Krimpen al Leh -nieoui LeUHerland. IP DROSTE 'S \&mpe OPRUIMING C. VAN ZWOL N.V. Crlsls-ll|ileii...Crlsls-pri|zen m te Gouda J. A. HINKE Grootste KlohRenmagazljD ÏtWlÖ s s s VERWEY Co. H. STERK tANUAftj AUTOMODIEL-OCCASIOIVS PIRMA C. F. VAN MILL De „2 VEREENIGDE" Auto Spuit- en Lakinrichting Verbandkisten Prima Kaasstremsel Heden ontvangen eenZ-j prachtcollectie moderne— Markt 70 Van Rondom wsi De Leugen. S.& W.IN.v. NOOTEN Laagste tarief over de rivier de Lek. ALTIJD WELKOM VERPLEEGSTER CACAO 1® Rundvee* en Paardenverzekering Mij. Wie fotografeert geniet meer van hel leven! Fotohandel H.J. Daems GEZELLIGHEID IN HUIS ANTHRACIET JP. W. v. d. VLIST HAARDEN, KACHELS en FORNUIZEN Nieuwe Markt 19 - Rotterdam Roflerdamschedijk 247 Schiedam bil ANTON COOPS 1 2 s Droq. „DF GOUDSCHE GAPER" ARNHEM feuilleton Mengelwerk. JL, '.'U. VERHOOGDE RBECHTEN u'i»jïr4ï< EERSTE BLAD. NIEUWSBLAD VOOR ZUID-HOLLAND gw UTRECHT. Selmnntmvensche Courant VRIJDAG 26 JANUARI 193T ÏOP'N ONTVANGST VIU -MOG GEEN RADIOTOESTEL TEN DEEll „HILVERSUM U D» nlauwg varrasianda dar Nadarlandtcha SaintoailèT- lanfobriak. Da longvarwochfa volmaking dar Rodiolachniak door toepoiiing van aan mauw principa i r SUPER-INDUCTIE Supar-lnductla, dof lnSalacfivl* taif èn kwolitaif von waargova, „Hllvarium 5" italf U In itaaf de programma's van alk sfotion op da \gplmaaktifa wljia londar at minste bijgaluidanvanondara candors fa volgen. „Hilversum 5" is da hoogste technische pre statie van heden. Wl| zullen de „Hilversum 5"gaarne eens bij U thuis laten nooren. Prijs mat inaebouwden electro- dynamiscnen luidspreker FJ. 275, Technisch Bureau C 144. Tal. No. 31. Alblasasrdam Hoofdagent van de Nedi-rlandsche Seintoestellen Fabriek. y OOR alle aangelegenheden ons blad en onze drukkerij be treffende, vervoege men zich te Nieuwerherk a.d. IJssel bij onze Agent die ook Abonnementen Advertentiën en Druk werk aanneemt Schoonhovon Personen-Auto met bestuurder tot 12 zitplaatsen 40 oent M 30 M ®0 Vrachtautomobielen met bestuurder vanaf 40 yf Personen5 Personen met Rijwiel10 DE ONDERNEMER. Spaart Droste's bons en plaatjes voor Album Indiè Niot dat c/e maand één dag meer heeft dan andere jaren, dat weet U all Maar, dat U gedurende Februari uit onze spiksplinternieuwe collectie Damesjaponnen Uw keus kunt ma ken met 10% korting, dat is iets bijzondersI Denk eens even na de primeur te hebben uit de Voorjaarscollectie. Keus in overvloed, het nieuwste van het nieuwste en waar de prijzen al zoo aantrekkelijk zijn, nog een extra voordeel I Komt U eens kijken, maar doe het spoedig I Hoog.tr.at 347-349 ROTTERDAM TE HUUR OF TE KOOP GEVRAAGD Slagerij OF W NKELHUIS hiervoor geschikt Br. no. 10 v. buhk's Adv. Bur. Oouüa CHEVROLET Sedan 1931, beft slechts 2000 K.M. geloopen, in eigen gebruik, donkerblauw, in geen enkel opzicht van nieuw te onderscheidenof 1950 CHEVROLET Coach 1930, blauw, In alle opzichten in prima stait. - 975 *CHcVROLET Sedan 4 deurs 1928, prima in lak en be kleeding en zonder eenig gebrek725 RENAULT 1931 Prin a Quitre, 4-deiirs Sedan, niet van nieuw te onderscheiden, heeft slechts 700 K.M. geloopen bij particulier van 1975 voor-1450 FIAT 2 zitter met dicky Seat, nieuwe banden, nieuw donkerrood geschilderd, in prima stait