C*A
Zulke mannen
zouden er meer
zijn indien de
Vrouwen
allen
maar bij
kochten
Van Rondom
haarleh II zwoue
FEUILLETON.
HET HUIS OP HET EILAND.
STEUNTi
Mengelwerk.
META HARl WERD BETRAPT.
EERSTE BLAD
ZUID-HOLLAND EN UTRECHT. Schoon hp venichi Courant
VRIJDAG 30 SEPTEMBER ItB.
Aardig* Fant.-Granlté Mantal,
natuurlijk gahaal op zijd* ga-
voard, mat grootan Bibaratta*
kraag (opan o( opzij getlotan ta
dragan) an modarna mouw-
garnaarlng. Indlvaria
nlauwa tintan an da»- UiJ
«lm voor ilachta VJ*
Kaurlga Croufatla Mantal, ga
haal op zljda gavoard, m. mo
darna Cravat* van lm. Parila-
nar, chlqu* hooggagarnaarda
mouw an (raai* «tlKlcnoopan.
Tintan: Grit Ela(ant, A-e
Bruin, Zwart an Ma- T O/ O
rlna voor slacht* I J«
Modarna Croulatta Mantel, ga
haal op zijda, m royale, open o(
opzij gadotan ta dragan shawl*
kraag van prima Lam, niauwa
hooggagarn. mouw an aparta
ruggarn. In licht
an donkar Grl* 1 sL/3
Êlafant, Idam Bruin I
Aparte, prims Croule Mantel,
gahaal op zijd* gavoard, mat
rijk* kraag v. Zobal OpoMum
of NschttchsUen, chlqus mouw
mat nlauwa, hooga garn. an
rug mat narvOr*».
In Grit Elefsnt ««O
Bruin, voor decMi JL JL
Elaoanta, pr. Valour* Diago
naal Mantal, gahaal op zljda,
m waaldarlga «hawlkraag van
Zllvarvo* Opottum, modarna
hooggagarn. mouw an (raai
aakai
gataakand* rug. In
Zwart, Bruin an OQ/5
Marango, dacht* .Xm\Js
AMSTERDAM II GRONIN6BN
BOTTERDAM 11 LEEUWARD&i
DENHAM j) 3NEEK
LEIDEN J| ENSCHEDE
UTRECHT DORDRECHT
ARNHEM NIJMEGEN
EINDHOVEN
TWEEDE BLf.l.
NIEUWSBLAD VOOR ZUIP-HOLLAN" EN UTRECHT. Schoonho-MtH» Cour.nl
VRIJDAG 30 SEPTEMBER 1133.
door JAN KIJKUIT.
Jod's romantiek. In Hy
men'» rbzenbanden. Elk
een schooltje naar zijn zin
Willem I» overgeplant»!
Spoorwegtarieven. Boycot
tegen Duitschland? Wat de
ouwe Teunis zegt.
Als Asschepoester dat eens had mo
gen heieven, zuchtte Jod met sentimen-
teelen blik, terwijl hij van de krant op
zag.
Xante en ik zijn veel van hem gewgnd,
maar nu dachten we dat hij kinderachtig
of kindsch begon te worden (wat lang
met hetzelfde is) en tante vroeg, wat Jod
nu weer had.
Asschepoester had dat moetan be
leven, zei het Orakel van de -bamjlie
weer.
We werden niet wijzer en tante grists
hem de krant uit de vingers en vroeg:
Staat het in de burgerlijke stand?
Daar denken natuurlijk vrouwen het
eerste aan; aan verloven en trouwen en
aan geboren worden, zei Jod.
Staat het dan in een raadsversiag?
vroeg ik.
Zulke pollttekelingen als jij er een
tje bent, denken alleen maar aan gezwam,
pardon, discussies noemen jullie dat, in
een gemeenteraad. Nee, de romantiek,
de echte, heerlijke onvervalsohte.
Blue Band, pa» gekarnd, viel Ik
hem ia de rede, maar toen werd hij nij
dig, omdat hij sijn mooien sin niet had
af kunnen maken.
