NIEUWS
IN
PLAATJES
*«-•
Van Rondom
„CAR0EPI", de Witte Duivel.
DE DUIVELSDANS DER INDIANEN
|WITSERSCHE
■UiBAL5JM__
DE BRAND IN DEN
BRAND IN DEN STADSSCHOUWBURG, Gistermorgen brak te Arnhergi een
hevige brand uit in den Stadsschouwburg, welke geheel uitbrandde. Op de foto:
het gebouw in vuurgloed.
De braitd-
MET DE SLEE OP HET IJS. De Zwitsersche jeugd vermaakt zich met de bobslee in hun
door den winterkoning zoo begunstigd land.
LORETTA YOUNG, de bekende Amerikaansche filmactrice (r.) met haar moeder
mrs. Belzer en haar heide zusters Ann Young (zittend) en Sally Blancis (staand),
in den tuin van haar fraaie villa te Brentwood.
HET WANDELDEK van de pier te
Scheveningen is ter restauratie wegge
nomen.
DB NIEUWSTE WINTIOKsrOKTKI.m.lNC zonal, die door HF.T LOKAAI.SPÓORTJE Wtatagra Scha*™ zal per 1 j'anuar, verdween B(J ERNEST CI.AES „rlveerde te
Enselache m»mrequlns wordt gelanceerd. Kt van de laaUte ritten jiasaeert het den onhewaakten overweg te Wierlngerwaard Den Haag voo- de' houde var Ier
I
DERDE BLAD.
NIEUWSBLAD VOOR ZUID-HOLLAND EN UTRECHT Schoonhoveneche Courant
VRIJDAB m DECEMBER 193A
door
JAN KIJKUIT.
Da Uiver m da oorlog. Ber-
kenwoude. - Spoorwegbezui
niging. Papendrechtsche ru
zie. Dura an goedkoope elec-
triciteit.
Tante wae, zooals trouwens geheel Ne
derland, diep onder den indruk van de
droeve gebeurtenis met de Uiver en tel
kens begon zij weer over dat rampzalige
einde. Ik beproefde bet gesprek op een
geheel ander onderwerp te brengen, maai
tante zag kans langs een of ander zijpad
toch weer terug te komen op dit drama
tische einde.
Ik wist dat tante een vurig pacifiste is
au dat zij met felle overtuiging kan rede
neeren over de dwaasheid en de onmen-
echelijkheid van den oorlog en daarom
trachtte ik haar gedachten daarop te
brengen
„Ik leee hier tante, zeide ik, dat de
laatste oorlog bijna dubbel zooveel dooden
heeft gekost als alle oorlogen van Napo
leon samen.
Tante keek me peinzend aan en sprak
M eenige oogenblikken:
„Jan, toen het oorlog was lazen we
ieder«n dag dat er 100 of 1000 of 10.000
jonge mannen gedood waren in de ge
vechten en we bleven er allemaal koel en
nuchter onder. Als we in de krant lazen,
dat «r een gevecht was geweest, waarbij
zeven menschen waren gesneuveld, dan
souden we gezegd hebben: „'t Is nogal de
moeite waard, om daarvan een apart be
richt te maken". En zie nu eens. Nu zijn
sr ook 7 menschen gedood, niet opzette
lijk, maar door een ongeluk en nu treurt
bet geheele land daarover en uit alle
landen komen berichten van deelneming.
Zoo zijn de menschen eigenlijk'als ze na
tuurlijk en oprecht zijn, dan vinden ze
het allemaal vreeselijk en ze treuren met
de bedroefden, maar als het oorlog ia zijn
se gek en in plaats van dan ongelukken
ke vermijden of er bedroefd over te zijn,
faan ze zooveel mogelijk menschel doo
ien en ze zijn opgetogen als ze erin ge
laagd rijn een groot aantal jonge man
nen te vermoorden Als de menschen
maar hnn natuurlijkheid wilden volgen,
dan zou er noot meer sprake zijn van
oorlog.
