriak. Da longvarwochfa
volmaking dar Rodiolachniak
door toepoiiing van aan mauw
principa i r
SUPER-INDUCTIE
Supar-lnductla, dof lnSalacfivl*
taif èn kwolitaif von waargova,
„Hllvarium 5" italf U In itaaf
de programma's van alk sfotion
op da \gplmaaktifa wljia londar
at minste bijgaluidanvanondara
candors fa volgen. „Hilversum 5"
is da hoogste technische pre
statie van heden. Wl| zullen
de „Hilversum 5"gaarne eens
bij U thuis laten nooren.
Prijs mat inaebouwden electro-
dynamiscnen luidspreker
FJ. 275,
Technisch Bureau
C 144. Tal. No. 31.
Alblasasrdam
Hoofdagent van de Nedi-rlandsche
Seintoestellen Fabriek.
y OOR alle aangelegenheden ons
blad en onze drukkerij be
treffende, vervoege men zich te
Nieuwerherk a.d. IJssel
bij onze Agent
die ook Abonnementen
Advertentiën en Druk
werk aanneemt
Schoonhovon
Personen-Auto met bestuurder tot 12 zitplaatsen 40 oent
M 30 M ®0
Vrachtautomobielen met bestuurder vanaf 40 yf
Personen5
Personen met Rijwiel10
DE ONDERNEMER.
Spaart Droste's bons en plaatjes voor Album Indiè
Niot dat c/e maand één dag meer
heeft dan andere jaren, dat weet U all
Maar, dat U gedurende Februari
uit onze spiksplinternieuwe collectie
Damesjaponnen Uw keus kunt ma
ken met 10% korting, dat is iets
bijzondersI
Denk eens even na de primeur te
hebben uit de Voorjaarscollectie.
Keus in overvloed, het nieuwste van
het nieuwste en waar de prijzen
al zoo aantrekkelijk zijn, nog een
extra voordeel I Komt U eens kijken,
maar doe het spoedig I
Hoog.tr.at 347-349
ROTTERDAM
TE HUUR OF TE KOOP GEVRAAGD
Slagerij
OF W NKELHUIS hiervoor geschikt
Br. no. 10 v. buhk's Adv. Bur. Oouüa
CHEVROLET Sedan 1931, beft slechts 2000 K.M. geloopen, in
eigen gebruik, donkerblauw, in geen enkel opzicht van nieuw
te onderscheidenof 1950
CHEVROLET Coach 1930, blauw, In alle opzichten in
prima stait. - 975
*CHcVROLET Sedan 4 deurs 1928, prima in lak en be
kleeding en zonder eenig gebrek725
RENAULT 1931 Prin a Quitre, 4-deiirs Sedan, niet van
nieuw te onderscheiden, heeft slechts 700 K.M. geloopen
bij particulier van 1975 voor-1450
FIAT 2 zitter met dicky Seat, nieuwe banden, nieuw
donkerrood geschilderd, in prima stait
CHEVROLET vrachtwagen 1927, verlengd chassis met
veekraatn en brug -
- 550
- 550
GOKINCHEM TELEfOGN lil
■i CHEVROLET-DEALER M
GEVESTIGD TE UTRECHT.
Als hoofdvertegenwoordiger voor de
Alblasserwaard en Omstreken is aangesteld
de Heer L. A. EIJKELENB O OM, Huize
„Graafvliet", Oud-Alblas.
Koopt heden nog een Camera
Zoo juist ontvangen Hollywood Zak-Rolfilm-
Camera's 4Vax6 f 6.75 BB
Camera's voor films en platen 6x9 voor f 2.50
Zij, dia bij ona een earner a koopen, kunnen
geheal gratie ontwikkelen an afdrukken laaran
Zeugeatraat BS Gouda
verkrijgt men door Uw haard of vulkachel te stoken met onze
prima staan- en gruiavrije
TEVENS ALLE ANDERE SOORTEN BRANDSTOFFEN
verkrijgbaar tegen scherp concurreerende prijzen
Aanbevelend,
GEBR. VAN BRUINESSEN
Schoonhoven
Oud» Hoven 18 - - Tel. 89
Stolwijk - Telefoon 33.