De heerlijke onvervalsohte roman
tiek, droge, dorre politieker, dfe miseen
jullie. Denk een» aan, in Benschop is
een pompoen van negen en zestig pond
gekweekt. Als asschepoester die had ge
had, dan had ze nog veel meer bagage
kunnen meenemen op haar reis ter
brmdsvaart.
Nou heb je het zelf over trouwen,
zei tante laatdunkend, en dat moest ik
haar toogeven.
Die slag is aan tante, maar trou
wen is ook een van de voornaamste din
gen.
Ea daarom komt er een foto in de
krant als vooraanstaande menschen
trouwen, zooals de burgemeester van
Wijk en Aalburg, en ook laatst van den
burgemeester van Ameide.
Maar die had zijn ambtskostuum
aan, zei tante.
Ja, in en buiten den Raad wil die
aich altijd hoofd van het gemeentebestuur
voelen, de wethouder» zijn nummer twee
of drie.
Hij zal denken: die wethoüder»
zijn niet geschoold, zoo&ls ik, zei Jod.
Of je het met scholing alleen krijgt;
ervaring on tact om met menschen om
to gaan, dat ia heel 'wat waard, zei tante.
En bovendien, nu je het tooh over echolen
hebt, een men ach mag niet een» meer
»ijn kinderen op de school doen, waar hij
wil.
Wel waar, de gelijkstelling van het
onderwijs maakt, dat iedereen de kinde
ren naar do schooltjes kan sturen, dio hij
wil. Er zijn er nu soo langzamerhand
in de Lekstreek zes en dertig op een
kluitje, allemaal eenman»- of tweemans-
schooltje» bijna. Mijn Hofje wat wil je nog
meer.
Maar in Qouda mag het niet. Daar
hebben B. en W. bepaald op welke school
de kinderen moeten gaan. Een kind wal
op openbare school nummer 0 geplaatst,
maar het kind werd op een andere
school geplaatst, lk denk omdat er een
school werd opgeheven. De vader ging
(Nadruk verboden).
4
Een slank gebouwd, jeugdig heer kwam
de kamer binnen. Hij was ongeveer van
denzelfden leeftijd als Guy en met bijna
overdreven zorgvuldigheid gekleed. Hij
was het jongste lid der firma Calthorp,
Griffin en Wells, de zoon van Mr. Calt
horp, die voor Guy's opvoeding en studie
had gezorgd en sedert hun gemeenschap
pelijke schooldagen Guy's vriend.
„Zoo, Diok, ben jij daarl" riep Guy.
„Wat brengt jou zoo vroeg uit de vee-
ren?"
„Dat zal ik je vertellenl Sir Roderick
Bertram is gisteren overleden. Ik zou wel
een gelegenheidsgezioht zetten, maar je
hebt hem zelfs niet één keer in je leven
ontmoet, voor zoover ik weet."
Calthorp legde zijn hoed voorzichtig
op een stoel, ging daarop zelf zitten en
haalde een gele enveloppe uit zijn zak.
„Dit telegram," vertelde hij, „kwam
gisteren na kantoortijd en werd vanmor
gen pa8 geopend. Het is van Martin, Sir
Roderick's bediende.
„Mortwaite, 7A5 n.m.
Sir Roderick hedenavond overleden.
Verzoeke meneer Bertram op de
hoogte te atellerf.
ROBERT MARTIN."
„Is dat alles?" vroeg Guy.
„Wat zou er meer zijn?" antwoordde
Calthorp op luohtigen toon. „Als het een
dierbaar familielid was, waarmee Je ge
regeld was omgegaan, zou ik je heusch
wel met gepaste ernst condoleeren. Maar
Sir Roderick wae Je achterneef in den
tweeden of derden graad, Je hebt hem
nooit gezien en zijn dood maakt jou
baronet, met waarschijnlijk een inkomen
daarmee niet accoord en zond zijn kind
niet naar die andere school. En toen
was het
Knip, ik heb je, Ja, dat begrijp ik,
zei Jod. Dan is er de Leerplichtwet en
zoo kwam de zaak aan het rollen.
Ja, zei tante en de vader zei: ik
wil mijn kind niet op die school. En zoo
werd het een rechtszaak en nu kwam
het zelfs voor de Hooge Raad.