„Dat weet ft nog niet zoo heel zeker
kante, antwoordde Jod met zekere be
dachtzaamheid, want ook in volle vredesr
tijd zijn er menschen genoeg, die pp elkaar
gebeten zijn en elkaar zouden vermoor
den als ze maar durfden.
„Tante knikte zwijgend en ik leek mijn
geachten neef vragend aan. want ik wist
niet waarop zijn duistere woorden be
trekking hadden.
„Ik ben, ging Jodocui voort djeze week
geweest in Berken wou de en ik neb daar
verhalen aangehoord, die mij deden twij
felen of het wel waar was wat tante daaV
zoo even zei. In dat dorp dat van eenige
afstand gezien zoo vreedzaam en gezellig
tusschen het geboomte ligt heerscht veel
boosheid. Zoo is er om eens wat te noe
men een waterleidingkwestie
„Die beb je overal» viel ik in."
„Ja maar hier is nog iets bij. Er zijn
menschen voor en er zijn menschen te
gen."
„Dat is overal, herhaalde ft
„Ja ging Jod onverstoorbaar voort
maar hier is er nog iets bij. Er waren in
Berkenwoude twee mannen van wie een
voor en de ander tegen de waterloiding
was. Om zijn tegenstander te overtuigen
van de juistheid zijner argumenten noo-
digde een van den ander uit eens te ko
men praten. De ander, die tegenstander
was deed dat en de voorstander hamerde
zijn betoog vóór de waterleiding zoodanig
in het hoofd van den ander, dat de dok
ter er bij te pas moest komen.
„En toen gingen ze natuurlijk naar den
rechter, meende tante
„Ja dat deed de man die nog niet ge
noeg overtuigd was, maar het onderhoud
met de doorslaande argumenten was ge
houden onder vier oogen. zoodat 1 moei
lijk ,zal vallen uit te maken wie de waar-
beid spreekt, de man die zegt: hij heeft
me geslagen of de man die zegt: hij liegt.
„Ja zei tante, zulke ruzies heb je na
tuurlijk overal nog, maar in Berkenwou
de zijn ze dan tenminste zoo goed af, dat
ie daar een burgemeester hebben die on
vermoeid werkzaam is voor het heil van
zijn gemeente en die" daarin ook aardig
■laagt. Ik heb gehoord, dat hij tot 's
avonds heel laat, tot in den nacht toe op
de secretarie zit te wetrken
„Dat is zoo tante, bevestigde Jod en hij
heeft een reuzensteun aan zijn wethou
ders, die t gelukkig in alles met hem
«ens zijn. Geloof anders maar gerust, dat
zoo'n man heelemaal geen gelukkig leven
heeft «n dat hij nog van alle kanten
wordt gecritieeerd. Daar zal Ik nu eens
een voorbeeld van ndetnen. Er zijn ge
meenten, waar een/ burgemeester zijn
plicht doel en niets moer dan dat en dan
zijn de gemtentenaren ontevreden, liij
bemoeit zich met met het maatsciiappe-
lijk verkeer, mopperen ze dan. In Ber
kenwoude is dat precies andersom, daar
behartigt de burgemeester met slechts de
gemeentezaken, maar hy beuvert zich
ook voor het vereenigmgsleven en spant
zich in, om dat op peil te houden of tot
bloei te brengen. Wat heeft die burge
meester zich niet een moeite gegeven voor
de Fanfare en voor het Kinderkoor. En
denk je nu dat de menschen hem daar
voor erkentelijk zijn? Niks hoor! Nu mop
peren ze ook.
„Hoe staat de burgemeester met zijn
secretaris, vroeg tante.
„Heel best. met dien is hij om zoo te
zeggen dermate verbroederd dat er geen
verschil tusschen hen kan komen ant
woordde Jod spottend.