CHEVROLET vrachtwagen 1927, verlengd chassis met veekraatn en brug - - 550 - 550 GOKINCHEM TELEfOGN lil ■i CHEVROLET-DEALER M GEVESTIGD TE UTRECHT. Als hoofdvertegenwoordiger voor de Alblasserwaard en Omstreken is aangesteld de Heer L. A. EIJKELENB O OM, Huize „Graafvliet", Oud-Alblas. Koopt heden nog een Camera Zoo juist ontvangen Hollywood Zak-Rolfilm- Camera's 4Vax6 f 6.75 BB Camera's voor films en platen 6x9 voor f 2.50 Zij, dia bij ona een earner a koopen, kunnen geheal gratie ontwikkelen an afdrukken laaran Zeugeatraat BS Gouda verkrijgt men door Uw haard of vulkachel te stoken met onze prima staan- en gruiavrije TEVENS ALLE ANDERE SOORTEN BRANDSTOFFEN verkrijgbaar tegen scherp concurreerende prijzen Aanbevelend, GEBR. VAN BRUINESSEN Schoonhoven Oud» Hoven 18 - - Tel. 89 Stolwijk - Telefoon 33. 0P DIVERSE HAARDEN 2B KORTING volgens voorschrift dor arboldo-lnspootia Drogist - Wljdstraat - Gouda fa N ÏS jo fa 0 w onder conirole van Wageningen. SO Cant par Liter VeREFNIOINOFN KORTMO. 4 er 4 4 MARKT 0 - GOUDA STUDEER TECHNIEK THUIS Overal ontdoet men zich van over tollig personeel. Maar: ook overal houdt men de best onderlegden zoo lang mogelijk in dienst, vooral in de techniek. Het is niet moeilijk voor U, te zorgen, dat ge ook tot die best onderlegden behoort. Vraag aan onderstaand adres het kosteloos verkrijgbaar prospectus No. 34 aan en doe een keuze uff de meer dan 130 technische cursussen van PBNA. Er is er ook een bij, die juist voor U geschikt is UCT NEDERLAND5CHE TECHNICUM uUlLS nC I directie:ej.rothuizen en f. wind TWEEDE BLAD. NIEUW' ftn VOOR ZUID-HOLLAND EN UTRECHT. Schoonhovanich. Courant VRIJDAG 26 JANUARI 16» door JAN KIJKUIT. Doris op bezoek. Onze buurman Doris spreken we niet dikwijls. Niet omdat we iets met hem hebben, maar omdat het zoo ifueilyk is hem* aan het spreken te krijgen. Als je een praatje met hem probeert te maken, antwoordt hij meestal maar met „Ja" of „Neen" of „Zoo". Maar nu heeft zich deze week het wonder voorgedaan dat hij een heel gesprek heeft gevoerd. Zijn woorden waren wel weinig in aantal, maar hij sprak toch en'we waren alle maal teij zeerste verbaasd daarover. Op een avond kwam bij bij ons binnen, bromde een groet en zei: „Me lamp is uit." We betuigden onze deelneming in het ontijdige lot van zijn lamp en ik gaf hem den raad om dien weer aan te ste ken. „Geen peteroliè", hernam hij. Tante begreep hem onmiddellijk en bood gul aan een hoeveelheid olie, om zijn lichtbron weer ten leven te wekken. Doris knikte met zijn hoofd ten teeken dat hij dit voorstel aanvaardde en tante ging heen om de verlangde peterolie te halen. Toen zij weg was keek Doris me aan op de wijze, waarop een havik naar een duif zou gluren en sprak na eenigen tijd: ,,'t Wordt weer niks." Ik dacht dat hij 't had over de petro leum die tante ging halen en zei gerust stellend, dat dat wel mee zou vallen en ddt tante met een kannetje olie zou ko- Doris schudde zijn-hoofd over mijn ge- brok aan begrip en lichtte toe: „Ik meen met die wapens." Hulpvragend keek ik naar Jod, om te weten of hij kon inlichten wat Doris be doelde. „Je bedoeltbegon ik wijfelend, je bedoelt, met..