- Ja, ja, zei ik, de Hooge Raad moet
zich er nu mee bezighouden of Pietje of
Jantje of wie weet hoe dat jonkie heet,
op de een of andere school moet gaan.
En het gerecht werkt langzaam, dat we
ten we allemaal.
Maar het werkt secuur, verdedigde
Jodoous zijn stand, ais je dat maar weet.
Ach, dat weet ik wel, zei Hl maar
die jongen, die van zijn hoer tweehon
derd gulden had gestolen, in Gouda, en
die er vandoor was gegaan, zal het wel
beter ondervinden. Want natuurlijk ia
hij gepakt.
iN&tuuriijk, zei tante, en dat ia
maar goed ook. De politie moet op b
hoede zijn. kien gemeente-veldwachter en
een postbode zijn twee belangrijke per
sonen m een gemeente. En Ut kan me
heat begrijpen, dat de mensohen in Lopik
het vervelend vinden, dat Willem ze niet
muelr de post brengt. Willem, dat is
Rietveld. Nou, hij is wat menig keer bjj
me aan de deur geweest, toen ik nog in
die oontreien woonde. Maar dat moet ik
je keggen, alles prima in orde en altijd
eved behulpzaam. En nu moet zoo'n man,
na jarenlang hier te hebben gewoond en
gewerkt, worden overgeplaatst naar een
heel' andere streek. Dat sijn dingen, die
ik met mijn vrouwenverstand niet snap.
Hoogera bedrijfspolitiek, tante. Ze
laten liever het platteland ervoor bloeien
als de groote steden, zei ik. Als je dicht
bij 't vuur zit, warm je je het beste en
wij zitten nu eenmaal niet dicht bij het
regeer ingsvuur.
Maar we krijgen in Schoonhoven
toch betere treinverbindingen bij de nieu
we dienstregeling. Er komen treinen bij
en.
Pfuuh, zei Jod. Nogal logisch. Ze
zien in, dat ze eoepeler moeten worden.
Er ie zooveel ooncurrentie van autobus
sen en vrachtautoverkeer, dat de spoor
wegen eraan gaan als ze niet coulant
tegenover het publiek worden. De tarie
ven waren sobandelijk hoog en alleen
daar waar de tramwegen concurrentie
van de autobueeen te duchten hadden,
werden de tarieven verlaagd. Vroeger
kon er niete; moest alles volgens regle
ment gaan en nu al jarenlang de toe-
•tand slecht ie, heeft de directie pas aan
den minister gevraagd of deze verlaging
der tarieven voor personenvervoer kon
goedkeuren. Als het een andere bedrijfs
leiding wae geweest, dan waren ze daar
mee al veel eerder gekomen.
—■Ja, maar, zei ik, je moet niet ver
geten, dat de spoorwegen veel meer kos
ten hebben dan autoverkeer. Ze moeten
zelf voor de baan zorgen, ze moeten
voor de bewaking zorgdragen, voor de
veiligheid enz. enz. Dat is allemaal niet
noodig in die mate bij het autoverkeer.
Natuurlijk, daar moet je rekening
mee houden» Jod. En dan kaft Je ook
niet ontkennen, dat bij een langen af
stand je veel beter «n rustiger met den
trein reist, dan met den auto. En ook,
dat het vrachtvervoer soms onbeteugeld
is. Ala je leest hos dit bsstuurdsrs urtn,
uren aan een stuk aohtsr hst «tuur «it-
tsn, dan begrijpt een eenvoudige vrouw
als ik nog wel, dat dan de veiligheid
van het verkeer niet erg goed meer be
zorgd ie. Daar moeit de regeering maat
regelen tegen treffen.
Daar ben ik het mee eens, zei Jod.
Maar een feit ie het, dat ze daar bij de
spoorwegen een conservatieve politiek
gevoerd hebben. Het is toch immer» dui
delijk, dat het publiek kijkt wat het
goedkoopste is. En de spoorwegtarieven
waren toch veel t# boog.
Allee wringt tegen elkaar in, op
het oogenblik, zei ik. De spoorwegen
hebben er mee te kampen, dat het zaken
leven* zoo kwijnt en er dus minder ver
voer is, dat de uitvoer voor een belang
rijk deel is itopgezet.