„0, hernam tante, ik begrijp je al, de
burgemeester is tegelijk secretaris. Nou
dan feliciteer ik hem, want ik hoor nog
al eens van burgemeesters, die ruzie heb
ben met hun secretaris en dat is toch ze
ker voor geen van twee om uit te houden.
„U hebt zeker hot oog op Papendrecht,
zei ik. Daar had de burgemeester den
secretaris in een openbare zitting be
schuldigd van beleediging, smaadschrift
en valschheid in geschrifte en hij had
toen een aanklacht ingediend tegen den
secretaris. Die zaak is uit en ter na on
derzocht, maar is op niets uitgeloopen en
nu beeft de secretaris bericht van de jus
titie gekregen dat het onderzoek is geëin
digd zonder dat het iets bezwarends heeft
opgeleverd. Nou hoef je niet te vragen
hoe de verhouding verder in Papendrecht
zal zijn tusschen die twee ambtenaren.
Alle twee nijdig, de een omdat hij zijn zin
niet heeft gekregen, en de ander omdat
hij zich valsch beschuldigd voelt.
„De spoor doet ook zoo, sprak tante
raadselachtig.
„"Wat bedoel m, informeerde ik ver
baasd.
„Nou de spoor krijgt ook zijn zin
niet met de opheffing van de lijn Gouda
Schoonhoven en daarom gaat ze nu een
aantal stopplaatsen op de lijn Rotter
damGouda al vast opheffen. Daarin
moet nu door een antobusdienst voorzien
worden. Non vraag ik je? Dat noemen ze
nou bezuiniging. Heb je ooit van zooiets
gehoord? De spoorlijn is er. de stations
en de halten zijn eh de treinen rijden,
maar vanwegp de bezuiniging laten ze de
reizigers aan de stations staan en de trei
nen er voorbij rijden en dan sturen ze een
aparte auto om d-'e reizigers af te halen.
„Waarom denkt u dat die opheffing
van de lijn GoudaSchoonhoven niet
doorgaat, informeerde ik.
„Omdat Gedeputeerden gezegd hebben
dat eerst de nieuwe wegen voor de auto
bussen klaar moeten zijn. Nou dan heb
ben we nogal een paar jaar den tijd, zou
ik zeggen.
„Er 18," sprak Jod geheimzinnig, „nog
een veel gewichtiger reden, waarom die
opheffing voorloopig niet zal plaats heb
ben. Iets waaraan óog niet veel gedacht
is. U moet weten dat er in Sohoonhoven
nog altijd een kazerne, een kanonnenloods
en een opslagplaats-van munitie zijn. Al
die gebouwen hebben een doel. Als er
weer eens oorlog of mobilisatie zou ko
men, dan zullen die gebouwen in gebruik
worden genomen en dan zullen er naar
Schoonhoven een groot aantal troepen
komen.
„Jaen? vroeg tante.
„Dat is duidelijk, vervolgde Jod. Als
immers Schoonhoven een «enigszins be
langrijk punt is bij mobilisatie, is het
niet denkbaar dat het departement van
defensie de opheffing van die lijn zal ge-
doogen. En u weet wel, dat wat defensie
Wil ook gebenrt.
„Dat is zoo gek niet geredeneerd, zei
ik. Ik geloof dat een enkele gebaar van
het departement van defensie heel wat
meer beteekent dan hot grootste verzoek
schrift.
„Verzoekschriften, zei Jod. beteekenen
nooit iets Geen enkele ambtenaar of over
heidspersoon, die zich ooit iets zal aan
trekken van een verzoekschrift, al staan
er ook honderdduizend handteekeningen
onder. Daar heb je bijvoorbeeld dat ver
zoek van een groot aantal gemeenten in
de Alblasserwaard aan het electrisch be
drijf te Dordrecht oiq, verlaging der ta
rieven Alle gemeenten betuigen adhaesie:
aan hef adres van het gemeentebestuur
van Arkel, maar je moet qiet gelooven.