0P DIVERSE HAARDEN 2B KORTING
volgens voorschrift dor arboldo-lnspootia
Drogist - Wljdstraat - Gouda
fa N
ÏS
jo
fa 0 w
onder conirole van Wageningen.
SO Cant par Liter
VeREFNIOINOFN KORTMO.
4 er
4 4
MARKT 0 - GOUDA
STUDEER
TECHNIEK
THUIS
Overal ontdoet men zich van over
tollig personeel. Maar: ook overal
houdt men de best onderlegden zoo
lang mogelijk in dienst, vooral in de
techniek. Het is niet moeilijk voor U,
te zorgen, dat ge ook tot die best
onderlegden behoort. Vraag aan
onderstaand adres het kosteloos
verkrijgbaar prospectus No. 34 aan
en doe een keuze uff de meer dan
130 technische cursussen van PBNA.
Er is er ook een bij, die juist voor
U geschikt is
UCT NEDERLAND5CHE TECHNICUM
uUlLS nC I directie:ej.rothuizen en f. wind
TWEEDE BLAD.
NIEUW' ftn VOOR ZUID-HOLLAND EN UTRECHT. Schoonhovanich. Courant
VRIJDAG 26 JANUARI 16»
door JAN KIJKUIT.
Doris op bezoek.
Onze buurman Doris spreken we niet
dikwijls. Niet omdat we iets met hem
hebben, maar omdat het zoo ifueilyk is
hem* aan het spreken te krijgen. Als je
een praatje met hem probeert te maken,
antwoordt hij meestal maar met „Ja" of
„Neen" of „Zoo". Maar nu heeft zich
deze week het wonder voorgedaan dat
hij een heel gesprek heeft gevoerd. Zijn
woorden waren wel weinig in aantal,
maar hij sprak toch en'we waren alle
maal teij zeerste verbaasd daarover.
Op een avond kwam bij bij ons binnen,
bromde een groet en zei:
„Me lamp is uit."
We betuigden onze deelneming in het
ontijdige lot van zijn lamp en ik gaf
hem den raad om dien weer aan te ste
ken.
„Geen peteroliè", hernam hij.
Tante begreep hem onmiddellijk en
bood gul aan een hoeveelheid olie, om
zijn lichtbron weer ten leven te wekken.
Doris knikte met zijn hoofd ten teeken
dat hij dit voorstel aanvaardde en tante
ging heen om de verlangde peterolie te
halen.
Toen zij weg was keek Doris me aan
op de wijze, waarop een havik naar een
duif zou gluren en sprak na eenigen
tijd:
,,'t Wordt weer niks."
Ik dacht dat hij 't had over de petro
leum die tante ging halen en zei gerust
stellend, dat dat wel mee zou vallen en
ddt tante met een kannetje olie zou ko-
Doris schudde zijn-hoofd over mijn ge-
brok aan begrip en lichtte toe:
„Ik meen met die wapens."
Hulpvragend keek ik naar Jod, om te
weten of hij kon inlichten wat Doris be
doelde.
„Je bedoeltbegon ik wijfelend,
je bedoelt, met..*.."
„Justement," antwoordde hij. „Wordt
niks met die afschaffing."
Nu waren we er. Doris wilde over de
ontwapeningsconferentie spreken én" ik
zei opbeurend:
„Nou, dat weet ik nog niet. 't Is in
ieder geval een begin."
Doris haalde zijn schouders op en keek
naar Jod of hij vragen wilde: „Heb j°
ooit zoo'n ezel gehoord?"
,,Ze mosten de boel in de Lek gooien,"
antwoordde hij.