En nu nog verder wordt besnoeid
door Duitschland, viel Jod me in de rede.
Ze moesten een boycot voorstellen, dat
die boeren en tuinders tureluursch wor
den ea dat in Nieuwe NieHorp in Noord-
Holland een gerechtelijke verkoop ver
hinderd werd door de menschen aan te
sporen geen bod te doen. Het gevolg was
daar, dat de boel gekocht werd door den
tweeden hypotheekhouder en deze den
huurder zou laten wonen voor een lagere
huur dan de hypotheekrente was.
De huur speelt soma een belangr Jke
factor, zei tante. In het verslag van de
Gezondheidscommissie in Schoonhoven
lfte ik daarvan twee staaltjes. In Ameide
was een woning onbewoonbaar verklaard
en toen de woning op aandrang der
commissie was ontruimd, ging de zoon
van den eigenaar er met zijn gezin in
wonen. Nu heeft de commissie op Uvu-
we ontruiming aangedrongen. In Stolwijk
was een woning onbewoonbaar verklaard
en toen trok de eigenares, die tevens be
woonster was, nadat ze het perceel had
ontruimd, er opnieuw ln.
Dat wae als een slak met haar
huis; ie kon er niet van scheiden, zei
Jod.
Dat kan wel, iel tante, maar dat
»men«oh wat misschien aan die woning
gehecht, maar het recht moet zijn loop
hebben. Als een woning niet geschikt i»,
dan moet hij worden ontruimd. En els
je soms de staaltje» leest van woningen,
hoe te bevonden werden, dan zeg je: wat
ben lk dankbaar dat we een commissie
hebben, die daarop toeziet.
Dat is zoo, zei de ouwe TtunJ»;
licht en luoht en leven, is den mensch
gegeven, maar zonder een good tehuis,
li 't leven een kruis.
van zeventig duizend pond per jaar.,.."
„Wae hij too rijk?" informeerde Guy
niet zonder voldoening
„Wij hebben alle reden dat te geloo-
ven."
„Laat mij dat telegram eens alen?"
verzocht Guy.
Calthorp overhandigde het hem en Guy
lae zwijgend den inhoud van het dunne
velletje papier. Calthorp knipte een
denkbeeldig stofje van zijn veat.
„Wat doen we?" vroeg Guy daarop.
„Ik zou zeggen dat we er maar moes
ten heengaan. Jij zult als erfgenaam de
begrafenis dienen te regelen en ik ga
mee om te tisn oi er een testament of
zoo ieti ia. Mijn vader heeft mij deze
zaak in handen gegeven."
„Hebben Jullie op kantoor geen tes
tament?"
„Neen. Sir Roderik was een eigen
aardig man, zooais je weet. Mijn vader
heeft hem indertijd geadviseerd het ten
gunete van jou te maken. In ieder geval
komt het landgoed aan jou. Sir Roderlok
heeft zijn geweldig vermogen van zijn
moeder geërfd; het is hoofdzakelijk in
Amerikaansche papieren belegd."
„Niet onaardig," meende Guy.
„Kun je zorgen om twee uur tan Eu*-
ton Station te zijn?" Dan zijn we er van
avond."
„Uitstekend."
„Dan zal lk dien Martin telegrafeeren
ons in Keswick te laten afhalen. Ik moet
eerst nog naa,r huis om me te verklee-
den; in den trein kunnen we dan wel
verder praten. Dus tot straks."
En Calthorp zette zijn hoed op, knoop
te langzaam zijn jas dicht en ging heen.
Guy gaf zijn bediende order zijn kof
fer te pakken en verkleedde zich. Hij
was eerst wel geschrokken, maar toen
hij de laatste hand aan zijn toilet leg
de, begon hij een deuntje te fluiten.
Een paar uur later zaten Guy en
Uit het zeer interessante boek „Chas
seurs ü'eepione" van Commandant La-
uoux nemen wij hat gedeelte over, dat be-
irekaing ueeft op de arrestatie van Mata
üari. Hete arrestatie ie, zooaie man zien
zal, slechts mogelijk geweest door het
opvangen van radioberichten door het
ontvangtoestel op den Eifi eitoren, dat
daar door Generaal i'trrié wae geïnstal
leerd.