dat het iets zal baten
„Ik weet nietr sprak Teun. hoe of dat
*t in de Alhlaaservraard is met die tarie
ven ik ben daarNiiet zoo particulier be
kend. maar ik weet wel dat d» gemeen
ten die»van Goudg fyun electriciteit krij
gen gevild en gestrnont worden Als je in
Schoonhoven woont betaal je 27 cent voor
een watt of een halfwaft of een k;!owntf
of een ki'owaMuur of een volt of een am
pere dat weet ik n'et. maar in ie«*er
geval voor zoo'n portietje electriciteit En
ga je dan heen eb je gaat 100 meter ver
der wonen in de provincie Utrecht, dan
betaal je 3 v»ut voor zoo'n zelfde portie
tje. Denk je nou dat als die goeie klantjes
van Gouda gaan vragen: ach electrische
meneer, wil u onze prijs van 27 cent niet
een bee'je verlagen denk je dan dat
Gouda dat doet? Hij lacht en zegt: 27 ct.
of geen electriciteit. Nou en daarom
zeg ik zooiets moeten ze regelen voor
het geheele land.
door Dr. KAREL WALLBOER
Op een der laatste avoóden, vóórdat wij
ons kamp in het oerwoud opbraken, kwam
de Caciqu6 Audrada bij mij. Hij sprak
eerst een beetje in gebroken Spaansch
over het mooie weer. over de groote
jachtbuit. En toen: of ik niet vannacht
met Fel z op jacht wilde gaan. Hij
G&c que Audrada zou ons natuurlijk
drijvers meegeven. Ik zei hem, dat ik
liever bij de duivelsdans, die dien nacht
plaats zou vinden, tegenwoordg was.
Maar bij maakte mij er aarzelend opmerk
zaam op, dat de Medicijnman mij n et
graag bij de duivelsdans zag.
Daarbij keek Audrada mij zoo hulpo-
loos aan, dat ik hem toen maar >eloofde,
dat k op jacht zou gaan. zoodat hijjjeen
moeilijkheden met zijn Medicijnman zou
krijgen. Audrada ging toen heel opge
lucht en getroost heen. En ik kon, op
jacht zijnde, toch best in de buurt van de
plek waar de duivélsdans gedanst zou
worden, blijven en zonder zelf gez.en te
worden, de dans gadeslaan. Ik wilde en
zou n.l. die duivelsdans zien, want mijn
begele der Felz had er zich als volgt
over uitgelaten.
„Oude gewoonte Indianen hoofd af
snijden. Heel oude gewoonte. Regeering
zegt pee, wil n et hoofd afsnijden. Wan
neer Indianen hoofd afsnijden, de regee
ring schieten, branden, gevangen nemen.
Daarom Indianen niet hoofd afsnijden.
Caroepi erg boos op Indianen, omdat geen
hoofden. Caroepi stuurt overstroom' ngen,
stuurt droogte. Ind anen dansen en vragen
Caroepi niet boos te zijn op Indianen,
boos op regeer.ng. Indianen onschuldig*
willen graag hoofden afsnijden, slechte
regeering zegt neel Wil met!"
De naam „Caroepi" drukt uit het be-
gr p van den booze, van den duivel En
de dans, d e ter eore van hem werd op
gevoerd. was dus niets anders dan een
boetedoening, omdat de Indianen geen
hoofden meer offeren aan Garoepi.
De aanblik van zoo een ceremonie wilde
ik in geen geval door1 'de neus geboord
zien, ondanks de vijandige houding van
den Medicijnman, die alleen maar voort
kwam uit het fe't. dat ik minder geschen
ken aan hem dan aan Audrada gegeven
hAd. De antipathie was overigens woder-
keerig. t
Een paar uur nadat ft met Audrada
dat gesprek gevoerd had, hadden Feliz en
ik reeds twee zwijnen neergeschoten en
we hadden ons weer op den terugweg
kunnen begeven. Inplaats daarvan wenkte
ik Feliz mij te volgen en Feliz begreep
wat ft wilde.