In dit stadium van ons onderhoud
kon ik niet anders dan denken dat Do-
ris wenschte dat al die'Excellenties en
andere afgevaardigden naar Gfnève in
den Lek zouden worden geworden en ik
zag niet dadelijk in dat zoo'n ingrijpen
de maatregel de ontwapening voel ver
der zou brengen.
„Doris," zei ik dus, „geloof Je dat we
er yeel mee zouden opschieten als ze al
die menschen verdronken?"
,,'t Zijn geen menschenl"
„Geen menschen?"
„Neen, zijn kanonnen en die moeten
de Lek in.
„Aha," juichte Jod, „k begrijp je Do-
ris en je hebt gelijk ook."
Juist kwam tante binnen en ze bleef
luisterend staan.
„Doris bedoelt," vervolgde Jod, „dat
ze al die kanonnen, die in Krimpen ad
IJssel bewaard worden, in den Lek moes
ten gooien."
Doris wees met een middenvinger naar
Jod, hetgeen beteekende dat Jod zijn
gedachten had geraden. Hij knikte nog
eens ter bevestiging en voegde er ten
overvloede nog bij: „De Lek in".
,,'t Zou nog vpftl beter zijn," zei'lante,
„als ze alle-kanonnen en alle geweren in
den Lek gooiden."
„Daar moet ik bezwaar tegenr maken,"
merkte ik op, „want dan sou onze rivier
van het begin tot het einde vol liggen
met dat oorlogstuig en er zou nog genoeg
over blijven om de gehcole Zuiderzee mee
te dempen."
Ik zag Jod glimmen, hetgeen een be
wijs is, dat hij op de hoogte is van het
onderwerp, waarover gesproken wordt
en dat hij zich gereed maakt om de an
deren in te lichten.
^„De zaak is," begon hij, „dat ir te
wrimpen eigenlijk in het geheel geen ka
nonnen zijn. Het allegaartje wat daar
ligt, zijn stukken en brokken, maar er
is geen enkel compleet kanon bij, waar
mee ze zoo kunnen gaan schieten."
„Dat is het werk van een oogenblik,"
zei ik.
„Neen," ging Jod- voort, „dat is niet
het werk van een oogenblik. Weet je wel
dat diezelfde maatschappij „Siderius"
een paar jaar geleden van onze regee
ring opdracht gekregen heeft om 8 ka
nonnen te leveren en dat 't oen jaar ge
duurd heeft voor ze die gereed had."
Doris schudde zijn hoofd' en zei:
„Larie, ze kunnen leveren."
„Neen," lichtte Jod in, „dat kunnen ze
niet. Voor het vervaardigen van oorlogs
materiaal is telkens een machtiging noo-
dig van de regeering en iedere keer als
men wil leveren moet daarvoor een spe
ciale toestemming worden aangevraagd
De controle op die fabricage en levering
van vuurwapenen is zeer streng in ons
land. Het mooiste van alles is nog dat
ons land vroeger bij „Siderius" heeft be
proefd een bepaalde levering te verkrij
gen van onderdeelen of zoo voor kanon
nen, maar dat Siderius die niet kon ver
strekken en weten julHe waar die van
daan kwamen? Uit Duitschland, uit het
land waarvoor die Franschman, die
naar Krimpen gekomen is, zoo bang was
dat Siderius daar aan zou leveren."
„Ze hebben daar in Frankrijk," zei
tante, „weer een relletje tegen ons land
Temaakt en het voorgesteld alsof wij
maar steeds wapenen en allerlei oorlogs
tuig aan Duitschland leveren. Er is mis
schien geen land dat zoo vredelievend is
als het onze."