*.." „Justement," antwoordde hij. „Wordt niks met die afschaffing." Nu waren we er. Doris wilde over de ontwapeningsconferentie spreken én" ik zei opbeurend: „Nou, dat weet ik nog niet. 't Is in ieder geval een begin." Doris haalde zijn schouders op en keek naar Jod of hij vragen wilde: „Heb j° ooit zoo'n ezel gehoord?" ,,Ze mosten de boel in de Lek gooien," antwoordde hij. In dit stadium van ons onderhoud kon ik niet anders dan denken dat Do- ris wenschte dat al die'Excellenties en andere afgevaardigden naar Gfnève in den Lek zouden worden geworden en ik zag niet dadelijk in dat zoo'n ingrijpen de maatregel de ontwapening voel ver der zou brengen. „Doris," zei ik dus, „geloof Je dat we er yeel mee zouden opschieten als ze al die menschen verdronken?" ,,'t Zijn geen menschenl" „Geen menschen?" „Neen, zijn kanonnen en die moeten de Lek in. „Aha," juichte Jod, „k begrijp je Do- ris en je hebt gelijk ook." Juist kwam tante binnen en ze bleef luisterend staan. „Doris bedoelt," vervolgde Jod, „dat ze al die kanonnen, die in Krimpen ad IJssel bewaard worden, in den Lek moes ten gooien." Doris wees met een middenvinger naar Jod, hetgeen beteekende dat Jod zijn gedachten had geraden. Hij knikte nog eens ter bevestiging en voegde er ten overvloede nog bij: „De Lek in". ,,'t Zou nog vpftl beter zijn," zei'lante, „als ze alle-kanonnen en alle geweren in den Lek gooiden." „Daar moet ik bezwaar tegenr maken," merkte ik op, „want dan sou onze rivier van het begin tot het einde vol liggen met dat oorlogstuig en er zou nog genoeg over blijven om de gehcole Zuiderzee mee te dempen." Ik zag Jod glimmen, hetgeen een be wijs is, dat hij op de hoogte is van het onderwerp, waarover gesproken wordt en dat hij zich gereed maakt om de an deren in te lichten. ^„De zaak is," begon hij, „dat ir te wrimpen eigenlijk in het geheel geen ka nonnen zijn. Het allegaartje wat daar ligt, zijn stukken en brokken, maar er is geen enkel compleet kanon bij, waar mee ze zoo kunnen gaan schieten." „Dat is het werk van een oogenblik," zei ik. „Neen," ging Jod- voort, „dat is niet het werk van een oogenblik. Weet je wel dat diezelfde maatschappij „Siderius" een paar jaar geleden van onze regee ring opdracht gekregen heeft om 8 ka nonnen te leveren en dat 't oen jaar ge duurd heeft voor ze die gereed had." Doris schudde zijn hoofd' en zei: „Larie, ze kunnen leveren." „Neen," lichtte Jod in, „dat kunnen ze niet. Voor het vervaardigen van oorlogs materiaal is telkens een machtiging noo- dig van de regeering en iedere keer als men wil leveren moet daarvoor een spe ciale toestemming worden aangevraagd De controle op die fabricage en levering van vuurwapenen is zeer streng in ons land. Het mooiste van alles is nog dat ons land vroeger bij „Siderius" heeft be proefd een bepaalde levering te verkrij gen van onderdeelen of zoo voor kanon nen, maar dat Siderius die niet kon ver strekken en weten julHe waar die van daan kwamen? Uit Duitschland, uit het land waarvoor die Franschman, die naar Krimpen gekomen is, zoo bang was dat Siderius daar aan zou leveren." „Ze hebben daar in Frankrijk," zei tante, „weer een relletje tegen ons land Temaakt en het voorgesteld alsof wij maar steeds wapenen en allerlei oorlogs tuig aan Duitschland leveren. Er is mis schien geen land dat zoo vredelievend is als het