Het duurde niet lang of het lawaai, dat
de feeatv erenden maakten, drong reeds
tot ons in het boech door. Spoedig daar
op stond ft, na een zware wande]'ng in
de 'duisternis onder de laatste boomen en
had een mooi gezicht op het door fak
kels verlichte tooneel.
Eerst werden de gewone, mij reeds be
kende dansen door de Indianen, onder
leid ng van den Medicijnman opgevoerd en
ik begon me nu langzamerhand wel wat
te vervelen. Het duurde geruimen tijd, en
er scheen geen einde aan te komen. Ik
was juist van plan ongemerkt weer te
verdwijnen, toen de wijde kring, die de
Indianen vormden, kleiner werd en allee
kwam plotseling tot stilstand. Zelfs de
tromme's en de schrille fluiten zwegen.
En de Medicijnman, met een vreeselijk
du velsmasker voor, trad 'op een knaapje
toe, dat in bet midden stond en feeste
lijk beschilderd was. In zijn*b&ndëa droeg
hij een mee. Hij wierp zich op den
knaap
Ik stiet opeens een kreet uit, die in de
d'epe stilte, die alom heerschte." schril
klonk en overal weergalmde. Allen, die
aan de vreeselijke ceremon e deelnamen,
alle gez:chten keerden zich naar mij toe
Ik was zonder het te weien een paar
stappen naar voren gekomen en stond nu
niet meer onder de boomen. Ik was in
mijn witte pak tegen het donkere bosch
natuurlijk duidelijk zichtbaar Ik hoorde
de Indianen roepen. Zij waren half ver
rast, half boos. Ik hoorde de stem van
den Medicijnman, krijschend van woede;
hij «oheen de geloovigen op te roepen mij
te erijnen. Zijn woorden verstond ik niet,
maar ik zag dat Audrada trachtte te be
middelen, doch zonder succes.
Toen zetten de Ind anen zich met den
Med'cijnman voorop, in beweging. Zij
kwamen recht op mij af. Ik zag dit zij
steenen opraapten. Ik hoordtf pijlen om
mij heen vliegen. Maar ik moest blijven
staan, want vluchten zou onzinnig zijn.
De geweren hadden wij met r¥ze buit bij
de rivier achtergelaten, en ik had ook
geen revolver bij mij.
Dat alles waren bliksemsnelle waarne
mingen en gedachten. Daarbij was ik
verontrust alsof er geen veel erger
dingen waren waarover ik bang zou kun
nen zijnl over de vraag, wat zal de vent
met mijn verrekijker gaan doen? De
„vent" was de medicijnman. Voor mijn ge
voel duurde het een eeuw in werkelijk
heid zal bet een paar seconden zijn ge
weest en de Indianen waren nog een
heel stuk van mij verwijderd. Zoo onge
veer op de helft. Maar ik moest wat doen,
ik moest met mijn armen zwaaien, met
hen overleggen, anders zou het te laat
zijn!
Maar ik kon geen beweging maken
Geen geluid uitbrengen. Uit het oerwoud
achter mij weerklonk een zware, wilde,
onbekende bas, De stem riep een paar
maal iets in Ketshoea, en van deze woor
den verstond ik slechts het telkens her
haalde wooTd „Caroepi! Garoepi!" (de
duivel).
De Indianen hoorden dezen roep en ze
bleven staan Ze fluisterden met eikaar,
kwamen geen stap meer naderbij. Ze
schenen met meer te weten wat ie doen.
En telkens weer riep de stem: „Caroepi!"