„Ja," vervolgde Jod, „Frankrijk heeft
'lat weer niet heel netjes gedaan Eerst
ebben ze ons beschuldigd en toen de
bewijzen kwamen dat het niet zoo was
namen ze de beschuldiging niet eerlijk
♦erug, maar draaiden er wat om heen
en een van die' Fransche kranten heeft
'elfs de streek uitgehaald, om bij zoo'n
artikel over die kanonnen te Krimnen
een foto af te drukken van een groote
wapenfabriek, waar 7 kolossale kanon
nen kant en klaar op een rij staan. Er
onder staat alleen: „Scheepskanonnen,
"emaakf in de fabrieken van Bofors".
Natuurlijk denkt iedere Franschman die
dat least dat de maatsc* «"nii jn Krim
pen Bofors heet en er zullen er maar
^eel weinig zijn, die weten dat Bofors
een stad in Zweden is
Doris knikt onrustbarend met zijn
hoofd, nam zijn petroleumkannetje op'en
zei:
..Persies zonals ik gezegd heb."
Hij ging naar de deur en draafde zfrh
daar om en herhaalde nadrukkelijk: „De
Lek in!"
„Zeg vader," riep Teun hem toen na,
„ik wil met jou naar Krimpen gaan om
ant-
die rommel in de Leltf te gooien 1"
Doris keek hem streng aan ei
woordde eenigszins -onvriendelijk:
„Dan gooi ik er jbu bij en bedankt
voor de peterolie."
TUSSCHEN DE MUREN.
HET MEISJE IH DE WILDERNIS.
31
Toea maakte hij een groote bocht,
emdaf het hem beter leek het dorp niet
langs den gewohen weg te naderen, die
bovendien aan het eind geheel geen ge
legenheid tot dekking bood. De gloed van
het vuur werd steeds sterker, er omheen
zag hij naakte zwarte gestalten bewegen
in een woeste dans. Het ronde gebouw,
dat hij van den heuvel gezien had, kwam
steeds dichterbij, evenals de naald er
voor en na korten tijd was hij zoover
dat hij beide duidelijk kon zien van ach
ter een kleine hut op palen.
Er was een breede deuropening in de
tempel recht voor hem en aan iederen
kant ervan stonden.twee naakte negers
te stampen op een (eentonige maat van
de trommels. L>
ne naald was van witten steen, maar
had eB voetstuk van donkerder graniet,
en ervoor lag een groote platte steen,
rustend op twee kleinere, als een soort
bank of tafel, of.... ja, als een soort
primitief altaar. Hij staarde er als fce-
tooverd naar en door zijn geest flitste
plotseling een gedachte, een herinnering
aan Lengero, waar precies zoo'n altaar
aan den roet van een pilaar was en waar
leder jaar menschenoffere werden ge
bracht.
Hij huiverde eveft, maar tegelijkertijd
4.rong het tot hem door, dat hij zorgen
moest, gereed te zijn om te handelen, als
het oogenblik gekomen vras. Maar waar
was het kind? En waar wa» Legrand?
Er was een groote menigte om de
open ruimte voor de tempel, waarin de
fantastische gestalten van de zwarten
zich heen en weer bewogen, maar Leg
rand wm nergtn» te zien. Rimington
keek naar de tenten. Was het kind daar
ergens? Maar het Tjras niet waarschijn
lijk, want het was waarschijnlijk de
hoofdpersoon in de barbaarsche cere--
monie, waarvan die dans het begin was.
Het helsche geroffel hield plotseling
op, de dansers bleven met een schok
Stilstaan. De twee dragers naast de tem
pelopening bogen diep voorover en uit
de tempel kwam een lange rij in het wit
gekleede jongens met brandende fakkels.
Ze zetten hun fakkels op het eteenen al
taar en Rianington's verbazing steeg ten
top, toen hij aan het einde van de pro
cessie Legrand ontdekte, in een fantas-
'tisch priestergewaad. Toen ze Legrand
zagen,-vielen alle negers opvhun knieën
en hij hief zegenend zijn handen om
hoog.