Op zekeren dag in Augustus 1010 tag
Ladoux, die toen nog kapitein wae en
aan het hoofd stond van den splonn&ge-
#n oontra-spionnagsdienst van Frankrijk,
een jonge vrouw zijn kantoor binnen ko
men, die, ondanks het zomersohe wesr
gekleed was in een donker manteluoetuum
en een breedgeranden stroohoed mat een
wuivende grijze veer droeg. Haar gang
was soepel en veerkraohtlg en geen won
der, want zij wae danseres. Het wae de
beroemde Mata Hari. Zij kwam op het
kantoor van Ladoux de speciale toestem
ming vragen, welke noodig wae om in
het oorlogsgebied door te dringen,
gezien zij in hst daar gslsgen Vittel een
kuur mosst ondergaan. Op dat oogenblik
hadden da Engalaohen al langer dan een
jaar volgehouden dat zij epionnserde tan
bats van Duitsohland, doch bewijzen had
den zij hiervan niet. Ladoux teekende
dus de gevraagde pas.
Toen zij weer weg wae, liet hjj haar
De wintervorst verschijnt weldra
"Wear in deet' lage landen,
En neemt de teugels van 't bewind
Weer in zijn ruwe handen.
En wie als ongewapend man.
Dien heenecher mocht ontmoeten.
Dien zal hij ongetwijfeld weer
Onschuldig laten boeten.
Zoo zien due velen dezen keer,
Met eorg de winter komen.
De al gem* ene toestand heeft
Nog eteede geen kéér genomen.
Eb ali geen hulp gëboden wordt,
In duizenden gezinnen.
Dan 'dringen honger en gebrek,
Daar straks de huizen binnen.
Het CrlelseomitA begint
Thans weer met kracht te werkon,
En doet weer een hernieuwd beroep
Op de maatsohapp'lijk sterken.
Steuntl Steunt dus weer met milde
[hand,
Laat het weer guldens etrooxnen,
Dan helpt ge duizenden daarmee
Den winter door te komen!
dossier liohten en bestudeerde dit zorg
vuldig. Er was inderdaad niets, dat aan
leiding kon geven tot meer dan vage ver
moedens. Tooh wae het wel vreemd, dat
de danseres plotseling een kuur te Vittel
moest doormaken, enkele dagen nadat
het hoofdkwartier er het vliegtuigkamp
had geïnstalleerd met het doel om de
Duitsche fabrieken te bombardeeren.
Toen zij heur kuur had beëindigd,
kwam Mata Hari terug enzocht La
doux op. Zij zag er bleek en vertrokken
uit. Toen Ladoux daar een opmerking
over maakte, antwoordde zij: „Het heeft
niets met de behandeling te maken. Ik
ben over mijn zenuwen heen en zou graag
mijn verloofde terugzien."
Deze verloofde waa Malzou, een offi
cier van hoogen Rueeieohen adel, wiens
vader, een admiraal, sioh verzette tegen
een huwelijk met een danseres.
„Als ik maar geld had," riep Mata
Hari plotseling uit.
„Hoeveel heelt U noödig?" infurmoor-
de Ladoux.
„Meer dan U kunt betalen een mil-
lioen."
Ladoux vertelde, dat hij zooveel geld
niet tot zijn beschikking had.
„Maar als ik er in slaagde om door
te dringen tot den Duitiohen kroonprins,
soudt U me dan geen millioen willen ge
ven?" En zij vertelde er nog bij, dat zij
den prins, die in 1010 te Steiney ver
toefde, nooit had ontmoet.
„Ma&r ie er ook iemand, die gedaan
zou kunnen krijgen, dat U te Steney
ontvangen werd?" iel Ladoux, die op
heete kolen zat.
„Jawel," antwoordde zij, „Craemer."
Daar verraadde Mata Hari zioh. Crae
mer, die zioh ln Holland bevond, was n.l.
•en van de roornaamste agenten, dit de
recruteering toornden Dultsohen spion-
nagsdienst verzorgden.