Toen keerden de Indianen zich om en
vluchtten. De Medicijnman wilde hen nog
tegen houden, maar dat lukte n et. Ook
Audrada schreeuwde met de menigte te
gen de Medicijnman. Maar toen de stem
uit het bosch op een vreeselijke manier
begon te huilen en te schreeuwen, besloot
ook de Medicijnman terug te keeren. Door
een panische schrik bezeten renden de
Ind anen weg.
k Ije groote dansplek was leeg. Fél ia
kwam uit het bosch en zei: „Diepe sfj'm
maken. Schreeuwen CaroepiI Weg. Weg
geen stap verder. Anders allemaal
sterven, y nua muerte may mala (een
vreeselijke dood)! Caroepi! Ind anen krij
gen angst. Bij de blanken is de duivel
zwart Wij Indianen hebben een witte
duivel."
Nu begreep ik alles. Mijn witte pak had
heel wat bijgedragen tot mijn redding.
Uit dankbaarheid gaf ik Feliz. d'e door
zijn groote tegenwoordigheid van geest
mijn leyen redde, de bnks en de verre
kijker. waar ik kort te toren geen raad
mee wist.
Feliz wist niet wat hij moest, doen van
trots en blijdschap. Maar later vertelde
hij mij nojp verder over de wreede cere
monie: „N et werkelijk hoofd afsnijden!
Niet werkelijk hoofd afsnijden Maar joo
doen alsof! Teatro no serol"
FELLE BOERDERIJBRAND TE
DRIMMELEN.
31 stuks vn omgekomen.
Maandagmorgen in del vroegte het
was omstreeks vier uur, ontdekte men te
Drimmeleu brand in de kapitale boerde
rij, bewoond door den heer P. de Bruin
met zijn gezin. Het rosse schijnsel van
een vuurgloed maakte benige bakkers, die
in de buurt in hun bakkerij werkzaam
waren, op den brand opmerkzaam. Zij
spoedden zich naar de brnndflhde woning
om de bewoners te redden, die nog ifi
dlopen slaap lagen Het gezin bestaande
uit man. Vrouw en zes jeugdige kinderen
kon Zich nog slechts door een overhaaste
vlucht, in nachtgewaad redden Zij moee-
ten door het raam vluchten, daar de uit
gang naar bu ten «Idthts door een smalle
deur in een groote "stalpoort mogelijk ii.
en de schuur reeds in lichterlaaie «toni
Het gezin werd In het dorp onderge
bracht Er kwamen 28 stuks hoornvee er.
drie paarden in de vlammen om en ook
de inboed/l en vele landbouwwerktuigen
c.nfcan verloren
De gebouwen brandden geheel uit, xoo-
aat slechts de müren over bleven
IV oor*aak ran den brand wordt M
kortsluiting gepocht
TREINRAMP IN DEN KERST
NACHT.
Achttien dooden lei Ontario.
In den nacht van den eersten op twee
den Kerstdag reed op 12 K M. afstand
van Hamilton in den staat Ontario (Ca
nada; een expresstrein van de lijn Chi
cago—Ottawa ten gevolge van verkeer
den wisselsand met volle snelheid op
een trein met Kerstgangers, die op een
zijspoor op bet paaseeren van den express
stond te wachten. De achterste houten
wagons van den locaaltrein werden door
de locomotief en de ar op volgende stalen
wagons van den exprestrein volkomen
verbrijzeld. AJJe slachtoffers van de ramp
waren dan ook reizigers uit den trein met
Kerstgangers, die van een bezoek aan fa-
milie of vrienden naar buis terugkeer
den.
Onder de reizigers van den locaaltrein
heerschte biteraard een vroolijke stem
ming. Gedurende het wachten op het zij
spoor, verdreef -men zich den tijd met bet
gemeenschappelijk zingen van liederen.
Plotseling verkeerde de feestvreugde
echter iu ontzeUing. Met een ontzettende
schok stortte de exprestrein zich inplaata
van te passeeren op den wachtenden lo
caaltrein. Het licht ging uit en op het
zelfde oogenblik hoorde men het gekerm
der gewonden, die in de diepe sneeuw om
hulp smeekten.