Rimington hoorde Legrand's stem,
krachtig en duidelijk, de negers 'gaven
hem mompelend antwoord. En opeens
ontdekte, hij tot zijn onuitsprekelijke
verrassing, dat een tweede man in Euro-
peesche kleeding in df deuropening
stond, hoogstwaarschijnlijk ook een
Het was dreigend donker dien nach'
in dat deel van Rio Gila. De dioht op
eengepakte wolkenmassa hing laag over
het land, dat af en toe door bliksemstra
len fel verlicht werd.
In het flitsend licht van den bliksem,
kon men drie ruiters onderscheiden, die
ven modderig pad volgden, dat omlaag
voerde in een grasvlakte, tusschen de
heuvels. Af en toe ontwaardden zij de
vage omtrekken van gebouwen, die in 't
dal lagen. Uit een daarvan drong een
zwak lichtsohijnsel naar buiten door.
„King zooht ook een aardigen uithoek
op voor z'n boerderij. Ik zou er om wil
len wedden, dat je op vijftig mijl afstand
geen woning tegenkomt."
Deze woorden werden gesproken door
Dick Parker, voorma» van de Twin Bar,
een veehoeve, die meer dan honderd mijl
Zuidelijker lag. Hij greep de teugels vas
ter en wendde zich daarna tot zijn met
gezellen. 1 -
,,'t Lijkt me beter, Wanneer jullie hier
blijft, dan ga ik alleen verder. Men be
weert, dat het in King's hoofd niet recht
pluis is, maar als alles in orde is, zal ik
jullie waarschuwen. Blijf dus hier tot ik
je roep. Goed?"
Toen zijn metgezellen het er mee eens
waren, dat hij alleen zou gaan, liet Dick
zijn paard bij hen achter en verdween in
de duisternis.
Onder het voortgaan peinsde hij er
over, hoe hij zijn ouden vriend terug zou
vinden. Het was bijna twee jaar geleden
sinds John King de Twin Bar had ver
laten zonder eenigen uitlog te geven. En
tot slechts korten tijd voordien was zijn
verblijfplaats onbekend geweest.
Op enkele passen van de schuur scheen
er iets te wezen, waardoor Parker stil
stond, hij stapte terug in de schaduw. De
deur werd geopend en een kleine Mexi
caan kwam naar buiten. Parker bedacht
dat dit cfe helper van John King moest
zijn de cowboy, dien hij onderweg ont
moet had, had hem verteld, dat King een
helper had Ja dit zou Pedro zijn.
Parker wachtte totdat de man om den
hoek van het gebouw verdwenen was en
toen stapte hij vooruit en klopte op de
ruwihouten deur.
„Iets vergeten, Pedro?"
Het waS de stem van John King.
„Ik ben Pedro niet," riep de bezoeker
„I aat m* binnen, ik ben je oude vriend,
Parker, Dick Parker."
„Parker!"
De naam werd uitgestooten, alsof het
iets bitters was, iets vergiftigs. In een
oogenblik vloog de deur open en John
King stond kaarsrecht en stijf op den
drempel, met koude, nietszeggende oogen
starend naar zijn bezoeker. Zijn gezicht
was bedekt met een korte, stoppelige
baard. Zijn linkerhand leunde tegen de
deur, in de reohter hield hij een revol
ver
„IIij is gek," mompelde Parker.
Maar King schudde ontkennerffl het
hoofd. „Je vergist je, ik was het nooit
en ben het nu ook niet. Ik zal je doo-
den, Parker."
„Waarom?" hijgde Parker. „Waren
wij niet altijd vrienden?"
„Zwijg en kom binnen. Ik moet je wat
vragen, voor ik je naar den duivel
stuur."