onze." „Ja," vervolgde Jod, „Frankrijk heeft 'lat weer niet heel netjes gedaan Eerst ebben ze ons beschuldigd en toen de bewijzen kwamen dat het niet zoo was namen ze de beschuldiging niet eerlijk ♦erug, maar draaiden er wat om heen en een van die' Fransche kranten heeft 'elfs de streek uitgehaald, om bij zoo'n artikel over die kanonnen te Krimnen een foto af te drukken van een groote wapenfabriek, waar 7 kolossale kanon nen kant en klaar op een rij staan. Er onder staat alleen: „Scheepskanonnen, "emaakf in de fabrieken van Bofors". Natuurlijk denkt iedere Franschman die dat least dat de maatsc* «"nii jn Krim pen Bofors heet en er zullen er maar ^eel weinig zijn, die weten dat Bofors een stad in Zweden is Doris knikt onrustbarend met zijn hoofd, nam zijn petroleumkannetje op'en zei: ..Persies zonals ik gezegd heb." Hij ging naar de deur en draafde zfrh daar om en herhaalde nadrukkelijk: „De Lek in!" „Zeg vader," riep Teun hem toen na, „ik wil met jou naar Krimpen gaan om ant- die rommel in de Leltf te gooien 1" Doris keek hem streng aan ei woordde eenigszins -onvriendelijk: „Dan gooi ik er jbu bij en bedankt voor de peterolie." TUSSCHEN DE MUREN. HET MEISJE IH DE WILDERNIS. 31 Toea maakte hij een groote bocht, emdaf het hem beter leek het dorp niet langs den gewohen weg te naderen, die bovendien aan het eind geheel geen ge legenheid tot dekking bood. De gloed van het vuur werd steeds sterker, er omheen zag hij naakte zwarte gestalten bewegen in een woeste dans. Het ronde gebouw, dat hij van den heuvel gezien had, kwam steeds dichterbij, evenals de naald er voor en na korten tijd was hij zoover dat hij beide duidelijk kon zien van ach ter een kleine hut op palen. Er was een breede deuropening in de tempel recht voor hem en aan iederen kant ervan stonden.twee naakte negers te stampen op een (eentonige maat van de trommels. L> ne naald was van witten steen, maar had eB voetstuk van donkerder graniet, en ervoor lag een groote platte steen, rustend op twee kleinere, als een soort bank of tafel, of.... ja, als een soort primitief altaar. Hij staarde er als fce- tooverd naar en door zijn geest flitste plotseling een gedachte, een herinnering aan Lengero, waar precies zoo'n altaar aan den roet van een pilaar was en waar leder jaar menschenoffere werden ge bracht. Hij huiverde eveft, maar tegelijkertijd 4.rong het tot hem door, dat hij zorgen moest, gereed te zijn om te handelen, als het oogenblik gekomen vras. Maar waar was het kind? En waar wa» Legrand? Er was een groote menigte om de open ruimte voor de tempel, waarin de fantastische gestalten van de zwarten zich heen en weer bewogen, maar Leg rand wm nergtn» te zien. Rimington keek naar de tenten. Was het kind daar ergens? Maar het Tjras niet waarschijn lijk, want het was waarschijnlijk de hoofdpersoon in de barbaarsche cere-- monie, waarvan die dans het begin was. Het helsche geroffel hield plotseling op, de dansers bleven met een schok Stilstaan. De twee dragers naast de tem pelopening bogen diep voorover en uit de tempel kwam een lange rij in het wit gekleede jongens met brandende fakkels. Ze zetten hun fakkels op het eteenen al taar en Rianington's verbazing steeg ten top, toen hij aan het einde van de pro