De diepe duisternis bemoeilijkte de ber
ging der talrijke dooden en gewonden tea
zeerste en pas nadat uit Hamilton en an
dere plaatsen ambulances waren aange
komen. kon men met het vervoer der
slachtoffers beginnen. De ongedeerd ge
bleven en Kchtgewonde reizigers van den
locaaltrein werden door den exprestrein
meegenomen, waarin ook de bagage werd
overgeladen, die bijna geheel uit Kerst
geschenken bestond Men vond I8IM00-
den, terwijl 40 a 50 reizigers zwaar wer
den gewond.
DE WERKLOOSHEID IN AMERIKA.
Schrikbarende cijfer*.
Het aantal werkkween ia de Vereenif-
de Staten bedroeg ia Octobor volgens me
dedeel ing van de American Federation of
Labor 10.671.000 tegen 10.122.000 in Oo-
tober 1933.
Het Amerikaansche vakverbond ie van
oordeel, dat de industrie er niet ia ge
slaagd is, haar productie op te voeren.
DerhalTe acht het vakverbond het thane
de taak der regeering, er voor te zorgen
dal de werkloo2en werk krijgen.
Het totale aantal gesteunden ia achter
aanzienlijk grooter dan het aantal geheel
werkloozen; het bedraagt namelijk op het
oogenblik alweer volgens de Federa
tion of Labor 18.402 000 personen oi
ruim 15 pCL der bevolking. Dit cijfer ia
5.000.000 hooger dan dat van verleden
jaar. Volgens de raming van het vakver
bond zijn voor ateunverleening maande
lijks 480 /nill.oen dollar noodig ei het
dubbele van verleden jaar.
NEW Y0RKS STRATEN.
Wat mea kwijt wil
De gemeenteraad vaa New York heeft
17 pleinen aangewezen waarop auto-eige
naren hun oude wagens kunnen achterla
ten. De gewoonte om onbruikbare wagens
op «traat achter te laten ie in New York
tot een plaag geworden. In de afgeloo-
pen twaalf maanden moesten 10.960 oude
auto's van de straten worden gesleept,
wat de gemeentekas 75.000 dollar kostte.
Een andere schadepost voor de gemeente
1 s het weghalen van doode dieren d'e op
straat gevonden worden. Dit kostte 100000
dollar. In het geheel werden 15.000
groote doode dieren weggehaald (voor
namelijk paarden). Er was één olifant bij,
die achtergelaten was door een circus.
DE KERSTDAGEN EISCHEN HUN
TOL.
Vael slachtoffers in Amerika
De beide Kerstdagen hebben ditmaal in
de Vereenigds Staten een buitengewoon
groot aantal dooden geëischt
Niet minder dan 166 personen zijn bij
ongelukken om bet leven gekomen
Van deze 166 slachtoffers kwamen 88
bij verkeersongelukken te land om het
leven. 22 bij branden en 7 bij vliegonge
lukken Voorts werden 26 personen ver
moord. terwijl 24 de h^nd aan zichzelf
sloegen
De talrijke auto-ongelukken waren voor
een groot deel te wijten aan dronken
schap der bestuurders Zoo reed te Los
Angeles een dronken bestuurder met zijn
wagen, waarin ook zijn vrouw en twee
kinderen gezeten waren, van een der pie
ren de zee in Alle vier inzittenden ver
dronken.
DE MALARIA OP CEYLON.
Ook de hoofdstad bedreigd.
Thans wordt ook Colombo, de hoofd
stad van Ceylon, bedreigd door de op het
eiland woedende malaria-epidemie. Reeds
is het stedeJjjk ziekenhuis geheel gevuld
met malaria-patiënten
Daarentegen begint de ziekte in som
mige districten te verdwijnen De bevol
king dezer gebieden is echter zeer ver
zwakt. termijl het gevaar bestaat, dat de
epidemie opnieuw zal opvlammen Bo
vendien her recht er een ernstig levens-
paddelen tekort.
f -