King beval zijn bezoeker een stoel aan
de tafel te pernen. Zelf zette hij zich te
genover hem, met den rug naar de deur.
n I t r
Wie kon dat in 's hemelsnaam
Het gezicht van den man bevond zich
in de schaduw van het overhangende
dak en hij kon het niet onderscheiden,
maar het was duidelijk merkbaar dat de
man weinig op zijn gemak was. Zijn
eene hand plukte onrustig aan zijn jas
de andere legde hij een paar maal over
de oogen, alsof fiij de aanblik van de
Excellentie, in
Zie die muren nu eens aan!
Die ons halt wanhopig maken
In den strijd om het bestaan.
Schenk eens aandacht aan die kluia-
Die men legt om Nederland, [ters,
Moeten wij ons 'biet verweren
Als het kan, met hand en tand?
Modten wij maar werkloos toezien,
Dat men zonder 't minst respect,
Onze heele uitvoerhandel
Door die invoerrechten nekt?
Houden w ij de deur maar open,
Waar men ze voor Ho 11 and sluit?
Excellentie, om die dwaasheid
Lacht men ons zeer zeker uitl
Holland boudt niet van tarieven.
Vrijhandel was de leus.
Maar door de omstandigheden
Blijft ona immers thans geen keual
Excellentie, zonder dralen
't Zelfde wapen aangegord.
Dat ons door protectie-landen
In de hand gedrongen wordt!
Als de and're
Dat ook Holland
Dat de winst, die zij verwachten
Zelfs in schade is verkeerd,
Dan gaan zij misschien begrijpen,
Dat het zoo niet langer gaat,
Dat alleen bij vrije handel
Heel de wereld is gebaatl
barbaarsche plechtigheid niet verdragen
kon; hij scheen ook zijn voeten onmogs-
lijk stil te kunnen houden.
Hij scheen alleen maar toeschouwer
en geen actieve rol te spelen bij de ri-
tualiën. Waarschijnlijk was h«t een
vriend van Legrand, een man van de
zelfde soort als hij, 'veronderstelde Ri
mington. Maar in elk geval vergrootte
zijn aanwezigheid de moeilijkheden, want
hij zou ongetwijfeld zijn vriend te hulp
komen en bovendien een minder wen-
schelijk getuige van het heele tooneel
zijn. Rimington was van plan Legrand
van uit zijn hinderlaag neer te schieten
zoodra hij* aanstalten maakte om werke
lijk het kind te offeren. Hij hield er,
voor zoover het dezen ontaarden
F anschman betrof, geen overdreven
ideeën over de heiligheid van een men-
schenleven op na. Als de gerlchten
waarheid bevatten, en dat deden ze zon
der twijfel, dan had de man den dood
minstens zesmaal verdiend en aangezien
er hier in de wildernis geen rechters wa
ren, zou Rimington zelf als zoodanig en
tegelijkertijd als beul moeten optreden.
Maar die andere man daar
Het was mogelijk, dat deze niet wist,
wat het slot van de vreemde plechtigheid
zou zijn, het was zelfs niet buitengeslo
ten dat hij zich verzetten zou, als hij
zag wat er gebeuren ging. Maar in geen
geval zou Rimington zich door dezen
onverwachten derde van zijn plan laten
afbrengen. Als hij Legrand te hulp kwam
of op een andere manier lastig was, zou
hij denzelfden weg opgaan als de
Franschman.
De lugubere plechtigheid ging verder
en Rimington begon de omringende me
nigte ee»s goed op te nemen. Ze waren
niet gewapend, Legrand zelf droeg ook
geen wapen en de man in den ingang
evenmin Dat maakte de zaak heel wat
eenvoudiger. Een troep ongewapende ne
gen zou waarschijnlijk doodelijk be
vreesd zijn voor de onverwachte ver
schijning van een vuurwapen, terwijl de
blanke wel zoo verstandig zou zijn zich
niet te verzetten, zoodat bij tijd zou heb
ben om de duisternis in te vluchten.