Ladoux liet niete blijken en begon haar
te vertellen van de gevaren, die haar be
dreigden, als zij in den Franiohtn oon-
(ra-spionnagedienet trad. Tenslotte ver
klaarde zij cohter, dat zij het goed over
wogen had en onvoorwaardelijk aan de
Calthorp in den trsjp die hen noord*
waarts voefde.
„Er i« één ding dat ik je nog vergeten
heb te vertellen," zei Calthorp. .,Alle ef
fecten van Sir Roderick bevinden zich
bij zijn bankiers Temple en Quality. Na
dat ik bij jou ben gèwssst, heb ik hen
nog even geaohrsven om een staat van
d» aanwezigs stukken. Ik hoop dat ze
die dadelijk naar Wsstonee sturen, dan
kunnen we opsohisten."
„Hoeveel denk js dat het ie?" vroeg
Guy nieuwsgierig.
„Ik heb onze gegevens nog eens nage
keken. Er was meer dan een millioen
pond toen de oude lady Bertram stierf
en Sir Roderick heelt rijf en twintig jaar
lang zoo eenvoudig geleefd, dat hét ver
mogen wel verdubbeld moet zijn."
„Dus een t&ohtig of negentig duizend
pond per jaar. Dan kan ik tenminste een
paar dingen koopen die ik noodig hebl"
„Ala je dat krijgt!"
„Het landgoed krijg ik tooh in ieder
geval. Ik geloof dat er zoo geen tweede
bestaat. Ik heb eens een oude vrouw ge
sproken, die er als meisje geweest was,
maar de Italiaanache tuinen moeten
iets sprookjesachtigs zijn. Nismand heeft
er toegang."
„Ik ben er wel eens geweest."
„W
„Ja, maar niet ln het hui*.
„O, dat kan iedereen zien."
„Dat dacht je maar, alleen ale Js op
een muur van tien voet hoog klimt Hol
heele park ia omgeven door een muur.
Er zijn vijf of zes poorten, die altijd go-
sloten zijn. Het meer ligt midden ln net
park en op het eiland in het meer staat
hst huis. Wat daarin voor bijzonders l«
tien ie, kan ik je niet zeggen; ik mocht
niet mee naar binnen toen mijn vader bij
Sir Roderick was en moest netjes aan
den osvsr van het meer wachten. Ik wae
toen tien jut, maar ik heb het nooit
zijde der geallieerden stond.
Toen werd besloten dat zij via Spanje
en Holland naar Duitschland zou gaan.
Er werd plaats voor haar besproken aan
boord van de .Hollandia", die te Vigo
lag. Een week later beriohtte de „Intel
ligence service" aan Ladoux, dat Mata
Hari in volle zee door een Engelsohen
kruiser was aangehouden, dat zij beweer
de in dienst van de geallieerden te zijn
en om instructies had verzocht. Ladoux
antwoordde hierop, dat hij van de heele
zaak niets begreep en dat men haar naar
Spanje moest terugzenden. Denzelfden
avond nog werd aan den ontvanger op
den Eifljeltoren bevel gegeven om alle
draadlooze rapporten af te luisteren, wel
ke uit Madrid naar Duitsohland werden
gezonden.
Enkele dagen later werd aan Ladoux
gerapporteerd, dat het Duiteche gezant
schap te Madrid het volgende telegram
had gezonden aan het Duitsche hoofd
kwartier;
„Agent H 21 zoo juist in Madrid
aangekomen. Is er in geelaagd zioh
te doen aannemen bij den Fransohen
dienst, doch opgepikt door Engel-
schen kruiser. Verzoekt om instruo-
ties en geld."
Twee dagen daarna werd het volgende
antwoord onderaohept:
„Laat agent H 21 naar Frankrijk
terugkeeren en daar het werk voort
zetten. Er komt een ohéque van 5000
franoa, door Craemer getrokken op
de Comptoir d' Eseompte."
De agent, dl* de ohéque kwam innen,
was niemand anders dan Mata Hari.