cessie Legrand ontdekte, in een fantas- 'tisch priestergewaad. Toen ze Legrand zagen,-vielen alle negers opvhun knieën en hij hief zegenend zijn handen om hoog. Rimington hoorde Legrand's stem, krachtig en duidelijk, de negers 'gaven hem mompelend antwoord. En opeens ontdekte, hij tot zijn onuitsprekelijke verrassing, dat een tweede man in Euro- peesche kleeding in df deuropening stond, hoogstwaarschijnlijk ook een Het was dreigend donker dien nach' in dat deel van Rio Gila. De dioht op eengepakte wolkenmassa hing laag over het land, dat af en toe door bliksemstra len fel verlicht werd. In het flitsend licht van den bliksem, kon men drie ruiters onderscheiden, die ven modderig pad volgden, dat omlaag voerde in een grasvlakte, tusschen de heuvels. Af en toe ontwaardden zij de vage omtrekken van gebouwen, die in 't dal lagen. Uit een daarvan drong een zwak lichtsohijnsel naar buiten door. „King zooht ook een aardigen uithoek op voor z'n boerderij. Ik zou er om wil len wedden, dat je op vijftig mijl afstand geen woning tegenkomt." Deze woorden werden gesproken door Dick Parker, voorma» van de Twin Bar, een veehoeve, die meer dan honderd mijl Zuidelijker lag. Hij greep de teugels vas ter en wendde zich daarna tot zijn met gezellen. 1 - ,,'t Lijkt me beter, Wanneer jullie hier blijft, dan ga ik alleen verder. Men be weert, dat het in King's hoofd niet recht pluis is, maar als alles in orde is, zal ik jullie waarschuwen. Blijf dus hier tot ik je roep. Goed?" Toen zijn metgezellen het er mee eens waren, dat hij alleen zou gaan, liet Dick zijn paard bij hen achter en verdween in de duisternis. Onder het voortgaan peinsde hij er over, hoe hij zijn ouden vriend terug zou vinden. Het was bijna twee jaar geleden sinds John King de Twin Bar had ver laten zonder eenigen uitlog te geven. En tot slechts korten tijd voordien was zijn verblijfplaats onbekend geweest. Op enkele passen van de schuur scheen er iets te wezen, waardoor Parker stil stond, hij stapte terug in de schaduw. De deur werd geopend en een kleine Mexi caan kwam naar buiten. Parker bedacht dat dit cfe helper van John King moest zijn de cowboy, dien hij onderweg ont moet had, had hem verteld, dat King een helper had Ja dit zou Pedro zijn. Parker wachtte totdat de man om den hoek van het gebouw verdwenen was en toen stapte hij vooruit en klopte op de ruwihouten deur. „Iets vergeten, Pedro?" Het waS de stem van John King. „Ik ben Pedro niet," riep de bezoeker „I aat m* binnen, ik ben je oude vriend, Parker, Dick Parker." „Parker!" De naam werd uitgestooten, alsof het iets bitters was, iets vergiftigs. In een oogenblik vloog de deur open en John King stond kaarsrecht en stijf op den drempel, met koude, nietszeggende oogen starend naar zijn bezoeker. Zijn gezicht was bedekt met een korte, stoppelige baard. Zijn linkerhand leunde tegen de deur, in de reohter hield hij een revol ver „IIij is gek," mompelde Parker. Maar King schudde ontkennerffl het hoofd. „Je vergist je, ik was het nooit en ben het nu ook niet. Ik zal je doo- den, Parker." „Waarom?" hijgde Parker. „Waren wij niet altijd vrienden?" „Zwijg en kom binnen. Ik moet je wat vragen, voor ik je naar den duivel stuur." King beval zijn bezoeker een stoel aan de