De dienst ging steeds verder met al
lerlei vreemdsoortige ceremoniën en
toen kwam uit een andere deur van de
tempel hu Jongen met ten koperen blad,
De revolver bleef wijzen in Parkers
richting.
„HoeP> weet ja, dat ik hier ben?" vroeg
hij.
Wel, ik hoorde het van iemand, die bij
je gewerkt heeft. Zoodra Ik je'^aam
hoorde
„Zoo ik geef je den tijd om voor je
elléndige ziel te bidden."
De map moest gek wezen. Dioh Par
ket- zag, dat het ernst begon te worden.
Hij keek plotseling door de open dour
naar buiten en King, denkend, dat er
iemand kwam, wendde het hoofd om.
Met een bliksemsnelle beweging schoot
Parker's hand uit en sloeg hij den revol
ver uit de hand van zijn tegenstander.
Toen duwde hij de tafel met zooveel
kracht tegen King aan, dat deze viel.
King krabbelde overeind en zag Par
ker tegenoveT hem staan, zijn eigen re
volver op heta gerioht.
„Je bent gek!" schreeuwde Parker.
„He heb je nooit kwaad gedaan."
„Leugenaar."
Toen greep King een zwaren stoel en
zwaaide dien boven zijn hoofd. „Schiet
dan!" brulde hij, .„waarom schiet je
niet?"
Parker had geen keus: hij moest doo-
den of zelf gedood worden.
Het volgend oogenblik stortte John
King neer
Dadelijk daarop klonken haastige
voetstappen de kleine Mexicaan kwam
binnen.
„Djos!" riep hij uit, ,u hebt hem ge
dood. Waarom, senor, waarom?"
Zonder te antwoordenhielp Diok het
hemd van den gewonde open maken'.
King opende dee oogen en een zwak
glimlachje speelde om zijn mond. Hij
zei: „Je bent me ot een. Parker, maar
ie durfde je hebt moed, al ben je een
leugenaar."
Parker en de Mexicaan hielpen hem
in een zittende houding: King steunde.
..Pedro," zei hij. „luister. Onthou, dat ik
waarop een kom en een wit,
zijden kleed lagen. Hij zette het blad
neer,nam het kleed en spreidde het
over hel altaar, zefcte toen de kom neer,
waaruit hij iets nam, dat glinsterde in
den gloed van fiet vuur een mes
en legde hot naast den kom op het zij
den kleed.
Rimington begreep dat het oogenblik
begon te naderen, hij verliet zijn schuil
plaats en kroop verder, tot hij niet ver
meer van de afgodendienaars was, met
alleen een lage struik tusschen hem en
den hoogen priester. De dichtstbijzijnden
van de negers, die nu allemaal op hun
knieën lagen, met hun hoofden in het
stof neergebogen, waren ongeveer twin
tig meter van hem af. Hij keek om zich
heen en nam de omgeving goed in zich
op. Boven op de steile rotshelling kon hij
de plaats onderscheiden waar dien mid
dag de trommelslager zijn seinen had
geroffeld. Vandaar uit was» het gemak
kelijk vast te stellen jn welke richting de
heuvel lag, die hij afgedaald was
waarover de eeni'ge uitweg van het dal
kende en na een
inblik
die aangaf
daar
als hij
gezegd heb, dat Parker uit ulfverdedi-
ging schoot."
„Ja, senor."
King wendde zioh tot Parker. En ver
tel me nu, ot het meisje gelukkig met je
„Wat bedoel je, welk meisje."
King's oogen fonkelden. Zijn voor
hoofd werd donkerrood.
„Antwoord me. Is het meisje gelukkig
et .je?"
„Maar wie dan?"
„May Belford, de onderwijizeres.
„Wel ezel!" schreeuwde Parker. Wou
je zeggen, dat je om haar bent wegge
trokken? En dacht je, dat i kMay
heeft nooit iets voor me beteekend. In
tegendeel, ze hield van jou."
„Je liegt, Parker."