Door de tegenwoordigheid van geost
van Ladoux en het opvangen van radio
telegrammen door den ontvanger op den
Eiffeltoren, is Frankrijk er dus in ge
slaagd, deze gevaarlijke ipion onschade
lijk te maken en daarmee tegelijkertijd
een geheels organisatie, welke ten doel
had om de bewegingen der Fransche
schepen bekend te maken aan de Duit
sche onderzeelra. Mata Hari werd ge
arresteerd en later te Vinoennee gofuai-
leerd.
vergeten. Die terrassen tot aan het water
toe.hst is een schitterend gesioht, een
droom, ln één woord!"
In Keswiok stapten ze uit. Een par-
frenier met gepoederde pruik, een r«r-
eobijning uit een romantisch verleden,
kwam hen op het perron tegemoet en
bracht hen naar een gereedstaand rijtuig
op den bok waarvan een oude koetsier,
eveneens met een gepoederde pruik op,
gezeten wae.
Nadat ze een mijl ofj tien gereden had
den, ging de weg, na een acherpen boent
te hebben gemaakt, heuvel-afwaarts. Het
was tamelijk donker en ze konden niet
heel veel van de omgeving ondorsobei-
den. Het geluid van etroomend water
bereikte hun oor en even later roden ze
door een strook boech, aan den toom
waarvan een rij arbeidershuisjes ston
den.
„Dit herinner lk mij weer," ztl Calt
horp, „we zijn hier in Morthwaite, vlak
bij den muur van het park. Het huis ligt
aohter het geboomte "erioholen."
Nauwelijks had de jonge advooaat 1 et
gezegd of de oude koetsier zette de rem
men aan, die een sinister, knarsend ge
luid maakten.
De weg eindigde in een groot, met
keien bestraat plein, dat ze opreden na
dat een poort voor het rijtuig geopend
was. Aan hst plsin stonden stallen en
bijgebouwen. Aan een zijde werd het be
grensd door een meer. Een boot wat aan
een steenen ring vastgemaakt, en twee
mannen stonden klaar om hen naar bet
eiland te roeien.
„Waarom ie die Martin er niet?"
mopperde Calthorp, toen ze uit het rij
tuig waren gestapt.
Ze namen plaats ln de boot. Lichten
van de gebouwen van het plein weer
kaatsten Jn het water. De boot gleed ini-
•chen de liohten weg, maar de donkert
omtrekken Tan het huls op den heuvel,
dat aohter den boom vaag opdoemde in
bet Uoht der opkomende maan.
„Als we daar den hoek om zijn, kun
je het huis in zijn geheel zien," zei Calt
horp zacht.
De mannen roeiden naar de zuidelijk*
punt van het eiland. Het wator wae er
diep en toen ze den hoek waran omge
varen, «laakte Guy een kreet van verras
sing.
Hoog op den top van het eiland, ba-
schut door hoog geboomte, stond ais oon
onwezenlijke droom in het maaulioht, een
wit huil, waarvan de terrassen tot in het
water waren uitgebouwd. In het middun
van bet grootste terras stortten zich wa
tervallen omlaag, die tenslottu één stroom
vormden, welke eohuimend ln het meer
uitliep. In het bleeke licht van de maan,
als oprijzende uit jbet meer, dat door
donker boaoh omgeven wae, wae het
kasteel van een onbeschrijflijke aangrij
pende eohoonheid. Het leek den nieuwen
eigenaar, wiens verbaasde oogen er voor
het eerit op ruitten, een sprookjeepaleis,
een betooverd slot.
De boot gleed tot voor da marmeren
etoep en verdween, nadat da twee vrien
den waren uitgestapt, in den nacht.
De atmosfeer was vervuld van bloe
mengeur. Rozen, clematis en kamperfoe
lie rankte langs de steenen balustraden,
statige lelies, nogmaals em menigte ro
zen en bloeiende plant im omzoomden de
terrassen. Het water bruiste Irngs ds
steenen treden omlaag en fonteinen zon
den glinsterende stralen omlaag.
„Zooiets moois heb ik van mijn leven
niet gezien," stamelde Guy, toen ze op
het bovenste terras stonden. Hot kostte
hem moeite om woorden te vinden voor
zijn bewondering en hij kon zijn oogen
haast niet verzadigen aan al het schoo-
ne om sioh been.
(Wordt vervolgd.)