tafel te pernen. Zelf zette hij zich te genover hem, met den rug naar de deur. n I t r Wie kon dat in 's hemelsnaam Het gezicht van den man bevond zich in de schaduw van het overhangende dak en hij kon het niet onderscheiden, maar het was duidelijk merkbaar dat de man weinig op zijn gemak was. Zijn eene hand plukte onrustig aan zijn jas de andere legde hij een paar maal over de oogen, alsof fiij de aanblik van de Excellentie, in Zie die muren nu eens aan! Die ons halt wanhopig maken In den strijd om het bestaan. Schenk eens aandacht aan die kluia- Die men legt om Nederland, [ters, Moeten wij ons 'biet verweren Als het kan, met hand en tand? Modten wij maar werkloos toezien, Dat men zonder 't minst respect, Onze heele uitvoerhandel Door die invoerrechten nekt? Houden w ij de deur maar open, Waar men ze voor Ho 11 and sluit? Excellentie, om die dwaasheid Lacht men ons zeer zeker uitl Holland boudt niet van tarieven. Vrijhandel was de leus. Maar door de omstandigheden Blijft ona immers thans geen keual Excellentie, zonder dralen 't Zelfde wapen aangegord. Dat ons door protectie-landen In de hand gedrongen wordt! Als de and're Dat ook Holland Dat de winst, die zij verwachten Zelfs in schade is verkeerd, Dan gaan zij misschien begrijpen, Dat het zoo niet langer gaat, Dat alleen bij vrije handel Heel de wereld is gebaatl barbaarsche plechtigheid niet verdragen kon; hij scheen ook zijn voeten onmogs- lijk stil te kunnen houden. Hij scheen alleen maar toeschouwer en geen actieve rol te spelen bij de ri- tualiën. Waarschijnlijk was h«t een vriend van Legrand, een man van de zelfde soort als hij, 'veronderstelde Ri mington. Maar in elk geval vergrootte zijn aanwezigheid de moeilijkheden, want hij zou ongetwijfeld zijn vriend te hulp komen en bovendien een minder wen- schelijk getuige van het heele tooneel zijn. Rimington was van plan Legrand van uit zijn hinderlaag neer te schieten zoodra hij* aanstalten maakte om werke lijk het kind te offeren. Hij hield er, voor zoover het dezen ontaarden F anschman betrof, geen overdreven ideeën over de heiligheid van een men- schenleven op na. Als de gerlchten waarheid bevatten, en dat deden ze zon der twijfel, dan had de man den dood minstens zesmaal verdiend en aangezien er hier in de wildernis geen rechters wa ren, zou Rimington zelf als zoodanig en tegelijkertijd als beul moeten optreden. Maar die andere man daar Het was mogelijk, dat deze niet wist, wat het slot van de vreemde plechtigheid zou zijn, het was zelfs niet buitengeslo ten dat hij zich verzetten zou, als hij zag wat er gebeuren ging. Maar in geen geval zou Rimington zich door dezen onverwachten derde van zijn plan laten afbrengen. Als hij Legrand te hulp kwam of op een andere manier lastig was, zou hij denzelfden weg opgaan als de Franschman. De lugubere plechtigheid ging verder en Rimington begon de omringende me nigte ee»s goed op te nemen. Ze waren niet gewapend, Legrand zelf droeg ook geen wapen en de man in den ingang evenmin Dat maakte de zaak heel wat eenvoudiger. Een troep ongewapende ne gen zou waarschijnlijk doodelijk be vreesd zijn voor de onverwachte ver schijning van een vuurwapen, terwijl de blanke wel zoo verstandig zou zijn zich niet te verzetten, zoodat