Ze zwegen een oogenblik.
Toen hernam King hee*~n: „ik heb ge
zien, dat jij het meisje in je armen hield:
En je kuste haarop de lippen."
„Wanneer was dat?" vroeg Dick.
„Ik weet het nog precies, 't Was op
23 December, toen ik voorbij het school
gebouw ging."
„Laat 's kijken," peinsde Diok, „ja,
waarachtig, je hebt gelijk, vrind. Ik om
helsde en kuste haar dien avond."
.John King kreunde. Parker's woorden
schenen hem meer pijn te doen, dan de
wonde in zijn schouder.
„Maar wacht even. beste jongen,"
ging Dick voort dat had niets te betee-
kenen. We repeteerden voor een Kerst
uitvoering,"
„Natuurlijk, kerel. Er waren nog een
stuk of zes lui in het lokaal. Heb je die
niet gezien?"
„Nee, ik holde weg."
„Je was gek!" stootte Parker uit, „as
heeft jé nooit vergeten. Ze wacht buiten;
ze is meegekomen, om te te kunnen
zien."
„Parker, waarom heb je me dat niet
dadelijk gezegd?"
liep, dien' hij
vond hij
waar het pad liep. Als hij
was, zou hij veilig zijn,
zijn doel bereikt had.
Hij keek nu weer naar het tooneel
voor zich. Een enkele trommel dreunde
gestadig, de hoofden van de negers wa
ren onbewegelijk neergebogen in het
stof,' de zwarte koorknapen stonden in
twee rijen langs de tempelopening ge
schaard. Legrand had zich opgericht en
staarde in afwachting naar de deur.
Toen klonk ploteeling een geluid, dat
Rimington zijn vuisten zoo krampachtig
deed ballen', dat de nagels zich in de pal
men van zijn hand groeven.... het ang
stig gehuil van een kindl
Hij zag hoe de Europeaan in de tent
opening plotseling lijn gezicht met dt
handen bedekte. Er kwam een bijna
naakte, zwarte vrouw naar buiten en in
|haar armen droeg ze iets,, dat heel
blank en teer leek tegen haar donkere
Ihuideen kind met goudblond haar,
waarin de gloed van het' vuur kleine
lichtpuntjes tooverde.
Rimington wist, dat het oogenblik ge
komen was. Hij dwong zich kalm
te blijven, terwijl dê vrouw met lang
zame, statige passen naar den priester
toeschreed en het kind in zijn armen
legde. Legrand nam het 'van haar over,
wendde zich om naar de pilaar en hief
het gebonden figuurtje langzaam om
hóóg op zijn twee uitgestrekte handen,
tot het op gelijke hoogte met zijn hoofd
was: Toen legde hij het langzaam neer
op het zijden kleed, waar het onbewege
lijk! bleef liggen. Het geroffel hield op.
Legrand's stem klonk in een soort van
gebed, zijn zwarte volgelingen gaven
moimpelend antwoord; toen begon het
gestadige getrommel opnieuw, terwijl
alle hoofden zich ophieven om het offer
gade te slaan.
Zou Legrand zelft
Maar hij zag dat de Franschman een
♦eeken gat, waarop de zwarte vrouw
ni^hr voren kwam en het me# ophief.
De vrouw0, Hemel!
Dat maakte de barbaarachheid nog
j gïIJselijker in Rimington's oogen. Nau-
'iüjks had zij bet mes aangeraakt oil
jn geweer knalde en de vrouw zakte in
ar voor het altaar. Nog een knal en
nd viel neer. alsof hij door de blik-
getroffen was en in een ondeelbaar
ttblik was Rimington halfweg het
knielende negers bleven in hun
ting* doodstil liggen en hij nam
eti kind in zijn armen en rende weg, del
uttende duisternis in, terwijl hij zag
de man bij dsn tsmpsl haastig naar
nen Utp. (Wordt vervolgd.)