bij tijd zou heb ben om de duisternis in te vluchten. De dienst ging steeds verder met al lerlei vreemdsoortige ceremoniën en toen kwam uit een andere deur van de tempel hu Jongen met ten koperen blad, De revolver bleef wijzen in Parkers richting. „HoeP> weet ja, dat ik hier ben?" vroeg hij. Wel, ik hoorde het van iemand, die bij je gewerkt heeft. Zoodra Ik je'^aam hoorde „Zoo ik geef je den tijd om voor je elléndige ziel te bidden." De map moest gek wezen. Dioh Par ket- zag, dat het ernst begon te worden. Hij keek plotseling door de open dour naar buiten en King, denkend, dat er iemand kwam, wendde het hoofd om. Met een bliksemsnelle beweging schoot Parker's hand uit en sloeg hij den revol ver uit de hand van zijn tegenstander. Toen duwde hij de tafel met zooveel kracht tegen King aan, dat deze viel. King krabbelde overeind en zag Par ker tegenoveT hem staan, zijn eigen re volver op heta gerioht. „Je bent gek!" schreeuwde Parker. „He heb je nooit kwaad gedaan." „Leugenaar." Toen greep King een zwaren stoel en zwaaide dien boven zijn hoofd. „Schiet dan!" brulde hij, .„waarom schiet je niet?" Parker had geen keus: hij moest doo- den of zelf gedood worden. Het volgend oogenblik stortte John King neer Dadelijk daarop klonken haastige voetstappen de kleine Mexicaan kwam binnen. „Djos!" riep hij uit, ,u hebt hem ge dood. Waarom, senor, waarom?" Zonder te antwoordenhielp Diok het hemd van den gewonde open maken'. King opende dee oogen en een zwak glimlachje speelde om zijn mond. Hij zei: „Je bent me ot een. Parker, maar ie durfde je hebt moed, al ben je een leugenaar." Parker en de Mexicaan hielpen hem in een zittende houding: King steunde. ..Pedro," zei hij. „luister. Onthou, dat ik waarop een kom en een wit, zijden kleed lagen. Hij zette het blad neer,nam het kleed en spreidde het over hel altaar, zefcte toen de kom neer, waaruit hij iets nam, dat glinsterde in den gloed van fiet vuur een mes en legde hot naast den kom op het zij den kleed. Rimington begreep dat het oogenblik begon te naderen, hij verliet zijn schuil plaats en kroop verder, tot hij niet ver meer van de afgodendienaars was, met alleen een lage struik tusschen hem en den hoogen priester. De dichtstbijzijnden van de negers, die nu allemaal op hun knieën lagen, met hun hoofden in het stof neergebogen, waren ongeveer twin tig meter van hem af. Hij keek om zich heen en nam de omgeving goed in zich op. Boven op de steile rotshelling kon hij de plaats onderscheiden waar dien mid dag de trommelslager zijn seinen had geroffeld. Vandaar uit was» het gemak kelijk vast te stellen jn welke richting de heuvel lag, die hij afgedaald was waarover de eeni'ge uitweg van het dal kende en na een inblik die aangaf daar als hij gezegd heb, dat Parker uit ulfverdedi- ging schoot." „Ja, senor." King wendde zioh tot Parker. En ver tel me nu, ot het meisje gelukkig met je „Wat bedoel je, welk meisje." King's oogen fonkelden. Zijn voor hoofd werd donkerrood. „Antwoord me. Is het meisje gelukkig et .je?" „Maar wie dan?" „May Belford, de onderwijizeres. „Wel ezel!" schreeuwde Parker. Wou je zeggen, dat je om haar bent wegge trokken? En dacht je, dat i kMay heeft nooit iets voor me beteekend. In tegendeel, ze hield van jou." „Je liegt, Parker." Ze zwegen een oogenblik. Toen hernam King hee*~n: „ik heb ge zien, dat jij het meisje in je armen hield: En je kuste haarop de lippen." „Wanneer was dat?" vroeg Dick. „Ik weet het nog precies, 't Was op 23 December, toen ik voorbij het school gebouw ging." „Laat 's kijken," peinsde Diok, „ja, waarachtig, je hebt gelijk, vrind. Ik om helsde en kuste haar dien avond." .John King kreunde. Parker's woorden schenen hem meer pijn te doen, dan de wonde in zijn schouder. „Maar wacht even. beste jongen," ging Dick voort dat had niets te betee- kenen. We repeteerden voor een Kerst uitvoering," „Natuurlijk, kerel. Er waren nog een stuk of zes lui in het lokaal. Heb je die niet gezien?" „Nee, ik holde weg." „Je was gek!" stootte Parker uit, „as heeft jé nooit vergeten. Ze wacht buiten; ze is meegekomen, om te te kunnen zien." „Parker, waarom heb je me dat niet dadelijk gezegd?" liep, dien' hij vond hij waar het pad liep. Als hij was, zou hij veilig zijn, zijn doel bereikt had. Hij keek nu weer naar het tooneel voor zich. Een enkele trommel dreunde gestadig, de hoofden van de negers wa ren onbewegelijk neergebogen in het stof,' de zwarte koorknapen stonden in twee rijen langs de tempelopening ge schaard. Legrand had zich opgericht en staarde in afwachting naar de deur. Toen klonk ploteeling een geluid, dat Rimington zijn vuisten zoo krampachtig deed ballen', dat de nagels zich in de pal men van zijn hand groeven.... het ang stig gehuil van een kindl Hij zag hoe de Europeaan in de tent opening plotseling lijn gezicht met dt handen bedekte. Er kwam een bijna naakte, zwarte vrouw naar buiten en in |haar armen droeg ze iets,, dat heel blank en teer leek tegen haar donkere Ihuideen kind met goudblond haar, waarin de gloed van het' vuur kleine lichtpuntjes tooverde. Rimington wist, dat het oogenblik ge komen was. Hij dwong zich kalm te blijven, terwijl dê vrouw met lang zame, statige passen naar den priester toeschreed en het kind in zijn armen legde. Legrand nam het 'van haar over, wendde zich om naar de pilaar en hief het gebonden figuurtje langzaam om hóóg op zijn twee uitgestrekte handen, tot het op gelijke hoogte met zijn hoofd was: Toen legde hij het langzaam neer op het zijden kleed, waar het onbewege lijk! bleef liggen. Het geroffel hield op. Legrand's stem klonk in een soort van gebed, zijn zwarte volgelingen gaven moimpelend antwoord; toen begon het gestadige getrommel opnieuw, terwijl alle hoofden zich ophieven om het offer gade te slaan. Zou Legrand zelft Maar hij zag dat de Franschman een ♦eeken gat, waarop de zwarte vrouw ni^hr voren kwam en het me# ophief. De vrouw0, Hemel! Dat maakte de barbaarachheid nog j gïIJselijker in Rimington's oogen. Nau- 'iüjks had zij bet mes aangeraakt oil jn geweer knalde en de vrouw zakte in ar voor het altaar. Nog een knal en nd viel neer. alsof hij door de blik- getroffen was en in een ondeelbaar ttblik was Rimington halfweg het knielende negers bleven in hun ting* doodstil liggen en hij nam eti kind in zijn armen en rende weg, del uttende duisternis in, terwijl hij zag de man bij dsn tsmpsl haastig naar nen Utp. (Wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Schoonhovensche Courant | 1932 | | pagina 3